Toksyczna matka - co mam zrobić?

[suzannaB]

Nie wiem co robić. Pomócie mi jakoś. Mam totalnie toksyczna matkę. Od dziecka leczę się na astmę. Może pomyslicie, że jestem niewdzięczna, bo ona się o mnie zamartwia, a ja źle do tego podchodzę. Jak byłam dzieckiem nie wypuszczała mnie prawie z domu. Nigdzie nie wyjeżdżałam, a jeśli już to pod jej opieką. Nie wolno mi było pójść na basen, na rower, nic kompletnie, bo przeciez mogłam mieć atak. A ja się źle nie czuję mam dobrze ustawione leki, lekarz jej z resztą tłumaczył, że to nie rak, ze można a nawet trzeba tym żyć norlanie. Ale najgorzej jest teraz poznałam chłopaka, wcesniej to były jakieś znajomości to jej nie mówiłam, ale ten jest dla mnie wazny. Zaczął przychodzić do domu i któregoś razu jak ja byłam w łazience ona go dopadła samego i zaczęła mu udzielac wykładów, jak to wymagam opieki, jakie to niepowazne z naszej strony spotykać się, zapytała czy on ma świadomość że będzie musiał się mną zajmować!!!!!! To było straszne. On potem zaczął wypytywac co mi jest, czy to prawda. Nie wiem mam nadzieję że mi uwierzył że to nic takiego. Ale nie mogę tak żyć. Wyniosłabym się z domu gdyby nie to, że mam 16 lat. Ojciec się w to nie wtrąca nie chce mi pomóc. Nie wiem co robić. Matak paralizuje mnie bardziej niż choroba.

[lilo]

wydaje mi się że twoja mama nie tyle jest toksyczna co nadopiekuńcza...

[celnineczka]

Jako matka jestem w szoku. Porozmawiaj z nią i uświadom, że niszczy Ci życie. Może powinniście iść do psychologa, bo ona chyba nie radzi sobie z problemem...

[Ponura]

Znajomy, co to ma astmę, od lat gra w drużynie hokejowej, pływa kajakami, jeździ na rowerze. Cholibka, na chorowitego, to on mi nie wygląda.

Co masz zrobić? Spróbuj porozmawiać. Jeśli to nie pomoże (takie przypadki się zdarzają) to pozostaje Ci się buntować. Ćwicz, bądź aktywna. Jeśli tego NIE będziesz robić to sobie zaszkodzisz.

[wezyrka]

Bardzo dobrze zrobiłaś, że zapoznałaś mamę z chłopakiem. Niech razem rozmaiwają. Niech mama wie, że on wie, co to astma i w razie potrzeby będzie wiedział, jak Ci pomóc. Wtedy mama nie będzie się martwiła (aż tak bardzo), gdy będziecie razem wychodzić. Najpierw na trochę, potem na dłużej itd. Małymi kroczkami. Nie rób drtastycznych zmian. Ona się boi, to normalne. Jednak Ty potrzebujesz trochę luzu i to też jest normalne. Małymi kroczkami zmieniaj tę sytuację. Mama nawet "nie zauważy", kiedy to się stało, że pozwoliła Ci wyjść na dłużej.

P.S. Nie wiem, jak to teraz u Ciebie wygląda. Napisałaś, że w dzieciństwie nie mogłaś nigdzie wychodzić sama. A teraz? Chyba chodzisz sama do szkoły i spędzasz tam kilka godzin? Masz jakieś zajęcia dodatkowe? Wychodzisz czasem do koleżanki? Czy mama idzie razem z Tobą?

[konopia]

może powinnaś zwrócić się po poradę do bliskiego lekarza? myślę, że mogłabyś jemu wyłożyć całą sprawę i może nawet poprosić żeby on porozmawiał z mamą na ten temat. oczywiście jako środek ostateczny po Twoich rozmowach z mamą, w razie gdyby nie docierało (a zdarza się niestety).
ale trzeba jej uświadomić że przecież nie może Cię tak "niańczyć" całe życie, wkraczasz powoli w dorosłość i musisz się nauczyć sama radzić z tym problemem.

[julencja]

Witam, tytułowy wątek również dotyczy mojej osoby, chociaz wolalabym pisac o przyjemniejszych rzeczach...niestety jest inaczej. Problem polega na tym ze brak u mnie wspolnego jezyka z mama. Nie potrafimy sie dogadac. Od jakiegos czasu bardzo sie zmienila. Kiedy chcialam z nia porozmawiac zawsze rozmowa sprowadzala sie do narzekan na tate, ktory za duzo pije a mamie to przeszkadza ale nie ma odwagi by cos z tym zrobic. W naszej rodzinie brakowalo mi rozmow o przyjemnych rzeczach - kiedy mama dzien w dzien powtarzala to samo o ojcu ja juz spokojnie moglam wyprzedzic jej mysli bo wiedzialam co powie.Dlatego zaczelam reagowac nerwowo zeby przestala mi mowic wyciagac bledy ojca z przeszlosci, ale to i tak nie pomagalo nie reagowala na to ze ja nie chce tego wysluchiwac, az wkoncu zaczela mnie sie czepiac ze nic mnie dobrego w zyciu nie spotka, skoncze na bruku, zebym nie mowila do niej mamo bo zygac jej sie chce. Dzis zrobila mi awanture ze niepodzielilam sie z nia ptasim mleczkiem...a co najlepsze kiedy ja czestowalam to mowila ze nie chce bo nie jada czekolady...ale szukala zaczepki do awantury i dziury w calym. Czepia sie mojego chlopaka ze nie odwozi jej do pracy ale obiady to u nas je...nie wiem czy to jest normalne?jeszcze byla jedna sytuacja kiedy mialam juz plany na sylwestra ona weszla do pokoju i powiedziala ze pojde za nia do pracy na zastepstwo bo ona chce isc na sylwestra a ja mowie ale ja juz mam plany, a co najlepsze caly czas spedza w domu i stroni od ludzi i spotkan towarzyskich a w tym roku nie wiem skad taka zmiana...a i jak gdzies wychodze to juz widze jej mine ze sie to nie podoba i nawet jak jestem w towarzystwie to mam poczucie winy. Mama chce zebym caly czas siedziala w domu nie spotykala sie ze znajomymi tylko pilnowala ojca zeby nikogo sobie nie przyprowadzilco Wy o tym sadzicie

[201604250941]

Nie przejmuj sie nia i ludzmi, ktorzy mowia, ze jest nadopiekuncza, nie rozumieja o co chodzi. Nie przyprowadzaj po prostu faceta do domu, wyjasnij mu jaka jest sytuacja. To, ze jest wazny, nie znaczy ze musi znac Twoich rodzicow, Ty mu powinnas wystarczyc.

Sama mam astme alergiczna, nie biore zadnych lekow, nigdy nie mialam ataku, jak tysiace innych ludzi, teraz bardzo duzo osob ma astme.