Samotność - przemyślenia

[roza7323]

Cześć. Założyłam konto na tym forum, bo czuję się bardzo samotna i pogubiona. W skrócie o mnie - mam prawie 22 lata, w lipcu kończę studia licencjackie i pracuję w biurze.

Doskwiera mi ogromna samotność. Na studiach nie udało mi się za bardzo zintegrować, nie zaznałam "studenckiego życia". Mam 2 koleżanki, z którymi pogadam jak jestem na uczelni, ale są to bardziej znajomości "dla przetrwania", tzn. gdy trzeba zrobić jakiś projekt, czy po prostu przeżyć dzień na uczelni. Z obu stron nie ma chęci do spotkania się w innych okolicznościach. Jeśli chodzi o pracę, to w moim dziale pracują same osoby 50+, z którymi nie mam żadnych wspólnych tematów. Wiele z nich ma wnuki i naturalnie to jest ich temat do rozmów, ewentualnie temat chorób i lekarzy. Wszystkie te panie są miłe i łączą nas życzliwe stosunki, jednak będąc na zupełnie innych etapach życia nie ma co się łudzić na znalezienie bliskiej koleżanki, z która pójdę na kawę czy do kina właśnie w pracy. Nigdy nie byłam duszą towarzystwa, nie chodziłam na imprezy, moja nastoletniość skupiała się bardziej na nauce. Mam jedną grupę znajomych ze szkoły, znamy się prawie 10 lat, ale odkąd poszliśmy na studia to spotykamy się tylko dla zasady, przy okazji urodzin czy świąt. Są to zwykle wyjścia do pizzerii, na których każdy coś powie bez szczegółów o swoim aktualnym życiu, pośmiejemy się wspominając jakieś sytuacje ze szkoły i to tyle. Chodzi mi o to, że nie są to bliskie relacje, łączy nas głównie przyzwyczajenie. Nigdy też nie miałam chłopaka. I o ile nie przeszkadzało mi to kiedyś, to jakoś od 3/4 lat na tej myśli skupia się moja codzienność. Boje się, że jest to niepokojące, może odstraszać w przyszłości potencjalnie zainteresowane mną osoby. W dodatku czuję, że przez to jest coś ze mną nie tak.

Boje się, że straciłam już młodość i teraz im dalej w las, tym gorzej będzie to wyglądać. Czuję, że życie przelatuje mi między palcami, bardzo boję się starzenia się i tego, że nigdy nikogo nie poznam i nie będę miała okazji stworzyć fajnego życia z tą osobą. Moje życie to praca-studia-praca-studia i tak codziennie, nawet gdybym miała okazję wyjść z koleżankami do baru czy na imprezę, to ja o 20 już padam ze zmęczenia (wstaję codziennie o 5). Mieszkam cały czas z rodzicami i to są jedyne osoby, z którymi rozmawiam, choć to wcale nie pomaga w moim przypadku - sami przepracowali całe życie i nie mieli w ogóle życia towarzyskiego. Rozmowy z nimi mnie dołują, bo dochodzi do mnie, że moje życie zaczyna wyglądać identycznie. Przeraża mnie to.

Chodzę na terapię od 2,5 roku, zdecydowałam się na nią, żeby popracować nad stresem, nieśmiałością, brakiem pewności siebie, kompleksami itd. Dużo rzeczy przerobiłam, ale mam wrażenie, że w efekcie stałam się obojętna i jeszcze bardziej uodporniłam się smutek i ból związany z brakiem bliskich relacji. Właściwie rozmowy z terapeutką rekompensują mi brak koleżanki, bo to tam zaspokajam potrzebę wygadania się. Wiem, że to złudne i jednostronne, ale to mi wystarcza. Już sama nie wiem co robić. Nie chcę być samotna. Proszę o porady...

[Aelora]

Rady są proste i pewnie sama czujesz, że musisz wyjść ze swojej strefy komfortu do ludzi:
- poznawaj nowych ludzi, zaangażuj się w jakieś organizacje studenckie, koła zainteresowań, może bardziej integruje się z rokiem. Skoro na studiach jest Ci ciężko kogoś poznać, to jako osoba po studiach mogę Ci powiedzieć tyle że później będzie jeszcze trudniej, to świetny czas na integrację.
- skoro w pracy masz samych starszych ludzi i przeszkadza Ci to rozważ zmianę jeśli możesz sobie na to pozwolić
- skoro mieszkasz z rodzicami rozważ wyprowadzkę, to daje większą swobodę i niezależność
- psycholog nie jest płatną przyjaciółką do wygadania się tylko terapeutą, osobą która ma pomóc Ci uporać się z konkretnymi problemami. Płacisz jej, więc będzie Cię słuchać i przytakiwać cokolwiek powiesz, ale realne znajomości z innym człowiekiem nie wyglądają w ten sposób, też będziesz musiała dbać o znajomość

[skara]

Jak na tak młodą osobę masz sporo na swoich barkach, pracę i studia, wstajesz o 5 rano i padasz o 20. Jesteś przemęczona, zaraz dojdzie stres związany z pracą licencjacką i obroną. Spróbuj na razie nie zadręczać się brakiem życia towarzyskiego, obroń się i ogranicz liczbę zajęć, a potem znajdź hobby, zapisz się na zajęcia i wychodź do ludzi. Jesteś bardzo młoda, całe życie przed tobą. Dobrze że zdałaś sobie sprawę, że nie chcesz tak dalej, kwestia świadomego wprowadzenia zmian w życiu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Minoko]

Moja jedna słodko-gorzka rada jest taka, że nie przejmuj sie na pewno znajomościami na studiach - one i tak najprawdopodobniej znikną w momencie kiedy sie obronicie, ewentualnie będą się ograniczać do pogadania dwa razy w roku.

Jak juz wyżej napisano, jeżeli ci na tym zalezy to po prostu będziesz musiała wychodzić ze strefy komfortu i poznawać ludzi w innych miejscach - czy to na jakichś grupach zrzeszających twoje hobby czy w np. stowarzyszeniach i grupach działających w mieście. Albo i po prostu na jakimś Tinderze, wszystko jedno. Bo masz racje - im dalej w las, tym tych okazji do tego, że znajomości "zrobią się same" będzie coraz mniej - w szkole i na studiach masz po prostu ludzi, z którymi siłą rzeczy łaczy cię wspólna klasa i grupa i to jakoś może was samoistnie integrować, potem ten czynnik kompletnie zaniknie.

psycholog nie jest płatną przyjaciółką do wygadania się tylko terapeutą, osobą która ma pomóc Ci uporać się z konkretnymi problemami. Płacisz jej, więc będzie Cię słuchać i przytakiwać cokolwiek powiesz, ale realne znajomości z innym człowiekiem nie wyglądają w ten sposób, też będziesz musiała dbać o znajomość

Dokładnie. Terapeutka to nie koleżanka i będzie cie słuchać tak długo, jak jej za to płacisz, a profesjonalna psychoterapeutka która nie uprawia pop-psychologii wręcz powinna trzymać pewne granice spoufalania się z klientką i zareagować jeżeli widzi że traktujesz ją jako zamiennik koleżanki.

[ZawszeCynik]

Żeby być samotnym jako młoda kobieta to trzeba się naprawdę postarać.

[roza7323]

Napisane przez ZawszeCynik

Żeby być samotnym jako młoda kobieta to trzeba się naprawdę postarać.

Dlaczego tak uważasz? Myślę, że samotność spotkać może każdego, niezależnie od płci i wieku.

[ColourTheSmallOne]

Napisane przez ZawszeCynik

Żeby być samotnym jako młoda kobieta to trzeba się naprawdę postarać.

Wystarczy być nieśmiała i trochę nieobyta z ludźmi, dużo ludzi odrzuca za to na wstępie. Faceci za to często patrzą najbardziej na wygląd, wiec bycie niespecjalnie ładna wystarczy. Mocno przeciętnie wyglądająca, do tego niesmiała kobieta nie będzie miała powodzenia. Będzie musiała się postarać, żeby kogoś poznać, ale - patrz nieśmiałość - może być jej trudno.

[Littlepig]

Autorko, chciałabym Cię przytulić, bo czuję się jakbym to ja pisała ten post. Z taką różnicą, że ja nie pracuję, bo studiuję medycynę i nie mieszkam już z rodzicami. Relacje damsko-męską już miałam, ale jestem od jakiegoś czasu sama. Poza tymi rzeczami, utożsamiam się ze wszystkim, co piszesz. Też chodzę na terapię, nie traktuj terapeutki jako przyjaciółki do wygadania, bo ona nie od tego jest, choć też czasami się na tym łapię. Dobrze, że chodzisz na terapię, to nigdy nie są pieniądze wyrzucone w błoto .Mam nadzieję, że odezwie się jeszcze więcej osób z jakimiś poradami, bo sama chętnie posłucham.

[roza7323]

Napisane przez Littlepig

Autorko, chciałabym Cię przytulić, bo czuję się jakbym to ja pisała ten post. Z taką różnicą, że ja nie pracuję, bo studiuję medycynę i nie mieszkam już z rodzicami. Relacje damsko-męską już miałam, ale jestem od jakiegoś czasu sama. Poza tymi rzeczami, utożsamiam się ze wszystkim, co piszesz. Też chodzę na terapię, nie traktuj terapeutki jako przyjaciółki do wygadania, bo ona nie od tego jest, choć też czasami się na tym łapię. Dobrze, że chodzisz na terapię, to nigdy nie są pieniądze wyrzucone w błoto .Mam nadzieję, że odezwie się jeszcze więcej osób z jakimiś poradami, bo sama chętnie posłucham.

Przytulam ciepło. Dobrze jest wiedzieć, że jest więcej osób, które czuje podobnie Co do terapeutki, to nie tak, że chodzę do niej się wygadać, tylko zauważyłam, że czuję się niesamowicie wysłuchana po prostu opowiadając jej krótkie anegdotki z mojego tygodnia. Takie, które mogłabym opowiadać jakiejś koleżance. To taka iluzja relacji przyjacielskiej, ale zdaję sobie z niej sprawę i staram się tak nie robić.

[Littlepig]

A skąd jesteś autorko? Mi małe miasto bardzo utrudnia poznawanie nowych ludzi

[Minoko]

Napisane przez ZawszeCynik

Żeby być samotnym jako młoda kobieta to trzeba się naprawdę postarać.

Albo mieć jakieś standardy.