podjęłam radykalną decyzję, tylko nie wiem, czy dobrą...

**201712190924** · 2010-05-19, 15:02

...........

**Sinobroda** · 2010-05-19, 15:27

1. Facet nie da Ci nigdy oparcia i ma na Ciebie destrukcyjny wpływ.
2. Nie pociąga Cię seksualnie.
3. Przysparza Ci zmartwień i kłopotów.

Dobrze zrobiłaś, że go zostawiłaś. Sama o tym wiesz najlepiej. Nie ma sensu pakować się w coś, co jest bez przyszłości ani ratować całego świata.
Tylko, że moim zdaniem w takiej sytuacji nie ma szans na "przyjaźń".
Będziecie się emocjonalnie szarpać, może on nawet namówi Cię do powrotu, może będzie Cię szantażował, wzbudzał wyrzuty sumienia itd. Poza tym nie chcąc być z nim, a chcąc się "przyjaźnić" robisz mu krzywdę: dajesz fałszywą nadzieję, rozdrapujesz rany.

W ogóle to mam wrażenie, ze Ty mimo wszystko chcesz z nim być, tylko, żeby był normalny, zdrowy, zaradny - czyli, żeby nie był sobą (Weź pod uwagę, że duża część jego osobowości, zachowania, poglądów na świat zależy od jego problemów psychicznych). Myślałaś sobie: on się zmieni, zmieni swoje życie dla mnie - stąd żal, że decyzję o rozstaniu przyjął tak łagodnie. On się nie zmieni od pstryknięcia palcami. Proponuję poszukać sobie innego faceta. I innego przyjaciela. Pozdrawiam.

**201712190924** · 2010-05-19, 15:34

Cytat:

Napisane przez Sinobroda

1. Facet nie da Ci nigdy oparcia i ma na Ciebie destrukcyjny wpływ.
2. Nie pociąga Cię seksualnie.
3. Przysparza Ci zmartwień i kłopotów.

Dobrze zrobiłaś, że go zostawiłaś. Sama o tym wiesz najlepiej. Nie ma sensu pakować się w coś, co jest bez przyszłości ani ratować całego świata.
Tylko, że moim zdaniem w takiej sytuacji nie ma szans na "przyjaźń".
Będziecie się emocjonalnie szarpać, może on nawet namówi Cię do powrotu, może będzie Cię szantażował, wzbudzał wyrzuty sumienia itd. Poza tym nie chcąc być z nim, a chcąc się "przyjaźnić" robisz mu krzywdę: dajesz fałszywą nadzieję, rozdrapujesz rany.

W ogóle to mam wrażenie, ze Ty mimo wszystko chcesz z nim być, tylko, żeby był normalny, zdrowy, zaradny - czyli, żeby nie był sobą (Weź pod uwagę, że duża część jego osobowości, zachowania, poglądów na świat zależy od jego problemów psychicznych). Myślałaś sobie: on się zmieni, zmieni swoje życie dla mnie - stąd żal, że decyzję o rozstaniu przyjął tak łagodnie. On się nie zmieni od pstryknięcia palcami. Proponuję poszukać sobie innego faceta. I innego przyjaciela. Pozdrawiam.

Dzieki za odp. Dałam mu do zrozumienia, że zrywam kontakt całkowicie i o przyjaźni też nie ma mowy

Blonde_Stranger · 2010-05-19, 15:36

Nie powinnaś z nim być. Powód jest oczywisty. Działa na Ciebie destrukcyjnie i zaniża Twoje poczucie wartości przez swoje zachowanie. Być może boi się prawdziwej bliskości i dlatego skupia na seksie,pewnie nie jest złym człowiekiem,ale nieodpowiednim partnerem dla Ciebie. Rozumiem Twoje rozterki ponieważ sama podejrzewam u siebie borderline rozumiem Twoją osobowość i nie wyobrażam sobie by w takiej sytuacji być z kimś z podobnymi problemami. Potrzeba Ci kogoś silniejszego,prawdziwego oparcia.

klempaa · 2010-05-19, 15:36

Cytat:

Napisane przez giginthesky

Dziewczyny, i ja mam problem, bardzo proszę o wsparcie, rady i ocenę mojej decyzji. Zupełnie się pogubiłam, nie wiem czy postąpiłam właściwie...
Otóż chodzi jak zwykle o faceta.

Poznałam D. ok. dwa lata temu, ja mam 19 lat, on niedługo kończy 26. Od razu się polubiliśmy, dobrze się rozumieliśmy, nasze relacje szybko przerodziły się w szczerą przyjaźń. Niestety oboje mamy problemy emocjonalne, ja leczę się na depresję i borderline, a on ma nerwicę lękową i również skłonności do depresji. Wydaje mi się, że to bardzo nas zbliżyło do siebie, nikt nie rozumie tak dobrze naszych problemów jak ktoś, kto również przez nie przechodzi. D. dość szybko zaczął wyrażać chęć, by naszą relację jeszcze bardziej pogłębić, chciał ze mną być. Ja miałam spore wątpliwości, ale w końcu pod wpływem chwili zdecydowałam się, że właściwie warto spróbować. Niestety niezbyt dobrze nam się układało, po 3 miesiącach związek się rozpadł i przez jakiś czas nie utrzymywaliśmy kontaktu, ale potem jednak zdecydowaliśmy się dalej przyjaźnić i znów wszystko było ok. były między coraz bliższe stosunki, aż w końcu 1,5 miesiąca temu znowu postanowiłam spróbować się z nim związać. Miałam jednak przez cały ten czas spore wątpliwości, bo D. nigdy nie pociągał mnie fizycznie. Do tego dochodzi taki problem, że mam wrażenie, że mimo że on mnie bardzo kocha (w to nie wątpie), w naszej relacji skupia sie najbardziej na sferze seksualnej. Nasze spotkania polegają wlasciwie tylko na tym, że ja przyjeżdzam do niego do jego miasta (dzieli nas 30 km) i cały dzień spędzamy w łóżku. Staram sie nie myśleć, że chce ode mnie tylko seksu (już się zdarzyło kilku takich, którzy chcieli mnie tylko wykorzystac do wiadomych celów, wiec jestem troche przewrażliwiona na to). Jak przychodziłam do niego, to on zawsze czekał na mnie już rozebrany i gotowy

za 5 sekund już sie do mnie dobierał i wiadomo co było dalej..
D. jest naprawdę bardzo wartościowym człowiekiem, bardzo go cenię, ma wspaniały charakter, ale... Czuję, że ta znajomość działa na mnie destrukcyjnie. Dopiero co powoli udaje mi się małymi kroczkami wygrzebywać z depresji, całkiem nieźle sobię radze, leczę się i wreszcie zaczęłam chcieć żyć. Niestety z nim jest gorzej. Ma silne lęki, boi się życia, boi się odpowiedzialności za siebie (a co dopiero za drugą osobę...). No i właśnie

D. miał przez długi czas poważne problemy zdrowotne, podejrzewano padaczkę, ale nic nie było pewne, bo dochodziły do tego różne inne objawy. W związku z tym prawie dwa lata tułał się po szpitalach i właściwie stracił normalne życie, m.in. musiał zrezygnować ze szkoły. D. baaardzo się załamał, wpadł w depresję, zaczęły się stany lękowe itd. Nie podjął się dalszej nauki, był ciągle załamany, stracił sens życia. Dopiero 3 lata temu zdecydował się ponownie zacząć liceum, w tym roku miał zdawać maturę, ale do niej nie podszedł, bo... No i tu się zaczyna problem. D. ma tak silne lęki, że boi się wszelkich sytuacji stresowych i po prostu nie podejmuje się wyzwania i poddaje się. Tłumaczy się kiepskim stanem zdrowia, chodzi nieustannie po lekarzach, potrafi odwiedzić pięciu różnych specjalistów w ciągu jednego tygodnia, a wszystkie jego objawy tak naprawdę wskazują na silną nerwicę. D. jest hipochondrykiem, kiedy boli go gardło, wydaje mu się, że umiera

Wydaje mi się, że on podświadomie szuka sobie chorób, żeby mieć usprawiedliwienie dlaczego ucieka przed życiem i odpowiedzialnością za swoją przyszłość. Wiem, że nie robi z tego z premedytacją, robi to nieświadomie. D. nie ma pracy, nie uczy się, nie ma żadnego celu w życiu, żadnego hobby, w wieku 26 lat nie miał nigdy żadnej pracy, jest na utrzymaniu rodziców. Mam wrażenie, że on mnie ciągnie w dół, jest dla mnie w jakimś stopniu obciązeniem. Powoli zaczynam się zarażać tym jego rozmemłaniem, a przecież dopiero co się go pozbyłam i to cięzką pracą... Łapię się na tym, że zaczynam sie zachowywać tak jak on. Nic mi sie nie chce, wracają moje chorobowe nawyki. Jestem już dwa lata w terapii i wiem już, że nie mogę sobie pozwolić na takie sytuacje, że muszę dbać w pierwszej kolejności o siebie, że jeśli ktoś wpędza mnie z powrotem w depresję, to znaczy, że nie mogę z tym kimś wiązać przyszłości, bo to tylko zniszczy moją ciężką pracę nad sobą. Poza tym ciągle się o niego zamartwiam, dołuję się tym, że on jest nieszczęśliwy, że nie poradzi sobie w życiu. Zadaję sobie pytanie, co będzie jak nie będzie jego rodziców??? Ja będę musiała go utrzymywać? Nie mam przy nim żadnego poczucia bezpieczeństwa. Wiem, że jak coś mi się stanie, to będę musiała radzić sobie sama... On stara się jak może, wspiera mnie kiedy mam problemy. Ale to jest tylko głaskanie po głowie i gadanie, że "wszystko będzie dobrze", a ja nie tego potrzebuje. Czasem trzeba, żeby ktoś mnie kopnął w tyłek i kazał mi się pozbierać do kupy

No i doszłam niestety do wniosku, że muszę ten związek zakończyć właściwie zanim się na dobre zaczął. Stwierdziłam, że lepiej to zrobić po niecałych dwóch miesiącach niż za 5 lat. Pomyślałam, że przecież zawsze zostanie nam przyjaźń. Ale czy właściwie to by coś zmieniło? On dalej miałby na mnie ten sam destrucyjny wpływ, nie twierdzę, że świadomy, on jest bardzo dobrym człowiekiem tylko ma spore problemy. Dlatego postąpić bardzo radykalnie - dla swojego dobra zerwać tę znajomość. Wiem, że to może się wydawać egoistyczne, ale uwazam, że to raczej zdrowy egoizm. Nauczyłam się na terapii, że z facetem będe jakiś czas (nie wyobrażam sobie związku do końca życia w moim wieku

), a ze sobą będę całe życie. Więc to o siebie powinnam się troszczyć w pierwszej kolejności. Starałam się mu pomóc jak tylko umiałam, ale to nie przynosiło żadnych efektów. Namawiałam go do leczenia, ale on zawsze znajduje jakiś problem. Na NFZ dłuuugo sie czeka (ma termin na styczeń

), a prywatnie go nie stać. Więc mówie mu, żeby poszedł do pracy, to będzie go stać. A on mówi, że do pracy nie pójdzie, bo nie jest zdrowy. A nie jest zdrowy, bo go nie stać na leczenie. A dlaczego go nie stać? Bo nie ma pracy. Czyli takie błędne koło. Dla mnie jest oczywiste, że trzeba je przerwać, ale on tej niedorzeczności w ogóle nie widzi. On w ogóle nie chce zrobić niczego ze swoim życiem, kompletnie mu nie zależy. D. uważa, że on wcale nie ma wpływu na swoje życie (a niby kto ma go mieć???!!!), że jemu jest dane takie życie. Taa... mi też się keidyś wydawało, że moim przeznaczeniem jest całe życie przeleżeć w łóżku i płakać, ale w końcu się obudziłam i dotarło do mnie, że tylko ja mogę to zmienić. Mogę to zmienić, tylko muszę CHCIEĆ i nikt tego za mnie nie zrobi. Żadna specjalistyczna pomoc nic mu nie da, jeśli on sam nie zechce jej przyjąć...
Ok, przejdę już do sedna. Spotkałam się z nim dzisiaj i powiedziałam mu wszystko, co tutaj napisałam. Wyjaśniłam, że bardzo mi na nim zalezy, że jest jedną z najbliższych mi osób, jest pierwszym facetem, do którego tak się zbliżyłam emocjonalnie i tak zaufałam, ale że ja już nie daję rady ciągnąć naszej znajomości. Strasznie mi ciężko, ale po prostu nie potrafię żyć ciągle się zamartwiając o faceta. Jak zaczęłam to mówić, to on zaczął sie smiać pod nosem, myślał, że żartuję. Nie mógł pojąć, że on może mnie ciągnąć w dół i sprawiać, że czuję się nieszczęśliwa i bezsilna. A ta bezsilność mnie zabijała... Potem troche spowazniał i stwierdził, że mówie to wszystko, żeby mu dokopać, że coś sobie wkręciłam i wyciągam pochopne wnioski... A wiecie co jest najgorsze? Że on w ogóle nie próbował mnie zatrzymać. Szczerze mówiąc miałam nadzieję, że przyjmie moje słowa na poważnie i zdecyduje się, że zrobi coś w końcu ze swoim życiem, zmobilizuje się do działania i pokaże mi, że mu na mnie zależy. A on tylko powiedział, że nie będzie się ze mną kłócił, bo wie, że jak ja sobie coś wkręcę, to nikt mnie już nie przekona do niczego. Na koniec powiedział: "jesteś kolejnym argumentem na to, że nie powinienem żyć"

Wróciłam do domu i dostałam od niego smsa, napisał, że jest teraz wrakiem człowieka, że stracił wszystko...

Nie wiem, czy dobrze zrobiłam? Czy to bardzo egoistyczne z mojej strony? Czy nie powinnam zostawiać faceta, kiedy ma poważne problemy? (próbowałam pomóc jak tylko mogła, ale to nic nie dało)
Czuję się strasznie, jak najgorsza zołza na świecie

boję się, że to było strasznie podłe... Ale ja naprawde nie moge tak żyć...

Strasznie chciałabym być dalej jego przyjaciółką (partnerką chyba jednak nie - tworzenie związku nie za bardzo nam wychodziło, a on mnie nie pociągał), ale wiem, że mi to szkodzi. Tak strasznie mu współczuje, tak bardzo chce mu pomóc, ale po prostu zaczyna mnie martwić to, co dzieje się ze mną. Wiem, że sama potrzebuję dużo wsparcia i nie czuję się na tyle silna, by stanowić prawdziwe wsparcie dla kogoś innego.

Nie wiem jak się z tym pogodzić... Jak wypełnić tę pustkę po najlepszym przyjacielu....? Jestem jeszcze w lekkim szoku, w końcu to stało się dzisiaj, ale czuję, że niedługo przyjdzie załamanie.

I dalej nie wiem czy słusznie postąpiłam. Co sądzicie?

Sorry, że się tak rozpisałam, dziękuję, jeśli ktoś wytrwał do końca

Bardzo dobrze zrobiłas. W życiu czasem trzeba byc egoistą, w ta sytuacja właśnie tego wymagała.

Zbyt ciężko pracowałas nad sobą (wiem, co to znaczy, bo sama choruję na depresję), by teraz to zawalic.

Ale tak samo jak Sinobroda, nie uważam, żeby tu była szansa na przyjaźń. On powinien pójsc do psychologa i ułożyc sobie najpierw wszystko w sobie, a potem dopiero zaczynac układanie sobie życia z kimś. Albo chociaż zacząc od tego pierwszego.

A Ty musisz po prostu znaleźc silnego mężczyznę, który będzie Cię pociągał i w którym zakochasz się na zabój... I tego Ci życze

Na pewno się uda

kitkulka · 2010-05-19, 15:39

Po pierwsze to:

To bardzo dobra decyzja. Bardzo!
Nie daj się wziąć na litość, on się nie zmieni. Potrzebna jest mu terapia, lekarz, psycholog, psychiatra, ale on sam tego musi chcieć.
Postąpiłaś bardzo mądrze.

**201712190924** · 2010-05-19, 15:42

Cytat:

A Ty musisz po prostu znaleźc silnego mężczyznę, który będzie Cię pociągał i w którym zakochasz się na zabój... I tego Ci życze

Na pewno się uda

dzieki

Dam sobie spokój z facetami na jakiś czas. Przedwczoraj po rozmowie z psychiatrą postawiłam sobie kilka nowych celów życiowych, mam plany, których zrealizowanie wymaga ode mnie dużego wysiłku i zamierzam się tym teraz zająć

muszę postawić teraz na naukę, a ciągle nie mogłam sie na to zdecydować, bo strasznie sie rozmemłałam przez tego faceta

jesli nawinie się jakiś nowy facet, to bardzo dobrze, ale już nie będę z nikim na siłę

bałam sie troche, że mnie zjedziecie, że go tak potraktowałam, bo miłe to to nie było... ale liczę na to, że może i jemu to przemówi do rozsądku. czasem trzeba dostać kopa w d***, żeby zacząć działać

Blondi2989 · 2010-05-19, 15:42

Ale będziesz mieć go na sumieniu tak czy siak, bo nie można z dnia na dzień przekreślić dwuletniej przyjaźni.

Serdelekk · 2010-05-19, 15:46