tytuł

[MadamError]

Niedawno lekarz stwierdził u mnie początki depresji. Od dwóch lat siedzę w domu i kilka nieprzyjemnych rzeczy w ciągu tych dwóch lat mnie spotkało. Postanowiłam się przejść do psychologa, bo coraz więcej ludzi zaczęło mi to sugerować i psycholog rozwiał moje wątpliwości. Muszę teraz regularnie do niego chodzić i jeżeli się nie poprawi ma zamiar mi przepisać leki, chociaż nie chcę tego. Czuję się jak jakaś psychicznie chora. Branie leków nie jest normalne moim zdaniem. O co chciałam was zapytać. Czy osoba z depresją czy też jej początkami/przejawami może iść na studia? Teoretycznie nikt takiej nie zabroni, ale ja pytam jak to wygląda w praktyce. Macie takie osoby w waszym otoczeniu? Po prostu siedzę już drugi rok w domu i mam dość. Jestem strasznie "nieżyciowa" i niesamodzielna że się tak wyrażę, zawsze mogłam liczyć na rodziców, co prawda kokosów ani życia w luksusie mi nie zapewniali, ale bardzo mi pomagali i dalej pomagają. Chciałabym wreszcie zrobić jakiś krok w przód, znajomi ze szkoły średniej już za rok będą pisać licencjat a ja dalej nic. Co myślicie?

[kicia789]

heh według mnie powinnaś jeśli czujesz się na siłach sama jestem na studiach i wiem, że momentami jest trudno ale gdy ma się wsparcie bliskich osób to wszysko jest możliwe

[ulicznica]

Depresja też nie jest NORMALNYM stanem psychicznym, ale lepiej chyba zdiagnozować to na samym początku, i w miarę możliwości dać sobie radę bez leków lub wspomagać się jakiś czas lekami, niż cierpieć potem jeszcze bardziej i całkowicie odsunąć się od żywych? Tak jak z bólem głowy - męczysz się i nie bierzesz tabletek kiedy Cię boli? Nikt nie musi przecież wiedzieć, że coś takiego Ci dolega i że coś bierzesz. Osobiście nigdy nie byłam na wizycie u psychiatry - bo chyba o nim piszesz, pisząc, że wypisze Ci leki, nie o psychologu - ale dla mnie psychiatra jest lekarzem jak każdy inny. Od głowy

Mój przyjaciel miał głęboką depresję + zaburzenia osobowości - w sumie ma nadal, bo jest to leczone farmakologicznie, i w pewnym momencie przestał chodzić na uczelnię, a nawet wylądował w szpitalu - Ty diagnozujesz to, kiedy możesz jeszcze normalnie funkcjonować, więc korzystaj z tego i żyj, wychodź z domu. Znajdź sobie dodatkowe zajęcia, wszystko po to by nawet będąc "na lekach" szukać bodźców do życia i się broń Boże nie wyłączać z obiegu.

[Syringa]

Ja przez depresję przerwałam studia i zawaliłam kilka lat życia właśnie dlatego, że uważałam, że samo przejdzie. Nie przeszło samo i z każdym dniem było gorzej... Nie będę się tu zagłębiać w szczegóły, ale jedno jest pewne - im wcześniej coś będziesz z tym robić tym lepiej. Naprawdę.
Głowa do góry i powodzenia!

[sadia]

Miałam podobną sytuację do Twojej, ale miałam to szczęście, że mój Tż dał mi do łapy telefon, dał numer i kazał od razu umówić się na wizytę. I przez pierwsze kilka spotkań odstawiał mnie do lekarza i pilnował, żebym brała tabletki. POMOGŁO!

Depresja to choroba jak każda inna - chociaż wiem, że w Polsce każdy, kto chodzi do psychiatry, może być postrzegany za "świra", który powinien siedzieć na zamkniętym oddziale, w kaftanie i przywiązany do łóżka. A jak nie daj Boże ucieknie zjadając strażnika będzie grasował po parkach i ciemnych uliczkach I co najważniejsze - jestem na 100% pewna, że takie przekonanie nie jest Ci obce. Boisz się, że będziesz postrzegana w taki sposób, w jaki do tej pory postrzegałaś innych chorych psychicznie.

To tak, jakby jakiś wysoki rangą polityk partii republikańskiej lub chadeckiej nagle odkrył, że jest gejem Albo pogodziłby się z tym i zaakceptował siebie albo zaprzeczałby i żył w konflikcie z samym sobą wypalając się przy tym.

Spróbuję Cię pokrótce przekonać, że depresja to choroba jak każda inna - będzie trochę biologii (bardzo uproszczonej).

Piszesz, że miałaś trochę stresów:

STRES => zmiany na poziomie psychiki => zmiany na poziomie fizjologii => zmiany w strukturze ciała (coś się uszkodzi, czegoś ubędzie, coś zwiększy swoją ilość) => CHOROBA

A teraz podłóżmy to pod depresję i choroby serca.

STRES => szybsze bicie serca i ból => z czasem wyzwalane coraz łatwiej i częściej, bo serce jest "wytrenowane" coraz szybciej reagować => CHOROBA SERCA => leki (np. takie, które blokują wyzwalanie szybszego bicia serca) => serce zmienia strukturę => zdrowie

STRES => ciągły strach, męczące myśli => z czasem mózg coraz łatwiej reaguje na sytuacje stresowe, bo z większym wyczuleniem odbiera bodźce ze środowiska poprzez przekształcone komórki => DEPRESJA => leki (sprawiają, że teraz dla odmiany mózg trenuje się w wychwytywaniu dobrych emocji) => zdrowie

Jak widzisz, mózg organ jak każdy inny, tyle że mniej poznany i dlatego jak coś się popsuje, to od razu demonizują
Czyli: jesteś chora, to marsz do lekarza, wykupić leki i won na psychoterapię (jak ktoś ma wylew i później chodzi na rehabilitację, to nikt się go nie czepia, prawda?)

Po 4-6 tygodniach farmakoterapii powinnaś poczuć się znacznie lepiej, co też pozwoli na bardziej wydajne wizyty na psychoterapii Zdążysz spokojnie dostać się na studia. Jeśli jednak czujesz, że wolisz odczekać powiedzmy jeden rok, to nie ryzykuj (bo jak Cię dopadnie na studiach daleko od domu to może być problem, żeby je ukończyć). Żebyś nie miała poczucia, że tracisz czas, zacznij jakiś kurs językowy albo znajdź pracę. Głowa do góry, uda Ci się

PS. Przepraszam wszystkich za takie rozpisanie się Jak będziesz chciała pogadać albo popytać to daj znać na priv - zdrowie to częściowo moja profesja

[fankapsychiatrii]

Nie, absolutnie biorąc leki nie można studiować

[Bojra]

Napisane przez MadamError

Postanowiłam się przejść do psychologa, bo coraz więcej ludzi zaczęło mi to sugerować i psycholog rozwiał moje wątpliwości. Muszę teraz regularnie do niego chodzić i jeżeli się nie poprawi ma zamiar mi przepisać leki, chociaż nie chcę tego.

Psycholog NIE MOŻE przepisywać leków.

[Skierka001]

Depresję leczy się u psychiatry farmakologicznie. Nie daj się naciągnąć na jakieś psychoterapie zwierzeniowe czy inne głupoty
Piszesz, że jesteś niesamodzielna. Ale kiedy masz się nauczyc tej samodzielności jak nie na studiach? Uwierz mi, przychodzi tam wielu zagubionych ludzi (wcale nie z depresją), ale z większymi i mniejszymi trudnościami trzeba sobie w życiu radzić.

[Kaja-ja]

Nie wiem, nie znam się, zarobiona jestem, ale i tak się wypowiem

Może te początki depresji są spowodowane właśnie tym, że siedzisz w domu? Wpadłaś w stan stagnacji, dodatkowo podkopany innymi wydarzeniami? Utknęłaś w martwym punkcie i stąd depresja?
Gdybam sobie, bo powiedzmy że czuję się podobnie. Z tym, że na psychologa jeszcze się nie zdecydowałam. I myślę, że dobrze zrobiłaś, że poszłaś z tym do specjalisty. A branie leków to nic złego. Na pewno Ci pomogą

Dodatkowo uważam, że nie tylko możesz, ale nawet POWINNAŚ iść na studia. Powinnaś przysłowiowo "wziąć się w garść" i coś robić. Dla siebie, własnego rozwoju i dobrego samopoczucia. A studia pod tym kątem są bardzo przydatne.

[just_me]

dokładnie, pojdziesz na studia, poznasz ludzi, najlepiej idz do akademika tam łatwiej Ci bedzie nawiazac kontakty z rowieśnikami, w Twoim zyciu zacznie się coś dziać, zaczniesz miec tematy do rozmow z ludzmi, od razu Ci bedzie lepiej. Siedzenie w domu sprzyja depresji, cos o tym wiem... Mnie tydzień spedzony samej wpedza w dołek a co dopiero dwa lata... KONIECZNIE RUSZAJ NA STUDIA

[Lea_ny]

Napisane przez MadamError

Niedawno lekarz stwierdził u mnie początki depresji. Od dwóch lat siedzę w domu i kilka nieprzyjemnych rzeczy w ciągu tych dwóch lat mnie spotkało. Postanowiłam się przejść do psychologa, bo coraz więcej ludzi zaczęło mi to sugerować i psycholog rozwiał moje wątpliwości. Muszę teraz regularnie do niego chodzić i jeżeli się nie poprawi ma zamiar mi przepisać leki, chociaż nie chcę tego. Czuję się jak jakaś psychicznie chora. Branie leków nie jest normalne moim zdaniem. O co chciałam was zapytać. Czy osoba z depresją czy też jej początkami/przejawami może iść na studia? Teoretycznie nikt takiej nie zabroni, ale ja pytam jak to wygląda w praktyce. Macie takie osoby w waszym otoczeniu? Po prostu siedzę już drugi rok w domu i mam dość. Jestem strasznie "nieżyciowa" i niesamodzielna że się tak wyrażę, zawsze mogłam liczyć na rodziców, co prawda kokosów ani życia w luksusie mi nie zapewniali, ale bardzo mi pomagali i dalej pomagają. Chciałabym wreszcie zrobić jakiś krok w przód, znajomi ze szkoły średniej już za rok będą pisać licencjat a ja dalej nic. Co myślicie?

Spróbuj ze studiami - co Ci szkodzi? Jeśli nie będziesz sobie radzić, to zawsze możesz wziąć urlop zdrowotny (oczywiście o ile będziesz pod stałą opieką psychiatry!) - a jak Ci się poprawi, to kontynuować naukę od momentu, w którym przerwałaś. Ale nie ma co z góry zakładać, że sobie nie poradzisz - a nóż okaże się, że studia Ci dużo pomogą (wyjdziesz do ludzi, zamiast siedzieć w domu i się dodatkowo dołować).

Co do pogrubionego: a co jest nienormalnego w braniu leków? Jak chorujesz na coś innego, to też nic nie bierzesz?
Dla mnie nie ma w tym nic dziwnego: choruję na anginę - biorę antybiotyk; choruję na depresję - biorę antydepresanty... zupełnie normalna kolej rzeczy.
Ja przez 5 lat leczyłam depresję farmakologicznie - i jakoś nic nienormalnego w tym nie widziałam