Czy jestem niedojrzałą dziewczynką?

[Coco Chanel6]

od pewnego czasu myślę o sobie, ze jestem strasznie niedojrzala emocjonalnie. czasami myślę, że jestem na poziomie 12latki, choć mam 22 lata. pomijając fakt, ze jestem wiecznie niezdecydowana, nie wiem czego chce, chciałabym się skupić na relacjach z chłopakami. nigdy nie miałam chłopaka. byłam na randce 2 razy w życiu. od zawsze byłam bardzo nieśmiała, zamknięta, samotna. jakiś czas temu zaczął zalecać się do mnie chłopak na roku, gdy mi się zaczął podobac, chciałam, by było cos więcej, ale gdy on do mnie zagadywal, odpowiadalam zdawkowo, poniewaz się go wstydzilam... w końcu dal sobie spokój. teraz sytuacja: jadąc autobusem na uczelnie zauwazylam, ze jeden chłopak na mnie spogląda, kiedyś nasze spojrzenia się spotkały na długi czas. potem przerwa z powodu ferii, wczoraj go ujrzalam znów, jednak zachowywał się normalnie, bez jakichś spojrzeń. a ja mam dola od wczoraj, z powodu głupich spojrzeń jak jakas małolata. nie wiem co o tym myśleć, wstyd mi mowic o tym, biorąc pod uwagę moj wiek..

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez Coco Chanel6

od pewnego czasu myślę o sobie, ze jestem strasznie niedojrzala emocjonalnie. czasami myślę, że jestem na poziomie 12latki, choć mam 22 lata. pomijając fakt, ze jestem wiecznie niezdecydowana, nie wiem czego chce, chciałabym się skupić na relacjach z chłopakami. nigdy nie miałam chłopaka. byłam na randce 2 razy w życiu. od zawsze byłam bardzo nieśmiała, zamknięta, samotna. jakiś czas temu zaczął zalecać się do mnie chłopak na roku, gdy mi się zaczął podobac, chciałam, by było cos więcej, ale gdy on do mnie zagadywal, odpowiadalam zdawkowo, poniewaz się go wstydzilam... w końcu dal sobie spokój. teraz sytuacja: jadąc autobusem na uczelnie zauwazylam, ze jeden chłopak na mnie spogląda, kiedyś nasze spojrzenia się spotkały na długi czas. potem przerwa z powodu ferii, wczoraj go ujrzalam znów, jednak zachowywał się normalnie, bez jakichś spojrzeń. a ja mam dola od wczoraj, z powodu głupich spojrzeń jak jakas małolata. nie wiem co o tym myśleć, wstyd mi mowic o tym, biorąc pod uwagę moj wiek..

Miałam podobnie jeszcze jakiś czas temu, poza tym kiedy ktoś mi się podobał to bylam wręcz zdesperowana, żeby z nim być i strasznie przeżywałam wszelkie porażki na polu damsko-męskim. Wydaje mi się, że to kwestia doświadczenia. Skoro akurat na tym polu się go nie ma, to trudno mimo wieku zachowywać się od razu dojrzale. Myślę, że nie ma na to innej rady, jak powoli przełamywać sie do kontaktu z chłopakami, najlepiej na początek znaleźć sobie jakichś kolegów np. na uczelni i traktować ich tylko i wyłącznie jak kolegów, to pozwoli ci sie oswoić z płcia przeciwną. Może jakieś randki z neta, mnie to pomogło ćwiczyć pewność siebie w rozmowie i flirt.

[Cytrynowy_Sorbet24]

Napisane przez Coco Chanel6

od pewnego czasu myślę o sobie, ze jestem strasznie niedojrzala emocjonalnie. czasami myślę, że jestem na poziomie 12latki, choć mam 22 lata. pomijając fakt, ze jestem wiecznie niezdecydowana, nie wiem czego chce, chciałabym się skupić na relacjach z chłopakami. nigdy nie miałam chłopaka. byłam na randce 2 razy w życiu. od zawsze byłam bardzo nieśmiała, zamknięta, samotna. jakiś czas temu zaczął zalecać się do mnie chłopak na roku, gdy mi się zaczął podobac, chciałam, by było cos więcej, ale gdy on do mnie zagadywal, odpowiadalam zdawkowo, poniewaz się go wstydzilam... w końcu dal sobie spokój. teraz sytuacja: jadąc autobusem na uczelnie zauwazylam, ze jeden chłopak na mnie spogląda, kiedyś nasze spojrzenia się spotkały na długi czas. potem przerwa z powodu ferii, wczoraj go ujrzalam znów, jednak zachowywał się normalnie, bez jakichś spojrzeń. a ja mam dola od wczoraj, z powodu głupich spojrzeń jak jakas małolata. nie wiem co o tym myśleć, wstyd mi mowic o tym, biorąc pod uwagę moj wiek..

Wydaje mi się, że to nie jest kwestia dojrzałości. Co prawda chłopaka miałam, trochę nieśmiałości z dzieciństwa już się przez okres studiów pozbyłam i jestem niewiele starsza, ale mam podobnie jak Ty. Tej nieśmiałości do facetów, którzy mi się podobają to się chyba nigdy nie pozbędę... I przez to mam wrażenie, że tracę okazję na fajne znajomości. Dodatkowo mam skłonności do ciągłych zauroczeń, więc praktycznie cały czas cierpię na tym polu.

Przez ponad 3 lata byłam zakochana w koledze z klasy i nic konkretnego z tym nie zrobiłam, poza zwykłymi służbowymi rozmowami. Torturowałam samą siebie analizując co mogło znaczyć wszystko, co robił. Aż jakaś inna mu zawróciła w głowie i musiałam się pogodzić z tą "stratą". Niedawno zdobyłam się na odwagę, żeby napisać do faceta, którego dość często spotykam, ale rozmowa nie wyszła i jak go teraz widuję to za każdym razem chce mi się po prostu wyć i łapię doła. Do tego parę innych przypadków, kiedy nie mogłam pokonać swojego strachu, unikałam spojrzeń, udawałam że jestem zajęta czy cokolwiek. Nie wiem do czego to się kwalifikuje, ale życie utrudnia cholernie. Mam wielu kolegów i uwielbiam z nimi rozmawiać i żartować, ale jak mam coś zrobić z tym, który mnie interesuje to dostaję paraliżu. A mentalnie wcale nie jestem gówniarą...

[natalia_t]

Po prostu nie masz doświadczenia w rozmowach z chłopakami. Ja miałam tak samo przez 3 lata studiów, chociaż tu nie do końca wyłącznie moja wina. Niektórzy faktycznie mnie zawstydzali i mnie albo zatykało, albo baaaardzo sie starałam, za bardzo, i plotłam trzy po trzy, ale z drugiej strony "podbijali" do mnie koledzy, którzy chyba też nie wiedzieli za bardzo jak podejść do dziewczyny, gadali jakieś teksty, na które naprawdę trudno odpowiedzieć coś błyskotliwego. Myślałam, że coś jest ze mną nie tak, zraziłam się do kontaktów damsko-męskich, ale jak poznałam chłopaka i jego kolegów, to normalnie zaczęłam rozmawiać z mężczyznami i choć na początku ciągle byłam skrępowana i zawstydzona, to z czasem się oswoiłam. Z niektórymi nieogarniętymi kolegami ze studiów teraz pracuję i dalej się z nimi nie dogaduję. Więc po 1. oswojenie, po 2. ludzie do rozmowy nadający na tych samych falach.