Zbyt długo się crushowałam

[sanguinem]

Mam 23 lata, a mój mózg w przez ostatnie 3 lata zbyt dużo uwagi poświęcał na myślenie o pewnym człowieku. Racjonalnie, doszłam do tego, że tak długie crushowanie się (trudno znaleźć na to odpowiednie słowo, bo jest to coś bliżej zauroczenia, ale nadal nie oddaje to pełnej mocy) jest nie zdrowe dla mnie, psuje mi inne, potencjalne relacje, a co gorsza, czuję, że "stoję w miejscu". Postanowiłam pięknie z tym skończyć, z racji, iż to nie może się udać, ale jest ale... Niestety mój "obiekt westchnień" ma bardzo podobne zainteresowania do mnie i nie wiem, czy jest sens pójść na wydarzenie, na którym z dużą dozą prawdopodobieństwa się spotkamy. Chociaż najlepiej robi mi odcięcie się od wszystkich social mediów, i tym podobnych rzeczy, to na żywo nie jestem już taka dzielna i zwyczajnie wariuje. Brzmi to jak wywód z gimnazjum, jednak sprawa wyjątkowo mnie męczy. Jeszcze nigdy nie trzymało mnie tak długo.
Myślicie, że jest sens iść w miejsce, gdzie spotkanie jest nieuniknione, czy dać sobie spokój na jakiś czas, aby doprowadzić się do dobrego stanu psychicznego?

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Idz moze dotrze do ciebie ze jestes nikim dla niego I nic z tego nie nigdy bedzie
Jak ci nadal nie przejdzie to poszukaj pomocy u psychiatry

[d2aeef710e3e8d1f4610c2bbb82ca891dfd97dba_6083518f8d759]

xfrida ale niemiły, pozbawiony empatii komentarz, w jakim stanie i nastroju jesteś, że takie coś napisałaś.

Sanguinem, a musisz z nim rozmawiać?

Idź, weź emocje, jakie się pojawią na klatę, nie patrz w jego stronę.

A jak spojrzysz, to a nuż zobaczysz jakieś wady, rzeczywistą, ludzką, niewyidealizowaną jego stronę, które ten wyidealizowany obiekt westchnień na pewno ma

Albo nie idź, up to you, rób jak czujesz, że pozwoli Ci się zdystansować, schłodzić ten temat w swojej głowie, zamknąć.

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Ja bym radzila sie odciac.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Rena]

A on w ogole wie, ze Ci sie podoba?

[Floydka]

Nie idź. Boże, zadbaj żesz o siebie. Leżysz psychicznie, tak jak piszesz, a chcesz się dobijać widywaniem go na wydarzeniach? A skąd wiesz z kim przyjdzie? A jak z inną dziewczyną? Jestem stanowczo na nie.

[Krystal_26]

A może właśnie by jej wyszło na dobre, gdyby go zobaczyła z inną dziewczyną, bo dotarło by do niej jasno, że nic z tego nie będzie. Takie zauroczenie/ fantazjowanie zwykle się długo ciągnie, bo ludziom się ciągle wydaje, że mają szansę u tej drugiej osoby. Dobre pytanie, czemu uważasz autorko, że na pewno nic z tego nie będzie? A może spróbuj tego faceta gdzieś zaprosić, nawet smsem albo przez messengera, jeśli dostaniesz odpowiedź odmowną to będziesz miała w końcu jasna sytuację i przestaniesz tak o nim fantazjować.

[Floydka]

Myślę, że szybciej jej przejdzie, jak się z nim spotka, wejdzie w jakąś relację, czy cokolwiek innego i jej się po prostu znudzi. Bo cały etap fantazji, motylków, podziwiania właśnie trwa, a rzeczywistość może okazać się zupełnie inna, niż ta wersja w wyobrażeniach.

Wysłane z pochłaniacza czasu.

[Lexie]

Napisane przez Krystal_26

Takie zauroczenie/ fantazjowanie zwykle się długo ciągnie, bo ludziom się ciągle wydaje, że mają szansę u tej drugiej osoby.

Niekoniecznie.

Jeśli faktycznie nie ma to szans i nie ma sensu go nigdzie zapraszać na przykład, to lepiej się odciąć niż go oglądać na jakimś evencie czy gdziekolwiek indziej.

[Krystal_26]

Ale właściwie dlaczego nie ma na to szans?

Poza tym jak oni mają wspólne hobby i wspólnych znajomych to przecież autorka nie zacznie tego wszystkiego teraz unikać...bez sensu rezygnować z ciekawego eventy, bo będzie tam facet, który nie zwraca na nią uwagi :/

[Milkyhoney]

Napisane przez Krystal_26

A może właśnie by jej wyszło na dobre, gdyby go zobaczyła z inną dziewczyną, bo dotarło by do niej jasno, że nic z tego nie będzie. Takie zauroczenie/ fantazjowanie zwykle się długo ciągnie, bo ludziom się ciągle wydaje, że mają szansę u tej drugiej osoby. Dobre pytanie, czemu uważasz autorko, że na pewno nic z tego nie będzie? A może spróbuj tego faceta gdzieś zaprosić, nawet smsem albo przez messengera, jeśli dostaniesz odpowiedź odmowną to będziesz miała w końcu jasna sytuację i przestaniesz tak o nim fantazjować.

Też tak mi się wydaje. Albo spróbuj zaczepić to jakoś w świecie rzeczywistym, albo zdystansuj się i zamknij ten temat w swojej głowie. Tak będzie lepiej dla Twojej psychiki. Znacie się w ogóle osobiście? Istnieje też pytanie, dlaczego ciągnie Cię do takich "nierealnych" zauroczeń, nie wiem jak to nazwać. Może boisz się bliskości i wolisz przebywać w bezpiecznym świecie swoich fantazji, zauroczeń, gdzie nie spotka Cię odrzucenie? Nie wiem, tak tylko się zastanawiam.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Lexie]

Napisane przez Krystal_26

Ale właściwie dlaczego nie ma na to szans?

Nie wiem, autorka nie wspomniała
Ale jak mówi że nie ma, no to uznałam że jej uwierzę.

Poza tym jak oni mają wspólne hobby i wspólnych znajomych to przecież autorka nie zacznie tego wszystkiego teraz unikać...bez sensu rezygnować z ciekawego eventy, bo będzie tam facet, który nie zwraca na nią uwagi :/

To nie tyle jest facet który nie zwraca na nią uwagi, co bardziej facet, w którym ona się podkochuje i chciałaby przestać, bo zauważyła że jej to przeszkadza w życiu. A jak się widuje często z obiektem westchnień, to bywa trudno to zrobić. Zależy co dla autorki jest teraz priorytetem.

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Autorko pytanie czy facet Cię odrzucił, czy wzdychasz po cichu?

[Lapis_Lazuli]

Napisane przez Rena

A on w ogole wie, ze Ci sie podoba?

To dosc ważne pytanie. Jaka jest w ogole wasza relacja i stopien znajomosci?

[sanguinem]

Po pierwsze: bardzo dziękuję za odpowiedzi, nawet tą niemiłą, która uświadomiła mi, że może kiedyś dotknąłby mnie ten test, ale chyba nie jest ze mną aż tak źle.

[1=ad661336dba67467d5566b7 c0c939a9c82ec46ac_5f7e487 29cea2;87613235]Autorko pytanie czy facet Cię odrzucił, czy wzdychasz po cichu?[/QUOTE]

Odwołując się do tego pytania chyba należałoby nakreślić chociaż pobieżnie, jak nasza znajomość wyglądała... Otóż dałam temu jegomościowi "kosza" na studiach (prawie 3 lata temu), więc na dobrą sprawę to ja go odrzuciłam. Wtedy nawet nie pomyślałam, że jego wcześniejsze zachowanie nie było zwyczajnie miłe jak dla koleżanki z roku. A odrzuciłam gościa, bo miałam przysłowiowe złamane serce i w tamtym etapie życia myślałam, że wyglądam absolutnie tragicznie - jak to głupio brzmi po takim czasie Niestety, nie jestem dumna z takiego myślenia. Nasze drogi się rozeszły, ja kontynuuję naukę, jego wywalili. Jeszcze przez jakiś czas zdążyliśmy rzucać sobie nienawistne spojrzenia, a ja z uporem maniaka go unikałam, bo w pewnym momencie, zauważyłam, że zaczęło mi zależeć w podobny sposób, ale było już za późno. Po tylu latach mi nie przeszło, a dodatkowo okazuje się, że z racji zawodu i zainteresowań, zaczynamy brać udział w tych samych wydarzeniach.

Tak jak Wy dziewczyny macie różne opinie spotkać się/nie spotkać się, to ja przeżywam to sama w środku. I biję się z myślami, czy mam znów uciekać i nie iść, czy iść i liczyć, że jeśli zobaczę go z kimś innym to przeżyję olśnienie i najzwyczajniej mi przejdzie.

Zdaje sobie sprawę z idiotycznego podejścia oraz wypisywania takich rzeczy na forach. Jednak chyba potrzebuję przeczytać chłodnych spojrzeń na sytuację, za co Wam jeszcze raz bardzo dziękuję

[Krystal_26]

Chyba rzeczywiście przydałby Ci się psycholog, żyjesz całkiem w świecie fikcji :/ Jak nie spedzaliscie razem czasu tylko go unikalas to jakim cudem nagle "zaczęłaś czuć to, co on" :/

Ewentualnie moze najwyższa pora to skonfrontować z rzeczywistością, napisz do niego że tak dawno się nie widzieliście, zastanawiałaś się co u niego słychać i czy nie ma ochoty wyskoczyć na kawę/ piwo i pogadać, co u niego słychać.

[jills]

ja bym pewnie poszła, bo kocham popełniać błędy ) i pewnie wmawiałabym sobie, że tylko powiem mu cześć i go minę, a skończyło by się na czymś innym

wiec jeśli nie masz na tyle "odwagi" by iść, powiedzieć mu cześć, i olać na dalszą część wieczoru - nie idź. Serio. Lepiej Ci to zrobi.

[Lexie]

Czyli się znacie, w sumie możesz spróbować go gdzieś zaprosić jeśli Ci zależy na nim.
Tylko nie wiem jak po tych nienawistnych spojrzeniach z uczelni

[sanguinem]

Napisane przez Krystal_26

Chyba rzeczywiście przydałby Ci się psycholog, żyjesz całkiem w świecie fikcji :/ Jak nie spedzaliscie razem czasu tylko go unikalas to jakim cudem nagle "zaczęłaś czuć to, co on" :/

W zasadzie, to całkiem niezłe pytanie i chyba nie potrafię na nie odpowiedzieć.
A co do psychologa, tak, zastanawiam się nad tym już dość długo, bo zdaję sobie, jak destrukcyjnie potrafi to na nie wpływać. Jednak zawsze to bagatelizowałam, mówiąc "przecież kiedyś to minie, prawda?". Liczyłam, że chyba dam sobie sama radę, ale wypisywanie o problemie na forum raczej tego nie potwierdza....

---------- Dopisano o 11:04 ---------- Poprzedni post napisano o 11:00 ----------

Napisane przez jills

ja bym pewnie poszła, bo kocham popełniać błędy ) i pewnie wmawiałabym sobie, że tylko powiem mu cześć i go minę, a skończyło by się na czymś innym

wiec jeśli nie masz na tyle "odwagi" by iść, powiedzieć mu cześć, i olać na dalszą część wieczoru - nie idź. Serio. Lepiej Ci to zrobi.

Ogólnie, chyba taki scenariusz wyciągnęłaś mi z głowy. Dziękuję!

[Ellen_Ripley]

Nie bój się psychologa. Czasami nawet kilka rozmów potrafi otworzyć człowiekowi oczy i pomóc. Obstawiam, że to uczucie do niego (lub może bardziej wyobrażenie o tym uczuciu) jest Ci w jakiś sposób potrzebne. Nie tyle on jako realny człowiek, bo w sumie niewiele o nim wiesz, nie walczyłaś w żaden sposób o tą znajomość. Więc kochasz się w nim tak, jak inne kochają się w aktorach, czy piosenkarzach z plakatów.

[Lapis_Lazuli]

Czyli mówiac krótko nie tylko znacie się słabo, znacie sie przede wszystkim na negatywnej stopie a potem juz wcale? To ładną wizje sobie zbudowałaś. Odpuśc, serio.

[sanguinem]

Napisane przez Ellen_Ripley

Nie bój się psychologa. Czasami nawet kilka rozmów potrafi otworzyć człowiekowi oczy i pomóc. Obstawiam, że to uczucie do niego (lub może bardziej wyobrażenie o tym uczuciu) jest Ci w jakiś sposób potrzebne. Nie tyle on jako realny człowiek, bo w sumie niewiele o nim wiesz, nie walczyłaś w żaden sposób o tą znajomość. Więc kochasz się w nim tak, jak inne kochają się w aktorach, czy piosenkarzach z plakatów.

Nie spojrzałam na to z tej strony, może faktycznie coś w tym jest.

---------- Dopisano o 16:52 ---------- Poprzedni post napisano o 16:50 ----------

Napisane przez Lapis_Lazuli

Czyli mówiac krótko nie tylko znacie się słabo, znacie sie przede wszystkim na negatywnej stopie a potem juz wcale? To ładną wizje sobie zbudowałaś. Odpuśc, serio.

Faktycznie, brzmi to nieco żałośnie z Twojego opisu, ale faktycznie, jest on prawdziwy.

Jeszcze raz dziękuję za odpowiedzi. Było mi to potrzebne do "otworzenia" oczu i przemyśleń!

[Ellen_Ripley]

Autorko a nie jest tak, że ta miłość (czy też "miłość") do niego to takie trochę wytłumaczenie przed tym, żeby zacząć żyć naprawdę? Chodzisz na randki lub przynajmniej próbujesz, robisz własne plany, czy też ów crush jest wymówką dla "niczego nie będę próbowała z nikim"?

[sanguinem]

Napisane przez Ellen_Ripley

Autorko a nie jest tak, że ta miłość (czy też "miłość") do niego to takie trochę wytłumaczenie przed tym, żeby zacząć żyć naprawdę? Chodzisz na randki lub przynajmniej próbujesz, robisz własne plany, czy też ów crush jest wymówką dla "niczego nie będę próbowała z nikim"?

Może nie nazwałabym tego wymówką, ale jakieś ziarenko prawny w tym jest. W jakimś sensie nie stoję w miejscu. Faktycznie przez ten okres trochę randkowałam, ale raczej nic udanego z tego nie wyszło. Czy porównywałam innych do swojej miłostki? Z ręką na sercu: tak, ale najzwyczajniej dobrze się z nim dogadywałam, kiedy jeszcze byliśmy czystko w koleżeńskiej relacji. Nigdy nie pomyślałam o tym, że to może asekuracja przed "prawdziwym" życiem.