Kiedyś zostałam zdradzona a teraz nie mogę w pełni zaufać

[Czesia12345]

Hej, chciałabym się wygadać, bo nie mam komu... No cóż, życie.

Mam duży problem z zaufaniem. Kiedyś, gdy miałam pierwszego chłopaka za czasów szkolnych to ufałam mu w stu procentach. Dałabym sobie za niego rękę uciąć. Byliśmy kilku lat w związku, były rozstania i powroty ale z innych przyczyn, natomiast nigdy nie pomyślałabym, że mnie zdradzi i to jeszcze w tak perfidny sposób. Nasz związek wtedy już chylił się ku końcowi, jednak mój ex pisał mi jeszcze jakieś wypociny, że zależy mu i chce żeby było jak dawniej, po czym na drugi dzień poszedł na imprezę w lokalu i mnie zdradził i jeszcze wysyłał mi potem foty ze swoją nową laską. Chyba nie muszę mówić jaki ślad to na mnie zostawiło. Przeżyłam to mocno, potem poznałam obecnego chłopaka z którym jestem 4 lata. W sumie nie miałam jakichś problemów z zazdrością, bo on był inny niż tamten - nie ma koleżanek, raczej znajome jak już, obraca się głównie w męskim towarzystwie a przede mną nie miał nawet dziewczyny - z jakimiś kręcił ale zawsze z jakiegoś powodu on to ucinał. Myślałam, że nie mam problemu z zazdrością, że ta zdrada exa nie odcisnęła na mnie takiego piętna, ale chyba się pomyliłam.

Raz pojechaliśmy na taką wycieczkę organizowaną z jego znajomymi + znajome znajomego. Ogólnie wszystko było spoko na początku, potem pod koniec tej wycieczki ludzie już byli dość schlani, mój chłopak też. Ogólnie on chyba nie robił nic złego, ale była tam taka laska, ogólnie otwarta, dosyć miła, wiedziała, że jesteśmy razem, ale zaczęła tam coś do niego zagadywać, żeby jej pomógł coś tam zanieść, potem grała z nim w jakąś grę typu łapki, nie wiem dokładnie. To nie było obiektywnie nic chyba dziwnego, ja siedziałam wtedy sama, ale jakoś ta sytuacja tak na mnie wpłynęła, że mam jakieś mniejsze zaufanie, bo wszystko co mnie kiedyś spotkało mi się przypomniało. Że zaczyna się od jakichś niewinnych zagrywek, a kończy się na zdradzie. On nie pisze z żadnymi dziewczynami, ale też ma dziwne akcje, np. mówię, że gdzieś byłam i obsługiwała mnie taka i taka dziewczyna, a on się pyta czy fajna (wiecie, z wyglądu). Przez takie coś moje zaufanie jakoś osłabło, tzn wiem że jak wychodzi z kolegami to mnie nie zdradza, ale mam po prostu taką obawę, że stanie się to samo co we wcześniejszym związku. On ogólnie jest taki, że mogę raczej na niego liczyć, często też się chce przytulać czy całować, nawet nie sam seks tylko to właśnie, chociaż o swoich emocjach za bardzo nie gada. Z drugiej strony jest taki, że nie można z nim pogadać o przyszłości, bo on twierdzi, że nie jest gotowy na poważne decyzje - ja chyba też nie jestem chyba gotowa i w sumie nie zależy mi na ślubie czy dzieciach na ten moment, ale on nawet na wspólne mieszkanie nie jest gotowy (24 lata). Żyje w sumie od soboty do soboty. I głównie to ja do niego przyjeżdżam, co prawda u niego jest większa przestrzeń nie siedzimy w ścisku, ale również też by mógł się wykazać inicjatywą i do mnie przyjechać, tym bardziej że 10min drogi od siebie mieszkamy. Może też przez taką jego postawę nie mam do niego takiego zaufania pełnego. Nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć. Jestem w totalnej rozsypce. Najgorsze jest to, że nawet nie mam za bardzo z kim o tym pogadać, mam jakichś znajomych ale raczej kontakt jest sporadyczny, a osoba z którą miałam regularny kontakt okazała się fałszywa i potrafiła tylko mówić o swoich problemach, gdy ja potrzebowałam wsparcia to nie mogłam na nic liczyć więc to urwałam. Nie wiem nawet o co chciałabym was zapytać, mam po prostu beznadziejny dzień, siedzę i płaczę od kilku godzin a nawet nie wiem co jest głównym źródłem tego, czy mój jakiś lęk o tą zdradę czy o coś innego, może o to, że zostanę kompletnie sama za jakiś czas. Czuję się po prostu beznadziejnie

[d5f2b1fe262415f84dead746c1bee8c0d6ac2850_6340b0400d0a7]

Napisane przez Czesia12345

Hej, chciałabym się wygadać, bo nie mam komu... No cóż, życie.

Mam duży problem z zaufaniem. Kiedyś, gdy miałam pierwszego chłopaka za czasów szkolnych to ufałam mu w stu procentach. Dałabym sobie za niego rękę uciąć. Byliśmy kilku lat w związku, były rozstania i powroty ale z innych przyczyn, natomiast nigdy nie pomyślałabym, że mnie zdradzi i to jeszcze w tak perfidny sposób. Nasz związek wtedy już chylił się ku końcowi, jednak mój ex pisał mi jeszcze jakieś wypociny, że zależy mu i chce żeby było jak dawniej, po czym na drugi dzień poszedł na imprezę w lokalu i mnie zdradził i jeszcze wysyłał mi potem foty ze swoją nową laską. Chyba nie muszę mówić jaki ślad to na mnie zostawiło. Przeżyłam to mocno, potem poznałam obecnego chłopaka z którym jestem 4 lata. W sumie nie miałam jakichś problemów z zazdrością, bo on był inny niż tamten - nie ma koleżanek, raczej znajome jak już, obraca się głównie w męskim towarzystwie a przede mną nie miał nawet dziewczyny - z jakimiś kręcił ale zawsze z jakiegoś powodu on to ucinał. Myślałam, że nie mam problemu z zazdrością, że ta zdrada exa nie odcisnęła na mnie takiego piętna, ale chyba się pomyliłam.

Raz pojechaliśmy na taką wycieczkę organizowaną z jego znajomymi + znajome znajomego. Ogólnie wszystko było spoko na początku, potem pod koniec tej wycieczki ludzie już byli dość schlani, mój chłopak też. Ogólnie on chyba nie robił nic złego, ale była tam taka laska, ogólnie otwarta, dosyć miła, wiedziała, że jesteśmy razem, ale zaczęła tam coś do niego zagadywać, żeby jej pomógł coś tam zanieść, potem grała z nim w jakąś grę typu łapki, nie wiem dokładnie. To nie było obiektywnie nic chyba dziwnego, ja siedziałam wtedy sama, ale jakoś ta sytuacja tak na mnie wpłynęła, że mam jakieś mniejsze zaufanie, bo wszystko co mnie kiedyś spotkało mi się przypomniało. Że zaczyna się od jakichś niewinnych zagrywek, a kończy się na zdradzie. On nie pisze z żadnymi dziewczynami, ale też ma dziwne akcje, np. mówię, że gdzieś byłam i obsługiwała mnie taka i taka dziewczyna, a on się pyta czy fajna (wiecie, z wyglądu). Przez takie coś moje zaufanie jakoś osłabło, tzn wiem że jak wychodzi z kolegami to mnie nie zdradza, ale mam po prostu taką obawę, że stanie się to samo co we wcześniejszym związku. On ogólnie jest taki, że mogę raczej na niego liczyć, często też się chce przytulać czy całować, nawet nie sam seks tylko to właśnie, chociaż o swoich emocjach za bardzo nie gada. Z drugiej strony jest taki, że nie można z nim pogadać o przyszłości, bo on twierdzi, że nie jest gotowy na poważne decyzje - ja chyba też nie jestem chyba gotowa i w sumie nie zależy mi na ślubie czy dzieciach na ten moment, ale on nawet na wspólne mieszkanie nie jest gotowy (24 lata). Żyje w sumie od soboty do soboty. I głównie to ja do niego przyjeżdżam, co prawda u niego jest większa przestrzeń nie siedzimy w ścisku, ale również też by mógł się wykazać inicjatywą i do mnie przyjechać, tym bardziej że 10min drogi od siebie mieszkamy. Może też przez taką jego postawę nie mam do niego takiego zaufania pełnego. Nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć. Jestem w totalnej rozsypce. Najgorsze jest to, że nawet nie mam za bardzo z kim o tym pogadać, mam jakichś znajomych ale raczej kontakt jest sporadyczny, a osoba z którą miałam regularny kontakt okazała się fałszywa i potrafiła tylko mówić o swoich problemach, gdy ja potrzebowałam wsparcia to nie mogłam na nic liczyć więc to urwałam. Nie wiem nawet o co chciałabym was zapytać, mam po prostu beznadziejny dzień, siedzę i płaczę od kilku godzin a nawet nie wiem co jest głównym źródłem tego, czy mój jakiś lęk o tą zdradę czy o coś innego, może o to, że zostanę kompletnie sama za jakiś czas. Czuję się po prostu beznadziejnie

Idź na terapię.

Wydarzenia z poprzedniego związku nie powinny rzutować na kolejny.

Zostanie bez partnera to nie jest koniec świata i nijak brak partnera nie świadczy, że jesteś mniej warta.

To normalne, że nie wszyscy ludzie mają przyjaciół od serca, którym się mogą wygadać. Powiedziałabym nawet, że sporo osób nie ma.

Twój obecny nie brzmi jako jakiś wspaniały partner. Rozumiem, że ktoś w wieku 24 lat nie chce brać ślubu, ale jakbym usłyszała 'że nie jest gotowy na poważne decyzje' to bym stwierdziła, że w sumie mu zwisam i jestem z braku laku. Poza tym nie byłabym tak długo w związku bez mieszkania razem ze sobą. Mieszkanie wiele weryfikuje. Czy macie podobne standardy czystości, podejście do finansów i dzielenia obowiązków, czy nie drażnicie się na dłuższa metę swoją obecnością.

[Ellen_Ripley]

Zgadzam się z tym, że brak zamieszkania ze sobą przez tyle czasu, żeby jednak pewne rzeczy zweryfikować, to zły pomysł.

Autorko, może terapia a może nie ufasz obecnemu, bo to określony typ człowieka i NIE TEN związek.

[skara]

Wasz związek wygląda na taki z braku laku. Ani chyba nie ma w nim wielkich uczuć ani namiętności, miłości. Szkoda na to czasu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[Miss_Suze]

Też się zgadzam, tyle lat razem i brak wspólnego mieszkania, bo on nie jest gotowy? Red flag.

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Jak ja Cię rozumiem... Sama szukam odpowiedzi na pytania, ktore sobie stawiasz, Autorko.
Życzę Ci z całego serca, żebyś jednak umiała zaufać i uwierzyć w miłość, bez takich zwątpień. Nie wiem czy z tym, czy z innym chłopakiem. Ale ogólnie, żeby takie traumatyczne wspomnienia do Ciebie nie wracały, i żebyś budowała na nowo

Wysłane z mojego SM-A320FL przy użyciu Tapatalka

[niepogodna]

Napisane przez Czesia12345

Hej, chciałabym się wygadać, bo nie mam komu... No cóż, życie.

Mam duży problem z zaufaniem. Kiedyś, gdy miałam pierwszego chłopaka za czasów szkolnych to ufałam mu w stu procentach. Dałabym sobie za niego rękę uciąć. Byliśmy kilku lat w związku, były rozstania i powroty ale z innych przyczyn, natomiast nigdy nie pomyślałabym, że mnie zdradzi i to jeszcze w tak perfidny sposób. Nasz związek wtedy już chylił się ku końcowi, jednak mój ex pisał mi jeszcze jakieś wypociny, że zależy mu i chce żeby było jak dawniej, po czym na drugi dzień poszedł na imprezę w lokalu i mnie zdradził i jeszcze wysyłał mi potem foty ze swoją nową laską. Chyba nie muszę mówić jaki ślad to na mnie zostawiło. Przeżyłam to mocno, potem poznałam obecnego chłopaka z którym jestem 4 lata. W sumie nie miałam jakichś problemów z zazdrością, bo on był inny niż tamten - nie ma koleżanek, raczej znajome jak już, obraca się głównie w męskim towarzystwie a przede mną nie miał nawet dziewczyny - z jakimiś kręcił ale zawsze z jakiegoś powodu on to ucinał. Myślałam, że nie mam problemu z zazdrością, że ta zdrada exa nie odcisnęła na mnie takiego piętna, ale chyba się pomyliłam.

Raz pojechaliśmy na taką wycieczkę organizowaną z jego znajomymi + znajome znajomego. Ogólnie wszystko było spoko na początku, potem pod koniec tej wycieczki ludzie już byli dość schlani, mój chłopak też. Ogólnie on chyba nie robił nic złego, ale była tam taka laska, ogólnie otwarta, dosyć miła, wiedziała, że jesteśmy razem, ale zaczęła tam coś do niego zagadywać, żeby jej pomógł coś tam zanieść, potem grała z nim w jakąś grę typu łapki, nie wiem dokładnie. To nie było obiektywnie nic chyba dziwnego, ja siedziałam wtedy sama, ale jakoś ta sytuacja tak na mnie wpłynęła, że mam jakieś mniejsze zaufanie, bo wszystko co mnie kiedyś spotkało mi się przypomniało. Że zaczyna się od jakichś niewinnych zagrywek, a kończy się na zdradzie. On nie pisze z żadnymi dziewczynami, ale też ma dziwne akcje, np. mówię, że gdzieś byłam i obsługiwała mnie taka i taka dziewczyna, a on się pyta czy fajna (wiecie, z wyglądu). Przez takie coś moje zaufanie jakoś osłabło, tzn wiem że jak wychodzi z kolegami to mnie nie zdradza, ale mam po prostu taką obawę, że stanie się to samo co we wcześniejszym związku. On ogólnie jest taki, że mogę raczej na niego liczyć, często też się chce przytulać czy całować, nawet nie sam seks tylko to właśnie, chociaż o swoich emocjach za bardzo nie gada. Z drugiej strony jest taki, że nie można z nim pogadać o przyszłości, bo on twierdzi, że nie jest gotowy na poważne decyzje - ja chyba też nie jestem chyba gotowa i w sumie nie zależy mi na ślubie czy dzieciach na ten moment, ale on nawet na wspólne mieszkanie nie jest gotowy (24 lata). Żyje w sumie od soboty do soboty. I głównie to ja do niego przyjeżdżam, co prawda u niego jest większa przestrzeń nie siedzimy w ścisku, ale również też by mógł się wykazać inicjatywą i do mnie przyjechać, tym bardziej że 10min drogi od siebie mieszkamy. Może też przez taką jego postawę nie mam do niego takiego zaufania pełnego. Nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć. Jestem w totalnej rozsypce. Najgorsze jest to, że nawet nie mam za bardzo z kim o tym pogadać, mam jakichś znajomych ale raczej kontakt jest sporadyczny, a osoba z którą miałam regularny kontakt okazała się fałszywa i potrafiła tylko mówić o swoich problemach, gdy ja potrzebowałam wsparcia to nie mogłam na nic liczyć więc to urwałam. Nie wiem nawet o co chciałabym was zapytać, mam po prostu beznadziejny dzień, siedzę i płaczę od kilku godzin a nawet nie wiem co jest głównym źródłem tego, czy mój jakiś lęk o tą zdradę czy o coś innego, może o to, że zostanę kompletnie sama za jakiś czas. Czuję się po prostu beznadziejnie

Ja rozumiem, bo zdrada bardzo mocno w człowieku siedzi, nawet jak się wydaje, że się z nią uporaliśmy. Ja nadal walczę z jej pokłosiem na terapii, mimo że po fakcie nie czułam, że tak zburzy we mnie wszystko i problemy wyszły dopiero po jakimś czasie.

Ja bym na twoim miejscu udała się na terapię. Inna sprawa, że twój partner wydaje się niezbyt dojrzały do budowania poważniejszej relacji niż takiej weekendowej i właśnie w tym terapia może ci pomóc - podjęciu decyzji, co dalej z wami, czy zostajesz, czy szukasz kogoś, kto będzie chętny na jakieś pierwsze kroki ku wspólnej przyszłości.