Kiedy zdecydować się na dziecko???

[OLA-27]

Witam wszystkich. Drogie wizanki powiedzcie mi czy ze mna jest cos nie tak mam 29 lat, meza, prace buduje dom ale jakoś do dziecka mi nie spieszno tzn. duzo o tym mysle, boje sie uplywajacego czasu -nie chce bys stara mama a z drugiej strony nie czuje jeszcze tego tak bardzo....Nie chce zeby zabrzmialo to egoistycznie ale bardzo boje sie macierzynstwa i wszystkich obowiazkow boje sie tego ze moje cialo bardzo sie zmieni ze bede nie atrakcyjna itp. Ale z drugiej strony nie wyobrarzam sobie tego jakbym nie miala dziecka ale nie wiem ile jeszcze bede czekac czy ja wogole poczuje tak bardzo mocno ze tego chce i wtedy nie bede mnie martiwc takie przyziemne sprawy jak np. rozstepy. Nie wiem czy mnie dobrze zrozumiecie. Ale powiedzcie mi jak to bylo z Wami i czy tez mialyscie podobne problemy.

[primavera]

Ola- jedni dojrzewają do tej decyzji wcześniej, jedni później, u innych znów nie nadchodzi ona wcale...
Na pewno nie jest z tobą nic nie tak; nie martw się.

Strach przed macierzyństwem- z pewnością tkwi w każdej z nas; niezależnie od wieku i tego, czy dziecko jest zaplanowane czy "z przypadku"; każda przyszła mama boi się, czy sobie poradzi, czy dobrze wychowa dziecko, jak będzie wyglądało nasze ciało, jak wyjdzie z pracą itd... Moim zdaniem taki strach (w granicach normy; nie mówię tu o jakiejś panice) to zdrowy objaw-świadczy o naszej rozsądności i odpowiedzialności za losy naszej rodziny i Maleństwa

Ja mam 24 lata (niby niedużo), od 2 lat jestem mężatką, jesteśmy też w trakcie budowy domu, w tym roku kończę studia- jesteśmy w nieco innej sytuacji, gdyż oboje marzymy już o dziecku, ale ja obawiamsie tego, że nie mam stałej pracy. Wiadomo, że wiaże sie ona ze stałym dochodem, możnością pójścia na urlop macierzyński i wychowawczy... Obawiamy sie, czy TŻ zdoła nas utrzymać pracując sam. Z drugiej strony myślimy sobie, że praca raz jest, a raz nie ma; - może nie warto układać wszystkiego pod nią? Patrzę na koleżanki z roku- kilka z nich ma już dzieci i nie pracują i jakoś daja radę finansowo...

Takie dylematy owszem, dostarczają nam zmartwień, ale z drugiej strony- nie sztuką jest "zrobienie" dziecka, to nie jest zabawka na chwilę, ale też i odpowiedzialność na całe życie

A właśnie- co na to twój TŻ; jak on sie na decyzję o dziecku zapatruje?

P.S.My już praktycznie podjeliśmy decyzję na TAK

[Doridee]

Olu, doskonale Cię rozumiem... Gdyby nie "przypadek" też nie zdecydowalibyśmy się na dziecko.. a może inaczej - ciagle byśmy tą decyzję odkładali... Stało się inaczej - jestem w 7 m-cu ciąży, nosze pod sercem naszą córeczkę i nie wyobrażam sobie już życia bez niej. Wiem, że wszystko się zmieni, ale ja czekam na te zmiany, chcę ich Wiem, że sobie poradzę, Alicja dodaje mi sił - naprawdę!!
Wiem, że lepiej macierzyństwo zaplanować ale ja cieszę sie, że w moim przypadku stało sie tak a nie inaczej i mogę cieszyć się darem jakim jest dziecko

[primavera]

Doridee- po dzisiejszym obejrzeniu twoich zdjęć z całą pewnością stwierdzam, że ta ciąża bardzo ci służy

[Doridee]

To fakt - czuję się fantastycznie! Wszelkie dolegliwosći ciążowe mnie omijają, niedwano poszłam już na zwolnienie ale tylko z racji tego, że mam stojącą pracę (gdyby nie to, pracowałabym chyba do 9-tego miesiaca).
Póki co, wygląd za bardzo sie nie zmienił, nie przytyłam za dużo choć nieczego sobie nie odmawaim, rozstępów nie widać Brzuszek niewielki więc nie jest mi cieżko
Ja widzę tylko same plusy!!

Nie powiem, zdarzają sie chwile niepewnosci, jak to będzie, czy dam radę, co z pracą.... Ale powtarzam sobie, że chcieć to móc i wierzę w to!

Jestem jak najbardziej daleka od dawania komuś rad... Każda sytuacja jest inna.. . Ja na początku byłam przerażona... Nie byłam przygotowana na dziecko. Na szczęście ciąża trwa aż 9 m-cy i naprawdę w tym czasie można sobie wszystko poukładać i przygotować sie do przyjścia na świat tej małej istotki!

Pozdrawiam cieplutko!!

[OLA-27]

Dziekuje Wam bardzo za wszystkie odpowiedzi i widocznie nie jestem sama w swoich obawach, (ciesze sie z tego ). Primawero a co do pracy i ciazy to tez mam to samo , caly czas czekam na umowe na stale -wiec wiem o czym mowisz . Moj maz takze zaczyna o dziecku coraz czesciej mowic i wiem ze tez ma obawy ale on o tym raczej nie mowi. No nic musze poprostu czekac jak poczuje to cala soba albo tak jak jedna z wypowiadajacych sie dziewczyn poprostu "wpadka" i to chyba najlepsze rozwiazanie , takie bez zastanawiania sie. Chociaz jak ma sie meza , lat wiecej niz 15 i poukladane jakos w glowie to chyba nie mozna tego nazwac wpadka. Pozdrawiam wszystkich .

[ebena]

Jestem w podobnej sytuacji co Ty Olu skończyłam 29 lat, za miesiąc ślub.No i planowaliśmy zaraz dziecko ze względu na mój wiek.Bo najlepiej pierwsze dziecko urodzić przed 30-stką.Jeszcze 2 lata temu trułam mojemu chłopakowi,że jestem stara i powinnam już mieć dziecko, ze nie zdążę urodzić przed 30-stką, że potem bedzie coraz trudniej z zajściem w ciążę. A teraz gdy już zbliża się ten magiczny czas, gdy moj narzeczony już wspomina,że bedziemy się niedługo starać przestraszyłam się i juz mi sie odechciało. Strasznie się boję.Narzeczony dopiero teraz kończy studia, nie ma jeszcze pracy, ja pracuję w małej firmie mało zarabiam, a jak będę w ciąży to napewno nie przedłużą mi umowy i co ja zrobię...Narzeczony mnie pociesza, mówi, że bedzie wszystko dobrze, ale ja się starasznie boję.
A zdrugiej strony boję się mojego wieku, ze się starzeję że to najwyższy czas.
No ale nie mozna mieć wszystkiego.
Za 2 dni idę do ginegologa przebadać się i popytać jak się mogę przygotować do ciąży.Ale już mi się płakać chce ze strachu.

[OLA-27]

Ebeno wiem o czym mowisz mam to samo. Umnie doszed jeszcze strach ze moze nie bede mogla miec dzieci jak sie okrze ze juz chce. Moja kolezanka starala sie o dziecko 4 lata --tego tez sie boje.... No wlasnie i ten strach ze ma sie juz 29 lat bo w koncu nie chce byc stara matka. Ale powiedzialam sobie ze musze juz kupic kwas foliowy wiec traktuje to jako pierwszy krok -dobre i to. Do lekarza tez sie wybieram na male konsultacje. Tak naprawde narazie o tym tylko mowie i mysle oboje z mezem jeszcze nie powiedzilismy tak w tej kwesti ale uwazam ze to dobry poczatek chce byc tego pewna i czuc ze to teraz i tego Tobie Ebeno tez zycze. Daj znac jak powizycie u lekarza .

[Sowka33]

Trochę Cię rozumiem Olu, mając 29 lat też myślałam, że jestem stara, że to ostatni dzwonek itd. ale z wiekiem mi przeszło Stara to będę mając siedemdziesiąt lat, a nie trzydzieści. Mam 34 lata i czteromiesięczną córeczkę. Wiem, że jest chciana, kochana i na pewno nie będzie jedynaczką A co! Życie nie kończy się na trzydziestce, naprawdę! Myslę, że corcia nie będzie się mnie wstydzić, jesli Wam oto chodzi, bo wyglądam młodo i mam zamiar jeszcze długo tak wyglądać i tak się czuć. Życzcie mi powodzenia.

[kasia191273]

Strach, że będzie za późno, że mogą być trudności itd.- ma każda z nas. To jakaś typowa kobieca cecha, bo faceci są zawsze pewno na 200% swoich możliwości, choć przecież często to po ich stronie są problemy. Myślę, że to kwestia wychowania: ciągłego chwalenia chłopców i krytykowania dziewczynek. I świat zewnętrzny, mamy, teściowe, ciotki dokładają się do tego snując czarne wizje. Ale nie o tym miałam pisać.

W grudniu skończę 33 lata, a w styczniu ma przyjść na świat moje pierwsze dziecko. Kiedyś byłam pewna, że urodzę zaraz po studiach, mając 25 lat. Życie jednak się inaczej potoczyło, rozstałam się z ówczesnym facetem, poznałam obecnego męża, który jest kilka lat młodszy, więc siłą rzeczy pewne plany trzeba było odłożyć w czasie ze względu na jego studia i początki w pracy, jak również naszą wspólną emigrację. Brałam przez 10 lat pigułki anty, więc miałam tylko czarne myśli co do swojej ew. płodności. I proszę: udało się w 3. cyklu. I tak późno, bo wszystkie moje koleżanki ( wszystkie po 30-tce, jedna nawet 36 lat) zaszły w ciążę za pierwszym podejściem, mają zdrowiutki dzieci i wszystko jest OK.

Też Cię rozumiem, Olu. I może nie pocieszę wcale, jeśli powiem, że NIGDY nie ma się chyba poczucia, że to jest moment idealny. Zawsze coś stoi na przeszkodzie, a obawy przed macierzyństwem, które przecież zmienia całe życie, towarzyszą każdej myślącej, refleksyjnej kobiecie. Ktoś, kto nie ma obaw jest dla mnie podejrzany...

Sama w tej chwili się dziwię sobie, bo dziecko jest planowane, ale ze względu na dolegliwości ( mdłości, senność) wcale nie fruwam na różowym obłoczku macierzyństwa. Jestem jednak spokojna i myślę, że wszystko przyjdzie. Na szczęście ciąża trwa dość długo i można się do zmian przygotować.

Bądź cierpliwa, niczego nie popędzaj w życiu i rób wszystko w zgodzie z sobą, ale pamiętaj też, że nigdy nie ma się chyba poczucia, że to jest ten moment idealny i nigdy nie jest się pozbawionym obaw.

[ebena]

Wczoraj byłam u ginekologa, popytać jak się mam przygotować do ciaży no i moja Pani ginekolog odrazu mi dala skierowanie na badania ogólne (krew, mocz), cytologia, USG, ciśnienie, no i dobrowolne badania płatne na moją odporność na przeciwciała (koszt ok. 25 zł za 1 badanie - a jest ich do 4 w tym 2 proponowała, żebym zrobiła sobie napewno) no i oczywiście zacząć zażywać kwas foliowy. Nieźle co? Ona zawsze się tak przejmuje pacjętami, zawsze chce jak najlepiej.
A ja nie sądziłam, że to wszystko potrzebne.
Wszystkie kobiety robią takie badania przed planowaną ciążą?

A jeśli chodzi o późne macieżyństwo, to polecam ten artykół, może już go któraś z Was czytała.
http://zdrowie.onet.pl/1166661,2041,...ychologia.html
Pozdrawiam wszystkie przyszłe mamusie

[olunias]

ja tez mam ten problem.Skończyłam 30 lat i czuję się wspaniale,fizycznie i psychicznie...ale nie mam wogóle instynktu macierzyńskiego.Nie wiem czemu tak się dzieje, nie mam problemów na głowie, ułożone życie, dom ,praca.Generalnie życ nie umierać....ale ochoty na dziecko nie mam.Kiedyś tłumaczyłam to sobie tym że musze się wyszaleć, że przyjdzie odpowiedni czas i stwierdzę że to teraz...Ale wcale tak się nie stało.Mimo wszystko wiem że nie zdecydowałałabym się na dziecko w młodszym wieku bo sama po sobie widzę że jestem o wiele mądrzejsza i poważniej podchodzę do życia niż kiedyś.Mimo to instynku macierzyńskiego jak nie było tak nie ma...Czekam az kiedyś się obudzi..ale on chyba jest tak głęboko we mnie schowany że ani śni mu się wyjśc na światło dzienne i powiedzieć "JUŻ".

[misioczat]

Olunias, widze, ze laczy nas wiecej niz milosc do DM
Za pol roku skoncze 30 lat i nie odczuwam potrzeby posiadania dziecka Mam partnera, rozmawiamy czasem o dziecku (rzadko, bo jemu sie nie spieszy do zostania ojcem ) mowie mu, ze 30 na karku i ze boje sie, ze jak mi "sie zachce" to bedzie za pozno, ale z drugiej strony przeciez niczego nie przyspiesze.. Strasznie duzo o tym mysle, wyobrazam sobie, co by to bylo, jakbym byla w ciazy (jak sie najem i brzuch mi wystaje, to patrze na niego i probuje sobie wyobrazic, ze to ciaza, zeby sie przyzwyczajac ) bo chcialabym poczuc chec posiadania dziecka. Ale nic to nie daje Cudze dzieci powoduja u mnie usmiech, ewentualnie lekkie wzruszenie, ale nic poza tym. Mam nadzieje, ze w ciagu 2-3 lat mi "sie zachce"

[olunias]

no proszę...moja koleżanka z wątku o DM ma podobne podejście do dzieci;-))Ale tak naprawdę to przeczytałam Twoją wypowiedź i mam dokładnie te same odczucia.Z brzuchem tez kombinuję,identycznie jak i Ty..;-))Też czekam aż ta iskra macierzyństwa się we mnie obudzi....ale stwierdzam że nic na siłę. Ale z drugiej strony to chyba muszę wpaść bo nie wiem czy sama się zdecyduję...tylko że jestem na to za bardzo "zorganizowana";-))Ciężka sprawa...Pozdrawiam..

[misioczat]

Napisane przez olunias

Z brzuchem tez kombinuję,identycznie jak i Ty..;-))Też czekam aż ta iskra macierzyństwa się we mnie obudzi....ale stwierdzam że nic na siłę. Ale z drugiej strony to chyba muszę wpaść bo nie wiem czy sama się zdecyduję...tylko że jestem na to za bardzo "zorganizowana";-))Ciężka sprawa...Pozdrawiam..

Ciekawe, czy ktoras jeszcze tak "kombinuje z brzuchem" jak my Myslalam, ze to moja schiza, pocieszylas mnie Olunias, ze tez tak robisz
Ja tez myslalam o "wpadce kontrolowanej" ale wiem, ze tego nie zrobie Oj, to prawda - ciezka sprawa.. Buziaki

[kasia191273]

DZIEWCZYNY! NIC NA SIŁĘ! PRZECIEŻ NIE WSZYSCY MUSZĄ MIEĆ DZIECI!!!!
Znam kilka świetnych kobiet w świetnych związkach, w których oboje wcale nie chcą mieć dzieci i dobrze. Przecież to nie jest żadnen obowiązek!!! Można pięknie żyć w dwójkę, mieć zainteresowania, pasje, pracę!!!!

[misioczat]

Napisane przez kasia191273

DZIEWCZYNY! NIC NA SIŁĘ! PRZECIEŻ NIE WSZYSCY MUSZĄ MIEĆ DZIECI!!!! Znam kilka świetnych kobiet w świetnych związkach, w których oboje wcale nie chcą mieć dzieci i dobrze. Przecież to nie jest żadnen obowiązek!!! Można pięknie żyć w dwójkę, mieć zainteresowania, pasje, pracę!!!!

Kasiu, ale nie krzycz prosze
Oczywiscie, ze mozna byc szczesliwym bez dziecka. Kwestia wyboru i potrzeb. Ja rowniez uwazam, ze mozna zyc szczesliwie i fajnie we dwojke i ze posiadanie dziecka nie jest juz "spolecznym obowiazkiem" czy jedyna lub najwazniejsza droga spelnienia kobiety. Ale ja np probuje sie pozytywnie nastawic do macierzynstwa, bo problem u mnie polega chyba na tym, ze majac swiadomosc przemijajacego czasu boje sie, ze nie zdaze obudzic w sobie "instynktu macierzynskiego" zanim bedzie za pozno. Bo ja nie moge powiedziec "Juz wiem, ze nigdy nie bede chciala miec dziecka" - mysle sobie np, ze jesli juz, to wole synka i dzieci nie budza we mnie niecheci. Kiedys chcialabym miec dziecko, a ze mam juz blisko 30 lat to chcialabym, by ta chec (nie juz je miec, tylko juz chciec je miec), pojawila sie jak najszybciej, bo jeszcze troche i bedzie za pozno, wiec delikatnie probuje sie nastawiac pozytywnie do macierzynstwa ale poki co, srednio mi to wychodzi
Kasiu, zycze szczesliwego i spokojnego przebiegu ciazy

[Midi]

Hmm, ja mam 32 i na razie stwierdzam nie tylko kompletny brak instyktu macierzyńskiego, lecz także niechęć do dzieci w dowolnym wieku. No nie lubię i już. Nie żebym im źle życzyła, ale nie lubię przebywać w ich towarzystwie
Jakoś mi się takie nastawienie odkąd pamiętam nie zmieniło. Doszłam do wniosku, że nic na siłę i nie biorę się za zachodzenie w ciążę tylko dlatego, że może zmienię zdanie, jak już będzie za późno na rodzenie (hipoteza mojej mamy ).
Nie mam żadnych specjalnych wyrzutów sumienia z tego powodu - tym bardziej, że mój mąż jest podobnego zdania, więc nie mamy żadnego konfliktu interesów w rodzinie

[misioczat]

No to ja w kwestii podejscia do dzieci zrobilam pewne postepy
3 lata temu na pewnej imprezie, wsrod doroslych bylo pewne niemowle. Przechodzilo z rak do rak, tylko do moich nie dotarlo, bo kompletnie mnie to nie interesowalo. Wszystkie dziewczyny az piszczaly do niego i wyrywaly go sobie z rak, a ja jak glaz
A teraz..? Odwiedzilam moja przyjaciolke i ona musiala wyjsc na godzine i zostawila mnie ze swoim kilkumiesiecznym synkiem i - co prawda nie bez dretwego dystansu - zajelam sie nim Co prawda w polowie tego czasu nie wiedzialam juz, co z nim robic i przywolywalam w duchu jego mame, ale i tak uznalam to za sukces
Takze totalna niechec zmienila sie w zyczliwy dystans z elementami zaciekawienia
Moja mama na szczescie nie naklania mnie jakos specjalnie do urodzenia dziecka, ale wiem, ze bardzo by chciala miec wnuka Czasem tylko mowi "To twoja decyzja, ale wiesz.. dobrze by bylo.." i jak tylko widzi dzieci, to mi je pokazuje i sie nimi zachwyca, wiadomo w jakim celu

[Beti 30]

Ja mam 30 lat i 8 - letnią córkę i jest naprawdę super, też było ciężko, ponieważ urodziłam ją będąc na drugim roku studiów, oprócz nauki dochodziła opieka nad dzieckiem i niekończące sie wydatki: mleko, pampersy, zupki, soczki.....ale dzieci rosną naprawdę szybko i teraz jestem młodą mamą, moja córcia jest super. Muszę też wspomnieć,że mam drugą 3,5 letnią. Tworzymy babski klan w domu . Jeśli ktoś cofną by czas to też chciałabym urodzić dziecko w młodym wieku. Mam za to teraz więcej luzu i spokoju. A za 10 lat będe miała pełnoletnia córę, a ja nadal będę młodą mamuską.

[kasia191273]

Ja tylko dodam, że moje dwie koleżanki- a obie urodziły po trzydziestce- nigdy wcześniej nie czuły żadnego instynktu. Nie lubiły dzieci, nigdy nie wzruszały ich niemowlęta, nigdy żadnych emocji. Urodziły ze względu na facetów i są...wspaniałymi mamami. Wspaniała mama to wcale nie znaczy mama bez wątpliwości, mama bez trudnych dni, mama mająca czasem dołki. We mnie, szczerze mówiąc, podejrzenia wzbudza ciągle afektowanie się dziećmi, terminologia 'fasolkowo- przytulankowa' ( wiecie, o czym mówię) i unoszenie się nieustanne na różowej chmurce macierzyństwa.

Nie wiem, czy zaryzykowałabym zajście w ciążę, gdybym sama nie czuła potrzeby posiadania dziecka, tylko ze względów społecznych: partner, rodzice. Ale potwierdzam, że wychodzą z tego super-mamy. Instynkt się pojawia, miłość się pojawia i natura jakoś to rozwiązuje. Pewnie nie zawsze, ale często.

[olunias]

nie wiem jak inne dziewczyny, ale mnie strasznie denerwuje ta okropna presja otoczenia.Nie ulegam jej, ale strasznie mnie denerwuje. Moje ciotki-klotki które ciągle się pytaja kiedy się zdecyduję, moja mama sama dała mi wolną rękę i czeka na wnuka, ale tez wiem że byłaby najszczęśliwsza gdybym jej oznajmiła że jestem w ciąży.A ja sobie cierpliwe czekam na to co natura zadecyduje...mam nadzieję że wkońcu cos sie we mnie obudzi.Chociaż kierująć się tym co powiedziała moja przedmówczyni-na pewno takie kobiety potrafią być wspaniałymi matkami i mam nadzieję że i ja kiedyś się taką stanę. Czego sobie i niezdecydowanym życzę..;-)

[misioczat]

Kasiu, wierze w to, co i Ty napisalas w pierwszym poscie - ze ciaza trwa na tyle dlugo, by sie przyzwyczaic do mysli, ze bedzie sie mama i tez mysle, ze wiekszosc dziewczyn "nie-do-konca-zdecydowanych" cieszy sie z ciazy, kocha swoje dziecko i jest dobra mama
Olunias, ja na szczescie nie jestem przez nikogo naciskana (no moze przez mame i babcie, ale jest to na tyle rzadkie i delikatne, ze nie ma o czym mowic ) ale denerwuje mnie, jak ktos (dzieciata kolezanka) mi mowi "Zobaczysz, bedziesz matka, to cos tam" - czyli zaklada, ze mama bede. I mowi to tonem osoby wiedzacej to lepiej ode mnie - bo przeciez bycie mama to rzecz pewna i oczywista w zyciu kobiety.. Nawet jak przytomnie odpowiadam, ze nie wiem, czy bede mama, to patrzy poblazliwie jak na nic-nie-wiedzaca-o-zyciu-malolate i mnie karci "Nie gadaj glupot". Grrr...

[olunias]

Ja tez uważam że samo bycie w ciąży tak nastawia przyszłą mamę że już wtedy zaczyna kochać tą malutka istotkę nad życie.Wiem że ze mna pewnie byłoby tak samo...ale póki co ciężko mi wogóle o tym myśleć.Boję się tylu rzeczy, pewnie jak każda.Na razie instynkt mam zerowy,dzieci lubię ale na krótki czas i łudzę się że może się to zmieni.
Misioczat- mam taką jedną ciotkę-klotkę, której 20-kilku letnia córcia wpadła z jakimś gościem.I to oczywiście ta ciotka najczęściej się mnie pyta kiedy ja wkońcu się zdecyduję na dziecko.Kiedy tylko mnie zobaczy ( a widzi ze 2-3 razy w roku) to od razu pada to pytanie.Wrrrrr.......
Oczywiście podczas któregoś zapytania już jej chamsko odpowiedziałam że zrobienie dziecka to jeszcze nie jest żaden problem, inaczej sprawa wygląda z jego wychowaniem.wiem, wiem...świnia jestem...ale juz mnie poprostu wkurzyła.

[201701020941]

Chętnie sie dołączę do dyskusji.
Mam 30 lat i miesięczną córeczkę. Przez 5 lat od skończenia studiów do decyzji o ciązy b dużo pracowałam, spełninłam się po części zawodowo (po części bo niedługo chce wrócić do pracy przynajmniej w jakimś stopniu) i powiem szczerze że do zeszłego roku wiedziałam że będę chciała mieć dziecko tylko jeszcze nie teraz. W zeszłym roku podjęliśmy z męzem decyzje-staramy sie i dajemy sobie rok. Dziecko poczęło sie na szczęscie od razu. Dodam że w ciąży na poczatku nadal duzo pracowalam, w lutym musialam isc na przymusowe zwolnienie, potem na patologie ciazy i do teraz nie pracuje. Wniosek dla mnie: ciąza i dziecko przewartosciowują swiat, mąż cudownie sie nią opiekuję jak chce gdzieś wyjść jak chce odsapnąć po całodniowym zajmowaniu sie nią. Wreszcie jestesmy pelną rodziną.
Moja najblizsza przyjaciolka zaś też myślała że zdąży z ziążą, czuje się i wyglada świetnie mimo, że skończyła 33 lata i co? Jak zaczęli się starać bo poczula że latka lecą a biologii nie oszuka to okazalo sie że presja że musi zajść w ciążę blokuje starania. Na szczęście jakoś się udało. Jeszcze ma syndrom: co z pracą i wolnością ale ciągle jej mówie że samo w ciazy sie poprzestawia.
Dla mnie to właśnie 30-31 lat to optimum. Coś juz się osiągnęłam, ale nie czuje jeszcze tego ostatecznego dzwonka biologicznego, w razie gdy trzeba starac sie troszke dłużej. Poza tym, wiele moich koleżanek czekalo na maxa do 35-36 rż i są po poronieniach i innych problemach.
gorąco pozdrawiam i lecę do dzidzi bo się rozpłakała na cyca

[papryczka]

witam serdecznie.
wlasnie poczulam, ze jestm gotowa na dziecko, ze nadszedl ten wlasciwy moment, wiec z zainteresowaniem przeczytalam wasze wypowiedzi. mam 29 lat, mieszkam z moim tz od kilku lat, miesiac temu wzielismy slub i teraz "zaczynamy planowac" potomstwo. konkretnych krokow w tym kierunku jeszcze nie podjelismy, ale wczoraj postanowilam, ze zazywany obecnie listek tabletek antykoncepcyjnych bedzie tym ostatnim, potem odczekamy 2-3 miesiace i mam nadzieje, ze uda nam sie poczac malenstwo, ktore byloby cudownym prezentem na 30-te urodziny.
co do obaw, oczywiscie, tak, jak wiele z was wspomnialo, pojawiaja sie one. nigdy nie opiekowalam sie dzidziusiem dluzej niz godzine, boje sie czy podolam, czy bede umiala zajac sie nim nalezycie. moje obawy wynikaja tez z faktu, ze mieszkamy daleko od naszych rodzicow i nie bede mogla liczyc na biezaca pomoc mamy czy tesciowej...
jednak wierze, ze dam rade! miliony kobiet to robia, to czemu ze mna mialoby byc inaczej??? dojrzelismy psychicznie do tej decyzji, mamy bardzo dobre warunki finansowe, poradzimy sobie!
jednak do wszystkiego trzeba dojrzec. dziewczyny, nie ulegajcie presji otoczenia, ze ze wzgledu na wiek powinnyscie urodzic! to musi byc wasza swiadoma decyzja. powodzenia!

[papryczka]

Napisane przez primavera

jesteśmy w nieco innej sytuacji, gdyż oboje marzymy już o dziecku, ale ja obawiamsie tego, że nie mam stałej pracy. Wiadomo, że wiaże sie ona ze stałym dochodem, możnością pójścia na urlop macierzyński i wychowawczy...

Napisane przez OLA-27

Primawero a co do pracy i ciazy to tez mam to samo , caly czas czekam na umowe na stale -wiec wiem o czym mowisz . .

dziewczyny, nie wiem jak wyglada wasza sytuacja dokladnie, ale nie musicie miec umowy na stale aby miec prawo do macierzynskiego. jesli jestescie zatrudnione na podstawie umowy o prace na czas okreslony, tez wam sie nalezy! co wiecej, jesli umowa wygasa w trakcie ciazy, zostaje automatycznie przedluzona do dnia porodu.

[ebena]

Nie wiem, boję się, mam mieszane uczucie czy dobrze zrobiliśmy, czy jesteśmy gotowi. Mamy niezbyt dobrą sytuację materialną,wynajęte mieszkanie, mąż szuka pracy.......... a moze jeszcze nic z tego nie wyjdzie, choć intuicja podpowiada mi inaczej.
W niedzielę "robiliśmy dzidziusia?" hym ....nawet nie wiem jak to powiedzieć i nie wiem czy można od pierwszego dnia poczuć, że daliśmy życie nowej istocie. Ale ja czuję się dziwnie, mam w podbrzuszu lekkie bóle brzucha, bulgotanie a po każym jedzeniu czuję zgage. Czy to możliwe??????
Czy można poczuć odrazu że jest się w ciąży, Czy to jakaś paranoja, moja chora wyobraźnia. Za miesiąc napiszę Wam Czy moje obiawy wiązały sie z poczęciem czy to tylko moja wyobraźnia.
Zdecydowaliśmy się na dziecko, dlatego że uważamy, że nie można mieć wszystkiego a na końcu decydować się na dziecko, bo potem może nam nie być dane zostać rodzicami, niestety często tak jest, że pary najpierw chcą mieć wszystko a na końcu starają się o dziecko........a potem nie mogą mieć tej małej ukochanej istotki.
Drugim powodem jest mój wiek w styczniu skończę 30-stkę i chcę urodzić zdrowe dzieci i być zdrową matka dla moich dzieci.
Trzymajcie za mnie kciuki, bo teraz potrzebuję dużo siły, bez względu na to czy będę w ciąży i zacznę się martwić o sprawy materialne, żeby dzidzi nic nie brakowało czy nie będę i będę sie martwić o to czy kiedyś dane będzie mi mieć dziecko.

[kamaO]

Ja jestem w podobnej, ale innej zarazem sytuacji
Też nie czuję powołania do macierzyństwa - owszem lubię przebywac z dziećmi siostry, czy brata, ale wystarcza mi raptem popołudnie, żeby mieć ich dość... Dzieci wrzeszczące mi pod balkonem, potrącające w sklepie, czy na schodach, kapiące lodami na moje nowe buty itp. doprowadzają mnie do szału...
Mąż chciałby już mieć dziecko - teściowa się dopytuje, kiedy zostanie babcią, znajomi, którzy już mają dzieci na siłę przekonują, że my też musimy się decydować.

A ja po prostu nie chcę Przynajmniej jeszcze nie teraz, a najchętniej wcale

Na dodatek egoistycznie boję się o własne zdrowie - mam skrzywienie kręgosłupa i nie chcę po ciąży wyglądać i czuć się gorzej niż przed nią (a bywają dni, że po zwyczajnym siedzeniu w biurze plecy bolą mnie tak, że zostaje leżenie plackiem ).

Masz babo placek...

[marcelina73]

Ebena
Wątpię, żeby Twoje odczucia miały chrakter fozjologiczny.
Raczej to sprawa psychiki - co niewyklucza, że jednak jesteś w ciąży - przecież zajść w ciążę można i od jednego razu. Może to podświadomość, intuicja czy jak tam tę siłę nazwiemy - daje Ci sygnały?

Ja zostałam mamą w wieku 30 lat - 3 lata temu. Też długo o dziecku nie myślałam, potem odkładałam te decyzję jakiś czas - studia, praca itd. Jak w końcu się zdecydowaliśmy - przyszło nam czekać rok na efekty działania (ciążę)
Teraz wiem, że w powtarzanym przez wiele mam stwierdzeniu, że dziecko to największy skarb nie ma ani cienia przesady - a wręcz nie oddaje ono uczuć jakie wzbudza w nas ten człowieczek.
Teraz zastanawiam się kiedy/czy zdecydować się na drugie - a właściwie raczej kiedy - jak pogodzić różne życiowe sprawy z wielką chęcią urodzenia jeszcze jednego dziecka.

Powodzenia - w tym miesiącu lub/i kolejnych.
Podjęłaś najważniejszą i najpiękniejszą decyzję w swoim zyciu.