Jego lenistwo, mój pośpiech, zła decyzja?...

[Youas]

.

[madana]

Teraz zwykle leci tekścik "nie wyobrażam sobie, żebyś kiedyś u mnie nie zamieszkała" (czytaj razem z jego rodzicami na początek, zapewne jak skończy studia, w najlepszym wypadku za 5 lat i jak znajdzie pracę).

- cóż, czerwone światło ostro by zamigało. Fajnie, że ma kochających rodziców, problem jednak chyba w tym,że -niechcący- robią z niego kalekę życiowego, bo mamunia wszystko pod nos da, w tatulek- kasę. Pan nie czuje potrzeby pracy. Niefajnie to wróży na przyszłość, a już tekst, że zamieszkacie z jego rodzicami jest śmieszny, niedojrzały. Jak ma dorosnąc, kiedy nie chce nawet wyprowadzić się z domu.

---------- Dopisano o 19:18 ---------- Poprzedni post napisano o 19:18 ----------

Teraz zwykle leci tekścik "nie wyobrażam sobie, żebyś kiedyś u mnie nie zamieszkała" (czytaj razem z jego rodzicami na początek, zapewne jak skończy studia, w najlepszym wypadku za 5 lat i jak znajdzie pracę).

- cóż, czerwone światło ostro by zamigało. Fajnie, że ma kochających rodziców, problem jednak chyba w tym,że -niechcący- robią z niego kalekę życiowego, bo mamunia wszystko pod nos da, w tatulek- kasę. Pan nie czuje potrzeby pracy. Niefajnie to wróży na przyszłość, a już tekst, że zamieszkacie z jego rodzicami jest śmieszny, niedojrzały. Jak ma dorosnąc, kiedy nie chce nawet wyprowadzić się z domu.

[moooniaaaa]

Chcesz się usamodzielnić to to zrób, bez oglądania się na faceta.

[Sadek]

Rozumiem, że masz nieciekawą sytuację w domu i chcesz uciec obojetnie do kogo i gdzie ale masz dopiero 18 lat!!
Chcesz byc kilka lat na utrzymaniu jego rodziców, którzy nawet Cię nie akceptują?
Chłopak skonczy zaoczne studia w wieku 27 lat jak mu się uda i badzmy realistami...na dobrą pracę ( może w ogole na prace) nie bedzie mial szans. Chcesz tak żyć? Studia zaoczne są dla osób, które pracują i zdobywają doświadczenie.

[Kociaczekbestyjki]

No cóż, sytuacja nie wygląda różowo...
Na Twoim miejscu starałabym się działać tak, żeby móc usamodzielnić się samej. Zacząć po maturze zarabiać jakieś pieniądze, wbić się na studencką stancję i tym samym odciąć się od sytuacji w domu i uniezależnić od chłopaka.
Czy Ty czekasz, aż on wybawi Cię z tego, co przeżywasz? Na to są niestety małe szanse.

[Amazoniak]

nie zmusisz go do samodzielności i pójścia do pracy bo mu z rodzicami dobrze, wygodnie i bez problemowo. Tobie jest źle i ciężko w domu to kończ szkołę, szukaj pracy i wyprowadź się od rodziców jak jest tak ciężko. Chcesz zmienić swoją sytuacje to zrób to sama-zacznij do siebie. wiadomo że byłoby ci łatwiej i lżej jakby twój facet ci pomógł, wsparł-ale sam jest dzieckiem o które dbają rodzice i odpowiada mu to. Nie zmusisz go do pójścia do pracy bo u ciebie w domu jest niewesoło. Mógłby być bardziej przedsiębiorczy, pracowity i pomocny dla ciebie ale to nie on ma problem a ty. A o wspólnym mieszkaniu można pomyśleć jak się ma na nie kasę-bo kto-jego rodzice będą was utrzymywać?? Moja rada dla ciebie-znaleźć pracę i samej się usamodzielnić.

[Daeva]

Napisane przez Youas

Teraz zwykle leci tekścik "nie wyobrażam sobie, żebyś kiedyś u mnie nie zamieszkała" (czytaj razem z jego rodzicami na początek, zapewne jak skończy studia, w najlepszym wypadku za 5 lat i jak znajdzie pracę). Już sporo osób zwróciło mi uwagę na to, że coś tu jest trochę nie tak... Dlaczego ludzie w naszym wieku mogą pracować, mieszkać razem i być szczęśliwi? Dlaczego robią coś, a nie tylko gadają, że chcą?

A ja nie widzę w tym nic dziwnego. Też bym sobie wolała spokojnie skończyć studia nie martwiąc się o dach nad głową jeżeli tylko miałabym taką możliwość. Bardziej zastanawia mnie czemu Ty swoje usamodzielnienie uzależniasz od tego, co on zrobi. Na moje oko to chcesz za wszelką cenę nawiać z rodzinnego domu. Tylko nie wiem, jak sobie to wszystko wyobrażasz. Uczysz się jeszcze, więc cały etat odpada. Inaczej się nie opłaca, bo nie starczy na waciki. To co, chciałaś się od razu wprowadzić do niego, żyć na koszt jego rodziców, czy może żeby wynająć mieszkanie, na które on będzie tyrać (no bo Ty nie możesz)?

[Dotka90]

Napisane przez Youas

Tylko pytanie... Jakie jutro? Stoimy w miejscu. Nie mam żadnego kontaktu z jego rodzicami, unikają mnie jak ognia, wymieniamy tylko "dzień dobry" i "do widzenia"... Chciałabym do nich jakoś dotrzeć, ale nie mam pojęcia jak.

Pytanie brzmi - po co? Tak bardzo Ci jest potrzebny kontakt z jego rodzicami?

Napisane przez Youas

Z moim ojcem tak samo. TŻ nie ma z nim żadnego kontaktu, mimo że przychodzi do mnie do domu 3-4 razy w tygodniu.

A wytłumacz mi - jakim cudem Twój TŻ ma miec kontakt z Twoim ojcem, skoro Ty sama go nie masz?

Napisane przez Youas

Teraz zwykle leci tekścik "nie wyobrażam sobie, żebyś kiedyś u mnie nie zamieszkała" (czytaj razem z jego rodzicami na początek, zapewne jak skończy studia, w najlepszym wypadku za 5 lat i jak znajdzie pracę). Już sporo osób zwróciło mi uwagę na to, że coś tu jest trochę nie tak... Dlaczego ludzie w naszym wieku mogą pracować, mieszkać razem i być szczęśliwi? Dlaczego robią coś, a nie tylko gadają, że chcą?

Za 5 lat to się wszystko jeszcze może zmienic. Może on pójdzie do pracy, może Ty też, wynajmiecie mieszkanie. Po co tak gdybać, skoro na razie wiadomo, że razem nie zamieszkacie?

Napisane przez Youas

Ja bez wahania wziełabym się za jakąś pracę, w każdej wolnej chwili. Tylko po co, skoro za 200-300 zł, które mogę utyrać miesięcznie, to nawet na waciki nie starczy?

Fajne podejście, całkiem wygodne Poszłabym do pracy, ale mi się nie opłaca. Wiesz, 200-300zł to też są pieniądze, które można chociażby odkładać, można sobie za to kupić coś swojego, przeznaczyć to tylko i wylącznie na SWOJE potrzeby. Absolutnie nie mówię, że musisz iść do pracy, bo jeżeli nie ma takiej potrzeby, to nie idź, śmieszy mnie tylko podejście, że 'za 300zl to nie pójdę, bo na waciki nawet nie starczy'. Mnóstwo moich koleżanek ze studiów pracuje, właśnie za jakieś 200-400zł miesięcznie, właśnie po to żeby mieć kasę tylko na SWOJE wydatki.

Napisane przez Youas

Tak, wiem, że jestem młoda, wiem, że muszę skończyć szkołę (tylko co to ma do mieszkania?), wiem, że muszę się usamodzielnić do końca skoro chciałabym się wynieść. Mam tego pełną świadomość. Nie wiem tylko, jak rozmawiać z nim. Ba, nie mam pojęcia...

Jak dla mnie, to trochę za bardzo się nakręcasz na wspólne mieszkanie. Masz dopiero 18 lat, jesteście ze sobą 7 miesięcy, co w tym wieku nie jest jakimś mega długim związkiem, nie skończyłaś jeszcze szkoły i już chcesz z nim mieszkać. 'Pobądź' z nim trochę dłużej, skończ szkołę i dopiero wtedy myśl o mieszkaniu, takie 'łapu capu' niczemu nie służy no i jakoś nie sądzę, żeby jego rodzice byli zachwyceni tym, że zamieszkaliście już teraz razem.

[karolynka90]

Napisane przez Youas

.

Skasowany post. Zgłaszam.