Niechęć do ludzi

[MistrzyniDrugiegoPlanu]

Cześć,

Nie wiem, jak zmienić nastawienie. Czuję wobec ogółu ludzi jakąś taką dziwna niechęć - nie wiem czym powodowaną. Ostatnio to odkryłam.

Jak poznaję kogoś nowego to z miejsca jestem zniechęcona. Z jednej strony bardzo chcę poznawać nowych ludzi, a z drugiej mam w sobie to dziwne, negatywne uczucie.

Ostatnio zaczęłam nagrywać filmiki, które w przyszłości chcę opublikować. Ale uświadomiłam sobie, że jak coś nagrywam, to kompletnie nie mam ochoty się uśmiechać do potencjalnych oglądających. Zmuszam się do tego, jednak to tylko jeszcze pogłębia moją irytację, bo robię rzecz, której coś w mojej głowie mocno się sprzeciwia.

Nieraz spotykam ludzi z gruntu pozytywnie nastawionych do innych. Też bym tak chciała. Tylko, że nie wiem, jak ci ludzie to robią. Życie jest nieprzyjemne, kiedy na każdego patrzy się tak negatywnie, jak ja.

Może są tu osoby, które tak nie czują i mogłyby wyjaśnić, jakie mają podejście?

[cava]

Napisane przez MistrzyniDrugiegoPlanu

Cześć,

Nie wiem, jak zmienić nastawienie. Czuję wobec ogółu ludzi jakąś taką dziwna niechęć - nie wiem czym powodowaną. Ostatnio to odkryłam.

Jak poznaję kogoś nowego to z miejsca jestem zniechęcona. Z jednej strony bardzo chcę poznawać nowych ludzi, a z drugiej mam w sobie to dziwne, negatywne uczucie.

Ostatnio zaczęłam nagrywać filmiki, które w przyszłości chcę opublikować. Ale uświadomiłam sobie, że jak coś nagrywam, to kompletnie nie mam ochoty się uśmiechać do potencjalnych oglądających. Zmuszam się do tego, jednak to tylko jeszcze pogłębia moją irytację, bo robię rzecz, której coś w mojej głowie mocno się sprzeciwia.

Nieraz spotykam ludzi z gruntu pozytywnie nastawionych do innych. Też bym tak chciała. Tylko, że nie wiem, jak ci ludzie to robią. Życie jest nieprzyjemne, kiedy na każdego patrzy się tak negatywnie, jak ja.

Może są tu osoby, które tak nie czują i mogłyby wyjaśnić, jakie mają podejście?

A lubisz i szanujesz siebie?
Moje doświadczenie wskazuje, ze tym bardziej lubię ludzi im bardziej lubię siebie.
Tym łaskawszym okiem patrzę na innych im łaskawiej podchodzę do swoich wad.
Tym chętniej się uśmiecham do innych, im bardziej jestem skłonna pochwalić sama siebie i się do siebie uśmiechnąć.

[kasztanova]

Ja tak miałam, jako nastolatka. Nienawidziłam ludzi, mówiłam o nich "bydło" i "szara masa", i brzydziłam się jakimikolwiek interakcjami, ale teraz mam zupełnie odwrotnie.

Najpierw odpowiedz sobie (ale szczerze) na pytanie, czy sama siebie lubisz, może tu leży problem. Jeśli nie, to coś z tym zrób.

Jeśli tak, to spróbuj obudzić w sobie ciekawość do ludzi. Absolutnie nie oceniać ich na podstawie pierwszego wrażenia. Spróbuj wejść w głębszą interakcję z każdym, kogo spotkasz i dowiedzieć się czegoś osobistego na ich temat, podczas typowych pogawędek o pogodzie. W kuchni w pracy możesz zapytać jak minął weekend, czy słyszeli, że "X" odchodzi, albo gdzie kupili ten fantastyczny kubek.
Na uczelni możesz podejść i zagadać, czy słyszeli o legendarnym wykładowcy "Y", albo co sądzą na temat witryny uczelni. Potem rozmowa sama zaczyna się kleić i nagle okazuje się, że można ich polubić
Zadawaj jak najwięcej pytań, staraj się dowiedzieć o tych osobach maksymalnie dużo, a wtedy w większości przypadków Twoja niechęć zniknie

[MistrzyniDrugiegoPlanu]

Napisane przez cava

A lubisz i szanujesz siebie?
Moje doświadczenie wskazuje, ze tym bardziej lubię ludzi im bardziej lubię siebie.
Tym łaskawszym okiem patrzę na innych im łaskawiej podchodzę do swoich wad.
Tym chętniej się uśmiecham do innych, im bardziej jestem skłonna pochwalić sama siebie i się do siebie uśmiechnąć.

Moim zdaniem lubię siebie.

Jak byłam smutna w swoim życiu to ludzie często mi właśnie radzili, żebym lubiła siebie. I nigdy mi to nie pomogło, bo nigdy mi tak naprawdę tego nie brakowało.

Moim zdaniem duża część smutku w moim życiu bierze się właśnie z tej dziwnej nienawiści i pogardy w stosunku do innych. Bo z jednej strony czuję się samotna i czekam, aż ktoś się odezwie i zapyta, co słychać, a jak już zapyta to mam ochotę przerwać rozmowę po 2 zdaniach. Z jednej strony poznałabym kogoś nowego, a z drugiej czuję niechęć, jak patrzę na nieznajomych i myślę o poznawaniu ich.

[cava]

Napisane przez MistrzyniDrugiegoPlanu

Moim zdaniem lubię siebie.

Jak byłam smutna w swoim życiu to ludzie często mi właśnie radzili, żebym lubiła siebie. I nigdy mi to nie pomogło, bo nigdy mi tak naprawdę tego nie brakowało.

Moim zdaniem duża część smutku w moim życiu bierze się właśnie z tej dziwnej nienawiści i pogardy w stosunku do innych. Bo z jednej strony czuję się samotna i czekam, aż ktoś się odezwie i zapyta, co słychać, a jak już zapyta to mam ochotę przerwać rozmowę po 2 zdaniach. Z jednej strony poznałabym kogoś nowego, a z drugiej czuję niechęć, jak patrzę na nieznajomych i myślę o poznawaniu ich.

Piszesz o pogardzie. Żeby odczuwać pogardę, trzeba mieć mocno zakorzenione poczucie wyższości.
Więc powrót do pytania: Ty siebie lubisz, czy jesteś w sobie zadufana?

[MistrzyniDrugiegoPlanu]

Napisane przez cava

Piszesz o pogardzie. Żeby odczuwać pogardę, trzeba mieć mocno zakorzenione poczucie wyższości.
Więc powrót do pytania: Ty siebie lubisz, czy jesteś w sobie zadufana?

Nie wydaje mi się, żebym była w sobie zadufana. Nie mam do tego podstaw

[201804091622]

Być może masz teraz jakiś gorszy okres w życiu, na kimś się poważnie zawiodłaś... Ja wtedy też czasem miewam myśli, że mam dość ludzi i skupiam się jedynie na kontakcie z kilkoma bliskimi osobami. Jeśli Cię to niepokoi i nie wiesz skąd się to u Ciebie bierze to może warto wybrać się po jakąś poradę do psychologa, na jednorazową wizytę? 🌷

[MistrzyniDrugiegoPlanu]

Napisane przez Sullivan

Być może masz teraz jakiś gorszy okres w życiu, na kimś się poważnie zawiodłaś... Ja wtedy też czasem miewam myśli, że mam dość ludzi i skupiam się jedynie na kontakcie z kilkoma bliskimi osobami. Jeśli Cię to niepokoi i nie wiesz skąd się to u Ciebie bierze to może warto wybrać się po jakąś poradę do psychologa, na jednorazową wizytę? 🌷

To niestety nie dzieje się tylko teraz, ale już od dobrych kilkunastu lat.
Ale dopiero teraz to zauważyłam.

[201805170918]

To może być objaw depresji.

[MeganEagle]

Mam podobnie. Mało kto mi odpowiada, od wszystkich czuję się lepsza.
U mnie jest to związane z samouwielbieniem które sobie wyhodowąłam. kocham siebie ponad wszystko, mimo że zdaje sobie sprawe ze swoich niedoskonąłośc i staram się smieniac na lepsze...
ale nie przeszkadza mi tow czuciu sie lepszą, mądrzejsza i ładniejsza od reszty dziwne, prawda?
Nie wiem jak się tego pozbyc u siebie...
także mamy podobny problem. ;]
Z reszta po co soe pozbywac, wystarczajaco dużo jest zakompleksionych ludzi
Co Ci moge proadzić? To co robię ja. ja poprostu zachowuję to dla siebie, nie wywyższam się nad ludźmi - staram się wręcz czasem wypowiadac się o sobie krytycznie, nie chwalę się sukcesami...

Poprostu zachowuj to dla siebie i bądź miła.

Nie wiem czy jest recepta na to aby przestać rzeczywiscie gardzic ludzmi - to juz głębsza filozoficzna kwestia.

[MistrzyniDrugiegoPlanu]

Napisane przez MeganEagle

Mam podobnie. Mało kto mi odpowiada, od wszystkich czuję się lepsza.
U mnie jest to związane z samouwielbieniem które sobie wyhodowąłam. kocham siebie ponad wszystko, mimo że zdaje sobie sprawe ze swoich niedoskonąłośc i staram się smieniac na lepsze...
ale nie przeszkadza mi tow czuciu sie lepszą, mądrzejsza i ładniejsza od reszty dziwne, prawda?
Nie wiem jak się tego pozbyc u siebie...
także mamy podobny problem. ;]
Z reszta po co soe pozbywac, wystarczajaco dużo jest zakompleksionych ludzi
Co Ci moge proadzić? To co robię ja. ja poprostu zachowuję to dla siebie, nie wywyższam się nad ludźmi - staram się wręcz czasem wypowiadac się o sobie krytycznie, nie chwalę się sukcesami...

Poprostu zachowuj to dla siebie i bądź miła.

Nie wiem czy jest recepta na to aby przestać rzeczywiscie gardzic ludzmi - to juz głębsza filozoficzna kwestia.

Ja nie czuję się lepsza od innych. Może raczej czuję, że bardzo się od nich różnię.

[MeganEagle]

Napisane przez MistrzyniDrugiegoPlanu

Ja nie czuję się lepsza od innych. Może raczej czuję, że bardzo się od nich różnię.

Jak każdy

[megamag]

Jeśli czujesz po prostu dyskomfort, kiedy jesteś wśród ludzi, to nie ma w tym niczego dziwnego. Różna introwertyczne i bardziej aspołeczne typy tak po prostu mają.

Jeśli jednak jest to niechęć w formie pogardy i uważania ludzi za idiotów, to niestety jest kwestia Twojego przerośniętego ego i zapatrzenia w siebie. Może być nawet taka, do której się świadomie przed sobą nie przyznasz. Nie da się patrzeć na innych z góry bez poczucia, że się na tej górze jest.

Wszyscy z reguły czujemy się inni od innych i w jakiś sposób wyjątkowi. Do pewnego stopnia nie ma w tym niczego złego. Ale tak naprawdę to jest gó..no prawda. 38 mln Polaków nie może być wyjątkowych. Ty też tak naprawdę nie jesteś w żaden sposób inna od reszty. Jeśli Twoje poczucie wyjątkowości zaszło tak daleko, że zaczynasz ludźmi pogardzać, to jest najlepszy moment, żeby spojrzeć prawdzie w oczy.

[MistrzyniDrugiegoPlanu]

Nie czuję się lepsza od innych.
A jeszcze co do lubienia siebie: mi się podoba to, kim jestem i jakim typem osoby jestem, ale jednocześnie mam wrażenie, że nie podoba się to nikomu innemu. Że wszędzie muszę dopasowywać się do innych, a nawet próbując się dopasować i tak nie umiem ukryć tego, kim jestem. Przez to nie lubię ludzi, bo mam wiecznie to uczucie, że nie wiem, o co im chodzi i czego ode mnie oczekują. I denerwuje mnie, że posługują się niezrozumiałymi dla mnie kryteriami, z którymi się nie zgadzam.

Jeżeli chodzi o ciało to mam podobnie: jestem delikatna, drobna. I mi się to bardzo podoba, ale mam wrażenie, że nikomu innemu.

[4e89258bace7037c96b059285119fe847ddc4e93]

Napisane przez MistrzyniDrugiegoPlanu

Nie czuję się lepsza od innych.
A jeszcze co do lubienia siebie: mi się podoba to, kim jestem i jakim typem osoby jestem, ale jednocześnie mam wrażenie, że nie podoba się to nikomu innemu. Że wszędzie muszę dopasowywać się do innych, a nawet próbując się dopasować i tak nie umiem ukryć tego, kim jestem. Przez to nie lubię ludzi, bo mam wiecznie to uczucie, że nie wiem, o co im chodzi i czego ode mnie oczekują. I denerwuje mnie, że posługują się niezrozumiałymi dla mnie kryteriami, z którymi się nie zgadzam.

Jeżeli chodzi o ciało to mam podobnie: jestem delikatna, drobna. I mi się to bardzo podoba, ale mam wrażenie, że nikomu innemu.

Ja uważam, że problem jednak leży w samoakceptacji. Uważasz, że lubisz siebie, ale nie pasujesz do otoczenia. Tym samym reszta świata nie pasuje do Ciebie. Może nie jest to na poziomie świadomym, ale osoba, która siebie akceptuje powinna w ogóle nie mieć myśli pt. kto mnie lubi, kto mnie nie lubi, pasuję/nie pasuję. Żyjesz sobie i tyle.


Poza tym co to za tekst o wyglądzie? Wiadomo, nie spodobasz się każdemu, ale powinnaś być świadoma, że jakaś część społeczeństwa uznałaby Cię za ładną. A nie, że NIKT.


Jakie to kryteria, których nie rozumiesz i się nie zgadzasz? Każdy się nimi kieruje, tylko nie Ty?

[megamag]

Napisane przez MistrzyniDrugiegoPlanu

Nie czuję się lepsza od innych.
A jeszcze co do lubienia siebie: mi się podoba to, kim jestem i jakim typem osoby jestem, ale jednocześnie mam wrażenie, że nie podoba się to nikomu innemu. Że wszędzie muszę dopasowywać się do innych, a nawet próbując się dopasować i tak nie umiem ukryć tego, kim jestem. Przez to nie lubię ludzi, bo mam wiecznie to uczucie, że nie wiem, o co im chodzi i czego ode mnie oczekują. I denerwuje mnie, że posługują się niezrozumiałymi dla mnie kryteriami, z którymi się nie zgadzam.

Jeżeli chodzi o ciało to mam podobnie: jestem delikatna, drobna. I mi się to bardzo podoba, ale mam wrażenie, że nikomu innemu.

Ten post świadczy właśnie o poczucie własnej wyjątkowości. Niesłusznym zresztą. Masz taką wizję: jesteś Ty i jakaś masa społeczna i ta masa ma jakieś jednolite zasady i cechy, których Ty nie masz. A więc z góry wrzucasz ludzi do wora i zakładasz, że są tacy i tacy. Zupełnie inni od ciebie. Jest jednak bardzo mało prawdopodobne, żebyś rzeczywiście nie przejawiała cech, które ma 6 miliardów innych homo sapiens. Ludzkość to zbiór jednostek, z których każda ma jakieś cechy i wartości. Część się pomiędzy jednostkami pokrywa, część nie. Pewnie w obrębie jednej kultury pokrywa się bardziej. Dam sobie rękę uciąć, że Twoje kryteria i wartości są mniej więcej takie same jak ogółu społeczeństwa. Np. nasza ogólnie przyjęta moralność zakłada, że ten, kto zabija i kradnie, jest zły. Ty pewnie myślisz podobnie.

[MeganEagle]

Och jaka ja jestem wyjatkowa - nikt tego nie rozumie i nie dostrzega.
Nic dziwnego że ludzie Cie krytykują, bo pewnie bije od Ciebie to na kilometr. Sprawiasz wrażenie strasznie atencyjnej. ja od takich osób zwiewam na kilometr. Dużo osób jest wobec takich ludzi złosliwych.... bo to irytujące.

Co do ciała - no tak jesteś jedyną niską i chudą kobietą na świecie

[4e89258bace7037c96b059285119fe847ddc4e93]

Napisane przez MeganEagle

Och jaka ja jestem wyjatkowa - nikt tego nie rozumie i nie dostrzega.
Nic dziwnego że ludzie Cie krytykują, bo pewnie bije od Ciebie to na kilometr. Sprawiasz wrażenie strasznie atencyjnej. ja od takich osób zwiewam na kilometr. Dużo osób jest wobec takich ludzi złosliwych.... bo to irytujące.

Co do ciała - no tak jesteś jedyną niską i chudą kobietą na świecie

Nie musi to bić od autorki na kilometr ani nie napisała, że ktoś ją otwarcie krytykuje.


Takie poczucie alienacji, przeplatanie się narcyzmu z niską samooceną jest teraz bardzo rozpowszechnione. Jestem zaje*isty, ale ojoj, życie tego nie potwierdza. Może jestem do dupy. Ale nie, jestem w sumie za☠☠☠isty. I tak w kółko.

[cava]

jestem niską, delikatnie zbudowaną kobietą. Żyłam do tej pory w przekonaniu, ze właśnie dlatego się ludziom podobam.
Tym którym się podobam, rzecz jasna. Część woli solidniej zbudowane babki.

Jak się nie rozumie kryteriów którymi kierują się ludzie, to niestety ale nie da się z nimiobiektywnie nie zgadzać. Niezrozumienie wyklucza zajęcie konkretnego stanowiska z zasady.

[MeganEagle]

[1=4e89258bace7037c96b0592 85119fe847ddc4e93;8209511 1]Nie musi to bić od autorki na kilometr ani nie napisała, że ktoś ją otwarcie krytykuje.


Takie poczucie alienacji, przeplatanie się narcyzmu z niską samooceną jest teraz bardzo rozpowszechnione. Jestem zaje*isty, ale ojoj, życie tego nie potwierdza. Może jestem do dupy. Ale nie, jestem w sumie zaâ˜☠â˜☠â˜☠isty. I tak w kółko.[/QUOTE]

Dzieje się tak wtedy kiedy żyje się wyobrazeniami o własnej osobie, o swojej wyjatkowości i wspaniałości, a konfrontacja z rzeczywistością pokazuje co innego.

Ja to juz jak tylko czytam jej postty dostaje białej gorączki - tacy infantylni ludzie mnie niesamowicie irytują i nie tylko mnie Ulatniam się z tego wątku

[4e89258bace7037c96b059285119fe847ddc4e93]

Napisane przez MeganEagle

Dzieje się tak wtedy kiedy żyje się wyobrazeniami o własnej osobie, o swojej wyjatkowości i wspaniałości, a konfrontacja z rzeczywistością pokazuje co innego.

Ja to juz jak tylko czytam jej postty dostaje białej gorączki - tacy infantylni ludzie mnie niesamowicie irytują i nie tylko mnie Ulatniam się z tego wątku

Zdziwiłabyś się, ile takich ludzi masz wokół i nawet sobie nie uświadamiasz... To jest plaga.

[ruda_beksa]

Ile masz lat? Bo jeśli jesteś bardzo młoda, to pewnie ci to przejdzie. Takie myślenie "ja vs cały świat, ludzie są be" jest dość częste u nastolatek. Natomiast jeśli jesteś starsza, to standardowa wizażowa porada - czas na terapię.

"Inni ludzie" to nie jakiś monolit. Każdy człowiek jest odrębną osobą która ma swoje marzenia, kompleksy, zainteresowania. Nie jesteś wyjątkowym, wrażliwym płatkiem śniegu żyjącym w świecie złych robotów z tym samym oprogramowaniem. Piszesz o jakiś kryteriach - naprawdę uważasz, że wszyscy ludzie stosują te same kryteria? Twoja mentalność, która wrzuca ludzkość do jednego wora - oznaczonego "INNI" - jest na moje oko niezdrowa. Ten brak otwartości i życzliwości dla innych jest odczuwalny. A to, że sądzisz, że tak bardzo różnisz się od innych, to iluzja, kolejny objaw mentalności płatka śniegu. Masz z resztą ludzkości więcej wspólnego, niż myslisz.

Co do figury, jest pełno ludzi którym podobają się niskie i drobne kobiety. Czy podobają im się niskie i drobne kobiety które gardzą innymi, to już inna sprawa.

---------- Dopisano o 16:01 ---------- Poprzedni post napisano o 16:01 ----------

[1=4e89258bace7037c96b0592 85119fe847ddc4e93;8210269 1]Zdziwiłabyś się, ile takich ludzi masz wokół i nawet sobie nie uświadamiasz... To jest plaga.[/QUOTE]

[MeganEagle]

[1=4e89258bace7037c96b0592 85119fe847ddc4e93;8210269 1]Zdziwiłabyś się, ile takich ludzi masz wokół i nawet sobie nie uświadamiasz... To jest plaga.[/QUOTE]

Wiem, wiem zauważyłam Moim zdaniem to poczucie alienacji i wielkie wyobrażenia o sobie biorą się m.in. z internetu i coraz mniejszego kontaktu z rzeczywistością.

Ja coś takiego miałam będąc zbuntowaną nastolatką (14-17 lat), dziwi mnie że są dorosłe osoby, które nadal w ten sposób myslą.

[4e89258bace7037c96b059285119fe847ddc4e93]

Napisane przez MeganEagle

Wiem, wiem zauważyłam Moim zdaniem to poczucie alienacji i wielkie wyobrażenia o sobie biorą się m.in. z internetu i coraz mniejszego kontaktu z rzeczywistością.

Ja coś takiego miałam będąc zbuntowaną nastolatką (14-17 lat), dziwi mnie że są dorosłe osoby, które nadal w ten sposób myslą.

Ja bardziej zrzucam to na zaszczepianie w dzieciach poczucia wyjątkowości. Jesteś najpiękniejszy, jesteś najmądrzejszy, jesteś wyjątkowy. Zasługujesz na wszystko bla bla. A powinno być "nie jesteś ani lepszy, ani gorszy od innych ludzi".
Często też w zły sposób ludzie walczą z kompleksami i niskim poczuciem własnej wartości, zamiast jakoś się wyciszać i szukać harmonii ze światem, to zaczyna się "jesteś zwycięzcą" itp. A w życiu niepowodzenia i jest wielki zjazd, bo jak to, coś się to kupy nie trzyma...

---------- Dopisano o 16:10 ---------- Poprzedni post napisano o 16:08 ----------

Napisane przez MeganEagle

Ja coś takiego miałam będąc zbuntowaną nastolatką (14-17 lat), dziwi mnie że są dorosłe osoby, które nadal w ten sposób myslą.

Powiem Ci tak... Ja to widzę u siebie, ale pracuję nad sobą od dłuższego czasu i doszłam do przyjemnego dla mnie i otoczenia stanu Tak mi się wydaje.
Ogólnie często się zastanawiam gdzie kończy się pewność siebie, a zaczyna narcyzm...

[MeganEagle]

[1=4e89258bace7037c96b0592 85119fe847ddc4e93;8210287 6] Ja bardziej zrzucam to na zaszczepianie w dzieciach poczucia wyjątkowości. Jesteś najpiękniejszy, jesteś najmądrzejszy, jesteś wyjątkowy. Zasługujesz na wszystko bla bla. A powinno być "nie jesteś ani lepszy, ani gorszy od innych ludzi".
Często też w zły sposób ludzie walczą z kompleksami i niskim poczuciem własnej wartości, zamiast jakoś się wyciszać i szukać harmonii ze światem, to zaczyna się "jesteś zwycięzcą" itp. A w życiu niepowodzenia i jest wielki zjazd, bo jak to, coś się to kupy nie trzyma...

---------- Dopisano o 16:10 ---------- Poprzedni post napisano o 16:08 ----------


Powiem Ci tak... Ja to widzę u siebie, ale pracuję nad sobą od dłuższego czasu i doszłam do przyjemnego dla mnie i otoczenia stanu Tak mi się wydaje.[/QUOTE]


U mnie w dalszej rodzinie tak głęboko to zaszczepili mojej kuzynce że dziewczyna w wieku 18 lat mówiła na serio że wynajdzie lek na raka a potem na hiv.. a jak sie spytalam skad to wzięła to powiedziała, że tata jej tak powiedzial

jest zdolna owszem ale w obrębie swojej klasy, szkoły ,a nie jakos wybitnie

Jak zaczęła rysować w wieku 15 lat jakies laleczki - ładne ale na poziomie raczej dziecięcym to jej wmawiali że będzie wielka artystką i ona to wszystkim rozpowiadała.
Niestety jestem zmuszona z nimi czesto przebywać : ]

[4e89258bace7037c96b059285119fe847ddc4e93]

Napisane przez MeganEagle

U mnie w dalszej rodzinie tak głęboko to zaszczepili mojej kuzynce że dziewczyna w wieku 18 lat mówiła na serio że wynajdzie lek na raka a potem na hiv.. a jak sie spotalam skad to wzięła to powiedziała, że tata jej tak powiedzial

jest zdolna owszem ale w obrębie swojej klasy, szkoły ,a nie jakos wybitnie

Nie będzie miała łatwego życia prawdopodobnie. To jest wskazówka jak nie wychowywać.

[MeganEagle]

[1=4e89258bace7037c96b0592 85119fe847ddc4e93;8210302 1]Nie będzie miała łatwego życia prawdopodobnie. To jest wskazówka jak nie wychowywać.[/QUOTE]

tez to odbieram jako antyprzykład.
Jako że jestem od niej sporo starsza i często ja widywałam, to obserwowałam ją od małego i zawsze była bardzo płaczliwa, nie potrafiła sie dogadać z innymi dziećmi i na wszelka krytykę/drobną dezaprobatę/ cokolwiek co nie jest wyrazem olbrzymiego uwielbienia, reagowała histerią az nie mogła oddychać. Teraz juz tylko ma świeczki w oczach i płacze (ma ok 23 lata)

Oczywiście w rozmowie czuć na kilometr pogardce do ludzi - własciwie cięzko od niej usłyszec dobre słowo o kimkolwiek. :/ Bardzo przykra sprawa.

[4e89258bace7037c96b059285119fe847ddc4e93]

Może jeszcze z wiekiem się ogarnie. Ludzie dojrzewają, na szczęście.

[MeganEagle]

[1=4e89258bace7037c96b0592 85119fe847ddc4e93;8210331 6]Może jeszcze z wiekiem się ogarnie. Ludzie dojrzewają, na szczęście.[/QUOTE]

No może. Ok, koniec tego obgadywania

[MistrzyniDrugiegoPlanu]

[1=4e89258bace7037c96b0592 85119fe847ddc4e93;8209290 1]Ja uważam, że problem jednak leży w samoakceptacji. Uważasz, że lubisz siebie, ale nie pasujesz do otoczenia. Tym samym reszta świata nie pasuje do Ciebie. Może nie jest to na poziomie świadomym, ale osoba, która siebie akceptuje powinna w ogóle nie mieć myśli pt. kto mnie lubi, kto mnie nie lubi, pasuję/nie pasuję. Żyjesz sobie i tyle.


Poza tym co to za tekst o wyglądzie? Wiadomo, nie spodobasz się każdemu, ale powinnaś być świadoma, że jakaś część społeczeństwa uznałaby Cię za ładną. A nie, że NIKT.


Jakie to kryteria, których nie rozumiesz i się nie zgadzasz? Każdy się nimi kieruje, tylko nie Ty?[/QUOTE]

Do pogrubionego: chciałabym tak, spróbuję po prostu przestać się nad tym zastanawiać.

Co do tych kryteriów: właściwie chodzi mi nie tylko o kryteria. Chodzi mi o wszystko w sumie: o upodobania, gust, wybory, poglądy, wszystko.
Ale zupełnie nie miałam na myśli tego, że pozostali ludzie są jednakowi i wszyscy podobni, kierujący się tym samym, a ja jakaś inna. Chodziło mi o to, że ja nie rozumiem każdego człowieka z osobna. Zresztą domyślam się, że nikt nie rozumie. No bo wiadomo - każdy ma inny gust, upodobania, kryteria, wybory itd. Ale jakoś ludziom to nie przeszkadza w tworzeniu ze sobą relacji. A dla mnie to jest jakaś taka ściana nie do przebicia. Jak widzę różnice między sobą, a drugim człowiekiem to z miejsca mam ochotę uciec, bo różnice oznaczają konflikty, kłótnie i odrzucenie.

Co do wyglądu, to dokładnie chodzi mi o to, że mam wrażenie, że nawet jak się zwiążę z kimś, to może i będę dla niego "spoko", ale jednak z tyłu głowy zawsze będzie wolał innego typu kobietę.