koleżanko-przyjciółka potrzebna od zaraz.

[MjakMagda]

mam nadzieje, że nie tylko ja tak mam. Znaczy nie mam!
Miałam ale życie jak wiecie to życie. A dziś jako "sprzęt domowy"( - bo kobietą na pewno nie jestem.) nie mam nikogo by porozmawiać.
O matko jak to strasznie brzmi.

[booombelek]

jesli bedziesz chciala pogadac, mozesz smialo pisac

[MjakMagda]

wow... głupie jakieś takie to moje napisanie. Nie spodziewałam się , że ktoś odpisze. Więc jestem wdzięczna.

[kaska180379]

Nie jestes sama..ja mam podobnie ...to może troche o mnie....żona od 13 lat traktowana czasami jak kolejny mebel w domu przestawiana najpier przez tesców potem przez resztę rodziny męża.W tym stanie byłam długo,zbyt długo,od roku wyzwalam się i dobrze mi idzie.po slubie mąż odseparował mnie od moich znajomych i wiele z nich musiałam pożegnać-zakończyc.Potem wiele w moim zyciu sie stało...zostałam mamą i kilka złych rzeczy ppotem i wtedy bardzo poczułam brak tych moich przyjacół,gdy w złych chwilach nie miałam komu sie wyżalić,gdy musiałam walczyc o każdą złotówkę na zycie z moim teściem,gdy nie mogłam sama decydować o tym co che zjeśc-zrobić sama normalnych zakupów w sklepie.Zakupy mi robono,dostarczano do domu jak potzebowałam coś ekstra musiałam muwić i było mi to kupowane,takie troche życie w złotej klatce.Pojawiła się drugie dziecko,mążpo chorobie-poważnej-zaczął dochodzic do siebie i zaczął znów byc w moim zyciu jak mąż -głowa rodziny,zaczęłam walczyć o niezaleznośc swoja i mojej rodziny,pokłóciłam się więc z nimi,mąż niestety stanął po stronie swojej rodz\iny nie mojej i dzieci,mogło dojśc do rozwodu,ale dopiero gdy brat mojego męża wykiwał nas na kupę kasy a jego rodzice dali wyrażnie do zrozumienia że jestem nikim i nie mam prawa głosu mąz dopiero wtedy zaczął zmieniać postawe weobec mnie, teraz wyglada tak że o wielu rzeczach decyduję razem z nim,prowadzę rachunkowośc jego interesów-można więc powiedzieć że ufa mi całkowicie,rządzę kasą itd,Jego rodzina nie moze wybaczyć mu że taki nikt jak ja a ma atką władzę,dostęp do pieniędzy itd.....zaznaczam przed slubem nie byłam biedna,nie musiałam a mimo to pracowałam na własny rachunek,miałam swoje pieniądze,ale po slubie stałam się nikim...niestety tez dla męża......ale to się już coraz bardziej zmienia.....

[MjakMagda]

No pieknie a ja myslalam ze mnie juz powalilo bo to napisalam. A potem jak glupia wygladam wiadomosci. Cos nie tak.

---------- Dopisano o 14:25 ---------- Poprzedni post napisano o 13:49 ----------

ja 17 lat po. / 73rocznik/ Wszystko różowo, serduszkowo. Przykładnie. Dom - męski. A ja sprzęt domowy. Walczyłam o przydział do ludzi -poddałam się. Wszystko mogę -a potem wychodzi , że nic nie chce.

[maknykor]

Hey Dziewczyny
Ja 14 lat po ślubie (1974 rocznik) bardzo mi przykro ,że macie takie straszne doświadczenia Ja przeciwnie Faceci potrafią traktować kobiety bez szacunku, niestety. Chętnie czasem wpadnę z Wami pogadać jeśli pozwolicie? Mam na imię Gośka

[grubella]

Dziewczyny, nie poddawajcie się!!!!
Walczcie o to co się wam należy;o miłość, o szczęście, o szacunek.

[sublime]

Zazwyczaj kobiety nie walczą, bo albo po tylu latach zaczynają wierzyć, że może to z nimi jest coś nie tak, albo boją się, że jak facet odejdzie zostaną z niczym (poza dziećmi, które trzeba za coś ubrać i jakoś wyżywić).

Popieram jednak Grubellę, każdemu (prawie) należy się miłość, szacunek.. i szczęście rzecz jasna.

dla Ciebie, MjakMagda, że udało Ci się przełamać i zrobić pierwszy krok ku radości!

[MjakMagda]

No coz chyba nie o to chodzi. Nie wydaje mi sie by brakowalo mi szacunku czy nawet milosci. Chodzilo mi raczej o proze zycia i brak kolezanki. Po prostu. Pozdrawiam.

[monimyszek]

Napisane przez sublime

Zazwyczaj kobiety nie walczą, bo albo po tylu latach zaczynają wierzyć, że może to z nimi jest coś nie tak, albo boją się, że jak facet odejdzie zostaną z niczym (poza dziećmi, które trzeba za coś ubrać i jakoś wyżywić).

Popieram jednak Grubellę, każdemu (prawie) należy się miłość, szacunek.. i szczęście rzecz jasna.

dla Ciebie, MjakMagda, że udało Ci się przełamać i zrobić pierwszy krok ku radości!

niestety jest to prawda

[kandao]

Witajcie, mam podobne doświadczenie, ale ... nie będę go tu rozpisywać. Mimo że mam 19 lat, z rodziną narzeczonego nie utrzymujemy kontaktu... żadnego.... A moi owszem bardzo nam pomagają. z koleżankami ciężko u mnie ... one myslą o zabawach dyskotekach poznawaniu ludzi... ja jestem bardziej stonowana, i wystarczają mi spacery i rower, z ukochanym. Chętnie przyłącze się do rozmowy, o ile oczywiście mogę. Pozdrawiam

[MjakMagda]

hej hej witaj. Miło, że piszesz. Są właśnie takie chwile, że potrzeba kogoś powoduje, że coś się tu nagryzmoli.
Ja jestem na etapie - lecz się sam! Wiem , że nikt mi nie pomoże. Czytam więc poradniki. Na razie beznadziejne. "dlaczego mężczyźni kochają zołzy - masakra.
Pani Kasia Miller , super historie tylko jakoś za zwykłe by mnie uleczyć.
No i tak właśnie próbuje odnaleść werwe .

[kandao]

ja z moim mężczyzną jestem szczęśliwa. Ale niestety rodzina potrafi dokuczyć nawet ta najbliższa, i boli to, że nie potrafią tego akceptować, że chcemy być razem.

[Mahdab]

Napisane przez kandao

ja z moim mężczyzną jestem szczęśliwa. Ale niestety rodzina potrafi dokuczyć nawet ta najbliższa, i boli to, że nie potrafią tego akceptować, że chcemy być razem.

Ale dlaczego? Ja mam koleżanki i to bardz bliskie, tylko wyprowadziłam się daleko od nich i jestem trochę samotna w nowym miejscu i w pracy tak samo

[kandao]

odszedł dla mnie z kapłaństwa.... jego rodzina była nie możliwa... przezywaliśmy koszmar... nie dziwie się, szok... ale troszkę przesadzali....

[Mahdab]

Napisane przez kandao

odszedł dla mnie z kapłaństwa.... jego rodzina była nie możliwa... przezywaliśmy koszmar... nie dziwie się, szok... ale troszkę przesadzali....

To jak dla mnie ostro przesadzają, to w końcu jego wybór...
A jak z twoją rodziną?

[kandao]

jego wybór... powiedz to im... Moi rodzice bardzo nas wspierają. wysyłamy list do papieża, i mamy nadzieję że Franciszek pozwoli nam wziąć ślub kościelny.

[Mahdab]

Pewnie z czasem im minie. Mam nadzieję, że się wszystko ułoży po waszej myśli.
Mogę zapytać ile macie lat?

[kandao]

ja mam 20 on jest 12 lat starszy. No nie wiem czy im minie... póki co nie widzę nawet cienia szansy

[Mahdab]

Ja bym się tak tym na twoim miejscu nie przejmowała tylko cieszyła się szczęściem i że go masz

[kandao]

wiesz cieszyć się cieszę, ogromnie. Ale serce mi się kraje , jak widzę że bardzo go to boli;(

[MjakMagda]

nie wszystkich da się zadowolić, nie wszystkich uszczęśliwić. Najważniejsi jesteście wy - dla siebie. A inni?... no cóż . Nie można przejmować się wszystkim. To wy tworzycie rodzinę. Z moimi wyborami nawet moi rodzice nie zawsze się zgadzali - ja szłam do przodu. Dla mnie miłość rodziców jest prosta i jasna. Jeśli kocham swoje dziecko to akceptuje i wspieram / jako dorosłą osobę / Dziś już to zrozumieli / moi rodzice / i dlatego są blisko . Teść nie do końca to odkrył więc mało go w naszym, życiu. Czy mi przykro ? Już nie. Mam swój dom i to dla mnie priorytet.
Odważne posunięcie. mam w swojej rodzinie byłego księdza - jeszcze jak był w sutannie pojawiło się dziecko z moją ciocią. Dziś już 5 lat nie jest księdzem a córa ma 13 lat. I wszystko się poukładało . Początki są trudne. A potem wszystko co szokowało rozmywa się. Bardzo ich lubię. Bóg dla każdego ma inny plan.

[kandao]

nam Bóg od początku dał taki plan, że wszystko nam się udawało, pomimo krzyków wrzasków ....