Nie umiem żyć w społeczeństwie

MlleCleves · 2017-12-29, 17:07

Dobry wieczór wszystkim czytelnikom.
To będzie długa historia. Zaczyna się od tego, że jest sobie zwykła młoda dziewczyna. Za kilka miesięcy skończy studia i od lipca pójdzie do pracy w zawodzie.
Ta dziewczyna to ja i tak właśnie wygląda moja życiowa sytuacja. Mieszkam sama i zarabiam na siebie pracując po zajeciach, studia już prawie skończyłam.
Problem jest w tym, że nie mam już 16 lat, a moje życie nie jest ani trochę szczęśliwsze niż wtedy. Nie umiem żyć w społeczeństwie. Męczę się, będąc kobietą. Nie zrozumcie mnie źle - nie chcę zmieniać płci. Chciałabym nie mieć płci albo żyć gdzieś, gdzie nie będę cierpieć, z dala od ludzi.
Cierpię, bo mężczyźni na mnie patrzą krytycznie. Na moje defekty, wady, za duże to czy tamto. Cierpię, bo kobiety krytycznie patrzą na rozmazaną kredkę pod okiem, źle wyprasowaną koszulę i nieuczesane włosy. Jak wy to znosicie? Że nikt na was nie patrzy przychylnie, tylko każdy jakby za wszelką cenę chciał pokazać, że nie ma w was nic dobrego?
Gdybym była katoliczką to zostałabym zakonnicą i problemu by nie było. Nikt nie zwracałby uwagi na to jak wyglądam, nikt. Ale nie jestem wierząca więc to nie ma sensu.
Chciałam coś z tym zrobic. Kupiłam masę kosmetyków, ubrań, płaciłam duże pieniądze za dietetyków, trenerów personalnych itd. To nic nie dało. Ludzie nadal patrzą krytycznie. Na to jak wyglądam i na to robię zresztą też. To źle zrobiłaś, w tym źle wyglądasz. Znowu przytyłaś. To musisz znowu poprawić.
Nie jestem pewna czy ktokolwiek rozumie, o co mi chodzi. Po prostu jestem zmęczona ludźmi. W każdym środowisku w jakim żyłam zawsze tak było. Zawsze byłam dla ludzi dobra i zawsze pomagałam, zawsze byłam miła. Taka jestem i taka będę, inna być nie umiem.
Nie wiem już co mam robić. Chcę tylko, żeby zostawiono mnie w świętym spokoju. Już nawet nie proszę, żeby ktoś mnie lubił czy był dla mnie miły. To jest nieosiągalne. Ale żeby ludzie dali mi spokój. Żeby się odczepili. Mogą udawać że mnie nie ma.
Wiem, że to wydaje się absurdalne i niemożliwe. Ludzie po prostu odbierają mi chęć do życia. Ja nikomu nie robie krzywdy i proszę tylko o to samo.
Czy jest jakieś miejsce, gdzie miałabym szansę normalnie żyć? Dodam że chodziłam do kilku psychologów, nawet u psychiatry byłam i niestety nie wyleczyli mnie z bycia mną. Myślałam o tym, że może po prostu nie jestem stworzona do bycia pośród ludzi i zaznam spokoju dopiero po śmierci. Ale nie straciłam nadziei, że mogę jeszcze być pożyteczna dla świata, że może mogłabym normalnie żyć.
Za każdą pomoc dziękuję i przepraszam za chaotyczny post.

**mariamalaria** · 2017-12-29, 17:19

Cytat:

Napisane przez MlleCleves

Dobry wieczór wszystkim czytelnikom.
To będzie długa historia. Zaczyna się od tego, że jest sobie zwykła młoda dziewczyna. Za kilka miesięcy skończy studia i od lipca pójdzie do pracy w zawodzie.
Ta dziewczyna to ja i tak właśnie wygląda moja życiowa sytuacja. Mieszkam sama i zarabiam na siebie pracując po zajeciach, studia już prawie skończyłam.
Problem jest w tym, że nie mam już 16 lat, a moje życie nie jest ani trochę szczęśliwsze niż wtedy. Nie umiem żyć w społeczeństwie. Męczę się, będąc kobietą. Nie zrozumcie mnie źle - nie chcę zmieniać płci. Chciałabym nie mieć płci albo żyć gdzieś, gdzie nie będę cierpieć, z dala od ludzi.
Cierpię, bo mężczyźni na mnie patrzą krytycznie. Na moje defekty, wady, za duże to czy tamto. Cierpię, bo kobiety krytycznie patrzą na rozmazaną kredkę pod okiem, źle wyprasowaną koszulę i nieuczesane włosy. Jak wy to znosicie? Że nikt na was nie patrzy przychylnie, tylko każdy jakby za wszelką cenę chciał pokazać, że nie ma w was nic dobrego?
Gdybym była katoliczką to zostałabym zakonnicą i problemu by nie było. Nikt nie zwracałby uwagi na to jak wyglądam, nikt. Ale nie jestem wierząca więc to nie ma sensu.
Chciałam coś z tym zrobic. Kupiłam masę kosmetyków, ubrań, płaciłam duże pieniądze za dietetyków, trenerów personalnych itd. To nic nie dało. Ludzie nadal patrzą krytycznie. Na to jak wyglądam i na to robię zresztą też. To źle zrobiłaś, w tym źle wyglądasz. Znowu przytyłaś. To musisz znowu poprawić.
Nie jestem pewna czy ktokolwiek rozumie, o co mi chodzi. Po prostu jestem zmęczona ludźmi. W każdym środowisku w jakim żyłam zawsze tak było. Zawsze byłam dla ludzi dobra i zawsze pomagałam, zawsze byłam miła. Taka jestem i taka będę, inna być nie umiem.
Nie wiem już co mam robić. Chcę tylko, żeby zostawiono mnie w świętym spokoju. Już nawet nie proszę, żeby ktoś mnie lubił czy był dla mnie miły. To jest nieosiągalne. Ale żeby ludzie dali mi spokój. Żeby się odczepili. Mogą udawać że mnie nie ma.
Wiem, że to wydaje się absurdalne i niemożliwe. Ludzie po prostu odbierają mi chęć do życia. Ja nikomu nie robie krzywdy i proszę tylko o to samo.
Czy jest jakieś miejsce, gdzie miałabym szansę normalnie żyć? Dodam że chodziłam do kilku psychologów, nawet u psychiatry byłam i niestety nie wyleczyli mnie z bycia mną. Myślałam o tym, że może po prostu nie jestem stworzona do bycia pośród ludzi i zaznam spokoju dopiero po śmierci. Ale nie straciłam nadziei, że mogę jeszcze być pożyteczna dla świata, że może mogłabym normalnie żyć.
Za każdą pomoc dziękuję i przepraszam za chaotyczny post.

Nie wierzę, że każdy cię zawsze krytykuje. Myślę, że ty tak widzisz. Jak anorektyczka, która wygląda jak z obozu zagłady, a widzi w lustrze grube uda.

kalor · 2017-12-29, 17:21

Ja w pewnym momencie zauważyłam, że ludzie mają innych, kolokwialnie mówiąc, w tyłku. Nikt nie czeka na twoje potknięcie, nikt nie zauważa twoich niedociągnięć. Nawet jeśli cię skrytykują, to na koniec dnia wracają do domu i zapominają. Nie jesteś pępkiem świata - wbrew pozorom to świetna informacja. Dla mnie uświadomienie sobie, że wcale nie obchodzę tak bardzo ludzi (oprócz bliskich) to było wybawienie.

fristi · 2017-12-29, 17:23

Uważam, że tutaj żadne kosmetyki, diety, nowe ciuchy nie pomogą. Nie wiem jak wyglądały Twoje wizyty u psychologów i psychiatry, ale ewidentnie powinnaś znaleźć takiego, który Ci pomoże. Bo problem jest w Twojej głowie, wygląda na to, że przejmujesz się bardzo co inni sobie pomyślą, jak Cię postrzegają. Sztuka polega aby to wszystko mieć w pupie. No i cóż, dopóki tego nie osiągniesz to spokoju nie zaznasz. Możesz uciec nawet na bezludną wyspę, ale Twój problem pójdzie za Tobą i tak naprawdę nic się nie zmieni.

Mojwa · 2017-12-29, 17:24

Cytat:

Cierpię, bo mężczyźni na mnie patrzą krytycznie. Na moje defekty, wady, za duże to czy tamto. Cierpię, bo kobiety krytycznie patrzą na rozmazaną kredkę pod okiem, źle wyprasowaną koszulę i nieuczesane włosy. Jak wy to znosicie? Że nikt na was nie patrzy przychylnie, tylko każdy jakby za wszelką cenę chciał pokazać, że nie ma w was nic dobrego?

Ludzie, którzy na Ciebie tak patrzą to margines ewentualnie, cała reszta nie myśli o takich rzeczach.
Jeśli masz takie podejście do życia, jesteś ciagle do wszystkiego nastawiona negatywnie i pesymistycznie to właśnie to może od Ciebie ludzi odstraszać - a nie rozmazana kreska czy za duże "to czy tamto".

**mariamalaria** · 2017-12-29, 17:24

I warto ich też olać. Zgodnie z zasadą, że z dnia na dzień rośnie liczba osób, które mogą mnie pocałować w d...
Serio.

**megamag** · 2017-12-29, 17:49

Cytat:

Napisane przez kalor

Ja w pewnym momencie zauważyłam, że ludzie mają innych, kolokwialnie mówiąc, w tyłku. Nikt nie czeka na twoje potknięcie, nikt nie zauważa twoich niedociągnięć. Nawet jeśli cię skrytykują, to na koniec dnia wracają do domu i zapominają. Nie jesteś pępkiem świata - wbrew pozorom to świetna informacja. Dla mnie uświadomienie sobie, że wcale nie obchodzę tak bardzo ludzi (oprócz bliskich) to było wybawienie.

Miałam to napisać, ale mnie ubiegłaś.

Autorko, nawet jeżeli ktoś z 6 miliardów ludzi na tej planecie Cię zauważy i z tych, co zauważyli, choćby jeden powiedział coś niemiłego, to i tak za 5 minut o tym zapomni, a Ty rozpamiętujesz. Sama się zadręczasz w ten sposób. Masz niskie poczucie własnej wartości, może sama się nie lubisz i dlatego widzisz tylko krytykę. Osobom, które brzmią depresyjnie, zwykle polecam wizytę u lekarza, ale internisty. Zbadaj ewentualne niedobory i tarczycę, jak ktoś ma wiecznie doła i nie może schudną, to bardzo często właśnie z tego wynika.

PS Istnieje wiele zawodów, w których można ograniczyć kontakt z ludźmi do minimum. Było sobie wybrać taki.

Limonka2738 · 2017-12-29, 18:34

Cytat:

Napisane przez MlleCleves

Dobry wieczór wszystkim czytelnikom.
To będzie długa historia. Zaczyna się od tego, że jest sobie zwykła młoda dziewczyna. Za kilka miesięcy skończy studia i od lipca pójdzie do pracy w zawodzie.
Ta dziewczyna to ja i tak właśnie wygląda moja życiowa sytuacja. Mieszkam sama i zarabiam na siebie pracując po zajeciach, studia już prawie skończyłam.
Problem jest w tym, że nie mam już 16 lat, a moje życie nie jest ani trochę szczęśliwsze niż wtedy. Nie umiem żyć w społeczeństwie. Męczę się, będąc kobietą. Nie zrozumcie mnie źle - nie chcę zmieniać płci. Chciałabym nie mieć płci albo żyć gdzieś, gdzie nie będę cierpieć, z dala od ludzi.
Cierpię, bo mężczyźni na mnie patrzą krytycznie. Na moje defekty, wady, za duże to czy tamto. Cierpię, bo kobiety krytycznie patrzą na rozmazaną kredkę pod okiem, źle wyprasowaną koszulę i nieuczesane włosy. Jak wy to znosicie? Że nikt na was nie patrzy przychylnie, tylko każdy jakby za wszelką cenę chciał pokazać, że nie ma w was nic dobrego?
Gdybym była katoliczką to zostałabym zakonnicą i problemu by nie było. Nikt nie zwracałby uwagi na to jak wyglądam, nikt. Ale nie jestem wierząca więc to nie ma sensu.
Chciałam coś z tym zrobic. Kupiłam masę kosmetyków, ubrań, płaciłam duże pieniądze za dietetyków, trenerów personalnych itd. To nic nie dało. Ludzie nadal patrzą krytycznie. Na to jak wyglądam i na to robię zresztą też. To źle zrobiłaś, w tym źle wyglądasz. Znowu przytyłaś. To musisz znowu poprawić.
Nie jestem pewna czy ktokolwiek rozumie, o co mi chodzi. Po prostu jestem zmęczona ludźmi. W każdym środowisku w jakim żyłam zawsze tak było. Zawsze byłam dla ludzi dobra i zawsze pomagałam, zawsze byłam miła. Taka jestem i taka będę, inna być nie umiem.
Nie wiem już co mam robić. Chcę tylko, żeby zostawiono mnie w świętym spokoju. Już nawet nie proszę, żeby ktoś mnie lubił czy był dla mnie miły. To jest nieosiągalne. Ale żeby ludzie dali mi spokój. Żeby się odczepili. Mogą udawać że mnie nie ma.
Wiem, że to wydaje się absurdalne i niemożliwe. Ludzie po prostu odbierają mi chęć do życia. Ja nikomu nie robie krzywdy i proszę tylko o to samo.
Czy jest jakieś miejsce, gdzie miałabym szansę normalnie żyć? Dodam że chodziłam do kilku psychologów, nawet u psychiatry byłam i niestety nie wyleczyli mnie z bycia mną. Myślałam o tym, że może po prostu nie jestem stworzona do bycia pośród ludzi i zaznam spokoju dopiero po śmierci. Ale nie straciłam nadziei, że mogę jeszcze być pożyteczna dla świata, że może mogłabym normalnie żyć.
Za każdą pomoc dziękuję i przepraszam za chaotyczny post.

Myślę, że przesadzasz.

Mnie tam nikt nie krytykuje.

Podejrzewam, że obie jesteśmy krytykowane w równym stopniu, tylko ja w ogóle nie zauważam, a ty w każdym spojrzeniu widzisz krytykę.

Trochę rozumiem, bo byłam pierwszy raz jako gruba osoba na siłowni i też miałam wrażenie, że wszyscy mnie oceniają.

Myślę, że musisz wyluzować. Albo sama albo z pomocą terapeuty.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Adrianna_8 · 2017-12-29, 18:45

Cytat:

Napisane przez kalor

Ja w pewnym momencie zauważyłam, że ludzie mają innych, kolokwialnie mówiąc, w tyłku. Nikt nie czeka na twoje potknięcie, nikt nie zauważa twoich niedociągnięć. Nawet jeśli cię skrytykują, to na koniec dnia wracają do domu i zapominają. Nie jesteś pępkiem świata - wbrew pozorom to świetna informacja. Dla mnie uświadomienie sobie, że wcale nie obchodzę tak bardzo ludzi (oprócz bliskich) to było wybawienie.

Ja miałam podobnie.

I sama nie zwracam uwagi na innych...

Autorko, Twój problem to nie ludzie, lecz Twoje podejście do siebie i świata...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

**mariamalaria** · 2017-12-29, 18:57

Cytat:

Napisane przez Adrianna_8

Ja miałam podobnie.

I sama nie zwracam uwagi na innych...

Autorko, Twój problem to nie ludzie, lecz Twoje podejście do siebie i świata...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Dokładnie tak. Czyli jednak dobry terapeuta. By się przydał. Dobry. Nie dowolny.

**Gbur** · 2017-12-29, 19:21

Droga autorko tego wątku, w życiu dobrze posiadać jedną umiejętność. Z uśmiechem na twarzy, potrafić powiedzieć innym ludziom, że ma się ich w baaaardzo głębokim poważaniu

90% dziewczyn z tego forum uważa mnie za idiotę, A ja tu mimo wszystko siedzę dalej. Bo pozostałe 10% dziewczyn ma taką samą frajdę z czytania moich idiotyzmów, jak ja z ich pisania xD

**mariamalaria** · 2017-12-29, 19:26

Cytat:

Napisane przez Gbur

Droga autorko tego wątku, w życiu dobrze posiadać jedną umiejętność. Z uśmiechem na twarzy, potrafić powiedzieć innym ludziom, że ma się ich w baaaardzo głębokim poważaniu

90% dziewczyn z tego forum uważa mnie za idiotę, A ja tu mimo wszystko siedzę dalej. Bo pozostałe 10% dziewczyn ma taką samą frajdę z czytania moich idiotyzmów, jak ja z ich pisania xD

90 procent z tych paru, które cię kojarzą?

la'Mbria · 2017-12-30, 01:28

Cytat:

Napisane przez MlleCleves

Dobry wieczór wszystkim czytelnikom.
To będzie długa historia. Zaczyna się od tego, że jest sobie zwykła młoda dziewczyna. Za kilka miesięcy skończy studia i od lipca pójdzie do pracy w zawodzie.
Ta dziewczyna to ja i tak właśnie wygląda moja życiowa sytuacja. Mieszkam sama i zarabiam na siebie pracując po zajeciach, studia już prawie skończyłam.
Problem jest w tym, że nie mam już 16 lat, a moje życie nie jest ani trochę szczęśliwsze niż wtedy. Nie umiem żyć w społeczeństwie. Męczę się, będąc kobietą. Nie zrozumcie mnie źle - nie chcę zmieniać płci. Chciałabym nie mieć płci albo żyć gdzieś, gdzie nie będę cierpieć, z dala od ludzi.
Cierpię, bo mężczyźni na mnie patrzą krytycznie. Na moje defekty, wady, za duże to czy tamto. Cierpię, bo kobiety krytycznie patrzą na rozmazaną kredkę pod okiem, źle wyprasowaną koszulę i nieuczesane włosy. Jak wy to znosicie? Że nikt na was nie patrzy przychylnie, tylko każdy jakby za wszelką cenę chciał pokazać, że nie ma w was nic dobrego?
Gdybym była katoliczką to zostałabym zakonnicą i problemu by nie było. Nikt nie zwracałby uwagi na to jak wyglądam, nikt. Ale nie jestem wierząca więc to nie ma sensu.
Chciałam coś z tym zrobic. Kupiłam masę kosmetyków, ubrań, płaciłam duże pieniądze za dietetyków, trenerów personalnych itd. To nic nie dało. Ludzie nadal patrzą krytycznie. Na to jak wyglądam i na to robię zresztą też. To źle zrobiłaś, w tym źle wyglądasz. Znowu przytyłaś. To musisz znowu poprawić.
Nie jestem pewna czy ktokolwiek rozumie, o co mi chodzi. Po prostu jestem zmęczona ludźmi. W każdym środowisku w jakim żyłam zawsze tak było. Zawsze byłam dla ludzi dobra i zawsze pomagałam, zawsze byłam miła. Taka jestem i taka będę, inna być nie umiem.
Nie wiem już co mam robić. Chcę tylko, żeby zostawiono mnie w świętym spokoju. Już nawet nie proszę, żeby ktoś mnie lubił czy był dla mnie miły. To jest nieosiągalne. Ale żeby ludzie dali mi spokój. Żeby się odczepili. Mogą udawać że mnie nie ma.
Wiem, że to wydaje się absurdalne i niemożliwe. Ludzie po prostu odbierają mi chęć do życia. Ja nikomu nie robie krzywdy i proszę tylko o to samo.
Czy jest jakieś miejsce, gdzie miałabym szansę normalnie żyć? Dodam że chodziłam do kilku psychologów, nawet u psychiatry byłam i niestety nie wyleczyli mnie z bycia mną. Myślałam o tym, że może po prostu nie jestem stworzona do bycia pośród ludzi i zaznam spokoju dopiero po śmierci. Ale nie straciłam nadziei, że mogę jeszcze być pożyteczna dla świata, że może mogłabym normalnie żyć.
Za każdą pomoc dziękuję i przepraszam za chaotyczny post.

Ja tam z reguły nie lubię ludzi.
Owszem- staram się byc neutralna lub uprzejma. Ale trzymam duży dystans.
Rób tak samo.
A co do bycia potrzebną/ pozyteczną- jesli masz takie aspiracje- może idź w stronę pomocy zwierzętom, a nie ludziom? Musisz byc pozyteczna dla innych ludzi?

Poza tym pozyteczna =/= zyjaca wsrod ludzi, społeczna.

Wysłane z mojego SM-J710F przy użyciu Tapatalka

chwast · 2017-12-30, 04:17

Ludzie rzadko krytykują wprost, na dodatek raczej rzadko zdarza się by każda poznana osoba od razu kogos krytykowała. Chyba troszkę sobie to wkręcasz.

Witold12 · 2017-12-30, 09:34

tyle w temacie

yoona · 2017-12-30, 09:50

A ja myślę,ze jestes skupiona na sobie az do bólu i stad to wszystko

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

wiekanka · 2017-12-30, 15:15

Sam fakt bycia u kilku psychologow, czy tez proby leczenia u psychiatry i to bez rezultatow nie spowoduja, ze Wizaz wyleczy. Rozumiem Cie, ze probujesz wszystkiego. Mnie krytyka, ze cos zle zrobilas albo musisz cos poprawic skojarzyla sie z nauka zawodu.

Zastanawiam sie, jakbym taka dziewczyne musiala nauczyc zawodu, by jej nie zwrocic uwagi? Nie mialabym pojecia. I odwrotnie. Jak to Ty bys musiala, to jak?

Wiadomo, ze uczac sie, kazdy z nas na poczytku popelnia bledy. I to nie jeden a cala mase i bardzo dobrze, bo wtedy najlepiej sie uczymy. Szefowie tez sa rozni. Mozliwe, ze trafsz na fajnego czlowieka ale najszybciej dostaniesz takiego, ktory nie bedzi Cie glaskal po glowie i sie zastanawial, co Ty tam sobie myslisz, tylko takiego, ktory w jak najkrotszym czasie bedzie chcial Cie nauczyc zawodu.
Ale, zeby nauczyc sie zawodu, to TY rownolegle musisz nauczyc sie przyjmowac krytyke. I wierz mi NIKT w tym momencie Ci zle nie zyczy.

Drugie co mi przyszlo do glowy, to podany przez Ciebie przyklad z rozmazana kreska oka. Ja wiem, ze to tylko taki podany przez Ciebie przyklad ale, jakby sie tak zastanowic, to ja sama nie wiem, czy bym mojej kolezance nie powiedziala, ze ma oko rozmazane. Patrzac jej w oczy byloby to tak absorbujace, niczym na bialych kafelkach w kuchni, konska mucha.

No wlasnie. Ja bym Cie bardziej poinformowala niz skrytykowala a Ty pomyslalabys, ze Cie mecze, ze to nie moja sprawa. Wydaje mi sie, ze jednak te odczucia, gdzies tam po Tobie widac i ja z kolei widzac to pomyslalabym, ze chyba mnie nie lubisz. Skoro taka informacje traktujesz, jak atak na siebie, to trudno mi uwierzyc, ze pomyslisz lub powiesz" tak?o dzieki, nie wiedzialam"
Natomiast inaczej sie rzeczy maja, gdy ktos wyglasza opinie na temat Twojego wygladu, bo wlosy, bo przytylas, bo cos tam.To jest juz brak kultury i zwykle prostactwo.
Masz pelne prawo a nawet powinnas powiedziec, ze " nie pytalam Cie o zdanie i Twoja opinia mnie nie interesuje."i tak na zasadzie zdartej plyty.

chwast · 2017-12-30, 17:07

Hehe wlasnie z ta kredka - dla mnie to raczej wskazane komus powiedziec ej słuchaj masz krzywo kredkę namalowana, rozmazalas sie itd... No kurde jak można z kimś rozmawiac, widzieć cos takiego i mu nie powiedziec? No chyba specjalnie zeby wyglądał jak debil?
Ja zawsze mowię takie rzeczy i w zyciu nie uznałabym tego za "krytykę" No ale ok, chcesz tak łazić nieświadomie to łaź

Brenda · 2017-12-30, 17:27

Ja przepraszam za pytanie głupie, ale czy Ty przypadkiem nie masz zaburzeń ze spektrum autyzmu? Jesteś już osobą dorosłą, ale jeśli mówisz, że było tak całe życie, ze nie umiesz żyć w społeczeństwie??? Jeśli uraziłam Cię pytaniem to przepraszam. Mam po prostu z tym styczność, trochę mi to tak wygląda, aczkolwiek nie znam Cię wrażliwa dziewczyno

ANKA54321 · 2017-12-31, 15:06

Cytat:

Napisane przez Brenda

Ja przepraszam za pytanie głupie, ale czy Ty przypadkiem nie masz zaburzeń ze spektrum autyzmu? Jesteś już osobą dorosłą, ale jeśli mówisz, że było tak całe życie, ze nie umiesz żyć w społeczeństwie??? Jeśli uraziłam Cię pytaniem to przepraszam. Mam po prostu z tym styczność, trochę mi to tak wygląda, aczkolwiek nie znam Cię wrażliwa dziewczyno

No właśnie , może to zespół aspergera?

**62f33e9ec77d3cf0943e95da9955941e4a625c6c** · 2018-01-01, 16:56

Ludzie patrza na ciebie krytycznie, wiec zaspokajasz ich zachcianki, kupujac wiecej kosmetykow, probujac byc bardziej ''nienaganna'' itd? Blad.

Mialam podobnie. Czulam sie pod ostrzalem. W pewnym momencie sciagnelam te fancy ciuszki, ktore trzeba prasowac, zmylam makijaz, sciagnelam buty na obcasach i stanelam na przeciwko ich jako JA, taka, na ktora JA akurat mialam ochote. Z czolem uniesionym wysoko do gory.

chwast · 2018-01-01, 17:17

A tak abstrahując bo mnie to zaciekawiło - co to znaczy "ciuszki, które trzeba prasować" , No chyba większość tkanin trzeba, to normalne jak ich pranie?
Czy odbierasz chodzenie w pomietych jako rodzaj niepodporządkowania sie pod puste wartości większości społeczeństwa?

autorko kontynuuj pranie i prasowanie, nie tedy droga ;D

**stewardesa** · 2018-01-01, 17:19

Cytat:

Napisane przez chwast

A tak abstrahując bo mnie to zaciekawiło - co to znaczy "ciuszki, które trzeba prasować" , No chyba większość tkanin trzeba, to normalne jak ich pranie?

Yyyyy... Nie.

**62f33e9ec77d3cf0943e95da9955941e4a625c6c** · 2018-01-01, 17:23

Cytat:

Napisane przez chwast

A tak abstrahując bo mnie to zaciekawiło - co to znaczy "ciuszki, które trzeba prasować" , No chyba większość tkanin trzeba, to normalne jak ich pranie?
Czy odbierasz chodzenie w pomietych jako rodzaj niepodporządkowania sie pod puste wartości większości społeczeństwa?

autorko kontynuuj pranie i prasowanie, nie tedy droga ;D

Mowie o koszulach. Nie wszystkie ubrania trzeba prasowac, zeby nie byly pomiete albo nie wszystkie ubrania mozna ''zle uprasowac''. O praniu nic nie wspominalam, wiec twoja proba obrazenia mnie, bo przeciez jesli ktos sie nie maluje/nie nosi obcasow to od razu nie pierze ubran i pewnie tez sie nie myje... troche ci nie wyszla

.

Jakbys zamiast probowac mnie obrazic skoncentrowala sie na uwaznym przeczytania mojego posta, to doczytalabys, ze ''stanelam przed innymi jako taka ja, na ktora mialam ochote''. To zacheta, zeby byc takim, jakim sie chce byc. Dla kazdego moze to oznaczac cos innego, takze malowanie (ale w tym przypadku to raczej wykluczam, bo jakby malowanie wychodzilo od autorki ze srodka, to nie dokupywalaby nowych kosmetykow jako reakcja na komentarze innych, tylko dlatego, ze ma ochote kupic nowe kosmetyki).

Limonka2738 · 2018-01-01, 20:56

Cytat:

Napisane przez chwast

A tak abstrahując bo mnie to zaciekawiło - co to znaczy "ciuszki, które trzeba prasować" , No chyba większość tkanin trzeba, to normalne jak ich pranie?

Nie mam nawet żelazka. Do głowy by mi nie przyszło prasować cokolwiek.

Mojwa · 2018-01-01, 21:15

Cytat:

Napisane przez Limonka2738

Nie mam nawet żelazka. Do głowy by mi nie przyszło prasować cokolwiek.

Mam to samo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

filona26 · 2018-01-01, 22:04

Inni Ci mówią, że masz mieć to w dupie i , że ludzie potem zapominają, może i zapominają ale po co tak się zachowują?!
Wiem, że jesteś miła ale to nie znaczy ze musisz być miękka. Powiedz dosadnie kilka razy, żeby ktoś zajął się sobą, bo łatwo innych krytykować a nie spojrzeć na siebie! Może idź na jakieś zajęcia z asertywności, kto wie może to Ci coś pomoże. Trzeba sobie wypracować niestety w społeczeństwie pozycje i to jak Cię postrzegają. Ludzie widzą, że mogą sobie pozwolić na krytykę względem Ciebie i robią to. Pokaż im, że nie mogą!

chwast · 2018-01-01, 22:06

Uuuu troche fujka, ale nic kończę off i chowam sie do krainy żelazek

Mojwa · 2018-01-01, 23:24

Cytat:

Napisane przez chwast

Uuuu troche fujka, ale nic kończę off i chowam sie do krainy żelazek

Powiedz tylko co może być fuj w braku prasowania ubran? Nie są od tego czystsze.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

skara · 2018-01-02, 01:40

Autorko, a może po prostu przestań się malować i stroić. Może chwilowo potrzebujesz się zamaskować, co możesz osiągnąć ciuchami oversize, brakiem makijażu itp. Może to Ci da chwilową ulgę. Poza tym popieram pomysł rozpoczęcia terapii, powinnaś nauczyć się uniezależniać od opinii innych i podnieść samoocenę.

2017-12-29, 17:07	#1
MlleCleves Przyczajenie Zarejestrowany: 2017-12 Wiadomości: 2	Nie umiem żyć w społeczeństwie Dobry wieczór wszystkim czytelnikom. To będzie długa historia. Zaczyna się od tego, że jest sobie zwykła młoda dziewczyna. Za kilka miesięcy skończy studia i od lipca pójdzie do pracy w zawodzie. Ta dziewczyna to ja i tak właśnie wygląda moja życiowa sytuacja. Mieszkam sama i zarabiam na siebie pracując po zajeciach, studia już prawie skończyłam. Problem jest w tym, że nie mam już 16 lat, a moje życie nie jest ani trochę szczęśliwsze niż wtedy. Nie umiem żyć w społeczeństwie. Męczę się, będąc kobietą. Nie zrozumcie mnie źle - nie chcę zmieniać płci. Chciałabym nie mieć płci albo żyć gdzieś, gdzie nie będę cierpieć, z dala od ludzi. Cierpię, bo mężczyźni na mnie patrzą krytycznie. Na moje defekty, wady, za duże to czy tamto. Cierpię, bo kobiety krytycznie patrzą na rozmazaną kredkę pod okiem, źle wyprasowaną koszulę i nieuczesane włosy. Jak wy to znosicie? Że nikt na was nie patrzy przychylnie, tylko każdy jakby za wszelką cenę chciał pokazać, że nie ma w was nic dobrego? Gdybym była katoliczką to zostałabym zakonnicą i problemu by nie było. Nikt nie zwracałby uwagi na to jak wyglądam, nikt. Ale nie jestem wierząca więc to nie ma sensu. Chciałam coś z tym zrobic. Kupiłam masę kosmetyków, ubrań, płaciłam duże pieniądze za dietetyków, trenerów personalnych itd. To nic nie dało. Ludzie nadal patrzą krytycznie. Na to jak wyglądam i na to robię zresztą też. To źle zrobiłaś, w tym źle wyglądasz. Znowu przytyłaś. To musisz znowu poprawić. Nie jestem pewna czy ktokolwiek rozumie, o co mi chodzi. Po prostu jestem zmęczona ludźmi. W każdym środowisku w jakim żyłam zawsze tak było. Zawsze byłam dla ludzi dobra i zawsze pomagałam, zawsze byłam miła. Taka jestem i taka będę, inna być nie umiem. Nie wiem już co mam robić. Chcę tylko, żeby zostawiono mnie w świętym spokoju. Już nawet nie proszę, żeby ktoś mnie lubił czy był dla mnie miły. To jest nieosiągalne. Ale żeby ludzie dali mi spokój. Żeby się odczepili. Mogą udawać że mnie nie ma. Wiem, że to wydaje się absurdalne i niemożliwe. Ludzie po prostu odbierają mi chęć do życia. Ja nikomu nie robie krzywdy i proszę tylko o to samo. Czy jest jakieś miejsce, gdzie miałabym szansę normalnie żyć? Dodam że chodziłam do kilku psychologów, nawet u psychiatry byłam i niestety nie wyleczyli mnie z bycia mną. Myślałam o tym, że może po prostu nie jestem stworzona do bycia pośród ludzi i zaznam spokoju dopiero po śmierci. Ale nie straciłam nadziei, że mogę jeszcze być pożyteczna dla świata, że może mogłabym normalnie żyć. Za każdą pomoc dziękuję i przepraszam za chaotyczny post.

2017-12-29, 17:21	#3
kalor Gazela inteligencji Zarejestrowany: 2010-10 Wiadomości: 6 371	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie Ja w pewnym momencie zauważyłam, że ludzie mają innych, kolokwialnie mówiąc, w tyłku. Nikt nie czeka na twoje potknięcie, nikt nie zauważa twoich niedociągnięć. Nawet jeśli cię skrytykują, to na koniec dnia wracają do domu i zapominają. Nie jesteś pępkiem świata - wbrew pozorom to świetna informacja. Dla mnie uświadomienie sobie, że wcale nie obchodzę tak bardzo ludzi (oprócz bliskich) to było wybawienie. __________________

2017-12-29, 17:23	#4
fristi Rozeznanie Zarejestrowany: 2017-05 Lokalizacja: Warszawa Wiadomości: 577	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie Uważam, że tutaj żadne kosmetyki, diety, nowe ciuchy nie pomogą. Nie wiem jak wyglądały Twoje wizyty u psychologów i psychiatry, ale ewidentnie powinnaś znaleźć takiego, który Ci pomoże. Bo problem jest w Twojej głowie, wygląda na to, że przejmujesz się bardzo co inni sobie pomyślą, jak Cię postrzegają. Sztuka polega aby to wszystko mieć w pupie. No i cóż, dopóki tego nie osiągniesz to spokoju nie zaznasz. Możesz uciec nawet na bezludną wyspę, ale Twój problem pójdzie za Tobą i tak naprawdę nic się nie zmieni. __________________

2017-12-29, 17:24	#6
mariamalaria BAN stały Zarejestrowany: 2017-03 Wiadomości: 4 900	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie I warto ich też olać. Zgodnie z zasadą, że z dnia na dzień rośnie liczba osób, które mogą mnie pocałować w d... Serio.

2017-12-29, 19:21	#11
Gbur BAN stały Zarejestrowany: 2017-10 Wiadomości: 85	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie Droga autorko tego wątku, w życiu dobrze posiadać jedną umiejętność. Z uśmiechem na twarzy, potrafić powiedzieć innym ludziom, że ma się ich w baaaardzo głębokim poważaniu 90% dziewczyn z tego forum uważa mnie za idiotę, A ja tu mimo wszystko siedzę dalej. Bo pozostałe 10% dziewczyn ma taką samą frajdę z czytania moich idiotyzmów, jak ja z ich pisania xD

2017-12-30, 04:17	#14
chwast Zakorzenienie Zarejestrowany: 2010-11 Wiadomości: 24 367	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie Ludzie rzadko krytykują wprost, na dodatek raczej rzadko zdarza się by każda poznana osoba od razu kogos krytykowała. Chyba troszkę sobie to wkręcasz.

2017-12-30, 09:34	#15
Witold12 Raczkowanie Zarejestrowany: 2017-11 Wiadomości: 53	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie tyle w temacie

2017-12-30, 09:50	#16
yoona Zakorzenienie Zarejestrowany: 2005-09 Lokalizacja: Dublin Wiadomości: 9 032	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie A ja myślę,ze jestes skupiona na sobie az do bólu i stad to wszystko Wysłane z aplikacji Forum Wizaz __________________ Adoptuj Uszate Serduszko! Klik! Blogowy świat ♥♥♥ Edytowane przez yoona Czas edycji: 2017-12-30 o 14:13

2017-12-30, 15:15	#17
wiekanka Zakorzenienie Zarejestrowany: 2012-04 Wiadomości: 4 071	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie Sam fakt bycia u kilku psychologow, czy tez proby leczenia u psychiatry i to bez rezultatow nie spowoduja, ze Wizaz wyleczy. Rozumiem Cie, ze probujesz wszystkiego. Mnie krytyka, ze cos zle zrobilas albo musisz cos poprawic skojarzyla sie z nauka zawodu. Zastanawiam sie, jakbym taka dziewczyne musiala nauczyc zawodu, by jej nie zwrocic uwagi? Nie mialabym pojecia. I odwrotnie. Jak to Ty bys musiala, to jak? Wiadomo, ze uczac sie, kazdy z nas na poczytku popelnia bledy. I to nie jeden a cala mase i bardzo dobrze, bo wtedy najlepiej sie uczymy. Szefowie tez sa rozni. Mozliwe, ze trafsz na fajnego czlowieka ale najszybciej dostaniesz takiego, ktory nie bedzi Cie glaskal po glowie i sie zastanawial, co Ty tam sobie myslisz, tylko takiego, ktory w jak najkrotszym czasie bedzie chcial Cie nauczyc zawodu. Ale, zeby nauczyc sie zawodu, to TY rownolegle musisz nauczyc sie przyjmowac krytyke. I wierz mi NIKT w tym momencie Ci zle nie zyczy. Drugie co mi przyszlo do glowy, to podany przez Ciebie przyklad z rozmazana kreska oka. Ja wiem, ze to tylko taki podany przez Ciebie przyklad ale, jakby sie tak zastanowic, to ja sama nie wiem, czy bym mojej kolezance nie powiedziala, ze ma oko rozmazane. Patrzac jej w oczy byloby to tak absorbujace, niczym na bialych kafelkach w kuchni, konska mucha. No wlasnie. Ja bym Cie bardziej poinformowala niz skrytykowala a Ty pomyslalabys, ze Cie mecze, ze to nie moja sprawa. Wydaje mi sie, ze jednak te odczucia, gdzies tam po Tobie widac i ja z kolei widzac to pomyslalabym, ze chyba mnie nie lubisz. Skoro taka informacje traktujesz, jak atak na siebie, to trudno mi uwierzyc, ze pomyslisz lub powiesz" tak?o dzieki, nie wiedzialam" Natomiast inaczej sie rzeczy maja, gdy ktos wyglasza opinie na temat Twojego wygladu, bo wlosy, bo przytylas, bo cos tam.To jest juz brak kultury i zwykle prostactwo. Masz pelne prawo a nawet powinnas powiedziec, ze " nie pytalam Cie o zdanie i Twoja opinia mnie nie interesuje."i tak na zasadzie zdartej plyty.

2017-12-30, 17:07	#18
chwast Zakorzenienie Zarejestrowany: 2010-11 Wiadomości: 24 367	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie Hehe wlasnie z ta kredka - dla mnie to raczej wskazane komus powiedziec ej słuchaj masz krzywo kredkę namalowana, rozmazalas sie itd... No kurde jak można z kimś rozmawiac, widzieć cos takiego i mu nie powiedziec? No chyba specjalnie zeby wyglądał jak debil? Ja zawsze mowię takie rzeczy i w zyciu nie uznałabym tego za "krytykę" No ale ok, chcesz tak łazić nieświadomie to łaź

2017-12-30, 17:27	#19
Brenda Raczkowanie Zarejestrowany: 2003-02 Lokalizacja: Wieś Wiadomości: 122	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie Ja przepraszam za pytanie głupie, ale czy Ty przypadkiem nie masz zaburzeń ze spektrum autyzmu? Jesteś już osobą dorosłą, ale jeśli mówisz, że było tak całe życie, ze nie umiesz żyć w społeczeństwie??? Jeśli uraziłam Cię pytaniem to przepraszam. Mam po prostu z tym styczność, trochę mi to tak wygląda, aczkolwiek nie znam Cię wrażliwa dziewczyno

2018-01-01, 16:56	#21
62f33e9ec77d3cf0943e95da9955941e4a625c6c Konto usunięte Zarejestrowany: 2017-08 Wiadomości: 6 085	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie Ludzie patrza na ciebie krytycznie, wiec zaspokajasz ich zachcianki, kupujac wiecej kosmetykow, probujac byc bardziej ''nienaganna'' itd? Blad. Mialam podobnie. Czulam sie pod ostrzalem. W pewnym momencie sciagnelam te fancy ciuszki, ktore trzeba prasowac, zmylam makijaz, sciagnelam buty na obcasach i stanelam na przeciwko ich jako JA, taka, na ktora JA akurat mialam ochote. Z czolem uniesionym wysoko do gory.

2018-01-01, 17:17	#22
chwast Zakorzenienie Zarejestrowany: 2010-11 Wiadomości: 24 367	Nie umiem żyć w społeczeństwie A tak abstrahując bo mnie to zaciekawiło - co to znaczy "ciuszki, które trzeba prasować" , No chyba większość tkanin trzeba, to normalne jak ich pranie? Czy odbierasz chodzenie w pomietych jako rodzaj niepodporządkowania sie pod puste wartości większości społeczeństwa? autorko kontynuuj pranie i prasowanie, nie tedy droga ;D

2018-01-01, 22:04	#27
filona26 Przyczajenie Zarejestrowany: 2017-01 Wiadomości: 14	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie Inni Ci mówią, że masz mieć to w dupie i , że ludzie potem zapominają, może i zapominają ale po co tak się zachowują?! Wiem, że jesteś miła ale to nie znaczy ze musisz być miękka. Powiedz dosadnie kilka razy, żeby ktoś zajął się sobą, bo łatwo innych krytykować a nie spojrzeć na siebie! Może idź na jakieś zajęcia z asertywności, kto wie może to Ci coś pomoże. Trzeba sobie wypracować niestety w społeczeństwie pozycje i to jak Cię postrzegają. Ludzie widzą, że mogą sobie pozwolić na krytykę względem Ciebie i robią to. Pokaż im, że nie mogą!

2018-01-01, 22:06	#28
chwast Zakorzenienie Zarejestrowany: 2010-11 Wiadomości: 24 367	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie Uuuu troche fujka, ale nic kończę off i chowam sie do krainy żelazek

2018-01-02, 01:40	#30
skara Zakorzenienie Zarejestrowany: 2007-03 Lokalizacja: Hiszpania Wiadomości: 5 545	Dot.: Nie umiem żyć w społeczeństwie Autorko, a może po prostu przestań się malować i stroić. Może chwilowo potrzebujesz się zamaskować, co możesz osiągnąć ciuchami oversize, brakiem makijażu itp. Może to Ci da chwilową ulgę. Poza tym popieram pomysł rozpoczęcia terapii, powinnaś nauczyć się uniezależniać od opinii innych i podnieść samoocenę.

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)