Nerwica? Pomocy!

[Gingerevolution]

Drogie forumki, proszę o pomoc, dajcie mi jakiegoś wirtualnego kopniaka i spójrzcie z boku na moją sytuację.
Czy to nerwica?


Odkąd pamiętam zawsze byłam strasznie emocjonalnym dzieckiem, szybko płakałam, podczas konfrontacji zbiera mi się na wymioty, nie lubię się kłócić, jeżeli już się z kims pokłócę to mam miliony natrętnych myśli przez które nie mogę spać, jeść, oddychać.
Zawsze zwalałam to na karb jakiejś danej sytuacji w moim życiu, ale właśnie uświadomiłam sobie, że problem tkwi chyba w mojej głowie.


Jestem DDA, wychowywałam się bez ojca, który zmarł w bardzo wczesnym dzieciństwie, mama miała kilku partnerów, żadnego na dłużej, na stałe. Dużo w swoim życiu przeżyła i po prostu piła. Zawsze tłumaczyłam sobie, że nie było tak źle, ale na dzień dzisiejszy jak patrzę na moje dzieciństwo to piła sporo i jedyną moją ostoją, oazą spokoju była babcia, która zmarła parę lat temu.


W moim życiu zawsze wplątuję się w jakieś konfliktowe sytuacje, nie potrafię nawiązywać przyjaźni, nie potrafię tej przyjaźni pielęgnować.
Miałam w przeszłości parę koleżanek, które teoretycznie mogłabym nazwać przyjaciółkami, ale zawsze kończyło się to w końcu zerewaniem kontaktu z mojej strony bo dochodziło do takich sytuacji, że jak widziałam na telefonie nieodebrane połączenie od danej koleżanki, momentalnie płakałam ze strachu, że znowu zrobiłam coś źle, że znowu dzowni z pretensjami, miałam ataki duszności, nie mogłam normalnie funkcjonować, całe ciało mi chodziło, ręce drżały i miałam miliony galopujących myśli, w momecie kiedy oddzwoniłam np. i kolezanka mówiła, że chce się spotkać załóżmy za 2-3 dni, to miałam te 2-3 dni wyjęte z życiorysu, cały czas zastanawiałam się co takie zrobiłam, powiedziałam, bałam się cholernie konfronatcji potrafiłam nie jesc z nerwow, a koniec koncow okazywało się, że chciała od tak pogadać.
Zerwałam wszystkie takie toksyczne znajomości i zamknelam się na mój związek, nie jestem kobietą która osacza faceta, może wychodzić z domu do kolegow, robic co chce, byle by wracal i dal mi poczucie bycia kochaną.
Zawsze czułam się bezpiecznie przy moim partnerze, niestety rozstaliśmy się bo przyszedł moment, że bardziej jak partnerzy byliśmy sobie współlokatorami, nie grało mi to, powiedziałam partnerowi, a on się wyprowadził i stwierdził, że nie ma już zamiaru spełniać czyichś oczekiwań. Na początku podeszłam do tego z luzem bo i mi było w tym związku ciężko, porozmawialiśmy i stwierdziliśmy, ze jak minelo to chociaż badzmy przyjaciolmi ze względu na dziecko bo ogólnie się lubimy. Mój były partner powiedział, że chce ze mną normalnie rozmawiać.
I teraz do sedna, była sytuacja, ze obgadal mnie do mojej koleżanki, ona mi to przekazala i porozmawiałam z nim.
On stwierdził, ze wina w koleżance, a nie w nim bo mogła nie mówić, widziała, ze jest pijany.
(WIEM DZIECINADA)
Ale ja dostałam w tym momencie ataku paniki, myśli przyspieszyly, i normalnie boje się, ze on się teraz na mnie obrazi, cała się trzęsę, jest mi nieodobrze, nie wiem jak wybrnąć z tej sytuacji, czuje się winna wszystkiemu, czuje się winna rozpadowi naszego związku, nie mogę złapać oddechu, mam atak paniki, boję się tego ponieważ nie potrafię trzeźwo spojrzeć na tą sytuację.
Z reguly staram się unikac konfliktow bo najzwyczajniej w swiecie sobie z nimi nie radzę.
Ale teraz mam taki atak paniki jak przed laty, czy jest tu ktoś kto może mi doradzić jak zagłuszać te ataki.
W maju mam pierwszą wizytę w poradni zdrowia psychicznego, ale to jeszcze kawał czasu, a ja na ten moment chodze po ścianach z nerwów mimo, że gdzies w głębi serca wydaje mi się, że moja reakcja nie powinna być taka paniczna.


Przepraszam za chaotyczne pisanie, ale nie mogę zebrac myśli kompletnie, a potrzebuje otuchy bo mam wrazenie, że jestem podłym i złym człowiekiem...

[bluebluesky]

Napisane przez Gingerevolution

Drogie forumki, proszę o pomoc, dajcie mi jakiegoś wirtualnego kopniaka i spójrzcie z boku na moją sytuację.
Czy to nerwica?


Odkąd pamiętam zawsze byłam strasznie emocjonalnym dzieckiem, szybko płakałam, podczas konfrontacji zbiera mi się na wymioty, nie lubię się kłócić, jeżeli już się z kims pokłócę to mam miliony natrętnych myśli przez które nie mogę spać, jeść, oddychać.
Zawsze zwalałam to na karb jakiejś danej sytuacji w moim życiu, ale właśnie uświadomiłam sobie, że problem tkwi chyba w mojej głowie.


Jestem DDA, wychowywałam się bez ojca, który zmarł w bardzo wczesnym dzieciństwie, mama miała kilku partnerów, żadnego na dłużej, na stałe. Dużo w swoim życiu przeżyła i po prostu piła. Zawsze tłumaczyłam sobie, że nie było tak źle, ale na dzień dzisiejszy jak patrzę na moje dzieciństwo to piła sporo i jedyną moją ostoją, oazą spokoju była babcia, która zmarła parę lat temu.


W moim życiu zawsze wplątuję się w jakieś konfliktowe sytuacje, nie potrafię nawiązywać przyjaźni, nie potrafię tej przyjaźni pielęgnować.
Miałam w przeszłości parę koleżanek, które teoretycznie mogłabym nazwać przyjaciółkami, ale zawsze kończyło się to w końcu zerewaniem kontaktu z mojej strony bo dochodziło do takich sytuacji, że jak widziałam na telefonie nieodebrane połączenie od danej koleżanki, momentalnie płakałam ze strachu, że znowu zrobiłam coś źle, że znowu dzowni z pretensjami, miałam ataki duszności, nie mogłam normalnie funkcjonować, całe ciało mi chodziło, ręce drżały i miałam miliony galopujących myśli, w momecie kiedy oddzwoniłam np. i kolezanka mówiła, że chce się spotkać załóżmy za 2-3 dni, to miałam te 2-3 dni wyjęte z życiorysu, cały czas zastanawiałam się co takie zrobiłam, powiedziałam, bałam się cholernie konfronatcji potrafiłam nie jesc z nerwow, a koniec koncow okazywało się, że chciała od tak pogadać.
Zerwałam wszystkie takie toksyczne znajomości i zamknelam się na mój związek, nie jestem kobietą która osacza faceta, może wychodzić z domu do kolegow, robic co chce, byle by wracal i dal mi poczucie bycia kochaną.
Zawsze czułam się bezpiecznie przy moim partnerze, niestety rozstaliśmy się bo przyszedł moment, że bardziej jak partnerzy byliśmy sobie współlokatorami, nie grało mi to, powiedziałam partnerowi, a on się wyprowadził i stwierdził, że nie ma już zamiaru spełniać czyichś oczekiwań. Na początku podeszłam do tego z luzem bo i mi było w tym związku ciężko, porozmawialiśmy i stwierdziliśmy, ze jak minelo to chociaż badzmy przyjaciolmi ze względu na dziecko bo ogólnie się lubimy. Mój były partner powiedział, że chce ze mną normalnie rozmawiać.
I teraz do sedna, była sytuacja, ze obgadal mnie do mojej koleżanki, ona mi to przekazala i porozmawiałam z nim.
On stwierdził, ze wina w koleżance, a nie w nim bo mogła nie mówić, widziała, ze jest pijany.
(WIEM DZIECINADA)
Ale ja dostałam w tym momencie ataku paniki, myśli przyspieszyly, i normalnie boje się, ze on się teraz na mnie obrazi, cała się trzęsę, jest mi nieodobrze, nie wiem jak wybrnąć z tej sytuacji, czuje się winna wszystkiemu, czuje się winna rozpadowi naszego związku, nie mogę złapać oddechu, mam atak paniki, boję się tego ponieważ nie potrafię trzeźwo spojrzeć na tą sytuację.
Z reguly staram się unikac konfliktow bo najzwyczajniej w swiecie sobie z nimi nie radzę.
Ale teraz mam taki atak paniki jak przed laty, czy jest tu ktoś kto może mi doradzić jak zagłuszać te ataki.
W maju mam pierwszą wizytę w poradni zdrowia psychicznego, ale to jeszcze kawał czasu, a ja na ten moment chodze po ścianach z nerwów mimo, że gdzies w głębi serca wydaje mi się, że moja reakcja nie powinna być taka paniczna.


Przepraszam za chaotyczne pisanie, ale nie mogę zebrac myśli kompletnie, a potrzebuje otuchy bo mam wrazenie, że jestem podłym i złym człowiekiem...

Pierwsze i najwazniejsze, musisz natychmiast zaczac sie leczyc. Psychiatra i psycholog. Nie mowie tego zlosliwie, absolutnie. Nie da sie tak zyc.

[adult90]

W dzieciństwie nikt z dorosłych nie zainterweniował? Gimnazjum, liceum to samo?
Przecież to postępuje...

Musisz natychmiast znaleźć się pod opieką psychologiczną lub/i psychiatryczną. Ciężko jest żyć z takimi objawami jakie opisujesz...

[201705080934]

Tak, nerwica. Leczy się ją dwutorowo - u psychiatry i psychoterapeuty. Dobra wiadomość jest taka, że można ją okiełznać i normalnie żyć. Czego Ci życzę, szczególnie, że masz dziecko.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Candy_lips]

Niektore objawy mam podobne i tak to raczej nerwica. Nie poradze na razie wiele, bo lecze sie od niedawna, ale trzeba zrobic dla siebie ten pierwszy krok, pojsc na leczenie, otworzyc sie, potem bedzie latwiej. Ja mam podobnie z tym, ze nawet najmniejsza klotnia lub zwrocenie mi uwagi nawet w dobrej wierze ma takie skutki, ze bardzo sie stresuje. Racjonalnie wiem, ze nie ma czym sie przejmowac i staram sie gleboko oddychac, ale jakos i tak dalej sie przejmuje. Powiem to na kolejnej wizycie. Czuje sie wtedy po prostu malo warta, a wiem, ze niepotrzebnie. Jestem niezwykle wrazliwa. W pracy przez to ciagle balam sie, ze zle robie i nie pracuje juz dlugo, ale staram sie to zmienic, na pewno beda efekty Staram sie przekazywac sobie pozytywne komunikaty choc nie zawsze sie udaje. Nie poddawaj sie dasz rade idz na terapie tez.

---------- Dopisano o 02:02 ---------- Poprzedni post napisano o 02:00 ----------

Tak w ogole tez mam rozne problemy od dziecka i wiem jak to jest. Nie mam pretensji do rodzicow, ze nie wzieli mnie wtedy do psychologa, malo sie mowilo wtedy o zaburzeniach psychicznych, a ja bylam wtedy rozpieszczana.

[mariamalaria]

A co się strasznego stanie, jeśli on się obrazi? Zabije?

[Gingerevolution]

Napisane przez mariamalaria

A co się strasznego stanie, jeśli on się obrazi? Zabije?

Nic sie nie stanie zupełnie i właśnie dlatego niepokoi mnie mój własny lęk. Bo mam świadomość ze to nie jest nic strasznego, a nie mogę opanować natrętnych myśli, ze jednak COŚ moze sie stać.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[nyana89]

Napisane przez Gingerevolution

Nic sie nie stanie zupełnie i właśnie dlatego niepokoi mnie mój własny lęk. Bo mam świadomość ze to nie jest nic strasznego, a nie mogę opanować natrętnych myśli, ze jednak COŚ moze sie stać.

I dlatego potrzebny jest Ci specjalista, skoro masz świadomość, iż Twoje lęki są irracjonalne, a mimo to nie potrafisz się ich pozbyć. Spróbuj, naprawdę, psychoterapeuci nie gryzą

[Gingerevolution]

Napisane przez nyana89

I dlatego potrzebny jest Ci specjalista, skoro masz świadomość, iż Twoje lęki są irracjonalne, a mimo to nie potrafisz się ich pozbyć. Spróbuj, naprawdę, psychoterapeuci nie gryzą

Dlatego tez czekam na wizytę u specjalisty chciałam sie tylko utwierdzić w swoim przekonaniu i kolejny raz nie odłożyć tego na pózniej, bo minie


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[nyana89]

Napisane przez Gingerevolution

Dlatego tez czekam na wizytę u specjalisty chciałam sie tylko utwierdzić w swoim przekonaniu i kolejny raz nie odłożyć tego na pózniej, bo minie

Oj, znam te wahania i niepewności. 'Aaaa, jakoś to będzie'. Potem 'a może ja wcale tego nie potrzebuję?...'. Ale w końcu się zdecydowałam (chociaż inny był problem u mnie akurat) i nie żałuję Daj znać jak odczucia po pierwszej wizycie

[zakonna]

Chyba każdy z nas, pacjentów psychiatrycznych, tak miał. Pójdę albo nie pójdę, dzisiaj jest lepiej, może przesadzam, ludzie maja większe problemy, wymyślam sobie, przesadzam, powinnam się ogarnąć zamiast uzalac się na d sobą. Itd.
A prawda jest taka, że lepiej iść zanim człowiek dosięgnie dna i najgorszego stanu.

[Gingerevolution]

Dziękuje Wam


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz