Problemy z siostrą

[quake__]

Witam, potrzebuję rady bo sama nie dam rady tego udźwignąć.

Mam problem z 16 letnią, młodszą siostrą. Miedzy mną a nią jest 10 lat różnicy (Mam 26 lat). Los potoczył się tak, że młoda musiała zamieszkać w mieszkaniu ze mną i naszym najstarszym bratem. Mamy 5 rodzeństwa, Ola (siostra) jest najmłodsza, była oczkiem w głowie rodziców. W moim życiu zaczął się maraton jazdy po psychologach, terapiach z Olą. Dodam także, że u młodej w wieku 7 lat wykryto zespół aspergera, co w moim punkcie widzenia tylko utrudniało cały proces terapii. Było bardzo ciężko, Ola od zawsze była mało rozmowa i często zamknięta w sobie ale po tym całkowicie wyłączyła się ze świata. Praktycznie przestała mówić, nie jadła ani nie piła, zbladła, przestała wychodzić z pokoju, jak już to wychodziła tylko do łazienki i z powrotem. Kiedy albo ja albo brat wchodziliśmy do jej pokoju, chowała się pod łóżko lub za szafkę. Był moment, kiedy brat musiał ją przytrzymywać siłą na krześle a ja na siłe musiałam ją karmić. Brzmi brutalnie, ale nie mogłam patrzeć jak Ola wyniszcza się na moim oczach. Aktualnie młoda nadal jest bardzo słaba, jest w 3 klasie technikum, oceny ma bardzo miernie ale jakoś udaje się jej zdawać. Ma problemy z nauką, nie może się skoncentrować i ma dysortografie. Jednak mimo zaleceń nauczycieli, nie posłałam jej do szkoły integracyjnej. Może i byłoby to dla niej lepsze, jednak nie chciałam żeby czuła się przez to gorsza (jest bardzo wrażliwa, łatwo ją doprowadzić do płaczu, wszystko bierze do siebie). Najbardziej martwi mnie jej kondycja i stan fizyczny. Młoda w szkole nic nie je, mimo mojego błagania. Potrafi w szkole przesiedzieć 8 godzin bez jedzenia i picia. Już kilka razy mdlała na wfie, musiałam wypisywać jej zwolenienia, przez co ma zagrożenie, tak jak z resztą z 5 innych przedmiotów i nie wiadomo czy zda.

U Oli z wiekiem pogłebiła się wrazliwość na dotyk, nienawidzi przytulania, całowania a tymbardziej łaskotek (raz brat chciał ją tak wymęczyć bo nie chciała wstać z łożka, ma okropne łaskotki na stopach. Skończyło się tym, że przybiegła do mnie cała zaryczana i i obsmarkana i unikała brata przez cały dzień). Muszę pomagać się jej ubrać, wstawanie rano to dla niej i dla mnie tortura. Krzyki i płacz, wyrywanie się i drapanie. Kiedy stoimy na światłach, potrafi mi się wyrwać i wbiec na rozpędzoną drogę. Martwi mnie sytuacja z jedzeniem. Ola i tak ma już mocną niedowagę i boje się, że coś jej się stanie albo ktoś zarzuci mi i bratu, że ją zaniedbujemy ( No ale nie przywiąże jej do krzesła i nie bedę wpychać jedzenia na siłe. Chyba że w tym przypadku takie zmuszanie do jedzenia to ostatnia nadzieja? Może są tutaj rodzice albo ktokolwiek z podobnym problemem i wie jak mi pomóc? Jestem już wykończona psychicznie, kocham Ole nad życie ale ciężko mi