Czy ten związek jest już stracony?

[Pablito43]

Dzień dobry, jestem tutaj pierwszy raz, przepraszam jeśli podobny wątek już był lub jest. Chciałabym posłuchać opinii osób postronnych co uważają na temat mej aktualnej sytuacji w związku.

Jestem z moim chłopakiem 2 lata, mamy dosyć burzliwy związek. Jest on osobą dosyć indywidualną, najpierw kariera (ma 25 lat, właśnie skoczył studia medyczne), potem koledzy i ja (tak to widzę, chociaż mówi, że jest inaczej. Mieszkamy osobno, widujemy się w zasadzie raz na tydzień, czasem u niego nocuje na weekendy, ma to związek z tym, iż jestem studentką zaoczne i pracuje. Ostatnio ciągle jestem otoczona znajomymi, którzy mieszkają ze swoimi połówkami, mają jakieś plany na przyszłość z nimi, niektórzy już nawet są zaręczeni (mam 22 lata). Może przez to właśnie, ale też ze względu na me uczucia do chłopaka, no chciałabym z nim zamieszkać, ale wiecie, nie na zasadzie, że wynajęliśmy już tą kawalerkę to dawaj teraz pierścionek zaręczynowy. Nic z tych rzeczy. Ja po prostu chciałabym raz, że więcej z nim spędzać czasu, a dwa, że chciałabym sprawdzić czy się wgl nadajemy na wspólne życie.

I tu pojawia się problem.

Mój chłopak od 5 lat wynajmuje sobie mieszkanie z kolegami i mam wrażenie, że oni to większość jego świata. W sensie podam przykład: przychodze do niego na mieszkanie, witamy się i idę do jego pokoju. Zanim on do mnie przyjdzie i jakoś pogadamy czy zaczniemy coś oglądać to niekiedy muszę czekać długi czas, bo on ma zawsze czas na kolegów, którzy muszą z nim pogadać o przyziemnych rzeczach totalnie, on musi najpierw zajarać, najpierw zjeść itd itd. W sensie czuje się jakbym była tam 5 kołem. Jakby nie chodzi mi o to, że ma być pantoflarzem i skakać obok mnie, ale zastanawiam się czy właśnie przez kolegów nie chce ze mną mieszkać. On twierdzi, że jesteśmy za krótko, że mogłabym mieć pretensje jakbym była z nim 5 lat i nadal byśmy nie mieszkali, a teraz nie ma mowy nawet. Nie czuje by miał wobec mnie jakieś plany, co też jest frustrujące.

Kocham go mimo wszystko, czasami jest naprawdę dobry i kochany. Martwię sie tylko, że z racji jak on to lubi podkreślać "jest indywidualną jednostką" to ja wiecie, jestem tylko taką zapchajdziurą na ten moment i nie chce dlatego też mieszkać ze mną.

Jeśli ktoś mógłby przeczytać to i dodać jakiś komentarz, opinie to byłabym bardzo wdzięczna. Dziękuję.

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

Napisane przez Pablito43

Dzień dobry, jestem tutaj pierwszy raz, przepraszam jeśli podobny wątek już był lub jest. Chciałabym posłuchać opinii osób postronnych co uważają na temat mej aktualnej sytuacji w związku.

Jestem z moim chłopakiem 2 lata, mamy dosyć burzliwy związek. Jest on osobą dosyć indywidualną, najpierw kariera (ma 25 lat, właśnie skoczył studia medyczne), potem koledzy i ja (tak to widzę, chociaż mówi, że jest inaczej. Mieszkamy osobno, widujemy się w zasadzie raz na tydzień, czasem u niego nocuje na weekendy, ma to związek z tym, iż jestem studentką zaoczne i pracuje. Ostatnio ciągle jestem otoczona znajomymi, którzy mieszkają ze swoimi połówkami, mają jakieś plany na przyszłość z nimi, niektórzy już nawet są zaręczeni (mam 22 lata). Może przez to właśnie, ale też ze względu na me uczucia do chłopaka, no chciałabym z nim zamieszkać, ale wiecie, nie na zasadzie, że wynajęliśmy już tą kawalerkę to dawaj teraz pierścionek zaręczynowy. Nic z tych rzeczy. Ja po prostu chciałabym raz, że więcej z nim spędzać czasu, a dwa, że chciałabym sprawdzić czy się wgl nadajemy na wspólne życie.

I tu pojawia się problem.

Mój chłopak od 5 lat wynajmuje sobie mieszkanie z kolegami i mam wrażenie, że oni to większość jego świata. W sensie podam przykład: przychodze do niego na mieszkanie, witamy się i idę do jego pokoju. Zanim on do mnie przyjdzie i jakoś pogadamy czy zaczniemy coś oglądać to niekiedy muszę czekać długi czas, bo on ma zawsze czas na kolegów, którzy muszą z nim pogadać o przyziemnych rzeczach totalnie, on musi najpierw zajarać, najpierw zjeść itd itd. W sensie czuje się jakbym była tam 5 kołem. Jakby nie chodzi mi o to, że ma być pantoflarzem i skakać obok mnie, ale zastanawiam się czy właśnie przez kolegów nie chce ze mną mieszkać. On twierdzi, że jesteśmy za krótko, że mogłabym mieć pretensje jakbym była z nim 5 lat i nadal byśmy nie mieszkali, a teraz nie ma mowy nawet. Nie czuje by miał wobec mnie jakieś plany, co też jest frustrujące.

Kocham go mimo wszystko, czasami jest naprawdę dobry i kochany. Martwię sie tylko, że z racji jak on to lubi podkreślać "jest indywidualną jednostką" to ja wiecie, jestem tylko taką zapchajdziurą na ten moment i nie chce dlatego też mieszkać ze mną.

Jeśli ktoś mógłby przeczytać to i dodać jakiś komentarz, opinie to byłabym bardzo wdzięczna. Dziękuję.

Kiedyś gdzieś usłyszałam bardzo mądre słowa - jeżeli czujesz, że dla kogoś mało znaczysz, to najprawdopodobniej tak jest.

I z doświadczenia wiem, że rzadko zdarza się tak, żeby w związku relacja się po kilku latach nagle zaczęła zacieśniać, raczej jest odwrotnie.

[69d5782cb96c44b77f6e0ec22c8f79bc60c635f6_65a5448a32992]

Napisane przez Pablito43

Dzień dobry, jestem tutaj pierwszy raz, przepraszam jeśli podobny wątek już był lub jest. Chciałabym posłuchać opinii osób postronnych co uważają na temat mej aktualnej sytuacji w związku.

Jestem z moim chłopakiem 2 lata, mamy dosyć burzliwy związek. Jest on osobą dosyć indywidualną, najpierw kariera (ma 25 lat, właśnie skoczył studia medyczne), potem koledzy i ja (tak to widzę, chociaż mówi, że jest inaczej. Mieszkamy osobno, widujemy się w zasadzie raz na tydzień, czasem u niego nocuje na weekendy, ma to związek z tym, iż jestem studentką zaoczne i pracuje. Ostatnio ciągle jestem otoczona znajomymi, którzy mieszkają ze swoimi połówkami, mają jakieś plany na przyszłość z nimi, niektórzy już nawet są zaręczeni (mam 22 lata). Może przez to właśnie, ale też ze względu na me uczucia do chłopaka, no chciałabym z nim zamieszkać, ale wiecie, nie na zasadzie, że wynajęliśmy już tą kawalerkę to dawaj teraz pierścionek zaręczynowy. Nic z tych rzeczy. Ja po prostu chciałabym raz, że więcej z nim spędzać czasu, a dwa, że chciałabym sprawdzić czy się wgl nadajemy na wspólne życie.

I tu pojawia się problem.

Mój chłopak od 5 lat wynajmuje sobie mieszkanie z kolegami i mam wrażenie, że oni to większość jego świata. W sensie podam przykład: przychodze do niego na mieszkanie, witamy się i idę do jego pokoju. Zanim on do mnie przyjdzie i jakoś pogadamy czy zaczniemy coś oglądać to niekiedy muszę czekać długi czas, bo on ma zawsze czas na kolegów, którzy muszą z nim pogadać o przyziemnych rzeczach totalnie, on musi najpierw zajarać, najpierw zjeść itd itd. W sensie czuje się jakbym była tam 5 kołem. Jakby nie chodzi mi o to, że ma być pantoflarzem i skakać obok mnie, ale zastanawiam się czy właśnie przez kolegów nie chce ze mną mieszkać. On twierdzi, że jesteśmy za krótko, że mogłabym mieć pretensje jakbym była z nim 5 lat i nadal byśmy nie mieszkali, a teraz nie ma mowy nawet. Nie czuje by miał wobec mnie jakieś plany, co też jest frustrujące.

Kocham go mimo wszystko, czasami jest naprawdę dobry i kochany. Martwię sie tylko, że z racji jak on to lubi podkreślać "jest indywidualną jednostką" to ja wiecie, jestem tylko taką zapchajdziurą na ten moment i nie chce dlatego też mieszkać ze mną.

Jeśli ktoś mógłby przeczytać to i dodać jakiś komentarz, opinie to byłabym bardzo wdzięczna. Dziękuję.

jak jest taką indywidualną jednostką, to po co mu związek? nie ma obowiązku z kimś być. a ty rozmawiałaś w ogóle z nim o tym, że chcesz z nim zamieszkać?
facet nie ma być czasami naprawdę dobry i kochany, tylko ma być twoją najbliższą osobą. chyba nie czujesz tego za bardzo z jego strony w stosunku do siebie.
byłam w podobnej sytuacji, półtora roku bujania się ze spotkaniami raz w tygodniu i pomimo rozmów brak chęci zmiany tej sytuacji z jego strony. po prostu odeszłam, bo szkoda było mi życia - ale jestem też prawie 10 lat starsza od Ciebie, więc pewnie było mi w pewnym sensie łatwiej podjąć tą decyzję.

[karawanna]

Jak piszesz o kimś, że CZASAMI jest naprawdę dobry i kochany, to nie wiem, co Ty z nim jeszcze robisz. Ciekawe, jak często jest to "czasami"...

[Ellen_Ripley]

[1=d61abbce58b52fe45ffe444 afc51ca0ea3c11859_65540a4 4484ab;88780699]Kiedyś gdzieś usłyszałam bardzo mądre słowa - jeżeli czujesz, że dla kogoś mało znaczysz, to najprawdopodobniej tak jest.

I z doświadczenia wiem, że rzadko zdarza się tak, żeby w związku relacja się po kilku latach nagle zaczęła zacieśniać, raczej jest odwrotnie.[/QUOTE]

Dokładnie. Tu będzie tylko gorzej.

[karola11]

Faktycznie, jesteś taką zapchajdziurą. Chłopak jest niedojrzały, na tym etapie bardziej fascynują go koledzy. Normalnym zachowaniem jest to, że jak przychodzi druga połowa to się o nią dba a nie zostawią samą. Rozumiem raz na jakiś czas, gdyby chciał / musiał dokończyć rozmowę z kolegą, ale nie notorycznie. I to jest coś, co może mieć miejsce raz na jakiś czas, a nie to, że raz na jakiś czas jest czuły i kochany. Jestem od Ciebie starsza o ponad 10 lat i na tym etapie życia bez problemów pożegnałabym się z takim chłopakiem. Tobie może być trudniej, ale z czasem dojrzejesz do tej decyzji

[Pablito43]

Dziękuję bardzo każdej osobie, która zabrała głos w tej mej sprawie. Jest mi trochę ciężko to zaakceptować, w sensie tą prawdę. Tym bardziej, że ja jestem taką osobą, która bierze takie rzeczy do siebie, w sensie staram się jak mogę być "atrakcyjniejszą" niż koledzy, a jak to działa na chwilę albo w ogóle nie działa to mam tylko myśli typu "co jest ze mną nie tak". Niemniej jednak pewnie macie rację, szkoda mi tak tego...czasu, pieniędzy, wysiłku włożonego w to wszystko. Przepraszam, przemawia przeze mnie frustracja. Dziękuję bardzo za pomoc.

[69d5782cb96c44b77f6e0ec22c8f79bc60c635f6_65a5448a32992]

Napisane przez Pablito43

Dziękuję bardzo każdej osobie, która zabrała głos w tej mej sprawie. Jest mi trochę ciężko to zaakceptować, w sensie tą prawdę. Tym bardziej, że ja jestem taką osobą, która bierze takie rzeczy do siebie, w sensie staram się jak mogę być "atrakcyjniejszą" niż koledzy, a jak to działa na chwilę albo w ogóle nie działa to mam tylko myśli typu "co jest ze mną nie tak". Niemniej jednak pewnie macie rację, szkoda mi tak tego...czasu, pieniędzy, wysiłku włożonego w to wszystko. Przepraszam, przemawia przeze mnie frustracja. Dziękuję bardzo za pomoc.

Dziewczyno, ty z automatu powinnaś być dla niego atrakcyjniejsza niż koledzy. Piszesz, że szkoda ci czasu - uwierz, za kolejne dwa lata będzie ci tego czasu szkoda jeszcze bardziej.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[fbf4f81e41525779832788cd71e9a6a506251643_6580de17ecce4]

Przede wszystkim, jeśli przychodzi ktoś do nas w odwiedziny, w gości (nieważne, czy to koleżanka, siostra czy dziewczyna), to jest kwestia kultury, że nie zostawia się gościa samego w pokoju i idzie gadać z lokatorami. On z nimi mieszka, więc o codziennych sprawach może porozmawiać w każdym innym momencie. Chłopakowi widocznie brakuje kultury i nie przejmuje się za bardzo twoimi uczuciami. I co to znaczy, że ty siedzisz w pokoju a on idzie np zjeść? To ty przychodzisz do niego, nie możecie zjeść razem?

Ten związek wygląda tak, że jest to spoko, ale mogłoby go nie być. Szkoda w twoim wieku, aby się męczyć w relacji, gdy chłopak się nawet dla ciebie nie stara. Już nawet nie chodzi o to wspólne mieszkanie, bo jesteście bardzo młodzi, wcale nie uważam, że to już ten etap, by koniecznie ze soba mieszkać, on ma prawo chcieć mieszkać z kumplami a nie bawić się w dom z dziewczyna. Ale pomijając to, on cię zwyczajnie olewa.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz