Co pozwala budować dobry trwały związek?

[niepogodna]

Poszukuję odpowiedzi na pytanie w temacie, być może ze względu na moją diagnozę (osobowość chwiejna emocjonalnie, podtyp impulsywny). Wiadomo, że osobom jak ja ciężej zrozumieć dynamikę związku i wejść w/stworzyć dobrą relację.



Ale nie o mnie. Chciałabym podpytać Wizażanki, które pozostają w satysfakcjonujących i długotrwałych (więcej niż 5 lat) związkach. Co wg Was pozwala budować dobry, trwały i dojrzały związek? Co sprawia, że partner Wam nie powszednieje a Wy jemu? Co ułatwia Wam przechodzenie przez burze, konflikty, kolejne etapy?



Zauważyłam po sobie i znajomych (póki co), że związki są dobre na 2-3 lata, a potem wkrada się nuda, a ludzie rozstają. Zaczyna brakować iskry, życiowej i seksualnej, wszystko staje się zwykłe i powszednieje. Głównie właśnie (niestety) facetom. Rozumiem dobrze, że wspominanie pięknych czasów jak to było gdy się poznaliście po kilku(nastu) latach to przede wszystkim wspomnienia i dynamika relacji wygląda inaczej, na pierwszy rzut oka pewnie nudniej. Ale jednak coś ludzi trzyma. Co robicie, że Wasi parterzy nadal patrzą na Was po latach z błyskiem w oku? Co oni robią, że nadal czujecie się w nich zakochane?

[PumpkinEyes]

To chyba zależy, co kto oczekuje od związku i kogo sobie wybierze do jego tworzenia. Zwłaszcza, że na oczekiwania i emocje drugiej osoby nie ma się za dużego wpływu.

Jednak tym co moim zdaniem najlepiej sprzyja trwałości relacji jest fundament z przyjaźni i dopasowania seksualnego. To już pozwala ominąć wiele frustracji. A poza tym świadomość swoich potrzeb i chęć zrozumienia drugiej osoby oraz troska nie tyle o utrzymanie relacji, a dobrostan i poczucie bezpieczeństwa osoby partnerskiej. Jeżeli jest szczera i obustronna to dla mnie najlepszy przykład tego wysiłku, który powinno się wkładać na co dzień w związek.

Wiadomo, że jak hormony zakochania się wyciszają to namiętność też zwykle się obniża, ale seks nadal może być satysfakcjonujący. Zwłaszcza, że z czasem wytwarza się pewien rodzaj intymności i lepiej zna się ciało i potrzeby drugiej osoby.

[Krystal_26]

Tak, fundament przyjaźni, poczucie, że ma się w kimś wsparcie w razie potrzeby, że można wzajemnie sobie pomagać. Ale też jakieś wspólne hobby bardzo łączy. Sama chemia i dobry seks nie wystarczy, bo to faktycznie po roku czy dwóch powszednieje.

[Aaneczkaa86]

A ja do tego co pisały dziewczyny dodam umiejętność rozmowy. U nas nie ma czegoś takiego jak foch, ciche dni i temu podobne bzdety. Poświęcanie uwagi partnerowi. Umiejętność słuchania partnera.

Wysłane z mojego SM-A336B przy użyciu Tapatalka

[967f3601e527e8d89f0729c53155db34a99f48cb_63dafd3d2687d]

Przeczytałam niedawno w innym miejscu, że brak obowiązku seksu. Tzn., że jak jednej stronie się odechce, to druga machnie ręką, że to tylko sporadyczny spontaniczny dodatek, a nie oczekiwanie, że będzie.

Na pewno komunikacja i zgodne charaktery. Z doświadczenia wiem, że np. sangwinik długo nie wytrzyma z cholerykiem. Musi być obustronny szacunek.

[skara]

Napisane przez Aaneczkaa86

A ja do tego co pisały dziewczyny dodam umiejętność rozmowy. U nas nie ma czegoś takiego jak foch, ciche dni i temu podobne bzdety. Poświęcanie uwagi partnerowi. Umiejętność słuchania partnera.

Wysłane z mojego SM-A336B przy użyciu Tapatalka

U mnie podobnie. Rozmowa to podstawa, nawet na trudne tematy. żadnych cichych dni i obrażania się.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[PumpkinEyes]

Napisane przez skara

U mnie podobnie. Rozmowa to podstawa, nawet na trudne tematy. żadnych cichych dni i obrażania się.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Bo nie oszukujmy się, ale ciche dni, fochy itp. to jest jakaś forma przemocy psychicznej, a jeśli związek ma być szczęśliwy i obie strony mają czuć się w nim bezpiecznie to żadna forma przemocy, nawet najlżejsza, nie ma prawa w nim występować. Tak samo nieakceptowalne jest wyzywanie osoby partnerskiej, choćby to było spowodowane silnymi emocjami.

[Caudofemoralis]

Napisane przez niepogodna

Zauważyłam po sobie i znajomych (póki co), że związki są dobre na 2-3 lata, a potem wkrada się nuda, a ludzie rozstają. Zaczyna brakować iskry, życiowej i seksualnej, wszystko staje się zwykłe i powszednieje.

Ja mam na to tylko jedną radę. Szukać partnera, z którym chcemy spędzić życie tak po prostu, a nie "dostarczyciela iskry i ekscytacji". Mój pies nie jest tak ekscytujący jak wtedy, gdy był szczeniakiem, ale dalej chcę go mieć. Nie rozumiem, dlaczego z ludźmi miałoby być inaczej.

[Gwiazdeczka223]

Zabrzmi to głupio ale dla mnie kluczem jest bliskość i lojalność - świadomość że zawsze jesteście po swojej stronie i się wspieracie, możecie na siebie liczyć, jesteście swoimi najlepszymi przyjaciółmi i to stanowi fundamenty wszystkiego. Z nikim nie uwielbiam tak spędzać czasu jak z moim partnerem, przy nim mogę się wyluzować, odpocząć, poszaleć, a kiedy mam zły humor jest jedyną osobą którą toleruję. Seks i namiętność są ważne ale nie mogą być podstawą, bo przez lata nie raz zdarzy się moment że seks zejdzie na dalszy plan przez chorobę, stres itp. Emocje z początku zawsze z czasem się wyciszają i dobrze! Gdy poznałam mojego męża trafił mnie piorun sycylijski, nie mogłam spać jesc ani pracować, chyba bym oszalała gdyby to trwało latami.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[niepogodna]

Kurcze, czas świąteczny jest bardzo trudny, kiedy z każdego miejsca atakują cię szczęśliwe pary jadące na rodzinną Wigilię, znajomi co się zaręczają w Święta, bo to taki piękny czas...



I ta myśl, że to nie dla ciebie, ty się nie nadajesz żeby stworzyć długi piękny związek, chociaż od zawsze to twoje marzenie i możesz sobie wmawiać, że nie, zapychać świat i rzeczywistość miejscami, ludźmi, pasjami, wydarzeniami, ale ta potrzeba bliskości, miłości i bezpieczeństwa nadal gdzieś jest.



A jednocześnie masz świadomość, że nigdy w życiu ci się to nie udało. Najpierw nieodpowiednie osoby, które traktowały cię nie tak jak powinny. Potem związek, w którym czułaś się bezpiecznie, ale nie mogłaś pokochać partnera. I na koniec relacja, w której bolało cię całe ciało ze strachu przed odrzuceniem mimo wizyt u psychologa i rozmów, że partner nie robi nic złego, to wciąż mieszanka zaangażowania i lęku powodowała, że nie miałaś siły.



Bardzo chciałabym, żeby ktoś kogo pokocham zechciał być ze mną dla mnie, dał mi pierścionek zaręczynowy mimo mnie, moich wad, problemów, mimo mojego charakteru.

[lulka19]

Napisane przez Krystal_26

Tak, fundament przyjaźni, poczucie, że ma się w kimś wsparcie w razie potrzeby, że można wzajemnie sobie pomagać. Ale też jakieś wspólne hobby bardzo łączy. Sama chemia i dobry seks nie wystarczy, bo to faktycznie po roku czy dwóch powszednieje.

Zgadzam się.
Dla mnie fundamentem dobrego związku jest zaufanie, oraz szacunek. Jeśli tego nie ma, to nie będzie związku. Zgodność charakterów, sama ta świadomość, że mogę liczyć na te drugą osobę, i pójdzie ona za mną w ogień.
Nie mam łatwego charakteru, ale jakoś udaje na się trwać bez żadnych kryzysów, już prawie 13 lat. Gdyby trzeba było ciągle walczyć o tę relację , to chyba bym się poddała.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[e36b38c1b02253f65e484b4d30ebb09d9d5f8578_646d4571ebe9e]

Z tego co widzę wśród rodziny i znajomych bardzo ważny jest podobny styl życia (ekstrawertyk z introwertykiem czy miłośnik długich wycieczek z domatorem).

Jednak najważniejszą rzeczą jest chyba zrozumienie i zaakceptowanie, że żaden związek po 5 latach nie będzie identyczny jak na początku. Wiele ludzi utożsamia motyle w brzuchu i wirującą namiętność z miłością a kiedy znikają, związek się sypie. Nawet w rodzinie było u mnie ostatnio rozstanie narzeczeństwa (6 lat związku), bo "już nie jest tak jak na początku". Myślę, że akceptacja tej mniej ekscytującej, ale bardziej dojrzałej, spokojniejszej miłości jest decydującym punktem. Bez tego każdy związek się w końcu wypali a ludzie będą szukać kolejnego partnera, by po 2-3 latach znowu uznać, że to już nie to.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[goslawka]

Napisane przez niepogodna

Kurcze, czas świąteczny jest bardzo trudny, kiedy z każdego miejsca atakują cię szczęśliwe pary jadące na rodzinną Wigilię, znajomi co się zaręczają w Święta, bo to taki piękny czas...



I ta myśl, że to nie dla ciebie, ty się nie nadajesz żeby stworzyć długi piękny związek, chociaż od zawsze to twoje marzenie i możesz sobie wmawiać, że nie, zapychać świat i rzeczywistość miejscami, ludźmi, pasjami, wydarzeniami, ale ta potrzeba bliskości, miłości i bezpieczeństwa nadal gdzieś jest.



A jednocześnie masz świadomość, że nigdy w życiu ci się to nie udało. Najpierw nieodpowiednie osoby, które traktowały cię nie tak jak powinny. Potem związek, w którym czułaś się bezpiecznie, ale nie mogłaś pokochać partnera. I na koniec relacja, w której bolało cię całe ciało ze strachu przed odrzuceniem mimo wizyt u psychologa i rozmów, że partner nie robi nic złego, to wciąż mieszanka zaangażowania i lęku powodowała, że nie miałaś siły.



Bardzo chciałabym, żeby ktoś kogo pokocham zechciał być ze mną dla mnie, dał mi pierścionek zaręczynowy mimo mnie, moich wad, problemów, mimo mojego charakteru.

Nic na siłę.
Ja od siebie dodam, że można kogoś zagłaskać. Ja potrzebuje w związku wolności, przestrzeni i powietrza.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Misia452]

Chyba mogę się wypowiedzieć,bo jestem z tz ponad 5 lat.
Jeśli chodzi o nas to myślę,że kluczem do udanego związku jest rozmowa i jeszcze raz rozmowa. Nie ma u nas cichych dni. Na pewno ma wpływ na to też fakt,że mój tz jak i ja nie potrafimy się długo gniewać i wolimy się pogodzić niż np iść pokłoconymi spać, on jest na pewno ta osoba, która przeważnie wyciaga rękę jako pierwsza (myślę,że tu duza rolę odgrywa kto ma jaki charakter). Oboje jesteśmy uparci,więc myślę,że podobne charaktery sprawiły,że się rozumiemy i tak jakby swoje zachowania,bo sami zachowujemy się podobnie.
Mieszkamy razem od 1,5 roku i powiem szczerze,że nie zauważyłam zeby nasz związek się wypalił. Jest chyba lepiej niż na początku,więc u nas teoria,że po kilku latach coś się psuje się nie sprawdza. Tz na pewno jest bardziej romantyczny niż na początku, nie staramy się mniej niż na początku. Dbamy o związek tak samo albo mocniej.
Jasne czasem wkrada się rutyna, są gorsze dni,ale zawsze wtedy rozmawiamy lub wprowadzamy coś nowego czy np robimy coś na co zawsze brakuje czasu. Oboje jesteśmy bardzo uczuciowi, lubimy okazywać uczucia np przez dotyk, więc tu znów jesteśmy do siebie podobni.
Czasem ustępujemy sobie,ale mamy własne zdania i to myślę,że też jest ważne,że mimo że tyle lat razem każdy ma jakiś tam swój punkt widzenia i nikt nikogo nie stopuje,więc ta odrębność pomimo bycia razem też jest fajna.
Powiem szczerze,że miałam czasem myśli,że z upływem czasu będzie gorzej,ale póki co nie ma takiej sytuacji.

Wysłane z mojego SM-M115F przy użyciu Tapatalka

---------- Dopisano o 09:00 ---------- Poprzedni post napisano o 08:58 ----------

Jeśli chodzi o seks to też jest lepiej niż na początku, o wiele.
Znamy się już pod tym względem dobrze,ale umiemy się też zaskoczyć, zrobić czasem coś szalonego, zmienić klimat itp. To według mnie też dużo daje. Takie dopasowanie seksualne.

Wysłane z mojego SM-M115F przy użyciu Tapatalka

---------- Dopisano o 09:00 ---------- Poprzedni post napisano o 09:00 ----------

No i to,że my się po prostu bardzo lubimy. Jako ludzie. Nie para.


Wysłane z mojego SM-M115F przy użyciu Tapatalka

---------- Dopisano o 09:04 ---------- Poprzedni post napisano o 09:00 ----------

A no i fakt,że mamy taką pewność,że możemy na siebie liczyć w każdej sytuacji. Z nikim innym tak nie mam.

Wysłane z mojego SM-M115F przy użyciu Tapatalka

[Lasagna_ze_szpinakiem]

Dla mnie (8 lat w związku, oboje grubo po 30-tce) duże znaczenie miało z jakiego typu rodziny pochodzi mój partner. Mam tu na myśli rodzaj relacji jaki wiąże go z bliskimi, jacy są moi teście, jak odnosi się do siebie rodzeństwo. To miało wpływ na to jakim człowiekiem jest mój mąż, jak rozwiązuje problemy itd. U nich jest duża bliskość- synowie bez problemu dzwonią do rodziców czy wpadają do nich na kawę. Ale równocześnie moi teście w ogóle nie ingerują w nasze związki. Są raczej wsparciem, nigdy nie oceniają. Teściowa zawsze nas chwali (swoje synowe) i jesteśmy dla niej raczej powodem do dumy niż rywalizacji.
I widzę sama jak takie wychowanie w normalnej atmosferze premiuje- mój partner mimo, że z prostej rodziny traktuje nasza, dwuosobową rodzinę jako priorytet i swoje życie układa pod nasza 2. To mi daje stabilność i poczucie, że jesteśmy dla siebie najważniejsi, nawet gdy mamy czasem gorsze dni.

Wysłane z mojego Redmi Note 8 Pro przy użyciu Tapatalka

[natash88]

Trwały związek oprócz oczywistości: lojalność, zaangażowanie, intymność, namiętność tworzy także akceptacja czy tolerancja na nudę/codzienność/rutynę. I w tym może pomagać konkretny temperament i osobowość, i pewnie pozytywne wzorce z otoczenia. Dlatego też jednym jest łatwiej długie związki tworzyć, a innym mniej, i nie jestem przekonana, że jest to kwestia tylko czegoś, czego się można nauczyć/rozwinąć w sobie.

W ogóle przy całej radości z początkowego etapu zakochania, nie chciałabym do tego wrócić: a) inne rzeczy schodzą na dalszy plan, a przecież w życiu realizuje się na wielu płaszczyznach; b) to etap wymagający wobec siebie bardzo - na pewno większe starania, ale i zaabsorbowanie drugą osobą na dłuższą metę głowie dobrze nie robi Zdrowo jest wrócić do równowagi, czyli przejść z zakochania w miłość partnerską.

[linaya]

Na pewno przyjaźń, lubienie się nawzajem. Zrozumienie, komunikacja, podobne temperamenty. Duża otwartość na drugą osobę i jej potrzeby, pragnienia, lęki (w życiu, ale reż np.w seksie czy innych dziedzinach).
Ponadto podobne poglądy na życie, podejście do ważnych kwestii życiowych (finanse, dzieci, rodzina, religia, światopogląd polityczny). Znam parę, która na fali pierwszej fazy związku - oślepiającej namiętności związała się węzłem malzeńskim, wyemigrowała to innego kraju, totalnie zmieniły im się ścieżki zawodowe i po jakimś dopiero czasie okazało się, że mają zupełnie inne poglądy polityczno-życiowe (on - prawicowy konserwatysta, ona - zdecydowanie liberałka), co stało się przyczyną zażartych kłótni.
Na pewno zbliża wspólne hobby, pasję, spędzanie czasu w ten sam sposób.

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[magdalenaCat]

Podstawa dobrego związku jest dobra komunikacja, to oczywiste, ale również co wiele osób pomija - akceptacja drugiej osoby i jej wad. Wydaje mi się ze najczęściej to kobiety są winne popełniania tego błędu- awantury ze nie rzucił palenia, ze obejrzał porno, ze kupił konsole do gry, ze nie chce drugiego dziecka. Oczywiście nie mam tu na myśli jakis skrajnych zachowań bo wtedy po prostu trzeba się rozstać zamiast zatruwać życie komuś i sobie. Szczęśliwy i kochany człowiek to człowiek akceptowany. Swego czasu tez padłam ofiara takiego zachowania ze strony faceta - na sile wysyłał mnie na studia w obcym języku który słabo znałam, zdarzyło mu się mówić ze dziewczyna tego czy tamtego to costam a ja nie… Ze nic nie osiagne. Awantury po co kupuje sobie ciuchy, bo to strata pieniędzy a sam ciagle kupował najnowsze iphony jak tylko wyszły i różne zbędne elektroniczne gadżety za które płacił krocie. Próbował mnie zmieniać tak żebym jemu pasowała. Czułam się z tym strasznie. Zerwalam a koniec koncow i tak mam teraz dobra, biurowa prace która osiągnęłam bez jego narzekań i utyskiwań.

[bafa65383b74e1029ccef70174e4f68b71e8a0f7_646950f23ada7]

Uważam, że ważne jest też umiejętność przyznania się do bledu, do tego że jest coś nie tak, że coś nie pasuje. My jesteśmy ze sobą 10 lat, ale po jakiś 6 mieliśmy naprawdę wielki kryzys. I zupełnie niewiadomo skąd ten kryzys się wziął, jakoś stopniowo zaczęliśmy siebie denerwować, kłóciliśmy się o pierdoły etc. TŻ postanowił się wtedy wyprowadzić. Mogłem unieść się dumą, powiedzieć, że ok, droga wolna, ale postanowiłam zawalczyć, daliśmy sobie okres próbny i wszystko wróciło do normy, tej dobrej normy.

Wysłane z mojego M2007J20CG przy użyciu Tapatalka

---------- Dopisano o 09:04 ---------- Poprzedni post napisano o 09:02 ----------

Napisane przez Misia452

Chyba mogę się wypowiedzieć,bo jestem z tz ponad 5 lat.
Jeśli chodzi o nas to myślę,że kluczem do udanego związku jest rozmowa i jeszcze raz rozmowa. Nie ma u nas cichych dni. Na pewno ma wpływ na to też fakt,że mój tz jak i ja nie potrafimy się długo gniewać i wolimy się pogodzić niż np iść pokłoconymi spać, on jest na pewno ta osoba, która przeważnie wyciaga rękę jako pierwsza (myślę,że tu duza rolę odgrywa kto ma jaki charakter). Oboje jesteśmy uparci,więc myślę,że podobne charaktery sprawiły,że się rozumiemy i tak jakby swoje zachowania,bo sami zachowujemy się podobnie.
Mieszkamy razem od 1,5 roku i powiem szczerze,że nie zauważyłam zeby nasz związek się wypalił. Jest chyba lepiej niż na początku,więc u nas teoria,że po kilku latach coś się psuje się nie sprawdza. Tz na pewno jest bardziej romantyczny niż na początku, nie staramy się mniej niż na początku. Dbamy o związek tak samo albo mocniej.
Jasne czasem wkrada się rutyna, są gorsze dni,ale zawsze wtedy rozmawiamy lub wprowadzamy coś nowego czy np robimy coś na co zawsze brakuje czasu. Oboje jesteśmy bardzo uczuciowi, lubimy okazywać uczucia np przez dotyk, więc tu znów jesteśmy do siebie podobni.
Czasem ustępujemy sobie,ale mamy własne zdania i to myślę,że też jest ważne,że mimo że tyle lat razem każdy ma jakiś tam swój punkt widzenia i nikt nikogo nie stopuje,więc ta odrębność pomimo bycia razem też jest fajna.
Powiem szczerze,że miałam czasem myśli,że z upływem czasu będzie gorzej,ale póki co nie ma takiej sytuacji.

Wysłane z mojego SM-M115F przy użyciu Tapatalka

---------- Dopisano o 09:00 ---------- Poprzedni post napisano o 08:58 ----------

Jeśli chodzi o seks to też jest lepiej niż na początku, o wiele.
Znamy się już pod tym względem dobrze,ale umiemy się też zaskoczyć, zrobić czasem coś szalonego, zmienić klimat itp. To według mnie też dużo daje. Takie dopasowanie seksualne.

Wysłane z mojego SM-M115F przy użyciu Tapatalka

---------- Dopisano o 09:00 ---------- Poprzedni post napisano o 09:00 ----------

No i to,że my się po prostu bardzo lubimy. Jako ludzie. Nie para.


Wysłane z mojego SM-M115F przy użyciu Tapatalka

---------- Dopisano o 09:04 ---------- Poprzedni post napisano o 09:00 ----------

A no i fakt,że mamy taką pewność,że możemy na siebie liczyć w każdej sytuacji. Z nikim innym tak nie mam.

Wysłane z mojego SM-M115F przy użyciu Tapatalka

Moim zdaniem wspólne mieszkanie, to tak jakby się zaczynało od początku. W sensie wszystko jest nowe, fajne, codzienność jest lepsza, bo ma się fajnego człowieka obok siebie i nie jest to czas na wypalenie.

Wysłane z mojego M2007J20CG przy użyciu Tapatalka

[lulka19]

Napisane przez natash88

Trwały związek oprócz oczywistości: lojalność, zaangażowanie, intymność, namiętność tworzy także akceptacja czy tolerancja na nudę/codzienność/rutynę. I w tym może pomagać konkretny temperament i osobowość, i pewnie pozytywne wzorce z otoczenia. Dlatego też jednym jest łatwiej długie związki tworzyć, a innym mniej, i nie jestem przekonana, że jest to kwestia tylko czegoś, czego się można nauczyć/rozwinąć w sobie.

W ogóle przy całej radości z początkowego etapu zakochania, nie chciałabym do tego wrócić: a) inne rzeczy schodzą na dalszy plan, a przecież w życiu realizuje się na wielu płaszczyznach; b) to etap wymagający wobec siebie bardzo - na pewno większe starania, ale i zaabsorbowanie drugą osobą na dłuższą metę głowie dobrze nie robi Zdrowo jest wrócić do równowagi, czyli przejść z zakochania w miłość partnerską.

Również nie chciałbym wrócić do początków związku. Wolę tę stagnację, którą mamy obecnie po tych kilkunastu latach.
Gdy znamy już dobrze siebie, swoje charaktery, potrzeby.
Nowości i odkrywanie tej drugiej osoby jest fajne, ale wiąże się zawsze z jakimś ryzykiem. Ja wolę jednak stałość

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Misia452]

Napisane przez Lasagna_ze_szpinakiem

Dla mnie (8 lat w związku, oboje grubo po 30-tce) duże znaczenie miało z jakiego typu rodziny pochodzi mój partner. Mam tu na myśli rodzaj relacji jaki wiąże go z bliskimi, jacy są moi teście, jak odnosi się do siebie rodzeństwo. To miało wpływ na to jakim człowiekiem jest mój mąż, jak rozwiązuje problemy itd. U nich jest duża bliskość- synowie bez problemu dzwonią do rodziców czy wpadają do nich na kawę. Ale równocześnie moi teście w ogóle nie ingerują w nasze związki. Są raczej wsparciem, nigdy nie oceniają. Teściowa zawsze nas chwali (swoje synowe) i jesteśmy dla niej raczej powodem do dumy niż rywalizacji.
I widzę sama jak takie wychowanie w normalnej atmosferze premiuje- mój partner mimo, że z prostej rodziny traktuje nasza, dwuosobową rodzinę jako priorytet i swoje życie układa pod nasza 2. To mi daje stabilność i poczucie, że jesteśmy dla siebie najważniejsi, nawet gdy mamy czasem gorsze dni.

Wysłane z mojego Redmi Note 8 Pro przy użyciu Tapatalka

O z tą rodzina masz rację zupełna.

Wysłane z mojego SM-M115F przy użyciu Tapatalka

---------- Dopisano o 12:50 ---------- Poprzedni post napisano o 12:49 ----------

[1=bafa65383b74e1029ccef70 174e4f68b71e8a0f7_646950f 23ada7;89447464]Uważam, że ważne jest też umiejętność przyznania się do bledu, do tego że jest coś nie tak, że coś nie pasuje. My jesteśmy ze sobą 10 lat, ale po jakiś 6 mieliśmy naprawdę wielki kryzys. I zupełnie niewiadomo skąd ten kryzys się wziął, jakoś stopniowo zaczęliśmy siebie denerwować, kłóciliśmy się o pierdoły etc. TŻ postanowił się wtedy wyprowadzić. Mogłem unieść się dumą, powiedzieć, że ok, droga wolna, ale postanowiłam zawalczyć, daliśmy sobie okres próbny i wszystko wróciło do normy, tej dobrej normy.

Wysłane z mojego M2007J20CG przy użyciu Tapatalka

---------- Dopisano o 09:04 ---------- Poprzedni post napisano o 09:02 ----------

Moim zdaniem wspólne mieszkanie, to tak jakby się zaczynało od początku. W sensie wszystko jest nowe, fajne, codzienność jest lepsza, bo ma się fajnego człowieka obok siebie i nie jest to czas na wypalenie.

Wysłane z mojego M2007J20CG przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]To prawda. Nawet głupie budzenie się rano obok siebie jest cudowne.


Wysłane z mojego SM-M115F przy użyciu Tapatalka

[linaya]

Napisane przez lulka19

Również nie chciałbym wrócić do początków związku. Wolę tę stagnację, którą mamy obecnie po tych kilkunastu latach.
Gdy znamy już dobrze siebie, swoje charaktery, potrzeby.
Nowości i odkrywanie tej drugiej osoby jest fajne, ale wiąże się zawsze z jakimś ryzykiem. Ja wolę jednak stałość

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Uważam, że takie wspólne piękne wspomnienia o początkach związku, ostrej fazie zakochania, motylach w brzuchu, wielkiej namiętności są bardzo cenne, bo nawet, gdy przeminą w długofalowym związku(i rozwiną sie głębsze uczucia), to pamięć o nich dodaje otuchy i nadziei, gdy jest gorzej, pomaga przetrwać krytyczne momenty (oczywiście, jeśli te wspomnienia nie są jedynym dobrym momentem, który łączy parę).

Choć z drugiej strony, gdy wspomniam tak na chłodno te piękne początki, z perspektywy czasu widzę masę błędów, które wtedy popełniłam, i które popełnił on. Te wszystkie mało mądre, niedojrzałe zachowania, które oboje wtedy uskutecznialiśmy (dziś, będąc w świeżym związku, wiele rzeczy zrobiłabym inaczej). Wolę nas dojrzalszych i stabilniejszych, tych "z dzisiaj".

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[lulka19]

Napisane przez linaya

Uważam, że takie wspólne piękne wspomnienia o początkach związku, ostrej fazie zakochania, motylach w brzuchu, wielkiej namiętności są bardzo cenne, bo nawet, gdy przeminą w długofalowym związku(i rozwiną sie głębsze uczucia), to pamięć o nich dodaje otuchy i nadziei, gdy jest gorzej, pomaga przetrwać krytyczne momenty (oczywiście, jeśli te wspomnienia nie są jedynym dobrym momentem, który łączy parę).

Choć z drugiej strony, gdy wspomniam tak na chłodno te piękne początki, z perspektywy czasu widzę masę błędów, które wtedy popełniłam, i które popełnił on. Te wszystkie mało mądre, niedojrzałe zachowania, które oboje wtedy uskutecznialiśmy (dziś, będąc w świeżym związku, wiele rzeczy zrobiłabym inaczej). Wolę nas dojrzalszych i stabilniejszych, tych "z dzisiaj".

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

Wszystko jest po coś. Najpierw są początki, motyle w brzuchu, a później fajnie jest podgrzewać od czasu do czasu te wspomnienia.
Trzeba dużo pracować nad sobą.
Gdy pojawiają się dzieci to już jest całkiem inna bajka. Wtedy wszystko trzeba budować od nowa, nie dziwie sie, że wtedy wiele związkowe się rozpada.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[milka_70]

Napisane przez lulka19

Wszystko jest po coś. Najpierw są początki, motyle w brzuchu, a później fajnie jest podgrzewać od czasu do czasu te wspomnienia.
Trzeba dużo pracować nad sobą.
Gdy pojawiają się dzieci to już jest całkiem inna bajka. Wtedy wszystko trzeba budować od nowa, nie dziwie sie, że wtedy wiele związkowe się rozpada.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

U nas czas po narodzinach córki był jednym z najlepszych w związku, kod każdym wzgledem

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka