Światełko w tunelu

Ona23Ch · 2017-03-06, 19:57

Chyba potrzebuję się wygadać.
Sama gardzę rozmemłaniem psychicznym, jakie aktualnie mam w głowie, więc już wyobrażam sobie, jakie obrzydzenie wzbudzę w niektórych z Was.
Mam 25 lat i przeżywam jakiś potworny kryzys. Rok temu skończyłam studia nie małym wysiłkiem. Szybko pojawiła się praca. Co prawda nie w zawodzie, ale i tak bardzo się cieszyłam, że jest to praca biurowa, gdzie wymagają wykształcenia wyższego. Po ponad pół roku pracy stwierdziłam, że to kompletnie nie moja działka, a płacą tak kiepsko, że jeśli nic się nie zmieni to nie mam możliwości wyjść spod skrzydełek rodziców, co okrutnie uderza w moją dumę. Wiem, że powinnam zmusić się do szukania pracy, ale bardzo się boję (choć obiecałam sobie, że od Nowego Roku oduczę się słów "boję się"). Mimo tego, że do obecnej pracy chodzę z bólem żołądka martwię się, ze swoim 'widzimisie' wyląduję jak Zabłocki na mydle. Przez lata nie znalazłam w swoim życiu żadnej pasji czy zainteresowania, które porywałoby mnie bez pamięci. Lubię słuchać muzyki i czytać książki, ale trudno o to, by spędzac w ten sposób każde wolne popołudnie. Chłopa brak, bo zrobiłam się tak szalenie wybredna, że gdybym mogła to sama zdzieliłabym sobie w łeb. Zmuszam się do tego, aby wychodzić do ludzi, umawiam się na randki, w swoim czasie biegałam na nie jak postrzelona, ale ten nie, tamten nie i ten też do bani, bo nie ma "tego czegoś'. Fakty są takie, że od roku jestem zakochana w totalnym dupku, nie wartym nawet spojrzenia wartościowej dziewczyny. Biernie stoję i patrzę jak moje koleżanki zakładają rodziny, reaguję płaczem na wieść o każdej ciąży koleżanki, z czym czuję się źle, jednak nie potrafię ukryć tego sama przed sobą. Utknęłam w jakimś marazmie i nie potrafię się ruszyć z miejsca, a życie przecieka mi przez palce. Nie potrafię zaryzykować, nie mogę zmotywować się do działania i niemożliwe, aby była to wina zimowej depresji. Za długo to już trwa.

**201711301501** · 2017-03-06, 20:36

Najtrudniejszy pierwszy krok.
Zacznij szukać pracy. Wyrwij się z tego, co cię hamuje. Nabierz wiatru w żagle. Mamy przesilenie wiosenne i wszyscy chodzą jacyś przygnębieni.
Życie bywa przewrotne i może zmienić się tak szybko, że jeszcze poczujesz, że żyjesz. Ale daj sobie szansę.

**201712242137** · 2017-03-06, 21:22

U mnie to samo. Nie mam żadnych konkretnych umiejętności, tkwię w pracy, której nie lubię i przez którą nie mam w ogóle życia prywatnego. Nie wiem co dalej, nie mam żadnych pomysłów, a nawet jeśli widzę możliwości, to boję się, że podejmę jakąś decyzję i okaże się, że będzie to błąd, i tak bez końca. O jakimkolwiek życiu uczuciowym nawet nie wspominam, bo to śmiech na sali. Czuję się coraz gorzej.

Ona23Ch · 2017-03-08, 12:04

Odpowiedzi niewiele, jednak bardzo Wam dziękuję dziewczyny

**201711301501** · 2017-03-08, 13:18

Bo więcej powiedzieć? Jeśli sama nie zrobisz pierwszego kroku to nikt za ciebie nie podejmie decyzji. A nie wiesz, co czeka na ciebie za rogiem

Paulaaa81 · 2017-03-08, 14:29

Boimy się gdy musimy wyjść ze strefy komfortu, a jak już zabieramy się za coś, co było trudne, to jakoś idzie. Wiem, że szukanie pracy jest trudne... I do tego konfrontacja ze światem zewnętrznym, niekoniecznie przyjaznym. Od tej pracy chyba warto zacząć, jednocześnie powiedzieć sobie, że fantazjowanie o facecie, który jest nieosiągalny, jest bezcelowe i tylko tracisz czas.

viva · 2017-03-08, 15:10

Zacznij od szukania nowej pracy, która wyda Ci się bardziej interesująca. Przeglądaj oferty, wysyłaj CV, chodź na rozmowy. Bez wielkiego spięcia, nie musisz rezygnować ze starej pracy, póki się na coś nie zdecydujesz.

mellitus · 2017-03-08, 16:57

Zrób coś dla siebie! Kurs tańca? Językowy? Wolontariat? Wyjdziesz ze swojej strefy komfortu w przyjemny sposób. Poznasz nowych ludzi, może otworzą się jakieś przed Tobą jakieś ciekawe możliwości. Jesteś młodziutka, wszystko przed Tobą.

Ona23Ch · 2017-03-12, 17:04

Odrobinę zszokowana przeczytałam "jesteś młodziutka". Nauczyłam się o sobie myśleć jak o kobiecie już nie takiej pierwszej świeżości

Straciłam wiarę w to, że się zacznie układać po mojej myśli. Bardzo ciężko znoszę to, że moje plany, marzenia nie realizują się tak, jak bym sobie tego życzyła. Rozumiem, że życie to nie bajka, ale do tej pory po mojej myśli ułożyły się jedynie studia

Skończyłam je tak jak zaplanowałam. Jeżeli chodzi o tego faceta to straciłam wiarę, że kiedykolwiek się wyleczę, bo nic nie przynosi ulgi. Ale na ten temat to nawet nie chce mi się rozpisywać, czuję się totalnie przegrana.

**201711301501** · 2017-03-13, 01:00

Cytat:

Napisane przez Ona23Ch

Odrobinę zszokowana przeczytałam "jesteś młodziutka". Nauczyłam się o sobie myśleć jak o kobiecie już nie takiej pierwszej świeżości

Straciłam wiarę w to, że się zacznie układać po mojej myśli. Bardzo ciężko znoszę to, że moje plany, marzenia nie realizują się tak, jak bym sobie tego życzyła. Rozumiem, że życie to nie bajka, ale do tej pory po mojej myśli ułożyły się jedynie studia

Skończyłam je tak jak zaplanowałam. Jeżeli chodzi o tego faceta to straciłam wiarę, że kiedykolwiek się wyleczę, bo nic nie przynosi ulgi. Ale na ten temat to nawet nie chce mi się rozpisywać, czuję się totalnie przegrana.

Masz 25 lst. Jestes mlodziutka

Ja 31 i nadal słyszę "oj ale oani to mloda jest, cale zycie przed pania".

2017-03-06, 19:57	#1
Ona23Ch Raczkowanie Zarejestrowany: 2016-05 Wiadomości: 43	Światełko w tunelu Chyba potrzebuję się wygadać. Sama gardzę rozmemłaniem psychicznym, jakie aktualnie mam w głowie, więc już wyobrażam sobie, jakie obrzydzenie wzbudzę w niektórych z Was. Mam 25 lat i przeżywam jakiś potworny kryzys. Rok temu skończyłam studia nie małym wysiłkiem. Szybko pojawiła się praca. Co prawda nie w zawodzie, ale i tak bardzo się cieszyłam, że jest to praca biurowa, gdzie wymagają wykształcenia wyższego. Po ponad pół roku pracy stwierdziłam, że to kompletnie nie moja działka, a płacą tak kiepsko, że jeśli nic się nie zmieni to nie mam możliwości wyjść spod skrzydełek rodziców, co okrutnie uderza w moją dumę. Wiem, że powinnam zmusić się do szukania pracy, ale bardzo się boję (choć obiecałam sobie, że od Nowego Roku oduczę się słów "boję się"). Mimo tego, że do obecnej pracy chodzę z bólem żołądka martwię się, ze swoim 'widzimisie' wyląduję jak Zabłocki na mydle. Przez lata nie znalazłam w swoim życiu żadnej pasji czy zainteresowania, które porywałoby mnie bez pamięci. Lubię słuchać muzyki i czytać książki, ale trudno o to, by spędzac w ten sposób każde wolne popołudnie. Chłopa brak, bo zrobiłam się tak szalenie wybredna, że gdybym mogła to sama zdzieliłabym sobie w łeb. Zmuszam się do tego, aby wychodzić do ludzi, umawiam się na randki, w swoim czasie biegałam na nie jak postrzelona, ale ten nie, tamten nie i ten też do bani, bo nie ma "tego czegoś'. Fakty są takie, że od roku jestem zakochana w totalnym dupku, nie wartym nawet spojrzenia wartościowej dziewczyny. Biernie stoję i patrzę jak moje koleżanki zakładają rodziny, reaguję płaczem na wieść o każdej ciąży koleżanki, z czym czuję się źle, jednak nie potrafię ukryć tego sama przed sobą. Utknęłam w jakimś marazmie i nie potrafię się ruszyć z miejsca, a życie przecieka mi przez palce. Nie potrafię zaryzykować, nie mogę zmotywować się do działania i niemożliwe, aby była to wina zimowej depresji. Za długo to już trwa.

2017-03-06, 20:36	#2
201711301501 Konto usunięte Zarejestrowany: 2016-12 Wiadomości: 488	Dot.: Światełko w tunelu Najtrudniejszy pierwszy krok. Zacznij szukać pracy. Wyrwij się z tego, co cię hamuje. Nabierz wiatru w żagle. Mamy przesilenie wiosenne i wszyscy chodzą jacyś przygnębieni. Życie bywa przewrotne i może zmienić się tak szybko, że jeszcze poczujesz, że żyjesz. Ale daj sobie szansę.

2017-03-06, 21:22	#3
201712242137 Konto usunięte Zarejestrowany: 2015-06 Wiadomości: 1 076	Dot.: Światełko w tunelu U mnie to samo. Nie mam żadnych konkretnych umiejętności, tkwię w pracy, której nie lubię i przez którą nie mam w ogóle życia prywatnego. Nie wiem co dalej, nie mam żadnych pomysłów, a nawet jeśli widzę możliwości, to boję się, że podejmę jakąś decyzję i okaże się, że będzie to błąd, i tak bez końca. O jakimkolwiek życiu uczuciowym nawet nie wspominam, bo to śmiech na sali. Czuję się coraz gorzej.

2017-03-08, 12:04	#4
Ona23Ch Raczkowanie Zarejestrowany: 2016-05 Wiadomości: 43	Dot.: Światełko w tunelu Odpowiedzi niewiele, jednak bardzo Wam dziękuję dziewczyny

2017-03-08, 13:18	#5
201711301501 Konto usunięte Zarejestrowany: 2016-12 Wiadomości: 488	Dot.: Światełko w tunelu Bo więcej powiedzieć? Jeśli sama nie zrobisz pierwszego kroku to nikt za ciebie nie podejmie decyzji. A nie wiesz, co czeka na ciebie za rogiem

2017-03-08, 14:29	#6
Paulaaa81 Raczkowanie Zarejestrowany: 2016-09 Wiadomości: 271	Dot.: Światełko w tunelu Boimy się gdy musimy wyjść ze strefy komfortu, a jak już zabieramy się za coś, co było trudne, to jakoś idzie. Wiem, że szukanie pracy jest trudne... I do tego konfrontacja ze światem zewnętrznym, niekoniecznie przyjaznym. Od tej pracy chyba warto zacząć, jednocześnie powiedzieć sobie, że fantazjowanie o facecie, który jest nieosiągalny, jest bezcelowe i tylko tracisz czas.

2017-03-08, 15:10	#7
viva Zadomowienie Zarejestrowany: 2005-12 Wiadomości: 1 953	Dot.: Światełko w tunelu Zacznij od szukania nowej pracy, która wyda Ci się bardziej interesująca. Przeglądaj oferty, wysyłaj CV, chodź na rozmowy. Bez wielkiego spięcia, nie musisz rezygnować ze starej pracy, póki się na coś nie zdecydujesz. __________________ Najpiękniejsza we wsi.

2017-03-08, 16:57	#8
mellitus Wtajemniczenie Zarejestrowany: 2010-07 Wiadomości: 2 276	Dot.: Światełko w tunelu Zrób coś dla siebie! Kurs tańca? Językowy? Wolontariat? Wyjdziesz ze swojej strefy komfortu w przyjemny sposób. Poznasz nowych ludzi, może otworzą się jakieś przed Tobą jakieś ciekawe możliwości. Jesteś młodziutka, wszystko przed Tobą. __________________

2017-03-12, 17:04	#9
Ona23Ch Raczkowanie Zarejestrowany: 2016-05 Wiadomości: 43	Dot.: Światełko w tunelu Odrobinę zszokowana przeczytałam "jesteś młodziutka". Nauczyłam się o sobie myśleć jak o kobiecie już nie takiej pierwszej świeżości Straciłam wiarę w to, że się zacznie układać po mojej myśli. Bardzo ciężko znoszę to, że moje plany, marzenia nie realizują się tak, jak bym sobie tego życzyła. Rozumiem, że życie to nie bajka, ale do tej pory po mojej myśli ułożyły się jedynie studia Skończyłam je tak jak zaplanowałam. Jeżeli chodzi o tego faceta to straciłam wiarę, że kiedykolwiek się wyleczę, bo nic nie przynosi ulgi. Ale na ten temat to nawet nie chce mi się rozpisywać, czuję się totalnie przegrana.

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)