Mój problem

[martajg]

Ostatnio mam wrażenie, ze moment, w którym się urodziłam był nie potrzebny. Często czuję, ze jestem do niczego, nic nie potrafie, jestem brzydka( m.in. dlatego, że ostatnio nasilił mi się trądzik, i jest coraz gorzej, ale jestem na leczeniu dermatologicznym). Uważam, że moje życie jest nie udane- sporo już przeszłam, mnóstwo problemów, ciągłe niezrozumienie. Nie potrafię "być na luzie", wg mnie jestem zbyt poważna i czasem ponura. Ale nie potrafię tego zmienić, ot tak. Boję się o moją przyszłość, chciałam iść na medycynę, lecz mam na to małe szanse. W zeszłym roku w ciągu roku szkolnego przeprowadzałam się do innego miasta. Problem w tym, że poprzednio byłam na biol-chem, czyli bylo ok, a teraz na humanistycznym. Nie mam wybory co do innej szkoły a zmieniać już nie chcę szkoły z różnych powodów, np klasa może być nie taka. No i boję się, że nie uda mi się dostać na tą medycynę. Kolejną rzeczą jaką mnie martwi to to, że jestem sama. Nie mam szczęścia do chłopaków. Byłam zakochana kiedyś przez hmm parę lat w takim jednym. I co? On mnie olewał, nawet nie zwracał na mnie uwagi, mimo, że się starałam, tarktówał mnie tylko jako "koleżankę". Później zaczął mi robić jakieś nadzieję, lecz po paru tygodniach zobaczyłam, jak obściskiwał się z jakąś dziewczyną. Czułam się wtedy okropnie, że zrobił ze mnie idiotkę. Przez niego ciężko mi teraz nawiązać kontakt z jakimś innym chłopakiem. Boję się podobnych sytuacji, lub tego, że któryś po prostu mnie wykorzysta. Nie jestem z gatunku tych super dziewczyn, więc mam jeszcze mniejsze szanse. Nie wyróżniam się niczym.
W całym moim życiu tak naprawdę nigdy nie byłam szczęśliwa, cały czas nic mi nie wychodzi, czasami odechciewa mi się całkiem żyć... jak pomyślę, że nadal wszystko tak dalej się będzie toczyć jak to tej pory.. Nie wiem, po co zakładam ten wątek. Muszę się chyba wyżalić, w realnym świecie nie mam komu.

[dramaturgia prostactwa]

witam Cie
może poprostu przestan narzekac i wez sie w garsc...zobacz ile masz mozliwosci nasze zycie zalezy tylko od Nas samych..zrób wszytko zeby sie dostac na ta medycyne udowodnij sobie ze jestes naprade dobra..i zacznij tak o sobie myslec..to nie jest trudne...nie masz szczescia do facetów.. widocznie nie spotkalas tego jedynego...
a co do tego "ze Ci sie odechciewa zyc" naprawde trace siły jak czytam takie wypowiedzi..pomysl sobie ile ludzi na swiecie ma gorzej od Ciebie...szanuj to co dostałas od zycia i szanuj zycie bo masz je tylko jedno...

wiecej pozytywnych mysli Ci zycze

[martajg]

wiem, ze dużo ludzi ma gorzej ode mnie- są dzieci chore na raka, ludzie w skrajnej biedzie. Ale ja na prawdę już próbowałam setki razy "brać się w garść". Starałam się nawet zmieniać siebie, na kogoś innego, lecz z mizernym skutkiem. Chodzę do kosmetyczki, staram się robić coś, by mieś lepszy nastrój, wg gazetowych porad staram się częściej uśmiechać, ale... no wlaśnie to ale. Nie czuję się wcale lepiej, a moje myśli ciągle krążą wokół tego: co dalej? Staram się zmieniać swoje wady, szukam jakiegoś hobby. Dostać się na dzienne na medycynę, gdzie trzeba zdać fizyke, biologie i chemie rozszerzoną, gdzie w szkole ledwo ledwo uczą podstaw to naprawde trudne. Douczam się sama, ale nie wiem, jak to będzie. Te "moje narzekania" są moimi osobistymi dużymi problemami, bo już od dłuższego czasu się z tym męczę.
A od życia dostaję w paczce kłopoty
Nie wiem, czy to nie jakieś zaczątki depresji...ale nie jestem specjalistką

[groszkolino]

Są dzieci chore na raka i te głodujące w Etiopii ale jesteś też TY i Twoje problemy które wcale nie są mniej ważne! Jesteś wyjątkowa - z prostej przyczyny jesteś Jedyna Przeczytaj Potęgę Podświadomości i złóż papiery na medycynę. Radzę z autopsji.
Głowa do góry.

[dramaturgia prostactwa]

"Starałam się nawet zmieniać siebie, na kogoś innego, lecz z mizernym skutkiem" zawsze badz sobą...napewno jestes fajna dziewczyna zacznij zauwazac w sobie jakies zalety...

jak sie spotykasz ze znajomymi to tez im tak marudzisz?

[smv]

oj kobito ale sie nakrecasz sama!
spojdz na wszytskoz innej strony!
masz pewnie duzo znajomych! ja swojrgo 1 chlopaka poznałam mając 17 lat i tez mialam takie jazdy jka ty teraz,
głowa do góry, na wszytsko przyjdzie czas!


wyjdz czasami, zabaw sie, poszalej

[buulina]

Napisane przez martajg

Starałam się nawet zmieniać siebie, na kogoś innego, lecz z mizernym skutkiem. staram się robić coś, by mieś lepszy nastrój, wg gazetowych porad staram się częściej uśmiechać,

no właśnie, więc wiesz już, że nie warto. Zmieniać sie można oczywiście, całe życie człowiek się zmienia (a raczej kształtuje się wolę takie określenie) ale nie w zupełnie kogoś innego, zmienianie to ulepszanie się, kreowanie. Świadomośc siebie i własnych wad.. i zalet.

ale... no wlaśnie to ale. Nie czuję się wcale lepiej, a moje myśli ciągle krążą wokół tego: co dalej? Staram się zmieniać swoje wady, szukam jakiegoś hobby. Dostać się na dzienne na medycynę, gdzie trzeba zdać fizyke, biologie i chemie rozszerzoną, gdzie w szkole ledwo ledwo uczą podstaw to naprawde trudne. Douczam się sama, ale nie wiem, jak to będzie.

medycyna to faktycznie trudne studia czy w tym roku zdajesz juz maturę, ze tak się martwisz?

Te "moje narzekania" są moimi osobistymi dużymi problemami, bo już od dłuższego czasu się z tym męczę.
A od życia dostaję w paczce kłopoty
Nie wiem, czy to nie jakieś zaczątki depresji...ale nie jestem specjalistką

no coz czy to depresja tego nie potrafię stwierdzić.. jezli Twoim zdaniem te problemy są duze to moze warto się wybrac do specjalisty chocby po to by przekonać się czy jest Ci taka pomoc potrzebna

Napisane przez groszkolino

Są dzieci chore na raka i te głodujące w Etiopii ale jesteś też TY i Twoje problemy które wcale nie są mniej ważne! Jesteś wyjątkowa - z prostej przyczyny jesteś Jedyna Przeczytaj Potęgę Podświadomości i złóż papiery na medycynę. Radzę z autopsji.
Głowa do góry.

bardzo ładnie kolezanka napisała
chodzi o tę książkę Josepha Murphy'ego?

[groszkolino]

Napisane przez buulina

chodzi o tę książkę Josepha Murphy'ego?

tak, dokładnie o tę. Mogłabym przedstawić swoją historię, ale to może lepiej na blogu ezoterycznym

[yaminishi]

Napisane przez groszkolino

tak, dokładnie o tę. Mogłabym przedstawić swoją historię, ale to może lepiej na blogu ezoterycznym

A ja chętnie bym ją poznała, bo sama mam problemy z pozytywnym myśleniem...


Groszkolino może i marne to pocieszenie ale wiedz, że takich ludzi jak ty (z takimi problemami) jest na świecie więcej niż myślisz. Nic ci nie poradzę, bo sama nie wiem jak uczynić życie sensownym (nawet gdy już myślę, że mi się to udało to za chwile gubię myśl przewodnią i wszystko wraca do 'normy'). Staram się jednak z tym walczyć, pocieszam się że jestem silna i nic mnie nie złamie...
Pozatym nie myśl, a raczej nie rozmyślaj za dużo-wbrew pozorom wrażliwym ludziom przynosi to więcej szkody niż porzytku. Trzymaj się ciepło

[martha330]

uwierz w siebie,otworz sie na swiat. nie zmieniaj sie,bo tak wypada,bo trzeba,bo nie ta klasa...nie daj za wygrana. zobacz,ze mimo problemow wokol Ciebie sa tez sprawy przyjemniejsze,radosniejs ze. dbasz o siebie,starasz sie,przed Toba matura,wyzwanie nielada,by dostac sie na medycyne i gratuluje,bo jednak potrafisz walczyc o swoje marzenia. marudzenie,no coz...wszystkim sie zdarza i naprawde nie sadze,by dotykala Cie depresja.. ja widze w Tobie mimo wszystko optymistke i to jest fajne

[Lexie]

Masz 17 lat... Jesteś jeszcze bardzo młoda, całe życie przed Tobą (jakkolwiek banalnie by to nie brzmiało )

Myślę, że jesteś dość wrażliwa i dlatego martwisz się za dużo

Pierwsza sprawa - studia. Może i masz zły profil klasy, ale masz też dużo czasu do matury. Pewnie w szkole będą organizowane fakultety. A tak naprawdę najwięcej zależy od własnego samozaparcia i wytrwałości, jak będziesz się uczyć (nawet sama w domu, w razie jakichś wątpliwości zawsze możesz pójść do nauczyciela o coś zapytać, na pewno pomoże), to będzie dobrze.

Druga sprawa - chłopak... Myślę, że nie masz czym się martwić. Wiem, że możesz czuć, że "odstajesz" na tle koleżanek, ale to nie znaczy, że coś jest z Tobą nie tak. Wiele dziewczyn pierwszego chłopaka ma w wieku 17, 18 czy 19 lat, albo i później. Szczerze, to po prostu nie jest łatwo poznać kogoś fajnego w liceum, bo wielu facetów to wtedy jeszcze trochę "dzieci", a dziewczyny zaczynają dorastać. Ja swoje liceum wspominam jako okres totalnej "posuchy". Rówieśnicy wydawali mi się naprawdę dziecinni, niepoważni, nieciekawi. Nie zakochiwałam się wtedy w nikim, bo po prostu nie było w kim.

Dlaczego nigdy nie byłaś szczęśliwa? Nie napisałaś nic o rodzinie, przyjaciołach, znajomych. Jakie masz relacje z ludźmi? Wychodzisz gdzieś z domu z koleżankami? Masz jakieś hobby, zajęcia, rzeczy które Cię ciekawią?

[ulinkaaa]

Jestes bardzo wrazliwa osoba. Tez w Twoim wieku przezywalam takie rozterki. Niestety banalzna prawda, ze wszystko jeszcze przed Toba jest tutaj jak najbardziej na miejscu. Jestes zdrowa, mloda, mozesz w zyciu tak wiele osiagnac. Na milosc nie czekaj i jej nie wygladaj, ona przyjdzie sama, kiedy najmniej sie jej bedziesz spodziewac.

[groszkolino]

Napisane przez yaminishi

Groszkolino może i marne to pocieszenie ale wiedz, że takich ludzi jak ty (z takimi problemami) jest na świecie więcej niż myślisz. Nic ci nie poradzę, bo sama nie wiem jak uczynić życie sensownym (nawet gdy już myślę, że mi się to udało to za chwile gubię myśl przewodnią i wszystko wraca do 'normy'). Staram się jednak z tym walczyć, pocieszam się że jestem silna i nic mnie nie złamie...
Pozatym nie myśl, a raczej nie rozmyślaj za dużo-wbrew pozorom wrażliwym ludziom przynosi to więcej szkody niż porzytku. Trzymaj się ciepło

Ja pozwoliłam sobie jedynie wspomnieć o książce - autorką wątku jest kto inny

[yaminishi]

Napisane przez groszkolino

Ja pozwoliłam sobie jedynie wspomnieć o książce - autorką wątku jest kto inny

Faktycznie, przepraszam za błąd. Do Ciebie kierowałam pierwszą część swojej wypowiedzi

Reszta była kierowana głównie pod adresem autorki wątku martajg. Pomyłka w nickach

[cyanide sun]

Napisane przez martajg

Ostatnio mam wrażenie, ze moment, w którym się urodziłam był nie potrzebny. Często czuję, ze jestem do niczego, nic nie potrafie, jestem brzydka( m.in. dlatego, że ostatnio nasilił mi się trądzik, i jest coraz gorzej, ale jestem na leczeniu dermatologicznym). Uważam, że moje życie jest nie udane- sporo już przeszłam, mnóstwo problemów, ciągłe niezrozumienie. Nie potrafię "być na luzie", wg mnie jestem zbyt poważna i czasem ponura. Ale nie potrafię tego zmienić, ot tak. Boję się o moją przyszłość, chciałam iść na medycynę, lecz mam na to małe szanse. W zeszłym roku w ciągu roku szkolnego przeprowadzałam się do innego miasta. Problem w tym, że poprzednio byłam na biol-chem, czyli bylo ok, a teraz na humanistycznym. Nie mam wybory co do innej szkoły a zmieniać już nie chcę szkoły z różnych powodów, np klasa może być nie taka. No i boję się, że nie uda mi się dostać na tą medycynę. Kolejną rzeczą jaką mnie martwi to to, że jestem sama. Nie mam szczęścia do chłopaków. Byłam zakochana kiedyś przez hmm parę lat w takim jednym. I co? On mnie olewał, nawet nie zwracał na mnie uwagi, mimo, że się starałam, tarktówał mnie tylko jako "koleżankę". Później zaczął mi robić jakieś nadzieję, lecz po paru tygodniach zobaczyłam, jak obściskiwał się z jakąś dziewczyną. Czułam się wtedy okropnie, że zrobił ze mnie idiotkę. Przez niego ciężko mi teraz nawiązać kontakt z jakimś innym chłopakiem. Boję się podobnych sytuacji, lub tego, że któryś po prostu mnie wykorzysta. Nie jestem z gatunku tych super dziewczyn, więc mam jeszcze mniejsze szanse. Nie wyróżniam się niczym.
W całym moim życiu tak naprawdę nigdy nie byłam szczęśliwa, cały czas nic mi nie wychodzi, czasami odechciewa mi się całkiem żyć... jak pomyślę, że nadal wszystko tak dalej się będzie toczyć jak to tej pory.. Nie wiem, po co zakładam ten wątek. Muszę się chyba wyżalić, w realnym świecie nie mam komu.

1 nie mysl ze inni maja gorzej- pomysl o sobie
2 nie daj sobie wmowic ze jeszcze cale zycie przed toba - to najglupsze zdanie jakie czlowiek moze wypowiedziec
3 'otworz sie na swiat' - co to wogole za rada?
4 olej facetow, nie mysl tyle o nich bo to tylko pogarsza sytuacje. ja nie mam faceta (21 lat mam haha) i zyje. wiec jakos sie da.
5 mysl o swoich zainteresowaniach, pasjach. zajmij sie tym co dla ciebie wazne np ta medycyna
6 nie mysl 'chcialam' isc na medycyne tylko 'ide' na medycyne.

to tyle. wiem co pisze bo sama jestem urodzona pesymistka. czesto mam pod gorke i czesto mysle ze jestem do niczego. ale odkad zajmuje sie tym czym powinnam, robie to co lubie to mniej jest tego narzekania. nawet nie ma na to czasu. poprostu zajmij sie soba. choc przez chwile postaw siebie i swoje potrzeby na 1 miejscu.

[ShaoYen]

Och ja też mam czasem takie momenty, że czuję się beznadziejnie i chce mi się po prostu usiąść i płakać. Też mam wiele obaw, podobnych do Twoich: nie mam nikogo, nie wiem gdzie się dostanę, zaczynam zauważać, że moja przyjaciółka chyba nie do końca nią jest, wydaje mi się, że wszyscy mnie olewają. Ale to mija, u Ciebie też minie, uwierz mi. Przyjdzie taki czas, że będziesz się z tego śmiała w najlepsze Zaciśnij zęby i powtarzaj sobie często: NIE DAM SIĘ!