"Miłość" do dużo starszego mężczyzny...

[kukis]

Dziewczyny, muszę się tym z kimś podzielić, bo już dłużej nie wytrzymam.
Miłość z tytułu jest w cudzysłowie, bo pewnie nazwiecie to zauroczeniem, a ja sama nie wiem, co o tym myśleć.
Niecałe 2 lata temu poznałam pewnego mężczyznę. Od razu moją uwagę przykuło to, że jest przystojny. I to wszystko. Nic się nie działo, żadnej reakcji, po prostu spotkałam kolejnego przystojnego mężczyznę, a widziałam już takich sporo. On z początku za mną nie przepadał, ja za nim też nie.
Po jakimś czasie (jakichś 7 miesiącach może) coś się zaczęło zmieniać, relacje między nami się zmieniły. Zaczęliśmy rozmawiać, on chyba się do mnie przekonał, lubiliśmy żartować i przekomarzać się, ale ja dalej NIC do niego nie czułam, oprócz zwykłej sympatii. Czułam się zwyczajnie dobrze w jego towarzystwie i lubiłam z nim rozmawiać.
I ten stan znowu trwał jakiś czas, niecały rok.
I nagle, nie wiem jak, nie wiem skąd, coś mnie tknęło. Jakieś 2 miesiące temu, po prostu "jak grom z jasnego nieba". Nic się między nami nie wydarzyło, było tak jak dawniej, nie wiem, co mi się stało... Po prostu zaczęłam coraz częściej o nim myśleć i marzyć... Z każdym dniem to się nasilało, moje uczucia do niego były coraz bardziej intensywne, doszło do tego, że raz przeszły mnie dreszcze w jego towarzystwie. A teraz... teraz to ja po prostu już nie daję rady. Nie potrafię cieszyć się z NICZEGO, oprócz perspektywy spotkania go. Łapię się na tym, że ciągle o nim gadam, ciągle wtrącam coś na jego temat i bardzo lubię to robić. Moje myśli od momentu przebudzenia się, do momentu zaśnięcia krążą wyłącznie wokół tego mężczyzny.
Kiedy się spotykamy, ja o wszystkim zapominam, o wszystkich problemach. Kiedy rozmawia z innymi dziewczynami, mnie zżera zazdrość.
Ostatnio znalazłam takie jego zdjęcie, że po prostu odpadłam. Jest fantastyczne, patrzę na nie i mam dreszcze.

Pomijając aspekt nieszczęśliwej, niespełnionej miłości, on jest straszy ode mnie... o 17 lat. Oszalałam, wiem. Próbowałam na początku z tym walczyć, ale się nie dało. Teraz już się nic nie liczy, tylko on.

Znam w pewnym stopniu jego życiorys, ponieważ mieszka on sam i zwyczajnie nie ma się komu wygadać. Miał kiedyś żonę, z tego co mówił wnioskuję, że to ona go rzuciła i myślę, że on dalej ją kocha. Raz to, co powiedział tak mnie ruszyło, że miałam ochotę podejść do niego i go po prostu przytulić.

Nie wiem wizażanki, może wy coś mi doradzicie, jak się od tego uwolnić, bo same przyznacie, że nie jest to zdrowe uczucie (raz nieodwzajemnione, dwa ta różnica wieku...). Ja sama nie potrafię sobie z tym poradzić, to mnie wypala...

[whitechocolateraspberry]

Jeśli jestes pewna, ze uczucie jest nieodwzajemnione, po prostu ogranicz kontakty z nim i mysl o czymś innym, postaraj sie gdzies zapisac, zajac sie soba, isc do fryzjera, kosmetyczki, na zakupy i nie myslec o tym facecie w kategoriach, ze swiat sie na nim konczy i zaczyna.
Nie znasz go dobrze, moze wcale nie jest taki wspaniały jaki sie wydaje...
Dzieli was zreszta juz jakas roznica, on mial zone, juz wie jak jest w poważnym zwiazku z zobowiazaniami, z takim facetem mogłoby ci byc ciezej. Nie wyjdziesz z nim na impreze, do kina, na łyżwy, tylko będziesz siedziec w domciu i gotowac mu obiadki, sprzątać i prać brudne majty. To dla Ciebie może być ciężkie, a on zapewne oczekuje tego od swojej partnerki, to juz dojrzały facet, który nie bedzie chciał chodzic za rączke do parku, ale bedzie myślał o zamieszkaniu ze sobą i moze jakichś zobowiązaniach, w ogóle ile masz lat (pytam, bo jesli jestes np. przed 20 to juz w ogóle nie ma sensu sie w coś takiego pakować).
Zresztą, są małe szanse, ze facet który juz miał żone myśli o o 17lat młodszej partnerce jak o kandydatce na dziewczyne. Nie jest to co prawda wykluczone, bo różne rzeczy sie w życiu zdarzają no ale mało prawdopodobne.

[kukis]

Napisane przez whitechocolateraspberry

Zresztą, są małe szanse, ze facet który juz miał żone myśli o o 17lat młodszej partnerce jak o kandydatce na dziewczyne.

Pewno że tak. Toteż pisałam, że uczucie nieodwzajemnione.
To nie jest właśnie taki człowiek, który by siedział w domu cały czas, lubi chodzić do kina, lubi różnego rodzaju wypady i wycieczki. W ostatni lany poniedziałek bawiliśmy się jak dzieci, ganiając się z butelkami...

Co do wieku - niedługo 19 lat będę mieć.

I ja naprawdę zdaję sobie sprawę, że nawet gdyby on coś do mnie czuł, to taki związek byłby cholernie ciężki, ale to nic nie pomaga, rozsądek tutaj nie ma nic do rzeczy...

[whitechocolateraspberry]

Może źle się wyraziłam, nie chodziło mi o to, że w ogóle byście ze sobą nie wychodzili Tylko, że to nie byłoby tak na luzie jak z równolatkiem. Po prostu facet 36 lat już pewnie chciałby z Tobą mieszkać, miałabyś jakieś obowiązki, musiałabyś prać sprzątać gotować, jasne, że wychodzilibyście z domu, ale to już jest coś innego...
Może w pewnym momencie po prostu nie podołałabyś tym wszystkim obowiązkom, normalne, 18 czy 19latka chce sie jeszcze wyszaleć, a nie mieć na głowie cały dom.
Jesteś jeszcze młoda nawet bardzo i nie masz co pakować się w taki związek. Chyba ze juz w wieku 19 lat chcesz zyc jak co najmniej 30latka.

Zresztą, on ma dzieci czy nie? Bo jesli ma to moze byc dodatkowe utrudnienie, bo pewnie bedzie je odwiedzac albo one jego i dodatkowo mialabys na glowie jego dzieci i bylą zone.

Jesli wiesz, ze jest to uczucie nieodwzajemnione, jedyne co Ci mogę radzić, to nie nakręcać się, bo poprzez myslenie o nim i wyobrażanie sobie Bóg wie czego sama siebie nakrecasz i będzie coraz gorzej! Postaraj sie myslec o sobie, zadbac o siebie, nie masz matury przypadkiem w tym roku? Jak nie to znajdź jakies swoje zainteresowania, zapisz sie na to co lubisz, nie wiem tance, basen, jesli nie masz pieniędzy na to, to po prostu wychodź ze znajomymi w różne miejsca tak aby jak najwiecej czasu sobie zająć i jak najmniej o nim myśleć. Kiedy siedziesz w domu obejrzyj jakis film albo zajmij sie nauka i przynajmniej postaraj sie nie rozmyslac, to trudne ale da sie ograniczyc to rozmyslanie o nim... I rozejrzyj sie za kims troszke mlodszym bez byłych żon

[sweetish]

Napisane przez kukis

Dziewczyny, muszę się tym z kimś podzielić, bo już dłużej nie wytrzymam.
Miłość z tytułu jest w cudzysłowie, bo pewnie nazwiecie to zauroczeniem, a ja sama nie wiem, co o tym myśleć.
Niecałe 2 lata temu poznałam pewnego mężczyznę. Od razu moją uwagę przykuło to, że jest przystojny. I to wszystko. Nic się nie działo, żadnej reakcji, po prostu spotkałam kolejnego przystojnego mężczyznę, a widziałam już takich sporo. On z początku za mną nie przepadał, ja za nim też nie.
Po jakimś czasie (jakichś 7 miesiącach może) coś się zaczęło zmieniać, relacje między nami się zmieniły. Zaczęliśmy rozmawiać, on chyba się do mnie przekonał, lubiliśmy żartować i przekomarzać się, ale ja dalej NIC do niego nie czułam, oprócz zwykłej sympatii. Czułam się zwyczajnie dobrze w jego towarzystwie i lubiłam z nim rozmawiać.
I ten stan znowu trwał jakiś czas, niecały rok.
I nagle, nie wiem jak, nie wiem skąd, coś mnie tknęło. Jakieś 2 miesiące temu, po prostu "jak grom z jasnego nieba". Nic się między nami nie wydarzyło, było tak jak dawniej, nie wiem, co mi się stało... Po prostu zaczęłam coraz częściej o nim myśleć i marzyć... Z każdym dniem to się nasilało, moje uczucia do niego były coraz bardziej intensywne, doszło do tego, że raz przeszły mnie dreszcze w jego towarzystwie. A teraz... teraz to ja po prostu już nie daję rady. Nie potrafię cieszyć się z NICZEGO, oprócz perspektywy spotkania go. Łapię się na tym, że ciągle o nim gadam, ciągle wtrącam coś na jego temat i bardzo lubię to robić. Moje myśli od momentu przebudzenia się, do momentu zaśnięcia krążą wyłącznie wokół tego mężczyzny.
Kiedy się spotykamy, ja o wszystkim zapominam, o wszystkich problemach. Kiedy rozmawia z innymi dziewczynami, mnie zżera zazdrość.
Ostatnio znalazłam takie jego zdjęcie, że po prostu odpadłam. Jest fantastyczne, patrzę na nie i mam dreszcze.

Pomijając aspekt nieszczęśliwej, niespełnionej miłości, on jest straszy ode mnie... o 17 lat. Oszalałam, wiem. Próbowałam na początku z tym walczyć, ale się nie dało. Teraz już się nic nie liczy, tylko on.

Znam w pewnym stopniu jego życiorys, ponieważ mieszka on sam i zwyczajnie nie ma się komu wygadać. Miał kiedyś żonę, z tego co mówił wnioskuję, że to ona go rzuciła i myślę, że on dalej ją kocha. Raz to, co powiedział tak mnie ruszyło, że miałam ochotę podejść do niego i go po prostu przytulić.

Nie wiem wizażanki, może wy coś mi doradzicie, jak się od tego uwolnić, bo same przyznacie, że nie jest to zdrowe uczucie (raz nieodwzajemnione, dwa ta różnica wieku...). Ja sama nie potrafię sobie z tym poradzić, to mnie wypala...

Po prostu trzeba zerwać kontakt, albo przynajmniej mocno go ograniczyc.
Jest jeszcze inne rozwiazanie- powiesz mu prawdę i on sam albo zerwie kontakt, albo ta cała historia zakonczy sie happy end'em

[kukis]

White, ja to analizowałam pod każdym możliwym względem i wiem, że to nie byłoby łatwe ani dla mnie, ani dla niego. Nie wspominając o moich rodzicach, on pewnie też by nie miał kolorowo. Ale zostawmy to, bo uczucie jest niestety albo i stety jednostronne.


Bardzo staram się myśleć o czymś innym, ale po prostu się nie da... Jak wychodzę ze znajomymi to wszystko mi się z nim kojarzy, ciągle o nim coś wtrącam, rozglądam się za samochodami, które przypominają jego auto. To jest naprawdę męczące i nie potrafię sobie z tym poradzić. Nie wiem, jak to dalej będzie...

Matura za rok. Dzieci on nie ma.


Zerwanie kontaktu nie bardzo, przynajmnniej jeszcze przez rok. Zresztą jak pomyślę, że go już nie będę widzieć, to mi się płakać chce, serio... W ostatnim czasie spotkania z nim to jest jedyne, co daje mi prawdziwą radość.

[sweetish]

Napisane przez kukis

Pewno że tak. Toteż pisałam, że uczucie nieodwzajemnione.
To nie jest właśnie taki człowiek, który by siedział w domu cały czas, lubi chodzić do kina, lubi różnego rodzaju wypady i wycieczki. W ostatni lany poniedziałek bawiliśmy się jak dzieci, ganiając się z butelkami...

Co do wieku - niedługo 19 lat będę mieć.

I ja naprawdę zdaję sobie sprawę, że nawet gdyby on coś do mnie czuł, to taki związek byłby cholernie ciężki, ale to nic nie pomaga, rozsądek tutaj nie ma nic do rzeczy...

Dlaczego uwazasz, że zwizek z nim byłby ciezki? przeciez swietnie sie dogadujecie (z tego co pisałas)

---------- Dopisano o 16:27 ---------- Poprzedni post napisano o 16:26 ----------

Napisane przez kukis

White, ja to analizowałam pod każdym możliwym względem i wiem, że to nie byłoby łatwe ani dla mnie, ani dla niego. Nie wspominając o moich rodzicach, on pewnie też by nie miał kolorowo. Ale zostawmy to, bo uczucie jest niestety albo i stety jednostronne.


Bardzo staram się myśleć o czymś innym, ale po prostu się nie da... Jak wychodzę ze znajomymi to wszystko mi się z nim kojarzy, ciągle o nim coś wtrącam, rozglądam się za samochodami, które przypominają jego auto. To jest naprawdę męczące i nie potrafię sobie z tym poradzić. Nie wiem, jak to dalej będzie...

Matura za rok. Dzieci on nie ma.

Skad wiesz, ze uczucie jest jednostronne ?

[kukis]

Sweetish, z nim pewnie byłoby wspaniale, ale tu głównie chodzi mi o otoczenie, że ludziom byłoby ciężko do tego przywyknąć i mógłby się z tego wywiązać szereg problemów. Nie wspominając o rodzinie mojej i jego.


Skąd wiem, że jednostronne? Ojej, przecież to jest dojrzały facet, ja przy nim jestem dzieciakiem, jestem pewna, że nie patrzy na mnie w kategoriach 'kobieta'.

[sweetish]

Napisane przez kukis

Sweetish, z nim pewnie byłoby wspaniale, ale tu głównie chodzi mi o otoczenie, że ludziom byłoby ciężko do tego przywyknąć i mógłby się z tego wywiązać szereg problemów. Nie wspominając o rodzinie mojej i jego.


Skąd wiem, że jednostronne? Ojej, przecież to jest dojrzały facet, ja przy nim jestem dzieciakiem, jestem pewna, że nie patrzy na mnie w kategoriach 'kobieta'.

Nie bądź taka pewna, bo czasem oczywiste z pozoru sprawy takie oczywiste nie są. Pytałas go o to? jesli nie bylo otwartej rozmowy na ten temat, to nie mozesz pisac z taka stanowczoscia, ze on nic do cibeie nie czuje. Byc moze mysli sobie, że uwazasz go za starucha i nie ma sensu nawet robic pierwszego kroku. To dziala w dwie strony
Znam sporo par, gdzie róznica wieku jest dosc duża. Cuda sie zdarzaja
Otoczeniem (to taka rada starej sweet) nie ma sie co przejmowac, bez wzgledu na wiek. Jesli byłaby milosc to KAZDY powinien taki zwiazek akceptowac, a jak tego nie robi, to juz jego problem.Dlaczego patrzysz na reakcje rodziców, otoczenia? Przeciez to twoje zycie, jestes juz dorosła i to Twoja sprawa, z kim sie spotykasz.

[whitechocolateraspberry]

A w ogóle kim on jest i gdzie go poznałaś?
Da się zapomnieć, tylko musisz spróbować Idź do psychologa, porozmawiaj o tym... ja myślę, że mogłabys przestac choc troszke o nim myslec, jesli bys sie postarała.

Jeśli juz jestes w takim fatalnym stanie wez sobie podnies poziom serotoniny, jedz czekolade albo zacznij zazywac tabletki podnoszace jej poziom (takie bez receoty niegrozne np. tonisol). Chodzi o to, ze stan zakochania/zauroczenia powodowany jest zwiekszeniem sie poziomu fenyloetyloaminy w mózgu i przez to zmniejsza sie poziom serotoniny, takze taka dawka 'hormonu szczescia' tez moze bardzo pomóc
Poprawi Ci sie nastrój i moze to działanie substancji powodujacej stan zakochania nie będzie az tak silne jak jest teraz...
Przynajmniej będziesz mogła cieszyc sie zyciem i innymi soprawami a nie tylko spotkaniem z 36letnim gosciem, ktory miał żone i z ktorym przyszłość i tak byłaby ciezka... na dodatek skoro wiesz, ze nie odwzajemnia uczucia jedyne rozwiazanie to zapomnienie...

PS Tylko nie mow, ze to Twoj nauczyciel :P Bo skoro jeszcze przez rok nie możesz zerwac z nim kontaktu to tak jakos mi sie nasunelo na mysl...

[kukis]

Napisane przez whitechocolateraspberry

A w ogóle kim on jest i gdzie go poznałaś?

Sama sobie odpowiedziałaś w PSie Wiem, wiem - idiotka ze mnie

Sweetish, kurczę, no nie wierzę, po prostu w to nie wierzę. A powiedzieć mu nie powiem, bo zwyczajnie mi odwagi braknie.

Co do otoczenia - patrz wyżej. On mógłby mieć w związku z tym nieprzyjemności w pracy. Jejku, zresztą o czym my piszemy. Głupia, zakochana w swoim nauczycielu nastolatka - jakie to banalne

[_Caramel]

Wiesz, gdyby nie to, że ten facet to Twój nauczyciel, to różnica wieku nie jest barierą nie do przeskoczenia. Mój TŻ też jest ode mnie "sporo" starszy, więc wiem, że jak się chce to można.
Ale będąc na Twoim miejscu - odpuściłabym sobie. Przynajmniej na rok.
Kiedy skończysz szkołę, nadal będziecie mieć kontakt i okaże się, że coś do siebie czujecie - wtedy nie będzie przeszkód, by być razem.

[whitechocolateraspberry]

Na pewno mógłby mieć nieprzyjemności i to niestety komplikuje sprawę... bo popadanie w jakieś stosunki z nauczycielem byłoby pewnie uznawane za niemoralne no ale to i tak najmniejszy problem...

Najwiekszy jest taki, że skoro to Twój nauczyciel to nic dziwnego, że jest miły i że rozmawiacie ze sobą, może Ty mu sie zaczę zwierzac i tak wyszło, że podał przykład ze swoją byłą żoną?
Mnie moja wychowawczyni z liceum tez sie zwierzyła podczas rozmowy a straasznie sie nie lubiłyśmy ;] ale kiedys jakoś tak wyszło, że gadałysmy i sie zwierzyła.
W takiej sytuacji nie mów mu o uczuciach, chyba, że dopiero jak skończysz szkołę, bo jak mu powiesz a on da Ci delikatnego kosza, będziesz się głupio czuła na zajęciach z nim i on tez pewnie by sie glupio czuł...

[kukis]

Ja się mu nie zwierzam. On sam opowiada, często niebezpośrednio, ale sporo da się wyczytać między wierszami. On ogólnie lubi dużo rozmawiać, nie tylko ze mną, jak pisałam wcześniej jest samotny i to akurat widać. Czasami opowiada o takich pierdołach, że naprawdę łatwo się zorientować, że on nie ma się komu wygadać.

Powiedzieć mu nie powiem na pewno, bo pomijając to, o czym napisałaś, po prostu brakłoby mi odwagi.

[sweetish]

Napisane przez kukis

Sama sobie odpowiedziałaś w PSie Wiem, wiem - idiotka ze mnie

Sweetish, kurczę, no nie wierzę, po prostu w to nie wierzę. A powiedzieć mu nie powiem, bo zwyczajnie mi odwagi braknie.

Co do otoczenia - patrz wyżej. On mógłby mieć w związku z tym nieprzyjemności w pracy. Jejku, zresztą o czym my piszemy. Głupia, zakochana w swoim nauczycielu nastolatka - jakie to banalne

Wow. Zakochalas sie w nauczycielu ? nonono
Zaczekaj do konca roku. Nie rob mu problemów.

Jak doszlo do tego, ze sie w nim zakochalas?
wychodziliscie gdzies razem sam na sam?

[kukis]

Napisane przez sweetish

Jak doszlo do tego, ze sie w nim zakochalas?

Jak pisałam w pierwszym poście - nie mam pojęcia To się po prostu stało.
Mieliśmy parę rozmów sam na sam. Ale takich zupełnie swobodnych. On opowiadał mi różne zabawne historie ze swojego życia, również te historie z żoną. Ale wtedy nic do niego jeszcze nie czułam. Było sympatycznie i tyle.
Zaczęło się jakieś 2 miesiące temu.

[whitechocolateraspberry]

Skoro wszystkim się zwierza, a nie tylko Tobie, to trudno wnioskować z tego, żeby akurat w Tobie się zakochał, może po prostu Cię lubi... jeśli dawałby jakieś znaki, że się w Tobie zakochał, albo coś bys wyczuła, po skonczeniu szkoły mogłabys powiedziec, ale jesli traktuje Cie tak samo miło jak innych to nie ma sensu... lepiej już próbuj zapomnieć... nie mówie, że szybko przejdzie ale próbuj.

[kukis]

No ale przecież od początku piszę, że on do mnie nic nie czuje.

Było parę incydentów, ale mnie się wydaje, że to bardziej dziewczyny z mojej klasy mnie "nakręciły", bo jak to teraz analizuję, to nie było nic niezwykłego.

[whitechocolateraspberry]

Ale ja nie twierdze, że nie piszesz :P Tylko zamiast się nakręcać, jedyną metodą jest przestac o tym myslec. Wiem, ze to niełatwe ale musisz nad tym pracować. Bo później będzie jeszcze ciezej i tylko będziesz się męczyła...

[c640cdfa886255292692728c9c3f51a456c1754b_657ce90228a24]

Klin klinem...

[kukis]

White, chyba nie mam innego wyjścia. Choć czarno to widzę...


[1=c640cdfa886255292692728 c9c3f51a456c1754b_657ce90 228a24;26646200]Klin klinem...[/QUOTE]
Przepraszam, ale nie rozumiem.

[sweetish]

Napisane przez kukis

White, chyba nie mam innego wyjścia. Choć czarno to widzę...



Przepraszam, ale nie rozumiem.

Tak w wolnym tłumaczeniu- poszukaj innego obiektu westchnień

[kukis]

Dzięki za wytłumaczenie

No tak, tylko gdyby to jeszcze było takie proste... Kandydaci coś się nie pokazują

[fleur05]

Kukis, dziewczyny mają rację, najlepszym "lekarstwem" na Twojego nauczyciela będzie mniej kosmiczny obiekt westchnień. Nauczyciel może się podobać, zwłaszcza jak jest przystojny, miły, ma świetne poczucie humoru, doskonale nas rozumie. Ale to pedagog. Dobry, skoro chcesz go słuchać, ba, nawet się "zakochałaś". Ale jesteś pewna, że to miłość? Chciałabyś z nim żyć, wyobrażasz sobie łóżkowe sytuacje - ale tak realnie + reakcje otoczenia.
Poza tym czy świetny nauczyciel wiążący się z uczennicą to nie paradoks..?
W sumie trochę na ten temat wiem, bo do tej pory pamiętam jak szalałam za swoim nauczycielem.

[whitechocolateraspberry]

No właśnie nauczyciel teoretycznie to pedagog i on powinien byc jak rodzic a nie jak kochanek...
Ale różne sytuacje w zyciu się zdarzają. Ja nie miałabym nic do takich zwiazkow, tylko trudno o to zeby nauczyciel zakochal sie w uczennicy... to zazwyczaj uczennice zakochuja sie w nauczycielach

[kukis]

Dziewczyny, nawet nie wiecie, ile ja bym dała, żebym obdarzyła uczuciem, tak jak większość moich koleżanek chłopaka w zbliżonym do mnie wieku, ewentualnie kilka lat starszego, ale na Boga, nie kilkanaście...

Czy jestem pewna, że to miłość? Nie, absolutnie. Za parę lat pewnie będę mogła odpowiedzieć na to pytanie, czy to była miłość czy nie.
Nie zmienia to jednak faktu, że facet budzi we mnie bardzo silne uczucia, z którymi ja nie potrafię sobie poradzić.

Czy wyobrażałam sobie łóżkowe sytuacje? Pewnie że tak i właśnie z tym między innymi staram się walczyć, bezskutecznie

[whitechocolateraspberry]

Nie wiem czy Cie to pocieszy, ale wiekszosdc osob przezywa w swoim zyciu nieszczesliwą milosc, ja to przezywałam chyba z 3 razy...
to przejdzie, spokojnie, ale rzeczywiscie musisz sie troche wymeczyc, ale mozesz zrobic wszystko zeby to zminimalizować, czyli postarac sie o czyms innym myslec...

[kukis]

Wiesz, ja rok temu też przeżywałam nieszczęśliwą miłość, tzn chłopak najpierw zawrócił mi w głowie i zrobił nadzieję, a potem jednak "stwierdził" (cudzysłów, bo to pokazały dalsze wydarzenia, a nie powiedział mi tego wprost), że woli moją koleżankę... Długo się z tego leczyłam. Było lepiej... i wpadłam znowu, z deszczu pod rynnę można by rzec
Ale teraz to jest inny rodzaj uczucia, bardziej intensywny. I ogólnie nie ma co porównywać.

[fleur05]

Takie uczucie do nauczyciela jest mocno wyidealizowane. Kolegę widzisz w bardzo wielu sytuacjach z rówieśnikami, nauczycielami, dłużej z nim przebywasz, więcej o nim wiesz. Nauczyciela tylko w pracy, a wiesz o nim tylko to, co on sam chce Ci powiedzieć.

[kukis]

Pewnie masz rację. Ja znam niektóre jego wady, ale na pewno znalazłoby się ich więcej.
Ech, ja to zawsze muszę odbiegać od normy