Coraz bardziej się od siebie oddalamy?

[adela17]

Witajcie. Piszę tu by się wyżalić, poradzić.
Jestem z moim chłopakiem od ponad roku. Nie było wielkiego uczucia, były problemy i jakoś tak z czasem wyszło, że zostaliśmy parą. Na początku to on kochał mnie do szaleństwa. Ja podchodziłam do tego 'możliwe, że za miesiąc to się skończy' jednak tak nie było. Zakochałam się. Na dobre. Jednak w pewnym momencie zaczęły się problemy.
- Praca u ojca, która nie sprawia by ten chłopak rozwijał się, ani też w sumie cokolwiek zarabiał, bo jeździ do pracy, ale pieniądze dostaje od rodziców. To tak jakbym ja poszła do moich i powiedziała - mama daj 50zł, bo potrzebuję na to i na to. Nie powiem. Ma on 20 lat, więc chyba to już trochę inaczej powinno wyglądać.
- Brak ambicji. Niby teraz zachciało mu się uczyć, chce podejść do matury i ją zdać. Ale jest bardzo słaby, czasem wydaje mi się, że choć krócej się od niego uczę, to wiem o wiele więcej. Nawet jakby zdał tą maturę, nie chce iść dalej się uczyć, byle zdać. No ok, to mogę zrozumieć.
- Nie dba o zdrowie. Parę lat temu miał poważne problemy z nerkami, ma nadciśnienie i pomimo tego, że go nie raz prosiłam nie chce iść do lekarza, bo stwierdził, że to ja mam iść pierwsza
- Chce znowu palić. Gdy się poznaliśmy bardzo dużo palił, jednak chciał dla mnie to rzucić, kupował plastry antynikotynowe, ale przestał, bo stwierdził, że nie pomagają. Rzadziej palił, prawie wcale. Teraz gdy zaczęło się między nami psuć, a jego brat poznał dziewczynę, która pali (jego brat nie, ale to toleruje) stwierdził, że on chce tak samo, bo gdy jest zdenerwowany to musi i bardzo mu tego brakuje.
Ja nie znoszę papierosów, dymu. Gdy czuję, że zapalił nawet nie mogę go pocałować, bo mi niedobrze. Nie wiem, czy jednak powinnam to uszanować, bo kiedyś chciał wszystko dla mnie zrobić, a teraz jest mu to obojętne co ja sobie myślę.

Mam wrażenie, że w jego domu nastawili jego przeciwko mnie, że chcę nim rządzić, kierować jego życiem. Wiadome, chciałabym jak najlepiej - dla niego i dla siebie. Kiedyś widywaliśmy się codziennie, teraz już niekoniecznie. Nie zależy mu na mnie tak jak kiedyś, nawet mi się wydaje, że wcale. Nie wiem co mam myśleć, brakuje mi jego, ale tego starego, który kochał mnie całym sercem - tak po prostu. Czuję się jak wykorzystana i rzucona w kąt zabawka. Może przesadzam, ale źle mi. Rozmawiałam z nim o tym, płakałam. Kłócimy się o byle co.
Jak na razie mamy umówione - ja idę do lekarza, on także. Jednak nie wydaje mi się aby było dobrze. Niby on nikogo innego nie ma, nie powiem sprawdzam go czasem. Więc myślę, że to przez te kłótnie tak się od siebie oddaliliśmy.

Proszę dajcie mi jakieś wskazówki, jak postępować z nim, co sama próbować w sobie zmienić, bo ja już nie daję rady. Przez to wszystko opuściłam się w nauce i nie mogę na niczym innym się skupić...

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez adela17

Witajcie. Piszę tu by się wyżalić, poradzić.
Jestem z moim chłopakiem od ponad roku. Nie było wielkiego uczucia, były problemy i jakoś tak z czasem wyszło, że zostaliśmy parą. Na początku to on kochał mnie do szaleństwa. Ja podchodziłam do tego 'możliwe, że za miesiąc to się skończy' jednak tak nie było. Zakochałam się. Na dobre. Jednak w pewnym momencie zaczęły się problemy.
- Praca u ojca, która nie sprawia by ten chłopak rozwijał się, ani też w sumie cokolwiek zarabiał, bo jeździ do pracy, ale pieniądze dostaje od rodziców. To tak jakbym ja poszła do moich i powiedziała - mama daj 50zł, bo potrzebuję na to i na to. Nie powiem. Ma on 20 lat, więc chyba to już trochę inaczej powinno wyglądać.
- Brak ambicji. Niby teraz zachciało mu się uczyć, chce podejść do matury i ją zdać. Ale jest bardzo słaby, czasem wydaje mi się, że choć krócej się od niego uczę, to wiem o wiele więcej. Nawet jakby zdał tą maturę, nie chce iść dalej się uczyć, byle zdać. No ok, to mogę zrozumieć.
- Nie dba o zdrowie. Parę lat temu miał poważne problemy z nerkami, ma nadciśnienie i pomimo tego, że go nie raz prosiłam nie chce iść do lekarza, bo stwierdził, że to ja mam iść pierwsza
- Chce znowu palić. Gdy się poznaliśmy bardzo dużo palił, jednak chciał dla mnie to rzucić, kupował plastry antynikotynowe, ale przestał, bo stwierdził, że nie pomagają. Rzadziej palił, prawie wcale. Teraz gdy zaczęło się między nami psuć, a jego brat poznał dziewczynę, która pali (jego brat nie, ale to toleruje) stwierdził, że on chce tak samo, bo gdy jest zdenerwowany to musi i bardzo mu tego brakuje.
Ja nie znoszę papierosów, dymu. Gdy czuję, że zapalił nawet nie mogę go pocałować, bo mi niedobrze. Nie wiem, czy jednak powinnam to uszanować, bo kiedyś chciał wszystko dla mnie zrobić, a teraz jest mu to obojętne co ja sobie myślę.

Mam wrażenie, że w jego domu nastawili jego przeciwko mnie, że chcę nim rządzić, kierować jego życiem. Wiadome, chciałabym jak najlepiej - dla niego i dla siebie. Kiedyś widywaliśmy się codziennie, teraz już niekoniecznie. Nie zależy mu na mnie tak jak kiedyś, nawet mi się wydaje, że wcale. Nie wiem co mam myśleć, brakuje mi jego, ale tego starego, który kochał mnie całym sercem - tak po prostu. Czuję się jak wykorzystana i rzucona w kąt zabawka. Może przesadzam, ale źle mi. Rozmawiałam z nim o tym, płakałam. Kłócimy się o byle co.
Jak na razie mamy umówione - ja idę do lekarza, on także. Jednak nie wydaje mi się aby było dobrze. Niby on nikogo innego nie ma, nie powiem sprawdzam go czasem. Więc myślę, że to przez te kłótnie tak się od siebie oddaliliśmy.

Proszę dajcie mi jakieś wskazówki, jak postępować z nim, co sama próbować w sobie zmienić, bo ja już nie daję rady. Przez to wszystko opuściłam się w nauce i nie mogę na niczym innym się skupić...

troche tego nie rozumiem - skoro PRACUJE to dostaje jakas kase od rodzicow, tak?

i slabe osoby moga zdac mature, czasami lepiej niz osoby, ktore sie bardzo dobrze ucza => sprawdzone na znajomych. o co tutaj sie wlasciwie czepiasz? ze chce mature zrobic? i czy chec zrobienia tej matury to jednak brak ambicji?

wielu facetow tak ma. skoro sie umowiliscie, ze oboje idziecie do lekarza to w czym problem? pomijam fakt, ze pewnie zaraz dziewczyny beda pisac, ze nie chcialyby byc z facetem, ktory o siebie nie dba. i ja sie pod tym podpisze.

"widzialy galy, co braly"

z boku tez tak to wyglada

podsumowujac ten zwiazek - jak dla mnie - to sie nie uda. a ostatecznym dowodem, takim postawieniem kropki nad i jest fakt, ze mu nie ufasz i sprawdzasz.

[bsia]

nie rozumiem idei rzucania palenia dla ukochanej osoby. kurde, palenie rzuca się dla siebie samego jeżeli jednak próbował rzucić "dla Ciebie" to doceń to, mimo że mu nie wyszło
nie wiem czy tylko ja to zauważyłam, ale z Twojego postu bije ogromną niechęcią do tego chłopaka; patrzysz na niego z góry, jakbyś robiła mu łaskę, że z nim jesteś.
jeżeli tak dużo fundamentalnych rzeczy Ci w nim przeszkadza to nie rozumiem dlaczego z nim jesteś.

[klaki]

...

[adela17]

to ja go namówiłam do matury, ale teraz po prostu coś się zmieniło, nie chce spędzać ze mną czasu, jestem mu obojętna.
nie robię mu łaski, że z nim jestem, ale po prostu już ręce i nogi mi opadają gdy kłócimy się o byle co, nie potrafimy dojść do kompromisu
tak, pracuje, ale nie dostaje pełnej wypłaty, aby mógł sobie nią rozporządzać tylko po prostu co któryś dzień bierze od rodziców to 50, to 100zł, z czego jest tak, że zwykle nic w portfelu nie ma i zwykle ja muszę stawiać.

[klaki]

...

[adela17]

bo go kocham

[Madzialenka_21]

Czasem "bo go kocham" nie wystarczy. Skoro tyle rzeczy Ci w nim przeszkadza to jednak nie jest to takie silne uczucie. Porozmawiaj z nim i powiedz co Ci przeszkadza, bo inaczej długo to nie potrwa.

[bsia]

Napisane przez adela17

bo go kocham

no ale dlaczego go kochasz?

[klaki]

..

[adela17]

najgorsze jest to, że rozmowa nie wystarczy... ile razy próbowałam i to nie daje skutku.
dlaczego kocham? kocham przez to, że przeżyłam z nim wiele, jestem z nim długo i pragnę być z nim jeszcze dłużej - ale z tym starym, który mnie kochał, poświęcał mi swój czas, a nie koledze. teraz woli jego ode mnie.

dziś biedaczysko przeżył wstrząs. okazałam się tak samo miła wobec niego jak on wobec mnie - nie odzywałam się cały dzień, gdy przyjechał do mnie, mnie w domu nie było.
poprosiłam koleżankę, aby z nim porozmawiała, bo ja już nie mam siły.
zaczynam wychodzić z takiego założenia, że albo ten człowiek się ogarnie, albo to będzie koniec.

[klaki]

....

[bsia]

Napisane przez adela17

zaczynam wychodzić z takiego założenia, że albo ten człowiek się ogarnie, albo to będzie koniec.

ale nie rozumiem. co on robi takiego złego WOBEC CIEBIE? ok, jest mało ambitny, pali papierosy. ale to chyba jego sprawa, jedyne co możesz zrobić to albo to zaakceptować albo nie. proszenie go o większe ambicje czy rzucenie palenia pod groźbą zakończenia związku jest bardzo nie fair, jakiś szantaż emocjonalny
i Ty mówisz, że go kochasz

[adela17]

może. po prostu nie potrafię odnaleźć już się w tej sytuacji, że nie pragnie poświęcać mi swojego czasu tak jak kiedyś. że może się ze mną spotkać, ale nie musi, bo po prostu może posiedzieć sobie w domu. głupio jest tak, gdy było się ze sobą ponad rok i dzień w dzień widywało nagle wszystko przybiera inny obrót.

chodzi o to, że przyjął na mnie tzw. olew, jest jaki jest. chciałabym żeby był czasem inny, ale wiem że za dużo nie zmienię, jednak brakuje mi tego co było.

[bsia]

Napisane przez adela17

może. po prostu nie potrafię odnaleźć już się w tej sytuacji, że nie pragnie poświęcać mi swojego czasu tak jak kiedyś. że może się ze mną spotkać, ale nie musi, bo po prostu może posiedzieć sobie .

rozmawiałaś z nim o tym? może ma jakiś powód tej niechęci? np. boi się Twojego wpajania mu ambicji?

[201803290936]

Napisane przez adela17

(...)
dlaczego kocham? kocham przez to, że przeżyłam z nim wiele, jestem z nim długo i pragnę być z nim jeszcze dłużej - ale z tym starym, który mnie kochał, poświęcał mi swój czas, a nie koledze. teraz woli jego ode mnie.
(...)

Niezbyt mocne powody do kochania. W sumie to bardzo słabiutkie - życie wspomnieniem, przeszłością.

[platekrozy]

Góra pół roku - choć ja przewiduję już styczeń i poleci z hukiem.
Miłość i to taka żyjąca tym,że kiedyś był fajny to żaden fundament.
Nie pasujecie do siebie i tyle,a Ciebie on irytuje swoją niedojrzałością (tak mi się wydaje).

[eos50]

Napisane przez adela17

Mam wrażenie, że w jego domu nastawili jego przeciwko mnie, że chcę nim rządzić, kierować jego życiem.

Bo dokładnie to robisz, a jemu przestało się to podobać.

Napisane przez adela17

Wiadome, chciałabym jak najlepiej - dla niego i dla siebie.

Przede wszystkim dla siebie.

[rochelle_]

Zacznę od tego "rzucania palenia" i od równie dziecinnego "a ja chcę palić, chcę tak, jak mój brat i jego dziewczyna, o!"
Palenia nie rzuca się dla siebie ALE:
czy twój ukochany wie, co to jest bierne palenie? Czy wie, że chcąc palić przy tobie zabija ciebie bardziej niż siebie (sory za dosadność, ale nie uznaję palenia). Dla mnie niemożliwym jest męczenie się w związku, gdzie ja nie znoszę nikotyny (podobnie jak ty), a partner z fochem godnym piętnastolatka rzuca, że on ma w dupie moje zdrowie i będzie palił, bo jego brat akceptuje nałóg swojej dziewczyny, to i ja muszę Chory układ.

Inna kwestia, że kompletnie nie pasujecie do siebie. Zmieniać w facecie "przywary" (żeby opuszczał deskę klozetową, żeby mył zęby po obiedzie, żeby nie bekał za często w moim towarzystwie itp.) to co innego, niż zmienianie jego charakteru. On prawdopodobnie ma w życiu za dobrze, jest człowiekiem wygodnym, który albo z tego wyrośnie, albo nie. Jesteście młodzi, więc na twoim miejscu brałabym garściami z tego związku i za jakiś czas nie wmawiała sobie, że to ten jedyny. Bo to najprawdopodobniej nie on.

[201803290936]

Napisane przez rochelle_

Zacznę od tego "rzucania palenia" i od równie dziecinnego "a ja chcę palić, chcę tak, jak mój brat i jego dziewczyna, o!"
Palenia nie rzuca się dla siebie ALE:
czy twój ukochany wie, co to jest bierne palenie? Czy wie, że chcąc palić przy tobie zabija ciebie bardziej niż siebie (sory za dosadność, ale nie uznaję palenia). Dla mnie niemożliwym jest męczenie się w związku, gdzie ja nie znoszę nikotyny (podobnie jak ty), a partner z fochem godnym piętnastolatka rzuca, że on ma w dupie moje zdrowie i będzie palił, bo jego brat akceptuje nałóg swojej dziewczyny, to i ja muszę Chory układ.
(...)

Wychodząc z założenia, że pali się w domu, przy partnerze. Ja palę, ale nigdy w domu, co najwyżej na balkonie (i to rzadko), a najczęściej, gdy wychodzę np. do pubu. Nawet kumpli nauczyłam, że nie palą u siebie w salonie, tylko wychodzimy na balkon lub do kuchni, gdzie wietrzymy, otwieramy okno. Mój TŻ w minimalnym stopniu odczuwa mój nałóg - nie jest skazany na wdychanie dymu. Raz na ruski rok się zdarza, że palę przy nim, w pomieszczeniu. Ale jak najbardziej popieram to, aby osoby palące dostosowywały się do niepalących, a nie na odwrót i dziwię się parą, gdzie jedna lub dwie osoby palą w domu, zasmradzając mieszkanie i jeszcze wystawiając dzieci na działanie dymu papierosowego.

[williewonka]

Ja tu widzę brak dojrzałości. Najlepsza jest rozmowa szczera, jakie plany na przyszłość co można zmienić żeby obie strony były zadowolone teraz, jeśli nie będzie porozumienia to jest to toksyczna sytuacja która pewnie w końcu spowoduje że się rozejdziecie

[bsia]

[QUOTE=rochelle_;30387573
czy twój ukochany wie, co to jest bierne palenie? Czy wie, że chcąc palić przy tobie zabija ciebie bardziej niż siebie (sory za dosadność, ale nie uznaję palenia). Dla mnie niemożliwym jest męczenie się w związku, gdzie ja nie znoszę nikotyny (podobnie jak ty), a partner z fochem godnym piętnastolatka rzuca, że on ma w dupie moje zdrowie i będzie palił, bo jego brat akceptuje nałóg swojej dziewczyny, to i ja muszę Chory układ.

[/QUOTE]

z całym szacunkiem, ale autorka wątku doskonale zdawała sobie sprawę, że jej ukochany pali papierosy. próbował rzucić (i to nawet w imię miłości ), nie wyszło. jeżeli autorce nie pasuje jego nałóg to wystarczy zakończyć związek ewentualnie zaakceptować jego palenie.

[Paula SHIN]

Widzialy galy co braly.
Palil jak go poznalas - jesli tego nie tolerujesz, trzeba bylo znalezc sobie kogos innego.
Ma 20 lat, PRACUJE u rodzicow. Tutaj tez widzisz minus. Nawet lepiej jesli nie bierze calej wyplaty, przynajmniej nie wyda od razu na glupoty. A inna praca kiedys bedzie mogl znalezc.
Niby brak ambicji, a jednak mature chce zdac. Tobie znowu cos nie pasuje
A z tym lekarzem - powiedzial, ze pojdzie, ale Ty pierwsza. Co za problem? Idzcie razem. Nie mowie zebyscie razem wchodzili do gabinetu, ale w poczekalni mozecie razem posiedziec, prawda?

Po czym wnioskujesz, ze nastawili go przeciwko Tobie?
Niestety to naprawde wyglada jakbys chciala nim rzadzic. Nie wiem jak to wyglada w zyciu, codziennych sytuacjach.
Jestes pewna ze go kochasz? A moze to tylko przyzwyczajenie?
Niestety w zwiazku zawsze sa pewne rzeczy, ktore nam sie nie podobaja, ale trzeba je akceptowac. Bo teraz to wyglada tak, ze znalazlas sobie faceta, cos tam Ci nie odpowiadalo. Ok. Przymknelas oko, teraz chcesz go zmienic w zupelnie innego czlowieka, zamiast zwyczajnie zostawic go i znalezc takiego, ktory bedzie Ci odpowiadal.

[sylwuniia93]

Ja też bym się chciała poradzić. Jestem z chłopakiem prawie dwa lata. Przed tym byliśmy dobrymi kumplami ale jedna impreza zmieniła całe moje życie Na początku nie wiedziałam czy chcę z nim być, on też miał podobne myśli, jednak z czasem rozkwitło między nami uczucie. Podczas kłótni ja udawałam nieprzystępną (nie chciałam pokazać że mi zależy, bo już jeden chłopak bardzo mnie zranił i myślałam że jak pokaże co do niego czuję to on zrobi to samo). Nasz związek rozwijał się, zaufałam mu na maksa i przestałam być taka chamska. Ale ostatnio mam wrażenie że oddalamy się od siebie. On nie chce już się tak często spotykać, nudzimy się ze sobą, zrobił się trochę dla mnie chamski, nawet w trudnych chwilach mnie nie wspiera (od jakiegoś czasu mam poważne problemy zdrowotne), rozmawiamy dużo o tej sytuacji ale to nic nie zmienia. Proszę doradźcie jak można związkowi dać trochę ,,nowości" żeby znowu było tak jak dawniej. Bo ja kocham go i boję się że kiedyś go stracę

[201803290936]

Napisane przez sylwuniia93

Ja też bym się chciała poradzić. Jestem z chłopakiem prawie dwa lata. Przed tym byliśmy dobrymi kumplami ale jedna impreza zmieniła całe moje życie Na początku nie wiedziałam czy chcę z nim być, on też miał podobne myśli, jednak z czasem rozkwitło między nami uczucie. Podczas kłótni ja udawałam nieprzystępną (nie chciałam pokazać że mi zależy, bo już jeden chłopak bardzo mnie zranił i myślałam że jak pokaże co do niego czuję to on zrobi to samo). Nasz związek rozwijał się, zaufałam mu na maksa i przestałam być taka chamska. Ale ostatnio mam wrażenie że oddalamy się od siebie. On nie chce już się tak często spotykać, nudzimy się ze sobą, zrobił się trochę dla mnie chamski, nawet w trudnych chwilach mnie nie wspiera (od jakiegoś czasu mam poważne problemy zdrowotne), rozmawiamy dużo o tej sytuacji ale to nic nie zmienia. Proszę doradźcie jak można związkowi dać trochę ,,nowości" żeby znowu było tak jak dawniej. Bo ja kocham go i boję się że kiedyś go stracę

1. Po ile macie lat?
2. Jak często się widywaliście do czasu "znudzenia się"?
3. Jakie macie wspólne zainteresowania, tematy do rozmów, zajęcia?
4. Jak wyglądają Wasze spotkania?
5. Czy macie (oboje) tylko swoje sprawy, znajomych, zajęcia (oprócz szkoły / pracy)?
6. Jak wyglądają te Wasze "rozmowy naprawcze"?

[sylwuniia93]

Mamy po 18 lat. Widujemy się codziennie, przynajmniej na te pół godziny bo wiadomo że nauka itp. Można powiedzieć że on jest trochę ode mnie mądrzejszy, interesuje się nauką a ja nie lubię tego. W filmach i muzyce też nie zawsze się zgadzamy ale zawsze mamy jakiś temat do rozmów. Ja nigdy się przy nim nie krępuję, opowiadam mu o moim zmartwieniach, on o swoich też. Najczęściej spotykamy się u mnie ale ma się to zmienić bo Tż od niedawna ma prawo jazdy i zamierzamy trochę pojeździć Znajomych mamy wspólnych, pochodzimy z dwóch miejscowości, które są obok siebie, więc pewnie dlatego tak jest. Właśnie najgorzej z tymi rozmowami. Próbujemy rozmawiać ale nam to nie wychodzi. Najczęściej to kończy się kłótnią albo rozmowa sama schodzi na inny temat. Czuję po prostu że on się mną znudził, wiem że mnie kocha ale nie już tak jak dawniej, nasz związek popadł w rutynę i nie wiem jak to zmienić

[201803290936]

Napisane przez sylwuniia93

Mamy po 18 lat. Widujemy się codziennie, przynajmniej na te pół godziny bo wiadomo że nauka itp. Można powiedzieć że on jest trochę ode mnie mądrzejszy, interesuje się nauką a ja nie lubię tego. W filmach i muzyce też nie zawsze się zgadzamy ale zawsze mamy jakiś temat do rozmów. Ja nigdy się przy nim nie krępuję, opowiadam mu o moim zmartwieniach, on o swoich też. Najczęściej spotykamy się u mnie ale ma się to zmienić bo Tż od niedawna ma prawo jazdy i zamierzamy trochę pojeździć Znajomych mamy wspólnych, pochodzimy z dwóch miejscowości, które są obok siebie, więc pewnie dlatego tak jest. Właśnie najgorzej z tymi rozmowami. Próbujemy rozmawiać ale nam to nie wychodzi. Najczęściej to kończy się kłótnią albo rozmowa sama schodzi na inny temat. Czuję po prostu że on się mną znudził, wiem że mnie kocha ale nie już tak jak dawniej, nasz związek popadł w rutynę i nie wiem jak to zmienić

Wydaje mi się, że za dużo razem i za często. Nie macie szans na "przewietrzenie się" - spotkanie tylko ze swoimi znajomymi, zatęsknienie. Spróbujcie postawić nie na częstotliwość, a jakość kontaktów.

Jak zaczynacie rozmowę o Was, to o co się kłócicie?

[andzia1989r]

Napisane przez adela17

Jestem z moim chłopakiem od ponad roku. Nie było wielkiego uczucia, były problemy i jakoś tak z czasem wyszło, że zostaliśmy parą.

Nie zaczynaj związku na zasadzie: z braku laku może byc. Zwykle się to kiepsko kończy.

Na początku to on kochał mnie do szaleństwa.

Na początku to on mógł byc ewentualnie mocno zauroczony. Ludzie za przeproszeniem, nie wycierajcie sobie gęby słowami: kocham Cię, które po tygodniu, dwóch czy miesiącu totalnie nic nie znaczą, a już na pewno nie świadczą o miłości.

Zauroczenie, fascynacja to także piękne uczucia, cechujące początek związku. Jednak nie zawsze przeradzają się one w miłośc. Warto to rozróżniac.

Ja podchodziłam do tego 'możliwe, że za miesiąc to się skończy' jednak tak nie było. Zakochałam się.

Czasami się zdarza, ale to jeszcze nie powód by kochac za dwoje i na siłę ciągnąc wygaśnięty związek.

Jednak w pewnym momencie zaczęły się problemy.
- Praca u ojca, która nie sprawia by ten chłopak rozwijał się, ani też w sumie cokolwiek zarabiał, bo jeździ do pracy, ale pieniądze dostaje od rodziców. To tak jakbym ja poszła do moich i powiedziała - mama daj 50zł, bo potrzebuję na to i na to. Nie powiem. Ma on 20 lat, więc chyba to już trochę inaczej powinno wyglądać.

A to moim zdaniem zależy. Jeśli to firma rodzinna, którą on ma kiedyś przejąc, która zarobi i na ojca i na matkę i na niego, to moim zdaniem dobrze, że tam pracuje. Jeśli nie może znaleźc innej pracy, to również dobrze, że tam pracuje. Lepsze to niż siedzenie na dupce i obijanie się.

- Brak ambicji. Niby teraz zachciało mu się uczyć, chce podejść do matury i ją zdać. Ale jest bardzo słaby, czasem wydaje mi się, że choć krócej się od niego uczę, to wiem o wiele więcej. Nawet jakby zdał tą maturę, nie chce iść dalej się uczyć, byle zdać. No ok, to mogę zrozumieć.

Możliwe, że ma to związek z tą firmą. Wie, ze ją przejmie i nie ma motywacji zewnętrznej do nauki. Plus brak mu ambicji. No, ale trudno, tacy też są ludzie. Kwestia czy to akceptujesz czy nie. Jeśli nie to z czasem będzie Ci to tylko przeszkadzało bardziej i bardziej.

- Nie dba o zdrowie. Parę lat temu miał poważne problemy z nerkami, ma nadciśnienie i pomimo tego, że go nie raz prosiłam nie chce iść do lekarza, bo stwierdził, że to ja mam iść pierwsza

No to idź i daj mu dobry przykład. A jak potem nic nie zrobi to go opieprz, albo zignoruj.

- Chce znowu palić. Gdy się poznaliśmy bardzo dużo palił, jednak chciał dla mnie to rzucić, kupował plastry antynikotynowe, ale przestał, bo stwierdził, że nie pomagają. Rzadziej palił, prawie wcale. Teraz gdy zaczęło się między nami psuć, a jego brat poznał dziewczynę, która pali (jego brat nie, ale to toleruje) stwierdził, że on chce tak samo, bo gdy jest zdenerwowany to musi i bardzo mu tego brakuje.
Ja nie znoszę papierosów, dymu. Gdy czuję, że zapalił nawet nie mogę go pocałować, bo mi niedobrze. Nie wiem, czy jednak powinnam to uszanować, bo kiedyś chciał wszystko dla mnie zrobić, a teraz jest mu to obojętne co ja sobie myślę.

Moim zdaniem on raczej popala ciągle. Inaczej by go aż tak nie ciągnęło do takiego palenia non stop.

W tej kwestii widziały gały co brały. Motywacja: rzucę dla dziewczyny, w końcu się kończy. Bo każdy nałóg trzeba zerwac przede wszystkim DLA SIEBIE, tylko wtedy jest szansa by było to na stałe.

Mam wrażenie, że w jego domu nastawili jego przeciwko mnie, że chcę nim rządzić, kierować jego życiem. Wiadome, chciałabym jak najlepiej - dla niego i dla siebie.

Czyli co robiłaś? Bo może jego rodzina miała rację, a dla Ciebie byłaby to cenna nauczka na przyszłośc, by nie traktowac partnera jak pieska do tresowania?

Kiedyś widywaliśmy się codziennie, teraz już niekoniecznie. Nie zależy mu na mnie tak jak kiedyś, nawet mi się wydaje, że wcale. Nie wiem co mam myśleć, brakuje mi jego, ale tego starego, który kochał mnie całym sercem - tak po prostu. Czuję się jak wykorzystana i rzucona w kąt zabawka. Może przesadzam, ale źle mi. Rozmawiałam z nim o tym, płakałam. Kłócimy się o byle co.

Widywanie się codziennie niekoniecznie musi trwac wiecznie (czasami fajnie gdzieś pójśc z znajomymi czy ot, miec wieczór dla siebie). Jednak brak zaangażowania i wieczne kłótnie o byle co źle wróżą.

Niby on nikogo innego nie ma, nie powiem sprawdzam go czasem. Więc myślę, że to przez te kłótnie tak się od siebie oddaliliśmy.

Dlaczego mu nie ufasz? Masz powód, podejrzenia? Czy ot bluszczowatością zalatujesz?

Napisane przez adela17

z czego jest tak, że zwykle nic w portfelu nie ma i zwykle ja muszę stawiać.

Wiesz jak ktoś ma wolną rękę i bierze: tu sto, tam pięcdziesiąt itd. to on po prostu NIE CHCE wydawac kasy na Ciebie, z tobą itd... Logiczne chyba.

Napisane przez adela17

bo go kocham

Od tego jeszcze nikt nie umarł, ale tych co sobie życie zmarnowali na pęczki jest.

Napisane przez adela17

najgorsze jest to, że rozmowa nie wystarczy... ile razy próbowałam i to nie daje skutku.

Bo całkiem możliwe, że jego nie interesuje to co masz do powiedzenia bo faktycznie mu już nie zależy.

dlaczego kocham? kocham przez to, że przeżyłam z nim wiele, jestem z nim długo i pragnę być z nim jeszcze dłużej - ale z tym starym, który mnie kochał, poświęcał mi swój czas, a nie koledze. teraz woli jego ode mnie.

Długo to są razem moi rodzice- 27 lat. Ba ja jestem z Tż 3,5 roku i nie powiem, że to długo. Ot wystarczająca ilośc czasu bym poznała go na tyle by wiedziec, że chcę z nim związac życie.

Więc nie przesadzaj z tym: długo i tak wiele przeżyłam, bo brzmi to tragikomicznie biorąc pod uwagę roczny związek.

A co do kolegów: stawianie ich PONAD związkiem nie jest ok, odcinanie się od nich i brak spotkań również nie. Więc albo ty jesteś zbyt zaborcza i chciałabyś faceta przy sobie 24/7, albo Twój facet ma Cię trochę dośc.

dziś biedaczysko przeżył wstrząs. okazałam się tak samo miła wobec niego jak on wobec mnie - nie odzywałam się cały dzień, gdy przyjechał do mnie, mnie w domu nie było.

W ten sposób naprawdę... wszystko rozwiążesz

A jeśli byliście UMÓWIENI, to zachowałaś się prostacko.

poprosiłam koleżankę, aby z nim porozmawiała, bo ja już nie mam siły.
zaczynam wychodzić z takiego założenia, że albo ten człowiek się ogarnie, albo to będzie koniec.

Mieszanie się osób trzecich ewentualnie dobije ten związek a nie polepszy. Gdyby tż kiedykolwiek wpadł na taki poroniony pomysł to dostałabym chyba szalonego napadu kur * wicy i zrobiła awanturę na miarę 3 wojny światowej.

Problemy rozwiązuje się ROZMOWĄ WE DWOJE. Jeśli jest dobra wola obu stron, zaangażowanie i próba zrozumienia partnera, a nie tylko chęc przepchnięcia swoich racji, to całkiem możliwe, że problem uda się rozwikłac.

Napisane przez adela17

może. po prostu nie potrafię odnaleźć już się w tej sytuacji, że nie pragnie poświęcać mi swojego czasu tak jak kiedyś. że może się ze mną spotkać, ale nie musi, bo po prostu może posiedzieć sobie w domu. głupio jest tak, gdy było się ze sobą ponad rok i dzień w dzień widywało nagle wszystko przybiera inny obrót.

Jak często się teraz widujecie?

Jeśli 2 razy w tygodniu czy raz. Fakt mało.

3-4 razy w tygodniu- całkiem fajnie.

Widywaliście się codziennie na etapie jak się w związku świata poza sobą nie widzi. Jednak ten stan po czasie NORMALNIEJE i człowiek dostrzega, że są jeszcze znajomi, i chociażby zwykły czas dla siebie samego, też potrzebny.

Jeśli w dalszym ciagu spotkania są częste, a czasami wpada dzień spotkania z kumplami czy dzień dla siebie, to wg mnie on zachowuje się ok, a ty jak zaborcza histeryczka-bluszcz.

chodzi o to, że przyjął na mnie tzw. olew, jest jaki jest. chciałabym żeby był czasem inny, ale wiem że za dużo nie zmienię, jednak brakuje mi tego co było.

Moim zdaniem brakuje Ci: codziennych spotkań, poświęcania dla Ciebie wszystkiego, rzucania dla Ciebie wszystkiego i podporządkowywania się twoim wymaganiom i tresurze.

Opcje są dwie: albo chłopak chce NORMALNOŚCI w związku, albo go taki układ wykończył i rzeczywiście przestało mu zależec.

[sylwuniia93]

Napisane przez Doris1981

Wydaje mi się, że za dużo razem i za często. Nie macie szans na "przewietrzenie się" - spotkanie tylko ze swoimi znajomymi, zatęsknienie. Spróbujcie postawić nie na częstotliwość, a jakość kontaktów.

Jak zaczynacie rozmowę o Was, to o co się kłócicie?

Te częste spotkania to takie chwilowe, np. idziemy razem do szkoły, on przychodzi do mnie przed korkami bo nie ma co robić (ode mnie ma dużo bliżej i przychodzi żeby nie błąkać się bez sensu po mieście), czasem na przerwie w sklepie się spotkamy itp. A takie prawdziwe randki mamy w piątek i sobotę wieczorem, więc chyba nie da się zatęsknić za sobą, nie wiem nawet czy bym bez niego wytrzymała dłużej niż 2 dni A u nas w mieście to nie ma co robić. Przez ostatnie ponad pół roku nie byliśmy na żadnej imprezie (nie licząc kilku wesel) bo miałam spore problemy z nogą. Od jakiegoś miesiąca jest ok więc myślimy trochę nadrobić z zabawą. Spróbuję trochę dać luzu, bo wiem że ja też dużo tu zawiniłam bo jestem jaka jestem i chciałabym ,,rządzić" w tym związku, ale wiadomo że wina leży po obu stronach. A kłótnie to z różnych powodów, ale to są takie raczej sprzeczki, wyolbrzymiłam trochę. I sama nie wiem skąd się one biorą.

[201803290936]

Napisane przez sylwuniia93

Te częste spotkania to takie chwilowe, np. idziemy razem do szkoły, on przychodzi do mnie przed korkami bo nie ma co robić (ode mnie ma dużo bliżej i przychodzi żeby nie błąkać się bez sensu po mieście), czasem na przerwie w sklepie się spotkamy itp. A takie prawdziwe randki mamy w piątek i sobotę wieczorem, więc chyba nie da się zatęsknić za sobą, nie wiem nawet czy bym bez niego wytrzymała dłużej niż 2 dni A u nas w mieście to nie ma co robić. Przez ostatnie ponad pół roku nie byliśmy na żadnej imprezie (nie licząc kilku wesel) bo miałam spore problemy z nogą. Od jakiegoś miesiąca jest ok więc myślimy trochę nadrobić z zabawą. Spróbuję trochę dać luzu, bo wiem że ja też dużo tu zawiniłam bo jestem jaka jestem i chciałabym ,,rządzić" w tym związku, ale wiadomo że wina leży po obu stronach. A kłótnie to z różnych powodów, ale to są takie raczej sprzeczki, wyolbrzymiłam trochę. I sama nie wiem skąd się one biorą.

Nuda i bylejakość chyba Was dopadła. Co robicie na tych "prawdziwych randkach"?

Masz jakieś koleżanki, kolegów, z którymi od tak się spotykasz, żeby pogadać, pośmiać się, czy tylko na wyjścia z nim możesz liczyć?