Cos dziwnego sie ze mną dzieje

[EmlissilmE]

Hej
Mam taki mały "problem" i nie wiem, co z nim robić.
Od jakiegoś czasu mam dziwne napady, przykładowo kiedy uczę się, sprzątam lub robię cokolwiek innego nagle ogarnia mnie taki dziwny smutek, ściska w klatce piersiowej, a oczy napełniają się łzami. Potrwa to chwilę i przechodzi. Dodam, że nie myślę w tym, czasie o jakichś przykrych sprawach, to przychodzi tak samo z siebie. Ogólnie jestem osobą dosyć wrażliwą, ale w pewnych przypadkach, wzruszają mnie sceny filmowe, spanie kilka łez i to wszystko, ale kiedy ktoś mnie obrazi raczej napełnia mnie złość niż smutek. Takie "napady" nie zdarzały mi się wcześniej, są od kilku miesięcy (nie wydarzyło się przed tym nic szczególnie przykrego). W dzieciństwie bardzo działały na mnie pewne rzeczy, które działy się w moim domu, z czasem, gdy zaczęłam więcej rozumieć przestałam tak emocjonalnie i z lękiem podchodzić do pewnych spraw. Czy to możliwe, że te sprawy które działały na moją psychikę do 13-15 roku życia są przyczyną tych napadów? (wtedy nie miałam czegoś takiego!) Przecież to nienormalne, żeby tak znikąd robiło się smutno, ściskało gardło, pchało łzy do oczu. Co z tym zrobić?

[Madelaine87]

...

[EmlissilmE]

Pewnej wizażance opisałam sytuację, może Wam tez pomże w ocenie: Było tak, że moim rodzicom zdarzały się kłótnie. Nie często, np raz na rok, raz na pół roku. Przeważnie wtedy mój tata by pod wpływem alkoholu. Nie jest alkoholikiem, ale kiedy już wypije, to czasami coś w niego wstępuje. Były rożne sytuacje, oczywiście krzyki, wypominanie sobie różnych rzeczy, wyzwiska, czasami szarpaniny, często wybite szyby w drzwiach, przerwany kabel od telefonu (gdy mama chciała zadzwonić na policję), mówienie o rozwozie, wyrzucanie obrączek przez okno, których pożniej ja szukałam, wyprowadzenie się mamy albo taty na 2-3 dni z domu po takiej kłótni, moja decyzja o tym z kim mam pojsc ( a jak dziecko może wybrac, z kim chce isc, a kogo zostawic). Przyglądałam się temu wszystkiemu, bałam się niesamowicie. Tego że się rozwiodą, że zrobią sobie krzywdę. Każde urodzinowe życzenie, każda modlitwa to było o to, żeby więcej się takie cos nie zdarzyło. Był nawet okres, że kładłam się spać w ubraniu, bo bałam sie że w nocy coś sie stanie i będę musiała coś zrobić, szybko uciec z mamą albo tatą. A poza tymi momentami w moim domu było całkowicie normalnie, wręcz sielanka.

Dlatego dziwi mnie, że te lęki, poczucie smutku miało by wracać teraz, kiedy juz wyprowadziłam się z domu, kiedy już osiągnęłam wiek, w którym pewne sprawy rozumiem. Czy to jest ta przyczyna? JEsli tak to co mam zrobić żeby sie tego pozbyc? Ale sama

[Anatomia]

Możliwe że nierozwiązane problemy z dziecinstwa wywołują takie objawy. Z tym że zastanawiające jest czemu to pojawia się tak nagle, kiedy wcale o przykrych sprawach nie myślisz i samo odchodzi.
Radziłabym Ci zbadać sobie hormony tarczycy: tsh, ft3 i ft4. Czasem niedoczynność tarczycy może powodowac stany łudząco przypominające zaburzenia depresyjne.
A jeśli to nie to, to polecam rozmowę z psychologiem.

[EmlissilmE]

Tylko, że tych 'problemów z dzieciństwa' nie można rozwiązać. To już było i minęło.

[ville]

Napisane przez EmlissilmE

(...)Każde urodzinowe życzenie, każda modlitwa to było o to, żeby więcej się takie cos nie zdarzyło. (...)
Dlatego dziwi mnie, że te lęki, poczucie smutku miało by wracać teraz, kiedy juz wyprowadziłam się z domu, kiedy już osiągnęłam wiek, w którym pewne sprawy rozumiem. Czy to jest ta przyczyna? JEsli tak to co mam zrobić żeby sie tego pozbyc? Ale sama

Zaznaczyłam pewien fragment z twojej wypowiedzi, bo chcę go odnieść do siebie.
Miałam w życiu inną sytuację, nic związanego z rodziną, ale też, można powiedzieć, zostawiła ślad w psychice. Myślałam, że to już minęło i oczywiście, wydarzenia minęły, ale to ciągnie się za mną nadal, chociaż minęło kilka lat.
I teraz do fragmentu: nie chcę opisywać swojej sytuacji, ale łapię się na tym, że, gdy jestem wśród ludzi albo wychodzę na dwór, myślę sobie w myśli, żeby coś takiego się nie przytrafiło.
To jest inna sytuacja, ale chcę powiedzieć, że nadal nie pozbyłam się pewnych wspomnień, oczywiście nie pozbędę, ale nie nabrałam jeszcze takiego dystansu, jakiego chciałabym.

Nie wiem, jak ci pomóc. Nie wiem, dlaczego też napisałam wiadomość w tym temacie, bo potrzebujesz rady, a takiej nie mogę ci dać, bo nie znam odpowiedzi.

[Anatomia]

Napisane przez EmlissilmE

Tylko, że tych 'problemów z dzieciństwa' nie można rozwiązać. To już było i minęło.

Rozwiązać w sensie dosłownym nie. Ale można je przepracować tak, żeby przestały boleć, zostawić je za sobą, zaakceptować jako jakąś nieodłączną część twojego "ja" i iść dalej w zycie, silniejszą i oczyszczoną z zadawnionych żali, pretensji, lęków czy smutków.
Jesteś dorosła i powinnaś zostawić już za sobą to co było i się nie zmieni. I naprawdę da się to zrobić Nie jest to łatwe, terapia bywa bardzo bolesna, bo przeżywa się na nowo jeszcze raz to co boli najbardziej. Ale pomaga!

A jeśli chcesz żeby było trochę łatwiej i mniej boleśnie, to pójdź na terapię poznawczo behawioralną. Ona jest krótsza i mniej dogłębna, nastawiona na "tu i teraz", na rozwiązanie tego co kłopocze cię w danym momencie.

[EmlissilmE]

Nawet jak czytałam Wasze odpowiedzi, to oczy mi sie napełniły łzami, a w tylnej czesci pleców pojawia się takie uczucie jak przy mocnym płaczu, łkaniu, ale nawet sie nad tym nie zastanawiam, przechodzi i już. Nie wiem, jak to samo nie przejdzie w najbliższym czasie to chyba skorzystam z fachowej pomocy, chociaż przecież nie przeszkadza mi to w życiu, ale wolałabym sie jednak pozbyc tego uczucia.

[memorize]

Chyba wiem o co Ci chodzi, bo ja tez tak czasem mam to jest strasznie dziwne uczucie ktore trwa kilka sekund i przechodzi, w tym czasie chcialabym pstryknac palcem i zniknac, oczy mam pelne lez, wlasciwie nie wiem jak opisac to co czuje. Nie wiem od kiedy to mam czy od roku czy 2 ale jako dziecko tego nie mialam
Przyjaciolka ma to samo, wiec mysle ze niektore osoby juz tak maja

[Madelaine87]

skoro z góry zakładasz ze tych problemow nie da sie rozwiazac to pewnie tez uwazasz ze nie ma sensu działanie majace na celu poprawe stanu rzeczy. Mówi sie ze wlasnie w wieku wczesnej mlodosci takie rzeczy maja miejsce. Sama sobie z tym nie poradzisz a moze byc tylko gorzej. Wizyta u psychoterapeuty wskazana.

[EmlissilmE]

O to co występuje u mnie teraz może się pogorszyć? A może faktycznie jest tak, jak pisze memorize?

[memorize]

a jak czesto to masz?

[smile_]

Tez mam czasami podobne stany...nie dokladnie ze placze, ale ni z tego ni z owego nagle robie sie smutna i czuje jakas taka "pustke swiata" jakby wszystko nagle poszarzalo a ludzie nawet bliscy wydaja mi sie strasznie obcy, nic nie jest w stanie mnie ucieszyc - nie wiem skad to sie bierze...mam to juz od kilkunastu lat i jednorazowo trwa od 5 do 15 minut ( dos rzadko sie to powtarza bo raz na kilka miesiecy czasami raz na kilka tygodni).
Twoja przypadlos wydaje sie powazniejsza, ale moze to przejsciowe(?), a moze teraz masz jakies klopoty i tak odreagowuje twoja psychika(?). Moze rzeczywiscie powinnas isc do psychologa jakiegos...

[Elfir]

Czy masz czasem coś koło 13-16 lat?
Wtedy nazywa się to burza hormonalna.

[niutka1]

Elfir

Czy masz czasem coś koło 13-16 lat?
Wtedy nazywa się to burza hormonalna.

przeciez autorka napisała:

Dlatego dziwi mnie, że te lęki, poczucie smutku miało by wracać teraz, kiedy juz wyprowadziłam się z domu, kiedy już osiągnęłam wiek, w którym pewne sprawy rozumiem

no to raczej nie ma 13-16 lat, tylko nieco więcej

[Aranjani]

Ja bym poszła do ginekologa po skierowanie do endokrynologa, żeby sprawdzić czy mam właściwy poziom hormonów. Wahania hormonalne to najczęstsza przyczyna wahań nastrojów. Nie żartuję.
Jestem obecnie w ciązy i mam to samo co ty. Po prostu hormony we mnie szaleją i traktuje to jako chwilową niedyspozycję.