Żona boi się koronawirusa. Co robić?

[Tomcioo77]

Witajcie,

Mam spory problem, którym chciałbym się podzielić, wysłuchać Waszych opinii, ew. poprosić o radę...

Otóż moja żona panicznie boi się zarażenia koronawirusem.
Od początku pandemii siedziała w domu ( praca zdalna ) i absolutnie nigdzie nie wychodziła. Ja również pracowałem w domu, wychodziłem tylko do sklepu, ew. na na rower.

Na początku czerwca po zluzowaniu większości restrykcji chciałem częściowo wrócić do aktywności fizycznej (siłownia, zajęcia fitness, taniec). Spotkało się to z dezaprobatą mojej żony. Wtedy po przemyśleniu uzgodniłem z nią, że poczekam z tym jeszcze miesiąc.

Niestety dodatkowy miesiąc niewiele zmienił.
Ja zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami wróciłem do treningów, ale spotkało się to z napadem paniki u mojej żony.
Obecnie traktuje mnie ona jak "bezobjawowego nosiciela", mam się nie zbliżać, ucieka przede mną, chowa się w pokoju, w łazience itp.
Sama od miesiąca chodzi do pracy, ma w niej kontakt z wieloma ludźmi (pracuje w profesjonalnej masce i okularach ochronnych), także poza domem chodzi wyłącznie w masce i okularach ochronnych (mam na myśli klatkę schodową, chodnik itp.).
Nie potrafi określić czasu ile jej to zajmie aby wrócić do "nowej normalności", ani co by się musiało stać.
Nie trafiają do niej żadne argumenty, dotyczące prawdopodobieństwa, statystyki, grup ryzyka itp (mieszkamy w mieście powyżej 500 tyś mieszkańców, w którym liczba wykrywanych dziennie przypadków jest niewielka - zwykle 1-5 albo wcale, w całym województwie jest od dłuższego czasu poniżej 10, albo brak). W szpitalu zakaźnym jest hospitalizowanych zaledwie kilka osób.
Jesteśmy w wieku lekko ponad 40 lat, wysportowani, sprawni, bez nadwagi, cukrzycy, problemów kardiologicznych, nowotworów. Każde z nas ma jakieś swoje schorzenia, ale nie są to sprawy, które przed pandemią zmuszały nas do jakiś ograniczeń, wystarczają okresowe kontrole i czasem leki. Niestety żona swoje schorzenie kwalifikuje w ten sposób, że "jest w grupie ryzyka", mimo, że tego rodzaju schorzenia nie są wymieniane jako największe czynniki ryzyka i lekarze raczej uspokajają, szczególnie w przypadku gdy są "pod kontrolą" jak u niej.

I co teraz?
Mam zrezygnować ze wszystkiego i siedzieć na tyłku w domu?
Wyprowadzić się i jej nie stresować swoją obecnością (nawet mi to sugerowała)?
Nie przejmować się i "mieszkać" z nią pod jednym dachem?

Wcześniej żona zapowiadała mi, że planuje powrót do swojej aktywności ruchowej ...od sierpnia, więc tym bardziej uznałem, że nie będzie problemu jeśli ja wrócę od lipca ( tak jak ustaliliśmy na początku czerwca).
Ale jak patrzę na jej obawy, to bardzo wątpię czy to nastąpi bo np. jako jedyna nie poszła niedawno na spotkanie ze znajomymi z pracy do ogródka w restauracji.
Mam świadomość, że w ten sposób aby ona czuła się bezpiecznie, musiałbym pewnie miesiącami siedzieć w domu i czekać na nie wiadomo co (szczepionkę? całkowite zniknięcie wirusa? lek? - co może nigdy nie nastąpić).
Przedłużające się zamknięcie powodowało u mnie frustrację, szczególnie, że wspólna kwarantanna dała nam (jako związkowi) porządnie w kość i zwyczajnie mam już dość...
Co robić?

Pozdrawiam wszystkich!
Tomek

[Vanir410]

Jeśli mój partner by tak świrował i nie pozwalał normalnie żyć, poważnie pomyślałabym o wyprowadzce ( szczególnie, jeśli istnieje taka możliwość). Z tego co rozumiem, ona przyjmuje tylko jedną opcje jaką jest całkowita izolacja. I jak długo to ma się ciągnąć? Najbliższe lata?
Ja rozumiem, że mogłaby mieć jakieś ale, gdybyś stwierdził, że idziesz przykładowo na większą imprezę z obcymi ludźmi. Jednak fochy na siłownię?

[uska89]

Chętnie przycupnę i zobaczę, jak dyskusja sie rozwinie. Pare dni temu pisalam tu o panice moich rodzicow, ale ze to rodzice, wiekszosc napisala, ze nie mam nic do gadania, bo to ich dom.

Autorze, piszesz, ze zona chodzi do pracy. Tylko do pracy? Skoro pracuje, dlaczego nie chciala isc zobaczyc sie ze wspolpracownikami, jesli przebywa z nimi na co dzień? Jak to uzasadnila?
Czy chodzi w masce i okularach po ulicy? Czy wychodzi poza praca np. do sklepu?
Czy problem jest tylko z salonami fitness, czy wyjezdzacie np. wspolnie nad wode, do lasu, nad jezioro?

Envoyé de mon SM-A705FN en utilisant Tapatalk

[Tomcioo77]

Napisane przez uska89

Autorze, piszesz, ze zona chodzi do pracy. Tylko do pracy? Skoro pracuje, dlaczego nie chciala isc zobaczyc sie ze wspolpracownikami, jesli przebywa z nimi na co dzień? Jak to uzasadnila?

Bo w pracy zabezpiecza się profesjonalnymi maskami i okularami, a w restauracji pewnie musiałaby ją zdjąć (albo czuła się źle, że tylko ona ją nosi). Poza tym stwierdziła, że nie czułaby się tam komfortowo bojąc się, że się naraża.

Czy chodzi w masce i okularach po ulicy? Czy wychodzi poza praca np. do sklepu?
Czy problem jest tylko z salonami fitness, czy wyjezdzacie np. wspolnie nad wode, do lasu, nad jezioro?

Wszędzie poza domem, nawet na chodniku (w drodze do pracy).
Do sklepu nie chodzi, wszystkie zakupy robię ja.
Rekreacyjnie nie chce ze mną nigdzie wychodzić, mimo, że proponuję, zachęcam...

[wlosomaniaczkaaa]

O ile nie macie małych dzieci w domu, którymi trzeba się zająć, to chwilowa wyprowadzka wydaje się całkiem sensowna. Odsapniecie trochę, zatęsknicie za sobą i każdy będzie żył po swojemu.

Od kilku miesięcy żyję oddzielnie z mężem. Randkujemy w weekendy i całkiem sobie chwalę takie życie. Aż żal, że niedługo to się skończy.

[MiamiGlow]

Ja ją trochę rozumiem, bo dla osób o słabszej odporności psychicznej ta cała sytuacja z koroną była i jest traumatyczna. Jeszcze jakiś czas temu wszyscy świrowali. Potem większość ludzi przyzwyczaiła się do myśli, że wirus nie zniknie i trzeba jakoś dalej żyć. W takiej sytuacji to chyba tylko specjalista mógłby pomóc. Musi oswoić się z tym wszystkim. Ze świadomością, że w sumie każdego dnia czyha na nas mnóstwo niebezpieczeństw nawet poza koroną, ale nie można zamykać się totalnie w sterylnym domu... Może niech się otwiera na świat małymi krokami, zrobi sobie jakiś harmonogram, ale naprawdę się go trzyma.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

dla mnie paranoja jakas
na twoim miejscu rozwazylabym rozwod bo baba ma zaburzenia psychiczne i nie zanosi sie ze szybko jej przejdzie
nie wiem czy nie wymyslila sobie tego strachu przed wirusem jako drogi pozbycia sie ciebie z chalupy (pewnie seksu tez odmawia)i rozwodu
mialabym w tylku jej paranoje jesli chodzi o wyprowadzke napewno bym tego nie zrobila(jesli mieszkanie jest wspolne albo twoje)ale postraszylabym rozwodem jesli sie nie ogarnie i jesli rzeczywiscie nie przejdzie to nie widze innego rozwiazania jak rozstanie

[uska89]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;87988409]
nie wiem czy nie wymyslila sobie tego strachu przed wirusem jako drogi pozbycia sie ciebie z chalupy [/QUOTE]
Za dużo się napatrzyłam na zachowanie moich rodziców, żeby wyciągać takie wnioski. Niestety, niektórzy ludzie po prostu tak reagują/zareagowali na sytuację. Taka osobowość, skłonności.
Pytanie, jak mają się zachowywać domownicy. To także moje pytanie. Bo różnica zdań raczej nie wynika z tego, że ci domownicy maja w tylku wirusa i maja za nic srodki bezpieczeństwa. Tylko po prostu chca zyc i np. 1) iść do sklepu kupić sobie nowe buty; 2) wezwać hydraulika, bo spod zlewu cieknie.
To nie jest chyba szaleństwo, nawet w tych czasach... A tu osoba w panice reaguje histerycznie i kategorycznie odmawia wyjścia, albo właśnie tak jak autor napisal, traktuje cie jak trędowatego, bezobjawowego nosiciela.

[amillia]

Napisane przez xfrida

dla mnie paranoja jakas
na twoim miejscu rozwazylabym rozwod bo baba ma zaburzenia psychiczne i nie zanosi sie ze szybko jej przejdzie
nie wiem czy nie wymyslila sobie tego strachu przed wirusem jako drogi pozbycia sie ciebie z chalupy (pewnie seksu tez odmawia)i rozwodu
mialabym w tylku jej paranoje jesli chodzi o wyprowadzke napewno bym tego nie zrobila(jesli mieszkanie jest wspolne albo twoje)ale postraszylabym rozwodem jesli sie nie ogarnie i jesli rzeczywiscie nie przejdzie to nie widze innego rozwiazania jak rozstanie

Wow Widzę "w zdrowiu i w chorobie".

No rozwinęła się w babce jakaś forma nerwicy lękowej,na Twoim miejscu zaczęłabym ją namawiać na wizytę u psychiatry, nawet online, jest teraz taka możliwość. Niektórzy obsesyjnie myją ręce, bo boją się zarazków, inni się wracają do domu 5 razy żeby sprawdzić czy wyłączyli piekarnik, twojej żonie się takie zaburzenie trafiło. Niestety musi sobie sama (+ z pomocą lekarza) uświadomić i to wyleczyć. Na Twoim miejscu bym jej to na spokojnie wyjaśniła/napisała w liście, zwróciła uwagę jak negatywnie to wpływa na wasz związek i zaproponowała konsultację u lekarza, jej decyzja potem czy coś zrobi z tym, jeśli nie to faktycznie bym się wyprowadziła, może trochę ją to otrzeźwi.

[07f49d5297ed442eaa63bdc5e3365630f1fe1bde_620d9001ec3ce]

Psychiatra, innej drogi Autorze nie ma. Bardzo Ci współczuję.

Wysłane z mojego SM-G975F przy użyciu Tapatalka

[kennedy]

czy zona kiedys juz miala dziwne objawy?> brzmi jak nerwica

[Sariah]

Na tewoim miejscu po prostu spokojnie wytlumaczylabym zonie, ze nie ma wielkiej roznicy czy wrocisz do swoich aktywnosci w lipcu czy - tak jak ona - w sierpniu.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez amillia

Wow Widzę "w zdrowiu i w chorobie".

No rozwinęła się w babce jakaś forma nerwicy lękowej,na Twoim miejscu zaczęłabym ją namawiać na wizytę u psychiatry, nawet online, jest teraz taka możliwość. Niektórzy obsesyjnie myją ręce, bo boją się zarazków, inni się wracają do domu 5 razy żeby sprawdzić czy wyłączyli piekarnik, twojej żonie się takie zaburzenie trafiło. Niestety musi sobie sama (+ z pomocą lekarza) uświadomić i to wyleczyć. Na Twoim miejscu bym jej to na spokojnie wyjaśniła/napisała w liście, zwróciła uwagę jak negatywnie to wpływa na wasz związek i zaproponowała konsultację u lekarza, jej decyzja potem czy coś zrobi z tym, jeśli nie to faktycznie bym się wyprowadziła, może trochę ją to otrzeźwi.

Nigdy tego nie przysięgałam i nie zamierzam stać przy kimś psychicznie chorym nie mam zamiaru poświęcać mojego zdrowia żeby ratować kogoś zaburzonego
Nie wyprowadziłabym się ze swojego mieszkaniabo jak znam życie to zaraz zmieni zamki i juz tam nigdy nie wejdziesz

[uska89]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;87988500]Nigdy tego nie przysięgałam i nie zamierzam stać przy kimś psychicznie chorym nie mam zamiaru poświęcać mojego zdrowia żeby ratować kogoś zaburzonego
Nie wyprowadziłabym się ze swojego mieszkaniabo jak znam życie to zaraz zmieni zamki i juz tam nigdy nie wejdziesz[/QUOTE]

[Tomcioo77]

Napisane przez kennedy

czy zona kiedys juz miala dziwne objawy?> brzmi jak nerwica

Niestety tak. Trafiło na podatny grunt

[MiamiGlow]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;87988500]Nigdy tego nie przysięgałam i nie zamierzam stać przy kimś psychicznie chorym nie mam zamiaru poświęcać mojego zdrowia żeby ratować kogoś zaburzonego
Nie wyprowadziłabym się ze swojego mieszkaniabo jak znam życie to zaraz zmieni zamki i juz tam nigdy nie wejdziesz[/QUOTE]

Z ciekawości - jaka jest Twoja wizja związku? Jeśli partnerowi przydarzą się jakiekolwiek problemy to po prostu "do widzenia" i wymiana na lepszy model?
Wydaje mi się, że wiele osób przez kwarantannę i wirusa miało i ma różne zaburzenia lękowe, co nie znaczy od razu, że są psychicznie chorzy i nie nadają się do życia. Nie jest to też coś pokroju borderline itd.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[uska89]

Napisane przez Tomcioo77

Niestety tak. Trafiło na podatny grunt

A czy ona sama nie widzi tego problemu? Np. gdy z nią rozmawiasz, to nie przyznaje, że po prostu się boi i wie, że to nie jest bardzo racjonalne, tylko nie umie sobie z tym poradzić? Bo może w takim wypadku skorzystałaby z jakiejś terapii online, dałoby się ją namówić.
Bo co innego, jeśli problemu w sobie nie widzi i dla niej to Ty jesteś problemem... Tak jak w przypadku moich rodziców, rozmowa nie daje nic, bo moje zdanie ogólnie w żadnej sprawie się nie liczy.

[amillia]

Napisane przez Tomcioo77

Niestety tak. Trafiło na podatny grunt

No to w takim razie prawdopodobnie jest chora i samo jej nie przejdzie. Mi pomogła dopiero farmakoterapia. Czy ona wie, że ma nerwicę i że to się leczy?

Napisane przez xfrida

Nigdy tego nie przysięgałam i nie zamierzam stać przy kimś psychicznie chorym nie mam zamiaru poświęcać mojego zdrowia żeby ratować kogoś zaburzonego

Ok, większość ludzi traktuje małżeństwa inaczej, nie wygląda póki co żeby autor rozważał rozwód z tego powodu.

[kennedy]

Napisane przez Tomcioo77

Niestety tak. Trafiło na podatny grunt

wizyta u specjalisty. a w domu usiwadomienie problemu i praca nad soba. Na poczatek tez rozmowa miedzy wami ( daj znac ze ja wspierasz i rozumiesz)

Zaproponuj wyjazd do lasu ( malo ludzi )albo cos w tym rodzaju. Niech kobita odpocznie bo sie zameczy.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez MiamiGlow

Z ciekawości - jaka jest Twoja wizja związku? Jeśli partnerowi przydarzą się jakiekolwiek problemy to po prostu "do widzenia" i wymiana na lepszy model?
Wydaje mi się, że wiele osób przez kwarantannę i wirusa miało i ma różne zaburzenia lękowe, co nie znaczy od razu, że są psychicznie chorzy i nie nadają się do życia. Nie jest to też coś pokroju borderline itd.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

jezeli nie da sie zyc z tymi problemami to nie zamierzam sie poswiecac
nie mowie o jakichkolwiek problemach typu zlamana noga np to nie widze problemu ale choroba psychiczna utrudniajaca normalne funkcjonowanie zwiazku to juz inny kaliber,do tego dolaczam wszelkiego rodzaju uzaleznienia i choroby w ktorych trzeba np zajmowac sie kims 24h na dobe
sama rowniez nie oczekiwalabym ze moj partner sie poswieci zeby bylo jasne
nie mowie o wymianie na inny model ale poprostu odejsciu z takiej relacji bo nie widze w niej miejsca dla siebie

[Nimve]

A co się działo wcześniej, że to nie pierwsza sytuacja w tym stylu?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[niepogodna]

Ja ją rozumiem. A co, ma się zarazić i umierając żałować, że nie wiem, poszła na głupie piwo? Przecież nie wiadomo, kto ma tego wirusa. Zawsze gdzieś jest nadzieja, że za jakiś czas to minie, znajdą tę szczepionkę. Zobacz, ile jest ognisk, bo wesele, bo msza, bo spotkanie.

[renata_b_1993]

Ja bym pewnie także doradzała psychologa. Problem jest i nie zanosi się że samo jej przejdzie, podejrzewam, że nawet jakby np w twoim województwie 'oficjalnie' nie było zarażeń to i tak by chyba panikowała sądząc po opisie. Tutaj mogło trochę się w głowie chyba lekko poprzestawiać może przez tą marcowo-kwietniową kwarantannę. Może spróbuj małymi krokami ją oswajać z nową sytuacją jak? A na przykład nie rób zakupów, będzie musiała prędzej czy później wyjść sama na zakupy i tak powoli może oswoi się z myślą, że trzeba żyć dalej w nowej rzeczywistości.

[j_fly]

Napisane przez niepogodna

Ja ją rozumiem. A co, ma się zarazić i umierając żałować, że nie wiem, poszła na głupie piwo? Przecież nie wiadomo, kto ma tego wirusa. Zawsze gdzieś jest nadzieja, że za jakiś czas to minie, znajdą tę szczepionkę. Zobacz, ile jest ognisk, bo wesele, bo msza, bo spotkanie.

I co, będziesz siedziała w domu, dopóki nie wynajdą szczepionki? A jeśli ona nigdy nie powstanie, to co? Wiesz, że taka izolacja obniża odporność i wtedy pierwsze lepsze przeziębienie może Cię powalić?

Autorze, doradzam terapię. Wiem, co mówię, bo też mam nerwicę. Tutaj sama rozmowa nie pomoże.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Rena]

A czyje jest mieszkanie? Jak jej lub jej rodzicow, to faktycznie masz male pole do popisu. Jak Twoje to niech ona sie wyprowadzi. Jak wspolne to radze adwokata.

[Tomcioo77]

Napisane przez uska89

A czy ona sama nie widzi tego problemu? Np. gdy z nią rozmawiasz, to nie przyznaje, że po prostu się boi i wie, że to nie jest bardzo racjonalne,

Wygląda, że na ten moment ona sama nie widzi tego problemu w sobie, tylko we mnie. Natomiast myślę, że to się zmieni - nawiążę do tego w odpowiedziach na inne komentarze.

Tak jak w przypadku moich rodziców, rozmowa nie daje nic, bo moje zdanie ogólnie w żadnej sprawie się nie liczy.

Przeczytałem o Twoim przypadku i bardzo Ci współczuję.
Moim zdaniem, nie masz wyjścia - musisz się wyprowadzić od rodziców. Może tak jak ktoś Ci radził, na początek zwykły pokój w wynajmowanym mieszkaniu. Niby mało komfortowo, ale i tak odetchniesz. Trzymaj się!

---------- Dopisano o 00:04 ---------- Poprzedni post napisano Wczoraj o 23:56 ----------

Napisane przez amillia

Czy ona wie, że ma nerwicę i że to się leczy?

Na szczęście wie, że miała - parę lat wcześniej. I na pewno pamięta jak z tego wyszła i jak było przed i po.

Ja już sam zaczynałem mieć wątpliwości, w rodzaju - a może jednak jest za wcześnie na siłownię i inne aktywności?
Ale dzięki Waszym komentarzom widzę, że to jednak musi być nerwica

---------- Dopisano o 00:09 ---------- Poprzedni post napisano o 00:04 ----------

Napisane przez Nimve

A co się działo wcześniej, że to nie pierwsza sytuacja w tym stylu?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Wcześniej nerwica, na innym podłożu.

---------- Dopisano o 00:18 ---------- Poprzedni post napisano o 00:09 ----------

Napisane przez niepogodna

Ja ją rozumiem. A co, ma się zarazić i umierając żałować, że nie wiem, poszła na głupie piwo? Przecież nie wiadomo, kto ma tego wirusa. Zawsze gdzieś jest nadzieja, że za jakiś czas to minie, znajdą tę szczepionkę. Zobacz, ile jest ognisk, bo wesele, bo msza, bo spotkanie.

No właśnie - jakich ognisk? Gdzie?
Jesteśmy jak na Europę na prawdę dużym krajem. To, że gdzieś w jakiejś gminie jest ognisko (20-30-40 osób zakażonych) to chyba nie jest powód, żeby wszyscy siedzieli w domach? Bo tych gmin mamy 2.5 tysiąca!
To nie jest tak, że podają "mamy 300 nowych przypadków koronawirusa" i to należy podzielić równo na 2500 gmin w PL. Jest inaczej - czyli te 300 przypadków to jest kilka-kilkanaście gmin, a w innych miejscach jest czysto.
Oczekiwanie, że to minie, że będzie szczepionka? Robiono badania i w PL większość ludzi nie będzie chciała się szczepić. Chyba czytałem, że 20-30% mówi, że OK.

---------- Dopisano o 00:42 ---------- Poprzedni post napisano o 00:18 ----------

Napisane przez renata_b_1993

Może spróbuj małymi krokami ją oswajać z nową sytuacją jak? A na przykład nie rób zakupów, będzie musiała prędzej czy później wyjść sama na zakupy i tak powoli może oswoi się z myślą, że trzeba żyć dalej w nowej rzeczywistości.

Z samymi zakupami by nie przeszło, bo ona by tam poszła "zaopatrzona" tak jak do pracy na oddziale covidowym, w profesjonalną maskę i okulary (tylko kombinezonu brak).

Z małymi krokami już nie aktualne - skoro nagle została rzucona na głęboką wodę - bo ja jestem/mogę być bezobjawowym nosicielem.
Zobaczę, jak potoczą się następne dni.
Tak jak pisałem we wcześniejszych odpowiedziach - ma doświadczenie jak radzić sobie z nerwicą lękową.
Zobaczę, czy sama dojdzie do tego wniosku, że to tylko kolejny lęk.
Dla mnie najważniejsze jest, że ja sam utwierdziłem się w przekonaniu, że to jest właśnie nerwica - bo zakładając temat na forum nie do końca wiedziałem co o tym myśleć. Dopuszczałem, też, że dostanę po głowie, że jak śmiem narażać żonę na zachorowanie!!
Dlatego dziękuję Wszystkim za odzew!

[uska89]

Napisane przez Tomcioo77

Ja już sam zaczynałem mieć wątpliwości, w rodzaju - a może jednak jest za wcześnie na siłownię i inne aktywności?

Na to pytanie chyba nikt nie jest w stanie ze stuprocentową pewnością odpowiedzieć w tym momencie. Ciągle przecież nie wiemy, co się wydarzy. Wydaje mi się jednak, że w pewnym momencie trzeba jednak sobie zadać pytanie, czy jesteśmy w stanie trwać w takim trybie życia jak w marcu/kwietniu. I w odpowiedzi na to pytanie brać pod uwagę nie tylko potrzebę ratowania gospodarki (słyszę to non stop: znieśli obostrzenia, bo inaczej wszystko by padło, ale jest jeszcze bardziej niebezpiecznie niż na początku), ale też własny dobrostan psychiczny i fizyczny. Bo świat nie stoi w miejscu, na szczepionkę/lek możemy czekać jeszcze długo.
I to przecież nie wyklucza rozsądku i nie oznacza, że trzeba zapominać o ostrożności.

[MiamiGlow]

Może spróbujcie usiąść razem i napisać taki harmonogram. Określić terminy "rozluźniania" własnych obostrzeń, małymi kroczakami. Zacząć jakoś delikatnie, od spaceru w lesie, przy czym na pierwszy może iść w tej masce itd., a na trzeci już bez. Trzeba czasu i cierpliwości.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Natalie_Alex]

Ja się wyłamię tu swoją opinią. Nie widzę sensu w powrocie do 'normalności', kiedy wciąż to może być potencjalne niebezpieczne dla mojego zdrowia i dziwią mnie ludzie, którzy tak marzą o wyjściu do baru, jakby nie wiadomo jaka to była przyjemność. Nigdy nie byłam typem ekstrawertyka, więc swoje bezpieczeństwo cenię o wiele bardziej niż spotykanie się z ludźmi, albo chodzenie do restauracji. Tym bardziej, że i tak wszystko czego potrzebuję mogę zamówić online. Oczywiście, jeśli będzie taka potrzeba polecę samolotem - i planuję to jeszcze w tym miesiącu, ale nie jest to dla mnie żadną przyjemnością i gdybym mogła, to zostałabym w domu. Nie noszę maseczki na ulicy, bo to nie ma sensu, ale wszystkie zakupy, łącznie ze spożywczymi, zamawiam tylko online. Myślę, że wirus do końca roku i tak się skończy, bo wbrew opinion niektórym, że 'nie wiadomo, kiedy to się skończy', ja myślę, że jednak można się domyślić. Każda z ostatnich pandemii trwała rok- dwa, a tak naprawdę to bardzo krótki czas, więc najlepiej zachować zdrowy rozsądek i myśleć przede wszystkim o swoim bezpieczeństwie. W końcu rok czy dwa to nic w perspektywie całego życia.

[White_Dove]

Napisane przez Natalie_Alex

Ja się wyłamię tu swoją opinią. Nie widzę sensu w powrocie do 'normalności', kiedy wciąż to może być potencjalne niebezpieczne dla mojego zdrowia i dziwią mnie ludzie, którzy tak marzą o wyjściu do baru, jakby nie wiadomo jaka to była przyjemność. Nigdy nie byłam typem ekstrawertyka, więc swoje bezpieczeństwo cenię o wiele bardziej niż spotykanie się z ludźmi, albo chodzenie do restauracji. Tym bardziej, że i tak wszystko czego potrzebuję mogę zamówić online. Oczywiście, jeśli będzie taka potrzeba polecę samolotem - i planuję to jeszcze w tym miesiącu, ale nie jest to dla mnie żadną przyjemnością i gdybym mogła, to zostałabym w domu. Nie noszę maseczki na ulicy, bo to nie ma sensu, ale wszystkie zakupy, łącznie ze spożywczymi, zamawiam tylko online. Myślę, że wirus do końca roku i tak się skończy, bo wbrew opinion niektórym, że 'nie wiadomo, kiedy to się skończy', ja myślę, że jednak można się domyślić. Każda z ostatnich pandemii trwała rok- dwa, a tak naprawdę to bardzo krótki czas, więc najlepiej zachować zdrowy rozsądek i myśleć przede wszystkim o swoim bezpieczeństwie. W końcu rok czy dwa to nic w perspektywie całego życia.

Dokładnie. Ostatnio odkryto że covid niszczy też mózg. Po co ryzykować. Ja chodzę do sklepu w maseczce, innych atrakcji unikam. Na spacery chodzę bo otwarta przestrzeń i tyle. Raz poszłam na ciuchowe zakupy w maseczce trwało to 4h myślałam że umrę. Źle czułam w tej masce tyle czasu.
W sumie patrząc po politykach, kampanii, wiecach to nie ma żadnego koronawirusa. Ludzie nie zachowują odległości.