Czy to się opłaca?

[9dc9f077b88e2e6074b7e6b2ea51cb621a80eea0_6418f3a67e28c]

Od dłuższego czasu myślę o tym, by pójść do jakiegoś specjalisty.
Chociaż... No nie do końca jestem przekonana czy mi się opłaca.
W obecnej sytuacji ta stówka w tą czy tamtą robi mi ogromną różnicę.
Otóż. Do rzeczy.
Zawsze byłam nerwusem, ale z drugiej strony też potrafiłam zapanować na swoimi emocjami. Jakoś je zdusić. Cieszyć się życiem. Od ok 2/3 lat, kiedy rozmawiam z ludźmi, siedzę sama, oglądam tv, no robię cokolwiek, nawet (jakkolwiek to zabrzmi) kiedy siedzę i o niczym nie myślę napływają mi ni z tego ni z owego łzy do oczu. Mam nagłą ochotę płaczu, ale bardzo szybko mi przechodzi. Nie powiedziałabym, że to jakiś poważny objaw czegokolwiek, ale czasem jest mi po prostu głupio, kiedy rozmawiam z kimś normalnie i tak z niczego szklą mi się oczy. Od kilku miesięcy, przy nawet małym stresie, cała zaczynam się trząść. Nawet szczęka mi lata . Zauważyłam też u siebie... szukanie chorób na siłę? Czekanie, aż ktoś mi je potwierdzi? Przykładowo jakiś miesiąc temu ugryzła mnie mysz. Poleciałam na pogotowie, dostałam jakiś antybiotyk. Niby ok. Ale zdążyłam się wtedy naczytać już. Wstaję teraz w nocy, bo ciężko przełyka mi się od 2 dni ślinę. Jest taka jakby gęstsza. Poczułam ucisk w gardle. I pierwsza moja myśl (mimo, że wciąż piję normalnie) powędrowała w stronę myszy i wścieklizny. Film, który obejrzałam z umierającym człowiekiem też mi jakoś psychicznie nie pomógł. Wręcz przeciwnie.
Dłuuugi, długi czas mam problem ze spaniem. Początkowo myślałam, że to wina pracy na 3 zmiany. Ale zwolniłam się z niej. Siedzę w domu od ponad miesiąca i dalej jest to samo. Ciężko mi się zasypia, nawet kiedy jestem mocno zmęczona, a kiedy już mi się uda, to chociażby minęło ponad 12h, to i tak nie mogę wstać. Brak pracy też mnie stresuje. Namnaża mi się rat, a ja nie jestem w stanie ich spłacić. Mimo tego nie żałuję, że zwolniłam się z poprzedniej nie mając jeszcze nowej, bo było już naprawdę źle. (a może to nie było przez samą pracę?). Mój tata choruje na raka, ostatnio dowiedzieliśmy się, że radioterapia mało dała. Nie wiem czemu o tym wspominam w sumie, bo jestem chyba jedyną osobą w domu, która nie uważa tego za tragedię i jeśli radioterapia nic nie dała, to przecież zawsze można spróbować czego innego. Wysłałam psa na operację, na którą wydałam swoje ostatnie pieniądze. Swoją drogą swój czas wolę spędzać sama albo ze zwierzętami. Na ludzi nawet nie chce mi się patrzeć. Byłam osobą, która lubiła być w towarzystwie. Oczywiście potrzebowałam dla siebie samej ogrom czasu (chyba jestem raczej typem introwertyka), ale raz na jakiś czas wyrwać się z domu? Do kina? Na imprezę? Zawsze mnie to cieszyło! Teraz tak właściwie nie mam celu. Żadnego. Pójdę do pracy? Fajnie. Zarobię pieniądze? No fajnie. Ale co z tego? Coś, co kiedyś mnie ekscytowało/cieszyło teraz wywołuje u mnie reakcje typu " No dobrze, ale po co?/I co potem?". Mieszkam z rodzicami, bo choćbym bardzo chciała nie stać mnie na samotne mieszkanie. Nie jest to raczej jakiś większy problem dla mnie. I tak większość czasu spędzam w swoim pokoju.
Poza tym nie wiem czy mogę nawet powiedzieć, że mam jakichkolwiek przyjaciół. Jedna mieszkająca obok mnie przyjaciółka od roku nie może znaleźć dla mnie czasu, to ja cały czas byłam tą, która odzywała się pierwsza. Proponowałam spotkania, mówiłam, że bez problemu się dostosuje, bo wiem, że ma dziecko, rodzinę, pracę. Bez skutku. W końcu przestałam, bo chyba nie na tym powinny polegać nasze relacje. Zawsze się poświęcałam, miała problem pomagałam. Ja tak naprawdę nie wymagałam wiele. Chciałam, żeby mnie wysłuchała, kiedy mi ciężko. Nawet nic nie musiała mówić. Druga ostatnio sama się przyznała, że dzwoni do mnie (mieszka na 2 końcu pl) tylko, kiedy ma problemy ze swoim facetem. Chyba chce to naprawić, no ale minęły 2 lata. A moje zaufanie bardzo łatwo stracić. Poza tym na "chce" stanęło.
Moja rodzina uważa, że jak "wezmę się do roboty" to mi w końcu przejdzie. Z tym, że mam wrażenie, że to zaczęło się już dawno temu, kiedy normalnie pracowałam itp.
Ja widzę u siebie te zmiany. Z jednej strony chciałabym pójść do kogoś, żeby pozbyć się nie wiem czy bardziej tej pustki i braku celu w życiu czy tych nerwów czy tak właściwie sama nie wiem czego? Z drugiej strony nawet nie wiem czy do psychiatry czy może psychologa? Zawsze uważałam, że od rozmowy to się ma rodzinę i przyjaciół i nie będę się zwierzać komuś, kto z przymusu mnie słucha, bo mu za to zapłacą . No i nie chciałabym też, żeby rodzina wiedziała o takiej wizycie, nie wiem czemu.
Nie wiem czy to nie zwykłe marudzenie, jak to wszyscy mi mówią i czy w ogóle opłaca się z tym iść do kogokolwiek.
Wybaczcie za taką długą i trochę chaotyczną wiadomość.

[a9e9b14f0920806ea67464fa4f1a029ea354de7e_6212d6030631b]

Smutno się czyta Twoją wiadomość, dużo problemów na raz...

Zdecydowanie warto jest porozmawiać ze specjalistą, po Twoim tekście wnioskuje że są to już objawy depresji. Czasami właśnie łatwiej wygadać się komuś kto Cie nie zna, nie jest stronniczy. I oczywiście wiedzę mają znacznie większą, wiedzą co 'człowiekowi w głowie siedzi.'

Też jestem introwertykiem, też mam wrażenie że mam bogatsze życie wewnętrzne niż zewnętrzne... Ostatnio jest ze mną też trochę słabiej, mam 25 lat a pojawiają mi się myśli, że moja młodość właśnie przemija, po co robić cokolwiek i jaki sens ma cokolwiek skoro wszyscy umrzemy. Nie ma przypadków, wtedy w ręce wpadła mi książka. 'Potęga teraźniejszości' - książka o tym, że jest coś znacznie ważniejszego niż wszelka przyziemność i nasze człowieczeństwo. Troszkę pomogła i jestem ciągle w trakcie czytania także polecam jako terapię poboczną

[9dc9f077b88e2e6074b7e6b2ea51cb621a80eea0_6418f3a67e28c]

Ale wciąż... Udać się do kogo. Jeszcze psycholog czy już psychiatra?

Dziękuję za odpowiedź. Porozglądam się za książką. Może cokolwiek zmieni .

[Adrianna_8]

Ja bym na Twoim miejscu zaczęła od wizyty u internisty i poprosiła o skierowanie na tsh, ft3, ft4. Czasem myśli się, że to depresja, a okazuje się, że to hormony.

Natomiast widać, że przechodzisz ciężki okres (brak pracy, choroba taty, problemy z kasą), więc jak najbardziej, jeśli potrzebujesz, możesz się udać chociażby do psychologa .

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Krystaliczne szczescie]

zrób najpierw podstawowe badania (krew, hormony itp.)
Jeśli wyniki będą dobre to przeszłabym się do psychiatry. Miałam kiedyś podobne objawy, a później doszło jeszcze kołatanie serca. Okazało się, że to są zaburzenia kompulsywne.

[9dc9f077b88e2e6074b7e6b2ea51cb621a80eea0_6418f3a67e28c]

Wszystkie wyniki zazwyczaj wychodzą mi idealnie (nie żartuję, idealnie wypośrodkowane). Chociaż hormonów nigdy nie robiłam, a może tu leży problem.
Bardzo dziękuję Wam za rady.

[Adrianna_8]

[1=9dc9f077b88e2e6074b7e6b 2ea51cb621a80eea0_6418f3a 67e28c;85394641]Wszystkie wyniki zazwyczaj wychodzą mi idealnie (nie żartuję, idealnie wypośrodkowane). Chociaż hormonów nigdy nie robiłam, a może tu leży problem.
Bardzo dziękuję Wam za rady.[/QUOTE]No to pamiętaj, że w przypadku hormonów wypośrodkowanie nie zawsze się sprawdza i nie zawsze jest idealnym wynikiem .

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[61a08125505a341f1365cc627294330b05bf0ff7_5eb5e47234ae2]

Napisane przez Krystaliczne szczescie

zrób najpierw podstawowe badania (krew, hormony itp.)
Jeśli wyniki będą dobre to przeszłabym się do psychiatry. Miałam kiedyś podobne objawy, a później doszło jeszcze kołatanie serca. Okazało się, że to są zaburzenia kompulsywne.

A ja najpierw do psychologa, bo psychiatra przepisze jej leki, a po co od razu brać psychotropy? Może sama psychoterapia bez leków pomoże. Dopiero jeśli psychoterapia okazałaby się nieskuteczna to poszłabym do psychiatry. Ale najpierw, jak radzą dziewczyny idź do internisty i zrób badania krwi.

[ladywb]

Trzeba tylko pamiętać, że nie każdy psycholog jest psychoterapeutą. A można też trafić na psychiatrę, który ma uprawnienia do prowadzenia psychoterapii.

[Krystaliczne szczescie]

Dokładnie Ladywb. Zresztą psychiatra powinien ocenić, czy pacjentka potrzebuje leków, czy terapii, a może jednego i drugiego.