gdy miłość staje się nienawiścią

[magda1804]

Opowiem Wam moją historię

Miałam 17lat jak go poznałam. On 21. Myślałam, że nasza miłość będzie trwała wiecznie. Kiedy go widziałam miałam dreszcze na ciele, a serce biło niczym oszalałe. Był dla mnie przyjacielem, kochankiem, moją drugą połówką. To zafascynowanie trwało jakieś trzy lata, dopóki nie wyjechaliśmy za granicę. Po ukończeniu szkoły postanowiłam wyprowadzić się z domu i zacząć z nim normalne życie we dwoje. Pojechaliśmy do Anglii. Tam zaczęło się między nami psuć, bo on uroił sobie, że zostawię go dla innego. Byłam zrozpaczona. To co zrobiłam, teraz tak myślę, było efektem desperacji i strachu przed tym, że się rozstaniemy. Namówiłam go, żebyśmy postarali się o dziecko.

Byłam w ciąży w wieku 20lat. Wszystko wskazywało, że będzie dobrze, między nami było lepiej. Myśl o dziecku naprawdę nas zbliżyła. Jednak bajka nie skończyła się szczęśliwie. Dwa dni po terminie moje dziecko jeszcze w łonie, przestało oddychać- urodziło się martwe. Tą tragedię bardzo źle przeżyliśmy oboje. Trauma trwa chyba jeszcze do dziś, a to już ponad 3lata.

Wróciliśmy do kraju, zupełnie odmienieni. On później zaczął częściej pić i źle zachowywać się w stosunku do mnie. Przez trzy lata nasz związek odbijał się od dna ku górze. Pomimo tego ciągle byliśmy razem i myśleliśmy o wspólnej przyszłości.

Tego roku już na początku stycznia poczułam ogromną chęć posiadania dziecka, zresztą on też. Powiedział, że chce mieć ze mną dziecko, chce bym była jego żoną. Staraliśmy się o i po trzech miesiącach zaszłam w ciążę. Kiedy on się o tym dowiedział- dosłownie płakał z radości-a ja zaczęłam się bać. Nie o to co będzie tym razem z dzieckiem, ale o to co będzie z nami.

Teraz mam 24lata i zaczynam czwarty miesiąc ciąży, a relacje między nami są tragiczne. Od ponad miesiąca nie śpimy razem, każdy ma swój pokój. Tematy do rozmów skończyły się. On woli kolegów, z którymi spędza więcej czasu, a ja może przesadnie zazdrosna ciągle robię mu o to awantury. Czasami zastanawiam się czy to ze mną jest wszystko ok? Ale czy jest to normalne, że facet, którego ciężarna kobieta siedzi w domu, wychodzi wieczorem o 20, 21h do kolegów i wraca czasami o 24, 1h? Że wysługuje się mną, chcą tylko, abym go "karmiła", sprzątała po nim, bo on nic nie robi? Nawet nie mam już ochoty na seks z nim. Czasami, kiedy chce się do niego przytulić bezinteresownie-on uważa to za moment dobry na seks. Nie wiem dlaczego, ale ja w takim momencie czuje, że on chce tylko rozładować napięcie. Kiedy mu odmawiam-on się obraża i jest to kolejny powód do tego, aby ze mną nie przebywać. Kiedy mu ulegnę- czuje się okrutnie, jak przedmiot, nienawidzę go w takim momencie za to co robi.

Przychodzą chwile, kiedy myślę sobie, że nie chcę tego dziecka, że zrobiłam największy błąd w życiu.... Nie wiem jak to będzie dalej:-[ Już dość łez wylałam i nie mam siły więcej.

Dziś jest święto Boże Ciało. On śpi, ja piszę. Właśnie zastanawiam się jak mam spędzić ten dzień...? Pojadę do rodziców zanim się obudzi, wróce wieczorem, a jego pewnie nie będzie, bo BĘDZIE u kolegi! Zawsze jest tak samo, już nie wiem co mam robić

[a2fc2be9cd8d1027f8cb90d936276c49cf807c7d_655950424f87d]

Napisane przez magda1804

Pojechaliśmy do Anglii. Tam zaczęło się między nami psuć, bo on uroił sobie, że zostawię go dla innego. Byłam zrozpaczona. To co zrobiłam, teraz tak myślę, było efektem desperacji i strachu przed tym, że się rozstaniemy. Namówiłam go, żebyśmy postarali się o dziecko.

Przykro mi z powodu straty pierwszego dziecka
Ale źle, że decydowałaś się na nie z takich powodów, jak strach przed rozstaniem.

Napisane przez magda1804

Wróciliśmy do kraju, zupełnie odmienieni. On później zaczął częściej pić i źle zachowywać się w stosunku do mnie. Przez trzy lata nasz związek odbijał się od dna ku górze. Pomimo tego ciągle byliśmy razem i myśleliśmy o wspólnej przyszłości.
Tego roku już na początku stycznia poczułam ogromną chęć posiadania dziecka, zresztą on też. Powiedział, że chce mieć ze mną dziecko, chce bym była jego żoną. Staraliśmy się o i po trzech miesiącach zaszłam w ciążę. Kiedy on się o tym dowiedział- dosłownie płakał z radości-a ja zaczęłam się bać. Nie o to co będzie tym razem z dzieckiem, ale o to co będzie z nami.

Drugi razy popełniłaś ten sam błąd - zdecydowałaś się na dziecko, chociaż było między Wami źle. Skoro za pierwszym razem się jakoś szczególnie nie polepszyło, to czemu teraz miałoby się odmienić?

Napisane przez magda1804

Teraz mam 24lata i zaczynam czwarty miesiąc ciąży, a relacje między nami są tragiczne. Od ponad miesiąca nie śpimy razem, każdy ma swój pokój. Tematy do rozmów skończyły się. On woli kolegów, z którymi spędza więcej czasu, a ja może przesadnie zazdrosna ciągle robię mu o to awantury. Czasami zastanawiam się czy to ze mną jest wszystko ok? Ale czy jest to normalne, że facet, którego ciężarna kobieta siedzi w domu, wychodzi wieczorem o 20, 21h do kolegów i wraca czasami o 24, 1h? Że wysługuje się mną, chcą tylko, abym go "karmiła", sprzątała po nim, bo on nic nie robi? Nawet nie mam już ochoty na seks z nim. Czasami, kiedy chce się do niego przytulić bezinteresownie-on uważa to za moment dobry na seks. Nie wiem dlaczego, ale ja w takim momencie czuje, że on chce tylko rozładować napięcie. Kiedy mu odmawiam-on się obraża i jest to kolejny powód do tego, aby ze mną nie przebywać. Kiedy mu ulegnę- czuje się okrutnie, jak przedmiot, nienawidzę go w takim momencie za to co robi.

Nie, to nie jest normalne Naprawdę chcesz spędzić życie z takim facetem? Przecież on Cię nie szanuje...

Edit: Teraz doczytałam tytuł. Twoja miłość do niego stała się nienawiścią, tak? To tym bardziej nie widzę przyszłości dla tego związku. Tylko dziecka szkoda...

[suszarka]

wybacz ale masz co chciałaś.


ps. a chęć posiadania to można mieć nowych butów, sukienki czy samochodu.
a do dziecka trzeba dojrzeć.


dzizas!

[magda1804]

suszarka a Ty masz dziecko? "dojrzałaś" do tego?

[madana]

Jak dla mnie chore jest łączenie od razu "chce, abyś została moją żoną" z dzieckiem- nie w tym wieku. W sumie trochę na własne życzenie wpakowałaś się w taki układ, oboje jesteście niedojrzali i to mocno.

Uprzedzę twoje pytanie: tak, do dziecka dojrzałam, bo urodziłam je 5 lat po ślubie, mam 2 dzieci.

[cava]

Napisane przez madana

Uprzedzę twoje pytanie: tak, do dziecka dojrzałam, bo urodziłam je 5 lat po ślubie, mam 2 dzieci.

O, to tak jak ja tez pierwsze 5 lat po ślubie.
A kiedy urodziłąś 2gie? Ja w 2 lata po pierwszym.


Magda1840
Nie wiem co ci poradzić.
bardzo ci współczuję, bo niestety ale jesteś ofiara pierwszej miłości.
Bez potrzeby uroiłaś sobie na początku, ze to ten jeden jedyny po grób, bez potrzeby strałaś się go zatrzymać za wszelką cenę i na dziecko. Ale to jest tak samo jego wina, bez potrezby z Tobą został i decydował się na ojcostwo z Tobą.
Powinniście wtedy się rozejść i układac sobie życie z innymi partnerami bogatsi o doświadczenia pierwszego związku.
No ale teraz to łatwo gadać, jest co jest i jest źle.

bardzo ci współczuję straty pierwszego dziecka w tak wysokiej ciąży. nawet sobie nie wyobrażam co się wtedy czuje, choć tez zdarzyło mi się poronić. Ale to jednaj wielka różnica czy roni się w pierwszym trymestrze gdy właściwie jeszcze nie poczuło się tak właściwie matka i ciąza jest bardziej abstrakcją niż uświadomionym macierzyństwem czy nosi całą ciąże i rodzi.

Nie wiem co Ci poradzić. Myślę, że zostając ze sobą, zatrzasnęliście sobie szanse na dojrzenie i nabranie doświadczenia. Myślę, ze oboje nie nauczyliście się, ze w związku najważniejsza jest wzajemność i obopólne działanie na kożyść wspólnoty związku.
Tego wam chyba brakuje.

Czy masz jakąś rodzinę na która mogłabyś liczyć?
Czy pracujesz? czy on pracuje?

[suszarka]

Napisane przez magda1804

suszarka a Ty masz dziecko? "dojrzałaś" do tego?

nie, nie mam bo nie czuje się na tyle dojrzała by je mieć. proste, prawda?

uważasz, że to dojrzałe zrobić sobie dziecko z facetem z którym Ci się nie układa, bo może zacznie się układać?

[madana]

O, to tak jak ja tez pierwsze 5 lat po ślubie.
A kiedy urodziłąś 2gie? Ja w 2 lata po pierwszym.

-

4 lata po pierwszym

A założycielka wątku padła ofiarą, jakże częstej wśród młodych kobiet iluzji: miłość to bicie serca, to rozbuchane emocje, motyle, dreszcze itp.- a to nie miłość, to ostra faza zauroczenia, oczarowania drugą osobą. I jeśli związek (nie mówiąc już o dziecku) buduje się tylko na tym, to często tak to się kończy. Do związku trzeba, po prostu trzeba pomyślunku, zobaczenia wad partnera, gdyby spojrzała z boku, zauważyłaby, że to niedojrzały chłoptyś, który poza sprawnym fiutem niewiele więcej prezentuje.

[cava]

Napisane przez suszarka

nie, nie mam bo nie czuje się na tyle dojrzała by je mieć. proste, prawda?

uważasz, że to dojrzałe zrobić sobie dziecko z facetem z którym Ci się nie układa, bo może zacznie się układać?

Suszarka, teraz i tak jest za późno. Owszem, można czuć chęć posiadania dziecka. i to taką, ze aż człowieka boli, ssie jak w głodzie. I to jest niezależne od dojrzałości psychicznej, stanu majątkowego.

dziewczyna ma sytuację tragiczną i jest w ciaży, wiec bez sensu jeszcze jej skakać po głowie, bo to nie jest problem pietnastolaty która ma ochotę wyskoczyć z majt,tylko kobieta jest w przysłowiowej "czarnej dupie" i nie wie co zrobić TERAZ
Potrzebuje pomocy i wsparcia , na kopy otrzeźwiające jest już i tak za późno

[klempaa]

Autorko, to że bezsensownie pograłaś to już wiesz (mam nadzieję). Teraz powinnaś odejść od tego faceta, pójść do sądu po alimenty na dziecko. Nie ma tu innej opcji.

Aha, i wbij sobie do głowy: to nie ten na zawsze, nie ten jedyny. No chyba, ze Ci taki stan rzeczy odpowiada.

[mpt]

Napisane przez magda1804

Dziś jest święto Boże Ciało. On śpi, ja piszę. Właśnie zastanawiam się jak mam spędzić ten dzień...? Pojadę do rodziców zanim się obudzi, wróce wieczorem, a jego pewnie nie będzie, bo BĘDZIE u kolegi! Zawsze jest tak samo, już nie wiem co mam robić

To może zamiast uciekać zostań i porozmawiaj z nim? Wreszcie na poważnie i spokojnie. Dziecko to nie jest powód żeby być ze sobą na siłę, od początku popełniliście ten błąd traktując ciążę jak rozrywkę i oderwanie od rutyny. Teraz czas zacząć pracować nad związkiem zamiast szukać tematów zastępczych typu "dziecko". Zostań i porozmawiaj, zdecydujcie, co teraz z Wami będzie.

[madana]

Napisane przez mpt

To może zamiast uciekać zostań i porozmawiaj z nim? Wreszcie na poważnie i spokojnie. Dziecko to nie jest powód żeby być ze sobą na siłę, od początku popełniliście ten błąd traktując ciążę jak rozrywkę i oderwanie od rutyny. Teraz czas zacząć pracować nad związkiem zamiast szukać tematów zastępczych typu "dziecko". Zostań i porozmawiaj, zdecydujcie, co teraz z Wami będzie.

- mądra i sensowna rada, bo wymaga użycia rozumu, a nie tylko rozbuchanych emocji. Mam pytanie: czy wy w ogóle rozmawiacie ze sobą? Ale rozmawiacie, a nie wymieniacie komunikaty socjalno-bytowe. Czy ustalaliście podział obowiązków i pracy w waszym związku? Kto za co odpowiada, kto i co robi? Na ile pozwalacie sobie na tzw. margines wolności w związku itp. - czy też był tylko emocjonalny spontan: my się kochamy, chcemy dzidziusia ?

[klempaa]

Napisane przez madana

- mądra i sensowna rada, bo wymaga użycia rozumu, a nie tylko rozbuchanych emocji. Mam pytanie: czy wy w ogóle rozmawiacie ze sobą? Ale rozmawiacie, a nie wymieniacie komunikaty socjalno-bytowe. Czy ustalaliście podział obowiązków i pracy w waszym związku? Kto za co odpowiada, kto i co robi? Na ile pozwalacie sobie na tzw. margines wolności w związku itp. - czy też był tylko emocjonalny spontan: my się kochamy, chcemy dzidziusia ?

O własnie- mnie to tez intryguje

[suszarka]

Napisane przez cava

Suszarka, teraz i tak jest za późno. Owszem, można czuć chęć posiadania dziecka. i to taką, ze aż człowieka boli, ssie jak w głodzie. I to jest niezależne od dojrzałości psychicznej, stanu majątkowego.

dziewczyna ma sytuację tragiczną i jest w ciaży, wiec bez sensu jeszcze jej skakać po głowie, bo to nie jest problem pietnastolaty która ma ochotę wyskoczyć z majt,tylko kobieta jest w przysłowiowej "czarnej dupie" i nie wie co zrobić TERAZ
Potrzebuje pomocy i wsparcia , na kopy otrzeźwiające jest już i tak za późno

ja się zgadzam Cava, że marna ze mnie w tym wątku siostra miłosierdzia. Wiem, że za późno na kopy, acz, dla mnie ta sytuacja jest nie pojęta, może dlatego, że takowej chęci posiadania dziecka o jakiej piszesz nie doświadczyłam.

[fleur05]

Ja nie rozumiem tylko jednej rzeczy. Gość olewa swoją kobietę, gdy ta go najbardziej potrzebuje, przecież to właśnie ciążę powinno się razem przeżywać. Wątpię, żeby go nagle piorun trafił i go zmienił w złego człowieka. Już wcześniej musiał odstawiać niezłe akcje. Przecież widać, że to facet bez wyższych uczuć. (Nie tłumacz go).
Naprawdę nie wiedziałaś, kogo wybierasz na ojca dziecka?
Dziecko to jest istota żywa, nie recepta na sypiący się związek!!!

[klempaa]

Napisane przez fleur05

Ja nie rozumiem tylko jednej rzeczy. Gość olewa swoją kobietę, gdy ta go najbardziej potrzebuje, przecież to właśnie ciążę powinno się razem przeżywać. Wątpię, żeby go nagle piorun trafił i go zmienił w złego człowieka. Już wcześniej musiał odstawiać niezłe akcje. Przecież widać, że to facet bez wyższych uczuć. (Nie tłumacz go).
Naprawdę nie wiedziałaś, kogo wybierasz na ojca dziecka?
Dziecko to jest istota żywa, nie recepta na sypiący się związek!!!

Nie no, przecież ona napisała, ze psuć to się zaczęło juz dawno.
Tylko dziecko miało być cudownym lekarstwem na to wszystko

[201803290936]

Napisane przez madana

Jak dla mnie chore jest łączenie od razu "chce, abyś została moją żoną" z dzieckiem- nie w tym wieku. W sumie trochę na własne życzenie wpakowałaś się w taki układ, oboje jesteście niedojrzali i to mocno.

Uprzedzę twoje pytanie: tak, do dziecka dojrzałam, bo urodziłam je 5 lat po ślubie, mam 2 dzieci.

Święte słowa.

---------- Dopisano o 11:04 ---------- Poprzedni post napisano o 11:02 ----------

Napisane przez madana

- mądra i sensowna rada, bo wymaga użycia rozumu, a nie tylko rozbuchanych emocji. Mam pytanie: czy wy w ogóle rozmawiacie ze sobą? Ale rozmawiacie, a nie wymieniacie komunikaty socjalno-bytowe. Czy ustalaliście podział obowiązków i pracy w waszym związku? Kto za co odpowiada, kto i co robi? Na ile pozwalacie sobie na tzw. margines wolności w związku itp. - czy też był tylko emocjonalny spontan: my się kochamy, chcemy dzidziusia ?

No właśnie?

[Lianca]

1. Porozmawiaj z nim
2. Nie pomoże rozmowa - wizyta u psychologa na terapii dla par
3. Nie pomoże? alimenty i układasz życie od nowa

[muszynianka]

Szczerze to moim zdaniem on się nie zmieni i szkoda czasu na rozmowę. Dobitnie pokazał jak bardzo w nosie ma twoje uczucia. Może terapią szokową coś go ruszy, bo gadać to możecie bez końca i nic z tego w jego przypadku może nie wyniknąć. To wzięliście ten ślub czy nie? Możesz starać się o rozwód z orzekaniem o jego winie...

[platekrozy]

Niestety coraz więcej zauważa się ''dzieci na zgodę''.Dziecko to nie zabawa,trzeba być pewnym,że się je chce,a najważniejsze,żeby w doum była miłość,inaczej dziecko ma okropne warunki do dorastania.

Co do Twojej sprawy poważna rozmowa,którą za Ciebie nikt nie wykona.

[Lianca]

Jak terapia nie pomoże... musisz zacząć od nowa... to jest wykonalne. Najwyżej będziesz kontynuować terapię indywidualnie ucząc się odnaleźć w nowej sytuacji życiowej.

[muszynianka]

No tylko ja terapię zaczęłabym "na odległość" w sensie wyprowadziłabym się i wtedy poszła na terapię. Bo to co się dzieje w waszym domu... jest bardzo niezdrowe dla twojego zdrowia psychicznego.

[magda1804]

Napisane przez madana

Jak dla mnie chore jest łączenie od razu "chce, abyś została moją żoną" z dzieckiem- nie w tym wieku. W sumie trochę na własne życzenie wpakowałaś się w taki układ, oboje jesteście niedojrzali i to mocno.

Uprzedzę twoje pytanie: tak, do dziecka dojrzałam, bo urodziłam je 5 lat po ślubie, mam 2 dzieci.

czy wiek 24lata to zbyt wczesnie? temat pierwszej ciazy zostawmy w spokoju. Teraz dziecko NIE MIAŁO BYĆ "LEKARSTWEM" na problemy w zwiazku. To nie tak. W zyciu czlowieka kiedys przychodzi taki moment, gdy czujesz brak sensu istnienia- ja tak mialam. Za pare dni koncze studia, mam prace, mieszkanie, moje zycie bylo tak monotonne,ze przenikalo mi przez palce.Potrzebowalam daleszego celu. To chyba zrozumiale, ze DOJRZAŁAM do tego, aby miec dziecko.

Dla informacji małzenstwem nie jestesmy.

Czy ktos z Was przezyl kiedys toksyczna milosc? Wiem jak latwo daje sie rady innym, bo sama dobrze sprawdzam sie w roli psychologa, ale jak trudno jest doradzic sobie i sluchac swoich rad!

Przyznam szczerze, ze nie wiem po co wogole napisalam ten post. Po to aby wzbudzic litosc-NIE, aby poszukac pocieszenia-NIE, nie mam zamiaru tez czytac, jak ktos probuje mnie umoralniac bo dobrze wiem ze zle robie. Napisalam tego posta chyba tylko po to aby moc sie wygadac.

Dzieki dziewczyny

[Lianca]

Też racja... zwłaszcza, że jesteś w ciąży i do tego niestety pierwsza była zagrożona... izoluj się od stresu... na tyle ile się da... i myśl głównie o dziecku...
istnieje mała szansa, że jak straci to się opamięta... ale niewielka

[klempaa]

Napisane przez magda1804

czy wiek 24lata to zbyt wczesnie? temat pierwszej ciazy zostawmy w spokoju. Teraz dziecko NIE MIAŁO BYĆ "LEKARSTWEM" na problemy w zwiazku. To nie tak. W zyciu czlowieka kiedys przychodzi taki moment, gdy czujesz brak sensu istnienia- ja tak mialam. Za pare dni koncze studia, mam prace, mieszkanie, moje zycie bylo tak monotonne,ze przenikalo mi przez palce.Potrzebowalam daleszego celu. To chyba zrozumiale, ze DOJRZAŁAM do tego, aby miec dziecko.

Dla informacji małzenstwem nie jestesmy.

Czy ktos z Was przezyl kiedys toksyczna milosc? Wiem jak latwo daje sie rady innym, bo sama dobrze sprawdzam sie w roli psychologa, ale jak trudno jest doradzic sobie i sluchac swoich rad!

Przyznam szczerze, ze nie wiem po co wogole napisalam ten post. Po to aby wzbudzic litosc-NIE, aby poszukac pocieszenia-NIE, nie mam zamiaru tez czytac, jak ktos probuje mnie umoralniac bo dobrze wiem ze zle robie. Napisalam tego posta chyba tylko po to aby moc sie wygadac.

Dzieki dziewczyny

To zamiast myslec macicą trzeba było ruszyc głową, a nie pakowac sie w dziecko z facetem, który naduzywa alkoholu i cię źle traktuje.
Tak.

[Maripossa]

Napisane przez magda1804

czy wiek 24lata to zbyt wczesnie? temat pierwszej ciazy zostawmy w spokoju. Teraz dziecko NIE MIAŁO BYĆ "LEKARSTWEM" na problemy w zwiazku. To nie tak. W zyciu czlowieka kiedys przychodzi taki moment, gdy czujesz brak sensu istnienia- ja tak mialam. Za pare dni koncze studia, mam prace, mieszkanie, moje zycie bylo tak monotonne,ze przenikalo mi przez palce.Potrzebowalam daleszego celu. To chyba zrozumiale, ze DOJRZAŁAM do tego, aby miec dziecko.

Dla informacji małzenstwem nie jestesmy.

Czy ktos z Was przezyl kiedys toksyczna milosc? Wiem jak latwo daje sie rady innym, bo sama dobrze sprawdzam sie w roli psychologa, ale jak trudno jest doradzic sobie i sluchac swoich rad!

Przyznam szczerze, ze nie wiem po co wogole napisalam ten post. Po to aby wzbudzic litosc-NIE, aby poszukac pocieszenia-NIE, nie mam zamiaru tez czytac, jak ktos probuje mnie umoralniac bo dobrze wiem ze zle robie. Napisalam tego posta chyba tylko po to aby moc sie wygadac.

Dzieki dziewczyny

tak, przezylam, i to baaardzo dluga. na szczescie potrafilam znalesc tyle sily by odejsc dla SWOJEGO dobra i Tobie tez to radze.

[QueenBlair]

Kochana

Co się stało to się nie odstanie.
Jednak możesz zawalczyć o lepsze jutro dla siebie i dziecka.
Jesteś młodą kobietą, masz całe życie jeszcze przed sobą.

[madana]

Magda, twój błąd polegał na tym, że zdecydowałaś się na dziecko z pijącym facetem, który ma w nosie twoje potrzeby, to , że namawiał cię na dziecko oznaczało tylko: daj się bzyknąć. I tak masz do przodu: odejdzie ci z głowy problem rozwodu, podaj pana o alimenty i buduj swoje życie od nowa, a na przyszłość oddzielaj emocje od miłości, miłość to także, ale nie tylko emocje.

[201803290936]

Napisane przez madana

Magda, twój błąd polegał na tym, że zdecydowałaś się na dziecko z pijącym facetem, który ma w nosie twoje potrzeby, to , że namawiał cię na dziecko oznaczało tylko: daj się bzyknąć. I tak masz do przodu: odejdzie ci z głowy problem rozwodu, podaj pana o alimenty i buduj swoje życie od nowa, a na przyszłość oddzielaj emocje od miłości, miłość to także, ale nie tylko emocje.

Amen.

[Matka Dyrektorka]

Fajnie sie wytyka cudze błędy i mówi te wszystkie "ja bym nigdy itp" . Ludzie popełniają pomyłki, mylą się w tym co dla nich dobre i błędnie oceniają innych. Przeważająca większość nie jest super- nieomylna.

Porozmawiać. Sa małe szanse ze jest tu jeszcze co ratowac, ale bądź co bądź pozostaje ojcem Twojego dziecka. Zdystansowac się, masz mozliwość wyprowadzki?

Dziecko to nie tylko on, połowa jest Tobą, myśl o tej swojej połówce