Problem z podjeciem pracy.

[reden95]

Witam wszystkich! Zalozylam ten temat aby podzielic sie moim problemem. Prosilabym o porade bo juz nie wytrzymuje psychicznie. Mam 21 lat i do tej pory nie podjelam zadnej pracy. Nie wynika to z osobowosci leniwca a czegos zupelnie odmiennego. Od najmlodszych lat szydzono ze mnie ,gnebiono a nawet dochodzilo nie raz do fizycznego ataku. Chodzi o sytuacje w srodowisku szkolnym. Bylam malo lubiana i traktowana jak prawdziwy smiec. Sytuacja w gimnazjum ,zamiast sie poprawic to sie poglebila. W szkole sredniej bylo troche lepiej ale moja pewnosc siebie jest na zerowym poziomie. Boje sie zalatwiac wszelkie formalnosci,zanosic jakies dokumenty a o pracy az z trudem serca wspominam. Mialam dwa podejscia a konczyly sie nastepujaco:
Prawie bym zapytala o prace gdyby nie ucieczka ze sklepu. Przez telefon ,latajace rece ,kolatanie serca i przyspieszony oddech. Mam wyksztalcenie srednie i technika hotelarstwa. Ledwo przetrwalam praktyki. Nawet nie wiem czy liczy mi sie to jako doswiadczenie.. Mialam w dwoch hotelach Andersia i Mercure. Jutro wybieram sie z mama ( do psychiatry.) Bo mam dosc swojego zycia. Szkole skonczylam 29 kwietnia a obecnie siedze w domu z coraz gorszym samopoczuciem. Niby zaczelam administracje zaocznie ( szkola policealna) gdyz niestety nie zdalam matmy na maturze ( przez co czuje sie jeszcze bardziej beznadziejnie) Ale nie odpowiada mi i zamierzam zrezygnowac. Myslalam ze moze zalapac sie przynajmniej na jakies sprzatanie aby z jakas praca sie oswoic. Jednakze moj strach rosnie i nie potrafie go kontrolowac Matura w maju to byla katastrofa . Nie spalam po nocach ,trzeslam sie i nie moglam sie uspokoic. Czuje sie przegranym czlowiekiem i nic nie wartym. A mam takie plany Przez ten okres siedzenia w domu ,chcialam przynajmniej uczyc sie jakiegos jezyka ale porzucilam to. Uwazalam ze nie ma to absolutnie sensu bo jestem do niczego nie zdolna. Angielski kiepsko mi wchodzi mimo wielu lat nauki w szkole. Nie chce byc pasozytem dla moich rodzicow. Wiem ze mowia ze tak nie jest ale ja nie umiem tak zyc. W okresie podstawowki chcialam zmienic klase niestety dyrekcja robila ogromne problemy . Boje sie pomylki ,gadania ludzkiego o mojej beznadziejnosci. Kontakty ludzkie u mnie sa ogromna trauma. Mam jedna przyjaciolke ktora pracowala juz w trzech sklepach a ja co? Nie czuje sily na nic. Szczytem jest ze porzucilam swoje zainteresowania dla siedzenia. Blakam sie po internecie jak jakas frajerka. Dlatego jutro chce podjac leczenie ,nie chce zyc z dnia na dzien! Ale czy mi sie to uda? W tym niestety rozumie mnie tylko moja mama. Staralam sie nawet znalezc oferte pracy zdalnej jednakze glownie to oszukane oferty. Chcialam prace w bibliotece ( pod moj problem) ale nie mam zdanej matury. ( Warto zanosic wniosek ponownie?)

[nelciak]

Napisane przez reden95

Chcialam prace w bibliotece ( pod moj problem) ale nie mam zdanej matury. ( Warto zanosic wniosek ponownie?)

Praca w bibliotece nie jest pod twój problem. Biblioteka to dużo kontaktu z czytelnikami, czytanie przedszkolakom, lekcje biblioteczne dla uczniów, organizowanie np. spotkań z pisarzami.

[adult90]

Napisane przez reden95

Witam wszystkich! Zalozylam ten temat aby podzielic sie moim problemem. Prosilabym o porade bo juz nie wytrzymuje psychicznie. Mam 21 lat i do tej pory nie podjelam zadnej pracy. Nie wynika to z osobowosci leniwca a czegos zupelnie odmiennego. Od najmlodszych lat szydzono ze mnie ,gnebiono a nawet dochodzilo nie raz do fizycznego ataku. Chodzi o sytuacje w srodowisku szkolnym. Bylam malo lubiana i traktowana jak prawdziwy smiec. Sytuacja w gimnazjum ,zamiast sie poprawic to sie poglebila. W szkole sredniej bylo troche lepiej ale moja pewnosc siebie jest na zerowym poziomie. Boje sie zalatwiac wszelkie formalnosci,zanosic jakies dokumenty a o pracy az z trudem serca wspominam. Mialam dwa podejscia a konczyly sie nastepujaco:
Prawie bym zapytala o prace gdyby nie ucieczka ze sklepu. Przez telefon ,latajace rece ,kolatanie serca i przyspieszony oddech. Mam wyksztalcenie srednie i technika hotelarstwa. Ledwo przetrwalam praktyki. Nawet nie wiem czy liczy mi sie to jako doswiadczenie.. Mialam w dwoch hotelach Andersia i Mercure. Jutro wybieram sie z mama ( do psychiatry.) Bo mam dosc swojego zycia. Szkole skonczylam 29 kwietnia a obecnie siedze w domu z coraz gorszym samopoczuciem. Niby zaczelam administracje zaocznie ( szkola policealna) gdyz niestety nie zdalam matmy na maturze ( przez co czuje sie jeszcze bardziej beznadziejnie) Ale nie odpowiada mi i zamierzam zrezygnowac. Myslalam ze moze zalapac sie przynajmniej na jakies sprzatanie aby z jakas praca sie oswoic. Jednakze moj strach rosnie i nie potrafie go kontrolowac Matura w maju to byla katastrofa . Nie spalam po nocach ,trzeslam sie i nie moglam sie uspokoic. Czuje sie przegranym czlowiekiem i nic nie wartym. A mam takie plany Przez ten okres siedzenia w domu ,chcialam przynajmniej uczyc sie jakiegos jezyka ale porzucilam to. Uwazalam ze nie ma to absolutnie sensu bo jestem do niczego nie zdolna. Angielski kiepsko mi wchodzi mimo wielu lat nauki w szkole. Nie chce byc pasozytem dla moich rodzicow. Wiem ze mowia ze tak nie jest ale ja nie umiem tak zyc. W okresie podstawowki chcialam zmienic klase niestety dyrekcja robila ogromne problemy . Boje sie pomylki ,gadania ludzkiego o mojej beznadziejnosci. Kontakty ludzkie u mnie sa ogromna trauma. Mam jedna przyjaciolke ktora pracowala juz w trzech sklepach a ja co? Nie czuje sily na nic. Szczytem jest ze porzucilam swoje zainteresowania dla siedzenia. Blakam sie po internecie jak jakas frajerka. Dlatego jutro chce podjac leczenie ,nie chce zyc z dnia na dzien! Ale czy mi sie to uda? W tym niestety rozumie mnie tylko moja mama. Staralam sie nawet znalezc oferte pracy zdalnej jednakze glownie to oszukane oferty. Chcialam prace w bibliotece ( pod moj problem) ale nie mam zdanej matury. ( Warto zanosic wniosek ponownie?)

Podejmowałaś prace wakacyjne?

[reden95]

Niestety nie Zawsze konczylo sie ucieczka .

[201803290936]

Napisane przez reden95

Witam wszystkich! Zalozylam ten temat aby podzielic sie moim problemem. Prosilabym o porade bo juz nie wytrzymuje psychicznie. Mam 21 lat i do tej pory nie podjelam zadnej pracy. Nie wynika to z osobowosci leniwca a czegos zupelnie odmiennego. Od najmlodszych lat szydzono ze mnie ,gnebiono a nawet dochodzilo nie raz do fizycznego ataku. Chodzi o sytuacje w srodowisku szkolnym. Bylam malo lubiana i traktowana jak prawdziwy smiec. Sytuacja w gimnazjum ,zamiast sie poprawic to sie poglebila. W szkole sredniej bylo troche lepiej ale moja pewnosc siebie jest na zerowym poziomie. Boje sie zalatwiac wszelkie formalnosci,zanosic jakies dokumenty a o pracy az z trudem serca wspominam. Mialam dwa podejscia a konczyly sie nastepujaco:
Prawie bym zapytala o prace gdyby nie ucieczka ze sklepu. Przez telefon ,latajace rece ,kolatanie serca i przyspieszony oddech. Mam wyksztalcenie srednie i technika hotelarstwa. Ledwo przetrwalam praktyki. Nawet nie wiem czy liczy mi sie to jako doswiadczenie.. Mialam w dwoch hotelach Andersia i Mercure. Jutro wybieram sie z mama ( do psychiatry.) Bo mam dosc swojego zycia. Szkole skonczylam 29 kwietnia a obecnie siedze w domu z coraz gorszym samopoczuciem. Niby zaczelam administracje zaocznie ( szkola policealna) gdyz niestety nie zdalam matmy na maturze ( przez co czuje sie jeszcze bardziej beznadziejnie) Ale nie odpowiada mi i zamierzam zrezygnowac. Myslalam ze moze zalapac sie przynajmniej na jakies sprzatanie aby z jakas praca sie oswoic. Jednakze moj strach rosnie i nie potrafie go kontrolowac Matura w maju to byla katastrofa . Nie spalam po nocach ,trzeslam sie i nie moglam sie uspokoic. Czuje sie przegranym czlowiekiem i nic nie wartym. A mam takie plany Przez ten okres siedzenia w domu ,chcialam przynajmniej uczyc sie jakiegos jezyka ale porzucilam to. Uwazalam ze nie ma to absolutnie sensu bo jestem do niczego nie zdolna. Angielski kiepsko mi wchodzi mimo wielu lat nauki w szkole. Nie chce byc pasozytem dla moich rodzicow. Wiem ze mowia ze tak nie jest ale ja nie umiem tak zyc. W okresie podstawowki chcialam zmienic klase niestety dyrekcja robila ogromne problemy . Boje sie pomylki ,gadania ludzkiego o mojej beznadziejnosci. Kontakty ludzkie u mnie sa ogromna trauma. Mam jedna przyjaciolke ktora pracowala juz w trzech sklepach a ja co? Nie czuje sily na nic. Szczytem jest ze porzucilam swoje zainteresowania dla siedzenia. Blakam sie po internecie jak jakas frajerka. Dlatego jutro chce podjac leczenie ,nie chce zyc z dnia na dzien! Ale czy mi sie to uda? W tym niestety rozumie mnie tylko moja mama. Staralam sie nawet znalezc oferte pracy zdalnej jednakze glownie to oszukane oferty. Chcialam prace w bibliotece ( pod moj problem) ale nie mam zdanej matury. ( Warto zanosic wniosek ponownie?)

Praca pracą, ale czemu osoba z tak poważnymi problemami jeszcze nie jest na terapii?

[Lexie]

Powinnaś, myślę, pójść na terapię (poza psychiatrą), bo z tego co piszesz, masz spory problem, może fobię społeczną. Nie bój się, oczywiście że można to złagodzić, opanować, żyć jak inni. Choć musisz nastawić się na to, że będzie to wymagać pracy z Twojej strony (jak każda terapia).
Leki mogą złagodzić te lęki, ale terapia może pomóc nauczyć Cię innych zachowań, budować pewność siebie, zmieniać tok myślenia.


Dobrze, że masz wsparcie w mamie. Dobrze, że Twoi rodzice rozumieją, że nie jesteś "pasożytem" i chcą Ci pomóc. Spróbuj na to spojrzeć z jaśniejszej strony, masz pomoc i wsparcie, a to już sporo. Wiele osób nie może na to liczyć.

[201706051008]

.