O co macie żal do rodziców?

[showmust]

Czy jesteście zadowoleni z rodziny w której się wychowaliście? Czy ktoś może uczęszczał na terapię z powodu doświadczeń z dzieciństwa? Czy pomogło Wam to? Rozważam i szukam opinii...

[777godmode]

Lepiej skupić się na tym, za co im dziękujemy

[Bananalama]

Tak, ja uczęszczałam na terapię, między innymi z powodu domu rodzinnego.

[0fb2986dc06479a38c396fe4ec3c7ea3bc36c306_6584d2a18ec99]

Napisane przez 777godmode

Lepiej skupić się na tym, za co im dziękujemy

nie, wcale nie lepiej. jak się ma jakiś żal to lepiej go przepracować.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[chwast]

Napisane przez 777godmode

Lepiej skupić się na tym, za co im dziękujemy

to nie jest prawda, po pierwsze wielu rodziców to okropni ludzie i okropnie traktowali swoje dzieci kiedy mogli, a te średnio w dorosłości maja im w ogóle za co dziękować, po drugie żal trzeba przepracować, a nie zamiatać pod dywan

[Paprotka_]

A jak ogólnie jest się wdzięcznym i ma się dobre relacje, ale jedna sprawa gniecie i nie da jej się przepracować bo się nie daje rady poruszyć tego w rozmowie ani z terapeutą ani z nikim innym? Da się coś z tym zrobić?

Wysłane z mojego 2109119DG przy użyciu Tapatalka

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez showmust

Czy jesteście zadowoleni z rodziny w której się wychowaliście? Czy ktoś może uczęszczał na terapię z powodu doświadczeń z dzieciństwa? Czy pomogło Wam to? Rozważam i szukam opinii...

Myślę o terapii.

[TheSunTheMoonTheStars]

.

[Limonka2738]

Ogólnie oceniam moich rodziców jako całkiem niezłych.


Ale popełnili błędy (co jest nieuniknione, rodzice to niestety też ludzie) i mam do nich o nie żal.


Gdybym miała wskazać przykład to chociażby uczenie mnie, że jestem odpowiedzialna za emocje innych ludzi.


"Zrób X, bo babci będzie przykro."
"Zrób Y, bo ciocia będzie zła."
"Zrób Z, bo Pan Jezus będzie smutny."


Więc nic strasznego. Ale nie powinno się tego uczyć dzieci. Potem musiałam ciężko pracować nad tym, żeby wypracować w sobie myślenie, że nie muszę się zgadzać na wszystko, czego chce ode mnie każdy człowiek, jakiego znam i wyrobić w sobie asertywność.



Zwłaszcza Jezus, ziomek ma 2000 lat, jeśli będzie smutny, bo ja w wieku 7 lat nie chciałam iść na mszę w niedzielę, no to może sobie pójść do terapeuty, jak mu tak źle, bez kitu.


Zamiatanie pod dywan i udawanie, że jest ok (tak jak tutaj padło jako sugestia) u mnie skończyło się bardzo niefortunnie, bo zafundowałam sobie zespół obsesyjno-kompulsywny i nie mogę normalnie funkcjonować w społeczeństwie.


Także nie polecam. Nie zawsze trzeba iść na terapię, ale można wygadać przyjacielowi, założyć wątek na forum albo napisać list do szuflady. Albo wyżalić się tutaj. Ale na pewno, jeśli żal jest, to nie tłumić go w sobie i nie drylować w sobie sztucznego poczucia wdzięczności.


Po pierwsze - można być jednocześnie wdzięcznym za 90% zachowań rodziców jak mieć żal o te pozostałe 10%, bo to się nie wyklucza.


A po drugie - są tacy rodzice, którym nie ma za co być wdzięcznym.

[Mija62]

O temat dla mnie, akurat dzisiaj posprzeczałam się że swoją mamą.
Największy żal do mamy, mam o to, że ona traktuje mężczyzn jak niedorozwiniętych. Niczego od nich nie oczekuje, jak facet nie pije i nie bije to już cud świata. Co ciekawe traktuje tak tylko mężczyzn z rodziny, u obcych potrafi docecenić też inne cechy.

[777godmode]

[1=0fb2986dc06479a38c396fe 4ec3c7ea3bc36c306_6584d2a 18ec99;89582991]nie, wcale nie lepiej. jak się ma jakiś żal to lepiej go przepracować.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]

Jeśli mówimy o przepracowaniu to właśnie musimy się skupić na pozytywnych aspektach. Priorytetem są te dobre rzeczy, mocne cechy i poświęcenie które de facto rodzice wkładają w Nasze wychowanie. Pamiętajmy, że nie ma ludzi idealnych.
Wiadomo, sam czasem się wkurzam, czuję żal i nawet tutaj go wyrzucałem czy były ostre spiny. Ale uważam, że bardzo dużo zawdzięczam mojej mamie oraz mojemu tacie i te lepsze cechy przesłaniają te gorsze. Nie ma ludzi idealnych. Tak samo ja nie jestem idealny, tak samo moi rodzice. Grunt to czerpać naukę z życia, od rodziców i starać się dążyć do bycia coraz lepszym człowiekiem. Coraz lepszym a nie idealnym. Bo takich nie ma.

[Mija62]

Napisane przez 777godmode

lepsze cechy przesłaniają te gorsze.

Generalnie to powinno odnosić się do wszystkich ludzi

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[777godmode]

Napisane przez Mija62

Generalnie to powinno odnosić się do wszystkich ludzi

Oczywiście

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[0fb2986dc06479a38c396fe4ec3c7ea3bc36c306_6584d2a18ec99]

Napisane przez 777godmode

Jeśli mówimy o przepracowaniu to właśnie musimy się skupić na pozytywnych aspektach. Priorytetem są te dobre rzeczy, mocne cechy i poświęcenie które de facto rodzice wkładają w Nasze wychowanie. Pamiętajmy, że nie ma ludzi idealnych.
Wiadomo, sam czasem się wkurzam, czuję żal i nawet tutaj go wyrzucałem czy były ostre spiny. Ale uważam, że bardzo dużo zawdzięczam mojej mamie oraz mojemu tacie i te lepsze cechy przesłaniają te gorsze. Nie ma ludzi idealnych. Tak samo ja nie jestem idealny, tak samo moi rodzice. Grunt to czerpać naukę z życia, od rodziców i starać się dążyć do bycia coraz lepszym człowiekiem. Coraz lepszym a nie idealnym. Bo takich nie ma.

ale pitolenie.
sa ludzie, ktorzy nic rodzicom nie zawdzieczaja, sa tez tacy co cos tam zawdzieczaja, ale negatywy przewazaja nad pozytywami.
przepracowanie ma na celu uzdrowienie osoby w terapii, a nie pogodzenie jej z rodzicami. czasami zdrowie = odciecie sie od rodzicow.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[777godmode]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;89583151]Treść usunięta[/QUOTE]


Dlatego mówię o tym, że trzeba iść od A do Z a nie na odwrót.
Szukamy pozytywnych cech. Jeśli takowych jest bardzo mało albo nie ma wcale, trzeba podjąć działanie polegające na skupieniu się na pozytywnych cechach podczas pracy nad sobą i przepracowanie przeszłości

[Limonka2738]

Napisane przez TheSunTheMoonTheStars

Też tak myślę. Spotykałam się kiedyś z facetem, który miał 40 lat, a cały czas gadał o tym, jak skrzywdziła go matka (i byłe dziewczyny). To było naprawdę żenujące, bo jego mama była zwykłą panią domu, może nie ukończyła studiów i nie była bogata, ale nie było tam przemocy, alkoholu, krzywd psychicznych itp. Miałam wrażenie, że zwalał swoje niepowodzenia na matkę, bo tak mu było wygodniej.

Oczywiście co innego, kiedy w czyimś domu była przemoc, uzależnienia, traumy itp. Chociaż wtedy i tak myślę, że zamiast trzymać w sobie żal, lepiej przepracować złe emocje z psychologiem.

I właśnie takie żenujące osoby w wieku 40 lat biorą się z tego, że ten żal nie został zdrowo przepracowany.


Dlatego rada pod tytułem "bądź wdzięczny zamiast wydziwiać" w najlepszym wypadku nie działa, a w najgorszym prowadzi do takich sytuacji jak człowiek już dawno dorosły, który jest emocjonalnie na poziomie nastolatka w pewnych kwestiach i ciężko się na to patrzy.

[777godmode]

Skoro rodzice byli źli i to widzimy to chyba już jest ta pozytywna cecha która sprawia, że już jesteśmy lepsi? Mówię. Od A do Z.

---------- Dopisano o 22:03 ---------- Poprzedni post napisano o 21:59 ----------

Albo może nawet nie lepsi bo to źle brzmi.

Bardziej świadomi, o

---------- Dopisano o 22:08 ---------- Poprzedni post napisano o 22:03 ----------

Są oczywiście patologiczne sytuacje przez które dziecko ma bardzo duże rysy na psychice. Aleee uwaga. Jeśli taka osoba całe życie będzie płakała to wyjdzie na to, że płakała całe życie i cierpiała całe życie. Jest to niestety bardzo przykre i bardzo współczuję takim osobom ale chciałbym by takie osoby starały się jednak odkryć w sobie siłę! Dla siebie, po prostu

I tak, łatwo mówić. Dla takich osób gdy jest bardzo źle, słowa otuchy są czasem dobijające. Mimo Wszystko chcę by te osoby dały sobie radę.

[Limonka2738]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;89583148]Treść usunięta[/QUOTE]


No nie ma chłopina łatwego życia. Wyobrażasz sobie być wszechwiedzącą i cały czas wiedzieć, jak ktoś robi nie po twojemu/obrabia ci tyłek albo coś?


W sumie masakra, nie zazdroszczę.


I to wiesz o wszystkim, co ktoś już zrobił, teraz robi i jeszcze zrobi w przyszłości.


Nie na moje nerwy.

[777godmode]

Napisane przez Limonka2738

No nie ma chłopina łatwego życia. Wyobrażasz sobie być wszechwiedzącą i cały czas wiedzieć, jak ktoś robi nie po twojemu/obrabia ci tyłek albo coś?


W sumie masakra, nie zazdroszczę.


I to wiesz o wszystkim, co ktoś już zrobił, teraz robi i jeszcze zrobi w przyszłości.


Nie na moje nerwy.

Jezus też człowiek

[aninudy]

Trudna temat. Ostatnio czytałam, że w każdej rodzinie są jakieś błędy i wynikające z tego żale, ale właśnie trzeba to przepracowac i każdy coś tam ma do przerobienia. Problem jest kiedy tych błędów i złych rzeczy jest bardzo dużo. Wtedy dobrze to przerobić na terapii. A jak się już Autorki zastanawiasz a terapia to coś w tym sieci większego i warto chociaż spróbowac

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[tinkerver2]

Kiedyś byłam pełna żalu do mojej matki. O wszystko. O to, że inwestowała w siostrę, a we mnie nie, o to, że wolała jechać do mojej siostry, a mnie nie chciała odwiedzać, o to, że ciągle słyszałam "nie mam pieniędzy", o to, że inne matki dzieciom dały na wesele/dom/samochód a ja musiałam dojść do wszystkiego sama. O to, że za długo utrzymywała chorą relację z moim ojcem, a ja na tym cierpiałam, o to, że Nie interesowała się mną jak byłam dzieckiem, że stosowała przemoc.
A dzisiaj... Nie mam już żalu. Pogodziłam się z tym jak było. Na tamten moment radziła sobie jak umiała, a że nie potrafiła inaczej..
Jestem jej wdzięczna za to, ile dla mnie zrobiła, bo wcale nie musiała. Mogła mnie zostawić na lodzie, bo przecież jestem dorosła i powinnam sobie radzić sama. Pierwszy raz w życiu okazała mi kupę wsparcia po rozwodzie, pożyczyła kasę, tylko i wyłącznie dzięki niej dzisiaj mogę mieszkać w swoim domu.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[saab_]

Napisane przez Limonka2738

Ogólnie oceniam moich rodziców jako całkiem niezłych.


Ale popełnili błędy (co jest nieuniknione, rodzice to niestety też ludzie) i mam do nich o nie żal.


Gdybym miała wskazać przykład to chociażby uczenie mnie, że jestem odpowiedzialna za emocje innych ludzi.


"Zrób X, bo babci będzie przykro."
"Zrób Y, bo ciocia będzie zła."
"Zrób Z, bo Pan Jezus będzie smutny."


Więc nic strasznego. Ale nie powinno się tego uczyć dzieci. Potem musiałam ciężko pracować nad tym, żeby wypracować w sobie myślenie, że nie muszę się zgadzać na wszystko, czego chce ode mnie każdy człowiek, jakiego znam i wyrobić w sobie asertywność.



Zwłaszcza Jezus, ziomek ma 2000 lat, jeśli będzie smutny, bo ja w wieku 7 lat nie chciałam iść na mszę w niedzielę, no to może sobie pójść do terapeuty, jak mu tak źle, bez kitu.


Zamiatanie pod dywan i udawanie, że jest ok (tak jak tutaj padło jako sugestia) u mnie skończyło się bardzo niefortunnie, bo zafundowałam sobie zespół obsesyjno-kompulsywny i nie mogę normalnie funkcjonować w społeczeństwie.


Także nie polecam. Nie zawsze trzeba iść na terapię, ale można wygadać przyjacielowi, założyć wątek na forum albo napisać list do szuflady. Albo wyżalić się tutaj. Ale na pewno, jeśli żal jest, to nie tłumić go w sobie i nie drylować w sobie sztucznego poczucia wdzięczności.


Po pierwsze - można być jednocześnie wdzięcznym za 90% zachowań rodziców jak mieć żal o te pozostałe 10%, bo to się nie wyklucza.


A po drugie - są tacy rodzice, którym nie ma za co być wdzięcznym.

Podejrzewam OCD też u siebie, potrafiłabyś wyjaśnić mechanizmy jakie to spowodowały z powodu Twoich doświadczeń w dzieciństwie? Zastanawiam czy czy OCD/nadmierna potrzeba kontroli ma u mnie też coś wspólnego z przeszłością :/

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

mam zal do matki o to, ze nie leczyla sie psychiatrycznie. w prezencie lata i tysiace wydane na terapii oraz dlugi

[natalcia250]

o to, że moja matka przez całe życie wychowywała mnie w nurcie "ty nic sama nie zrobisz, tobie trzeba pomagać" i bez przerwy mówiła mi jaki to świat jest niebezpieczny, wszyscy chcą zrobić mi krzywdę, miała dziesiątki czarnych scenariuszy pod ręką na każde moje wyjście z domu przez co dzisiaj mam konkretnie hulającą nerwicę lękową, fobie społeczną i lęk przed samotnością.

[Osleidis]

Ja wczoraj rano przeryczałam pół sesji terapii. Jak uświadomiłam sobie ile lat spędziłam wegetując, zamiast żyć pełnią życia. Bo wzrastałam w rodzinie, w której opierdziel mogłam dostać w każdej chwili, za cokolwiek co zrobiłam. Więc nauczyłam się nie robić nic. Tylko tyle co muszę - szkoła, studia, praca. Coś więcej, jakieś przyjemności, hobby, pasje, wyzwania, związki? Niee, lepiej nie. Bo jak sięâ˜☠coś zrobi, to można bardzo cierpieć potem. A jak sięâ˜☠nie zrobi, to się minimalizuje to ryzyko. Tylko co to za życie?

Co zrobiłam po tej przeryczanej sesji? Otarłam łzy i odetchnęłam z ulgą, że to wszystko już za mną.

I poszłam żyć. Poszłam chwytać okazję, być z ludźmi i cieszyć sięâ˜☠z ich obecności. Mówiłam, gdy coś mi nie pasuje. Pytałam, gdy czegoś nie wiedziałam. Tak po prostu. Nie myśląc ciągle o tym, co kto sobie o mnie pomyśli, jak zareaguje jak zrobię to albo tamto. Poszłam chwytać dzień garściami. I wiecie co? To był przepiękny dzień. I jutro też będzie pięknie. I pojutrze. Bo cokolwiek się nie wydarzy, ja jużâ˜☠wiem jak być przy sobie, jak czytać siebie, swoje uczucia. Jak robić swoje nie oglądając sięâ˜☠na innych. Jak żyć a nie tkwić w wiecznym lęku. To byłoby niemożliwe, gdyby nie terapia.

Dlatego jeśli ktokolwiek ma choć cień myśli, że może warto by było coś przepracować, cośâ˜☠ją uwiera - gorąco zachęcam do terapii. Nic sięâ˜☠nie straci, a to może być life changer. Serio.

[linaya]

Oj, miałam o wiele rzeczy.
Większość przepracowałam na terapiach. I wybaczyłam, lub przetłumaczyłam sobie, że nie umieli inaczej.
I że moje życie (i dobre samopoczucie) zależy ode mnie, a nie od rodziców i ich wsparcia bądź ich braku.


Czasami jeszcze irytuje mnie moja matka, że nie potrafi udzielić wsparcia, takiego mentalno-emocjonalnego, gdy ktoś przeżywa gorsze chwile. Przeciwnie - tak przeżywa i się przejmuje, że w końcu to ona zaczyna wymagać wsparcia i pocieszania, że się przejęła moimi problemami.
Współczuję jej, ale dziś wiem, że to jej wybór, jej życie i ja nie ponoszę winy za jej rozstrój psychiczny.

[Rena]

Za egoizm, brak empatii, to ze nigdy nie poczulam sie kochana i wazna.

[Laurencja11]

Dorastałam w domu, w którym było dużo miłości, ciepła i troski.
Moje dzieciństwo było totalnie radosnym dla mnie okresem, kompletnie beztroskim - miałam wszystko to, czego dziecko potrzebuje do właściwego rozwoju.

Jako dorosła osoba mam nadal z rodzicami bardzo dobry kontakt, mogę na nich liczyć. Dziwię się, że tyle osób dorosłych miało w dzieciństwie jakieś problemy z rodzicami, bo ja właściwie nie wiem co to znaczy.