Rodziny wielodzietne - co sądzicie? Czy chcecie taką mieć?

[ptysza]

Dziewczyny, ostatnio przypadkiem odkryłam forum o wielodzietnych rodzinach, i tak dumam o tym ostatnio i rozmyslam

Ile byście chciały mieć dzieci? Czy więcej niż jedno? A może więcej niż 10?

Ja ma jedno, chciałabym mieć więcej, mąż też - mówi, że trójkę bo wtedy by nie trzeba było zmieniać od razu samochodu na większy

Jak duża rodzina Wam się marzy? ja mam jedną siostrę, ale przyznam, ze teraz jak jestem dorosła chciałabym mieć więcej rodzenstwa
Chciałabym spotykac sie z nimi, z ich rodzinami, chciałabym zeby moje dziecko mialo liczne kuzynostwo

ale jak jest w dzisiejszych czasach? co to znaczy, ze stan nas na wiecej dzieci?
tak od kilku dni analizuje nasze posilki, i ze mna jest taki problem ze nie umiem gotowac na styk dla nas, zawsze cos zostanie, nie zje sie, wyrzuce
ale z tego spokojnie mozna wykarmic 1-2 dzieci - i to mnie zdziwilo

i nie pisze tu o bezmyslnym rozmnazaniu, bo Bóg da (to dla mnie jakis koszmar), wiem ze sa ludzie ktorzy nie maja pracy i rodza kolejne dziecko
ale sa tez takie rodziny np 10 dzieci, co jezdza na wakacje, maja te kilka posilkow dziennie w domu, są ładnie ubrane, dobrze sie uczą etc

mi jakoś chyba ciągle kojarzy się rodzina wielodzietna z ubustwem

a jak jest u was?
znacie jakaś dużą rodzine?

przeraza mnie jak mozna dac sobie rade z wiecej niz jednym dzieckiem no a na tamtym forum chyba panuje opinia ze to wlasnie najtrudniej jest z jednym czy dwójka
jak jest jedno, to trzeba mu poswiecac duzo czasu - bo dziecko ma tylko nas, jak dwójka to jest ciezko bo sie czesto leja, ale z trojka to juz duzo latwiej

co myslicie o takich rodzinach??? zachecam do dyskusji

[invisible_01]

Rodzina wielodzietna oznacza dla jednego z rodziców (głównie dla matki) zrezygnowanie z życia zawodowego na koszt rodzinnego, a na to bym się nigdy nie zdecydowała. Nie chciałabym też nigdy robić ze starszych dzieci nianiek dla tych młodszych, a jak poświęcić tyle samo czasu wielu dzieciom? Jak do każdego podejść indywidualnie, gdy jest ich tak dużo? Dużo dzieci oznacza też duże mieszkanie (dom), a niestety obecnie mało kogo na to stać. Jak pomyślę o kosztach pójścia w 10 osób chociażby do kina, to mi słabo, a co dopiero kupienie książek, wyjazd na wakacje... Moja koleżanka ma siedmioro rodzeństwa, nigdy nie miała nawet własnego łóżka, nie mówiąc o własnym pokoju, musiała opiekować się młodszymi braćmi i siostrami i tak dalej. Jej ojciec zarabiał bardzo dobrze jak na polskie realia, ale utrzymanie 9 osób to jednak wydatek ogromny i na wiele rzeczy nie starczało.

[Szecheryzada]

ja mam dwójkę młodszego rodzeństwa, nie ma co, było wesoło.
Ale widziałam, jakie mama miała problemy kiedy musiała dzielić życie zawodowe, z wychowaniem dzieci, prowadzeniem domu ... (taty w domu zwykle nie było )
WIdziałam, że to koszmar i chyba bym się na to nie zdecydowała.
Bardzo rozbrajaliśmy, a kiedy mój brat miał 5, siostra 9, a ja 14 mama miała 'przełom' w pracy i działała na najwyższych obrtotach, tata założył 3 firmy ... ech, masakra to była dla nich. Dla nas też, bo ich ciągle w domu nie było ...

uważam, że trzeba się powaŻNIE zastanowić, zanim zdecyduje się na liczniejszą rodzine.

[irmith]

A ile to jest wiele? Czy wiele to troje czy dziesięcioro? Ja mam tylko brata, dziś mieszka w Anglii i zasadniczo czuję się jak jedynaczka (przy "rodzinnych uroczystościach" przychodzi osamotnienie bo na ślub czy choć głupie urodziny nie ma kogo zaprosić), mój mąż też ma tylko brata i też los ich tak rozrzucił że widzieli się kilka lat temu nasz córeczka ma tylko jednego kuzyna w Anglii właśnie - ja w dzieciństwie nie mogłam się doliczyć tylu ich było

Z drugiej strony mam bliską koleżankę która ma dziesięcioro rodzeństwa i nigdy na to nie narzekała. Nie jest to rodzina z marginesu, wszystkie dzieci zadbane, kochane, kształcone itp itd. Każde święta to wielkie spotkanie, obchodzą wszystkie imieniny, urodziny spotykają się u kogoś prawie co weekend, ciągle sie nawzajem odwiedzają, przyznam że zazdroszczę trochę. Na pewno nie było łatwo ale to tylko mój domysł, od koleżanki w życiu złego słowa nie usłyszałam na dom rodzinny. Matka dzieciaki urodziła, wychowała a nawet wykarmiła z gospodarki, do tej pory koleżanka prawie nic nie kupuje w sklepie bo wszystko ma od rodziców od mięsa warzyw nawet po chleb (wymarzona sytuacja bo koleżanka ma teraz synka 10 miesięcznego). Ciągle się zastanawiam jak jej rodzice dali radę wszystko ogarnąć i jeszcze wychować dzieciaki tak bardzo rodzinnie

Zmierzając do brzegu ja mam teraz jedno dzieciątko ale moim i męża optimum była zawsze trójeczka, nie chciałabym żeby moja córka w moim wieku była tak osamotniona jak my. Wiem że pewności nie ma ale trzeba próbować

[ewi83]

Ja pochodze z wielodzitnej rodziny ( 5 rodzenstwa) i nie zamienilabym jej za nic w swiecie
Rodzice maja ogromny dom na wsi, wiec kazde z nas mialo swoj kat ( 2 najstarsze siostry dzielily pokoj, ale nigdy na to nie narzekaly).
Owszem mama musiala zrezygnowac z pracy, ale tata potarfil nas wszystkich utrzymac. Moze nie jedzilismy co roku na wakacje, nie mielismy jakis super drogich ubran, ale chyba na tym nam akurat nie zalezalo.
Teraz kiedy wracam do domu na swieta lub inne imprezy i widze ich wszystkich z rodzinami ( moi rodzice w tym momencie maja 9 wnukow) i moi rodzice tacy dumni-
Uwielbiam moja rodzine, ale sama niezdecydowalabym sie na tak liczna

[lemoorka]

Ja jestem na takim etapie,że nawet siebie podziwiam,że w tym kraju zdecydowałam się na jedno

[taszkin]

Ja mam dwoje, więcej nie mogę mieć, więc szkoda mi czasu na rozważania na tym polu. Wydaje mi się też, że w naszej sytuacji, w naszym kraju na więcej i tak nie moglibyśmy sobie pozwolić by żyć w miarę bezstresowo.

Moja mama ma pięcioro rodzenstwa. Mam dużo cioć i mnóstwo kuzynów. To jest super. Ale...kiedyś były inne czasy.

[_vixen_]

Ja zawsze powtarzam, że rodzeństwo to dobry kapitał na przyszłość, dzieci uczą się rywalizacji, współpracy najlepiej często właśnie wśród rodzeństwa, w domu. Ale do dużej rodziny trzeba mieć warunki, nie gnieździć się jeden na drugim.

[żurawinka]

Parę miesięcy temu sama stworzyłam podobny wątek
Myślę że dwójka dzieci by mnie satysfakcjonowała.
Znam jedną rodzinę wielodzietną gdzie matka nie ma jeszcze 30 i ma czwórkę dzieci. Nie przelewa się ale pod wzgledem psych. dzieciom niczego nie brakuje, są dobrze wychowane, grzeczne
Niestety ludzie słysząc że w tych czasach kobieta ma więcej niż 2 dzieci to załamują ręce, uciekają oczami albo komentują w dwuznaczny sposób.
Inna sprawa że nawet z mocną pomocą męża jest trudno o odpoczynek, wyjazdy są niemożliwe, żyje sie skromnie, mama dzieci jest wiecznie zmęczona. Przy dużej gromadce myślę że po prostu trzeba zapomnieć o sobie i swoich potrzebach.
Plusem jest też to że koszty ubrań, butów, opieki nad najmłodszymi minimalizują się. Już przy jednym dziecku mama się " rozdwaja" , przy wiekszej chyba musi pracować na najwyższych obrotach, pod niezłym psych. napięciem np. gdy dzieciaki chorują, zarażają się od siebie.
Za to jeśli więzy w rodzinie pozostaną dobre to jest to niezły kapitał na przyszłość

[_vixen_]

Ja chciałam mieć trójkę dzieci, dla mnie to ilość optymalna, nie wiem, czy to łapie się pod rodzinę wielodzietną, czy jeszcze nie - moim zdaniem wielodzietna to od 4 wzwyż.

Bycie jedynakiem to nie jest fajna życiowa opcja, nie ma się co oszukiwać, dobre relacje z rodzeństwem to jest skarb na przyszłość.
Tyle, że ja miałam powikłaną ciążę zagrożeniem porodem przedwczesnym i to mi trochę plany życiowe popsuło, dlatego kolejna ciąża będzie (jeśli będzie) okupiona długim namysłem, stresem i pewnie bardzo częstą kontrolą lekarską. Nie wiem, czy jestem w stanie się na to zdecydować, a chciałabym, żeby córka miała rodzeństwo.

ptysza, Ty urodziłaś skrajnego wcześniaka, więc też zdajesz sobie sprawę, że ciąża to nie zawsze oznacza 9 miesięcy i poród, wpłynęło to jakoś na Twoje plany reprodukcyjne?

[invisible_01]

Ja uważam, że rodzeństwo to super sprawa i nie chciałabym mieć jedynaka, ale w tym kraju raczej nie stać by mnie było na więcej niż dwoje (a nie wiem, czy i dwoje to nie za wiele). Kiedyś były inne czasy - moja mama ma piątkę rodzeństwa, pracował tylko dziadek, a dawali radę, ale oni mieli dom. Obecnie koszt postawienia domu to ogromny kredyt, który zabiera lwią część dochodów, więc automatycznie żyje się na niższym poziomie. Rodzinę mam sporą, ale nie z każdym jestem w dobrych stosunkach, jak to obecnie często bywa połowa jest na emigracji i nie widujemy się, druga połowa wyjechała do większych miast (tak jak ja) i w moim rodzinnym mieście została garstka.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Napisane przez taszkin

Ja mam dwoje, więcej nie mogę mieć, więc szkoda mi czasu na rozważania na tym polu. Wydaje mi się też, że w naszej sytuacji, w naszym kraju na więcej i tak nie moglibyśmy sobie pozwolić by żyć w miarę bezstresowo.

Moja mama ma pięcioro rodzenstwa. Mam dużo cioć i mnóstwo kuzynów. To jest super. Ale...kiedyś były inne czasy.

Dokładnie

Mąż ma 3 rodzeństwa, teściowie - jedno 3, drugie 10. Ale... kiedyś było inaczej, utrzymanie, wychowanie tylu dzieci nie było tak kosztowne, tak w pewien sposób problematyczne, co teraz. I to są słowa mojej teściowej.

[oliviaoO]

Ja obecnie mam jedną córeczkę. W przyszłości chciałabym dla niej rodzeństwo w liczbie 1 Chyba, że trafiłyby sie bliźniaki za drugim razem
Niestety jest to odległa przyszłość, ponieważ na tą chwile nie byłoby nas stać na to, aby utrzymać jeszcze jedno dziecko. Niektórzy w rodzinie TŻ twierdzą, że jak sie ma już jedno to utrzyma sie i drugie ale ja jestem innego zdania. W końcu to ja wiem jaki mamy budżet
Gdyby jednak nic mnie nie ograniczało finansowo, lokalowo, nie musiałabym pracowac to i tak nie zdecydowałabym sie na wiecej niż 2-3 dzieci. Chyba po prostu nie potrafiłabym podzielic czasu i uwagi na wiecej niż 4 dzieci.

[sloniatko007]

Ja pochodze z rodziny w której są sami jedynacy,ja również jestem jedynaczką i też nie wyobrażam sobie mieć więcej niż 1 dziecko.
Tak mam wpojone od maleńkości że rodzina powinna mieć 1 dziecko bo to optymalna sytuacja dla niego(nie musi rywalizować o względy rodziców z rodzeństwem,nie musi sie niczym dzielic itp).Niektórym może się takie wychowanie wydawać egoistyczne ale ja również uważam że rodzice tak naprawde zawsze mają 1 ulubione dziecko które ma przewage nad innymi(oczywiście rodzice sa nieswiadomi tego że faworuzują 1 z dzieci).

Obserwujac w dzieciństwie wielodzietne rodziny tylko się utwierdzałam w przekonaniu że sama też chce mieć 1 dziecko i dać mu jak najwięcej

Jedyny minus jest taki że jako dziecko nie miałam inie będe mieć cioć/wujów/itp

[ilonkaczapela]

Ja mam mnóstwo cioć i wujków i nie mam absolutnie żadnego kontaktu z żadnym z nich, więc to nie tylko domena osoby z kręgu rodzin 2+1

[Glodomorek]

Napisane przez żurawinka

Parę miesięcy temu sama stworzyłam podobny wątek
Myślę że dwójka dzieci by mnie satysfakcjonowała.
Znam jedną rodzinę wielodzietną gdzie matka nie ma jeszcze 30 i ma czwórkę dzieci. Nie przelewa się ale pod wzgledem psych. dzieciom niczego nie brakuje, są dobrze wychowane, grzeczne
Niestety ludzie słysząc że w tych czasach kobieta ma więcej niż 2 dzieci to załamują ręce, uciekają oczami albo komentują w dwuznaczny sposób.
Inna sprawa że nawet z mocną pomocą męża jest trudno o odpoczynek, wyjazdy są niemożliwe, żyje sie skromnie, mama dzieci jest wiecznie zmęczona. Przy dużej gromadce myślę że po prostu trzeba zapomnieć o sobie i swoich potrzebach.
Plusem jest też to że koszty ubrań, butów, opieki nad najmłodszymi minimalizują się. Już przy jednym dziecku mama się " rozdwaja" , przy wiekszej chyba musi pracować na najwyższych obrotach, pod niezłym psych. napięciem np. gdy dzieciaki chorują, zarażają się od siebie.
Za to jeśli więzy w rodzinie pozostaną dobre to jest to niezły kapitał na przyszłość

I dochodzi do tego, że młodsza dziewczynka chodzi w chłopięcych butach i dresach, bo rodziców nie stać (lub oszczędzają) na sukienkach czy bucikach. Starsze dziewczynki (bo raczej to na nie spada ten obowiązek) zamiast bawić się lalkami czy czymkolwiek wożą w wózku młodsze rodzeństwo, zmieniają pieluchy, karmią itp robią darmowy etat za mamuśkę.
Mówię stanowczo nie, takiemu modelowi rodziny. To rodzice mają dzieci i powinni się nimi zajmować a nie zwalać to na innych (już obojętnie czy dziadków czy starsze dzieci).
Rodzeństwo tak, ale maksymalnie 3 dzieci w jednym domu. Jakoś nie wyobrażam sobie odpowiedni zająć się 4 dzieci.

[Mystiquee]

Razem z tż marzymy o trójeczce potomstwa, ale wcale też nie wykluczamy czwórki.
Obydwoje mamy po jednym bracie lub jednej siostrze i według mnie to za mała rodzina.
Dodam, że zamierzamy zbudować sobie dom w niedalekiej przyszłości, więc gnieździć się w mieszkaniu m3 nie mamy zamiaru. Zobaczymy co z tego wyniknie, na razie jestem w swojej pierwszej ciąży

[Marijuana]

Napisane przez Glodomorek

I dochodzi do tego, że młodsza dziewczynka chodzi w chłopięcych butach i dresach, bo rodziców nie stać (lub oszczędzają) na sukienkach czy bucikach. Starsze dziewczynki (bo raczej to na nie spada ten obowiązek) zamiast bawić się lalkami czy czymkolwiek wożą w wózku młodsze rodzeństwo, zmieniają pieluchy, karmią itp robią darmowy etat za mamuśkę.
Mówię stanowczo nie, takiemu modelowi rodziny. To rodzice mają dzieci i powinni się nimi zajmować a nie zwalać to na innych (już obojętnie czy dziadków czy starsze dzieci).
Rodzeństwo tak, ale maksymalnie 3 dzieci w jednym domu. Jakoś nie wyobrażam sobie odpowiedni zająć się 4 dzieci.

dokładnie to samo uważam ... wówczas łatwo zaniedbać potrzeby emocjonalne licznego potomstwa , a wiadomo , że dziecko przede wszystkim musi się czuć kochane , a to poczucie ma wtedy kiedy poświęca mu się odpowiednio dużo uwagi , a nie obarcza obowiązkiem opieki nad kolejnym braciszkiem czy siostrzyczką...

[golgie]

chciałabym mieć w sumie 2-3 dzieci,ale trzecie musiałoby być chyba wielkim przypadkiem, bo realna jest dwójka,ze względu na czasy, niepewność sytuacji finansowej-dziś jest dobrze ,jutro może być źleTak, chyba chciałabym mieć dwójkę, czasem teraz zaraz drugie, a czasem myślę,żeby trochę odsapnąć po pierwszym, z drugiej strony nieograniczonego czasu nie mamMąż raczej nie myśli o drugim, z tego, co widzę,a jeśli już to za parę lat.
A co sądzę o wielodzietnych??Jak najlepiej, pod warunkiem,że nie jest to patologiczna rodzina,bezmyślnie się rozmnażającaDzieci nie muszą mieć markowych ciuchów czy innych dupereli ,ale trzeba mieć środki na jedzenie, opłacenie dach nad głową, buty i ciuszki, a potem podręczniki do szkoły, poza tym dziecko musi mieć duuużo miłości

[invisible_01]

Właśnie przyjechała do mnie rodzina w odwiedziny i jest nas obecnie siedmioro - pięć osób dorosłych i zaledwie dwójka dzieci, a mnie to przerasta. Kolejka do kolejki wieczorem i rano - koszmar, przychodzimy po spacerze i nagle trzeba zrobić obiad dla takiej gromadki albo nawet głupie kanapki i herbatę, i zajmuje to kupę czasu, no i potrzeba wielu produktów, co dużo kosztuje, zmywanie to tragedia, jak pomyślę o praniu ubrań siedmiu osób to już mi słabo... A to tylko dwoje dzieci i reszta dorosłych, którzy sami o siebie zadbają! Gdyby to była piątka dzieci, to chyba padłabym trupem. Już ta dwójka wymaga maksimum uwagi, a co dopiero reszta...

[gosia261282]

Mam dwojke dzieci,chce miec jeszcze jedno.
Podobaja mi sie wielodzietne rodziny,lubue jek w domu jest duzo dzieci.
Moze dlatego,ze wiem jak ciezko jest byc samej,bo jestem jedynaczka...

[boska latynoska]

Napisane przez Marijuana

dokładnie to samo uważam ... wówczas łatwo zaniedbać potrzeby emocjonalne licznego potomstwa , a wiadomo , że dziecko przede wszystkim musi się czuć kochane , a to poczucie ma wtedy kiedy poświęca mu się odpowiednio dużo uwagi , a nie obarcza obowiązkiem opieki nad kolejnym braciszkiem czy siostrzyczką...

Napisane przez Glodomorek

I dochodzi do tego, że młodsza dziewczynka chodzi w chłopięcych butach i dresach, bo rodziców nie stać (lub oszczędzają) na sukienkach czy bucikach. Starsze dziewczynki (bo raczej to na nie spada ten obowiązek) zamiast bawić się lalkami czy czymkolwiek wożą w wózku młodsze rodzeństwo, zmieniają pieluchy, karmią itp robią darmowy etat za mamuśkę.
Mówię stanowczo nie, takiemu modelowi rodziny. To rodzice mają dzieci i powinni się nimi zajmować a nie zwalać to na innych (już obojętnie czy dziadków czy starsze dzieci).
Rodzeństwo tak, ale maksymalnie 3 dzieci w jednym domu. Jakoś nie wyobrażam sobie odpowiedni zająć się 4 dzieci.

Na ten temat to akurat mogę się wypowiedzieć bo mam 4 rodzeństwa Było nas w domu pięcioro, nie czuję z tego powodu jakichś braków emocjonalnych, wręcz przeciwnie, teraz kiedy jestem dorosła jeszcze bardziej doceniam moją rodzinę. Nie mam na świecie nikogo bliższego niż moje siostry i bracia, są dla mnie wsparciem i wiem, że mogę na nich liczyć w każdej sytuacji
Jako dziecko zawsze czułam się kochana, zauważana, zaopiekowana i rozpieszczana ( może dlatego, że byłam najmłodsza ). Myślę że liczba dzieci nie ma tutaj nic do rzeczy. Nie przypominam sobie, żeby ktokolwiek z rodzeństwa mnie niańczył jak byłam mała
Nie bardzo rozumiem dlaczego 3 dzieci można się odpowiednio zająć a 4 już nie? To jakaś magiczna granica? Na pewno kosztuje to zwłaszcza kobietę dużo pracy, wyrzeczeń i poświęceń ale jest to możliwe.


Ja sama jak na razie mam jedno dziecko i na pewno w przyszłości chcę mieć przynajmniej jeszcze jedno Nie wyobrażam sobie bycia jedynaczką i nie zafundowałabym tego swojemu dziecku.
Marzy mi się 3 czy nawet 4 ale niestety raczej nie będzie mnie stać na tak liczną rodzinę. Pierwsze dziecko urodziłam przez cc, drugie zapewne też tak przyjdzie na świat, a raczej więcej niż trzy cesarki nie są wskazane

[żurawinka]

Napisane przez Glodomorek

I dochodzi do tego, że młodsza dziewczynka chodzi w chłopięcych butach i dresach, bo rodziców nie stać (lub oszczędzają) na sukienkach czy bucikach. Starsze dziewczynki (bo raczej to na nie spada ten obowiązek) zamiast bawić się lalkami czy czymkolwiek wożą w wózku młodsze rodzeństwo, zmieniają pieluchy, karmią itp robią darmowy etat za mamuśkę.
Mówię stanowczo nie, takiemu modelowi rodziny. To rodzice mają dzieci i powinni się nimi zajmować a nie zwalać to na innych (już obojętnie czy dziadków czy starsze dzieci).
Rodzeństwo tak, ale maksymalnie 3 dzieci w jednym domu. Jakoś nie wyobrażam sobie odpowiedni zająć się 4 dzieci.

Ja też mówię nie takiemu modelowi rodziny ale rodzina którą znam to same małe dzieciaki i nikt nie opiekuje się młodszym rodzeństwem.
Dla mnie trójka byłaby już za dużą liczbą, nie chciałabym sobie tego zrobić
Chciałabym mieć czas na moje pasje, hobby, leżenie brzuchem do góry czasem, wakacje, wypady z mężem do kina itd.plus zadbanie o siebie zewn. a przy kilkoru dzieciaczkach tego nie widzę bez obciążania innych.
Wydaje mi się że nie da się bez pomocy dziadków zająć dużą liczbą dzieci, a jestem za bardzo samodzielna żeby prosic o taką pomoc.
Dla mnie max dwójka

[Glodomorek]

Napisane przez boska latynoska

Na ten temat to akurat mogę się wypowiedzieć bo mam 4 rodzeństwa Było nas w domu pięcioro, nie czuję z tego powodu jakichś braków emocjonalnych, wręcz przeciwnie, teraz kiedy jestem dorosła jeszcze bardziej doceniam moją rodzinę. Nie mam na świecie nikogo bliższego niż moje siostry i bracia, są dla mnie wsparciem i wiem, że mogę na nich liczyć w każdej sytuacji
Jako dziecko zawsze czułam się kochana, zauważana, zaopiekowana i rozpieszczana ( może dlatego, że byłam najmłodsza ). Myślę że liczba dzieci nie ma tutaj nic do rzeczy. Nie przypominam sobie, żeby ktokolwiek z rodzeństwa mnie niańczył jak byłam mała
Nie bardzo rozumiem dlaczego 3 dzieci można się odpowiednio zająć a 4 już nie? To jakaś magiczna granica? Na pewno kosztuje to zwłaszcza kobietę dużo pracy, wyrzeczeń i poświęceń ale jest to możliwe.


Ja sama jak na razie mam jedno dziecko i na pewno w przyszłości chcę mieć przynajmniej jeszcze jedno Nie wyobrażam sobie bycia jedynaczką i nie zafundowałabym tego swojemu dziecku.
Marzy mi się 3 czy nawet 4 ale niestety raczej nie będzie mnie stać na tak liczną rodzinę. Pierwsze dziecko urodziłam przez cc, drugie zapewne też tak przyjdzie na świat, a raczej więcej niż trzy cesarki nie są wskazane

Widzisz, wiele zależy od rodziców. Nas było czworo, mama nie ogarniała wszystkiego, ledwo radziła sobie z dwójką to dorobiła drugie tyle "bo ich stać" Relacji z rodzeństwem nie mam żadnych, nawet nie rozmawiamy ze sobą.

Zależy od różnicy wieku, bo jeśli między wami jest np rok lub 2 to raczej nikt nie niańczył, jeśli najstarsze ma ponad 10lat więcej to już prędzej. I raczej nie będziesz pamiętać kto zmieniał pieluchy jak miałaś pół roku
Chociażby z trójką bez problemu wyjedziesz każdym autem na wycieczkę, dla 4+ kupujesz wielgaśne (drogie) auto. W trzypokojowym mieszkaniu na siłę 5 osób upchasz, bo z trójki dzieci dwoje będzie na 100% tej samej płci

Jeśli cesarka była z powodu dziecka a nie twoich problemów to jest możliwy poród naturalny. Tylko nie każdy chce się tego podjąć, trzeba znaleźć dobrego lekarza i położną i można rodzić

[pieleszka]

Napisane przez boska latynoska

Na ten temat to akurat mogę się wypowiedzieć bo mam 4 rodzeństwa Było nas w domu pięcioro, nie czuję z tego powodu jakichś braków emocjonalnych, wręcz przeciwnie, teraz kiedy jestem dorosła jeszcze bardziej doceniam moją rodzinę. Nie mam na świecie nikogo bliższego niż moje siostry i bracia, są dla mnie wsparciem i wiem, że mogę na nich liczyć w każdej sytuacji
Jako dziecko zawsze czułam się kochana, zauważana, zaopiekowana i rozpieszczana ( może dlatego, że byłam najmłodsza ). Myślę że liczba dzieci nie ma tutaj nic do rzeczy. Nie przypominam sobie, żeby ktokolwiek z rodzeństwa mnie niańczył jak byłam mała
Nie bardzo rozumiem dlaczego 3 dzieci można się odpowiednio zająć a 4 już nie? To jakaś magiczna granica? Na pewno kosztuje to zwłaszcza kobietę dużo pracy, wyrzeczeń i poświęceń ale jest to możliwe.


Ja sama jak na razie mam jedno dziecko i na pewno w przyszłości chcę mieć przynajmniej jeszcze jedno Nie wyobrażam sobie bycia jedynaczką i nie zafundowałabym tego swojemu dziecku.
Marzy mi się 3 czy nawet 4 ale niestety raczej nie będzie mnie stać na tak liczną rodzinę. Pierwsze dziecko urodziłam przez cc, drugie zapewne też tak przyjdzie na świat, a raczej więcej niż trzy cesarki nie są wskazane

podspisuję się pod tą wypowiedzią obiema rękami
ja też pochodzę z wielodzietnej rodziny-mam 6 rodzeństwa ( a moi rodzice już 13 wnucząt! ) i mimo, że nie byłam najmłodsza, to też nigdy nie czułam, że poświęca mi się mniej czasu czy uwagi. milość - a ta jest w rodzinie na pierwszym planie- to jedyne co podzielone się mnoży. i w rodzinach wielodzietnych, takich "zdrowych" nie patologicznych to zdanie wcale nie jest tylko frazesem, a można tego właśnie doświadczyć. dzieliłam pokój z młodszą siostrą, na wakacje jeździliśmy najczęściej pod namiot lub do dziadków na wieś, ale mimo to nie uważam żeby mnie ominęło coś w moim dzieciństwie. byłam czysta, zadbana, szczęśliwa. nikt ze starszego rodzeństwa mnie nie niańczył, nikogo nie zmuszano żeby mi przewijał pieluchy itp. starsze siostry zabierały mnie za to na spacery, do kina, na lody. i zawsze mogłam schować się za plecami starszych braci gdy ktoś mi dokuczał i na rodzeństwo do teraz mogę liczyć. a oni na mnie.

ja mam na razie tylko jedno dziecko, ale postaram się aby nie było jedynakiem. docelowo marzę o trójce dzieci, więcej pewnie z racji wieku (nie jestem już młodziutka...) się nie uda urodzić...

[Marijuana]

Wszystko tak naprawdę zależy od tego jakie relacje panują w rodzinie , wiele z was wychowywało się w wielodzietnych rodzinach i czuło się kochanym, miało wsparcie rodzeństwa, a niektórzy musieli pełnić rolę opiekunek , podczas gdy matka nie dawała rady wszystkiego ogarnąć. Podejmowanie decyzji o posiadaniu gromadki dzieci powinno być przemyślane , chociaż pewnie wiele kobiet, które nie planowały posiadania np. 5-7 dzieciaczków potrafiło odnaleźć się w roli matki i stworzyć im prawdziwy dom. Wszystko to sprawa organizacji i świadomość poświęcenia nierzadko własnego życia dla dobra rodziny.

[martiiinis]

Drogie mamy,

poszukuję osób (szczególnie mężatek, ale nie tylko), które byłyby tak uprzejme by udział w tym badaniu on-line dotyczącym bliskich związków:

http://relacje.i-test.pl/ (WERSJA W JĘZYKU POLSKIM)

http://relationships.i-test.pl/ (WERSJA PO ANGIELSKU)

(język nie ma znaczenia)

Badanie jest podstawą mojej pracy magisterskiej na Uniwersytecie Warszawskim.

I... BAAAARDZO SERDECZNIE DZIĘKUJĘ za pomoc no i moje wielkie gratulacje!
Martyna

[sura2]

Nas było w domu troje, (wg przepisów to jest już wielodzietna rodzina), mam wspaniałe wspomnienia, ale moja mama już nie. Tata pracował, a jej w ciągu dnia nikt nie pomagał, a to były czasy, gdy nie było pampersów i błyskawicznych kaszek!
Mam jedno dziecko i nie wiem, jak oni w ogóle dali radę?? Ja jestem naprawdę zmęczona, chyba tak psychicznie, ale i tak zdecyduję się na drugie, nie dla siebie, ale dla mojego synka, bo wg mnie być jedynakiem to gorzej niż być w rodzinie wielodzietnej (oprócz rodzin patologicznych oczywiście).
Mój mąż ma 6 rodzeństwa i to bardzo szczęśliwa rodzina, ale nie oszukujmy się to odbyło się kosztem tych starszych dzieci. Teraz te dzieci nie chcą mieć własnych, teściowie mają tylko jednego wnuka.

[Karinio]

Obecnie mam jedno dziecko- synka. Planuje-my jeszcze jedno,czyli chcemy mieć dwójke

[żurawinka]

Zawsze mnie dziwi opinia osób które mają rodzeństwo jak można być jedynakiem, to taaaakie straszne Otóż nie, nie zawsze a nawet rzadko Przecież jedynak nie wie co traci, wie co zyskuje Piszę jako przedstawicielka jedynaków

Gdybym była zmęczona psych, i fiz. nie w głowie byłoby mi robienie następnego dziecka dla starszego dziecka, nie rozumiem takiej polityki. Nie lepiej doprowadzić się najpierw do ładu, odpocząć? Przecież lżej raczej nie będzie