Trudna sytuacja

[Secretivee]

Hej Dziewczyny!
Nigdy nie udzielałam się na żadnym forum ale sytuacja w jakiej obecnie jestem, sprawia, że nie bardzo wiem jak się zachować, co dalej robić. W zasadzie to nie wiem nawet czego oczekuję, pisząc ten post. Może któraś z Was była w podobnej sytuacji? Może coś mi doradzicie? Jeśli nie, to chociaż się "wygadam".
☠
Jestem z partnerem 8 miesięcy, mieszkamy razem, kocham go. Mój partner, D. ma córkę z poprzedniego związku. Mała ma 7 lat. Od początku wiedziałam, że D. ma córkę, nie było to dla mnie problemem, zaakceptowałam sytuację, dałam nam szansę i jesteśmy razem. Jestem z nim na prawdę szczęśliwa.
D. Nie ma sądownie ustalonych wizyt z dzieckiem, wszystko opiera się na "widzimisię"☠ eks. Był okres, że D. zabierał dziecko na co drugi weekend, ale były też okresy ze dwa miesiące nie mógł zobaczyć Małej.
Gdy już były te "lepsze dni" i D. miał dziecko na weekend to zawsze spędzaliśmy czas we 3 i wszystko było ok. Polubiłyśmy się z Małą, no generalnie wszystko spoko.
Jednak w ostatnim czasie byłej D. coś odbiło? Nie wiem nawet jak to nazwać, bo nie jestem w stanie logicznie tej sytuacji wytłumaczyć. Eks stwierdziła, że skoro ona miała dziecko 7 lat, to teraz, na kolejne 7 może ją wziąć Ojciec.
Mój facet oczywiście się zgodził, powiedział, że nie może i nie chce się wypiąć na własne dziecko, a ja to doskonale rozumiem. To nie podlega dyskusji, że skoro Matka nie chce się już dzieckiem zajmować, to Mała musi zamieszkać z D.
I tu się pojawia mój problem...
Szczerze? To ja jestem przerażona cała sytuacją. Mam 27 lat, swoich dzieci jeszcze nie mam, a tu nagle mam mieć w domu pod opieką 7- latkę. Co innego, spędzać z dzieckiem co ktoryś weekend, a co innego stworzyć mu dom i otoczyć opieką. Dostosować całe swoje życie, pod życie dziecka, jego szkoły itd. Na tę chwilę nie mam żadnych zobowiązań, robię co chcę i kiedy chce. Na prawde czuję się okropnie rozdarta, bo nie wiem jak to wszystko ma wyglądać. Nie chciałabym poświecać na tą chwilę swojego życia na wychowywanie nie swojego dziecka. Kocham mojego partnera i nie jestem w stanie wyobrazić sobie, że mogłabym go zostawić z tego powodu, a z drugiej strony na prawdę nie wiem czy jestem gotowa na taką rewolucję w moim życiu.
Wiem, że nie powiecie mi co mam robić, ale może był ktoś w podobnej sytuacji? Chciałabym poznać Waszą opinię, co byście zrobiły na moim miejscu. A może ja za bardzo przeżywam... sama juz nie wiem.
W każdym razie dziękuje, każdemu kto przebrnął przez ten post.
Pozdrawiam

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Folgia]

Ta matka traktuje to dziecko jak jakiś towar - "Ja miałam ją 7 lat, to teraz ty bierz.", no ręce opadają. Jakaś niepoważna kobieta. Ale to nieistotne. Rozmawiałaś ze swoim partnerem, jak on sobie wyobraża wspólne życie we trójkę? On powinien się nią opiekować, ty nie masz takiego obowiązku. Niestety sądzę, że jeśli nie zaakceptujesz tej sytuacji to związek się rozpadnie. Nie możesz mu kazać wybierać pomiędzy Tobą, a córką.

[Agatast02]

Podejście tej matki jest przerażające, traktuje dziecko jak mebel który się znudzi i którego należy się jak najszybciej pozbyć.
Swoją drogą jak ktoś wspomniał wyżej prawdopodobnie jeśli nie zaakceptujesz tej sytuacji twój związek, co najmniej "mocno się skomplikuje"

[squirrelqa]

Dla mnie by to była zbyt duża odpowiedzialność i zabranie swobody. To niemożliwe, żeby w jednym gospodarstwie domowym jedna osoba w 100% zajmowała się dzieckiem, a druga nie musiała o nim myśleć. Będziesz musiała naginać swoje plany do dziecka, to pewne. Choroba partnera, wieczorne wyjście do wspólnych znajomych itp.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[chwast]

A matka na pewno ma takie zamiary czy tylko tak gada, zeby cos uzyskać?

[skara]

Albo ta kobieta jest niezrównoważona albo tylko tak gada, by coś uzyskać. Myślę że summa summarum do tego nie dojdzie.
Ale do meritum. Odeszłabym niestety. Byłam w podobnej sytuacji i rozważałam rozwód po 10 latach bardzo udanego małżeństwa. Na szczęście nie było w końcu konieczności wzięcia całkowitej opieki nad dziećmi szwagra, ale i tak moim małżeństwem to mocno tąpnęło.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Agatast02]

Napisane przez skara

Albo ta kobieta jest niezrównoważona albo tylko tak gada, by coś uzyskać. Myślę że summa summarum do tego nie dojedzie.
Ale do meritum. Odeszłabym niestety. Byłam w podobnej sytuacji i rozważałam rozwód po 10 latach bardzo udanego małżeństwa. Na szczęście nie było w końcu konieczności wzięcia całkowitej opieki nad dziećmi szwagra, ale i tak moim małżeństwem to mocno tąpnęło.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Być może to taka brutalna forma szantażu z wykorzystaniem dziecka. Teraz mówi "weź dziecko na stałe", po pewnym czasie być może powie "dziecko zostanie ze mną pod warunkiem że..." Zresztą pomijając fakt czy to szantaż czy nie, jakieś zagrywki z wykorzystaniem dziecka to cios zdecydowanie poniżej pasa.

[Secretivee]

Rozmawiałam z moim partnerem, On stwierdził, że zrozumie moja decyzje, gdybym zdecydowała się odejść bo jak to ujął "ja mam wybór, a on nie i przede mną jeszcze wszystko.". Oczywiście, nie mam zamiaru stawiać go przed wyborem, ja albo córka, nawet mi to przez myśl nie przeszło. Co do opieki to wiem, że to nie mój obowiązek, ale mieszkając razem, na pewno nie da się zrobić tak, żeby mnie to wszystko nie dotyczyło...
Co do tej kobiety, to myślę, że mówi serio. Zastanawia mnie tylko fakt, że jak mój partner stwierdził, że chce to "załatwić" sądownie, w sensie przejęcie opieki nad dzieckiem, to Ona zaczęła krecić ze po co to, że mogą to załatwić między sobą, bez żadnego zgłaszania gdziekolwiek dodam, że mieszkamy za granicą i Ona jako samotna, bezrobotna kobieta dostaje na wszystko zasiłki od państwa, które oczywiście by straciła gdyby mój partner przejął opiekę nad córką. D. Nalega aby wszystko było prawnie załatwione, a jej to zdecydowanie nie leży.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[SteveS]

Napisane przez Secretivee

Rozmawiałam z moim partnerem, On stwierdził, że zrozumie moja decyzje, gdybym zdecydowała się odejść bo jak to ujął "ja mam wybór, a on nie i przede mną jeszcze wszystko.". Oczywiście, nie mam zamiaru stawiać go przed wyborem, ja albo córka, nawet mi to przez myśl nie przeszło. Co do opieki to wiem, że to nie mój obowiązek, ale mieszkając razem, na pewno nie da się zrobić tak, żeby mnie to wszystko nie dotyczyło...
Co do tej kobiety, to myślę, że mówi serio. Zastanawia mnie tylko fakt, że jak mój partner stwierdził, że chce to "załatwić" sądownie, w sensie przejęcie opieki nad dzieckiem, to Ona zaczęła krecić ze po co to, że mogą to załatwić między sobą, bez żadnego zgłaszania gdziekolwiek dodam, że mieszkamy za granicą i Ona jako samotna, bezrobotna kobieta dostaje na wszystko zasiłki od państwa, które oczywiście by straciła gdyby mój partner przejął opiekę nad córką. D. Nalega aby wszystko było prawnie załatwione, a jej to zdecydowanie nie leży.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Powiem szczerze, że po przeczytaniu tego zostałabym z partnerem (w końcu rozstać się jeszcze można) tylko pod warunkiem ustalenia wszystkiego sądownie. Bo jestem zdania, że prędzej wykończy Was związek była i jej "zarządzenia", niż to 7-letnie dziecko.

[Secretivee]

Napisane przez SteveS

Powiem szczerze, że po przeczytaniu tego zostałabym z partnerem (w końcu rozstać się jeszcze można) tylko pod warunkiem ustalenia wszystkiego sądownie. Bo jestem zdania, że prędzej wykończy Was związek była i jej "zarządzenia", niż to 7-letnie dziecko.

Szczerze to nie wyobrażam sobie w tym momencie rozstania, serce mi pęka na samą myśl. Chyba poczekam na rozwój sytuacji, zobaczymy co dalej. Na chwilę obecną najbardziej boje się tego ograniczenia mojej swobody, może to egoistyczne podejście, no ale ciężko mi tak nagle przestawić swoje dotychczasowe życie do tej nowej sytuacji.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Agatast02]

Napisane przez SteveS

Powiem szczerze, że po przeczytaniu tego zostałabym z partnerem (w końcu rozstać się jeszcze można) tylko pod warunkiem ustalenia wszystkiego sądownie. Bo jestem zdania, że prędzej wykończy Was związek była i jej "zarządzenia", niż to 7-letnie dziecko.

Zgadzam się. Mam takie wrażenie że matka dziecka chce się go "nieformalnie" pozbyć a sama w dalszym ciągu korzystać ze wszystkich socjalnych benefitów.
Jak załatwiać to tylko prawnie

[dori7]

Napisane przez Agatast02

Zgadzam się. Mam takie wrażenie że matka dziecka chce się go "nieformalnie" pozbyć a sama w dalszym ciągu korzystać ze wszystkich socjalnych benefitów.
Jak załatwiać to tylko prawnie

Załatwiać tylko prawnie.

Porozmawiaj z partnerem, jak w tej sytuacji widzi Waszą przyszłość, zarówno pod kątem organizacji bieżącej (czas, pieniądze), jak i dalszych planów - Wasz związek i wizja przyszłości.

[Secretivee]

Napisane przez dori7

Załatwiać tylko prawnie.

Porozmawiaj z partnerem, jak w tej sytuacji widzi Waszą przyszłość, zarówno pod kątem organizacji bieżącej (czas, pieniądze), jak i dalszych planów - Wasz związek i wizja przyszłości.

Próbowałam o to pytać, ale widzę, że On sam na razie nie zna odpowiedzi na te wszystkie pytania. Mówi, że sam ciągle myśli o tym jak to wszystko zorganizować i ułożyć. Bo pojawia się choćby kwestia tego, że oboje pracujemy od poniedziałku do piątku na 6 rano, a dziecko zaczyna szkołę o 9... do tego dzieci maja tutaj bardzo dużo wolnego w ciągu roku. Szkoda żeby D. Zrezygnował z pracy, gdzie ma na prawdę dobre zarobki, ale ja też bym nie chciała zmieniać pracy na jakieś pół etatu, bo za bardzo cenię sobie swoją niezależność finansową, nie chciałabym aby standard mojego życia się obniżył.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[PoPoo]

Ja bym zwiewała.
Tobie tez to polecam..
...ale ja bym sie nie związała w tak mlodym wieku z dzieciatym (jesteśmy w podobnym wieku), wiec Twoje myslenie pewnie jest inne. Taki scenariusz nalezało brać pod uwagę wiażać się z dzieciatym.

daj sobie spokój z odgrywaniem matki miłosierdzia i w cierpieniem w ciszy, bo przecież "każdemu trzeba dac szanse" i "dla milości zniose wszystko".
Zwiewaj póki czas!

---------- Dopisano o 18:26 ---------- Poprzedni post napisano o 18:24 ----------

Napisane przez Secretivee

Szczerze to nie wyobrażam sobie w tym momencie rozstania, serce mi pęka na samą myśl. Chyba poczekam na rozwój sytuacji, zobaczymy co dalej. Na chwilę obecną najbardziej boje się tego ograniczenia mojej swobody, może to egoistyczne podejście, no ale ciężko mi tak nagle przestawić swoje dotychczasowe życie do tej nowej sytuacji.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Możesz byc tego pewna, ze jak to bogu ducha winne biedne dziecko przeprowadzi sie do Was, to nie tylko bedziesz miala "ograniczoną swobodę" ale tez będziesz musiała odgrywac matkę i przystosowac CAŁE swoje życie do dziecka.

[Secretivee]

Napisane przez PoPoo

Ja bym zwiewała.
Tobie tez to polecam..
...ale ja bym sie nie związała w tak mlodym wieku z dzieciatym (jesteśmy w podobnym wieku), wiec Twoje myslenie pewnie jest inne. Taki scenariusz nalezało brać pod uwagę wiażać się z dzieciatym.

daj sobie spokój z odgrywaniem matki miłosierdzia i w cierpieniem w ciszy, bo przecież "każdemu trzeba dac szanse" i "dla milości zniose wszystko".
Zwiewaj póki czas!

---------- Dopisano o 18:26 ---------- Poprzedni post napisano o 18:24 ----------



Możesz byc tego pewna, ze jak to bogu ducha winne biedne dziecko przeprowadzi sie do Was, to nie tylko bedziesz miala "ograniczoną swobodę" ale tez będziesz musiała odgrywac matkę i przystosowac CAŁE swoje życie do dziecka.

Masz racje, nie wzięłam pod uwagę tego, że matce może się nagle odwidzieć macierzyństwo.
A ja nie czuje się na siłach ani nie jestem gotowa na to żeby nagle odgrywać rolę matki dla tego dziecka.
Na prawdę cieżko jest mi podjąć decyzję w tym momencie, bo gdzieś tam z tyłu głowy siedzi mi myśl, że to się nie uda, że po prostu nie chcę dla obcego mi dziecka poświęcać swojego życia, ale jak to w życiu bywa, rozum swoje, a serce swoje

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Nimve]

Próbowałam sobie wyobrazić jak zachowałabym się w podobnej sytuacji i nie potrafię. Tak jak ktoś wcześniej napisał, niby można postanowić, że opiekuje się partner, a Ty się tym nie zajmujesz, ale ciężko się od tego odciąć we wspólnym domu. No i w tym wieku w życiu nie chciałabym zostać wrzucona w rolę matki i to tak dużego dziecka. Może na początku bym się z tym godziła w imię miłości, ale żal za traconym dla obcego dziecka życiem by narastał. Niestety. Zapewne gdybym była starsza inaczej bym na to patrzyła, wtedy obecność 7 letniego dziecka jest bardziej naturalna i do przyjęcia, ale nie w wieku 27 lat.

Jeśli chcecie to przetrwać musicie mieć szeroko otwarte oczy na swoje wspólne potrzeby, żeby żadne nie zafiksowało się na sobie samym czy dziecku. To się uda tylko przy maksymalnym obopólnym wsparciu i wrażliwości. Dużo rozsądku Wam życzę.

I zgadzam się z dziewczynami, przejęcie opieki wyłącznie po uregulowaniu prawnym. Absolutnie nie zgadzaj się na nic innego i tłucz to partnerowi do głowy. A co do szkoły na 9, może da się zatrudnić opiekunkę do odprowadzania? Odbierać dziecko będziecie w stanie już sami. W moim mieście jest to dość popularne.

[Fortuna1]

Napisane przez SteveS

Powiem szczerze, że po przeczytaniu tego zostałabym z partnerem (w końcu rozstać się jeszcze można) tylko pod warunkiem ustalenia wszystkiego sądownie. Bo jestem zdania, że prędzej wykończy Was związek była i jej "zarządzenia", niż to 7-letnie dziecko.

Ja chyba też bym tak postąpiła.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 22:52 ---------- Poprzedni post napisano o 22:51 ----------

Napisane przez Secretivee

Próbowałam o to pytać, ale widzę, że On sam na razie nie zna odpowiedzi na te wszystkie pytania. Mówi, że sam ciągle myśli o tym jak to wszystko zorganizować i ułożyć. Bo pojawia się choćby kwestia tego, że oboje pracujemy od poniedziałku do piątku na 6 rano, a dziecko zaczyna szkołę o 9... do tego dzieci maja tutaj bardzo dużo wolnego w ciągu roku. Szkoda żeby D. Zrezygnował z pracy, gdzie ma na prawdę dobre zarobki, ale ja też bym nie chciała zmieniać pracy na jakieś pół etatu, bo za bardzo cenię sobie swoją niezależność finansową, nie chciałabym aby standard mojego życia się obniżył.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

W razie czego niania na godziny?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 22:55 ---------- Poprzedni post napisano o 22:52 ----------

Napisane przez Secretivee

Masz racje, nie wzięłam pod uwagę tego, że matce może się nagle odwidzieć macierzyństwo.
A ja nie czuje się na siłach ani nie jestem gotowa na to żeby nagle odgrywać rolę matki dla tego dziecka.
Na prawdę cieżko jest mi podjąć decyzję w tym momencie, bo gdzieś tam z tyłu głowy siedzi mi myśl, że to się nie uda, że po prostu nie chcę dla obcego mi dziecka poświęcać swojego życia, ale jak to w życiu bywa, rozum swoje, a serce swoje

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

No cóż, szkoda że wiazac się z chłopakiem z dzieckiem nie pomyślałaś o tym,co by było gdyby jego dziecko zamieszkalo z wami. Przecież takie sytuacje się zdarzają i to nierzadko. Jeśli już teraz wiesz ze nie jesteś gotowa to na twoim miejscu odpuscilabym już teraz.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

ja bym odpuscila
to juz nie bedzie taki sam zwiazek jak byl do tej pory
wszystko sie zmieni ty bedziesz wpedzona w role matki czy chcesz czy nie,wszystko bedzie podporzadkowane dziecku ,wasze wyjazdy,wyjscia out itp
jestem matka wiem o czym mowie dziecko zmienia wszystko a ty czujesz ze nie jestes na to gotowa wiec dobrze to sie nie skonczy

[solll01]

Nie wiem, co Ci doradzić w kwestii ucieczki czy też zostania w związku, bo to zależy jak bardzo jesteś związana z tym mężczyzna, czy planujesz z nim przyszłość, czy to "ten jedyny" natomiast jeżeli chodzi o samą opiekę nad dzieckiem, to w grę wchodzi wyłącznie załatwienie tego prawnie. Jeżeli na to facet nie będzie się zgadzał, to wtedy rzeczywiście ciężko spoglądać na przyszłość w jasnych barwach.

Warto pomyśleć też w tym wszystkim o dziecku... Jak ono się czuje, przerzucone z jednego mieszkania do drugiego, bez żadnej stabilizacji, regularnosci, odrzucone przez matkę/ojca. No ludzie... Jej psychika kształtuje się w oparciu o taką sinusoide, z tego nie może wyniknąć nic dobrego.

Wysłane z mojego D5803 przy użyciu Tapatalka

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

jezeli dziecko mialo do tej pory dobry kontakt z obojgiem rodzicow to jej psychika nie zostanie bardzo naruzona poprzez przeprowadzke do ojca (osoby jej bliskiej z ktora ma dobry kontakt)najwazniejsze to zachowac te dobre kontakty
i tu jest wlasnie ciezka sytuacja dla autorki ,bedzie ona czescia tego trojkata i bedzie pelnic bardzo wazna role w zyciu tego dziecka
niewdzieczna role macochy
mi by sie nie chcialo ale to juz decyzja autorki

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Jezeli samotny rodzic w tym państwie ma spore benefity to może partner zrezygnuje lub zmniejszy czas pracy?

Matka tak zagrała bo w jego życiu pojawiłaś się Ty, dziecko Cię polubiło i chce na Was sie odegrać.

Partner niech zacznie załatwiać sprawy prawnie, to wtedy mamusia zmieni zdanie.

[elfik_]

Klasyka gatunku, mówię jako macocha 7latka, którego mama nie jest do końca normalna.
Nie, nie może być tak, że mama sobie teraz stwierdzi, że ona mu da dziecko na 7 lat. Bardzo źle jest też rozwiązane, że to ona sobie decyduje o tym jak on widzi dziecko i w konsekwencji o Waszym życiu. Najważniejsze są prawa dziecka, a te ma prawo do obojga rodziców, na tym skupi się sąd i tam też powinien się udać Twój partner celem unormowania prawnie sytuacji. A co do Twoich uczuć - cóż, zawsze może zdarzyć się tak, że mama jego dziecka nie będzie w stanie się nim opiekować i niestety trzeba być na to gotowym wiążąc się z osobą z dzieckiem.

Edit. Niepotrzebnie też się przerażasz wizją opieki nad nie swoim dzieckiem - wszystko zależy jak się dogadasz z partnerem. Ja zachowuję dość neutralną pozycję: nigdy nie mówię dziecku, czy coś robi źle, zostawiam takie kwestie mężowi. Jeśli mam ochotę wyjść wieczorem - wychodzę, on zostaje z dzieckiem. Jeśli nie mam ochoty się z nim bawić - nie bawię się. A i wspólne spędzanie czasu nie jest jakieś straszne, bywa fajnie.

Edit2. Doczytałam o zachowaniu byłej. S*anie w banie i czysta manipulacja. Skoro jest taka sytuacja ekonomiczna, to albo Twój facet rozdaje karty kiedy i jak chce widzieć dziecko, albo idziecie do sądu. 'Najgorsze' co Cię spotka, to umowa pół na pół, co jest w praktyce trudne do wykonania, chyba, że mieszkacie blisko siebie i dziecko nie musi zmieniać szkół i nawyków. Dla dziecka najlepsze byłoby unormowanie prawne, a straszakami typu "to ja Wam teraz dam dziecko", albo "już go więcej nie zobaczysz" w ogóle się nie przejmuj.

[PoPoo]

Był tu kiedyś taki wątek, gdzie była taka sama sytuacja i córka się wprowadziła i dziewczyna była na skraju załamania
związała się ze starszym dzieciatym i tez tego nie przewidziała
(miała dwadziescia pare lat a facet 40 ), partner zaczął ją traktować jak drugie dziecko, a córka się nie słuchała :/
ten facet dodatkowo jeszcze chorował i musiała dodatkowo nim się opiekować
nie pamiętam juz jak się ta sytuacja zakończyła

Autorko - kieruj sie rozumem.
Sama twierdzisz, że tego nie chcesz.
Nie cierp dla chwilowych porywów serca

[Malparida]

Jesli zgodzisz sie zajmowac tym dzieckiem, to bedzie wielki dowod milosci i oddania wzgledem Twojego partnera. Pytanie, czy 8-miesieczny zwiazek powinien wymagac takich "dowodow" milosci? Jak dlugo znasz swojego partnera? Na jak dobrze myslisz, ze go znasz? Jak bardzo jest on tego wart wedlug Ciebie? 8 miesiecy to jednak nie tak wiele...

Nie czuj sie winna, gdybys zdecydowala sie nie "angazowac" w te sytuacje. To swiezy zwiazek, nikt nie moze po takim czasie wymagac od Ciebie takiego zaangazowania jak "adopcja" nieswojego (i dosc duzego!) dziecka.