Wychowanie czy charakter?

[201710120930]

Od jakiegoś czasu nurtuje mnie pewna sprawa.
Chociaż nie-juz duzo wczesniej nad tym kombinowałam.

-Co ma większy wpływ na człowieka -wychowanie czy jego charakter?

Co tak naprawdę ma większe znaczenie -pewne zasady wpojone przez rodziców/dziadków/itp czy jednak własne geny wezmą górę w pewnych sytuacjach?

Akurat wczoraj rozmawiałam na ten temat z moim TŻ-etem- on twierdzi ,ze procentowo/tak 60-40/przychylałby się na stronę wychowania ja raczej odwrotnie.
Oczywiście ,wiadomo biorę przykład z siebie -nikt nigdy nie prowadził ze mną żadnych pogadanek i nie robił kazań i co tu kryć byłam dzieckiem z 'kluczem na szyi' a jednak wypuszczona samopas czy na wakacjach i tak w ogóle zawsze wiedziałam co mi wolno (?)a co nie/ a co się naogladałam np na polach namiotowych to moje

A jak Wy myślicie?
Czy' klepanie' dziecku pewnych zasad ma sens /no ma ,wiem/
ale tak ogólnie ,gdy np wpadając w tzw złe towarzystwo i tego konsekwencje rodzic może czuc się winny czy jednak to to charakterek wziął górę ?

[Hultaj]

Ja tam obstawiam jednak, że charakterek własny przede wszystkim, i basta.

[kiiiciiia]

wiesz mi sie wydaje ze charakter.. Tylko jak ktos ma silny to i tak postawi na swoim a jezeli slaby to da sie wychowac jak ludzie zechca

[Fresa]

Wychowywanie kształtuje charakter


Do wychowania i charakteru dorzuciłabym jeszcze środowisko, w którym się człowiek obraca.
Jako, że przysłowia mądrością narodu , to prawdą jest, że:
- z kim przestajesz takim się stajesz

Lepiej obracać się wśród ludzi, którzy nie wypaczą naszego charakterku i zasad wyniesionych z domu (no, ale co kto lubi, of course)

[YenneferD]

Zgadzam sie z Fresą Przecież dziecko obserwuje rodziców, czy ojciec szanuje matkę etc., sprawdza, na ile może sobie pozwolić, gdzie jest granica. No i tu dochodzi jeszcze inteligencja, pewnego rodzaju zachowawczość, zdolność ocenienia co przyniesie korzyści, a co potencjalne szkody. Każdy zyje w różnym środowisku, czasami trzeba zakładać maskę, zeby przetrwać. I niestety, często:
Jak się powiedziało A, trzeba powiedzieć B
i
Im dalej w las, tym więcej drzew...

[karolajna_roro]

niby wychowanie ksztaltuje charakter, no ale dziecko moze znac wszystkie prawdy i zasady wpajane w niego, moze do niego docierac wszystko co mowia mu rodzice czy opiekunowie i bedzie to szanowac, ale i tak bedzie robic to co chce. bedzie stawiac na swoim czy to jest zgodne z tym co twierdza rodzice czy nie. wychowanie? moze i tak ale to zalezy od osoby a wiec jednak moim zdaniem charakter

[Fresa]

Ale przecież charakter nie bierze się z powietrza
Na to jacy jesteśmy (bo tu raczej kładziemy nacisk na zachowanie, sposób bycia) wpływa wychowanie, środowisko...
To nie jest tak, że nasze rekacje w określonych sytuacjach biorą się z niczego, to jest, chociażby, to o czym wspomniała YenneferD.

[paula78]

Charakter to skutek wychowania tego celowego i swiadomego jak i nieswiadomego .

[karolajna_roro]

Napisane przez Fresa

Ale przecież charakter nie bierze się z powietrza
Na to jacy jesteśmy (bo tu raczej kładziemy nacisk na zachowanie, sposób bycia) wpływa wychowanie, środowisko...
To nie jest tak, że nasze rekacje w określonych sytuacjach biorą się z niczego, to jest, chociażby, to o czym wspomniała YenneferD.

no nie, i tu mnie masz
w moim przykladzie chodzilo mi o osobe nastoletnia, ktora poznala juz rozne zasady itp itd i jej charakter bedzie gora...

ale jakby sie nad tym glebiej zastanowic to to pytanie, zadane w temacie, nie ma w takim razie sensu. bo skoro charakter rodzi sie z wychowania, to tak czy inaczej wyjdzie na to ze to zasluga wychowania...

[podhalna]

wszystko ma swój udział.tylko to zależy od przypadku czasami nawet ostry rygor nie wygra całkowicie z ostrym charakterkiem.czasami też trzeba słuchać i uważnie przyglądać się skutkom postępowania

[Fresa]

Napisane przez podhalna

wszystko ma swój udział.tylko to zależy od przypadku czasami nawet ostry rygor nie wygra całkowicie z ostrym charakterkiem.czasami też trzeba słuchać i uważnie przyglądać się skutkom postępowania

A czy rygor jest sposobem na kształtowanie charakteru?
Wątpię i to szczerze.
I się nie dziwię, że wygra charakterek, bo to jest to o czym pisała YenneferD: zdolność oceny sytaucji.



Charakter to bardzo skomplikowane zagadnienie

[YenneferD]

Napisane przez podhalna

wszystko ma swój udział.tylko to zależy od przypadku czasami nawet ostry rygor nie wygra całkowicie z ostrym charakterkiem.czasami też trzeba słuchać i uważnie przyglądać się skutkom postępowania

Heh, ale zwróćcie uwagę, kiedy mówi się, że ktoś "ma charakterek" Najczęściej wtedy, gdy dana osoba konsekwentnie dąży do jakiegoś swojego celu, a już w ogóle mówi sie o charakterze z przekąsem, gdy postępowanie danej osoby się nam nie podoba, nie zgadza sie z ogólnie przyjętymi normami. Czasami nawet mówi się o danym charakterze z zazdrością, bo ktoś ma odwagę robić coś, o czym my tylko czasami pomyślimy, a potem szybko wyrzucimy to z głowy, bo np. boimy się, jesteśmy wygodni, leniwi etc.

Przykładem są nawet dzieci - jedno krzyczy i płacze w sklepie bo chce wymóc kupno zabawki -> typ diabła wcielonego, a drugie podejdzie rodzica psychologicznie, np. będzie grzeczne i dostanie wymarzoną zabawkę w nagrodę -> typ słodkiego aniołka Ale... i jedno i drugie może wygrać tę batalię

[Luba]

Dziecko rodzi się już "jakieś". Ja obserwuję to u swoich dzieci (wybaczcie, że odnoszę się znów do swoich doświadczeń, ale w końcu nie odniosę się do doświadczeń wujka Zenka )

Dzieci rodzą się z zalążkiem jakiś cech. Moje dzieci, mimo, że obydwoje jak najbardziej sa fajni, to sa bardzo różni. A tak samo sa przez nas wychowywani.
Człowiek rodzi się z jakimś tam cechami ale nie mylic z tym że rodzi się "dobry" czy "zły". Nie, rodzi się nieśmiały, odważny, usmiechniętny, wycofany, waleczny, strachliwy, powolny, szybki itd. A są to też cechy które w pewnym stopniu determinują tez charakter człowieka.

Zaś wychowanie to przystosowanie dziecka do życia w społeczeństwie i w miarę możliwości uczynienie z tych cech z którymi przszło na świat atutów, żeby mu życia nie utrudniały...
Aaaa i wychowanie nie polega na gadaniu do dziecka, bo nic z tego nie będzie Gadać trzeba z dzieckiem, a poza tym postępować tak, żeby widziało, że tak jak mówimy tak i i czynimy Co czasem jest trudne, ale trzeba się chociaż starać

[dzustam]

Z jednej strony skłaniam sie ku charakterowi. Bo czasami rodzice mają kilkoro dzieci i jedno z nich jest księdzem, drugie złodziejem, trzecie przeciętnym, ale dobrym człowiekiem. A przecież wszystkie niby tak samo wychowywane...

Wychwanie tez robi swoje - pomaga w wygładzeniu charakteru

[Lukrecja_Borgia]

Napisane przez Luba

Dzieci rodzą się z zalążkiem jakiś cech. Człowiek rodzi się z jakimś tam cechami ale nie mylic z tym że rodzi się "dobry" czy "zły". Nie, rodzi się nieśmiały, odważny, usmiechniętny, wycofany, waleczny, strachliwy, powolny, szybki itd. A są to też cechy które w pewnym stopniu determinują tez charakter człowieka.

Też tak myślę. Często np. rodzeństwo, wychowywane podobnie, ma całkiem inne charaktery. Albo, osoba wychowywana w mało otwartej rodzinie , jest ekstrawertyczna i śmiała( to ja ). Zasad generalnie nikt mi nie wpajał (albo nie pamiętam), a mam jakieś swoje- i to twarde, rzekłabym.

[mary_alice_young]

Myślę że decydujący wpływ ma wychowanie. A moze nie tyle wychowanie co środowisko i warunki w jakich dziecko dorasta. Bo to kształtuje jego psychikę i ma ogromny wpływ na zachowanie w późniejszym zyciu

[coff3ina]

Napisane przez Fresa

Wychowywanie kształtuje charakter


Do wychowania i charakteru dorzuciłabym jeszcze środowisko, w którym się człowiek obraca.
Jako, że przysłowia mądrością narodu , to prawdą jest, że:
- z kim przestajesz takim się stajesz

Lepiej obracać się wśród ludzi, którzy nie wypaczą naszego charakterku i zasad wyniesionych z domu (no, ale co kto lubi, of course)

Zgadzam się całkowicie. Natura (w tym wypadku charakter) i kultura (środowisko które ma na niego wpływ) nie idą w parze i zazwyczej kultura dominuje nad naturą.

[evela28]

wychowanie odgrywa dużą rolę ,dużo razy słyszymy nie mogę tak postąpić gdyż zostałam tak wychowana.ile ludzi tyle charakterów.stawiam 60 na 40 na wychowanie wśród dzieci i odwrotnie 40 wychowanie 60 charakter wśród młodzieży

[nri]

Imo wazne sa 3 czynniki:

a) geny - predyspozycje naszego umyslu i sposob w jaki reagujemy na bodzce z otoczenia

b) wychowanie przez rodzicow

c) srodowisko w ktorym dorastamy


Dam przyklad swoj, kumpeli, ktora znam od przedszkola i jej brata. Wszyscy jestesmy z tzw. dobrych domow - nigdy niczego nam nie brakowalo i od dziecka wpajano nam jaka wartosc ma wyksztalcenie. Wszyscy pokonczylismy dobre licea, jestesmy na dobrych studiach z niezlymi wynikami. Nasi znajomi to glownie ludzie mniej lub bardziej zamozni ale studiujacy - dziennie lub z pewnymi wyjatkami zaocznie. Glownie - jednak jestesmy otwarci na innych ludzi i mamy znajomych z roznych warstw i kregow spolecznych (wszyscy sa jednak kulturalnymi i wartosciowymi ludzmi).


Ja od dziecka bylam ciekawa swiata i lubilam tworzyc - juz jako przedszkolak ogladalam filmy popularnonaukowe, czytalam ksiazki z obrazkami, rysowalam i spisywalam wlasne historie. Taka sie urodzilam - gadatliwa lecz zyjaca we wlasnym swiecie introwertyczka. Bylam indywidualistka od zawsze i dopiero w liceum nauczylam sie zyc w spoleczenstwie - wczesniej nieustannie sie buntowalam i wpedzalam w klopoty.


Brat kolezanki pod pewnymi wzgledami byl do mnie podobny, lecz byl zawsze pilnym, znakomitym uczniem i grzecznym dzieckiem. Nigdy nie sprawial problemow.

Moja kolezanka to przeciwienstwo zarowno moje jak i brata. Od dziecka nie miala artystycznych i naukowych zainteresowan, lecz interesowala sie swiatem i ludzmi. Ma wyjatkowa inteligencje spoleczna, dziecki ktorej, potrafila wywinac sie z kazdych klopotow. Potrafi dogadac sie z kazdym, uwielbia spotkania towarzyskie, glosnie miejsca i imprezy - przez co nigdy nie byla grzecznym i ulozonym dzieckiem. Lepiej radzi sobie w przyziemnych sytuacjach zyciowych niz ja - lepiej organizuje sobie czas i zalatwia sprawy - jest jednak mniej wyczulona na potencjalne niebezpieczenstwa niz ja (efekt beztroskiego charakteru, gdyz zarowno jej jak i mi rodzice wpajali pewne rzeczy do glowy).


Reasumujac: nasz stosunek do swiata zostal zdeterminowany przez geny. Jednak ja wychowywana dyscyplinarnie jestem bardziej zasadnicza i odpowiedzialna, lecz kolezanka - ktorej dano wieksza swobode - jest bardziej zaradna zyciowo.

[201803290936]

Napisane przez Fresa

Wychowywanie kształtuje charakter


Do wychowania i charakteru dorzuciłabym jeszcze środowisko, w którym się człowiek obraca.
Jako, że przysłowia mądrością narodu , to prawdą jest, że:
- z kim przestajesz takim się stajesz

Lepiej obracać się wśród ludzi, którzy nie wypaczą naszego charakterku i zasad wyniesionych z domu (no, ale co kto lubi, of course)

Zgadzam się z tym - środowisko (a dokładniej jego wpływ) tworzy trzeci wierzchołek tego trójkąta. Chopciaż nie wiem, czy nie można tego podciągnąć pod szeroko pojęte "wychowanie".

Ja bym to postawiła w takiej kolejności: 1) Wychowanie (również przykład jaki się daje dzieciom swoją postawą, czynami - czy pokrywają się one ze słowami), 2) Środowisko/geny. W pewnych sytuacjach kolejność może być inna - jeśli pewne cechy wrodzone uniemożliwiają np. przyswajanie pewnych informacji, właściwe reagowanie na bodźce, to wychowanie schodzi na dalszy plan, a geny są górą. Trudna sprawa. Wydaje mi się, że wychowanie i geny są prawie na równi, ale jednak wychowanie stawiam na 1. miejscu (nie wiem, czy słusznie, nie wiem co na to badania). Chociaż z drugiej stony... Mam kilkoro rodzeństwa, teoretycznie wychowanie podobne, a każdy z nas jest nieco inny. Więc może jednak geny? Ale też nie różnimy się o 100%, pewne cechy mamy wspólne - więc też wychowanie, normy (lub ich brak) jakie nam wpojono. Trudny temat i bardzo ciekawy - ŁAJKO, miałaś fajny pomysł.

A tutaj lektura mieszcząca się w temacie (chociaż nacisk jest położony na płeć): http://www.crossdressing.pl/main.php..._id=55&lang=pl

[Ankalime]

najwazniejsza jest socjalizacja, bo wychowuje nie tylko rodzina ale cale otoczenie. oczywiscie natura ludzka (czyli potocznie charakter) predyscynuje do danych dzialan. no ale przeciez caly 'charakter' ksztaltuje dana kultura, to jest wlasnie proces socjalizacji. na ten temat mozna duuuzo pisac, dla zainteresowanych polecam ksiazke-podrecznik dla socjologow prof. Piotra Sztompki "Socjologia" (rozdział: " Funkcjonowanie społeczeństwa")

[Wisienki]

Napisane przez ŁAJKA

Od jakiegoś czasu nurtuje mnie pewna sprawa.
Chociaż nie-juz duzo wczesniej nad tym kombinowałam.

-Co ma większy wpływ na człowieka -wychowanie czy jego charakter?

Co tak naprawdę ma większe znaczenie -pewne zasady wpojone przez rodziców/dziadków/itp czy jednak własne geny wezmą górę w pewnych sytuacjach?

ja zaś powiedziałabym że geny + wychowanie sprawiają ze mamy taki a nie inny charakter. A w charakterze hym, myślę ze dominuje jednak wychowania które sprawia, ze uczymy się zachowań zgodnymi z wymnaganiami społecznymi, zyskujemy pewną cząstkową kontrolą nad sobą, bo przecież i introwetryka i ekstrawertyka można nauczyć by nie rozmawiał na lekcjach a wiec mamy tu do czynienia z dominacją wychowania nad biologicznymi predyspozycjami

PS.
Ankalime wyprzedziłaś mnie

[YenneferD]

Napisane przez Luba

Dziecko rodzi się już "jakieś". Ja obserwuję to u swoich dzieci (wybaczcie, że odnoszę się znów do swoich doświadczeń, ale w końcu nie odniosę się do doświadczeń wujka Zenka )

Dzieci rodzą się z zalążkiem jakiś cech. Moje dzieci, mimo, że obydwoje jak najbardziej sa fajni, to sa bardzo różni. A tak samo sa przez nas wychowywani.
Człowiek rodzi się z jakimś tam cechami ale nie mylic z tym że rodzi się "dobry" czy "zły". Nie, rodzi się nieśmiały, odważny, usmiechniętny, wycofany, waleczny, strachliwy, powolny, szybki itd. A są to też cechy które w pewnym stopniu determinują tez charakter człowieka.

Zaś wychowanie to przystosowanie dziecka do życia w społeczeństwie i w miarę możliwości uczynienie z tych cech z którymi przszło na świat atutów, żeby mu życia nie utrudniały...
Aaaa i wychowanie nie polega na gadaniu do dziecka, bo nic z tego nie będzie Gadać trzeba z dzieckiem, a poza tym postępować tak, żeby widziało, że tak jak mówimy tak i i czynimy Co czasem jest trudne, ale trzeba się chociaż starać

Bo każdy przecież rodzi się z jakimiś cechami, predyspozycjami. Ale jak one ewoluują zależy od wychowania i od środowiska w jakim się wychowujemy. Niektórzy mogą nawet nigdy swoich umiejętności nie odkryć ze względu na sytuację finansową rodziny czy wychowanie, np. ktoś może mieć świetny słuch i predyspozycje, zeby zostać powiedzmy pianistą, ale rodzice moga tego nawet nie zauważyć, a jak zauważą to może ich nie stac na rozwijanie zainteresowań potomka.

I wydaje mi się, z własnych obserwacji, sama nie mam dzieci jeszcze, że żadne dziecko z rodzeństwa nie jest wychowywane tak samo. Na pierwszym dziecku rodzice sie z reguły uczą, następne ma np. więcej swobody albo może mieć narzucane ograniczenia wynikające z obaw rodziców, bo starsze dziecko zawiodło zaufanie i sie sparzyli. Rodzice też się przecież zmieniają

[paula78]

Napisane przez Luba

Dziecko rodzi się już "jakieś". Ja obserwuję to u swoich dzieci (wybaczcie, że odnoszę się znów do swoich doświadczeń, ale w końcu nie odniosę się do doświadczeń wujka Zenka )

Dzieci rodzą się z zalążkiem jakiś cech. Moje dzieci, mimo, że obydwoje jak najbardziej sa fajni, to sa bardzo różni. A tak samo sa przez nas wychowywani.
Człowiek rodzi się z jakimś tam cechami ale nie mylic z tym że rodzi się "dobry" czy "zły". Nie, rodzi się nieśmiały, odważny, usmiechniętny, wycofany, waleczny, strachliwy, powolny, szybki itd. A są to też cechy które w pewnym stopniu determinują tez charakter człowieka.

Zaś wychowanie to przystosowanie dziecka do życia w społeczeństwie i w miarę możliwości uczynienie z tych cech z którymi przszło na świat atutów, żeby mu życia nie utrudniały...
Aaaa i wychowanie nie polega na gadaniu do dziecka, bo nic z tego nie będzie Gadać trzeba z dzieckiem, a poza tym postępować tak, żeby widziało, że tak jak mówimy tak i i czynimy Co czasem jest trudne, ale trzeba się chociaż starać

wyjatkowo sie zgodze ;-P i mysle ze to cos z czym rodza sie dzieci sa to geny w ktorych zakodowane sa czastki naszych cech np ;powolnosc z dzialaniu,niesmialosc.

[Fresa]

Napisane przez nri

Imo wazne sa 3 czynniki:

a) geny - predyspozycje naszego umyslu i sposob w jaki reagujemy na bodzce z otoczenia

Geny też są ważne, to fakt.

Pytanie tylko, jak to się ma do niektórych zachowań, co do których głosi się teorię, że są dziedziczne, jak na przykład alkoholizm.
Zawsze się mówi, że jak pił ojciec to i syn ma ku temu predyspozycje.
I teraz:
- na ile to geny, a na ile słaba wola własna?

Czy nie jest czasami tak, że gdy się powinie noga, to najłatwiej to wytłumaczyć w ten sposób, że to rodzinne i nic na to poradzić nie można?

Napisane przez Lukrecja_Borgia

Zasad generalnie nikt mi nie wpajał (albo nie pamiętam), a mam jakieś swoje- i to twarde, rzekłabym.

Oooo, bratnia dusza, ja też mam swoje zasady, twarde i do tego -ponoć- czasami dziwne

[Luba]

Napisane przez YenneferD

I wydaje mi się, z własnych obserwacji, sama nie mam dzieci jeszcze, że żadne dziecko z rodzeństwa nie jest wychowywane tak samo. Na pierwszym dziecku rodzice sie z reguły uczą, następne ma np. więcej swobody albo może mieć narzucane ograniczenia wynikające z obaw rodziców, bo starsze dziecko zawiodło zaufanie i sie sparzyli. Rodzice też się przecież zmieniają

Myslałam tu raczej o tym, że jednak te najważniejsze kwestie są takie same, te same nauki im przekazujemy i te same wartości.

Oczywiście, że do każdego dziecka podchodzi sie inaczej (powinno sie podchodzić) bo każde jest inne i to od urodzenia. Jednak ogólnie wpajamy i jednemu i drugiemu (i trzeciemu, jesli ktoś ma i dalszym) to samo. A skutek różny

[Ankalime]

Napisane przez Fresa

Oooo, bratnia dusza, ja też mam swoje zasady, twarde i do tego -ponoć- czasami dziwne

ale coz z tego, ze masz swoje zasady? kazdy ma jakistam system wartosci i umiejetnosci. wszystko zalezy od predyspozycji mozgu.
moze inaczej: czlowiek ma zasade, ze nie oszukuje w kwestii finansowej, nie kradnie, nie podbiera etc, ale to nie jest cecha charakteru, to jest raczej wynik jego natury ludzkiej, pewnej 'abstrakcyjnej idei', ktora sam stworzyl -dlatego sam, bo inna jednostka moze miec juz inny wachlarz 'zasad'.
lecz znowu ten wachlarz nie wynika tylko z samej jednostki ale z jej przystosowania w spoleczenstwie. gdyby nie socjalizacja, czlowiek z pewnoscia nie osiagnalby 'odmiennego' rozumowania od reszty grupy.
'charakter' jest wazny w zyciu czlowieka, ale tak naprawde stoi na drugim, czy nawet na trzecim planie, bo glowna role gra socjalizacja. to dzieki socjalizacji wiemy, ze wchodzac do tramwaju, nie opuscimy spodni i nie nasiusiamy na sam srodek i tez dzieki socjalizacji, czujemy sie glupio w nowym otoczeniu -poniewaz szukamy systemu w jakim dziala dana grupa. gdybysmy uznali, ze wazniejszy jest charakter, cofnelibysmy sie w rozwoju kulturowym. poniewaz kultura jest naturalnym 'dzieckiem' socjalizacji.


p.s. Fresa, to nic osobistego, po prostu 'posluzylam' sie Twoim cytatem

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Napisane przez Hultaj

Ja tam obstawiam jednak, że charakterek własny przede wszystkim, i basta.

Oj tak, w moim przypadku widać to genialnie Bardzo mało cech odziedziczyłam po mamie, więcej po babci (bałaganiarstwo) i zdecydowanie najwięcej po prababci Począwszy od upodobań, po zainteresowania czy pyskatość. Po mamie odziedziczyłam głównie wygląd i to, że jednak by komuś awanturę zrobić, muszę się przemóc

A mama próbowała we mnie wpoić zamiłowanie do porządku, do uległości, do dzisiaj chciałaby, bym przypominała ją, bo też tak mnie wychowywała. A tu klops, różnimy się bardzo, zdołała mi wpoić jedynie to, do czego sama miałam przekonanie Tak wiec charakterek wziął górę zdecydowanie

Aczkolwiek nie umniejszam roli wychowywania, rodzic MUSI wychowywać potomstwo, nie może zostawić go samopas.

[201803290936]

Napisane przez YenneferD

(...)

I wydaje mi się, z własnych obserwacji, sama nie mam dzieci jeszcze, że żadne dziecko z rodzeństwa nie jest wychowywane tak samo. Na pierwszym dziecku rodzice sie z reguły uczą, następne ma np. więcej swobody albo może mieć narzucane ograniczenia wynikające z obaw rodziców, bo starsze dziecko zawiodło zaufanie i sie sparzyli. Rodzice też się przecież zmieniają

Kurde, masz rację. Wcześniej napisałam, że teoretycznie miałam takie same wychowanie, jak moje rodzeństwo, ale to nieprawda. Jesteśmy w różnym wieku, rodzice byli na różnym etapie swojego rozwoju, życia, gdy mieli nas - każdy otrzymał coś innego, czasami to samo, ale jest dużo różnic. Rodzicom często się wydaje, że wszystkich traktują "po równo" (albo nie chcą się przyznać, że jest inaczej), ale z boku całkiem to inaczej wygląda. Mój brat nie ponosił najczęściej konsekwencji swoich czynów, zachowań, a ja wręcz przeciwnie - jak była kara, to była. I całkiem inne wartości i podejście do pewnych spraw mamy. To samo moje siostry. Rzeczywiście: nigdy nie wychowuje się dzieci w 100% tak samo; różnice mogą być większe (czasami bardzo duże) lub mniejsze, ale zawsze jakieś są.

[Fresa]

Napisane przez Ankalime

ale coz z tego, ze masz swoje zasady? kazdy ma jakistam system wartosci i umiejetnosci. wszystko zalezy od predyspozycji mozgu.
moze inaczej: czlowiek ma zasade, ze nie oszukuje w kwestii finansowej, nie kradnie, nie podbiera etc, ale to nie jest cecha charakteru, to jest raczej wynik jego natury ludzkiej, pewnej 'abstrakcyjnej idei', ktora sam stworzyl -dlatego sam, bo inna jednostka moze miec juz inny wachlarz 'zasad'.
lecz znowu ten wachlarz nie wynika tylko z samej jednostki ale z jej przystosowania w spoleczenstwie. gdyby nie socjalizacja, czlowiek z pewnoscia nie osiagnalby 'odmiennego' rozumowania od reszty grupy.
'charakter' jest wazny w zyciu czlowieka, ale tak naprawde stoi na drugim, czy nawet na trzecim planie, bo glowna role gra socjalizacja. to dzieki socjalizacji wiemy, ze wchodzac do tramwaju, nie opuscimy spodni i nie nasiusiamy na sam srodek i tez dzieki socjalizacji, czujemy sie glupio w nowym otoczeniu -poniewaz szukamy systemu w jakim dziala dana grupa. gdybysmy uznali, ze wazniejszy jest charakter, cofnelibysmy sie w rozwoju kulturowym. poniewaz kultura jest naturalnym 'dzieckiem' socjalizacji.


p.s. Fresa, to nic osobistego, po prostu 'posluzylam' sie Twoim cytatem

Socjalizacja na pewno nie gra pierwszych skrzypiec w tej orkiestrze.
Jest w pierwszym składzie, ale ustępuje miejsca charakterowi.

Sorki, ale co z tego, że wiemy, że wchodząc do tramwaju nie ściągamy spodni, bo ktoś nas tego kiedyś nauczył? ktoś będzie chciał, bo ma wypaczony charakterek, to nie tylko spodnie ale i majtasy ściągnie.

A mówiąc o zasadach, nie miałam na myśli takich, jakich przykłady przytaczasz, bo te są oczywiste jak 2x2=4


A odnośnie tego, że każdy ma swoje zasady i swój system wartości, to się nie zgadzam. Są ludzie, dla których słowo: zasada, to czysta abstrakcja.