Studentki-Edki na stancjach i w akademikach..

[allexa]

Drogie Dziewczyny mieszkające poza domem (tj stancje/akademiki itp.)!

Jak radzicie sobie z ukrywaniem swoich zaburzeń odżywiania ?
Jak tłumaczycie ewidentnie 'edkową' zawartość lodówki
(tj. owoce,warzywa, serki wiejskie, jogurty naturalne et cetera),'smażenie' bez oleju, długie 'posiedzenia' w łazience ( wiadomo, w jakim celu..), ćwiczenia, posiłki o stałych porach i w większości przypadków, idealnie pasującą do wyżej wymienionych przesłanej szczupłą/chudą sylwetkę ?

Sama mieszkałam w akademiku i kilku stancjach.. I za każdym razem 'ciekawscy' starali się łączyć w logiczną całość moje 'zwyczaje' ze szczuplejszą niż normalnie sylwetką.. Gdy pytali, starałam obracać się to jakoś w żart lub gdy pytania były zbyt nachalne - reagowałam złością, co było chyba najgorsze, co mogłam zrobić. Kumpela, z którą mieszkam w pokoju na szczęście nie pyta, choć widzi chyba, że 'coś jest nie tak'. Po roku mieszkania ze mną nauczyła się już nie częstować mnie ciastkami (tj nienalegania, bo czestować nadal częstuje, ale już wie, że moje 'NIE' oznacza to, co ma oznaczać..)oraz tego, że raczej nie upieczemy razem ciasta czy nie wyskoczę z nią na np. stołówkowy obiad.. Nigdy nie rozmawiałyśmy o tym 'oficjalnie'. Raz na imprezie, po kilku 'głębszych' rozplątał jej się język i padło słowo 'anoreksja'.. Jakoś ją wtedy zbyłam i rano po powrocie do stanu trzeźwości wróciłyśmy do codziennej hipokryzji...

Od października czeka mnie zmiana stancji, a w związku z tym nowi współlokatorzy.. Nie chcę uchodzić za 'czarną owcę' stancji, ale jednocześnie nie czuję się gotowa, by np. usiąść z nimi i jeść przy filmie zamówioną przez nich rodzinną pizzę..

Jak postępować? Czy przyznać się na początku, by uniknąć późniejszych kłopotliwych pytań? Bo ukrywanie 'mojego' jedzenia, które jest dość specyficzne, tj. nie typowo studenckie ( czyt. chleb, masło, ser, mleko itd ), lecz raczej 'lajtowe' + owoce i warzywa + wszystko 'z pełnego ziarna' i organiczne)

A może zmyślić jakąś inną chorobę, powiedzmy problemy z żołądkiem - i w związku z tym koniecznośc ciągłego dbania o dietę, bym nie miała nawrotu?

Czuję się jak oszustka.. I tak, źle mi z tym.. Bo to ciągłe życie w kłamstwie..

Czy jest jakiś sposób, poza oczywiście zaciśnięciem zębów i stopniowym 'zdrowieniem' z edkowych przyzwyczajeń lub ciągłym ukrywaniem się, na życie chorych na anoreksję/bulimię/ortoreksję etc. w przysłowiowym stadzie?

Jak Wy sobie z tym radzicie?

Buziaki dla Was

[Andzia804]

trudno powiedziec jak masz postapic bo czy im powiesz prawde czy bedziesz klamac to i tak oni sie domysla i bedziesz uznawana za osobe inna:/ mialam taka wspollokatorke mieszkala ze mna i kolzenka tylko 2 miesiace bo nie wytrzymalysmy soorki za sloowo "obrzyganego kibla ze sciana"!! ogolnie dziewczyna miala bulimie napewno bedzie ci ciezko nie ma sie co oszukiwac, ale moze spokojna rozmowa pomoze

[skazana_na_bluesa]

a czy w ogole pracujesz nad tym z jakims specjalista? moze czas zaczac rozwiazywac ten PROBLEM w odpowiedni sposob niz ukrywac go. warzywa, owoce, pelnoziarniste zarcie nie jest zle, jesli sie odpowiednio odzywia.

[kiciakasia]

sadzac po tytule watku, autorce odpowiada stan obecny

[iza_wiosenna]

Napisane przez kiciakasia

sadzac po tytule watku, autorce odpowiada stan obecny

no właśnie też mi się tak wydaje.
sądzac po innym wątku Autorki, dziewczyna woli pielęgnować problem i żyć z chorobą niż się jej pozbyć.

jeśli chodzi o wątek, sądzę, że decyzja mówić czy nie należy do Ciebie i od Twojego komfortu psychicznego oraz stosunków ze współlokatorami. Ja byłam pewna że nie powiem o ed szeregu osobom, po czym okazywało się, że część z nich stała się dla mnie na tyle bliska, że...jakoś tak samo wyszło. I się ode mnie dowiedzieli, po czym przeszli z tym do porządku dziennego na moją wyraźną prośbę i zapewnienie,że się leczę
swoją drogą, trafiłam na ludzi,którzy naturalnie wiedzieli (bo nie podejrzewam ich o lektury podręczników nt traktowania chorych), jak się zachować. Nigdy choroba nie przesłoniła im mnie, nigdy nie usłyszałam "zjedz to czy tamto". Nadal byłam sobą, choroba była "moja" i nie wkroczyła w obszar ich zainteresowań,nigdy nie usłyszałam nachalnych pytań o objawy,czy "ile zjadłaś/ważysz/czemu nie jesz...?" zamiast "jak minął dzień?"...

[nicka01]

Pokonaj chorobę. Nie będziesz musiała nikomu się tłumaczyć

[_harika_]

hej;* tez mam taki sam problem jak Ty. Zgadzam sie z dziewczynami ze trzeba sie leczyc itd. ale wiem po sobie ze to nie jest ot tak z tym skonczyc bo potrzeba wiele czasu a ta choroba pozostaje na cale zycie... moim zdaniem na poczatku nie mow o swoim problemie nowym wspollokatorom tylko zaufanym osobom zeby uniknac nieprzyjemnosci znajdz dobrego terapeute... pozdrawiam

[NaomiClark]

Ja poszłam w drogę kłamstwa (i w chwili obecnej mnie to cieszy).
Powiedziałam ,że mam insulinooporność i musiałam wykluczyć wszystkie cukry proste z diety.
Plus dodaję zgodnie z prawda,że w sumie to ja ogólnie nie lubię czynności jedzenia.
To w sumie wystarcza.

[201705250937]

A ja nie potępiałabym autorki postu, że chce w tym tkwic i tak dalej. Ja np też chcałabaym eby moja wspolokatorka nie dowiedziała się na jakim etapie zdrowienia lub niezdrowienia czy tez pograzania sie w chorobie jestem. . Boję sie tego, gdyz bardzo mocno oberwałam za ed od rodziny i nie chce otrzymac etykietki- rzygająca bulimiczko-anorektyczka.

[NaomiClark]

Napisane przez Toffiee

i nie chce otrzymac etykietki- rzygająca bulimiczko-anorektyczka.

Zwłaszcza,że nie każdy jest w stanie i przede wszystkim chce pewne sprawy zrozumieć, a nie tylko oceniać z własnej perspektywy.

[201705250937]

Napisane przez NaomiClark

Zwłaszcza,że nie każdy jest w stanie i przede wszystkim chce pewne sprawy zrozumieć, a nie tylko oceniać z własnej perspektywy.

dokładnie dla niektorych jest to calkiem smieszne dziwiace drazniące. Wciąż jest przekonanie, ze to prożność i chęć schudnięcia i manipulowania innymi

A tak apropos, jest tu jakaś studentka z Gdańska?

[Natallek]

Napisane przez NaomiClark

Zwłaszcza,że nie każdy jest w stanie i przede wszystkim chce pewne sprawy zrozumieć, a nie tylko oceniać z własnej perspektywy.

dokładnie, żeby to zrozumieć trzeba to przeżyć...

[effulla]

Która z Was studiuje we Wrocławiu ? Z ciekawości pytam...

[inwersjaaa]

Napisane przez effulla

Która z Was studiuje we Wrocławiu ? Z ciekawości pytam...

Choć wcześniej nie udzielałam się w tym wątku, to akurat na to pytanie odpowiem. Ja studiuję dziennie we Wrocławiu, od października zaczynam naukę na drugim roku

[starlight]

Hej hej!

Przyznam, że ciekawy wątek
a więc i ja podzielę się moimi doświadczeniami.
Gdy mieszkałam w 1 liceum na stancji, wynajmowałam sama pokój, w drugim mieszkała właścicielka. Słyszałam czasem jak rozmawiała przez telefon z przejęciem: Matko Boska! Sama woda, chleba nawet nie ma, chciałam jej dać to nie chce! Tak, za tych czasów moja lodówka świeciła pustkami :P
Jakiś czas temu (dla uściślenia- obecnie od października będę studentką 1-szego roku psychologii- hurra hurra ), dokładniej 1,5roku temu przeszłam na częściowy wegetarianizm tzn nie jadłam mięsa oprócz ryb. Ostatnimi czasami odrzuciłam też ryby. Do dziś nie jem raczej niczego smażonego (no bo co tu smażyć, prócz mięcha?! :P), żółtego sera też staram się unikać; na mojej półce nie znajdzie się masło ani margaryna. Nie, że tłuste, po prostu nie potrzebuję

a teraz- co do autorki wątku: ja bym była za zdaniem, że najwygodniejsze jest tłumaczenie się jakąś chorobą. Nie oszukujmy się, nie każdy jest na tyle tolerancyjny żeby wysłuchiwać naszych opowieści o chorobie duszy...

[NaomiClark]

Napisane przez starlight

a teraz- co do autorki wątku: ja bym była za zdaniem, że najwygodniejsze jest tłumaczenie się jakąś chorobą. Nie oszukujmy się, nie każdy jest na tyle tolerancyjny żeby wysłuchiwać naszych opowieści o chorobie duszy...

Jestem tego samego zdania - to zawsze skutkuje. U mnie sprawdza się świetnie...Dzięki temu nie muszę się wciąż tłumaczyć ze swoich "dziwactw" żywieniowych.

[girl_interrupted]

Studiuję. Ale mieszkam w domu. Niestety.
Choroba bardzo utrudnia mi studia. Zdarzyło się kilka razy, że z uczelni zbierało mnie pogotowie.
Czasem zwyczajnie brak mi sił na naukę albo wstanie z łóżka.

Ale muszę dać radę. Teraz jestem na trzecim roku, chcę chociaż do tyt. inżyniera do-studiować.

;(

[starlight]

Napisane przez girl_interrupted

Studiuję. Ale mieszkam w domu. Niestety.
(...)
Choroba bardzo utrudnia mi studia. Zdarzyło się kilka razy, że z uczelni zbierało mnie pogotowie.
Czasem zwyczajnie brak mi sił na naukę albo wstanie z łóżka.

niestety? to chyba dobrze, że mieszkasz w domu.. Tylko wyobraź sobie, co by było, gdybyś mieszkała sama.. albo z obcymi ludźmi, których nie bardzo obchodzi Twój los...
A jak ludzie z roku reagują na ... Twój stan?

Ściskam Cię ciepło

[girl_interrupted]

Niestety, bo mój dom to patologia. Wiążę z nim najgorsze z możliwych wspomnień. To TU zawsze wszystko wraca. Szczerze mówiąc o wiele lepiej było mi w szpitalach.
Niestety próby wyprowadzki nie powiodły się, bo zawsze rodzice przestawali płacić za pokój ot tak. I musiałam wracać.
Lekarze uważają, że powinnam złożyć wniosek do sądu o alimenty, podobno bez problemu bym je dostała. Ale ja nie chcę własnych rodziców do sądu podawać. Boję się, że oprócz sprawy o alimenty wywiązałaby się też sprawa karna przeciw nim.

Tego jest za dużo. Mam dość.


Ludzie z roku? Różnie. Zależy kto. Generalnie jestem uważana za dość tajemniczą osobę, albo odludka (jak kto woli). Kiedyś myślałam, że niczego nie wiedzą, ale były sytuacje, które uświadomiły mi, że wiedzą więcej niż myślałam. Czasem pytają, jak się czuję. Ale nie lubię tego, czuję się wtedy niezręcznie.

Mam wrażenie, że wszyscy mają mnie za kompletną wariatkę, no bo "jak można nie jeść?"

---------- Dopisano o 23:59 ---------- Poprzedni post napisano o 23:56 ----------

Starlight, mój stan nie jest już taki zły. Nie na tyle zły, by potrzebna była interwencja osób z zewnątrz.

A jak jest u Ciebie obecnie? Wnioskuję, że już nie wynajmujesz stancji z tego, co napisałaś. Więc mieszkasz w domu? Jak reagują domownicy? U mnie to cyrk na kółkach :|