asertywność

[ZONKO]

Cześć!
Wiele słyszałam o asertwności ale niestety nie potrafię jej stosować w życiu przez co wciąż czuję się wykorzstana, odrzucona, itp.
Czy ktoś może udzielić mi kilka wskazówek ?

[caroline060]

przede wszystkim musisz być pewna i świadoma siebie; stanowcza, ale delikatna. Też miałam kiedyś podobny problem, ale stopniowo nauczyłam się mówić 'nie' i wyrażać własne zdanie. Nie możesz się wstydzić. Jeśli coś Ci się nie podoba mów to co myślisz, nie szukaj zbędnych słów, mów prosto.
Musisz też wiedzieć jak zachowywać się wobec samej siebie, jeśli ktoś Cię skrytykuje przyjmij to spokojnie.
Jeśli trudno Ci w większym gronie wyrazić swoje zdanie, to może spróbuj porozmawiać z jedną osobą, siostrą, przyjaciółką. Staraj się być otwarta, również na to co sama mówisz, nie bój się.
Jest wiele stron poświęconych asertywności, poszperaj, poczytaj. Możesz zgłosić się nawet na `kurs` asertywności.
Mam nadzieję, że jakimiś małymi kroczkami uda Ci się i bez problemów będziesz wyrażać swoje emocje.

[ZONKO]

dzięki
niestety nie jestem nastolatką i bardzo trudno mi panować nad sobą. krzukiem zrwacam na siebie uwagę. wcią wydaje mi się, że o wszystko muszę się wykłócić....

[twizzy]

Asertywność – w psychologii termin oznaczający posiadanie i wyrażanie własnego zdania oraz bezpośrednie wyrażanie emocji i postaw w granicach nienaruszających praw i psychicznego terytorium innych osób oraz własnych, bez zachowań agresywnych, a także obrona własnych praw w sytuacjach społecznych. Jest to umiejętność nabyta.
Asertywność to:

• umiejętność wyrażania opinii, krytyki, potrzeb, życzeń, poczucia winy,
• umiejętność odmawiania w sposób nieuległy i nieraniący innych,
• umiejętność przyjmowania krytyki, ocen i pochwał,
• autentyczność,
• elastyczność zachowania,
• świadomość siebie (wad, zalet, opinii),
• wrażliwość na innych ludzi,
• stanowczość.

Osoba asertywna ma jasno określony cel i potrafi kontrolować własne emocje, nie poddaje się zbyt łatwo manipulacjom i naciskom emocjonalnym innych osób.
Asertywność nie oznacza ignorowania emocji i dążeń innych ludzi, lecz raczej zdolność do realizacji założonych celów mimo negatywnych nacisków otoczenia, racjonalną dbałość o własne interesy z uwzględnieniem interesów innych. Asertywność to obok empatii podstawowa umiejętność wchodząca w skład inteligencji emocjonalnej.
Praktyczna asertywność jest niczym innym jak uczeniem innych ludzi jak mają Cię traktować, ponieważ wychodzi z założenia, że inni ludzie nie wiedzą i nie będą wiedzieć co myślisz i czujesz, dopóki nie dowiedzą się tego od Ciebie. Tak rozumiana asertywność zakłada, że kiedy ukrywasz swoje emocje, wprowadzasz innych w błąd lub skazujesz na domysły.
Diagnozy zachowań nieasertywnych dokonuje się na podstawie zablokowanych w autoprezentacji sfer komunikacji – blokady mówienia nie, wyrażania i przyjmowania opinii i krytyki, kontaktu z autorytetem i tłumem (trema), radzenia sobie z poczuciem winy.

Zachowanie asertywne polega na uznawaniu, że jest się tak samo ważnym, jak inni, na reprezentowaniu własnych interesów z uwzględnieniem interesów drugiej osoby. Zachowanie asertywne oznacza korzystanie z osobistych praw bez naruszania praw innych.
Charakteryzuje postawę akceptacji siebie, szacunku do siebie i innych.
Postawa asertywna towarzyszy ludziom, którzy mają adekwatny do rzeczywistości obraz własnej osoby. Stawiają sobie realistyczne cele, dzięki czemu w pełni wykorzystują swoje możliwości, a jednocześnie nie podejmują zbyt trudnych zadań, co ich chroni przed rozczarowaniem i krytyką otoczenia.
Człowiek asertywny swobodnie ujawnia innym siebie, wyraża otwarcie swoje myśli, uczucia, pragnienia. Czyni to w sposób uczciwy, bezpośredni, śmiało, bez paraliżującego lęku, akceptuje swoje ograniczenia, niezależnie od tego, czy w danej sytuacji udało mu się odnieść sukces, czy też nie. Potrafi odpowiedzieć nie, zażądać czegoś, co mu się należy, nie lęka się nadmiernie oceny, krytyki, odrzucenia. Pozwala sobie na błędy i potknięcia, dostrzegając swoje sukcesy i mocne strony. Gdy jest w centrum zainteresowania uwagi, potrafi działać bez niszczącego lęku. Akceptuje zmiany w sobie i innych. Potrafi się porozumieć z innymi, potrafi też dochodzić swych praw i egzekwować je.

Asertywność to zachowania wyrażające uczucia, postawy, życzenia, opinie lub prawa człowieka, w sposób bezpośredni, stanowczy i uczciwy, a jednocześnie respektujący uczucia, postawy, życzenia, opinie i prawa drugiego człowieka.

Zachowanie asertywne może obejmować wyrażanie gniewu, strachu, zaangażowania, nadziei, radości, rozpaczy, oburzenia, zakłopotania ...i takich tam, ale w każdym z tych przypadków uczucia te wyrażone są w sposób, który nie narusza praw drugiego człowieka.
Zachowanie asertywne odróżnia się od zachowania agresywnego, które wyrażając uczucia, postawy, życzenia, opinie lub prawa nie respektuje tego samego u innych osób.
Asertywność to umiejętność pełnego wyrażania siebie w kontaktach z drugim człowiekiem bez naruszania jego praw.


Postawa asertywna to obrona poczucia własnej godności, umiejętność osiągania porozumienia, szacunek i sympatia dla siebie, szacunek dla innych, umiejętność wyrażania siebie, niekrzywdzenie i nieranienie innych, bezpośrednie i uczciwe zachowanie, umiejętność obrony swoich praw i wartości, przyjmowanie odpowiedzialności za własne życie.

Korzyści z bycia asertywnym to na pewno poczucie własnej wartości, poczucie własnej mocy i siły, wzrost pewności siebie, otwartości, unikanie konfliktów, większa skuteczność, dobre, poprawne stosunki z innymi, poczucie satysfakcji i zadowolenia z siebie oraz szacunek innych.

Asertywne przyjmowanie opinii wiąże się z przyjęciem postawy "Jestem w porządku". Cudza ocena nie jest jedyną obiektywną prawdą czy wyrokiem, jest jedną z możliwych opinii. Dopuszczajmy posiadanie przez innych odmiennego zdania. Opinia innych jest tylko opinią, z którą możemy się zgodzić lub nie. Jeśli ktoś nas ocenia krytycznie, zgodnie lub niezgodnie z prawdą, to potraktujmy tę ocenę jak opinię i wyraźmy własne zdanie na ten temat. Jeżeli ktoś nas krytykuje na podstawie pojedynczych faktów, to należy sprowadzić uogólnienie do konkretnego faktu, a potem ustosunkować się do tego faktu.

Żeby być w porządku sami możemy przyjąć postawę asertywną, mówmy tylko o sobie, własnych doświadczeniach, poglądach i przeżyciach, bez zbytniego filozofowania, nie krytykujmy i nie oceniajmy innych. Nie ukrywajmy się za innymi (my, wy, oni), pamiętając o własnej, niewątpliwej przecież, wartości, szacunku i sympatii dla siebie. Nie udzielajmy innym rad, to zwykłe wtrynianie się w życie drugiego człowieka, a tego nikt nie lubi. Pomożemy opowiadając o własnych przeżyciach i zachowaniach w podobnych sytuacjach. Nie przerywajmy innym i nie komentujmy ich słów. Nie musimy walczyć z czymkolwiek i kimkolwiek, mamy prawo do wolności. Pamiętajmy, że interpretacja jest decyzją, w której decydujemy jakie znaczenie ma dane doświadczenie i dokonujemy ją poprzez ocenę, albo poprzez analizę. Ocena polega na podjęciu decyzji co do tego, że coś jest dobre, lub złe, pozytywne lub negatywne, natomiast analiza to decyzja, że coś jest lub nie jest. Różnica ta jest bardzo ważna, ponieważ ocena zwykle powoduje emocjonalna reakcje np. szczęścia, lęku lub gniewu, podczas gdy czysta analiza nie powoduje takich reakcji, dzieje się tak dlatego, że to, co "dobre", tworzy wzorce oczekiwania przyjemności, aprobaty i akceptacji, a to "złe" - wzorce oczekiwania bólu, potępienia i odrzucenia. Natomiast czyste istnienie wywołuje zainteresowanie lub obojętność, przyjmujemy to co ważne dla nas, a resztę zostawiamy.

W rzeczywistości asertywność jest bardzo stara i ujmuje ją powiedzenie - "nie rób drugiemu, co tobie niemiłe" albo jeszcze pokrętniej - "miłuj bliźniego swego jak siebie samego". Moim osobistym zdaniem, staroświecka nazwa asertywności to pokora. A pokora według mnie jest niczym czoło. Czoło, które nie jest ani za nisko, ani za wysoko, ale na swoim miejscu. Trzeba się nauczyć chodzić wyprostowanym, najlepiej być prostym, prawdziwym i dostojnym.


Asertywność wyrażana jest prawem do:

- wyrażania własnych myśli i opinii, nawet jeśli różnią się one od poglądów innych ludzi,

- wyrażania własnych uczuć i brania za nie odpowiedzialności

- mówienia "tak" bez poczucia winy

- mówienia "nie" bez poczucia winy

- mówienia "nie wiem" bez konieczności usprawiedliwiania się

- mówienia "nie rozumiem" bez konieczności usprawiedliwiania się

- zmiany zdania bez konieczności usprawiedliwiania się

- popełniania błędów i do ponoszenia za nie odpowiedzialności

- proszenia o to, czego się chce

- szacunku u innych ludzi oraz ich szanowania

- wysłuchania i poważnego potraktowania

- niezależności

- odnoszenia sukcesów

- odmówienia sobie i innym asertywnego zachowania


Prawa te wydają się oczywiste, jednak w praktyce bardzo często okazuje się, że mamy z tym problemy.

Kilka przydatnych moim zdaniem cytatów ze stron,m.in z wikipedi.Mam ten sam problem ,co TyNie potrafię odmówić bez poczucia winy .Pracuję nad tym jednak.Okazało się,że mam bardzo asertywnego chłopaka i uczę się tego od niego.Podziwiam go za to,że mówi ,czego chce i odmawia innym bez wzbudzania w nich negatywnych emocji.Wszyscy nadal go lubią i cenią
Mnie niestety asertywności nie nauczono w domu -model raczej autorytarny i dlatego mam teraz z tym takie problemy,ale wierzę,że wszystkiego można się nauczyć

[khloe_]

Niestety nie wiele mogę Ci pomóc bo sama jestem w podobnej sytuacji, ale staram się nad tym pracować. Myśle,ze po prostu trzeba sobie wmówić,że nie ważne co o nas pomyślą inni kiedy im odmówimy lub będziemy się starać wyegzekwować coś dla siebie, najważniejsze jest nasze dobro i komfort

[dolcebabex]

Bardzo ciekawy wątek, też w niektórych sytuacjach mam podobny problem.

[ZONKO]

twizzy - dzięki. Spora dawka. Wydrukuję, będę czytać po kilka razy dziennie i trenować. Może coś opanuję.

Widzę, że naprawdę nie jestem osamotniona. Chyba warto tu przeprowadzić treningi.
Szukałam po psyhologag - organizują kursy asertywności jednak są dość drogie.

[papryka85]

Napisane przez ZONKO

twizzy - dzięki. Spora dawka. Wydrukuję, będę czytać po kilka razy dziennie i trenować. Może coś opanuję.

Widzę, że naprawdę nie jestem osamotniona. Chyba warto tu przeprowadzić treningi.
Szukałam po psyhologag - organizują kursy asertywności jednak są dość drogie.

Jasne, że nie jesteś odosobniona. Częściej jednak chyba zdają sobie z tego sprawę ci, którzy mają problem z odmawianiem niż ci, którzy którzy zachowują się wobec innych agresywnie
Ja byłam na takim szkoleniu z asertywności (za darmo - z pracy) i załamałam się, że zdecydowana większość uczestników asertywność wiązała z agresywnym odmawianiem

[ZONKO]

Napisane przez papryka85

Jasne, że nie jesteś odosobniona. Częściej jednak chyba zdają sobie z tego sprawę ci, którzy mają problem z odmawianiem niż ci, którzy którzy zachowują się wobec innych agresywnie
Ja byłam na takim szkoleniu z asertywności (za darmo - z pracy) i załamałam się, że zdecydowana większość uczestników asertywność wiązała z agresywnym odmawianiem

Zgłosiłam się do poradni psychologicznej gdzie między innymi przeprowadzają kursy z asertywności. Psycholog po rozmowie ze mna uznała jednak, że moim problemem nie jest brak asertwności lecz nieumiejętność ocenienia samej siebie. Jestem nie tyle uległa co mam za niską samoocenę. Zaproponowała na początek indywidualne zajęcia (do 10 spotkań) a potem ewentualnie grupowe (5-10 spotkań). Podobno maja niezłe efekty. Nie wiem, czy zdecyduję się ponieważ jest to cena 280 zł miesięcznie.

[201606242122]

ja gdy staram się być asertywna to przepraszam po tysiąc razy,
nie potrafię po prostu powiedzieć "nie" bez nieskończonej ilości "przepraszam".
Wiem, że to głupie, ale inaczej nie umiem.

[ZONKO]

Natomiast ja potrafię powiedzieć nie. Tylko potem mam straszne wyrzuty sumienia i błyskawicznie staram się zrobić to o co mnie proszono. Jeśłi nie mam takiej możliwości to prawie popadam w deprescje. Wydaje mi się, że jestem nielubiana, do niczego się nie nadaję i wogóle... D N O

[201606242122]

ZONKO czyli potwierdza się, to co powiedziała Ci psycholożka, masz niską samoocenę. Zresztą to jest chyba problem, każdej nieasertywnej osoby. Zgadzamy się na coś co nam nie odpowiada, bo sądzimy, że czyjeś zdanie jest ważniejsze od naszego..

[morelka1987]

.

[Hefrena]

Już miałam zakładać nowy wątek, ale podpinam się pod ten. Mam pytanie- czy są tu dziewczyny którym się jednak udało stać asertywnymi i jak tego dokonały? jakieś przykłady sytuacji, odpowiedzi i zachowań?

[AgataBm180]

Asertywność to nie tylko " umiejętność powiedzenia NIE" ale też użycie odpowiedniego argumentu, bez konieczności "wymigania sie". Ja stałam się asertywna, gdy zmieniłam otoczenie, bo głównie moim zdaniem to one ma także spory wpływ na nasze zachowanie. Zauważyłam, że wiele osób próbuje mnie wykorzystać, a wcześniej tego nie widziałam. Od jakiegoś czasu zaczęłam się "buntować". Na zasadzie - zadawałam sobie pytanie " dlaczego znów mam coś za nią zrobić co mi nie odpowiada, skoro ona nigdy by dla mnie tego nie zrobiła?" i tak sie zaczęło. Zaczęłam wczytywać się głębiej w intencje ludzi. Jeżeli inni szukają wyręczenia się , ja mówię po prostu NIE - jeżeli potrafisz, zrób to sam. Co innego, gdy ktoś potrzebuje naprawdę pomocy, i wiem co to oznacza.