granica miedzy wyobraznią a myślami samobojczymi.

[ufcio]

Zastanawiałam się, czy załozyc ten temat ponieważ nie wiem czy ktos mnie zrozumie, chociaz w sumie nigdy nie oczekiwalam zrozumienia od „obcych”mi osob, ale tez ponieważ samobojstwa, jak i mysli o tym sa tematem wrazliwym.

Chciałam się was spytac, czy zdarza wam się czasem, w chwilach smutku, zwątpienia, wyobrażać jak by jakas osoba zareagowala na wiadomość o tym, ze nie zyjecie, albo ze miałyście wypadek? Albo może wyobrażałyście sobie jak ten wypadek by wyglądał itd.?

Ja się przyznam, ze miewam takie mysli, i zastanawiam się czy jakis psycholog nie włożyłby tego do folderu „samobójcze mysli”. Chociaż z drugiej strony zycie mi miłe, i nie zamierzam w jakikolwiek sposób odchodzic z tego swiata, bo mi się tu podoba to jest po prostuwyobraznia, wiem wiem jest tysiące innych tematow do wyobrażania sobie, ale no tak mam.
Wiec własnie, gdzie jest granica miedzy wyobraznia a myslami? Może tam, gdzie w wyobrazni nie szukam sposobu jak można by TO zrobic? Może wyobraznia to takie miejsce gdzie mogę umierac i mieć 10 zyc, a mysli to już takie bliższe rzeczywistości? bo przeciez jest jakas granica miedzy wyobraznia a myslami?
Piszcie.

[lain]

jak bylam mlodsza zdarzalo mi sie miec mysli samobojcze, wlacznie z wyobrazaniem sobie jakby zareagowali inni i czerpaniu z tego satysfakcji. nawet w wieku 9 czy tam 10 lat pisalam list pozegnalny do rodzicow. nadwrazliwa malolata bylam.
przeszlo mi gdy kolega popelnil samobojstwo. stwierdzilam, ze ja tak nie chce... i ze w sumie to sie do samobojstwa nie nadaje.
sa chwile, ze gorzej byc juz nie moze, ale nie ma sensu popelniac samobojstwa, bo jak gorzej byc nie moze to moze byc juz tylko lepiej

[Lexie]

Moim zdaniem granica jest dość płynna, ale kreślę ją w miejscu, gdzie kończy się "tylko" myślenie o tym, jak by otoczenie zareagowało, a zaczyna poczucie, że naprawdę można by to zrobić.
Miewałam myśli samobójcze. Nie zastanawianie się "co inni by pomyśleli, zrobili, poczuli...", tylko poczucie, że chciałabym zniknąć. Na dobre. I że to realne i że może kiedyś to zrobię. To - moim zdaniem - były już myśli samobójcze.

To, co Ty opisujesz, jednocześnie podkreślając, że z życiem rozstawać się nie chcesz - chyba nie jest dużym powodem do niepokoju

[_Magda]

Napisane przez lexie

Miewałam myśli samobójcze. Nie zastanawianie się "co inni by pomyśleli, zrobili, poczuli...", tylko poczucie, że chciałabym zniknąć. Na dobre. I że to realne i że może kiedyś to zrobię. To - moim zdaniem - były już myśli samobójcze.

To, co Ty opisujesz, jednocześnie podkreślając, że z życiem rozstawać się nie chcesz - chyba nie jest dużym powodem do niepokoju

U mnie podobnie.Moze takie wyobrażanie sobie daje ci jakieś "pocieszenie",ze inni by to przeżyli,rozpaczali itp?
Ja miałam tak jak opisała to lexie.W sumie-nadal mam

[9c8d9cec639f523640ce6df817fef7acb209e2c9_626728175cda8]

Też miewałam takie myśli (?). Dokładnie jak piszecie, że wyobrażamy sobie jakby to było bez nas i jak inni by zareagowali, jednak nawet nie potrafię się skaleczyć sama Realizacja tych myśli byłaby niemożliwa, zatem jakoś nigdy nie pomyślałabym o tym, by zejść z tego świata, za mało zobaczyłam i przeżyłam i mam nadzieję, że wiele pięknych chwil nadal na mnie czeka. Moje życie pasuje mi a w razie problemów staram się je rozwiązać.
Co do granicy to powiem szczerze, że nigdy o tym nie myślałam ale faktycznie istnieje a moim zdaniem przekraczamy ją kiedy te myśli nas całkowicie pochłaniają i jako jedyne zalegają w naszych myślach

[zizou]

mialam mysli samobojcze. byl taki okres w moim zyciu, ze byly one dosyc czeste i mocne. bardzo chcialam zniknac. i raczej nie wyobrazalam sobie jak inni zareaguja. a myslalam o tym, ze mnie nie bedzie, ze nie bede czuc, mysle etc. na szczescie mi przeszlo.


dopiero jak mi wlasnie przeszlo to zaczelam sie zastanawiac jak zareagowaliby moi bliscy.

granica miedzy takim wyobrazaniem sobie a myslami samobojczymi jest bardzo cienka i bardzo latwo i niezauwazalnie mozna ja przekroczyc...

[nom_de...]

Widze, ze nie ja jedyna mialam/miewam mysli samobojcze... Przychodza i przechodza... na szczescie

Edycja: nie napisalam o granicy Jesli wyobrazamy sobie nasza smierc, zastanawiamy sie w jaki sposob moglibysmy skonczyc z naszym zyciem, to sa to mysli samobojcze. Wyobrazajac sobie, ze nas nie ma (nie umarlismy, tylko "rozplynelismy sie w powietrzu" lub w ogole nie narodzilismy), schodzimy na troche inne tory.

[7ff68c701155e8d8df718a53d4dcd8f42fe80c19_6010ad0234c28]

Własnie wczoraj nabijałyśmy się z kumpelą, że idziemy się rzucić z wiaduktu pod pociąg, najlepiej o 12:00, żeby ludzie wracający z Kościoła widzieli Ale to wszystko było dla jaj, nigdy nie pomyślałam o tym na serio, i mam nadzieję, że nie pomyślę, jestem dośc silna psychicznie i mało jest rzeczy na świecie, które potrafią mnie zdołować, dlatego chciałoby się rzec, że ten problem mnie nie dotyczy. Ale nie powiem tak, bo nigdy nic nie wiadomo
"Kocham Cię życie...och życie kocham Cię, kocham Cię, kocham Cię nad życie.."


"Jeśli mnie nie chcesz ja ci pokażę
Jestem jedyna na tym obszarze
Podetnę żyły, odkręce gaz
Ratujcie kochani kolejny raz
Kolejny raz, kolejny raz"
Myslovitz-Bunt szesnastolatki
Tak mi sie nasunęło jakoś

[tripka]

Miałam,i mam czasem takie mysli,choć już rzadziej niż jak byłam młodsza.Pojawiały sie one raczej po kótni z kimś,w chwilach kiedy miałam doła.Myslałam wtedy,że co to za życie,że nie ma juz sił.Ale nigdy te myśli nie szły dalej,tzn czy to zrobić,jak by to zrobić itd.

[ksh]

myślę, że myśli samobójcze to takie, które nie dają nam spokoju, męczą, dręczą, stają się pewną obsesją. Wtedy pragniemy samobójstwa, uważamy to za jedyną ucieczkę od problemów, wyrwanie się ze smutku.

Mnie nieraz (szczególnie podczas chandry lub momentów melancholii) nachodzą dziwne rozmyślania: jeżeli tak czy siak umrzemy, to czy nie lepiej zrobić to tak jak chcielibyśmy sami, zapanować nad tym, niż potem umierać w bólu, braku najbliższych.
Ale zaraz uświadamiam sobie, że to nie o to chodzi, tylko o jak najlepsze przeżycie każdego dnia, czerpanie wielkiej radości i sprawianie innym przyjemności tym, że żyjemy

[ufcio]

ja sie własnie zastanawiam, wyobrazam sobie, jak zareagowaliby moi bliscy, ktos na kim mi zalezy, i te mysli to własnie najczesciej pojawiaja sie wtedy kiedy ktos mnie zranił, albo kiedy ktos mnie nie zauwaza. wolanie o pomoc, chec zwrocenia na siebie uwagi, w wyobrazni.

ksh wiesz ja mysle, ze rozmyslania o tym jak bys chciala umrzec, i ogolnie rozmyslania o smierci naturalnej cczy "przypadkowej" nie sa same w sobie złe. ja czasem tez zastanawiam sie co chcialabym zeby sie stalo z moim cialem gdybym umarła w wypadku, czy moze pozwolilabym swojej rodzinie dac moje zdrowe organy chorym osobom itp.

[ksh]

Napisane przez ufcio

ksh wiesz ja mysle, ze rozmyslania o tym jak bys chciala umrzec, i ogolnie rozmyslania o smierci naturalnej cczy "przypadkowej" nie sa same w sobie złe. ja czasem tez zastanawiam sie co chcialabym zeby sie stalo z moim cialem gdybym umarła w wypadku, czy moze pozwolilabym swojej rodzinie dac moje zdrowe organy chorym osobom itp.

o oddaniu swoich organów ja bardzo często myślę.
i uważam to za jak najbardziej w porządku, taka "ostatnia przysługa".
innym ludzion przydadzą się o wiele bardziej niż zmarłemu. chyba nie jesteśmy na etapie starożytnych Egipcjan, żeby zwłoki ładnie ubierać, a do grobowców całe mieszkania ładować.

[Rozterka]

ufcio, nie jesteś sama
ja też miałam/mam czasem takie myśli, przeważnie gdy jest mi na tym świecie bardzo źle, ktoś mnie zranił, powiedział coś lub gdy cały świat obrócił się przeciwko mnie Wyobraźnia wtedy podsuwa mi różne obrazy - bliscy przy mojej trumnie, żałujący swojego postępowania TŻ (lub ktoś inny, kto mnie zranił), takie tam
Myślę, że granica kończy się tam, gdzie myśli zamieniają się w czyny

[Sweet_21]

Miewałam, nie wiem czy to normalne ale przez pewien okres w moim życiu kładłam sie z nadzieją że już sie nie obudze..Tak jakbym za każdym razem kiedy kładłam sie spać była gotowa na śmierć.

Ale teraz już mi przeszło.

[Rena]

Napisane przez ufcio

Chciałam się was spytac, czy zdarza wam się czasem, w chwilach smutku, zwątpienia, wyobrażać jak by jakas osoba zareagowala na wiadomość o tym, ze nie zyjecie, albo ze miałyście wypadek? Albo może wyobrażałyście sobie jak ten wypadek by wyglądał itd.?

generalnie jesli wyobrazasz sobie jak by zareagowali bliscy, czy tez nie bliskie Ci osoby - to w tym momencie tak jakby przenosisz punkt ciezkosci ze swojej osoby na ta osobe, ktora ma jakos tam zareagowac - nazwijmy ta osobe X.

To X okazuje sie w tym momencie dla Ciebie najwazniejszy/a, to X Cie przypuszczalnie zranil/a i to wlasnie X ma sie dowiedziec jak bardzo z tego powodu cierpisz.

Czyli kto jest wazny Ty czy X?

Czy aby nie jest tak, ze X wcale nie zasluguje na to, aby byc dla Ciebie waznym/a? Czy nie powinnas byc raczej zdrowa egoistka i machnac na X reka?

Zamiast pielegnowac w sobie agresje (w tym wypadku autoagresje) lepiej zapomniej o bolu i zyc dalej? z dala od X?

W zyciu tak niestety jest ze zdarza sie ze na kims nam zalezy a ta osoba sie na nas wypina i to boli... ale zamiast komus cos pokazywac, lepiej trzymac sie z dala.

A samopoczucie sie samo poprawi.

Tego ostatniego Ci zycze

[Vivienne]

Mam podobnie...

Czasem, i to nie tylko wtedy jak jest mi smutno czy źle, wyobrażam sobie reakcję ludzi na wieść o mojej śmierci, co by czuli itp. I nie koniecznie jest to w mojej wyobraźni samobójstwo, ale własnie wypadek [zabójstwo tez sie zdarzalo, chyba po prostu mam za dużą wyobraznie ].
Przyznam, ze jestem ciekawa co bedzie jak mnie nie bedzie
Bo o samobójstwie nie mysle [co to to nie!]

[hecate]

Dawniej tak mialam... duzo o tym myslalam. snulam plany. Jak by napewno, jednak jak najmniej bolesnie, by nie znalezli...

Pisalam o tym w pamietniku... ale jakoes nigdy nie myslalam co by bylo dla tych ktorzy by zostali...

Teraz? nie, nie fantazjuje, nie mysle o tym nie przywoluje takich mysli...

ale czasem gdy jest zle, bardzo smutno to jakos zawsze to wraca - przeciez mozna by to tak rozwiazac.

Mysle ze chyba jednak bym sie nigdy nie odwazyla...