W jaki sposób oznajmić rodzinie o swojej internetowej przyjaźni z zamiarem spotkania

[bajonskie]

u

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Takie rzeczy oznajmia się mniej więcej tak: wyjeżdżam na x czasu do miejsca y.
Jesteś dorosła, możesz jechać gdzie chcesz i z kim chcesz, tłumaczyć się nie musisz w ogóle. Rozumiem, że masz przewrażliwioną rodzinę, ale to nie jest argument, żeby trząść gaciami na myśl o każdej samodzielnie podjętej decyzji.

[ruda_beksa]

Wybacz, jeśli piszę zbyt ostro, ale na miejscu twoich rodziców też bym się martwiła gdyby moje dziecko które całe dnie spędza w domu, z nikim się nie widuje, boi wyjść do sklepu i jest "bardzo niezaradne" nagle chciało jechać 400km żeby spotkać się z facetem z internetu. Obawy w takiej sytuacji są naturalne.

Wiem że masz 21 lat i jesteś dorosłą kobietą, ale twój wpis na to nie wskazuje - z tego, co piszesz, jesteś niezbyt samodzielna. Dlaczego musisz jechać aż tak daleko żeby się z nim zobaczyć? Nie możecie się spotkać gdzieś w połowie drogi albo bliżej ciebie? Dziwne jest to trochę.

I z innej beczki, czy zastanowiłaś się jak poprawić swoją sytuację jeśli chodzi o lęki, niezaradność? Bo gdybyś miała pracę, swoje życie, znajomych, twoje życie wyglądałoby inaczej - a i stosunki z rodzicami nabrałyby lepszego wymiaru.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

W ogóle z całą tą ekipą musi być coś ostro nie tak, skoro dziewczyna boi się ich reakcji, a wcześniej nie wiedzieć po co okłamała rodzinę, że idzie na jakiś festiwal z koleżanką. Co jest złego w spotkaniu się z facetem? Co jest przerażającego w ich potencjalnej reakcji na wyjście z domu?

[TakaSamaInna]

Napisane przez ruda_beksa

Wybacz, jeśli piszę zbyt ostro, ale na miejscu twoich rodziców też bym się martwiła gdyby moje dziecko które całe dnie spędza w domu, z nikim się nie widuje, boi wyjść do sklepu i jest "bardzo niezaradne" nagle chciało jechać 400km żeby spotkać się z facetem z internetu. Obawy w takiej sytuacji są naturalne.

Wiem że masz 21 lat i jesteś dorosłą kobietą, ale twój wpis na to nie wskazuje - z tego, co piszesz, jesteś niezbyt samodzielna. Dlaczego musisz jechać aż tak daleko żeby się z nim zobaczyć? Nie możecie się spotkać gdzieś w połowie drogi albo bliżej ciebie? Dziwne jest to trochę.

I z innej beczki, czy zastanowiłaś się jak poprawić swoją sytuację jeśli chodzi o lęki, niezaradność? Bo gdybyś miała pracę, swoje życie, znajomych, twoje życie wyglądałoby inaczej - a i stosunki z rodzicami nabrałyby lepszego wymiaru.

Chyba teraz ma być u niego, bo wcześniej on był u niej na tydzień skoro ona wracała do domu, a on spał w hotelu.
Już niby się znają z Autorką, ale również miałabym takie obawy jako rodzic. Co innego gdybyś opowiadała im o nim. Porozmawiała z nim na skype z kamerką tak żeby go widzieli. Mimo to i tak obawiałabym się puścić córki samej, bo na miejscu facet może okazać się być kimś innym. Z drugiej strony jesteś już dorosła i wielu ludzi w tym wieku wyprowadza się z domu, więc nie muszą się tłumaczyć. Tutaj problemem jest też kwestia finansowa. Skoro nie pracujesz to oni Cię utrzymują, a co jeśli nie dadzą Ci na ten wyjazd?

[xenon88]

Napisane przez bajonskie

Mam przyjaciela, piszemy ze sobą już 3 lata, jesteśmy sobie bardzo bliscy i planujemy przenieść tę relację do reala, nie ukrywam, że w grę wchodzą rozwijające się uczucia.

Ale tak naprawdę już się spotkaliśmy ze sobą, spędziliśmy razem 7 dni, od rana do wieczora, ja codziennie wracałam do domu a on do hotelu. Wtedy skłamałam przed całą rodziną, powiedziałam, że wybieram się z koleżanką na miejscowy festiwal.
To kłamstwo wyszło na jaw. Dowiedziała się o nim mama i tylko ona o nim wie. Nie dociekała z kim tak naprawdę się spotykałam, bardziej rozzłościło ją oszustwo. W każdym razie w dalszym ciągu nie zna szczegółów.
Z przyjacielem chcę spotkać się ponownie i to niedługo, zaprasza mnie to siebie, mieszka 400 km ode mnie.
Nie mam pojęcia jak powiedzieć rodzinie o chęci wyjazdu na drugi koniec kraju na tydzień. I to do chłopaka poznanego przez internet. Boję się ich reakcji. Jestem jedynym ich potomkiem, na dodatek dziewczyną, nie mam żadnych znajomych, do mojego domu nigdy nie przychodziły koleżanki a co dopiero koledzy, z nikim się też nie spotykam, dnie spędzam w domu, jestem bardzo niezaradna, mam problemy zdrowotne przez które boję się wyjść do ludzi, nawet do głupiego sklepu, nie pracuję, uczę się zaocznie, mam 21 lat.
Mam też kiepskie relacje z rodziną, oni są dla mnie otwarci i wiem, że im na mnie zależy, ale ja nie potrafię się przed nimi otworzyć, nigdy nawet nikogo z nich nie przytuliłam tak sama z siebie, nie potrafię stworzyć z nimi bliskiej więzi. Dlatego to dla mnie trudne.

Chcę pojechać, przebyć te 400 km do niego, spotykać się regularnie i stworzyć coś więcej. Tylko jak to powiedzieć rodzinie... Dla mnie odległość nie stanowi problemu, bardziej obawiam się reakcji rodziny na tę odległość i na fakt, że znajomość rozpoczęła się w internecie. Proszę was o wyrozumiałość, to nie jest dla mnie łatwe do rozwiązania...

Ponieważ jesteś dorosła, nie musisz tłumaczyć się rodzicom z tego, co i gdzie będziesz robić. Z drugiej strony, na ich miejscu bałabym się o córkę, która przejedzie pół Polski żeby się spotkać z jakimś chłopem. No i kwestia braku własnych pieniędzy - rodzice nie wypomną Ci, że sponsorują Ci wyjazd (nie pytam złośliwie, po prostu jestem ciekawa)?

Skoro nie masz z rodzicami zbyt bliskiej relacji emocjonalnej, to nie dziwię się, że nie chcesz im opowiadać o swoim życiu towarzyskim. Bo to trochę tak, jakbyś z obcymi gadała... Ogólniki chyba wystarczą.

Rodzice trzymali Cię pod kloszem, kiedy byłaś dzieckiem?

[201710231141]

Ja bym się zastanowiła w druga stronę. Skoro nie masz żadnych znajomych ani tym bardziej doświadczenia z chłopakami.... czy jesteś pewna, że potrafisz realnie ocenić 3 letnia (!) znajomosc internetową?

Zacznij od poznania życia, potem podejmuj życiowe decyzje

[I am Rock]

Pamiętam taki wątek, gdy dziewczyna pojechała do internetowego znajomego na drugi koniec Polski, on miał ją odebrać ze stacji, a wcale się tam nie pokazał, telefonu nie odbierał. Przesiedziała ileś godzin na stacji i wróciła do domu.
Co ty w ogóle o nim wiesz?

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Ja bym to normalnie do domu zaprosiła niech to rodzice poznają moze sie uspokoja

[MaRtHaW]

przypomina mi się moja historia sprzed paru lat poznałam faceta przez grę, pisaliśmy ze sobą z półtora roku. Oczywiście wielkie love i ten sam dylemat.... jak powiedzieć rodzicom że chce jechać do faceta 600 km, poznanego przez internet naściemniałam więc że jadę do koleżanki na tydzień bałam się powiedzieć prawdę w domu bo wiedziałam jaka będzie reakcja ojca... " no chyba Cię poj... ło, nigdzie nie jedziesz" więc spakowałam manatki i zaryzykowałam... nic mi się nie stało, nie trafiłam na zboczeńca czy mordercę... Ale z perspektywy czasu oceniam swoje zachowanie na baaardzo głupie żeby nie powiedzieć gorzej... mogło to się różnie skończyć, więc absolutnie nie polecam robić tak jak ja

[Antoiineette]

A moim zdaniem- ok, Autorka niby jest dorosła, ale nie jest samodzielna finansowo- tzn rodzice wciąż ją utrzymują.
Więc niestety Autorka jest w jakimś stopniu od nich zależna. Nie wiem co bym zrobiła w takiej sytuacji, bo moi rodzice nigdy nie byli aż tak przewrażliwieni, ale może to dlatego że ja zawsze na każdym etapie utrzymywałam normalne relacje z rówieśnikami i często ktoś do nas przychodził do domu lub ja szłam do kogoś. Więc nigdy nikogo specjalnie to nie dziwiło.
Ale znajomość internetowa to trochę inna sprawa, bo rodzice (nie wiedząc o tym że spotkałaś już tego faceta) mogą sobie myśleć że to jakiś podstarzały oblech, który chce Ci zrobić być może krzywdę.
Moim sposobem na relacje z rodziną zawsze była szczerość. Jak szłam do koleżanki- mówiłam, że idę do koleżanki. Jak szłam do chłopaka- mówiłam, że idę do chłopaka. Może też powinnaś porozmawiać chociażby z mamą (bo ona już wie, że wtedy wcale nie byłaś na żadnym festiwalu) i powiedzieć, że wtedy tak naprawdę spotkałaś się z kolegą, którego znasz już od 3 lat, opowiedzieć jej coś o nim. Na pewno wiedząc to będzie spokojniejsza.
Oczywiście, że mając 21 lat mogłabyś spakować się, zawołać: "na razie! jadę tu i tam, wracam za tydzień!" i trzasnąć drzwiami, ale domyślam się, że to tylko pogorszyłoby Twoje stosunki z rodzicami. A chyba lepiej by było poprawiać Wasze relacje zamiast je pogarszać? Poza tym pamiętaj, że jednak w jakichś sposób jesteś zależna od nich (finansowo) i po takim ekscesie mogliby np. uszczuplić Twoje "przychody". Jeśli chcesz trochę więcej niezależności to ja na Twoim miejscu poszukałabym pracy- zwłaszcza że uczysz się zaocznie. Praca uczy odpowiedzialności i zaradności, co- jak sama piszesz- chyba by Ci się przydało (zaradność).

[lady666macbeth]

uważam że rodzice mogą mieć obawy, skoro autorka jest jak sama pisze niezaradna. Z drugiej strony, jest dorosła, ma 21 lat. Studiuje zaocznie i nie pracuje.. Nie mogę tego pojąć. Studia zaoczne są dla pracujących. Poszła by do pracy to mogła by być w pewnym sensie niezależna finansowo. A tak wciąż jest na garnuszku rodziców.
Sama na miejscu Twoich rodziców miała bym obawy co do Ciebie autorko.

---------- Dopisano o 14:57 ---------- Poprzedni post napisano o 14:55 ----------

Napisane przez Antoiineette

Moim sposobem na relacje z rodziną zawsze była szczerość. Jak szłam do koleżanki- mówiłam, że idę do koleżanki. Jak szłam do chłopaka- mówiłam, że idę do chłopaka. Może też powinnaś porozmawiać chociażby z mamą (bo ona już wie, że wtedy wcale nie byłaś na żadnym festiwalu) i powiedzieć, że wtedy tak naprawdę spotkałaś się z kolegą, którego znasz już od 3 lat, opowiedzieć jej coś o nim. Na pewno wiedząc to będzie spokojniejsza.
Oczywiście, że mając 21 lat mogłabyś spakować się, zawołać: "na razie! jadę tu i tam, wracam za tydzień!" i trzasnąć drzwiami, ale domyślam się, że to tylko pogorszyłoby Twoje stosunki z rodzicami. A chyba lepiej by było poprawiać Wasze relacje zamiast je pogarszać? Poza tym pamiętaj, że jednak w jakichś sposób jesteś zależna od nich (finansowo) i po takim ekscesie mogliby np. uszczuplić Twoje "przychody". Jeśli chcesz trochę więcej niezależności to ja na Twoim miejscu poszukałabym pracy- zwłaszcza że uczysz się zaocznie. Praca uczy odpowiedzialności i zaradności, co- jak sama piszesz- chyba by Ci się przydało (zaradność).

no tak, szczerość z mamą to podstawa, ja też zawsze mówiłam gdzie idę i z kim idę. Przez to mama miała do mnie zaufanie, i ma nadal.
oczywiście autorka powinna znaleźć pracę, Bo wiecznie na garnuszku przecież nie można siedzieć. Tylko niewiadomo dlaczego jeszcze pracy nie ma..

[owieczka258]

Ja mam bardzo przewrażliwionych rodziców. Byłam jak normalna nastolatka. Nie piłam, nie paliłam, nie ćpałam, nie imprezowałam. Nie byłam prymuską, ale z reguły uczyłam się w miarę dobrze. Rodzice (szczególnie mama) była często przeciwna mojemu zwykłemu wyjściu do koleżanki, bo NIE. Po prostu wymyślała multum powodów typu "dzisiaj mieliśmy jechać do babci", "ale po co ty wychodzisz?", itd. Te powody po prostu nie miały sensu w większości przypadków. Dlatego zawsze bałam się mówić mamie, że gdzieś chce wyjść. Odkąd skończyłam 18 lat staram się z tym walczyć. Nadal mam obawę ją poinformować, że wychodzę, ale coraz mniejszą. Po prostu mówię: "Jutro idę do miejsca x z ludźmi y, wrócę o godzinie z." i nie pytam "A mogę?", mama widać już się do tej sytuacji przyzwyczaiła. Może zrób tak samo?

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez owieczka258

Ja mam bardzo przewrażliwionych rodziców. Byłam jak normalna nastolatka. Nie piłam, nie paliłam, nie ćpałam, nie imprezowałam. Nie byłam prymuską, ale z reguły uczyłam się w miarę dobrze. Rodzice (szczególnie mama) była często przeciwna mojemu zwykłemu wyjściu do koleżanki, bo NIE. Po prostu wymyślała multum powodów typu "dzisiaj mieliśmy jechać do babci", "ale po co ty wychodzisz?", itd. Te powody po prostu nie miały sensu w większości przypadków. Dlatego zawsze bałam się mówić mamie, że gdzieś chce wyjść. Odkąd skończyłam 18 lat staram się z tym walczyć. Nadal mam obawę ją poinformować, że wychodzę, ale coraz mniejszą. Po prostu mówię: "Jutro idę do miejsca x z ludźmi y, wrócę o godzinie z." i nie pytam "A mogę?", mama widać już się do tej sytuacji przyzwyczaiła. Może zrób tak samo?

Współczuję
Myślę że tacy rodzice sami pracują na brak zaufania i nieszczera relacje między nimi a dzieckiem
Ja nigdy nie miałam takich problemów jesli dziecko mi powiedziało gdzie idzie i o ktorej wróci i dotrzymywalo obietnicy nie było miedzy nami zadnych spiec ani kłamstw
Mogli spac u koleżanek kolegow mogli ich przyprowadzic na noc .tak się poznaje znajomych dzieci tak się buduje zaufanie
Wolę żeby dziecko przeprowadziło kogos żebym poznała czy szczerze mi.powiedzialo gdzie idzie niz kłamalo i się ukrywalo

[kalor]

U mnie było tak jak u owieczki, nigdy nikt u mnie nie spał, ja spałam u koleżanki ze 3 razy ("swojego domu nie macie???"), gdzieś wychodze - "a na co? A po co? Znowu z domu uciekasz? Po co ty tam będziesz szła? Poucz się lepiej", ktoś napisze smsa - "a kto pisze? A czego chce?"

Tragedia, mieszkam sama, robię co chce, ale nie ma szans, żeby rodzicom powiedziała, ze wychodze na impreze, idę na randkę, mam jakiekolwiek plany - wersja dla nich to "siedzę w domu i się uczę". Na ich własne życzenie. Do tej pory niby chcą wiedzieć, ale jak im coś powiem, to jest gadanie.