Samotność, brak znajomych

Pola1995 · 2018-06-19, 22:26

Hej wszystkim

Mam 23 lata. Od zawsze byłam dość nieśmiała. Mam 4 starsze siostry, zawsze służyłam jako osoba z której można sobie pośmieszkować, bo przecież jestem młodsza, więc można. W podstawówce byłam dość lubiana, ale był też okres w którym wyśmiewano się ze mnie z powodu małego biustu (a raczej w tym czasie z jego braku) oraz trądziku. Potem poszłam do gimnazjum i obiecałam sobie, że zdobędę znajomych za wszelką cenę. Wtedy olałam naukę i na pierwszym miejscu stali u mnie znajomi. Zaczęłam pić, palić itp. Skończyło się na tym, że do internetu trafił filmik, który nie chciałam aby do niego trafił, a moi przyjaciele okazali się wcale nie być moimi przyjaciółmi.

Potem poszłam do liceum gdzie strasznie zamknęłam się w sobie, znalazłam sobie chłopaka i zerwałam ze wszystkimi kontakt. Dużo się uczyłam bo wbiłam sobie do głowy, że muszę się dostać na uczelnie, na której aktualnie studiuję.

Poszłam na studia i liczyłam, że tak jak moje siostry poznam tam mnóstwo ludzi, będę chodzić na imprezy itp. Ale tak wcale się nie stało. Na moich studiach była grupa głośnych cwaniaków którzy chodzili na imprezy, ale strasznie ich nie lubiłam, nie wiem dlaczego. Reszta osób to były zwykłe kujony (studiuję na kierunku ścisłym). Dziewczyny podobierały się w grupki i potrafiły rozmawiać o paznokciach i innych pierdołach a ja jakoś nie mogłam. Łatwiej łapię kontakt z chłopakami, nawet z jednym się zaprzyjaźniłam, ale potem wynikła z tego dziwna sytuacja, on chciał czegoś więcej, a ja przecież miałam chłopaka. Nie mogłam się przed nikim otworzyć. W grupie siedziałam cicho, nic o sobie nie mówiłam, bo stwierdziłam, że nic nie mam do opowiedzenia. I tak właśnie stałam się samotna.

Mam chłopaka którego bardzo kocham, ale niektórych rzeczy się nie mówi chłopakowi. Mówi mi czasami żebym znalazła sobie koleżankę a nie go pytam o poradę jak sobie zafarbować włosy czy inne rzeczy. Czasami wpadam przez to w depresję, że nikt mnie nie lubi i próbuję nad tym pracować.Jestem dość ładna, nie głupia, nie wiem z czego to wynika. Piszę do jakiś znajomych, próbuję zagadać ale nasz kontakt kończy się jedynie do zakończenia wspólnie robionego projektu czy sesji.

Uwielbiam siedzieć sama, biegać, dużo też programuję. Czasami jednak potrzeba mi kontaktu z drugą osobą. Moje siostry są ode mnie o wiele starsze (najmłodsza o 7 lat) i do tego każda żyje swoim życiem.

Raz, gdy miałam silniejszą depresje, byłam u psychologa, nikomu o tym nie powiedziałam. Nie dość, że ledwo na niego naskrobałam pieniędzy, to jeszcze nie uzyskałam od niego żadnej porady poza tym, że mam zaniżone poczucie własnej wartości i żebym starała się z kimś złapać kontakt. Przecież się staram..

Nie wiem czy dać sobie spokój i nie szukać sobie przyjaciółki na siłę, czy jednak nad sobą pracować. Może ktoś ma podobny problem i wie jak sobie z nim poradzić? Proszę o poradę.

ruda_beksa · 2018-06-19, 22:43

Cytat:

Napisane przez Pola1995

Dziewczyny podobierały się w grupki i potrafiły rozmawiać o paznokciach i innych pierdołach a ja jakoś nie mogłam. Łatwiej łapię kontakt z chłopakami, nawet z jednym się zaprzyjaźniłam

Niby czerwiec, upał jak cholera, a znalazł się wyjątkowy płatek śniegu...

Mijanou · 2018-06-19, 23:34

Cytat:

Napisane przez ruda_beksa

Niby czerwiec, upał jak cholera, a znalazł się wyjątkowy płatek śniegu...

Ruda, Pola jest świeżynką, to jej pierwszy post

Z pewnością nie miała na celu propagowania stereotypów. Może akurat trafiła na taką grupę dziewczyn w swoim środowisku.

Swoją drogą, to nic złego pogadać sobie o paznokciach od czasu do czasu nawet, jeśli temat nas kompletnie nie interesuje, Autorko. Od czegoś tę rozmowę z ludźmi trzeba zacząć, jeśli chce się ludzi poznawać. Zaczyna się właśnie od takich "głupich" tematów, no bo od czego? Immanuel Kant nie jest z reguły tematem rozmów obcych sobie osób

A rozmawiać trzeba umieć ze wszystkimi.

ruda_beksa · 2018-06-20, 00:25

Cytat:

Napisane przez Mijanou

Ruda, Pola jest świeżynką, to jej pierwszy post

Z pewnością nie miała na celu propagowania stereotypów. Może akurat trafiła na taką grupę dziewczyn w swoim środowisku.

Swoją drogą, to nic złego pogadać sobie o paznokciach od czasu do czasu nawet, jeśli temat nas kompletnie nie interesuje, Autorko. Od czegoś tę rozmowę z ludźmi trzeba zacząć, jeśli chce się ludzi poznawać. Zaczyna się właśnie od takich "głupich" tematów, no bo od czego? Immanuel Kant nie jest z reguły tematem rozmów obcych sobie osób

A rozmawiać trzeba umieć ze wszystkimi.

Aj, wiem, przepraszam

Mam po prostu alergię na tego typu stwierdzenia. Wiele rozmów zaczyna się od drobiazgów czy rzeczy które nas nie interesują - czy to paznokcie, coś w telewizji czy pogoda, bo to łatwe, lekkie tematy które raczej nie bywają kontrowersyjne. Bardziej "soczyste" tematy poruszamy z ludźmi, którym już ufamy.

Mijanou · 2018-06-20, 00:31

Cytat:

Napisane przez ruda_beksa

Wiele rozmów zaczyna się od drobiazgów czy rzeczy które nas nie interesują - czy to paznokcie, coś w telewizji czy pogoda, bo to łatwe, lekkie tematy które raczej nie bywają kontrowersyjne. Bardziej "soczyste" tematy poruszamy z ludźmi, którym już ufamy.

Dokładnie.
Autorko, skorzystaj z tej rady. Ruda mądrze gada. Naucz się rozmawiać z ludźmi o wszystkim. Od paznokci można z czasem przejść do wielu ciekawych tematów.

Pola1995 · 2018-06-20, 09:04

Dziękuję za pomoc, może faktycznie macie racje. Spróbuję się bardziej otworzyć na ludzi.

jagodazielona · 2018-06-22, 09:36

Zapytaj się siebie czego chcesz:

-chcę poznać nowe osoby

a teraz pytanie: jak to zrobię?

I wymyślasz

ja to bym poszukała w mieście jakichś spotkań tematycznych, cyklicznych jakieś kółko zainteresowań czy coś...

poza tym niewiem czy wiesz, ale na świecie jest wiele ludzi w takiej samej sytuacji i też by kogoś poznały, ale siedzeniem w jednym miejscu raczej niczego nie zmienisz

trzeba wyjść, pokazać się.

2018-06-19, 22:26	#1
Pola1995 Przyczajenie Zarejestrowany: 2018-06 Wiadomości: 2	Samotność, brak znajomych Hej wszystkim Mam 23 lata. Od zawsze byłam dość nieśmiała. Mam 4 starsze siostry, zawsze służyłam jako osoba z której można sobie pośmieszkować, bo przecież jestem młodsza, więc można. W podstawówce byłam dość lubiana, ale był też okres w którym wyśmiewano się ze mnie z powodu małego biustu (a raczej w tym czasie z jego braku) oraz trądziku. Potem poszłam do gimnazjum i obiecałam sobie, że zdobędę znajomych za wszelką cenę. Wtedy olałam naukę i na pierwszym miejscu stali u mnie znajomi. Zaczęłam pić, palić itp. Skończyło się na tym, że do internetu trafił filmik, który nie chciałam aby do niego trafił, a moi przyjaciele okazali się wcale nie być moimi przyjaciółmi. Potem poszłam do liceum gdzie strasznie zamknęłam się w sobie, znalazłam sobie chłopaka i zerwałam ze wszystkimi kontakt. Dużo się uczyłam bo wbiłam sobie do głowy, że muszę się dostać na uczelnie, na której aktualnie studiuję. Poszłam na studia i liczyłam, że tak jak moje siostry poznam tam mnóstwo ludzi, będę chodzić na imprezy itp. Ale tak wcale się nie stało. Na moich studiach była grupa głośnych cwaniaków którzy chodzili na imprezy, ale strasznie ich nie lubiłam, nie wiem dlaczego. Reszta osób to były zwykłe kujony (studiuję na kierunku ścisłym). Dziewczyny podobierały się w grupki i potrafiły rozmawiać o paznokciach i innych pierdołach a ja jakoś nie mogłam. Łatwiej łapię kontakt z chłopakami, nawet z jednym się zaprzyjaźniłam, ale potem wynikła z tego dziwna sytuacja, on chciał czegoś więcej, a ja przecież miałam chłopaka. Nie mogłam się przed nikim otworzyć. W grupie siedziałam cicho, nic o sobie nie mówiłam, bo stwierdziłam, że nic nie mam do opowiedzenia. I tak właśnie stałam się samotna. Mam chłopaka którego bardzo kocham, ale niektórych rzeczy się nie mówi chłopakowi. Mówi mi czasami żebym znalazła sobie koleżankę a nie go pytam o poradę jak sobie zafarbować włosy czy inne rzeczy. Czasami wpadam przez to w depresję, że nikt mnie nie lubi i próbuję nad tym pracować.Jestem dość ładna, nie głupia, nie wiem z czego to wynika. Piszę do jakiś znajomych, próbuję zagadać ale nasz kontakt kończy się jedynie do zakończenia wspólnie robionego projektu czy sesji. Uwielbiam siedzieć sama, biegać, dużo też programuję. Czasami jednak potrzeba mi kontaktu z drugą osobą. Moje siostry są ode mnie o wiele starsze (najmłodsza o 7 lat) i do tego każda żyje swoim życiem. Raz, gdy miałam silniejszą depresje, byłam u psychologa, nikomu o tym nie powiedziałam. Nie dość, że ledwo na niego naskrobałam pieniędzy, to jeszcze nie uzyskałam od niego żadnej porady poza tym, że mam zaniżone poczucie własnej wartości i żebym starała się z kimś złapać kontakt. Przecież się staram.. Nie wiem czy dać sobie spokój i nie szukać sobie przyjaciółki na siłę, czy jednak nad sobą pracować. Może ktoś ma podobny problem i wie jak sobie z nim poradzić? Proszę o poradę.

2018-06-20, 09:04	#6
Pola1995 Przyczajenie Zarejestrowany: 2018-06 Wiadomości: 2	Dot.: Samotność, brak znajomych Dziękuję za pomoc, może faktycznie macie racje. Spróbuję się bardziej otworzyć na ludzi.

2018-06-22, 09:36	#7
jagodazielona Raczkowanie Zarejestrowany: 2018-06 Wiadomości: 39	Dot.: Samotność, brak znajomych Zapytaj się siebie czego chcesz: -chcę poznać nowe osoby a teraz pytanie: jak to zrobię? I wymyślasz ja to bym poszukała w mieście jakichś spotkań tematycznych, cyklicznych jakieś kółko zainteresowań czy coś... poza tym niewiem czy wiesz, ale na świecie jest wiele ludzi w takiej samej sytuacji i też by kogoś poznały, ale siedzeniem w jednym miejscu raczej niczego nie zmienisz trzeba wyjść, pokazać się. __________________ "Zapewne tego, co chcę teraz powiedzieć nie zrozumiesz, jednak pewnego dnia zdasz sobie z tego sprawę, że sposobem na przyjaźń, jak uważam, jest znalezienie ludzi, którzy są lepsi niż ty sam."

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)