Jak porozumieć się z mamą?

[kanapka15]

Cześć,

mam 30 lat i jeszcze przez kilka miesięcy będę mieszkać z rodzicami. Z powodów ode mnie niezależnych wyprowadzam się dopiero w tym wieku i zastanawiam się czy relacje z rodzicami poprawiają się po wyprowadzce? Większy problem mam z mamą, bo tata jest raczej z tych obserwujących z boku. Od zawsze była nadopiekuńcza i trochę kontrolująca, ale chyba dopiero od niedawna zaczęło mi to przeszkadzać do tego stopnia, że nie umiem z nią spokojnie rozmawiać. Irytuje mnie ilość zadawanych przez nią pytań... Kiedyś myślałam, że jestem po prostu skryta i dlatego nie lubię się zwierzać rodzicom, ale z czasem okazało się, że są takie osoby, którym mogę opowiadać w nieskończoność co u mnie słychać w najdrobniejszych szczegółach. Pamiętam już od dziecka jak rodzice pytali codziennie o dokładny przebieg dnia w szkole, jak wracałam z jakiejś wycieczki szkolnej to najgorszym elementem dla mnie był powrót do domu i przepytywanie. Nie wiem dlaczego tak alergicznie na to reagowałam, jak się denerwowałam i nie chciałam już więcej odpowiadać to rodzice też się na mnie denerwowali. I tak zostało do dziś, tyle że denerwuję się bardziej, bo jestem dorosła i nie chce mi się po każdym spotkaniu z koleżanką czy kimkolwiek opowiadać o czym gadaliśmy. Często odwiedzam chłopaka, który też mieszka z rodzicami i po prawie każdej wizycie dostaję od mamy pytanie co mówili jego rodzice, co robili itd. Nawet jeśli siedzę u siebie to ona po prostu sobie do mnie przychodzi zebrać wywiad i ponarzekać, że nic jej nie opowiadam.

Do tego moja mama jest bardzo krytykująca, jeśli czasem mam ochotę coś jej opowiedzieć to zazwyczaj i tak spotyka się to z jakimś jej negatywnym komentarzem. Z takich ostatnich przykładów to np. zawiozłam ją pokazać jej gdzie będę mieszkać i nie usłyszałam żadnego pozytywu na temat tego miejsca, mimo że wszystkie inne osoby, które tam były zauważały same dobre strony. Jak jesteśmy razem na zakupach spożywczych i pyta mnie co kupić to i tak nigdy nie bierze tego co powiem, bo to niezdrowe, a ja to w ogóle źle się odżywiam i pewnie do siebie też będę kupować same niezdrowe rzeczy. Potrafi na koniec powiedzieć, że mam bałagan w samochodzie, chociaż ja uważam że jest porządek, a piasek na dywanikach to normalna rzecz. Naprawdę wiele razy sobie obiecuję, że będę odpowiadać jej normalnie i będę cierpliwa albo po prostu coś przemilczę, ale nie mogę. Przeważnie coś odpyskuję i wychodzi z tego potem milczenie przez parę dni, bo mama postanowi sobie, że już o nic się nie będzie pytać i nic ją nie obchodzi, powie mi że powinnam iść na terapię, bo nie umiem z ludźmi rozmawiać (potem jej przejdzie i od nowa to samo).



Nie wiem gdzie jest początek tego problemu i czemu tak to wygląda. Nie znoszę mieć tego poczucia winy, bo znowu nie chcę jej czegoś opowiedzieć.



Sama nie wiem czego tutaj oczekuję, chyba musiałam się wygadać. Zdaję sobie sprawę co mogę przeczytać w odpowiedziach, ale na pewno nie zerwę kontaktów, bo kocham moją mamę i chcę zmienić tą relację zamiast ją skreślać.

[Bruma_w_Hogsmeade]

Napisane przez kanapka15

Cześć,

mam 30 lat i jeszcze przez kilka miesięcy będę mieszkać z rodzicami. Z powodów ode mnie niezależnych wyprowadzam się dopiero w tym wieku i zastanawiam się czy relacje z rodzicami poprawiają się po wyprowadzce? Większy problem mam z mamą, bo tata jest raczej z tych obserwujących z boku. Od zawsze była nadopiekuńcza i trochę kontrolująca, ale chyba dopiero od niedawna zaczęło mi to przeszkadzać do tego stopnia, że nie umiem z nią spokojnie rozmawiać. Irytuje mnie ilość zadawanych przez nią pytań... Kiedyś myślałam, że jestem po prostu skryta i dlatego nie lubię się zwierzać rodzicom, ale z czasem okazało się, że są takie osoby, którym mogę opowiadać w nieskończoność co u mnie słychać w najdrobniejszych szczegółach. Pamiętam już od dziecka jak rodzice pytali codziennie o dokładny przebieg dnia w szkole, jak wracałam z jakiejś wycieczki szkolnej to najgorszym elementem dla mnie był powrót do domu i przepytywanie. Nie wiem dlaczego tak alergicznie na to reagowałam, jak się denerwowałam i nie chciałam już więcej odpowiadać to rodzice też się na mnie denerwowali. I tak zostało do dziś, tyle że denerwuję się bardziej, bo jestem dorosła i nie chce mi się po każdym spotkaniu z koleżanką czy kimkolwiek opowiadać o czym gadaliśmy. Często odwiedzam chłopaka, który też mieszka z rodzicami i po prawie każdej wizycie dostaję od mamy pytanie co mówili jego rodzice, co robili itd. Nawet jeśli siedzę u siebie to ona po prostu sobie do mnie przychodzi zebrać wywiad i ponarzekać, że nic jej nie opowiadam.

Do tego moja mama jest bardzo krytykująca, jeśli czasem mam ochotę coś jej opowiedzieć to zazwyczaj i tak spotyka się to z jakimś jej negatywnym komentarzem. Z takich ostatnich przykładów to np. zawiozłam ją pokazać jej gdzie będę mieszkać i nie usłyszałam żadnego pozytywu na temat tego miejsca, mimo że wszystkie inne osoby, które tam były zauważały same dobre strony. Jak jesteśmy razem na zakupach spożywczych i pyta mnie co kupić to i tak nigdy nie bierze tego co powiem, bo to niezdrowe, a ja to w ogóle źle się odżywiam i pewnie do siebie też będę kupować same niezdrowe rzeczy. Potrafi na koniec powiedzieć, że mam bałagan w samochodzie, chociaż ja uważam że jest porządek, a piasek na dywanikach to normalna rzecz. Naprawdę wiele razy sobie obiecuję, że będę odpowiadać jej normalnie i będę cierpliwa albo po prostu coś przemilczę, ale nie mogę. Przeważnie coś odpyskuję i wychodzi z tego potem milczenie przez parę dni, bo mama postanowi sobie, że już o nic się nie będzie pytać i nic ją nie obchodzi, powie mi że powinnam iść na terapię, bo nie umiem z ludźmi rozmawiać (potem jej przejdzie i od nowa to samo).



Nie wiem gdzie jest początek tego problemu i czemu tak to wygląda. Nie znoszę mieć tego poczucia winy, bo znowu nie chcę jej czegoś opowiedzieć.



Sama nie wiem czego tutaj oczekuję, chyba musiałam się wygadać. Zdaję sobie sprawę co mogę przeczytać w odpowiedziach, ale na pewno nie zerwę kontaktów, bo kocham moją mamę i chcę zmienić tą relację zamiast ją skreślać.

Nic dziwnego, że irytują cię szczegółowe przepytywanki i ciągła krytyka, po prostu mniej rozmawiaj z matką, nie zwierzaj się i tyle. Nic tu nie zmienisz, matka jest toksyczna, działa na ciebie jak płachta na byka, potem masz wyrzuty sumienia, że się odpalasz, ale mnie to w ogóle nie dziwi.

[Aelora]

Nie musisz zrywać kontaktu z mamą, jeśli nie będziecie razem mieszkać nie musisz jej spowiadać się ze swojego życia i tego co mówili znajomi. Po prostu utrzymuj przyjazne kontakty, ale nie pozwalaj naruszać swojej prywatności. Mama jest owszem bardzo ważną osobą, ale jesteście odrębnymi jednostkami i nie powinna mocno ingerować w Twoje życie oraz decyzje.
Z doświadczeń moich oraz znanych mi osób relacje zwykle poprawiają się po przeprowadzce, nieco rzadszy kontakt i prowadzenie oddzielnych gospodarstw domowych wpływają pozytywnie na kontakty rodzinne.

[skara]

Bez przesady z tym zrywaniem kontaktów, wystarczy mniej mówić. Po wprowadzce będzie to łatwiejsze.
Być może ona nie ma zbyt bujnego życia towarzyskiego i trochę "żyje" Twoim życiem. Dlatego tak się dopytuje, ma namiastkę czegoś bardziej ekscytującego. Ale to nie Twój problem i nie twoja rola.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz