Choroby autoimmunologiczne a wybór partnera

[aneczka077]

Cześć
Ciekawa jestem jak zapatrujecie się na wybór partnera życiowego/męża/żony pod względem chorób. Czy na starcie odrzuciłyby Was choroby autoimmunologiczne, na temat których medycyna wie nadal niewiele jeśli chodzi o etiologię, genetykę, leczenie itd. Mam na myśli choroby od tych "lżej" wpływających na życie (np. moim zdaniem celiakia, chociaż zdaję sobie sprawę że utrzymywanie diety jest często kłopotliwe i wymaga dużo wiedzy i uwagi) do tych bardziej paskudnych, mocno wpływających na życie, z bardzo obciążającym leczeniem (np. immunosupresyjnym), z wieloma skutkami ubocznymi, z zagrożeniem operacjami, gdzie przebieg choroby jest ciężki do przewidzenia (np. toczeń układowy, choroba Leśniowskiego-Crohna, WZJG, łuszczyca, RZS).
Zapraszam do dyskusji

[Roseslove]

Ja bym nie mogła być z ciężko chorą osobą. Wiem co to znaczy i nie wyobrażam sobie spędzić tak reszty życia. Nie umiem na tyle wspierać i nie jestem taka silna. Uważam też, że osoby z ciężkimi obciążeniami genetycznymi nie powinny mieć dzieci. Tylko dlatego żeby takie dziecko nie musiało cierpieć, przechodzić szeregu operacji, żyć w szpitalu tylko z powodu chęci posiadania dziecka. Takie osoby mogą adoptować dziecko i dać szczęście zamiast smutnego i pełnego cierpienia życia.

[201803071142]

Napisane przez aneczka077

Cześć
Ciekawa jestem jak zapatrujecie się na wybór partnera życiowego/męża/żony pod względem chorób. Czy na starcie odrzuciłyby Was choroby autoimmunologiczne, na temat których medycyna wie nadal niewiele jeśli chodzi o etiologię, genetykę, leczenie itd. Mam na myśli choroby od tych "lżej" wpływających na życie (np. moim zdaniem celiakia, chociaż zdaję sobie sprawę że utrzymywanie diety jest często kłopotliwe i wymaga dużo wiedzy i uwagi) do tych bardziej paskudnych, mocno wpływających na życie, z bardzo obciążającym leczeniem (np. immunosupresyjnym), z wieloma skutkami ubocznymi, z zagrożeniem operacjami, gdzie przebieg choroby jest ciężki do przewidzenia (np. toczeń układowy, choroba Leśniowskiego-Crohna, WZJG, łuszczyca, RZS).
Zapraszam do dyskusji

Moja przyjaciółka ma łuszczycę i nigdy jej to specjalnie nie przeszkadzało w życiu, więc nie rozumiem jakie to wyrzeczenia dla jej partnera. Zresztą na ich brak nigdy nie narzekała.
Sama mam celiakię z bonusem nietolerancji laktozy. Nie spotkałam się z tym, żeby komuś przeszkadzał fakt, że nie zjem z nim pizzy, a do kawy biorę mleko sojowe. Bez przesady.
Spotykałam się też z chłopakiem po nowotworze i jego nawrocie. Zupełnie mi to "nie robi", jak ktoś staje mi się bliski.

[aneczka077]

Napisane przez Roseslove

Ja bym nie mogła być z ciężko chorą osobą. Wiem co to znaczy i nie wyobrażam sobie spędzić tak reszty życia. Nie umiem na tyle wspierać i nie jestem taka silna. Uważam też, że osoby z ciężkimi obciążeniami genetycznymi nie powinny mieć dzieci. Tylko dlatego żeby takie dziecko nie musiało cierpieć, przechodzić szeregu operacji, żyć w szpitalu tylko z powodu chęci posiadania dziecka. Takie osoby mogą adoptować dziecko i dać szczęście zamiast smutnego i pełnego cierpienia życia.

Rozumiem. Niestety medycyna obecnie nie jest w stanie stwierdzić etiologi w/w chorób, czy podłoże jest genetyczne czy nie. Nawet jeśli chodzi o celiakię osoba posiadająca gen "chory" nie musi zachorować na celiakię. To są niestety złożone procesy.

Czy osoba młoda np. z RZS lub chorobą Crohna, gdzie na razie jej choroba przebiegałaby by łagodnie również byłaby przez Ciebie zdyskwalifikowana jako kandydata na partnera? Gdyż nie wiadomo jak choroba się rozwinie, przebieg może być łagodny lub może nastąpić znaczna progresja choroby, nawet okaleczająca.

---------- Dopisano o 13:45 ---------- Poprzedni post napisano o 13:41 ----------

Napisane przez Toblerone

Moja przyjaciółka ma łuszczycę i nigdy jej to specjalnie nie przeszkadzało w życiu, więc nie rozumiem jakie to wyrzeczenia dla jej partnera. Zresztą na ich brak nigdy nie narzekała.
Sama mam celiakię z bonusem nietolerancji laktozy. Nie spotkałam się z tym, żeby komuś przeszkadzał fakt, że nie zjem z nim pizzy, a do kawy biorę mleko sojowe. Bez przesady.
Spotykałam się też z chłopakiem po nowotworze i jego nawrocie. Zupełnie mi to "nie robi", jak ktoś staje mi się bliski.

Dlatego rozgraniczyłam te choroby na te "lżejsze i cięższe" łuszczyca również może wymagać obciążających leków, na szczęście nie w każdym przypadku, jak przypadek Twojej przyjaciółki
Natomiast RZS w skrajnych przypadkach może prowadzić do destrukcji stawów, ograniczenia ich ruchomości itd. Choroba Crohna może oznaczać wielokrotne operacje, problemy z wypróżnieniami (np. biegunki), bóle brzucha, leki immunosupresyjne, częste pobyty w szpitalu itd.

[201803071142]

Napisane przez aneczka077

Rozumiem. Niestety medycyna obecnie nie jest w stanie stwierdzić etiologi w/w chorób, czy podłoże jest genetyczne czy nie. Nawet jeśli chodzi o celiakię osoba posiadająca gen "chory" nie musi zachorować na celiakię. To są niestety złożone procesy.

Czy osoba młoda np. z RZS lub chorobą Crohna, gdzie na razie jej choroba przebiegałaby by łagodnie również byłaby przez Ciebie zdyskwalifikowana jako kandydata na partnera? Gdyż nie wiadomo jak choroba się rozwinie, przebieg może być łagodny lub może nastąpić znaczna progresja choroby, nawet okaleczająca.

---------- Dopisano o 13:45 ---------- Poprzedni post napisano o 13:41 ----------



Dlatego rozgraniczyłam te choroby na te "lżejsze i cięższe" łuszczyca również może wymagać obciążających leków, na szczęście nie w każdym przypadku, jak przypadek Twojej przyjaciółki
Natomiast RZS w skrajnych przypadkach może prowadzić do destrukcji stawów, ograniczenia ich ruchomości itd. Choroba Crohna może oznaczać wielokrotne operacje, problemy z wypróżnieniami (np. biegunki), bóle brzucha, leki immunosupresyjne, częste pobyty w szpitalu itd.

Miałam podejrzenie CU/CD. Z bólu mało wychodziłam z domu, ciągle szpitale, a był przy mnie cudowny, opiekuńczy i przystojny do tego chłopak, który wiedział doskonale, że może mi się już nie polepszyć.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

zdystansowałabym się od potencjanego partnera ze schizofrenią. Przeraża mnie ta choroba.

Nie mam wiedzy o przebiegu chorób autoimmunologicznych ale konieczność zachowania diety mnie nie przeraża.

[Pani_Mada]

Napisane przez aneczka077

Cześć
Ciekawa jestem jak zapatrujecie się na wybór partnera życiowego/męża/żony pod względem chorób. Czy na starcie odrzuciłyby Was choroby autoimmunologiczne, na temat których medycyna wie nadal niewiele jeśli chodzi o etiologię, genetykę, leczenie itd. Mam na myśli choroby od tych "lżej" wpływających na życie (np. moim zdaniem celiakia, chociaż zdaję sobie sprawę że utrzymywanie diety jest często kłopotliwe i wymaga dużo wiedzy i uwagi) do tych bardziej paskudnych, mocno wpływających na życie, z bardzo obciążającym leczeniem (np. immunosupresyjnym), z wieloma skutkami ubocznymi, z zagrożeniem operacjami, gdzie przebieg choroby jest ciężki do przewidzenia (np. toczeń układowy, choroba Leśniowskiego-Crohna, WZJG, łuszczyca, RZS).
Zapraszam do dyskusji

zależy.
gdyby choroba wyszła w trakcie, gdy już byłabym z partnerem dłuższy czas, to nie zostawiłabym go - nauczylibyśmy się żyć z tym razem.
ale z drugiej strony raczej nie weszłabym w związek z osobą ciężko chorą. wydaje mi się, że nie mam na tyle siły psychicznej żeby od samego początku, w pełni świadomie udźwignąć taką odpowiedzialność.

[201803090921]

Jedyny rodzaj chorób, jakie skutecznie powstrzymałyby mnie od wyboru danej osoby na partnera to choroby psychiczne, niepełnosprawności umysłowe czy cięższe fizyczne. No i nałogi, ale to chyba oczywiste.

[201803071142]

Napisane przez Sziket

Jedyny rodzaj chorób, jakie skutecznie powstrzymałyby mnie od wyboru danej osoby na partnera to choroby psychiczne, niepełnosprawności umysłowe czy cięższe fizyczne. No i nałogi, ale to chyba oczywiste.

Natchnęłyście mnie... Tylko nie wiem, czy mogę założyć bliźniaczy wątek.

[pfffh]

Zgadzam się w zupełności z Sziket.

[Cockatrice]

Napisane przez aneczka077

Cześć
Ciekawa jestem jak zapatrujecie się na wybór partnera życiowego/męża/żony pod względem chorób. Czy na starcie odrzuciłyby Was choroby autoimmunologiczne, na temat których medycyna wie nadal niewiele jeśli chodzi o etiologię, genetykę, leczenie itd. Mam na myśli choroby od tych "lżej" wpływających na życie (np. moim zdaniem celiakia, chociaż zdaję sobie sprawę że utrzymywanie diety jest często kłopotliwe i wymaga dużo wiedzy i uwagi) do tych bardziej paskudnych, mocno wpływających na życie, z bardzo obciążającym leczeniem (np. immunosupresyjnym), z wieloma skutkami ubocznymi, z zagrożeniem operacjami, gdzie przebieg choroby jest ciężki do przewidzenia (np. toczeń układowy, choroba Leśniowskiego-Crohna, WZJG, łuszczyca, RZS).
Zapraszam do dyskusji

Żadna z tych chorób które wymieniłaś nie jest jakoś bardzo ciężka. Absolutnie by mi to nie przeszkadzało, gdyby mój partner się z nimi zmierzał.

[Roseslove]

Taka osoba odpada. Widziałam jak z powodu właśnie RZS cierpiała bliska mi osoba. Nie jestem osobą, która uniesie ciężar choroby i będzie potrafiła wspierać.

[megamag]

Napisane przez Toblerone

Moja przyjaciółka ma łuszczycę i nigdy jej to specjalnie nie przeszkadzało w życiu, więc nie rozumiem jakie to wyrzeczenia dla jej partnera. Zresztą na ich brak nigdy nie narzekała.
Sama mam celiakię z bonusem nietolerancji laktozy. Nie spotkałam się z tym, żeby komuś przeszkadzał fakt, że nie zjem z nim pizzy, a do kawy biorę mleko sojowe. Bez przesady.
Spotykałam się też z chłopakiem po nowotworze i jego nawrocie. Zupełnie mi to "nie robi", jak ktoś staje mi się bliski.

Popsuję się. Robi mi to tylko tyle, że się o tę osobę martwię. Poza tym autoimmunologi znowu nie są aż tak beznadziejne i nieznane. Mam w rodzinie poważny przypadek RZS, ta osoba już prawie leżała, deformacje stawów i takie tam. Ale wzięliśmy się do kupy, poczytaliśmy, poszukaliśmy, znaleźliśmy lepszego lekarza. Ta osoba bierze teraz lepsze leki i jest na bardzo ścisłej diecie (może jeść praktycznie tylko warzywa i owoce, i to nawet nie wszystkie, plus bezglutenowe zboża). No ok, na mieście nie zje, ale komu to przeszkadza? Ważne, że się teraz dobrze czuje.

Dla mnie ważne jest też podejście chorego. Ta osoba powyżej chce się leczyć, nie robi problemów, przestrzega grzecznie zaleceń. Ma wolę wyzdrowienia, więc łatwo się ją wspiera. Mam natomiast problem z opornymi w rodzinie. Mam też takie dwie osoby w rodzinie z takimi problemami typowo cholesterolowo-wieńcowymi, które nie chcą słuchać lekarzy i poświęcić się na tyle, żeby porzucić boczek na kolację na rzecz zdrowia. Z nimi mam o wiele większy problem, bo to nie jest fajna postawa dla rodziny, jakby ich kompletnie nie obchodziło, czy osierocą dziecko czy nie.

A poza tym statystycznie rzecz ujmując, większość ludzi umiera dziś na choroby przewlekłe. prawie połowa Polaków na układ krążenia, a następne prawie 30% na nowotwory. Więc z kim byśmy się nie związali, raczej trudno oczekiwać, że będzie zdrowy. ot, rachunek prawdopodobieństwa.

[la1]

Napisane przez megamag

Popsuję się. Robi mi to tylko tyle, że się o tę osobę martwię. Poza tym autoimmunologi znowu nie są aż tak beznadziejne i nieznane. Mam w rodzinie poważny przypadek RZS, ta osoba już prawie leżała, deformacje stawów i takie tam. Ale wzięliśmy się do kupy, poczytaliśmy, poszukaliśmy, znaleźliśmy lepszego lekarza. Ta osoba bierze teraz lepsze leki i jest na bardzo ścisłej diecie (może jeść praktycznie tylko warzywa i owoce, i to nawet nie wszystkie, plus bezglutenowe zboża). No ok, na mieście nie zje, ale komu to przeszkadza? Ważne, że się teraz dobrze czuje.

Dla mnie ważne jest też podejście chorego. Ta osoba powyżej chce się leczyć, nie robi problemów, przestrzega grzecznie zaleceń. Ma wolę wyzdrowienia, więc łatwo się ją wspiera. Mam natomiast problem z opornymi w rodzinie. Mam też takie dwie osoby w rodzinie z takimi problemami typowo cholesterolowo-wieńcowymi, które nie chcą słuchać lekarzy i poświęcić się na tyle, żeby porzucić boczek na kolację na rzecz zdrowia. Z nimi mam o wiele większy problem, bo to nie jest fajna postawa dla rodziny, jakby ich kompletnie nie obchodziło, czy osierocą dziecko czy nie.

A poza tym statystycznie rzecz ujmując, większość ludzi umiera dziś na choroby przewlekłe. prawie połowa Polaków na układ krążenia, a następne prawie 30% na nowotwory. Więc z kim byśmy się nie związali, raczej trudno oczekiwać, że będzie zdrowy. ot, rachunek prawdopodobieństwa.

Lepsze leki, dobre sobie. Nie wiem, na ile jesteś uświadomiona w leczeniu tej choroby, ale bardzo mocno się mylisz. Leki są skuteczne i tylko tyle. Nie są w ogóle dobre. W tej chorobie nie ma leków lepszych i gorszych, są tylko skuteczne i mniej skuteczne. Wszystkie mają masę skutków ubocznych.
Przypuszczam, że jest choć jedna osoba, której to przeszkadza - chory. No ale co ma powiedzieć, skoro ma ten dar, że jest chwilowa remisja?

[Hanako]

Sama mam autoimmunologa, do tego jestem właściwie pewna, że obciążę nim swoje dzieci (jasnych dowodów naukowych na dziedziczenie nie ma, ale w mojej rodzinie mamy już 4 pokolenia stuprocentowej zachorowalności) - więc mi to raczej lata i powiewa.

A że choroba może się pogłębić, że mogą dojść kolejne formy autoimmunologa... Równie dobrze mogą z wiekiem wysiąść stawy, serce, może rozwinąć się nowotwór. Nie panikuję na zapas, bo mało ludzi umiera w pełni zdrowia.



Natomiast nie związałabym się z kimś, kogo od samego początku muszę niańczyć. Oczekuję więc, że chory sam pilnuje brania leków, regularnych badań, kontrolnych wizyt i samoobserwacji. Sam pilnuje swojej diety, sam piecze swój bezglutenowy chleb jeśli go potrzebuje, i tak dalej.

Z tego powodu pewnie nie weszłabym w związek z osobą z poważną niepełnosprawnością ruchową - mycie i ubieranie, czy poważnymi formami schizofrenii - pilnowanie i wpychanie leków na siłę.

[201803071142]

Napisane przez la1

Lepsze leki, dobre sobie. Nie wiem, na ile jesteś uświadomiona w leczeniu tej choroby, ale bardzo mocno się mylisz. Leki są skuteczne i tylko tyle. Nie są w ogóle dobre. W tej chorobie nie ma leków lepszych i gorszych, są tylko skuteczne i mniej skuteczne. Wszystkie mają masę skutków ubocznych.
Przypuszczam, że jest choć jedna osoba, której to przeszkadza - chory. No ale co ma powiedzieć, skoro ma ten dar, że jest chwilowa remisja?

Jak to leki. Wszystkie.

[la1]

Napisane przez Toblerone

Jak to leki. Wszystkie.

Super, że wiesz o nich dostatecznie dużo, żeby pisać, jak wszystkie.
W sumie pbólowe też mają skutki uboczne.

[201803071142]

Napisane przez Hanako

Sama mam autoimmunologa, do tego jestem właściwie pewna, że obciążę nim swoje dzieci (jasnych dowodów naukowych na dziedziczenie nie ma, ale w mojej rodzinie mamy już 4 pokolenia stuprocentowej zachorowalności) - więc mi to raczej lata i powiewa.

A że choroba może się pogłębić, że mogą dojść kolejne formy autoimmunologa... Równie dobrze mogą z wiekiem wysiąść stawy, serce, może rozwinąć się nowotwór. Nie panikuję na zapas, bo mało ludzi umiera w pełni zdrowia.



Natomiast nie związałabym się z kimś, kogo od samego początku muszę niańczyć. Oczekuję więc, że chory sam pilnuje brania leków, regularnych badań, kontrolnych wizyt i samoobserwacji. Sam pilnuje swojej diety, sam piecze swój bezglutenowy chleb jeśli go potrzebuje, i tak dalej.

Z tego powodu pewnie nie weszłabym w związek z osobą z poważną niepełnosprawnością ruchową - mycie i ubieranie, czy poważnymi formami schizofrenii - pilnowanie i wpychanie leków na siłę.

A czym różni się takie upieczenie chleba od zrobienia obiadu jak chop wraca z pracy? (albo baba, żeby nie było seksizmu)

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez la1

Super, że wiesz o nich dostatecznie dużo, żeby pisać, jak wszystkie.
W sumie pbólowe też mają skutki uboczne.

przeciwbólowe mają poważne skutki uboczne.

[la1]

[1=b872d78680f891d873273d3 1baaf276c9d6e57ec_6594a44 f1cc14;79974396]przeciwbólowe mają poważne skutki uboczne.[/QUOTE]
No tak, ja napisałam coś innego.
w rzsie się oczywiście bierze tylko gorsze, przeciwbólowych przecież nie, no jak

[megamag]

Napisane przez la1

Lepsze leki, dobre sobie. Nie wiem, na ile jesteś uświadomiona w leczeniu tej choroby, ale bardzo mocno się mylisz. Leki są skuteczne i tylko tyle. Nie są w ogóle dobre. W tej chorobie nie ma leków lepszych i gorszych, są tylko skuteczne i mniej skuteczne. Wszystkie mają masę skutków ubocznych.
Przypuszczam, że jest choć jedna osoba, której to przeszkadza - chory. No ale co ma powiedzieć, skoro ma ten dar, że jest chwilowa remisja?

Nie bardzo rozumiem, do czego pijesz w tym momencie? Że szukamy lepszych form leczenia i cieszymy się, że pomagają? Ta osoba naprawdę ciężko pracowała na tę remisję, przecież nie napisałam, że to łatwe. Mamy się nie cieszyć, że teraz nic jej nie boli i że nawet niektóre zmiany się cofnęły?

[la1]

Napisane przez megamag

Nie bardzo rozumiem, do czego pijesz w tym momencie? Że szukamy lepszych form leczenia i cieszymy się, że pomagają? Ta osoba naprawdę ciężko pracowała na tę remisję, przecież nie napisałam, że to łatwe. Mamy się nie cieszyć, że teraz nic jej nie boli i że nawet niektóre zmiany się cofnęły?

Do niczego, po prostu nie jest to takie kolorowe, że wybieramy odpowiednią taktykę leczenia (bo w tej chorobie nie ma najlepszych dróg) i jest super. Wszystko jest kwestią czasu i osoby rozważające taki związek muszą mieć pełną świadomość, w co wchodzą.

[megamag]

Yyyy ja bym powiedziała, że wybór właściwej metody jest kluczowy, bo może dać jeszcze wiele lat życia względnie bez bólu. A że kiedyś się posypie? No tak, ale z drugiej strony i trzydziestolatkowie dostają raka. Więc nie widzę powodu skreślania takiej osoby, bo wcale nie jest powiedziane, że pożyję dłużej od niej albo to ja kiedyś nie stanę się ciężarem.

[Hanako]

A czym różni się takie upieczenie chleba od zrobienia obiadu jak chop wraca z pracy? (albo baba, żeby nie było seksizmu)

Niczym. A z drugiej strony - ilością poświęconego czasu. Ja nie jestem dobrą opiekunką, nie mam w sobie tej potrzeby żeby komuś piec ciasta dla przyjemności. Sama gotuję zazwyczaj prosto i szybko, jeśli partner ma ochotę to może zjeść to co ja, ale specjalnie się nie staram.

Tak więc pilnowanie cudzej diety, wypiekanie komuś chleba i komponowanie bezglutenowego lunchu do pracy mnie nie bawi. Wiele innych osób bawi, wiele ludzi uwielbia się o innych troszczyć, chuchać, dmuchać i dogadzać. A ja nie i trudno.

[cava]

Tylko skąd wiadomo że samemu się takowej nie posiada? Badać wszystkich na wszystko zaraz po urodzeniu i przystawiać pieczątkę na czole?
I skąd wiadomo jak posiadana tendencja (!!!!) do ujawnienia się choroby będzie ewoluować? Ujawni się czy nie? I kiedy?

Mam 45 lat i dopiero od niecałego roku wiem że w spadku po przodkach otrzymałam bonusik w postaci RZS ( konkretnie: łuszczycowe zapalenie stawów)

I co. I nico. Na razie jestem sprawniejsza, w formie, zadbana i zdrowsza niż przeciętny Kowalski w tym wieku, wiodący typowo kanapowy tryb życia. Autoagresja zaleczona, pod kontrolą. Nie biorę przeciwbólówek. Jem wszystko.

Jakbym miała wybierać, to unikałbym do związku osób które wykazują nadmierne zainteresowanie spożywaniem żarcia i siedzeniem pod kocykiem na kanapie. To dużo gorzej rokuje nawet u osoby 100% zdrowej bez obciążeń genetycznych.

[201803071142]

Napisane przez cava

Tylko skąd wiadomo że samemu się takowej nie posiada? Badać wszystkich na wszystko zaraz po urodzeniu i przystawiać pieczątkę na czole?
I skąd wiadomo jak posiadana tendencja (!!!!) do ujawnienia się choroby będzie ewoluować? Ujawni się czy nie? I kiedy?

Mam 45 lat i dopiero od niecałego roku wiem że w spadku po przodkach otrzymałam bonusik w postaci RZS ( konkretnie: łuszczycowe zapalenie stawów)

I co. I nico. Na razie jestem sprawniejsza, w formie, zadbana i zdrowsza niż przeciętny Kowalski w tym wieku, wiodący typowo kanapowy tryb życia. Autoagresja zaleczona, pod kontrolą. Nie biorę przeciwbólówek. Jem wszystko.

Jakbym miała wybierać, to unikałbym do związku osób które wykazują nadmierne zainteresowanie spożywaniem żarcia i siedzeniem pod kocykiem na kanapie. To dużo gorzej rokuje nawet u osoby 100% zdrowej bez obciążeń genetycznych.

U mnie z pewnych podejrzeń w wieku 24 lat zrobiła się diagnoza dopiero po 30stce.

[megamag]

Napisane przez cava

Jakbym miała wybierać, to unikałbym do związku osób które wykazują nadmierne zainteresowanie spożywaniem żarcia i siedzeniem pod kocykiem na kanapie. To dużo gorzej rokuje nawet u osoby 100% zdrowej bez obciążeń genetycznych.

Tu się zgadzam. U mnie już spora część rodziny tak umarła. Powiedziałabym nawet, że mam w rodzinie wysyp chorych na własne życzenie.

[Roseslove]

Życie ze świadomością, że kogoś może czekać kalectwo nie jest przyjemne. Wiadomo, że wypadki chodzą po ludziach ale wypadku nie przewidzimy natomiast następstwa choroby, która już jest tak.

Gdybym sama zachorowała to nie będę zła jeśli ktoś mnie zostawi. Wręcz przeciwnie. Uważam, że nie ma co marnować życia na kogoś problemy. Może to jest okrutne ale sprawiedliwe.

---------- Dopisano o 16:04 ---------- Poprzedni post napisano o 16:00 ----------

Megamag a ja znam wiele osób, które mają problemy ze zdrowiem na skutek uprawiania sportu. Kolega zniszczone kolano po 3 operacjach, ciężko mu chodzić. Znajoma która pływała a żeby osiągnąć lepsze wyniki trenerka podrzucała jej różne specyfiki. Teraz dziewczyna ma szereg problemów, które są tego następstwem. I wiele innych... Nie ma reguły. Czasami leń, który lubi się objadać będzie miał lepsze zdrowie niż aktywa osoba.

[cava]

Napisane przez megamag

Tu się zgadzam. U mnie już spora część rodziny tak umarła. Powiedziałabym nawet, że mam w rodzinie wysyp chorych na własne życzenie.

To jest akurat ogólnospołeczną norma. Niestety.

---------- Dopisano o 16:08 ---------- Poprzedni post napisano o 16:06 ----------

Napisane przez Roseslove

Życie ze świadomością, że kogoś może czekać kalectwo nie jest przyjemne. Wiadomo, że wypadki chodzą po ludziach ale wypadku nie przewidzimy natomiast następstwa choroby, która już jest tak.

Gdybym sama zachorowała to nie będę zła jeśli ktoś mnie zostawi. Wręcz przeciwnie. Uważam, że nie ma co marnować życia na kogoś problemy. Może to jest okrutne ale sprawiedliwe.

---------- Dopisano o 16:04 ---------- Poprzedni post napisano o 16:00 ----------

Megamag a ja znam wiele osób, które mają problemy ze zdrowiem na skutek uprawiania sportu. Kolega zniszczone kolano po 3 operacjach, ciężko mu chodzić. Znajoma która pływała a żeby osiągnąć lepsze wyniki trenerka podrzucała jej różne specyfiki. Teraz dziewczyna ma szereg problemów, które są tego następstwem. I wiele innych... Nie ma reguły. Czasami leń, który lubi się objadać będzie miał lepsze zdrowie niż aktywa osoba.

Jako osoba sterana sportem gwarantuję ci, ze lepiej mieć urwane w kolanie, niż cukrzycę z nadciśnieniem. Na to pierwsze się nie umiera, a na to drugie hurtowo.

[201803071142]

Napisane przez Roseslove

---------- Dopisano o 16:04 ---------- Poprzedni post napisano o 16:00 ----------

[/COLOR]Megamag a ja znam wiele osób, które mają problemy ze zdrowiem na skutek uprawiania sportu. Kolega zniszczone kolano po 3 operacjach, ciężko mu chodzić. Znajoma która pływała a żeby osiągnąć lepsze wyniki trenerka podrzucała jej różne specyfiki. Teraz dziewczyna ma szereg problemów, które są tego następstwem. I wiele innych... Nie ma reguły. Czasami leń, który lubi się objadać będzie miał lepsze zdrowie niż aktywa osoba.

Napisane przez cava

Jako osoba sterana sportem gwarantuję ci, ze lepiej mieć urwane w kolanie, niż cukrzycę z nadciśnieniem. Na to pierwsze się nie umiera, a na to drugie hurtowo.

A ja jako były sportowiec gwarantuję Ci, że dzięki sportom siedzę teraz od 8 lat na kanapie, bo już mi nie wolno. I pewnie czeka mnie cukrzyca z nadciśnieniem