Problem z mężem i przeprowadzką

[Kfiatuszek1987]

Witam! Z góry przepraszam jeśli umieściłam temat w złym dziale ale robie to pierwszy raz.
Drogie wizażanki potrzebuje wasze pomocy. Postaram się jak najzwięźlej opisać problem.
Mam męża i córeczkę 2 letnią. Mój problem polega między innymi na miejscu zamieszkania. Ja i mąż pochodzimy z różnych miejscowości. Zaraz po porodzie mieszkaliśmy u babci mężą (ona przepisała na niego mieszkanie ale nadal w nim mieszka). Mieszkanie z babcią nie za bardzo nam wyszło, bo ona starsza kobieta, ma swoje dziwactwa itd więc stwierdziliśmy że nie bardzo (tzn bardziej ja to stwierdziłam bo mąż był całymi dniami i nocami w pracy). Już podczas mieszkania z babcią zauważyłam że z moim mężem nie dzieje sie dobrze. Całymi dniami był w pracy, na noce często nie wracał bez wyjaśnienia itd. Ja sama (no niby z babcią ale ona bardziej przeszkadzała niż pomagała) z malutkim dzieckiem, za oknem zima, mróz no koszmar poprostu ale dawałam radę. Po którejś z kolei nocy gdy mój mąż nie wrócił stwierdziłam ze nie ma to sensu, że nie będę siedziała sama całymi dniami i nocami. Po długich rozmowach postanowiliśmy wyjechać do mojej rodzinnej miejscowości. Wynajęliśmy mieszkanie, mąż znalazł prace ja pracuje no ogólnie finansowo jest ok. Z dzieckiem zostaje moja mama gdy ja jestem w pracy. Zmieniliśmy towarzystwo, wszystko niby zaczęło się układać z tym że mój mąż coraz bardziej staje się dziwny... Nie interesuje się nami prawie wcale, dzieckiem wogóle. Mała się go czasem boi. O wszystko ma do mnie pretensje, ciągle słyszę ze przeze mnie sie przeprowadził do jakiejś dziury i że ma dosyć, że tu mieszkają sami idioci a jak czasem zostanie sam z dzieckiem to co chwile dostaje telefon żebym mu powiedziała ile ma mi płacić alimentów bo on z tym dzieckiem siedział nie będzie. Poza tym to on każdą wolną chwile przesypia. Dla mnie o aż nie do pomyślenia żeby non stop spać, no ale ok niech się wysypia. Czasem się śmieje że jest jak dziecko bo budzi się tylko na jedzenie. Proszę go od dłuzszego czasu żeby poszedł zrobić badania ale on konsekwentnie idzie w zaparte i mówi że nie pójdzie bo nic mu to nie da. Poza tym mam wrażenie że on ciągle szuka jakiś wrażeń, jakiś emocji których takie normalne życie z nami mu nie dostarcza, czasem jest taki meeega pobudzony, siedzi przed komputerem i non stop pisze oferty dla klientów i w kółko te same. Ma problemy z organizacją czasu przez to że większość dnia przesypia, jest bardzo nerwowy i rozdrażniony aż czasem nie wiem jak mam się do niego odezwać, bo co nie powiem to jest awantura. Ma problem z tym nawet żeby się ubrać do pracy (tzn dzwoni do mnie jak ja jestem w pracy z awanturą gdzie on ma ubrania do pracy). Staram się jak mogę żeby wszystko było dobrze a on ciągle ma jakieś pretensje do mnie. Ostatnio gdy chciałam z nim porozmawiać że widze że dzieje się z nim coś złego powiedział mi że ma problem ale nie będzie mi mówił bo mi nie ufa. W złości też powiedział mi że żałuję że się w ogóle w życiu spotkaliśmy i że dla mnie zostawił mamę i babcię.
Dziś oświadczył mi że nie wytrzyma tu mieszkać i że się wyprowadza i że jak chce to żebyśmy wyprowadziły się z nim. Ja nawet bym już była skłonna się wyprowadzić, rzucić prace ale raczej wydaje mi się że przeprowadzka tu za bardzo nie pomoże, bo u niego w miejscowości łatwiej nam nie będzie (droższe mieszkania i odeszłaby nam moja pensja)więc dojdą nowe stresy związane z utrzymaniem. Bioję się też trochę przeprowadzki że znowu zostanę sama jak palec, u niego na nikogo nie mogę liczyć (na niego też nie), że ktoś np zostanie na chwile z dzieckiem, że on zrobi zakupy itp.
Najbardziej jednak boję się o niego bo to nie jest normalne zachowanie. Czy przeprowadzka może coś zmienić?
Dodam że u mnie w miejscowości ma kolegów, często się z nimi spotyka ogólnie nie jest tak że zmuszam go żeby siedział w domu albo że siedzi sam jak palec.
Proszę pomóżcie mi o co w tym może chodzić....

[201605041146]

Ty się zastanawiasz czy przeprowadzka pomoże?! Kobieto on Ci powiedział, że żałuje że cię spotkał i nie chce dziecka i że ci nie ufa ( a to podstawa każdego zdrowego związku). Zamiast się zastanawiać co mu się dzieje, kopnij pana w 4 litery, następnie sprawa o alimenty i rozwód.

Ślepa jesteś że nie widzisz, że on nie chce być z wami? Poza tym nie wracanie na noc bez wyjasnienia, w małżeństwie nie ma niedomówień, no ale wasza ,,relacja,, to jakaś komedia. Nie sądzisz, że te noce w które nie wracał do domu , w którym była żona i dziecko, spędził u innej kobiety? aż taka naiwna jesteś?

Co twoi rodzice na to?

Chyba nie chcesz swojemu dziecku spaczyć wzorca rodziny na przyszłość? Przemyśl sprawę, bo jak narazie to do ciebie nie dochodzi nic.

Jestem w szoku, jak można godzić się na takie poniżanie i jeszcze zastanawiać się , jak panu zrobic dobrze. Szkoda tylko dziecka, że ma za rodziców 2 nieodpowiedzialne i niedojrzałe osoby

[Jenna__]

A kochasz go jeszcze? Jeśli nie, to nawet się nie zastanawiaj, tylko zostań tam, gdzie jesteś. Właściwie z męża nic nie masz. Nie pomaga Ci w niczym, nie chce zajmować się dzieckiem. Śmiem twierdzić, że nawet nie lubi dzieci. Dziwna sytuacja, ja bym chyba nie wytrzymała. Coś jest nie tak z Twoim mężem, a niedługo dojdzie do tego, że zaczniesz szukać winy w sobie. I się zagnębisz. Po co Ci to? Jeśli mąż nie zacznie się starać, nie zrobi czegoś z tym ciągłym spaniem, to daj sobie z nim spokój.

[evela28]

przeprowadzka nic nie zmieni tzn wrócicie do tego co było
jeśli babcia zapisała mu dom zapewne oczekuje opieki w zamian,a ciężko to robić nie mieszkając z nim

mi to jakoś wygląda że mąż się znudził małzeństwem, ty robisz wszystko by mu dogodzić a on co daje w zamian

ja w takiej sytuacji zostałabym tam gdzie jestem a mąż niech wraca do babci i poczekać jak rozwinie się sytuacja, pomyśli zatęskni nie wiadomo
on cię niszczy psychicznie, widac ze czujesz się winna a mu się po prostu nie chce

[visionAM]

Najbardziej boisz się o niego?
Zacznij myśleć o sobie i dziecku, a nie o tym palancie Twoim mężu.
Wasze małżeństwo jest chore i toksyczne, a Twój mąż ma Ciebie i dziecko w głębokim poważaniu.
Mieszkaliście razem przed ślubem? Jak długo się znacie?
Na prawdę z całego serca Ci współczuję, dla mnie jedynym wyjściem z sytuacji byłby rozwód no i zdecydowanie powinnaś iść do psychologa.

[201605041146]

zresztą założę się, że dziecko było ,,wpadką,, a ślub w stylu ,, co ludzie powiedzą,, . Więc u nich ciąża = małżeństwo

[atatoja]

wiem, ze łatwo napisać, trudniej zrobić, ale.. uciekaj Wydaje mi się, ze nie ma o co walczyć w tym związku. Facet nie chce ani Ciebie a ni dziecka.

[malgosia27]

Napisane przez Kfiatuszek1987

Witam! Z góry przepraszam jeśli umieściłam temat w złym dziale ale robie to pierwszy raz.
Drogie wizażanki potrzebuje wasze pomocy. Postaram się jak najzwięźlej opisać problem.
Mam męża i córeczkę 2 letnią. Mój problem polega między innymi na miejscu zamieszkania. Ja i mąż pochodzimy z różnych miejscowości. Zaraz po porodzie mieszkaliśmy u babci mężą (ona przepisała na niego mieszkanie ale nadal w nim mieszka). Mieszkanie z babcią nie za bardzo nam wyszło, bo ona starsza kobieta, ma swoje dziwactwa itd więc stwierdziliśmy że nie bardzo (tzn bardziej ja to stwierdziłam bo mąż był całymi dniami i nocami w pracy). Już podczas mieszkania z babcią zauważyłam że z moim mężem nie dzieje sie dobrze. Całymi dniami był w pracy, na noce często nie wracał bez wyjaśnienia itd. Ja sama (no niby z babcią ale ona bardziej przeszkadzała niż pomagała) z malutkim dzieckiem, za oknem zima, mróz no koszmar poprostu ale dawałam radę. Po którejś z kolei nocy gdy mój mąż nie wrócił stwierdziłam ze nie ma to sensu, że nie będę siedziała sama całymi dniami i nocami. Po długich rozmowach postanowiliśmy wyjechać do mojej rodzinnej miejscowości. Wynajęliśmy mieszkanie, mąż znalazł prace ja pracuje no ogólnie finansowo jest ok. Z dzieckiem zostaje moja mama gdy ja jestem w pracy. Zmieniliśmy towarzystwo, wszystko niby zaczęło się układać z tym że mój mąż coraz bardziej staje się dziwny... Nie interesuje się nami prawie wcale, dzieckiem wogóle. Mała się go czasem boi. O wszystko ma do mnie pretensje, ciągle słyszę ze przeze mnie sie przeprowadził do jakiejś dziury i że ma dosyć, że tu mieszkają sami idioci a jak czasem zostanie sam z dzieckiem to co chwile dostaje telefon żebym mu powiedziała ile ma mi płacić alimentów bo on z tym dzieckiem siedział nie będzie. Poza tym to on każdą wolną chwile przesypia. Dla mnie o aż nie do pomyślenia żeby non stop spać, no ale ok niech się wysypia. Czasem się śmieje że jest jak dziecko bo budzi się tylko na jedzenie. Proszę go od dłuzszego czasu żeby poszedł zrobić badania ale on konsekwentnie idzie w zaparte i mówi że nie pójdzie bo nic mu to nie da. Poza tym mam wrażenie że on ciągle szuka jakiś wrażeń, jakiś emocji których takie normalne życie z nami mu nie dostarcza, czasem jest taki meeega pobudzony, siedzi przed komputerem i non stop pisze oferty dla klientów i w kółko te same. Ma problemy z organizacją czasu przez to że większość dnia przesypia, jest bardzo nerwowy i rozdrażniony aż czasem nie wiem jak mam się do niego odezwać, bo co nie powiem to jest awantura. Ma problem z tym nawet żeby się ubrać do pracy (tzn dzwoni do mnie jak ja jestem w pracy z awanturą gdzie on ma ubrania do pracy). Staram się jak mogę żeby wszystko było dobrze a on ciągle ma jakieś pretensje do mnie. Ostatnio gdy chciałam z nim porozmawiać że widze że dzieje się z nim coś złego powiedział mi że ma problem ale nie będzie mi mówił bo mi nie ufa. W złości też powiedział mi że żałuję że się w ogóle w życiu spotkaliśmy i że dla mnie zostawił mamę i babcię.
Dziś oświadczył mi że nie wytrzyma tu mieszkać i że się wyprowadza i że jak chce to żebyśmy wyprowadziły się z nim. Ja nawet bym już była skłonna się wyprowadzić, rzucić prace ale raczej wydaje mi się że przeprowadzka tu za bardzo nie pomoże, bo u niego w miejscowości łatwiej nam nie będzie (droższe mieszkania i odeszłaby nam moja pensja)więc dojdą nowe stresy związane z utrzymaniem. Bioję się też trochę przeprowadzki że znowu zostanę sama jak palec, u niego na nikogo nie mogę liczyć (na niego też nie), że ktoś np zostanie na chwile z dzieckiem, że on zrobi zakupy itp.
Najbardziej jednak boję się o niego bo to nie jest normalne zachowanie. Czy przeprowadzka może coś zmienić?
Dodam że u mnie w miejscowości ma kolegów, często się z nimi spotyka ogólnie nie jest tak że zmuszam go żeby siedział w domu albo że siedzi sam jak palec.
Proszę pomóżcie mi o co w tym może chodzić....

O jej,przykre jest to wszystko co piszesz .Ja na Twoim miejscu nie wyprowadzałabym się już nigdzie,a Twój mąż niech idzie gdzie chce.Może po kilku m-cznej rozłące on zrozumie co stracił,a jeśli nie to kij mu w ucho załóż sprawę rozwodową.Jeśli go kochasz będzie ciężko, bardzo ciężko,ale jeśli będziesz latać za nim z kąta w kąt będzie jeszcze gorzej.
Głowa do góry,trzymam kciuki za Ciebie i córcię,żeby Wam się udało.Miłość do dziecka jest najważniejsza,wiem ,bo sama mam dwie małe córki.

[atatoja]

Napisane przez anettka

zresztą założę się, że dziecko było ,,wpadką,, a ślub w stylu ,, co ludzie powiedzą,, . Więc u nich ciąża = małżeństwo

a co Ty jasnowidzem jesteś?? poza tym co ma piernik do wiatraka??? zachowaj takie komentarze dla siebie.

[michachacha]

Przeprowadzka nic nie da. On ewidentnie chce Ci dać do zrozumienia, że nie chce być już z Tobą i nie chce mieć nic wspólnego z dzieckiem. Relacja między wami jest bardzo dziwna. Jak byście byli znajomymi, a nie małżeństwem. Nie zdziwiłabym się jakby cię zdradzał. Ten związek dąży do samozagłady.

[bluebluesky]

Napisane przez Kfiatuszek1987

Witam! Z góry przepraszam jeśli umieściłam temat w złym dziale ale robie to pierwszy raz.
Drogie wizażanki potrzebuje wasze pomocy. Postaram się jak najzwięźlej opisać problem.
Mam męża i córeczkę 2 letnią. Mój problem polega między innymi na miejscu zamieszkania. Ja i mąż pochodzimy z różnych miejscowości. Zaraz po porodzie mieszkaliśmy u babci mężą (ona przepisała na niego mieszkanie ale nadal w nim mieszka). Mieszkanie z babcią nie za bardzo nam wyszło, bo ona starsza kobieta, ma swoje dziwactwa itd więc stwierdziliśmy że nie bardzo (tzn bardziej ja to stwierdziłam bo mąż był całymi dniami i nocami w pracy). Już podczas mieszkania z babcią zauważyłam że z moim mężem nie dzieje sie dobrze. Całymi dniami był w pracy, na noce często nie wracał bez wyjaśnienia itd. Ja sama (no niby z babcią ale ona bardziej przeszkadzała niż pomagała) z malutkim dzieckiem, za oknem zima, mróz no koszmar poprostu ale dawałam radę. Po którejś z kolei nocy gdy mój mąż nie wrócił stwierdziłam ze nie ma to sensu, że nie będę siedziała sama całymi dniami i nocami. Po długich rozmowach postanowiliśmy wyjechać do mojej rodzinnej miejscowości. Wynajęliśmy mieszkanie, mąż znalazł prace ja pracuje no ogólnie finansowo jest ok. Z dzieckiem zostaje moja mama gdy ja jestem w pracy. Zmieniliśmy towarzystwo, wszystko niby zaczęło się układać z tym że mój mąż coraz bardziej staje się dziwny... Nie interesuje się nami prawie wcale, dzieckiem wogóle. Mała się go czasem boi. O wszystko ma do mnie pretensje, ciągle słyszę ze przeze mnie sie przeprowadził do jakiejś dziury i że ma dosyć, że tu mieszkają sami idioci a jak czasem zostanie sam z dzieckiem to co chwile dostaje telefon żebym mu powiedziała ile ma mi płacić alimentów bo on z tym dzieckiem siedział nie będzie. Poza tym to on każdą wolną chwile przesypia. Dla mnie o aż nie do pomyślenia żeby non stop spać, no ale ok niech się wysypia. Czasem się śmieje że jest jak dziecko bo budzi się tylko na jedzenie. Proszę go od dłuzszego czasu żeby poszedł zrobić badania ale on konsekwentnie idzie w zaparte i mówi że nie pójdzie bo nic mu to nie da. Poza tym mam wrażenie że on ciągle szuka jakiś wrażeń, jakiś emocji których takie normalne życie z nami mu nie dostarcza, czasem jest taki meeega pobudzony, siedzi przed komputerem i non stop pisze oferty dla klientów i w kółko te same. Ma problemy z organizacją czasu przez to że większość dnia przesypia, jest bardzo nerwowy i rozdrażniony aż czasem nie wiem jak mam się do niego odezwać, bo co nie powiem to jest awantura. Ma problem z tym nawet żeby się ubrać do pracy (tzn dzwoni do mnie jak ja jestem w pracy z awanturą gdzie on ma ubrania do pracy). Staram się jak mogę żeby wszystko było dobrze a on ciągle ma jakieś pretensje do mnie. Ostatnio gdy chciałam z nim porozmawiać że widze że dzieje się z nim coś złego powiedział mi że ma problem ale nie będzie mi mówił bo mi nie ufa. W złości też powiedział mi że żałuję że się w ogóle w życiu spotkaliśmy i że dla mnie zostawił mamę i babcię.
Dziś oświadczył mi że nie wytrzyma tu mieszkać i że się wyprowadza i że jak chce to żebyśmy wyprowadziły się z nim. Ja nawet bym już była skłonna się wyprowadzić, rzucić prace ale raczej wydaje mi się że przeprowadzka tu za bardzo nie pomoże, bo u niego w miejscowości łatwiej nam nie będzie (droższe mieszkania i odeszłaby nam moja pensja)więc dojdą nowe stresy związane z utrzymaniem. Bioję się też trochę przeprowadzki że znowu zostanę sama jak palec, u niego na nikogo nie mogę liczyć (na niego też nie), że ktoś np zostanie na chwile z dzieckiem, że on zrobi zakupy itp.
Najbardziej jednak boję się o niego bo to nie jest normalne zachowanie. Czy przeprowadzka może coś zmienić?
Dodam że u mnie w miejscowości ma kolegów, często się z nimi spotyka ogólnie nie jest tak że zmuszam go żeby siedział w domu albo że siedzi sam jak palec.
Proszę pomóżcie mi o co w tym może chodzić....

Podkreslone mnie po prostu przerazilo. Ojcem ten czlowiek nie jest

Maz Cie nie szanuje i nie kocha. Mowie to z pelna swiadomoscia, bo ktos kto kocha nie skazuje swojej rodziny na takie cierpienie. Mozna sie klucic, mozna miec kryzys w zwiazku, ale to co on robi przechodzi wszystkie granice przyzwoitosci. Pozwolilas na to, teraz albo zacisniesz zeby i dasz sie ponizac, az on sam Cie zostawi, albo zaczniesz cos zmieniac.

Podkreslone na czerwono, wyrzucilabym go z domu z powroten do babci.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez atatoja

a co Ty jasnowidzem jesteś?? poza tym co ma piernik do wiatraka??? zachowaj takie komentarze dla siebie.

to ma akurat duzo do calej sprawy. jesli to byla wpadka i slub z przymusu to przeciez facet nie musial byc pewny w 100%, ze chce spedzic z autorka zycie. mogli przeciez ze soba byc, bo bylo im wygodnie, ale wcale nie byl to cudowny zwiazek tylko "z braku laku".

Napisane przez anettka

Ty się zastanawiasz czy przeprowadzka pomoże?! Kobieto on Ci powiedział, że żałuje że cię spotkał i nie chce dziecka i że ci nie ufa ( a to podstawa każdego zdrowego związku). Zamiast się zastanawiać co mu się dzieje, kopnij pana w 4 litery, następnie sprawa o alimenty i rozwód.

Ślepa jesteś że nie widzisz, że on nie chce być z wami? Poza tym nie wracanie na noc bez wyjasnienia, w małżeństwie nie ma niedomówień, no ale wasza ,,relacja,, to jakaś komedia. Nie sądzisz, że te noce w które nie wracał do domu , w którym była żona i dziecko, spędził u innej kobiety? aż taka naiwna jesteś?


Jestem w szoku, jak można godzić się na takie poniżanie i jeszcze zastanawiać się , jak panu zrobic dobrze. Szkoda tylko dziecka, że ma za rodziców 2 nieodpowiedzialne i niedojrzałe osoby

zgadzam sie z tym w 100%.
jak zostalo napisane, ze nie wracal na noc to od razu pomyslalam o zdradzie.

[malgosia27]

Napisane przez anettka

zresztą założę się, że dziecko było ,,wpadką,, a ślub w stylu ,, co ludzie powiedzą,, . Więc u nich ciąża = małżeństwo

Ja niewidzę w tym nic złego,równiez mam pierwsze dziecko z "wpadki" i również zaraz był ślub i nam się układa dobrze,więc nie chowaj wszystkich do jednego wora

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Jeśli on się nie chce leczyć (bo ja obstawiam jakieś zaburzenia psychiczne) to niestety - bierz dziecko i żyj sama. Ja bym się autentycznie go bała. Rozwód, alimenty, rozwód z jego winy nawiasem mówiąc. Ile chcesz w takich nerwach i lęku żyć?

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez malgosia27

Ja niewidzę w tym nic złego,równiez mam pierwsze dziecko z "wpadki" i również zaraz był ślub i nam się układa dobrze,więc nie chowaj wszystkich do jednego wora

no tak, "uderz w stol"... przeciez to logiczne, ze nie zawsze tak jest, ale w wielu przypadkach "wpadka, szybki slub = szybki rozwod". nie kazdy ma takie szczescie, ze 'wpada' i decyduje sie na malzentwo z prawdziwym Towarzyszem Zycia, a nie tylko chlopakiem. wiec sie tak nie spinaj.

[malgosia27]

Napisane przez skazana_na_bluesa

no tak, "uderz w stol"... przeciez to logiczne, ze nie zawsze tak jest, ale w wielu przypadkach "wpadka, szybki slub = szybki rozwod". nie kazdy ma takie szczescie, ze 'wpada' i decyduje sie na malzentwo z prawdziwym Towarzyszem Zycia, a nie tylko chlopakiem. wiec sie tak nie spinaj.

Ja się nie spinam,ale drażni mnie takie coś.Nie widzę powiązania z "wpadką",szybkim ślubem i nieporozumieniem w związku przez to.Równie dużo jest rozstań/rozwodów bez nieplanowanego dziecka.Ja znam sporo par z takimi dziećmi i żyją ze sobą już dobrych pare lat.

[eeela]

Napisane przez malgosia27

Ja się nie spinam,ale drażni mnie takie coś.Nie widzę powiązania z "wpadką",szybkim ślubem i nieporozumieniem w związku przez to.Równie dużo jest rozstań/rozwodów bez nieplanowanego dziecka.Ja znam sporo par z takimi dziećmi i żyją ze sobą już dobrych pare lat.

Wątek raczej nie dotyczy Ciebie, więc odpuść sobie mówienie nam jak fajnie, że wpadłaś.

[koziemleko]

Napisane przez Kfiatuszek1987

Witam! Z góry przepraszam jeśli umieściłam temat w złym dziale ale robie to pierwszy raz.
Drogie wizażanki potrzebuje wasze pomocy. Postaram się jak najzwięźlej opisać problem.
Mam męża i córeczkę 2 letnią. Mój problem polega między innymi na miejscu zamieszkania. Ja i mąż pochodzimy z różnych miejscowości. Zaraz po porodzie mieszkaliśmy u babci mężą (ona przepisała na niego mieszkanie ale nadal w nim mieszka). Mieszkanie z babcią nie za bardzo nam wyszło, bo ona starsza kobieta, ma swoje dziwactwa itd więc stwierdziliśmy że nie bardzo (tzn bardziej ja to stwierdziłam bo mąż był całymi dniami i nocami w pracy). Już podczas mieszkania z babcią zauważyłam że z moim mężem nie dzieje sie dobrze. Całymi dniami był w pracy, na noce często nie wracał bez wyjaśnienia itd. Ja sama (no niby z babcią ale ona bardziej przeszkadzała niż pomagała) z malutkim dzieckiem, za oknem zima, mróz no koszmar poprostu ale dawałam radę. Po którejś z kolei nocy gdy mój mąż nie wrócił stwierdziłam ze nie ma to sensu, że nie będę siedziała sama całymi dniami i nocami. Po długich rozmowach postanowiliśmy wyjechać do mojej rodzinnej miejscowości. Wynajęliśmy mieszkanie, mąż znalazł prace ja pracuje no ogólnie finansowo jest ok. Z dzieckiem zostaje moja mama gdy ja jestem w pracy. Zmieniliśmy towarzystwo, wszystko niby zaczęło się układać z tym że mój mąż coraz bardziej staje się dziwny... Nie interesuje się nami prawie wcale, dzieckiem wogóle. Mała się go czasem boi. O wszystko ma do mnie pretensje, ciągle słyszę ze przeze mnie sie przeprowadził do jakiejś dziury i że ma dosyć, że tu mieszkają sami idioci a jak czasem zostanie sam z dzieckiem to co chwile dostaje telefon żebym mu powiedziała ile ma mi płacić alimentów bo on z tym dzieckiem siedział nie będzie. Poza tym to on każdą wolną chwile przesypia. Dla mnie o aż nie do pomyślenia żeby non stop spać, no ale ok niech się wysypia. Czasem się śmieje że jest jak dziecko bo budzi się tylko na jedzenie. Proszę go od dłuzszego czasu żeby poszedł zrobić badania ale on konsekwentnie idzie w zaparte i mówi że nie pójdzie bo nic mu to nie da. Poza tym mam wrażenie że on ciągle szuka jakiś wrażeń, jakiś emocji których takie normalne życie z nami mu nie dostarcza, czasem jest taki meeega pobudzony, siedzi przed komputerem i non stop pisze oferty dla klientów i w kółko te same. Ma problemy z organizacją czasu przez to że większość dnia przesypia, jest bardzo nerwowy i rozdrażniony aż czasem nie wiem jak mam się do niego odezwać, bo co nie powiem to jest awantura. Ma problem z tym nawet żeby się ubrać do pracy (tzn dzwoni do mnie jak ja jestem w pracy z awanturą gdzie on ma ubrania do pracy). Staram się jak mogę żeby wszystko było dobrze a on ciągle ma jakieś pretensje do mnie. Ostatnio gdy chciałam z nim porozmawiać że widze że dzieje się z nim coś złego powiedział mi że ma problem ale nie będzie mi mówił bo mi nie ufa. W złości też powiedział mi że żałuję że się w ogóle w życiu spotkaliśmy i że dla mnie zostawił mamę i babcię.
Dziś oświadczył mi że nie wytrzyma tu mieszkać i że się wyprowadza i że jak chce to żebyśmy wyprowadziły się z nim. Ja nawet bym już była skłonna się wyprowadzić, rzucić prace ale raczej wydaje mi się że przeprowadzka tu za bardzo nie pomoże, bo u niego w miejscowości łatwiej nam nie będzie (droższe mieszkania i odeszłaby nam moja pensja)więc dojdą nowe stresy związane z utrzymaniem. Bioję się też trochę przeprowadzki że znowu zostanę sama jak palec, u niego na nikogo nie mogę liczyć (na niego też nie), że ktoś np zostanie na chwile z dzieckiem, że on zrobi zakupy itp.
Najbardziej jednak boję się o niego bo to nie jest normalne zachowanie. Czy przeprowadzka może coś zmienić?
Dodam że u mnie w miejscowości ma kolegów, często się z nimi spotyka ogólnie nie jest tak że zmuszam go żeby siedział w domu albo że siedzi sam jak palec.
Proszę pomóżcie mi o co w tym może chodzić....

Przykro mi ale to znaczy, że on się wyprowadza a Ty rób co chcesz! Jemu nie zależy na waszej przeprowadzce tylko na świętym spokoju. To przykre ale pozwól mu się wyprowadzić a Ty masz przecież pracę, mieszkanie znajomych. Dasz sobie radę więc nie zatruwaj sobie życia na siłę

[malgosia27]

Napisane przez eeela

Wątek raczej nie dotyczy Ciebie, więc odpuść sobie mówienie nam jak fajnie, że wpadłaś.

Czyt.ze zrozumieniem-gdzie ja napisałam,że to jest takie fajne ?
Nie rozumiem po co te spory? Zrobiłam Wam coś? Bo czegoś tu nie rozumiem
Dziewczyna ma problem i zamiast jej pomóc to osądzacie Ją i wszczynacie jakieś nieporozumienia.
Ps.Jak zauważyłaś wątek nie dotyczy mnie i zamiast wnieść coś do niego,do weszłaś tylko po to,żeby mnie zacytować

[eeela]

Napisane przez malgosia27

Czyt.ze zrozumieniem-gdzie ja napisałam,że to jest takie fajne ?
Nie rozumiem po co te spory? Zrobiłam Wam coś? Bo czegoś tu nie rozumiem
Dziewczyna ma problem i zamiast jej pomóc to osądzacie Ją i wszczynacie jakieś nieporozumienia.
Ps.Jak zauważyłaś wątek nie dotyczy mnie i zamiast wnieść coś do niego,do weszłaś tylko po to,żeby mnie zacytować

Tak, bo nabijam sobie posty
Weszłam tu żeby przeczytać wątek i jak się okazało najważniejsze sprawy zostały już poruszone. Ale specjalnie dla Ciebie napiszę raz jeszcze:
Autorko, uważam, że Twój mąż nie szanuje Ciebie ani dziecka. Zostaw go, wyprowadź się, wyrzuć go z domu, po prostu rozstań się z nim, nie jest Ciebie wart.

[Gwiazdeczka1978]

Nie wiem dziewczyno gdzie Ty masz oczy, powiem krótko, tysiac razy wolałabym byc sama niz mieszkac pod jednym dachem z takim trutniem, który ani chwili ze swoim dzieckiem nie chce spedzic, ani nic nie pomoze w domu, oraz ma wieczne pretensje. Pojąc nie moge, ze sie ludzie z własnego wyboru tak mecza.
Aha i zgadzam sie, ze ani Cie ten facet nie kocha, ani zbytnio za dzieckiem nie jest, dziwie sie niezmiernie, ze otworzyłas oczy dopiero kiedy on chce sie wyprowadzac, nie przeszkadza Ci, ze najpewniej te noce, których nie spedzał z Toba, spedzał z inna kobieta? albo innymi... Szok po prostu, co z siebie robia laski dla pary gaci.

[_vixen_]

Napisane przez Kfiatuszek1987

Czy przeprowadzka może coś zmienić?

Tak, pod warunkiem, że mąż wyprowadzi się SAM.

Zacznij wreszcie myśleć o dziecku, które nie jest niczemu winne, że ma takich rodziców, a nie o facecie, który nie dośc, że Cię nie kocha, to nawet zwyczajnie nie szanuje...

[atatoja]

Napisane przez skazana_na_bluesa

to ma akurat duzo do calej sprawy. jesli to byla wpadka i slub z przymusu to przeciez facet nie musial byc pewny w 100%, ze chce spedzic z autorka zycie. mogli przeciez ze soba byc, bo bylo im wygodnie, ale wcale nie byl to cudowny zwiazek tylko "z braku laku".

ok ale ta wiedza nie jest nam potrzebna do tego, by udzielić rady autorce. a spychanie wszystkich do jednego wora nie ma sensu wg mnie.

poza tym nawet jeśli tak było (nie ma w tym nic złego, zdarza się) to nie daje to facetowi przyzwolenia na to, by traktował swoją żonę i dziecko bez szacunku. z tego co pisze autorka to to zwykły cham.

[201605041146]

Napisane przez atatoja

ok ale ta wiedza nie jest nam potrzebna do tego, by udzielić rady autorce. a spychanie wszystkich do jednego wora nie ma sensu wg mnie.

poza tym nawet jeśli tak było (nie ma w tym nic złego, zdarza się) to nie daje to facetowi przyzwolenia na to, by traktował swoją żonę i dziecko bez szacunku. z tego co pisze autorka to to zwykły cham.

Ja swoim stwierdzeniem, nikogo nie zepchaałam do jednego worka. Nie napisałam nic w stylu : ,, jak większość ,, . Tak i tak uważam, że napewno mogli być przymuszeni do ślubu, a teraz wyszło prawdziwe oblicze pana plus bunt na miarę ,, po co mi to było,,. On wini zarówno żonę jak i dziecko, a dla mnie to oznacza, że nie chciał zakładać rodziny od początku.

nie wierzę, żeby przed ślubem było dobrze między nimi i że teraz nagle zniego taki cham i prostak. Owszem nikt nie ma prawa traktować źle drugiej osoby. Tylko że autorka nie widzi głównego problemu jakim jest mąż cham.

ale zobaczymy co autorka napisze, bo na razie milczy ;]

[Jenna__]

Napisane przez anettka

Ja swoim stwierdzeniem, nikogo nie zepchaałam do jednego worka. Nie napisałam nic w stylu : ,, jak większość ,, . Tak i tak uważam, że napewno mogli być przymuszeni do ślubu, a teraz wyszło prawdziwe oblicze pana plus bunt na miarę ,, po co mi to było,,. On wini zarówno żonę jak i dziecko, a dla mnie to oznacza, że nie chciał zakładać rodziny od początku.

nie wierzę, żeby przed ślubem było dobrze między nimi i że teraz nagle zniego taki cham i prostak. Owszem nikt nie ma prawa traktować źle drugiej osoby. Tylko że autorka nie widzi głównego problemu jakim jest mąż cham.

ale zobaczymy co autorka napisze, bo na razie milczy ;]

Czasem ludzie znają się 2 m-ce, pojawia się ciąża i od razu biorą ślub. Ja tego nie rozumiem. Pewnie sieje się tak dlatego, że nasze państwo jest zbyt katolickie i takie postępowanie wydaje się poprawne. Presja rodzinna i społeczna jest ważniejsza niż uczucia młodych ludzi. A oni ledwo się znają, być może nie byliby ze sobą, gdyby nie ciąża. Szybko okazuje się, że nie mają żadnej wspólnej płaszczyzny zainteresowań, kłócą się z byle powodu. A najgorsze, że unieszczęśliwiają dziecko. Wiadomo, nie zawsze tak jest, ale znam kilka takich par i wiem, o czym piszę.
Tyle że w tym przypadku nie wiemy, czy ciąża była planowana czy nie. Może kiedyś para bardzo się kochała, ale ciężko w to uwierzyć.

[Ejniacz]

A nie bierze on czegoś przypadkiem ? Pracuje po nocach, jest pobudzony i agresywny, dużo śpi, ma problemy z organizacją czasu ... Miał już kiedyś kontakt z narkotykami ? Nie znalazłaś nigdy nic podejrzanego w domu ?

[MarudexuS]

O żesz mać ... i Ty chcesz to jeszcze ratować???

[chryja_bez_ryja]

O matko, on nie jest normalny, albo ma jakieś zaburzenia (źle!!) albo coś bierze (bardzo źle!!), nie zostawiaj z nim dziecka, uciekaj od niego, nie wierzę, że jeszcze są takie kobiety, które nie szanują się (bo to robisz będąc z nim na siłę), a przez to nie są też szanowane. Uciekaj, a on niech wraca do babci. I pamiętaj o alimentach, należą Ci się, to też jego dziecko.

[agison]

Napisane przez Ejniacz

A nie bierze on czegoś przypadkiem ? Pracuje po nocach, jest pobudzony i agresywny, dużo śpi, ma problemy z organizacją czasu ... Miał już kiedyś kontakt z narkotykami ? Nie znalazłaś nigdy nic podejrzanego w domu ?

pomyślalam dokladnie o tym samym, od razu mi się nasunęło. Wygląda to jak dragi ...
ja bym spadała gdzie pieprz rośnie pomyśl o swoim dziecku ...

[201605041146]

mąż autorki jest barmanem, więc kto wie do czego ma dostęp w pracy.