Jak oduczyć się wiecznego poczucia winy?

[izdao]

Cześć dziewczyny, zastanawiam się czy może któraś z was musiała (albo musi aktualnie) mierzyć się z wiecznym poczuciem winy? Moi rodzice wypracowali to we mnie już w dzieciństwie - każda krzywdę która wyrządzili obracali tak abym to ja czuła się źle. Aktualnie mam 24 lata i okropnie utrudnia mi to życie.

Jestem w ciąży, termin mam na grudzień. Wraz z mężem mieliśmy wprowadzić się do moich rodziców z dzieckiem bo budują duży dom i na początku miałabym pomoc przy dziecku (w międzyczasie my byśmy dokończyli wszystkie sprawy z własnym mieszkaniem). Na końcu października okazało się, że do grudnia nie wyrobią się z niczym w domu. Podjęliśmy z mężem decyzję, że zamieszkamy z jego rodzicami (sami zaoferowali pomoc). Podjęcie decyzji było o tyle łatwiejsze, że moja mama kilka dni przed naskoczyla bez powodu na mojego męża a mnie doprowadziła do ogromnego płaczu. Mąż poświęcał każda wolna chwile aby jeździć i pomóc ukończyć dom w rezultacie nie usłyszał nawet zwykłego dziękuję.

Teraz rodzice są okropnie zdziwieni i obrażeni, że nie będziemy chcieli z nimi mieszkać. Ja nie mogę już dłużej czekać na rozwój sytuacji gdyż został miesiąc a jestem w czarnej d z przygotowaniami jeśli chodzi o przyjście dziecka na świat. Wiem, że postępuje słusznie bo dziecko jest dla mnie najważniejsze w tym momencie i nie pójdę z noworodkiem do remontu, pyłu, farb i hałasu od wiertarek i maszyn do cięcia kafli. Moi rodzice tego nie chcą zrozumieć a ja czuję się z tym wszystkim okropnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Pani_Mada]

Napisane przez izdao

Cześć dziewczyny, zastanawiam się czy może któraś z was musiała (albo musi aktualnie) mierzyć się z wiecznym poczuciem winy? Moi rodzice wypracowali to we mnie już w dzieciństwie - każda krzywdę która wyrządzili obracali tak abym to ja czuła się źle. Aktualnie mam 24 lata i okropnie utrudnia mi to życie.

Jestem w ciąży, termin mam na grudzień. Wraz z mężem mieliśmy wprowadzić się do moich rodziców z dzieckiem bo budują duży dom i na początku miałabym pomoc przy dziecku (w międzyczasie my byśmy dokończyli wszystkie sprawy z własnym mieszkaniem). Na końcu października okazało się, że do grudnia nie wyrobią się z niczym w domu. Podjęliśmy z mężem decyzję, że zamieszkamy z jego rodzicami (sami zaoferowali pomoc). Podjęcie decyzji było o tyle łatwiejsze, że moja mama kilka dni przed naskoczyla bez powodu na mojego męża a mnie doprowadziła do ogromnego płaczu. Mąż poświęcał każda wolna chwile aby jeździć i pomóc ukończyć dom w rezultacie nie usłyszał nawet zwykłego dziękuję.

Teraz rodzice są okropnie zdziwieni i obrażeni, że nie będziemy chcieli z nimi mieszkać. Ja nie mogę już dłużej czekać na rozwój sytuacji gdyż został miesiąc a jestem w czarnej d z przygotowaniami jeśli chodzi o przyjście dziecka na świat. Wiem, że postępuje słusznie bo dziecko jest dla mnie najważniejsze w tym momencie i nie pójdę z noworodkiem do remontu, pyłu, farb i hałasu od wiertarek i maszyn do cięcia kafli. Moi rodzice tego nie chcą zrozumieć a ja czuję się z tym wszystkim okropnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

sama nie odetniesz się od takiego wpojonego poczucia winy. tutaj potrzeba pomocy specjalisty. moja przyjaciółka ma podobny problem. pomogło jej dopiero pójście na terapię i pracowanie nad tym
i im szybciej sobie uświadomisz, że samej będzie Ci bardzo trudno się odciąć od toksycznego zachowania rodziców, tym lepiej dla Ciebie i dziecka

[cava]

Napisane przez izdao

Cześć dziewczyny, zastanawiam się czy może któraś z was musiała (albo musi aktualnie) mierzyć się z wiecznym poczuciem winy? Moi rodzice wypracowali to we mnie już w dzieciństwie - każda krzywdę która wyrządzili obracali tak abym to ja czuła się źle. Aktualnie mam 24 lata i okropnie utrudnia mi to życie.

Jestem w ciąży, termin mam na grudzień. Wraz z mężem mieliśmy wprowadzić się do moich rodziców z dzieckiem bo budują duży dom i na początku miałabym pomoc przy dziecku (w międzyczasie my byśmy dokończyli wszystkie sprawy z własnym mieszkaniem). Na końcu października okazało się, że do grudnia nie wyrobią się z niczym w domu. Podjęliśmy z mężem decyzję, że zamieszkamy z jego rodzicami (sami zaoferowali pomoc). Podjęcie decyzji było o tyle łatwiejsze, że moja mama kilka dni przed naskoczyla bez powodu na mojego męża a mnie doprowadziła do ogromnego płaczu. Mąż poświęcał każda wolna chwile aby jeździć i pomóc ukończyć dom w rezultacie nie usłyszał nawet zwykłego dziękuję.

Teraz rodzice są okropnie zdziwieni i obrażeni, że nie będziemy chcieli z nimi mieszkać. Ja nie mogę już dłużej czekać na rozwój sytuacji gdyż został miesiąc a jestem w czarnej d z przygotowaniami jeśli chodzi o przyjście dziecka na świat. Wiem, że postępuje słusznie bo dziecko jest dla mnie najważniejsze w tym momencie i nie pójdę z noworodkiem do remontu, pyłu, farb i hałasu od wiertarek i maszyn do cięcia kafli. Moi rodzice tego nie chcą zrozumieć a ja czuję się z tym wszystkim okropnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

To gdzie Wy teraz mieszkacie że jestescie kompletnie niegotowi?


Mam 2 dzieci i ci jedno powiem, do dziecka nie jest potrzebny sztab ludzi, wystarcza tylko rodzice.
A jak jest jeszcze mozliwośc że z raz na jakis czas ktoś przyjedzie i popilnuje dzieciaka przez 2-4 godziny między karmieniami to spoko wystarczy żeby sobie gdzies wyjść.

Nie wiem co tam takiego jest do pomagania przy dziecku, ze trzeba się az z powrotem do mamusi pod spódnicę dorosłym ludziom przeprowadzać?




Odpuśćcie sobie w ogóle przeprowadzki do czyich kolwiek rodziców, mieszkajcie gdzie mieszkacie_sami_ z dzieckiem, będziecie wszyscy milion razy spokojniejsi i szczęśliwsi a Ty może w końcu dorośniesz jak sama wejdziesz w role samowystarczalnego rodzica swojego dziecka i nie zostaniesz na wieki w roli córuni rodziców.

[fbf4f81e41525779832788cd71e9a6a506251643_6580de17ecce4]

Odpowiadając na pytanie z tematu wątku - trzeba po prostu samemu do tego dojrzeć. Patrzeć na swój komfort a nie na zdanie innych. Wiele naszych decyzji życiowych może się komuś nie spodobać, ale to MY mamy prawo do własnych decyzji. To nasze życie i to my je przeżyjemy, a nikt za nas i to wy będziecie się mierzyć z konsekwencjami tego, gdzie zamieszkacie z dzieckiem. Także trzeba po prostu zrozumieć, że rodzicom nic do tego. Warto też sobie uświadomić, że każdy ma prawo nie tylko do podejmowania decyzji, ale też i do popełniania błędów i to normalne. Nie da się być panią idealną i bez błędów, świadomie nikomu krzywdy na pewno nie chcesz zrobić. Jeśli rodzicom się nie podoba twoja decyzja i strzelają foszki, to ich problem, też mają do tego prawo. Ale ty nie musisz się tym przejmować ani o tym myśleć.

Nie rozumiem tylko 2 kwestii. Na co rodzice w sumie są obrażeni? Wyobrażali sobie, że noworodek będzie mieszkał w niedokończonym domu w remoncie?
I druga sprawa - jeśli rodzice są toksyczni (problem z wiecznym wmawianiem poczucia winy), to trzeba się trzymać od nich na dystans, a nie planować wspólne zamieszkanie - skąd w ogóle ten pomysł?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[skara]

Myślę, że pieniądze zainwestowane w terapię będą dobrą inwestycją na przyszłość.
A to teściów bym nie szła, zostańcie na swoim, w mieszkaniu, tam będzie najlepiej.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[tinpanalley]

Masz rację i wiesz o tym. Emocje to coś, na co nie mamy wpływu. Gdy np mama prowadzi dziecko na zastrzyk lub do dentysty a dziecko płacze, to czy powinna ulec żalowi i litości, którą czuje, czy też słuchać rozsądku?


Twoja rodzina jest teraz najważniejsza dla Ciebie. Twoi rodzice nie słuchają przecież nakazów dziadków - swoich rodziców - tylko żyją po swojemu,wg własnych zasad i przemyśleń.



Rób tak, jak Ci rozum podpowiada. A emocje, cóż, są potrzebne bo to papierek lakmusowy naszych relacji i po prostu są i nie mamy na nie wpływu. Czasem warto im ulec, a czasem nie. To cała życiowa mądrość, żeby umieć rozeznać.

---------- Dopisano o 13:19 ---------- Poprzedni post napisano o 13:13 ----------

Napisane przez cava

To gdzie Wy teraz mieszkacie że jestescie kompletnie niegotowi?


Mam 2 dzieci i ci jedno powiem, do dziecka nie jest potrzebny sztab ludzi, wystarcza tylko rodzice.
A jak jest jeszcze mozliwośc że z raz na jakis czas ktoś przyjedzie i popilnuje dzieciaka przez 2-4 godziny między karmieniami to spoko wystarczy żeby sobie gdzies wyjść.

Nie wiem co tam takiego jest do pomagania przy dziecku, ze trzeba się az z powrotem do mamusi pod spódnicę dorosłym ludziom przeprowadzać?




Odpuśćcie sobie w ogóle przeprowadzki do czyich kolwiek rodziców, mieszkajcie gdzie mieszkacie_sami_ z dzieckiem, będziecie wszyscy milion razy spokojniejsi i szczęśliwsi a Ty może w końcu dorośniesz jak sama wejdziesz w role samowystarczalnego rodzica swojego dziecka i nie zostaniesz na wieki w roli córuni rodziców.

dodam jeszcze, że dziadkowie czasem mylą rolę dziadków z rodzicami. Podświadomie chcą przedłużyć pewien etap w swoim życiu i zastąpić rodziców. Wzbudzają poczucie winy, żeby uniknąć etapu pustego gniazda. Dziadek nadal uważa się za głowę rodziny (zięć to tylko taki dodatek do JEGO stada) a babcia jest mamą (córka bawi się w dom)