prosze o pomoc

[zaniepokojona111]

Hey,
chcialabym Was prosic uprzejmie o pomoc.
Mam problem i nie mam pojecia jak sobie z nim poradzic, a wiec zaczne od poczatku.
Mam 18 lat, moi rodzice rozwiedli sie kiedy mialam zaledwie 12. Moja mama poznala sobie nowego faceta. Na poczatku bolalo, przeciez bylam mala dziewczynka. Potem wzieli slub i tak czas poplynal. Mieszkalam z nimi do póki nie zaczely sie problemy finansowe. Zdecydowali, ze wyjada za granice. Ja nie chcialam a po za tym tata nie chcial sie na to zgodzic, wiec zamieszkalam wlasnie z nim a mama ze swoim drugim mezem wyjachali. Latka lecialy az w koncu tato poznalam inna kobiete, rozwodke z synkiem. Poczatkowo byla super babka ale potem sie wprowadzila i zaczal sie koszmar.
Zostali małzenstwem tyle, ze ona zaczela wprowadzac wlasne zasady, a moj tata zakochany na zaboj oczywiscie we wszystko wierzyl, stawal zawsze po jej stronie, byly jakie durne reguly ktorych wcale nie rozumialam. Mialam dosyc.
Ale przejde do mojego problemu. Ponad rok temu zdecydowalam, ze sprobuje swoich sil za granica i przyjechalam do mamy i jej meza(Karol). Poczatkowo bylo ciezko, jezyk, nowe miasto, nowi ludzie. Nie bylo lekko. Szkoly nie mialam ale chodzilam tylko na kurs z angielskiego. Po roku udalo mi sie w koncu zalatwic szkole chociaz jeden plus.
Mama choruje na nerwice lekowa, wiec byle błahostka potrafi doprowadzic ja do szalu. Chodzili, klocili sie, mama ciagle plakala czasami nawet nie wytrzymuje i podnosi reke na Karola, bije go strasznie. Przezywam to jak nie wiem, jak tylko slysze, ze zaczyna go bic biegne i ja trzymam, staram wprowadzic spokoj. Ale ja tak juz dluzej nie moge, ile mozna.
Lekarze powiedzieli, ze fajnie by bylo gdyby zaszla w ciaze bo wszystko zejdzie wraz z porodem. Mama nie chciala drugiego dziecka. Ale pewnego dnia okazalo sie, ze wlasnie to sie stalo. Strasznie sie cieszylam bo zawsze chcialam miec rodzenstwo. W trakcie ciazy troche sie dzialo. Chaiala dziecko za chwile nie chciala ale w kocncu urodzil sie chlopczyk.
Problem w tym, ze po porodzie zaczelo sie wszystko na nowo, jeszcze gorzej. Codziennie klotnie, mama bije meza wpada w jakies szaly. Staram sie juz nie wtracac, siedze w pokoju ale tak sie nie da. Przeciez tam jest male dziecko 1msc. Malenstwo ale wiadomo, ze to sie na nim rownie dobrze odbija jak na doroslym. Kiedy jest klotnia KArol chce dzwonic po karetke ale mama wtedy wpada w jeszcze gorszy szal.
Po prostu nei wiem juz co mam robic. Moze to szok po porodowy. Nie chce isc do lekarza ni nic. Ale przeciez liczy sie dobro dziecka prawda? Kazdy z nas potrzebuje spokoju. Dzis tez juz sie obudzila mnie klotnia o 7. Zwariowac idzie. Prosze pomozcie. Co byscie zrobili na moim miejscu? Zapisalysmy sie z mama troche na basen i aerobic, jaccuzi. Moze to ja jakos odprezy....

[suszarka]

leczy się Twoja mama? Chodzi na terapię?

[zaniepokojona111]

leczyla sie w jak bylismy w Polsce. Jej lekarz zmarl a tutaj za granica nie ma zadnego dobrego, polskiego bo juz szukalismy kiedys. Mama nie zna angielskiego wiec tylko polak wchodzi w gre.

[velara]

Lekarz i to koniecznie. Twoja mama nie panuje nad sobą. Nie robi tego wszystkiego specjalnie. Ale same sobie nie poradzicie. Musi brać leki.

[nicka01]

Szczerze?

Masz dwa wyjścia - albo olejesz sprawę, olejesz dzidzie i zostawisz ją z chorą matką
albo wyprowadzisz się na swoje i postarasz się o prawa do opieki nad nią. (chyba, że mamusia sama się zgodzi oddać Ci ją)
Możesz skontaktować się z organem, który u Ciebie zajmuje się przemocą w rodzinie, oni mogą Wam pomóc.

Strasznie to brzmi, wiem. Ale ja nie wahałabym się ani chwili.

[suszarka]

Napisane przez zaniepokojona111

leczyla sie w jak bylismy w Polsce. Jej lekarz zmarl a tutaj za granica nie ma zadnego dobrego, polskiego bo juz szukalismy kiedys. Mama nie zna angielskiego wiec tylko polak wchodzi w gre.

bez lekarza nie ma szans na normalne życie. ani Twoja mama ani Ty.

[zaniepokojona111]

Własnie problem jest w tym, ze wieczorem przed spaniem zawsze bierze jedna na uspokojenie. Kiedyś barala 5 tabletek a teraz juz tylko po 1

[suszarka]

Napisane przez zaniepokojona111

Własnie problem jest w tym, ze wieczorem przed spaniem zawsze bierze jedna na uspokojenie. Kiedyś barala 5 tabletek a teraz juz tylko po 1

problem jest to, że Twoja mam nie chodzi na terapię i nie ma kontrolowanego wsparcia farmakologicznego.

Nie możesz poszukać mamie lekarza i przypilnować aby chodziła do niego? Mąż mamy nie może tego zrobić? Co on na tą sytuację?

[jodame]

Napisane przez nicka01

Szczerze?

Masz dwa wyjścia - albo olejesz sprawę, olejesz dzidzie i zostawisz ją z chorą matką
albo wyprowadzisz się na swoje i postarasz się o prawa do opieki nad nią. (chyba, że mamusia sama się zgodzi oddać Ci ją)
Możesz skontaktować się z organem, który u Ciebie zajmuje się przemocą w rodzinie, oni mogą Wam pomóc.

Strasznie to brzmi, wiem. Ale ja nie wahałabym się ani chwili.

Czyli w żadnej wersji nie pomaga mamie, tylko zostawia ją samą sobie? Acha.

Samotna dziewczyna bez szkoły, bez pracy ma odebrać prawa rodzicielskie matce dziecka i jego dorosłemu, samodzielnemu finansowo, w pełni zdrowemu ojcu? ...
Sąd na pewno przychylnie rozpatrzy taki wniosek.. .

edit: Sam pomysł zabrania dziecka i wychowania w dobrobycie jest fajny. Tylko wykonanie, moim zdaniem, nierealne.

[żurawinka]

Nie masz wyjścia - bez lekarza dla niej, bez odpowiednich leków - zamęczy Was i siebie. Leki i psychoterapia! Kup mamie magnez, niech bierze dwa dziennie przez kilka miesięcy - to ją delikatnie uspokoi. Mogą pomóc: poradniki psychologiczne o pozytywnym myśleniu, jakiś sport - bieganie, praca w ogródku, coś co by ją zajęło poza maleństwem. Szkoda że lekarze stwierdzili że po porodzie jej przejdzie, nerwica to ciągła praca nad sobą - ciągłe stawianie się do pionu. Jeśli jest wierząca zaprowadź ją do kościoła, na mszę, do spowiedzi, psychologa przyparafialnego ( może tam możnaby się dowiedzieć o jakiś polskich lekarzy)

Doczytałam że zapisałaś mamę na sport, świetnie, to napewno pomoże, dodatkowo podnoś mamę na duchu że jest dobrze, pokazuj plusy zycia, i tak do skutku.
Bardzo mi przykro że się z tym borykasz, zadbaj też o własne przyjemności.

[marmotta]

Napisane przez zaniepokojona111

leczyla sie w jak bylismy w Polsce. Jej lekarz zmarl a tutaj za granica nie ma zadnego dobrego, polskiego bo juz szukalismy kiedys. Mama nie zna angielskiego wiec tylko polak wchodzi w gre.

Twoja mama poza lekami potrzebuje terapii psychologicznej, wiem, bo sama mam nerwicę. Też jestem za granicą i korzystam z pomocy polskiego ppsychologa online- spotykamy sie na skypie. jesli jestes zainteresowana napisz mi pw to ci wysle namiary.

pozdrawiam

[ama4]

A jacy lekarze zalecili jej urodzenie dziecka? Ci w Polsce?

swoją drogą, to najbardziej dziwna rada jaką spotkałam... takie rzeczy zaleca się w przypadku zwierząt, a nie ludzi :| i u zwierząt też są potem różne skutki :|

[SOCKI]

Jedynym wyjściem jest dalsze leczenie choroby mamy. Bez tego się wykończycie- i ona i mąż i Ty.

[ama4]

Swoją drogą, im bardziej o tym myślę, tym bardziej jestem przerażona. Wiem, że były problemy finansowe, ale zabierać kobietę z nerwicą lękową do kraju, którego języka nie zna, a potem wmówić jej, że problemy się skończą po ciąży i zostawić ją samą z tym wszystkim na głowie bez lekarza... Ja też bym się chyba wykończyła na jej miejscu.

Chyba na Waszym miejscu poszłabym do lekarza brytyjskiego i omówiła z nim, co robić w takich przypadkach napadu szału; ew. konsultacja z lekarzem z Polski. Zastanowiłabym się mimo wszystko poważnie nad tą karetką w takiej sytuacji, ale tak na poważnie - a nie, że jej mąż ją "straszy" karetką a potem nic z tym nie robi dalej.

Nie ma opcji Waszego powrotu do Polski? Mama miałaby przynajmniej znajome środowisko, język, rodzinę... Tam nie ma oprócz Was nikogo i niczego. Jest zanurzona w obcej rzeczywistości, języku którego nie rozumie albo rozumie mało i z małym dzieckiem, z którym sobie nie radzi emocjonalnie. Z mężem też sobie nie radzi.

W to wszystko OBOWIĄZKOWO musi wkroczyć lekarz.

[bluebluesky]

Tu jest potrzebna natychmiastowa pomoc psychiatry, zanim dojdzie do tragedii, niestety do tego prowadzi przemoc. Skoro zycie za granica nie pozwala Wam na znalezienie odpowiedniego lekarza, a z jezykiem macie problem, wracajcie do Polski.

[zaniepokojona111]

hmmm tak myslalam ze w tym przypadku jedynie lekarz pomoze
W sumie moglibysmy chodzic do irlndzkiego psychologa bo ja znam angielski i moglabym tlumaczyc. Ale wiadomo ludzie z taka choroba musza sami wyrzucic to z siebie...

Jestem z nia zawsze w takich chwilach zalamania ale nie moge nad nia ciagle sleczec i martwic ze cos sobie zrobi albo komus, ja tez mam swoje rzeczy na glowie. Teraz szkola i tak w sumie ciagle cos. Lekarz chyba najlepsze rozwiazanie w tym przypadku.

Dziekuje Wam serdecznie za wszystkie odpowiedzi mam nadzieje, ze wszystko sie poprawi

---------- Dopisano o 13:49 ---------- Poprzedni post napisano o 13:47 ----------

taaak niestety porade zalecili polscy lekarze
wraz z porodem miala cala "zla energia" z nia wyjsc ale niestety nie wyszla..

[ama4]

Wiem, że Ci zależy, ale pomysł z tłumaczeniem raczej nie wypali Myślę, że dobrze by było, żeby mąż Twojej mamy poszedł do jakiegoś specjalisty. Bo podejrzewam, że jemu też jest ciężko. No i jak już pisałam - musiałby się dowiedzieć, co ma robić w przypadku napadu agresji. Nie może sobie pozwalać na dalsze bicie, nie może tego widzieć Twój brat. Nie może być w ogóle tego rodzaju przemocy w domu, a do tego trzeba pomóc mamie stanąć na nogi.
Może na początek taka rozmowa przez Skype'a coś pomoże, ale ogólnie rzecz biorąc ktoś jej musi przepisać leki i ją kontrolować. A także ktoś musi przerywać te napady złości i agresji.
Trzymaj się dzielnie! I pisz, co u Ciebie - choć w taki sposób to odreagowuj...

[maguah]

a moge sie zapytac gdzie miszkasz??? jak cos to na pw ja tez mieszkam w irlandii i dziwi mnie ze nie mozecie znalezc polskiego lekarza.... w samym dublinie jest od groma przychodni polskich,gdzie jest od licha lekarzy z roznymi specjalizacjami.... oprocz tego w coraz wiekszym stopniu irlandzkie przychodnie i szpitale dysponuja lekarzami lub tlumaczami polskimi,

http://theppd.org/?gclid=CPaL47G166MCFUte4wodpwgf4A
http://www.polskidublin.com/node/482
http://www.polskaprzychodnia.ie/zespol.php

tu tak przykladowo podalam kilka linkow po wejsciu na google, wiec tak jak widac lekarzy polskich w irlandi jest od groma

[Cassi]

[QUOTE=nicka01;21835571]Szczerze?

Masz dwa wyjścia - albo olejesz sprawę, olejesz dzidzie i zostawisz ją z chorą matką
albo wyprowadzisz się na swoje i postarasz się o prawa do opieki nad nią. (chyba, że mamusia sama się zgodzi oddać Ci ją)
Możesz skontaktować się z organem, który u Ciebie zajmuje się przemocą w rodzinie, oni mogą Wam pomóc.

Strasznie to brzmi, wiem. Ale ja nie wahałabym się ani chwili.[/QUOTE]

Wszystko fajnie, ale gdzie przewidziałaś w tym pomyśle miejsca dla OJCA dziecka?

[lala2506]

Załatw mamie lekarza i niech chodzi na terapię. Tak jak napisała maguah, lekarze znający język polski też są za granicą, a poza tym zawsze pozostaje tłumacz

[ama4]

Ok, ale tłumacz w sytuacji, gdy ktoś ma iść do psychiatry, najszczęśliwszym rozwiązaniem mimo wszystko nie jest.
Poza tym - z doświadczeń znajomej, która angielski znała doskonale, a chciała chodzić do psychiatry - inne jest spojrzenie takiego terapeuty na życie w sytuacji, gdy wychował się w nieco innej kulturze od naszej niż lekarza-Polaka.

[zaniepokojona111]

sa lekarze ja nie mowie, ze nie. Bylismy u jednego to powiedzial, ze mama jest w zbyt ciezkim stanie i sie tego nie podejmnie aaa tlumacz to niezbyt fajnie. Uwazam, ze ludzie idac do psychologa musza sie tak jakby "wyżyć" opowiadajac sswoje problemy, wyrzucic to z siebie

[aagaaciaa]

to może jakiegoś lekarza plus tłumacz? Albo Ty chodź z mamą i tłumacz jeśli znasz dobrze język. Musisz zrozumieć, że Twoja mama potrzebuje fachowej pomocy. Nie ma innego rozwiązania.
Poszukaj lekarza zanim Twoja mama zrobi sobie albo komuś krzywdę.