Upokarzanie w dzieciństwie - dziś sobie nie radzę sama ze sobą

[jjnnaa169]

Mam 26 lat, a czuję się nadal jak mała dziewczynka, nie radzę sobie emocjonalnie ze swoim życiem. Nie umiem cieszyć się z życia, żyję w ciągłym poczuciu winy i odpowiedzialności za innych. W wieku 26 lat powinnam cieszyć się młodością a nie potrafię.

Ciągle wracam myślami do dzieciństwa, które zawsze uważałam za normalne, natomiast z perspektywy czasu przerażają mnie metody wychowawcze moich rodziców i myślę, że większość moich problemów emocjonalnych ma korzenie w dzieciństwie.
Bicie kablem, pasem, gałęzią, policzkowanie (to gdy byłam nastolatką), wywoływanie wstydu z powodu tego, że jestem kobietą (tekst matki, którego nie zapomnę: "myślisz, że jak zaczęły ci rosnąć włosy na ci**e to jesteś już dorosła i wszystko ci wolno?", wstyd, że jestem szczęśliwa: ojciec kiedyś zobaczył, że nucę pod nosem piosenkę przy zmywaniu naczyń i się kołyszę - "Nie myśl, że tego nie widziałem", tonem, jakbym zrobiła coś złego, gdy ktoś mówił mi komplement uciszali go, albo mówili, że to nieprawda, żebym nie stała się zbyt pewna siebie, porównywanie do innych "lepszych" dzieci - ja byłam "dziwaczką, wariatką", matka straszyła mnie, że wyśle mnie do szpitala psychiatrycznego. Pamiętam, że koleżanka w podstawówce powiedziała mi, że jej mama nigdy jej nie wyzywa i nigdy jej nie zbiła, ja pomyślałam wtedy, że to jest nienormalna rodzina. Takie miałam myślenie.

Nie umiem się od tego uwolnić, mam poczucie, że jestem beznadziejna, że nie zasługuje na szczęście, że na pewno spotka mnie coś złego. Sama nie chcę mieć dzieci, żeby nie musiały żyć na tym beznadziejnym świecie.

[Centheris]

Powinnaś skorzystać z psychoterapii. Posuzkaj informacji o dobrym psychologu i terapeucie, udaj się tez do psychiatry (bez skierowania się idzie), może masz depresję i trzeba też zastosować leki, żeby biedna głowa doszła do siebie

Jeśli wciąż mieszkasz z rodzicami, musisz znaleźć pracę i wynająć chociaż pokój. U mnie nie było takiej patologii, ale było podcinanie skrzydeł, krytyka, moje poczucie wartości było zerowe, plus psychozy, bo raz mówili jedno, raz zupełną odwrotność i robiła mi się tzw. "schiza" i wyprowadzka pomogła mi OGROMNIE. Pierwszy krok do odzyskania miłości do siebie i życia to odseparowanie od źródła problemów, następnie podjęcie leczenia i terapii.

Dodatkowo - hobby U mnie tego sporo i dużo mi daje.

[Pani_Robot]

Jedna z wizażanek poleciła mi blog http://narcystycznirodzice.blogspot.com
Mnie pomógł sobie sporo rzeczy poukładać, więc przekazuję go dalej

[kapagonia]

Polecam książkę "Toksyczni rodzice" Susan Forward, "Nigdy dość dobra" Karyl McBride, blog narcystyczni rodzice j.w. Najbardziej pomocna może się okazać psychoterapia, ale dobrze zaznajomi się z tematem, żeby zdiagnozować w czym jest tak naprawdę problem.



Czy mieszkasz z rodzicami? Jesteś na ich utrzymaniu?

[871319bc27e9d09c3f0d50d55d02d0b6e86b5c84]

Polecam terapię dla DDD. Sama tego nie przepracujesz.

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka

[megamag]

Książki i hobby to dla autorki trochę za mało. Wielu osobom pomaga po prostu wyprowadzka z domu i zaczęcie dorosłego życia, ale u autorki jak widać problem jest głębszy. Bez profesjonalnej pomocy się nie obędzie.