Słaba odporność na stres, stres związany ze studiowaniem.

[kwitnacybez]

xxx

[Diameenttowwa]

Kilka razy wychwyciłam, ze piszesz, iż sama się nakręcasz. Na własnym przykładzie moge Cie powiedzieć, że to jest główny problem. To co masz w glowie, jest Twoją osobą. Jak masz tam mętlik (z nakrecania się) to jak masz racjonalnie myśleć? Jak masz sie skupić? Jak masz sie nie denerwować?

[bb410bd1fbb42d2edea92b1ada01ce79bf3cfb02_603add0278cd5]

Napisane przez kwitnacybez

Będę pisać pokrótce, bo poprzedni post mi się niechcący skasował i nie mam siły pisać drugiej tak długiej wiadomości.



Zacznę od tego, że zawsze byłam dobrą uczennicą, każdy rok szkolny kończyłam z czerwonym paskiem, ale było to okupione ogromnym stresem. Apogeum tego stresu nastąpiło w klasie maturalnej. Wtedy bardzo zależało mi na dobrym wynikach z egzaminów maturalnych i byciu przyjętą na wymarzone studia. Co więcej, nauczyciele narzucili na nas ogromną presję. Wszystko to kosztowało mnie to dużo stresu, w skutek którego potrafiłam dzień w dzień, po powrocie ze szkoły do domu płakać z nerwów i bezsilności. W tym samym czasie zdecydowałam się spróbować poszukać pomocy u specjalisty. Przez krótki czas chodziłam na psychoterapię, jednak zrezygnowałam, bo nie potrafiłyśmy do siebie dotrzeć z psychoterapeutką. Nie przemawiał do mnie jej sposób prowadzenia sesji, tak samo jak nie przemawiały do mnie jej słowa, że w ogóle to niepotrzebnie się stresu, przecież od moich gorszych ocen czy słabszych wyników z matury świat się nie zawali. Jak nie zawali, jak dla mnie by się zawalił. Jak miałam sobie odpuścić w tamtym momencie, kiedy ważyły się moje losy. Nie wiem. Maturę zdałam w miarę przyzwoicie, choć nie jestem do końca usatysfakcjonowana z tych wyników, w szczególności z jednego przedmiotu. Poszłam na te wymarzone studia i czuję, jak spirala stresu znowu się nakręca. Studiuję raptem od półtora miesiąca, a już mam schizy, że radzę sobie gorzej niż cała reszta, że jestem głupia i leniwa. Bardzo zależy mi na tych studiach, chciałabym przebrnąć przez nie z godnością, a nie na trójach albo, co gorsza, na poprawkach i warunkach. Dla mnie niezdalnie egzaminów byłoby końcem świata. Uczę się codziennie, po kilka godzin, ale i tak mam wrażenie, że robię zbyt mało, żeby dobrze się przygotować do egzaminów. Co więcej, od jakiegoś czasu zauważam u siebie problemy z koncentracją - słucham czegoś, ale jakbym nie rozumiała, czytać coś i też nie rozumiem, co jest napisane. Mam jakby problem z zapamiętywaniem materiału, przez co moja nauka jest mniej efektywna niż bym chciała. Dodatkowo stresuje mnie jeszcze cała ta sytuacja z pandemią i nauczaniem zdalnym. Dzisiaj znowu się nakręciłam i aż się popłakałam ze stresu. To już kolejny raz na przestrzeni tego półtora miesiąca. Czasami sobie myślę, że do niczego się nie nadaję i powinnam prędzej iść do byle jakiej pracy niż na studia.



Co zrobić, żeby nie zwariować? A może faktycznie postawiłam sobie za wysoko poprzeczkę?

Mi w takich sytuacjach pomagało przedstawienie sobie możliwie najgorszej wizji tego co może się zdarzyć i "naprawianie" jej w głowie. Czyli np. Nie zdam egzaminu, wyleją mnie ze studiów, trudno zapisze się od nowa za rok, może zmienię kierunek na ciekawszy, poza tym nie tak łatwo wylecieć ze studiów przez jeden egzamin itd. Po pewnym czasie mi osobiście zaczęło to pomagać, bo okazało się, że nie ma takiego dramatu i że umiem jakoś znaleźć rozwiązanie w danej sytuacji. Moze spróbuj sobie układać w głowie plan B I potem racjonalnie przechodzić przez każdą możliwość jaka może się zdarzyć. Na spokojnie kalkulować jakie masz realne szanse, że taka sytuacja się wydarzy.

Inna sprawa to to, że masz pewnie teraz studia zdalne. Nie wiem na jakim jesteś kierunku, ale wyobrażając sobie moje studia zdalnie, pierwszy rok, gdy wszystko jest nowe, ciężko byłoby mi wejść w rytm tego typu nauki. Niektóre rzeczy faktycznie łatwiej mi się zapamiętywalo wprost z wykładów, także może spróbuj dać sobie jakiś luz w tej kwestii, bo przestawienie się z nauki "live" tylko na zdalna może wpływać na koncentrację.

Poza tym wydaje mi się, że tak, za bardzo się nakrecasz i jeżeli jesteś do tego perfekcjonistka to zaczynasz przekłamywać realne scenariusze i wywolujesz sztuczna presję. Postaraj się nauczyć odpuszczać, stosuj może jakieś techniki oddychania i relaksacji, medytacje, staraj się jak najbardziej trzeźwo spojrzeć na swoje postępy.

[f4dc90dff2e2b615c19266a8122ebdaa1aaf3285_639bb50290b9a]

A co by się stało jakby wyszło że do studiowania się nie nadajesz? Co by się stało gdybyś musiała przerwać edukację i iść do pracy? Nie sądzę żebyś od tego umarła, nie sądzę też żeby z tego powodu wyrzekła się Ciebie rodzina, odeszli przyjaciele, zdechł kot czy co tam sobie pomyślisz.
Masz problem z samooceną, którą próbujesz ratować piątkami w szkole. Każdy dobrze zaliczony egzamin, każda piątka to dla Ciebie potwierdzenie że coś jednak jesteś warta. Twoim problemem nie są studia a to że siebie po prostu nie akceptujesz.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[rurq]

Może spróbuj z innym terapeutą? Ewidentnie masz temat do przerobienia i szukałaś pomocy w dobrym miejscu, po prostu ten specjalista, jak sama zauważyłaś, Ci nie podszedł. Szukaj dalej, Wizażanki Ci nie zastąpią eksperta, ktory z Tobą będzie umiejętnie pracował przez odpowiednio długi czas

[meliandra]

No bo niezdany egzamin albo gorsza ocena to nie jest koniec świata. Mnóstwo ludzi ma poprawki i żyję. Taki urok studiów. Żeby nie skończyć studiów albo żeby Cię wywali to serio trzeba się postarać. Ja takie końskie problemy polecam rozpatrywać w kategoriach, że jestem zdrowa, mam rodzinę i bliskich, ma dach nad głową mam za co żyć i to jest najważniejsze. Problemy, które da się rozwiązać lub naprawić nie są problemami. Co się stanie jak nie zdasz egzaminu? Nic. Poprawisz go. Co się stanie jak się dowiesz, że jesteś ciężko chora? No wtedy to jest problem. Nie ma sensu zamartwiać się wymyślonymi problemami.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Jak masz problemy z koncentracją i nastrojem to przebadaj sobie tarczycę.

Ktoś wywierał u ciebie presje na dobre oceny/wyniki/studia? Może rodzice? Bo skądś ten pęd za byciem najlepszą się wziął. Jak rodzice to może ograniczenie kontaktu by pomogło.

A psychoterapeutka w gruncie rzeczy miała rację - nawet jak w życiu ponosimy porażki to świat się od tego zwykle nie wali. Masz prawo zarówno do błędów, jak i zmiany decyzji na temat ścieżki zawodowej. Już nie mówiąc o tym, że mało kto w swoim zawodzie pracuje. Od studiów czy pracy jest masa ważniejszych rzeczy. Choćby zdrowie, poczucie bycia kochanym i spełniony. Trochę ciężko będzie ci pójść do przodu, jeśli nie potrafisz tego zaakceptować. Żadna terapia nie będzie efektywna, jak samemu wypiera się pewne rzeczy i nie chce pracować nad sobą.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

[1=f4dc90dff2e2b615c19266a 8122ebdaa1aaf3285_639bb50 290b9a;88282492]
Masz problem z samooceną, którą próbujesz ratować piątkami w szkole. Każdy dobrze zaliczony egzamin, każda piątka to dla Ciebie potwierdzenie że coś jednak jesteś warta. Twoim problemem nie są studia a to że siebie po prostu nie akceptujesz.
[/QUOTE]

Też mi się wydaje, że tutaj może leżeć problem, że autorka wynikami i sukcesami naukowymi próbuje zapełnić jakąś pustkę. Może zasłużyć w kogoś oczach na bycie kochaną.

[Ballantines_1]

Poszukaj innego terapeuty, bo się wykończysz. Zawsze współczułam takim ludziom jak Ty na studiach. Reszta umiała pogodzić naukę, zabawę a i nawet pracę jak ktoś był obrotny, a Ci, którzy zawsze musieli mieć 5 siedzieli sami w domu, a na egzaminy przychodzili prawie zieloni ze stresu Musisz przewartościować sobie za pomocą terapeuty wiele rzeczy - studia to tylko studia, ocena to tylko ocena. Niezdany egzamin to nie koniec świata.
Na studiach jest cała masa materiału niepotrzebnego - takie są fakty. Inteligentni studenci doskonale wiedzą z czego mogą mieć 3 na szynach, a z czego wypada się przyłożyć. Ci, którzy wykuwają wszystko w efekcie często nie wiedzą nic, bo mózg nie jest w stanie przyjąć takiej ilości materiału.
Idąc dalej - z moich obserwacji Ci studenci, którzy lekko olewali sobie naukę, ale chodzili na staże bądź byli takimi duszami towarzystwa wkroczyli na rynek pracy mając już jakieś zaplecze - często szli do pracy załatwionej na stażu lub przez znajomego.
Kolejna sprawa - studia Cię do pracy nie przygotują. Idealny przykład to moja osoba. Ja zawsze miałam dobre oceny z przedmiotów laboratoryjnych lub ćwiczeń, ale teoria leżała. I wcale mi to nie przeszkadzało, często śmigałam na tych 3 lub poprawkach (na szczęście nigdy roku nie zawaliłam..). W pierwszej pracy tak się złożyło, że dołączyła do nas moja znajoma z roku. Ona to zawsze na 5 Szło nam dokładnie tak samo (pytałam kierownika), była tylko jedna różnica - ja zaczęłam pracę rok wcześniej, jeszcze w czasie studiów. Byłam więc rok praktyki przed nią. I teraz zgadnij komu było łatwiej zmienić pracę jak tamta firma zaczęła się sypać?

[lubiekielbase]

Byłaś kiedyś u psychiatry? Wykluczył nerwice?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kwitnacybez]

Dzięki, dziewczyny, za odpowiedzi!

[1=f8c2d375a73595a7890227c bb2d3acee309191de_62181c3 c5fcdf;88282614]Ktoś wywierał u ciebie presje na dobre oceny/wyniki/studia? Może rodzice? Bo skądś ten pęd za byciem najlepszą się wziął. Jak rodzice to może ograniczenie kontaktu by pomogło.[/QUOTE]

Nie, rodzice nigdy nie suszyli mi głowy za oceny, zresztą nawet nie mieli ku temu powodów, jak ja pierwszy niedostateczny w życiu dostałam dopiero w liceum...

Wszystko wybierałam sobie sama: liceum, profil klasy, studia. Rodzice się nie wtrącali. No może poza tym, że nie pozwolili mi jechać na studia do innego miasta.

---------- Dopisano o 11:29 ---------- Poprzedni post napisano o 11:28 ----------

Napisane przez lubiekielbase

Byłaś kiedyś u psychiatry? Wykluczył nerwice?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Nie, nie byłam nigdy u psychiatry. Myślałam, że jak będą ku temu powody, to mnie tamta terapeutka odeśle, ale w sumie tego nie zrobiła.

[3d23842983a6357ec11121c0b2dc0194ed81d40b_604ff51fe6891]

Napisane przez kwitnacybez

Bardzo zależy mi na tych studiach, chciałabym przebrnąć przez nie z godnością, a nie na trójach albo, co gorsza, na poprawkach i warunkach.

Wiesz co, ja przebrnęłam bez godności, ale ponieważ ładnie napisałam pracę i ładnie ją obroniłam, to na dyplomie miałam 4,5.
Ostatecznie żałuję nie tego, że nie byłam kujonem, tylko tego, że oddałam studiom tyle zdrowia i czasu, bo bez kitu, skróciły mi przewidywaną długość życia chyba o 20 lat.
Też myślę, że próbujesz oprzeć samoocenę na tych ocenach i bardzo nie polecam. Mnie opieranie tożsamości i samooceny na niby wymarzonych studiach wysłało prosto do psychiatry. Tego trzeba szukać w sobie, bo studia czy zainteresowania to są takie rzeczy, które się czasem traci, albo okazują się inne niż myślałyśmy. I wtedy człowiek o zdrowej psychice po prostu szuka następnego planu, a nie przestaje rozumieć kim jest, jak ja.
Czuję się o wiele lepiej odkąd porzuciłam ten sposób myślenia, bo na studiach miałam wieczne poczucie rzucania dziesiątkami godzin wysiłku tak naprawdę nie wiadomo w co, w dodatku znalazłam się w gronie dwudziestu osób z wymaksowanymi maturami i między nimi już nie byłam takim kozakiem, a psychika szkolnego prymusa na tym cierpi okrutnie. Szkoła ciągle dostarcza takim dzieciom okazji do podbicia samooceny, bo zawsze są jakieś konkursy czy inne pierdoły do wygrania i można się łatwo uzależnić od bycia najlepszym. Tylko ta najlepszość w dorosłym świecie jest zarezerwowana dla garstki osób z milionów w danej dziedzinie, więc to droga donikąd.
Swoją drogą, mnie dobrze na psychikę po studiach zrobiło uczenie się w sposób "projektowy". Czyli nie "uczyłam się znaków przez 40 godzin i w sumie to nie wiem co, zaraz zapomnę" tylko "modelowałam samochód przez 40 godzin i teraz mam model samochodu, a kiedyś będzie z tego gra". Oczywiście dziedziny mogą być kompletnie inne, ale robienie czegoś co zostawia jakieś efekty to wspaniała odmiana i dla mnie zdecydowanie lepsza od konkurowania z innymi ludźmi na cyferki w usosie.

Napisane przez kwitnacybez

Nie, rodzice nigdy nie suszyli mi głowy za oceny, zresztą nawet nie mieli ku temu powodów, jak ja pierwszy niedostateczny w życiu dostałam dopiero w liceum...

Wszystko wybierałam sobie sama: liceum, profil klasy, studia. Rodzice się nie wtrącali. No może poza tym, że nie pozwolili mi jechać na studia do innego miasta.

Miałam bardzo podobnie, moi rodzice są aniołami. Absolutnie to nie oni spowodowali moje problemy. Myślę, że bardziej było to bycie szkolnym prymusem i zderzenie z rzeczywistością.

[kwitnacybez]

[1=f4dc90dff2e2b615c19266a 8122ebdaa1aaf3285_639bb50 290b9a;88282492]
Masz problem z samooceną, którą próbujesz ratować piątkami w szkole. Każdy dobrze zaliczony egzamin, każda piątka to dla Ciebie potwierdzenie że coś jednak jesteś warta. Twoim problemem nie są studia a to że siebie po prostu nie akceptujesz.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]



[1=f8c2d375a73595a7890227c bb2d3acee309191de_62181c3 c5fcdf;88282615]Też mi się wydaje, że tutaj może leżeć problem, że autorka wynikami i sukcesami naukowymi próbuje zapełnić jakąś pustkę. Może zasłużyć w kogoś oczach na bycie kochaną.[/QUOTE]



[1=3d23842983a6357ec11121c 0b2dc0194ed81d40b_604ff51 fe6891;88283196]
Też myślę, że próbujesz oprzeć samoocenę na tych ocenach i bardzo nie polecam. Mnie opieranie tożsamości i samooceny na niby wymarzonych studiach wysłało prosto do psychiatry. Tego trzeba szukać w sobie, bo studia czy zainteresowania to są takie rzeczy, które się czasem traci, albo okazują się inne niż myślałyśmy. I wtedy człowiek o zdrowej psychice po prostu szuka następnego planu, a nie przestaje rozumieć kim jest, jak ja.
[/QUOTE]

To na czym w takim razie człowiek powinien budować poczucie własnej wartości? Pytam poważnie.



Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Pewnie cie to autorko nie przekona, ale oceny na studiach nie maja zadnego znaczenia w doroslym zyciu. Duza czesc materialu jest nieprzydatna, czesc i tak sie potem zapomina. Ja tez bardzo dbalam o to, zeby miec swietne wyniki na maturze, a potem dobre wyniki na studiach, i wiesz co? Nic a nic by to nie zmienilo w moim zyciu, gdybym te wynki miala gorsze. Teraz, kilka lat po nawet za bardzo nie pamietam, ile procent mialam z czego na maturze ani jaka ocene z jakiego przedmiotu na studiach, juz nie wspominajac o poprzednich etapach edukacji. To po prostu w prawdziwym zyciu kompletnie sie nie liczy. O wiele wazniejsza jest szeroko rozumiana obrotnosc, pomysl na siebie i na dalsza kariere - ja tego nie mialam i nie jestem zadowolona z tego, gdzie teraz jestem zawodowo. Bo nagle sie okazalo, ze studia sie skonczyly i liczy sie cos innego niz pilna nauka pod oceny.

[69d5782cb96c44b77f6e0ec22c8f79bc60c635f6_65a5448a32992]

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;88283292]Pewnie cie to autorko nie przekona, ale oceny na studiach nie maja zadnego znaczenia w doroslym zyciu. Duza czesc materialu jest nieprzydatna, czesc i tak sie potem zapomina. Ja tez bardzo dbalam o to, zeby miec swietne wyniki na maturze, a potem dobre wyniki na studiach, i wiesz co? Nic a nic by to nie zmienilo w moim zyciu, gdybym te wynki miala gorsze. Teraz, kilka lat po nawet za bardzo nie pamietam, ile procent mialam z czego na maturze ani jaka ocene z jakiego przedmiotu na studiach, juz nie wspominajac o poprzednich etapach edukacji. To po prostu w prawdziwym zyciu kompletnie sie nie liczy. O wiele wazniejsza jest szeroko rozumiana obrotnosc, pomysl na siebie i na dalsza kariere - ja tego nie mialam i nie jestem zadowolona z tego, gdzie teraz jestem zawodowo. Bo nagle sie okazalo, ze studia sie skonczyly i liczy sie cos innego niz pilna nauka pod oceny.[/QUOTE]Dokładnie ja tam ocen na studiach nie miałam świetnych, a radzę sobie bardzo dobrze i jestem zadowolona ze swojej pozycji zawodowej. plus w pracy są rzeczy o wiele bardziej stresujące niż egzamin, który można poprawiać x razy. Także serio, więcej dystansu do rzeczywistości.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

[1=69d5782cb96c44b77f6e0ec 22c8f79bc60c635f6_65a5448 a32992;88283300]Dokładnie ja tam ocen na studiach nie miałam świetnych, a radzę sobie bardzo dobrze i jestem zadowolona ze swojej pozycji zawodowej. plus w pracy są rzeczy o wiele bardziej stresujące niż egzamin, który można poprawiać x razy. Także serio, więcej dystansu do rzeczywistości.
[/QUOTE]

Niestety czesto ciezko patrzec z dystansem i perspektywicznie, szczegolnie jak sie jest mlodym. Widzi sie tylko biezace problemy i mysli, ze to koniec swiata...
Nie wiem, co autorko studiujesz, ale na twoim miejscu skupilabym sie na zdobywaniu doswiadczenia w branzy, a nie na ocenach. Moze nie teraz i nie na pierwszym roku, ale to to powinno cie docelowo interesowac.

[69d5782cb96c44b77f6e0ec22c8f79bc60c635f6_65a5448a32992]

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;88283306]Niestety czesto ciezko patrzec z dystansem i perspektywicznie, szczegolnie jak sie jest mlodym. Widzi sie tylko biezace problemy i mysli, ze to koniec swiata...
Nie wiem, co autorko studiujesz, ale na twoim miejscu skupilabym sie na zdobywaniu doswiadczenia w branzy, a nie na ocenach. Moze nie teraz i nie na pierwszym roku, ale to to powinno cie docelowo interesowac.[/QUOTE]

nie no, jasne.
tylko jak ktoś się do tego stopnia stresuje na studiach, gdzie naprawdę trzeba się postarać, żeby wylecieć, to jak chce sobie radzić potem w życiu? trzeba sobie jednak wypracować jakiś sposób radzenia sobie z rzeczywistością, bo na liście stresujących życiowych wydarzeń egzaminy są gdzieś na samym spodzie obiektywnie rzecz biorąc.

[f4dc90dff2e2b615c19266a8122ebdaa1aaf3285_639bb50290b9a]

Napisane przez kwitnacybez

To na czym w takim razie człowiek powinien budować poczucie własnej wartości? Pytam poważnie.



Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

A na czym ma zbudować swoje poczucie wartości 7- latek który jeszcze nawet czytać nie umie? Jest bezwartościowy?
Każdy człowiek jest unikatowy, Ty też i w tym tkwi jego wartość. To że Twoje życie nie podąża torami Twoich wyobrażeń nie znaczy że z Tobą jest coś nie tak. Nałożyłaś na siebie ogromną presję. Po co? Jeżeli coś Ci nie wyjdzie to trudno, próbuj dalej albo spróbuj czegoś innego. Ja skończyłam dwa kierunki studiów na obu miałam stypendium naukowe i nie pracuję w żadnym z wyuczonych zawodów. Od 10-ciu lat jestem w branży o której nawet w Twoim wieku nie pomyślałam. Twoje studia to nie jest jedyna opcja na fajne życie. Super że chcesz się do nich przyłożyć, fajnie że jesteś ambitna i wyznaczasz sobie cele ale popatrz jak przerost tej ambicji Cię zjada. Czy nie lepiej być dobrą ale i szczęśliwą studentką zamiast wzorową zestresowaną prymuską?

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

[1=69d5782cb96c44b77f6e0ec 22c8f79bc60c635f6_65a5448 a32992;88283325]nie no, jasne.
tylko jak ktoś się do tego stopnia stresuje na studiach, gdzie naprawdę trzeba się postarać, żeby wylecieć, to jak chce sobie radzić potem w życiu? trzeba sobie jednak wypracować jakiś sposób radzenia sobie z rzeczywistością, bo na liście stresujących życiowych wydarzeń egzaminy są gdzieś na samym spodzie obiektywnie rzecz biorąc.[/QUOTE]

No, to tez prawda. Potem autorka pewnie bedzie stresowac sie praca, zarzadzaniem swoim budzetem itp. To chyba glebszy problem.

[Frozen_Rose]

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;88283292]Pewnie cie to autorko nie przekona, ale oceny na studiach nie maja zadnego znaczenia w doroslym zyciu. Duza czesc materialu jest nieprzydatna, czesc i tak sie potem zapomina. Ja tez bardzo dbalam o to, zeby miec swietne wyniki na maturze, a potem dobre wyniki na studiach, i wiesz co? Nic a nic by to nie zmienilo w moim zyciu, gdybym te wynki miala gorsze. Teraz, kilka lat po nawet za bardzo nie pamietam, ile procent mialam z czego na maturze ani jaka ocene z jakiego przedmiotu na studiach, juz nie wspominajac o poprzednich etapach edukacji. To po prostu w prawdziwym zyciu kompletnie sie nie liczy. O wiele wazniejsza jest szeroko rozumiana obrotnosc, pomysl na siebie i na dalsza kariere - ja tego nie mialam i nie jestem zadowolona z tego, gdzie teraz jestem zawodowo. Bo nagle sie okazalo, ze studia sie skonczyly i liczy sie cos innego niz pilna nauka pod oceny.[/QUOTE]

Zgadzam się w 100%

Oceny w szkole nic nie znaczą, nie odzwierciedlają prawdziwej wiedzy człowieka. Skupisz całą energie na nauce, możesz mieć 5, czerwony pasek na świadectwie, stypendium naukowe, a później w dorosłym życiu po studiach obudzisz się z ręką w nocniku oraz pustką w głowie. Tym bardziej jak się uczysz w stresie pod przymusem to i tak informacje wylecą ci z głowy. Przede wszystkim od wkuwania ważniejsze są praktyki, tam możesz zdobyć doświadczenie zawodowe. Ja na studiach lecę prawie na samych 3 oraz poprawkach. W międzyczasie zbieram doświadczenie z innej dziedziny, żeby mieć plan B, jakbym nie mogła znaleźć pracy po kierunku. A i tak większość ludzi po studiach pracuje w innym zawodzie.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Ja nie miałam na studiach ani jednej poprawki, długo zaliczałam się do najlepszych studentów i miałam ponadprzeciętne wyniki, ale już po koniec zaczęłam zaliczać spadek formy... w tym momencie jestem bezrobotna i wiem tyle, że nie chcę pracować w tym, z czego mam dyplom

Jeszcze chciałam przypomnieć, że sporo studentów obecnie jedzie na gotowcach i pytaniach z poprzednich lat. Dlatego osobiście uważam, że warto się porządnie uczyć tylko tego co faktycznie może się w przyszłości przydać albo/i nas naprawdę interesuje. A resztę typowego zakuwania można sobie spokojnie odpuścić na tyle, żeby zdać bez ciśnienia.

A skąd czerpać poczucie własnej wartości? To jest dobre pytanie. Szczerze mówiąc - nie wiem. Ja zawsze miałam poczucie, że jestem wartościową osobą. Rodzice mnie chwalili, czułam się kochana, nie miałam większych problemów w życiu towarzyskim. W tym momencie po prostu staram się cieszyć z takich codziennych rzeczy, że ugotowałam dobry obiad, że komuś pomogłam, że jestem zdrowa, że stać mnie, żeby sobie coś kupić, że zrobie dla siebie, że uda mi się czegoś nauczyć... Nie oglądam się na innych i nie porównuję, bo często rzeczywistość wygląda odmiennie o tego, co ludzie starają się zaprezentować.

[kwitnacybez]

[1=69d5782cb96c44b77f6e0ec 22c8f79bc60c635f6_65a5448 a32992;88283325]nie no, jasne.
tylko jak ktoś się do tego stopnia stresuje na studiach, gdzie naprawdę trzeba się postarać, żeby wylecieć, to jak chce sobie radzić potem w życiu? trzeba sobie jednak wypracować jakiś sposób radzenia sobie z rzeczywistością, bo na liście stresujących życiowych wydarzeń egzaminy są gdzieś na samym spodzie obiektywnie rzecz biorąc.[/QUOTE]Trzeba się postarać, żeby wylecieć?

Nie wiem, co studiowałaś, ale na moim kierunku podobno kolokwium w pierwszym terminie zdają po 2 osoby na grupę, a w tamtym roku na pierwszej sesji wykładowca tak załatwił studentów, że 20 osób (!!!) powtarzało rok.

W ogóle liczba studentów zmniejsza się o połowę po pierwszym roku, bo ludzie nie zdają i wylatują lub nie wytrzymują ciśnienia i sami rezygnują.

Więc ja myślę, że o porażkę bardzo łatwo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[69d5782cb96c44b77f6e0ec22c8f79bc60c635f6_65a5448a32992]

Napisane przez kwitnacybez

Trzeba się postarać, żeby wylecieć?

Nie wiem, co studiowałaś, ale na moim kierunku podobno kolokwium w pierwszym terminie zdają po 2 osoby na grupę, a w tamtym roku na pierwszej sesji wykładowca tak załatwił studentów, że 20 osób (!!!) powtarzało rok.

Więc ja myślę, że o porażkę bardzo łatwo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

cóż to za ciężki kierunek, fizyka kwantowa?
tak, uważam, że trzeba się postarać, żeby wylecieć ze studiów. studiowałam architekturę i też mieliśmy kolokwia, których nie zdawało 50% roku, nikt z tego powodu szat nie rwał ani roku nie powtarzał, ba, byli tacy, co matematykę z pierwszego semestru zaliczali na siódmym także nie zdanie kolokwium w pierwszym terminie to nie jest porażka. serio, więcej luzu w życiu wyszło by ci na dobre, bo jesteś na prostej drodze do nerwicy albo innych zaburzeń.

[3d23842983a6357ec11121c0b2dc0194ed81d40b_604ff51fe6891]

[1=f8c2d375a73595a7890227c bb2d3acee309191de_62181c3 c5fcdf;88283358]
A skąd czerpać poczucie własnej wartości? To jest dobre pytanie. Szczerze mówiąc - nie wiem. Ja zawsze miałam poczucie, że jestem wartościową osobą. Rodzice mnie chwalili, czułam się kochana, nie miałam większych problemów w życiu towarzyskim. W tym momencie po prostu staram się cieszyć z takich codziennych rzeczy, że ugotowałam dobry obiad, że komuś pomogłam, że jestem zdrowa, że stać mnie, żeby sobie coś kupić, że zrobie dla siebie, że uda mi się czegoś nauczyć... Nie oglądam się na innych i nie porównuję, bo często rzeczywistość wygląda odmiennie o tego, co ludzie starają się zaprezentować.[/QUOTE]

Też tak myślę, już nie siedzę i nie zastanawiam się, co by tu zrobić, żeby ktoś obdarzył mnie łaską uznania mnie za wartościową osobę. Jestem spoko człowiekiem, krzywdy nie robię, cieszą mnie pierdoły. Uczę się dla samego uczenia się, bo to fajne i chcę stworzyć zaâ˜â˜☠â˜â˜☠â˜â˜☠iste rzeczy, a nie po to, żeby podbić swoją wartość. Przecież i tak umrę i zawartości usosa ze sobą nie zabiorę, mam tylko to, co sobie pożyję, więc czemu to zatruwać. Przy okazji moje umiejętności rosną sobie niejako w tle, więc ta wymierna wartość rośnie pozostawiona sama sobie, ale już mnie nie wykańcza.
Więc nie wiem, jak odpowiedzieć na to pytanie, odsyłam do terapeuty.

[1=69d5782cb96c44b77f6e0ec 22c8f79bc60c635f6_65a5448 a32992;88283376]cóż to za ciężki kierunek, fizyka kwantowa?
tak, uważam, że trzeba się postarać, żeby wylecieć ze studiów. studiowałam architekturę i też mieliśmy kolokwia, których nie zdawało 50% roku, nikt z tego powodu szat nie rwał ani roku nie powtarzał, ba, byli tacy, co matematykę z pierwszego semestru zaliczali na siódmym także nie zdanie kolokwium w pierwszym terminie to nie jest porażka. serio, więcej luzu w życiu wyszło by ci na dobre, bo jesteś na prostej drodze do nerwicy albo innych zaburzeń.[/QUOTE]

Trochę tak. W moim roczniku na drugi rok poszło chyba 13 osób z 40, które zaczynały pierwszy. Ale zawsze mogłyby zacząć go jeszcze raz i później już by pewnie skończyły, mnóstwo ludzi miało taką dziwną historię. Sama zaczęłam studia od rzucenia studiów.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez kwitnacybez

Trzeba się postarać, żeby wylecieć?

Nie wiem, co studiowałaś, ale na moim kierunku podobno kolokwium w pierwszym terminie zdają po 2 osoby na grupę, a w tamtym roku na pierwszej sesji wykładowca tak załatwił studentów, że 20 osób (!!!) powtarzało rok.

W ogóle liczba studentów zmniejsza się o połowę po pierwszym roku, bo ludzie nie zdają i wylatują lub nie wytrzymują ciśnienia i sami rezygnują.

Więc ja myślę, że o porażkę bardzo łatwo.

U mnie po pierwszym semestrze tez polowa ludzi odpadla albo zrezygnowala. No i? Pewnie wiekszosc z nich radzi sobie teraz lepiej ode mnie.

[kwitnacybez]

[1=69d5782cb96c44b77f6e0ec 22c8f79bc60c635f6_65a5448 a32992;88283376]cóż to za ciężki kierunek, fizyka kwantowa?
tak, uważam, że trzeba się postarać, żeby wylecieć ze studiów. studiowałam architekturę i też mieliśmy kolokwia, których nie zdawało 50% roku, nikt z tego powodu szat nie rwał ani roku nie powtarzał, ba, byli tacy, co matematykę z pierwszego semestru zaliczali na siódmym także nie zdanie kolokwium w pierwszym terminie to nie jest porażka. serio, więcej luzu w życiu wyszło by ci na dobre, bo jesteś na prostej drodze do nerwicy albo innych zaburzeń.[/QUOTE]Tak, ale co innego nie zdać czegoś na którymś już kolejnym roku, a co innego nie zdać czegoś na pierwszej sesji.

Ja bym na poważnie rozważała zmianę studiów, gdybym nie zdała nam samym początku. Potem będzie tylko gorzej.

[Edit] Swoją drogą, 50% to nie dwie osoby na grupę. Dwie osoby na grupę to mniej niż 10% grupy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kwitnacybez]

[1=f8c2d375a73595a7890227c bb2d3acee309191de_62181c3 c5fcdf;88283358]A skąd czerpać poczucie własnej wartości? To jest dobre pytanie. Szczerze mówiąc - nie wiem. Ja zawsze miałam poczucie, że jestem wartościową osobą. Rodzice mnie chwalili, czułam się kochana, nie miałam większych problemów w życiu towarzyskim. W tym momencie po prostu staram się cieszyć z takich codziennych rzeczy, że ugotowałam dobry obiad, że komuś pomogłam, że jestem zdrowa, że stać mnie, żeby sobie coś kupić, że zrobie dla siebie, że uda mi się czegoś nauczyć... Nie oglądam się na innych i nie porównuję, bo często rzeczywistość wygląda odmiennie o tego, co ludzie starają się zaprezentować.[/QUOTE]

Ja w sumie nigdy nie czułam się jakoś szczególnie kochana, mimo że miałam pełną rodzinę, dobre dzieciństwo, przyzwoite reakcje z rodzicami, niczego mi nie brakowało, krzywda mi się żadna nie działa. Nie wiem, skąd wynika moje niskie poczucie własnej wartości.



Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[chacaos]

Napisane przez kwitnacybez

To na czym w takim razie człowiek powinien budować poczucie własnej wartości? Pytam poważnie.

Moje w dużej mierze zbudowane jest na trudach i porażkach, dzięki którym coś zmieniłam na lepsze albo stałam się bardziej odporna. Bardziej pamiętam zmianę uczelni, która wysysała ze mnie życie, zdanie poprawki, gdy wydawało mi się, że wymaga to wręcz boskiej interwencji, postawienie się świrniętemu wykładowcy, chociaż się bałam, niż jakieś cyferki z usosa. Nie czułam żadnej wielkiej ,,godności'' dlatego, że zdałam egzamin na 5 albo w czymś byłam lepsza od grupy.
Moim zdaniem, poza terapią, która ewidentnie by nie zaszkodziła, potrzebujesz po prostu parę razy się wywalić w życiu, zaczynając od dostania tej strasznej trói albo terminu poprawkowego. Na ten moment jesteś dzieckiem, które nie rozumie świata, bo dalej myśli kategoriami prymuski z liceum. Nikogo Twoja średnia już nie obchodzi. Jak ktoś przeleci studia na trójach, ale załapie się na fajny staż, to pewnie zyska więcej niż Ty na wielogodzinnych sesjach nauki. Poprawka to nie dramat, zrobienie z siebie debila to nie dramat, generalnie ludzie wokół mają dość własnych problemów, by nie chciało im się rozpamiętywać Twoich potknięć. Zdrowie jest ważniejsze niż studia, a Tobie już ono szwankuje przez zajeżdżanie się, stąd problemy z koncentracją i pamięcią.

[Alekto123]

Napisane przez kwitnacybez

Tak, ale co innego nie zdać czegoś na którymś już kolejnym roku, a co innego nie zdać czegoś na pierwszej sesji.

Ja bym na poważnie rozważała zmianę studiów, gdybym nie zdała nam samym początku. Potem będzie tylko gorzej.

[Edit] Swoją drogą, 50% to nie dwie osoby na grupę. Dwie osoby na grupę to mniej niż 10% grupy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Nie, to zależy, czy studiujesz coś co Ciebie interesuje, czy coś co Ciebie nie interesuje. Osoby, które studiują coś co ich interesuje nadrabiają zaległości. Odpadają osoby niezainteresowane oraz takie, które łatwo się poddają. Są też oczywiście w tym osoby, które nie potrafią w abstrakcyjne myślenie, przynajmniej na kierunkach technicznych, ale to nie są wszyscy.

[kwitnacybez]

Napisane przez Alekto123

Nie, to zależy, czy studiujesz coś co Ciebie interesuje, czy coś co Ciebie nie interesuje. Osoby, które studiują coś co ich interesuje nadrabiają zaległości. Odpadają osoby niezainteresowane oraz takie, które łatwo się poddają. Są też oczywiście w tym osoby, które nie potrafią w abstrakcyjne myślenie, przynajmniej na kierunkach technicznych, ale to nie są wszyscy.

Ja studiuję akurat kierunek humanistyczny, dużo pamięciówki, dużo kucia.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz