Błagam was o pomoc,radę ;(;(;(

Wypalona_iskierka · 2010-03-28, 23:00

Może tak w skrócie napiszę: Witam szanowne Panie spędzające czas na tym forum.
Niejednokrotnie czytałam wątki na tym forum, potrafiłyście doradzić ale też i obiektywnie spojrzeć na pewne sprawy toteż skłoniło mnie do tego by założyć ten wątek.

;((((

Jestem w stanie rozsypki i już dosłownie sięgam dna, błagam was o jakieś porady, opinie, po raz pierwszy nie wiem co mam zrobić ;( Kolejną noc nie śpię, rozmyślam o tym co powinniśmy w tej sytuacji zrobić?

Zanim dojdę do sedna postaram się wprowadzić was w temat. Może to troszkę potrwać ale proszę, okażcie mi cierpliwość

Chcę przedstawić wam sytuację w najdrobniejszych szczegółach.

Jest to opowieść o tym jak najbliższa rodzina potrafi stanąć na drodze do spełnienia, do szczęścia własnemu dziecku bez konkretnych przyczyn. Niby brakuje tak niewiele...a jak się okazało te niewiele stało się największą przepaścią w jego i w moim życiu...

Ze swoim mężczyzną jestem od prawie 6 lat, jest to całkiem sporo biorąc pod uwagę fakt, że mam dopiero ( a może i aż ) 22 lata. Oboje jesteśmy dojrzałymi i odpowiedzialnymi ludźmi.
Większość spotkań on wolał spędzać u mnie. Powód? Jego mama. Odkąd pamiętam nigdy nie żywił do niej sympatii. Robiła mu karczemne awantury o bałagan w pokoju w mojej obecności, zachwycała się synami koleżanek, że jacy to oni są cudowni i w ogóle a o nim nie wspomniała ani słowa (również w mojej obecności). Nigdy nie używała słowa "proszę" albo "czy mógłbyś to zrobić". Zawsze padały zdania w trybie rozkazującym "zrób to", "masz to" itp. Rzadko kiedy obchodziły ją plany innych, trzeba robić to co ona każe i koniec. Jest osobą bardzo despotyczną, egoistyczną a jej jedynym powiernikiem jest..Pan Bóg i papież. W portfelu nosi jego zdjęcie zamiast zdjęcie syna i córki a w salonie na głównym miejscu wisi ogromny obraz Ostatniej Wieczerzy, dodam, że specjalnie podświetlany ( tak, to typ "mohera" ). Jest "młodą" osobą, ma niespełna 50 lat a sprawach kościoła zachowuje się gorzej jak znudzona życiem 80 latka.
Nigdy nie okazywała tak samo nigdy nie powiedziała synowi, czyli mojemu mężczyźnie, że zrobił coś dobrze albo, że jest z niego zadowolona. Zawsze znajdywała coś do czego można się było przyczepić. Na twarzy ma wieczny grymas niezadowolenia. Znana jest z przesadnej oszczędności. Kręciła nosem gdy TŻ coś sobie kupywał, mówiła, że po co mu ubranie skoro już ma. Gdy TŻ kupił samochód fochowała się z dwa tygodnie. Miałaby prawo się foszyć gdyby to za jej pieniądze dokonał zakupu. Sam zarobił na samochód, sam go ubezpiecza, tankuje więc tak naprawdę nic je do tego.Wydaje jej się, że jak ona jest taka oszczedna to wszyscy powinni tacy być.
TŻ więc zraził się do matki i skutecznie odgrodził od niej emocjonalnie. Toleruje ją jako matkę ale to wszystko. Gdy wraca z pracy do domu wita się z nią i ucieka na górę, w ogóle ze sobą nie rozmawiają. Nie szuka nawet z nią kontaktu. Rozmowa z matką dla mojego TŻ to zło konieczne i trudno mu się w tym wypadku dziwić. Nie jest też zależny finansowo od mamy czy taty. Po prostu mieszka z rodzicami ale sam opłaca swoje rachunki, samochód, ubrania. w tej kwestii jest naprawdę samodzielny.Często jest tak, że nawet im pożycza jakąś tam kwotę. W domu bardzo pomaga im w ogrodzie, przy myciu okien, przy myciu auta teścia. Wogóle to dobry i pomocny człowiek.Z ojcem jego stosunki są znacznie lepsze,ojciec jest innym człowiekiem.
Może uznacie, że przesadzam wypisując tak jej negatywy ale trudno nazwać kobietę dobrą matką skoro kiedyś w mroźną zimową noc zamknęła przed synem drzwi wejściowe do domu i włożyła do zamka kluczyk by uniemożliwić mu wejście. Musiał się wspiąć po balustradzie balkonu na piętro gdzie znajdował się jego pokój!!!!!! A wszystko dlatego, że nie zrobił czegoś tak jak ona mu kazała!!!!!! Napewno kocha go, ale na swój nieudolny i dziwny sposób.

Siostra TŻ od 5 lat mieszka i pracuje w Irlandii. Można powiedzieć, że uciekła od "mamuni", która również rujnowała jej plany itp. Przyjeżdża tylko dwa razy w roku.
Kiedyś nawet "teściowa" powiedziała mi otwarcie, że nie jest zadowolona z wyboru córki, że rzuciła szkołę, że tam wyjechała i, że cytuję "ja wybrałam dla niej inną przyszłość". Stanęłam w jej obronie. Powiedziałam, że to jej wybór i , że powinna być z córki dumna, że wcześnie starała się usamodzielnić, że sama na siebie zarabia i nie prosi o żadne pieniądze. To zmroziła mnie wzrokiem :/ Zrozumiałam, że również i córka (która teraz ma 27 lat ) nie powinna mieć własnego wyboru i, że powinna żyć tak jak mamusia jej nakaże.
I tak właśnie toczy się życie w domu mojego mężczyzny, dlatego wolał spędzać czas u mnie w domu, gdzie moja mama zawsze wita go uśmiechnięta. Potrafią rozmawiać ze sobą godzinami. Sam wchodzi do dużego pokoju, siada przy mamie i razem plotkują. Bardzo dobrze czuje się w moim domu.
Ja też nie byłam osobą, która uwielbiała przebywać u niego w domu.

Teściowa mnie szanuje. Zawsze gdy są moje urodziny dzwoni z życzeniami, gdy jest na jakiejś wycieczce kupuje mi jakiś skromny drobiazg. Zawsze miło zaprasza mnie do siebie do domu, a gdy przyjade gości mnie jak królową.Podczas rozmów ze mną śmieje się i żartuje. Pośród swoich znajomych przedstawia mnie jako "przyszła synowa", więc nie mogę powiedzieć, że mnie nie toleruje.

Teraz (wreszcie) kończąc wstęp mogę przejść do sedna.

W tym roku TŻ planuje się ze mną zaręczyć (wymsknęło mu się to podczas kolacji). A po zaręczynach jak wiadomo planuje się ślub. Planujemy ślub wziąć za rok-półtorej w zależności czy dana sala będzie wolna. Ale zanim powiemy sobie sakramentalne TAK na ślubnym kobiercu chcielibyśmy mieć własne gniazdko. Odkąd dowiedziałam sie co planuje mój TŻ chodze radosna jak skowronek. Pozapisywałam sobie już nawet adresy dobrych fotografów, kamerzysty, zrobiłam listę gości, oszacowałam wstępnie ile to bedzie nas kosztować (jestem osobą bardzo zorganizowaną). Bardzo się cieszyłam tym co ma się wydarzyć już niedługo (mówię o zaręczynach). Moi rodzice również cieszą się razem ze mną, bardzo lubią mojego mężczyznę.
No i skoro nasze plany są już tak dalekosiężne a realizacja ślubu i kupno mieszkania zależne jest od rodziców, którzy będą sponsorować nam ten dzień mój TŻ postanowił mimo swoich uprzedzeń porozmawiać otwarcie ze swoimi rodzicami o tych planach. Niestety teścia tego wieczoru nie było w domu więc TŻ rozmawiał tylko z mamą. Wyobraźcie sobie ile go to musiało kosztować

Jak bardzo musiał sie przełamywać by zrobić ten pierwszy krok

Obawiałam się tej rozmowy, myślałam, że teściowa zabierze głos i zacznie wyszukiwać jakichś totalnie bzdurnych wymówek, że gdy nie będzie "teścia" TŻ nie będzie miał sojusznika w rozmowie ale o dziwo się pomyliłam. Nie przebywałam w jej towarzystwie za często i nie poznała mnie jeszcze dobrze więc miała prawo mieć jakies obiekcje względem mojej osoby ale takowych nie miała. Również nie widywała nas za często razem w jej towarzystwie toteż mogła sobie nie zdawać sprawy jak bardzo zaawansowany jest nasz związek. Nawet nie wiem czy ją to interesowało, nigdy nie zapytała jak nam się układa? czy jesteśmy razem szczęśliwi?. Ona nawet nie zauważała jak kiedyś w młodosci TŻ wracał kompletnie pijany do domu!!
Podczas tej rozmowy jedynie co mówiła to czy ja jestem na pewno tą jedyną?, jakie mamy plany dalej? I czy to nie jest za szybko? ( ja jak już wspomniałam mam 22 lata a mój TŻ 23 ). Nie było krzyków, na spokojnie rozmawiali tak jak to zawsze powinno wyglądać. Sama zaoferowała się, że zorientuje się w sprawie kredytu na mieszkanie dla nas. Dla banku zarobki mojego TŻ mimo iż całkiem niezłe to nie będą gwarantem by udzielić mu kredytu, ona zaproponowała, że jeżeli taka sytuacja miała by miejsce ona będzie jako poręczyciel. Zaproponowała, że jeżeli chcemy możemy zamieszkac u nich w domu, górę mielibyśmy całą dla siebie ale oczywiście taka opcja nie wchodzi w grę. Dodała też, że trzeba to wszystko ugadac z moimi rodzicami. Kiedy usłyszałam o rezultatach rozmowy myslałam, że sięgnęłam nieba

. Coraz śmielej fantazjowałam o dniu kiedy w śnieżnobiałej sukni stoję u boku mężczyzny ubranego w garnitur.
Po tygodniu jednak z tego "nieba" spadłam z tak ogromnym hukiem, że chyba zrobiłam dziurę w ziemi i nie potrafię się z niej podnieść

Nie wiedziałam, że euforia związana z pomyślnym losem przerodzi się w jakiś nie pohamowany żal ;(

Tydzień po odbytej rozmowie TŻ postanowił porozmawiać już z obojgiem rodziców. Sprawa wyglądała już nieco inaczej...
Co prawda podobno powiedzieli, że nie bedą stać dla nas na drodze,mówili, że fajnie, że mamy plany, na wieść o tym, że trzeba w tym roku wpłacić zaliczkę za salę nie zaoponowali, nie powiedzieli NIE.. ale..uważają, że najpierw TŻ powinien ukończyć magistra albo chociażby pokazać jakiś dowód, że studiuje.
HA!
I nie byłoby nic złego w tym co powiedzieli ale..TŻ nie studiuje już od 2 lat!!! Oszukiwał rodziców, że ciągle studiuje. Mimo moich próśb i namawiań by wyznał prawdę on bał się tego jak ognia i przez te 2 lata oszukiwał, że studiuje. Kiedy niby w weekendy miał wykłady spędzał ten czas u mnie w domu. Warto wspomnieć, że naprawdę mogli się domyślić, że coś kręci. TŻ nawet nie starał się sprawiać pozorów by rodzice myśleli, że jednak studiuje. Gdy wychodził niby na wykłady nigdy nie brał ze sobą choćby zeszytu czy długopisu, nigdy nie udawał, że się uczy, nigdy nie pokazywał im swojego indeksu. Naprawdę można było się domyslić, że coś jest nie tak!

I co my mamy teraz zrobić??????? ;(

Powiedzieli, "że gdy skończy studia spojrzą na tą sprawę zupełnie inaczej, dojrzalej" :/
Teorytycznie studia powinien skończyć dopiero za rok, ale to tylko teorytycznie. W tym momencie musiałby zaczynać studia od początku, trwały by one 5 lat jednak my nie chcemy tyle czekać ze ślubem!!!! ;( 5 lat czekania na ich widzi misie plus doliczyć trzeba by było rok lub półtorej czekania na sale. I tak jesteśmy ze sobą 6 lat, decyzja o ślubie jest decyzją przemyślaną i planowaną a nie jakąś przelotną zachcianką rozkapryszonych gówniarzy.
A w ogóle co to za warunek??? Taki warunek stawiają rodzice własnemu dziecku???????? Pokaż papier a wtedy pozwolimy ci być szczęśliwy??? Co to do cholery jest?????? Jaki oni mają w tym cel??????? Co ten papier im da???? Satysfakcję, której sami nie doświadczyli????? :/ Dlaczego akurat teraz z tym wyskoczyli???? Wcześniej w ogóle ich to nie interesowało!!!!

Przeszkadza im to, że ja mam wyższe wykształcenie a synek nie, więc on też musi je mieć. A on nie chce mieć wyższego wykształcenia, nie zależy mu na tym. Pracuje u ojca w firmie, która kiedyś stanie się jego własnością i temu się poświęcił. To mu daje pieniądze i nie potrzebuje tytułu magistra, który w obecnej chwili kryzysu nie gwarantuje mu zupełnie niczego!!!!!!!!
Przecież studiować może za kilka lat, jak dojrzeje do tej decyzji, nigdy na to nie jest za późno.
Nie planujemy od razu po ślubie powiększać rodziny więc na pewno studiować miałby czas o ile oczywiście by tego chciał.

Dlaczego mamy robić tak jak oni tego chcą? To jest nasze życie i to są nasze plany, nie ich!!!!
Teściowa w wieku 24 lat rodziła pierwsze dziecko !!, wyszła za mąż w wieku lat 23 i ona będzie nam mówiła, że to jeszcze za wcześnie? Że najpierw studia a później możemy być szczęśliwi????????? Kim ona jest, że będzie decydowac o naszym szczęściu???????
Dlaczego spełnia swoje marzenia kosztem planów i marzeń własnego dziecka??????. Mówię tak, ponieważ ani teść ani teściowa nie mają wyższego wykształcenia, tylko średnie. Więc spokojnie moge domniemywać, że leczą swoje kompleksy kosztem własnego dziecka.

Uwierzcie mi, gdyby nas było stać na to, już byśmy wykupowali mieszkanie i brali ślub jednak są to tak ogromne kwoty, ze sami sobie nie poradzimy, mimo chęci i pomocy moich rodziców.
Przecież było już dobrze! Przecież wszystko rokowało, że dobrze się zakończy..heh..jak bardzo się pomyliłam :/
Co ich napadło z tymi studiami?????
Zezłościłam się na nich, że stawiają mu i zarazem mi jakieś warunki.!! :/
Tzn ja tak zrozumiałam ich słowa, że najpierw studia a potem wam pomożemy. Bez ich pomocy na pewno nie damy rady

(((

Od tamtej rozmowy TŻ i ja jesteśmy bardzo przybici, bardzo dawno nie widziałam go tak przygaszonego i przygnębionego. Sama płacze po nocach w poduszkę i kompletnie nie wiemy co dalej począć. Nasze spotkania od kilku dni wyglądają bardzo ponuro. Mimo, że TŻ stara się mnie pocieszać to widzę, ze sam zupełnie nie wie co ma robić.

Na ta chwilę wiadomo, że mój ukochany nie zamierza zaczynać studiować, wiadomo też, że nie pokaże dyplomu magistra bo takiego nie zrobi. Planuje powiedzieć im, że rzuca studia (nie powie, że nie studiuje już od dwóch lat, skłamie, że dopiero teraz rzuca studia). Nie jestem przekonana czy to dobre rozwiązanie..ale czy w ogóle mamy jakieś inne rozwiązania??

Bardzo się boję, że gdy to powie wpadną w taką furię, że w ogóle sytuacja się jeszcze pogorszy. Nie daj boże mnie zaczną o to obwiniac i sprawa przybierze naprawdę nieprzyjemnych obrotów i już wtedy naprawdę bedą na NIE;( A przecież też w dużej mierze od nich zależy nasza przyszłość, ślub, mieszkanie. W ogóle co im się stało? Przecież na początku nie było żadnych problemów!! ;(
Naszym wsparciem są moi rodzice, którzy są całym sercem za nami..ale ze strony "teści" ehh ;( Przecież powiedzieli mu, że nie będą stawać okoniem więc po co te "warunki"? ;( po co te "ale"?

A chcemy jeszcze w tym roku wpłacić zaliczkę za salę by za rok móc się pobrać, nie chcemy więcej zwlekać... ;(;( Naprawdę tego chcemy i nie zamierzamy zmieniać swoich planów.

Jak mamy postąpić????
A może to ja powinnam z nimi porozmawiać????
Dokładnej daty zaręczyn nie znam, TŻ jest bardzo tajemniczy. Kiedy się zaręczymy oboje powiadomimy ich o tym oczywiście w uroczysty sposób. Może dopiero wtedy porozmawiać z nimi? Od tamtej chwili bedę przecież jego narzeczoną i "formalnie" będę miała prawo z nimi o tym porozmawiać.Może do tego czasu aż się zaręczymy zmienią zdanie? (chociaż wątpię).
Może to ja przesadzam i wszystko wyolbrzymiam????
Co powinniśmy zrobić by teście zmienili zdanie i nie stawali na drodze do naszego szczęścia? Jak ich przekonać, że ich tok rozumowania jest błędny???
Może powinniśmy zignorowac sprzeciw i postawić ich przed faktem dokonanym? Czyli sami wpłacić zaliczkę za salę i umówić na spotkanie z moimi rodzicami????
Jak uważacie szanowne wizażanki???
Jak byście postąpiły na moim, naszym miejscu????

Zdesperowanie błagam was o wasze zdania, opinie bo oboje sobie nie radzimy ;(

Nie bede miała mozliwości by często odpisywać na wasze pytania, starałam się raczej wszystko dokładnie opisać.
Uwierzcie mi, jestem bardzo zrezygnowana i zdołowana, że aż chęci mi brak na cokolwiek.
Od razu ślicznie dziękuję za wasze komentarze.

Wypalona_iskierka · 2010-03-29, 06:26

paula78 · 2010-03-29, 07:33

Wyprowadzic się i ograniczyć kontakty,tylko tyle i aż tyle.

Mozna cos wynając we dwójke ,nie trzeba miec od razu willi i wesela za 100 tys.

lilijkowa · 2010-03-29, 07:53

Cytat:

Napisane przez Wypalona_iskierka