Co robić po studiach?

[201707171532]

Hej, Wizażanki.

Mam wielki dylemat już dosyć długo i za tydzień muszę mieć już decyzję (w związku z zamknięciem rekrutacji na moje studia) a ja dalej nie wiem, co mam robić.

Skończyłam właśnie licencjat, studiowałam język niemiecki. Trzeci rok mnie koszmarnie wykończył. Dużo zajęć, dużo egzaminów, ciężki materiał, miałam praktykę w jednym i drugim semestrze, pisałam pracę licencjacką. W międzyczasie bardzo mocno nasiliła się u mnie depresja, na ten moment mam takie stany lękowe i takie schizy, że nie umiem sobie poradzić. Dosłownie z ostatniego zdanego egzaminu poszłam prosto do pracy, w której dopiero się wdrażam, ale na ten moment podoba mi się i myślę, że zostanę. Umowę mam na 3 miesiące, więc jeśli tylko firma będzie chciała ją ze mną przedłużyć, to ja też chętnie. Od długiego czasu myślę też o tym, by zrobić pewien kurs, który kosztuje semestralnie 1000zł. Chciałabym też iść na siłownię i do dietetyka oraz na terapię. Pracuję 9-17, wypłatę mam fajną.
I tu wchodzi temat magisterki. Jednego dnia jestem znużona, zmęczona i nie chcę widzieć już tych studiów. Patrzenie w notatki sprawia, że mnie boli automatyczne głowa, co wcześniej nie przytrafiało mi się. Rodzice bardzo na mnie cisną, nawet babka nie wiem w sumie z jakiej racji, opowiada mi, że byłabym nikim, gdybym nie poszła na magistra. A ja nie mam ani chęci, ani siły. Drugiego dnia mam lepszy dzień i myślę sobie, że może w sumie poszłabym, jakoś te 2 lata miną, dam sobie radę.
I teraz mam szereg problemów: nie pogodzę ze sobą studiów, pracy, kursu, terapii i siłowni, to o wiele za dużo dla mnie. Również finansowo. A z drugiej strony problem jest taki, że rodzice uparli się, że będą mi dalej pieniądze dawać na mieszkanie i studia sfinansują, tylko że z nimi jest taki problem, że roszczą sobie z tego tytułu prawa. Muszę wysłuchiwać głupot, matka lubi mnie nastawiać przeciwko TŻ-towi. Np. wpadł do mnie na weekend przed obroną w mieszkaniu moim studenckim, ja się uczyłam, on się zajmował sobą. Powiedziała mi, że "jest podły i wstrętny i wisi nade mną, jak ja mam się uczyć". Ciągle gada o nauce, że mam się uczyć. Cały semestr narzekała na mojego TŻ-ta, że zajmuje mi czas przeznaczony na naukę, a ja studiowałam dziennie a TŻ-ta widywałam tylko w piątki i soboty. Wszystko się zawsze nasilało przy jakichś egzaminach np sesji, gdy ciągle słyszałam "czemu on się nie może odczepić ode mnie na czas sesji". Dla mojej matki nie liczę się ja, moje uczucia. Wiem, że jak pójdę na magistra za jej pieniądze, to będzie znowu wchodzić mi w finanse, w mój wolny czas, a ja już mam dosyć wysłuchiwania, że mam się uczyć, mam 22 lata a nie 12...
I teraz już sama nie wiem, co robić. Nie wiem czy moja niechęć do magisterki jest wywołana rzeczywiście niechęcią, czy chcę na siłę pokazać matce, że nie pójdę na studia. Tzn na zasadzie że w tym roku, bo w przyszłym chciałabym wrócić i skończyć. Nie wiem, które rzeczy spriorytezować, czy studia, czy pracę, czy kursy.

Mój TŻ namawia mnie do przerwy, żebym się ułożyła w nowej pracy, poszła na terapię i kurs, stopniowo wszystko, a potem dołożyła sobie studia. A ja już sama nie wiem co robić.

[Puolatar]

Napisane przez bumblebee22

Hej, Wizażanki.

Mam wielki dylemat już dosyć długo i za tydzień muszę mieć już decyzję (w związku z zamknięciem rekrutacji na moje studia) a ja dalej nie wiem, co mam robić.

Skończyłam właśnie licencjat, studiowałam język niemiecki. Trzeci rok mnie koszmarnie wykończył. Dużo zajęć, dużo egzaminów, ciężki materiał, miałam praktykę w jednym i drugim semestrze, pisałam pracę licencjacką. W międzyczasie bardzo mocno nasiliła się u mnie depresja, na ten moment mam takie stany lękowe i takie schizy, że nie umiem sobie poradzić. Dosłownie z ostatniego zdanego egzaminu poszłam prosto do pracy, w której dopiero się wdrażam, ale na ten moment podoba mi się i myślę, że zostanę. Umowę mam na 3 miesiące, więc jeśli tylko firma będzie chciała ją ze mną przedłużyć, to ja też chętnie. Od długiego czasu myślę też o tym, by zrobić pewien kurs, który kosztuje semestralnie 1000zł. Chciałabym też iść na siłownię i do dietetyka oraz na terapię. Pracuję 9-17, wypłatę mam fajną.
I tu wchodzi temat magisterki. Jednego dnia jestem znużona, zmęczona i nie chcę widzieć już tych studiów. Patrzenie w notatki sprawia, że mnie boli automatyczne głowa, co wcześniej nie przytrafiało mi się. Rodzice bardzo na mnie cisną, nawet babka nie wiem w sumie z jakiej racji, opowiada mi, że byłabym nikim, gdybym nie poszła na magistra. A ja nie mam ani chęci, ani siły. Drugiego dnia mam lepszy dzień i myślę sobie, że może w sumie poszłabym, jakoś te 2 lata miną, dam sobie radę.
I teraz mam szereg problemów: nie pogodzę ze sobą studiów, pracy, kursu, terapii i siłowni, to o wiele za dużo dla mnie. Również finansowo. A z drugiej strony problem jest taki, że rodzice uparli się, że będą mi dalej pieniądze dawać na mieszkanie i studia sfinansują, tylko że z nimi jest taki problem, że roszczą sobie z tego tytułu prawa. Muszę wysłuchiwać głupot, matka lubi mnie nastawiać przeciwko TŻ-towi. Np. wpadł do mnie na weekend przed obroną w mieszkaniu moim studenckim, ja się uczyłam, on się zajmował sobą. Powiedziała mi, że "jest podły i wstrętny i wisi nade mną, jak ja mam się uczyć". Ciągle gada o nauce, że mam się uczyć. Cały semestr narzekała na mojego TŻ-ta, że zajmuje mi czas przeznaczony na naukę, a ja studiowałam dziennie a TŻ-ta widywałam tylko w piątki i soboty. Wszystko się zawsze nasilało przy jakichś egzaminach np sesji, gdy ciągle słyszałam "czemu on się nie może odczepić ode mnie na czas sesji". Dla mojej matki nie liczę się ja, moje uczucia. Wiem, że jak pójdę na magistra za jej pieniądze, to będzie znowu wchodzić mi w finanse, w mój wolny czas, a ja już mam dosyć wysłuchiwania, że mam się uczyć, mam 22 lata a nie 12...
I teraz już sama nie wiem, co robić. Nie wiem czy moja niechęć do magisterki jest wywołana rzeczywiście niechęcią, czy chcę na siłę pokazać matce, że nie pójdę na studia. Tzn na zasadzie że w tym roku, bo w przyszłym chciałabym wrócić i skończyć. Nie wiem, które rzeczy spriorytezować, czy studia, czy pracę, czy kursy.

Mój TŻ namawia mnie do przerwy, żebym się ułożyła w nowej pracy, poszła na terapię i kurs, stopniowo wszystko, a potem dołożyła sobie studia. A ja już sama nie wiem co robić.

Na twoim miejscu nie słuchałam w ogóle matki, tylko chłopaka.
Masz dopiero 22 lata. Magistra zrobisz kiedy tylko ci się zachce. Teraz skup się na pracy, diecie, siłowni i zbieraniu psychiki do kupy
Matka nie może zdzierzyc, że jak nie pójdziesz teraz na studia, to nie będzie już miała nad tobą władzy - kto daje kasę, ten rządzi.
Zajmij się sobą. A studia zrobisz później

Wysłane z mojego SM-T805 przy użyciu Tapatalka

[daf502bc9430c04b8cbdbd94f51a8624bed02f84_61e0bd2ac4d4e]

A czy ktoś powiedział, że koniecznie trzeba mieć magisterkę? Bo ja uważam, że niekoniecznie, zwłaszcza na takim kierunku (też kończę obecnie filologię). Ja osobiście się nie wybieram, bo zawsze można magisterkę zrobić za parę lat, gdyby była taka chęć, czy potrzeba - dużo ważniejsze jest doświadczenie zawodowe, a niestety nie każdy da radę i nie każdy chce zarzynać się pracując codziennie i studiując zaocznie, szczególnie, że zapewne niewiele to da poza zszarganymi nerwami. Ale widzę, że gadka jest podobna jak u mnie - też dziadków i rodziców szokowało to, że nie chcę iść na magisterkę, ale na szczęście mnie nikt nie szantażował i nie nakazywał na nią iść, bo to w końcu moje życie i moje decyzje. Ale weź sobie poprawkę na to, że Twoja rodzina najpewniej ma małe pojęcie o tym jak obecnie wygląda rynek pracy dla młodych ludzi, którzy szukają pracy w dużym mieście, co jest dla takiego kandydata jest naprawdę ważne.

Na Twoim miejscu odcięłabym się finansowo od rodziców - olałabym zupełnie na ten moment magisterkę, skoro nie chcesz jej robić i zaczęłabym żyć na własny rachunek - wtedy to już sobie możesz robić co chcesz. Swoją drogą, zawsze mnie zastanawiało skąd w niektórych rodzicach takie ciśnienie na kwestię nauki ich dzieci, nawet jak są już dorosłe. I nie mówię tu o sytuacjach, w których ktoś ma problemy, w ogóle się nie uczy i faktycznie wymaga to interwencji, tylko takich, że wszystko jest w porządku, ale z rodzicami i tak nie ma innego tematu niż szkoła/uczelnia i najlepiej żeby ich dziecko całe dnie spędzało na nauce, świątek-piątek, żadnych miłostek, żadnej socjalizacji, żadnego hobby, najlepiej tylko z nosem w książkach siedzieć

TŻ Ci dobrze radzi, zajmij się pracą i układaniem sobie życia na spokojnie, a magisterkę sobie zrobisz kiedyś jak będziesz miała czas, pieniądze i ochotę. Albo i nie zrobisz wcale, ale przynajmniej Twoja mama nie będzie już miała nad Tobą kontroli w postaci łożonych na Twoje utrzymanie pieniędzy.

[79 Marta]

Też bym zrobiła sobie przerwę, po roku/ dwóch zastanowiła czy chcę kontynuować. I popracowała w tym czasie na siebie.

[skara]

Ja też uważam, że nie ma sensu studiować na siłę. Ewentualnie może zastanów się nad zaocznymi, ale bez spiny. Tak w ogóle szybko się okaże, że magistra z filologii nie warto robić. Jak chcesz iść w tłumaczenia, rób specjalizację i ucz się czegoś przydatnego, np. związanego z księgowością, prawem, medycyną (nawet w szkole policealnej, liczy się znajomość tematu). A jak nie pójdziesz w kierunku tłumaczeń, tym bardziej Ci ta filologia do niczego.

[ef9f8e413e9eb165fadd201f4168adc65c42d03a]

W zalozeniu studia jednak mimo wszystko w pierwszej kolejnosci sluza polepszeniu szans na znalezienie dobrej pracy. I to tyczy sie kazdego etapu nauki - zwiekszamy swoje wyksztalcenie, zeby polepszyc swoje szanse na rynku pracy.
No ale... ty prace znalazlas. Jestes z niej zadowolona, jestes niezalezna finansowo, ktos cie docenil, a doswiadczenie jest warte czasami nawet wiecej, niz kolejny tytul przy nazwisku.

Poza tym, jestes w tak ciezkim dla siebie okresie, ze wszystko moze ci runac jak domek z kart jesli wezmiesz na siebie za duzo obowiazkow. Nie mowiac juz o tym, ze w twojej sytuacji stabilnosci psychicznej raczej nie bedzie sprzyjac przywiazanie sie finansowo do matki.

Moja rada? Zostaw narazie te studia. W Polsce wiele osob boi sie tzw. gap year, obojetnie na jakim etapie nauki - czy to przed studiami, czy pomiedzy studiami. A to naprawde fajna sprawa. Rozwijaj sie w pracy (teraz bez wizji egzaminow bedzie ci na pewno latwiej), pojdz na terapie, na masaz, na kurs zumby, na cokolwiek masz ochote, zrob takie kursy, na jakie masz ochote. A jesli pewnego dnia stwierdzisz, ze jednak czegos ci brakuje, to zawsze mozesz sie zdecydowac na studia zaoczne .

[cocolocco]

Szczerze ja na Twoim miejscu zrobiłabym sobie przerwę od studiów, zwłaszcza ze względu na Twoją kondycję psychiczną. Masz pracę, która Cię satysfakcjonuje i TŻa który w przeciwieństwie do rodziców wspiera Cię w tym trudnym momencie i to jest najważniejsze. Rodzice mogą mieć swoje przekonania, ale jednak to jest Twoje życie i Ty za nie odpowiadasz. Jeżeli jesteś w stanie to najlepiej uniezależnić się finansowo i wziąć sprawy całkowicie w swoje ręce. Jeżeli poczujesz, że chcesz iść na studia magisterskie to zrobisz to w odpowiednim momencie, ale jeżeli nie masz na to ochoty to nie idź tam na siłę. Studia nie uciekną więc to nie jest ostateczna decyzja dlatego zdecydowanie polecam odpocząć od studiów i skupić się na poprawie samopoczucia i kondycji psychicznej

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[201707171532]

Dziękuję za tak miłe i życzliwe odpowiedzi.

Natomiast z magisterką jest tak, że ja jeszcze boję się, że nie będę chciała wrócić na studia. Pytałam wielu znajomych co sądzą o przerwie, każdy odradza. Ale biorę na to poprawkę, bo nikt z nich nie zna mojej sytuacji tak naprawdę. Boję się tego, że osiądę w strefie komfortu i nie wrócę na studia. Te 3 lata były bardzo ciężkie dla mnie, panicznie boję się mówić w grupie, okazało się, że nie umiałam zdania wypowiedzieć, myli mi się wszystko, a teraz w firmie śmigam w języku. Ale paraliżował mnie strach w sumie sama nie wiem przed czym. Jestem strasznym nerwusem, panikarą i histeryzuję, bo znalazłam w licencjacie jeden błąd po oddaniu... Pierwszego dnia przed pracą 4 razy w toalecie siedziałam i przez pierwsze trzy dni jechałam na stoperanach a w torebce zapasowe majty bo po prostu bałam się, żeby mi się coś nie przytrafiło. Strasznie dużo kosztowało mnie psychicznie pójście do pracy, odnalezienie się tutaj. Sto razy bardziej wolałam być szmacona w domu ale dostawać pieniądze i studiować dziennie, tj. przejść się na zajęcia raz w ciągu dnia, usiąść gdzieś z tyłu i modlić się, żeby nikt o nic mnie nie zapytał. Ale to dzięki TŻ-towi zrozumiałam, że muszę się uniezależnić finansowo, bo moja matka już mi do majtek zaglądała nawet. Początkowo miał to być staż, ale zdecydowałam się na etat z myślą, że na zaoczne pójdę.

Druga sprawa jest taka, że nie mam tutaj na miejscu żadnego wsparcia. Na ten moment mieszkam sama, od października jacyś obcy ludzie tu będą, koleżanki najbliższe są w domach rodzinnych, mają inne plany już na magisterkę, inna uczelnia, czy inne miasto itp., TŻ-ta widzę raz na dwa tygodnie, co jest dla mnie trudne. Więc ze wszystkimi lękami jestem sama, przygnębia mnie siedzenie samej na mieszkaniu, nie mam z kim wyjść nigdzie. I na magisterce by się to zwiększyło... TŻ jeszcze rzadziej do czasu aż razem nie zamieszkamy, a ja miałabym 1 weekend wolny, w którym i tak musiałabym się uczyć...

[Azhaar]

A ja się wyłamię i powiem - absolutnie nie rób żadnej przerwy.
Słyszałam już historie o tym ,,zrobię przerwę i kiedyś wróce". NIKT potem nie wraca.

Odzwyczaisz sie od studiów w sensie ,,klasycznym" (pomijam jakieś studia podyplomowe, kursy itp).. Wpadniesz w rytm pracy. Pewnie za jakiś czas zajdziesz w ciąże, założysz rodzinę. Nie wmówisz mi, że potem mając 30-tkę na kartku stwierdzisz ,,Chrzanię robotę, rodzinę, obowiazki, wracam na studia!"

Serio, są rzeczy wazne i ważniejsze. Naprawdę silownia jest ważniejsza od studiów? Ja studiowałam ostatnie dwa lata dziennie pracujac na pełny etat i czasami nie wiedziałam, czy mam czas się wysikać, a tu widzę siłownia priorytet numer 1 No sorry, takie zycie, ludzie nie mają czasu na takie rzeczy.

Ale wytrwałam, zakończyłam, papierek włożyłam do szuflady. Teraz nie wyobrażam sobie absolutnie wracać do nauki typowo studenckiej (a mam 27 lat i nie mam dzieci na głowie).

Więc moim zdaniem, nie rozczulałabym się nad sobą, że nie ma kiedy pójśc na siłownię i pomalować paznokci, tylko zrobiłabym tego magistra i potem miała w nosie. Moim zdaniem, i z obserwacji po moim znajomych, opcja ,,kiedyś wrócę na studia" po prostu nie dziala. Wpadasz w inny rytm życia i szansa, że nawet po roku-dwóch będzie Ci się chciało wracać do odrabiania prac domowych na uczelni, są zerowe.

---------- Dopisano o 08:44 ---------- Poprzedni post napisano o 08:43 ----------

Napisane przez bumblebee22

Dziękuję za tak miłe i życzliwe odpowiedzi.

Natomiast z magisterką jest tak, że ja jeszcze boję się, że nie będę chciała wrócić na studia. Pytałam wielu znajomych co sądzą o przerwie, każdy odradza. Ale biorę na to poprawkę, bo nikt z nich nie zna mojej sytuacji tak naprawdę. Boję się tego, że osiądę w strefie komfortu i nie wrócę na studia.

Rozumiem, że potrzebujesz odpoczynku, ale moim zdaniem tak dokładnie będzie.

[the cherry blossom girl]

Napisane przez Azhaar

A ja się wyłamię i powiem - absolutnie nie rób żadnej przerwy.
Słyszałam już historie o tym ,,zrobię przerwę i kiedyś wróce". NIKT potem nie wraca.

Odzwyczaisz sie od studiów w sensie ,,klasycznym" (pomijam jakieś studia podyplomowe, kursy itp).. Wpadniesz w rytm pracy. Pewnie za jakiś czas zajdziesz w ciąże, założysz rodzinę. Nie wmówisz mi, że potem mając 30-tkę na kartku stwierdzisz ,,Chrzanię robotę, rodzinę, obowiazki, wracam na studia!"

Serio, są rzeczy wazne i ważniejsze. Naprawdę silownia jest ważniejsza od studiów? Ja studiowałam ostatnie dwa lata dziennie pracujac na pełny etat i czasami nie wiedziałam, czy mam czas się wysikać, a tu widzę siłownia priorytet numer 1 No sorry, takie zycie, ludzie nie mają czasu na takie rzeczy.

Ale wytrwałam, zakończyłam, papierek włożyłam do szuflady. Teraz nie wyobrażam sobie absolutnie wracać do nauki typowo studenckiej (a mam 27 lat i nie mam dzieci na głowie).


---------- Dopisano o 08:44 ---------- Poprzedni post napisano o 08:43 ----------

[/COLOR]

Mnie bardzo ciekawi to : "No sorry, takie życie" tzn jakie? Rozumiem, że każdy z nas ma takie samo i jest jeden model życia?

No właśnie wytrwałas, zakończyłas i schowalas papier do szuflady. Moze autorka nie chce robić czegoś, co jej nie sprawia satysfakcji, przyjemności. W imię czego mamy sami się unieszczesliwiac? Poza tym to smutne, że studia w sumie są traktowane jak miejsce aby tylko zdać, zaliczyć, wytrwać, przetrwać...
Poza tym nie rozumiem nabijania się twojego z jej priorytetów, kurde każdy ma inne! To co ty napisałaś wcale nie czyni Cię kimś wyjątkowym i w sumie jest dość smutne. Bo miałaś pracę, w której zapieprzalas ostro i potem leciałas na studia, żeby potem napisać "wytrwalam"
Może masz silniejsza psychikę, może coś tam... Natomiast autorka może sobie psychicznie nie radzić i też ma do tego prawo.

[daf502bc9430c04b8cbdbd94f51a8624bed02f84_61e0bd2ac4d4e]

A ja się wyłamię i powiem - absolutnie nie rób żadnej przerwy.
Słyszałam już historie o tym ,,zrobię przerwę i kiedyś wróce". NIKT potem nie wraca.

Odzwyczaisz sie od studiów w sensie ,,klasycznym" (pomijam jakieś studia podyplomowe, kursy itp).. Wpadniesz w rytm pracy. Pewnie za jakiś czas zajdziesz w ciąże, założysz rodzinę. Nie wmówisz mi, że potem mając 30-tkę na kartku stwierdzisz ,,Chrzanię robotę, rodzinę, obowiazki, wracam na studia!"

Znam osoby, które robią studia - licencjaty, magisterskie, podyplomowe, mając 30, czy nawet ponad 40 lat, mając rodziny i dzieci, także nie bądź taka do przodu z tym 'nikt nigdy nie wraca'

[the cherry blossom girl]

Ja miałam na roku ludzi, którzy mieli po 40 i robili licencjat. Mieli fajny kontakt z wykładowcami, studentami i jakby przeżywali swoja "druga młodośc" hehe I świadomie poszli na te kierunki, nie wyglądali jak umęczeni życiem mlodsi studenci

Ostatnio na rozmowie o pracę kobieta wprost mi powiedziała, że nie obchodzi ją jakie studia skończyłam, ale czy znam języki i mam doświadczenie. Studia są ważne, ale nie są NAJWAŻNIEJSZE. Nie wiem kiedy to myślenie się zmieni..

[daf502bc9430c04b8cbdbd94f51a8624bed02f84_61e0bd2ac4d4e]

Napisane przez the cherry blossom girl

Studia są ważne, ale nie są NAJWAŻNIEJSZE. Nie wiem kiedy to myślenie się zmieni..

Jeszcze sporo wody upłynie w Wiśle do tego czasu

[ef9f8e413e9eb165fadd201f4168adc65c42d03a]

Napisane przez Azhaar

A ja się wyłamię i powiem - absolutnie nie rób żadnej przerwy.
Słyszałam już historie o tym ,,zrobię przerwę i kiedyś wróce". NIKT potem nie wraca.

Odzwyczaisz sie od studiów w sensie ,,klasycznym" (pomijam jakieś studia podyplomowe, kursy itp).. Wpadniesz w rytm pracy. Pewnie za jakiś czas zajdziesz w ciąże, założysz rodzinę. Nie wmówisz mi, że potem mając 30-tkę na kartku stwierdzisz ,,Chrzanię robotę, rodzinę, obowiazki, wracam na studia!"

Serio, są rzeczy wazne i ważniejsze. Naprawdę silownia jest ważniejsza od studiów? Ja studiowałam ostatnie dwa lata dziennie pracujac na pełny etat i czasami nie wiedziałam, czy mam czas się wysikać, a tu widzę siłownia priorytet numer 1 No sorry, takie zycie, ludzie nie mają czasu na takie rzeczy.

Ale wytrwałam, zakończyłam, papierek włożyłam do szuflady. Teraz nie wyobrażam sobie absolutnie wracać do nauki typowo studenckiej (a mam 27 lat i nie mam dzieci na głowie).

Więc moim zdaniem, nie rozczulałabym się nad sobą, że nie ma kiedy pójśc na siłownię i pomalować paznokci, tylko zrobiłabym tego magistra i potem miała w nosie. Moim zdaniem, i z obserwacji po moim znajomych, opcja ,,kiedyś wrócę na studia" po prostu nie dziala. Wpadasz w inny rytm życia i szansa, że nawet po roku-dwóch będzie Ci się chciało wracać do odrabiania prac domowych na uczelni, są zerowe.

---------- Dopisano o 08:44 ---------- Poprzedni post napisano o 08:43 ----------



Rozumiem, że potrzebujesz odpoczynku, ale moim zdaniem tak dokładnie będzie.

Gratuluje poziomu empatii

[SteveS]

Autorko, ja bym na Twoim miejscu zrobiła sobie przerwę. Jestem po filologii, nie mam magistra, mój mąż tak samo - oboje mamy satysfakcjonującą pracę w zawodzie. W Twojej sytuacji priorytetem byłoby dla mnie pójście na terapię i odcięcie sie od toksycznej matki - a ona na pewno będzie gadać.
Co do powrotu na studia - znam osoby, które nie tylko wracały na studia, ale i je dopiero zaczynały w wieku 30 czy 40 lat. Moja prywatna rodzicielka jest po kilku kierunkach, studiowała inny kierunek równolegle ze mną (rzecz jasna zaocznie) i, jak przyznała, kilka czy kilkanaście lat temu nie wybrałaby tego konkretnego kierunku. A teraz zauważyła, że to właśnie on się jej przyda. W końcu, skoro praca Cię satysfakcjonuje, może też pokazać, w którym kierunku checsz się dalej rozwijać. Przecież nie musisz robić magisterki z tym samym kierunku

[LadyBlood]

Napisane przez Azhaar

A ja się wyłamię i powiem - absolutnie nie rób żadnej przerwy.
Słyszałam już historie o tym ,,zrobię przerwę i kiedyś wróce". NIKT potem nie wraca.

Odzwyczaisz sie od studiów w sensie ,,klasycznym" (pomijam jakieś studia podyplomowe, kursy itp).. Wpadniesz w rytm pracy. Pewnie za jakiś czas zajdziesz w ciąże, założysz rodzinę. Nie wmówisz mi, że potem mając 30-tkę na kartku stwierdzisz ,,Chrzanię robotę, rodzinę, obowiazki, wracam na studia!"

Serio, są rzeczy wazne i ważniejsze. Naprawdę silownia jest ważniejsza od studiów? Ja studiowałam ostatnie dwa lata dziennie pracujac na pełny etat i czasami nie wiedziałam, czy mam czas się wysikać, a tu widzę siłownia priorytet numer 1 No sorry, takie zycie, ludzie nie mają czasu na takie rzeczy.

Ale wytrwałam, zakończyłam, papierek włożyłam do szuflady. Teraz nie wyobrażam sobie absolutnie wracać do nauki typowo studenckiej (a mam 27 lat i nie mam dzieci na głowie).

Więc moim zdaniem, nie rozczulałabym się nad sobą, że nie ma kiedy pójśc na siłownię i pomalować paznokci, tylko zrobiłabym tego magistra i potem miała w nosie. Moim zdaniem, i z obserwacji po moim znajomych, opcja ,,kiedyś wrócę na studia" po prostu nie dziala. Wpadasz w inny rytm życia i szansa, że nawet po roku-dwóch będzie Ci się chciało wracać do odrabiania prac domowych na uczelni, są zerowe.

---------- Dopisano o 08:44 ---------- Poprzedni post napisano o 08:43 ----------



Rozumiem, że potrzebujesz odpoczynku, ale moim zdaniem tak dokładnie będzie.

Co za bełkot. Jak to nikt nie wraca? Skąd ty bierzesz takie informacje? Znam masę ludzi którzy po przerwie wracali, robili kolejne studia i byli w różnym wieku. To, że tobie się czegoś nie chce i ty sobie czegoś nie wyobrażasz nie oznacza, że każdy człowiek na tej planecie czuje tak samo. Sama wzięłam gap year i z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że była to jedna z lepszych decyzji w moim życiu.

[cocolocco]

Napisane przez LadyBlood

Co za bełkot. Jak to nikt nie wraca? Skąd ty bierzesz takie informacje? Znam masę ludzi którzy po przerwie wracali, robili kolejne studia i byli w różnym wieku. To, że tobie się czegoś nie chce i ty sobie czegoś nie wyobrażasz nie oznacza, że każdy człowiek na tej planecie czuje tak samo. Sama wzięłam gap year i z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że była to jedna z lepszych decyzji w moim życiu.

Również się z tym zgodzę. Znam masę ludzi którzy zrobili sobie przerwę przed magisterką albo po tzw gap year stwierdzili, że chcą jednak czegoś innego i szli na inne studia i raczej większości to wyszło na dobre

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[d169664e00d109aa737daf198b1aecbf032d7859]

Napisane przez Azhaar

A ja się wyłamię i powiem - absolutnie nie rób żadnej przerwy.
Słyszałam już historie o tym ,,zrobię przerwę i kiedyś wróce". NIKT potem nie wraca.

Odzwyczaisz sie od studiów w sensie ,,klasycznym" (pomijam jakieś studia podyplomowe, kursy itp).. Wpadniesz w rytm pracy. Pewnie za jakiś czas zajdziesz w ciąże, założysz rodzinę. Nie wmówisz mi, że potem mając 30-tkę na kartku stwierdzisz ,,Chrzanię robotę, rodzinę, obowiazki, wracam na studia!"

Serio, są rzeczy wazne i ważniejsze. Naprawdę silownia jest ważniejsza od studiów? Ja studiowałam ostatnie dwa lata dziennie pracujac na pełny etat i czasami nie wiedziałam, czy mam czas się wysikać, a tu widzę siłownia priorytet numer 1 No sorry, takie zycie, ludzie nie mają czasu na takie rzeczy.

Ale wytrwałam, zakończyłam, papierek włożyłam do szuflady. Teraz nie wyobrażam sobie absolutnie wracać do nauki typowo studenckiej (a mam 27 lat i nie mam dzieci na głowie).

Więc moim zdaniem, nie rozczulałabym się nad sobą, że nie ma kiedy pójśc na siłownię i pomalować paznokci, tylko zrobiłabym tego magistra i potem miała w nosie. Moim zdaniem, i z obserwacji po moim znajomych, opcja ,,kiedyś wrócę na studia" po prostu nie dziala. Wpadasz w inny rytm życia i szansa, że nawet po roku-dwóch będzie Ci się chciało wracać do odrabiania prac domowych na uczelni, są zerowe.

---------- Dopisano o 08:44 ---------- Poprzedni post napisano o 08:43 ----------



Rozumiem, że potrzebujesz odpoczynku, ale moim zdaniem tak dokładnie będzie.

No jasne, że NIKT nie wraca. Moja przyjaciółka wróciła na studia. Ja zamierzam wrócić od października (papiery złożone). I zapewne nie jesteśmy wyjątkami...

Też bym autorce polecala zrobić przerwę i wrócić na studia jak sobie co nieco pouklada.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Puolatar]

Napisane przez Azhaar

A ja się wyłamię i powiem - absolutnie nie rób żadnej przerwy.
Słyszałam już historie o tym ,,zrobię przerwę i kiedyś wróce". NIKT potem nie wraca.

Odzwyczaisz sie od studiów w sensie ,,klasycznym" (pomijam jakieś studia podyplomowe, kursy itp).. Wpadniesz w rytm pracy. Pewnie za jakiś czas zajdziesz w ciąże, założysz rodzinę. Nie wmówisz mi, że potem mając 30-tkę na kartku stwierdzisz ,,Chrzanię robotę, rodzinę, obowiazki, wracam na studia!"

Serio, są rzeczy wazne i ważniejsze. Naprawdę silownia jest ważniejsza od studiów? Ja studiowałam ostatnie dwa lata dziennie pracujac na pełny etat i czasami nie wiedziałam, czy mam czas się wysikać, a tu widzę siłownia priorytet numer 1 No sorry, takie zycie, ludzie nie mają czasu na takie rzeczy.

Ale wytrwałam, zakończyłam, papierek włożyłam do szuflady. Teraz nie wyobrażam sobie absolutnie wracać do nauki typowo studenckiej (a mam 27 lat i nie mam dzieci na głowie).

Więc moim zdaniem, nie rozczulałabym się nad sobą, że nie ma kiedy pójśc na siłownię i pomalować paznokci, tylko zrobiłabym tego magistra i potem miała w nosie. Moim zdaniem, i z obserwacji po moim znajomych, opcja ,,kiedyś wrócę na studia" po prostu nie dziala. Wpadasz w inny rytm życia i szansa, że nawet po roku-dwóch będzie Ci się chciało wracać do odrabiania prac domowych na uczelni, są zerowe.

---------- Dopisano o 08:44 ---------- Poprzedni post napisano o 08:43 ----------



Rozumiem, że potrzebujesz odpoczynku, ale moim zdaniem tak dokładnie będzie.

Mam 30 na karku, dziecko w drodze i po 6 latach przerwy od studiowania chcę wrócić na studia (dziennie!), bo już wiem co chcę w życiu robić.
No ale... nikt nie wraca.

Wysłane z mojego SM-T805 przy użyciu Tapatalka

[dbd5b7ab0ee2af42f7d1d441331e0158e5b4af81_616f4df1de27f]

Skoro masz pracę która Cię satysfakcjonuje to myślę że możesz odpuścić sobie studia. Ja też studiowała filologię i poszłam na magisterke bo rodzice tego oczekiwali. Ale po studiach stwierdzam że licencjat zupełnie by mi wystarczył a na magisterce wcale za dużo się nie nauczyłam. Teraz faktycznie bardziej liczy się doświadczenie zawodowe. Masz już wykształcenie wyższe więc jeśli chcesz zrobić sobie przerwę to zrób. Najwyżej kiedyś w przyszłości zrobisz magisterke zaocznie. Wspomniałam że wygodniej by Ci było siedzieć na zajęciach gdzieś w kącie i się nie odzywać, ale to sprawi że jeszcze bardziej zamknięta się na ludzi i nowe wyzwania. W pracy używasz języka, na studiach nie lubilas wypowiadać się w grupie - sama zobacz co Cię bardziej rozwija i otwiera.

[Wizabelka]

Dziewczyno, magister nic Ci nie da w Twojej sytuacji zawodowej, nic! Mówię to jako rekruter. Rodzice sie wychowali w innym systemie, oni wierzą ze magister wszystko zmienia bo tak było w ich czasach. Skup się na pracy, magistra możesz zrobić zawsze. Teraz musisz się uczyć tego co robisz w pracy. Język niemiecki był genialnym wyborem, ten język jest w tym momencie najcenniejszy na polskim rynku pracy, pod warunkiem ze znasz tez angielski. Pracodawców nie obchodzi jakie masz wykształcenie tylko czy mówisz w tych dwóch językach. Jeśli tak, będziesz rozrywana na rynku praca już po 2 latach doświadczenia w jakiejkolwiek biurowej pracy. Bez żadnych wyrzutów sumienia i z poczuciem sprytu odłóż pomysł magisterki na półkę. Nie unieszczęśliwiaj się. Jak będą lepsze i spokojniejsze czasy to wtedy o tym pomyślisz. Ściski!


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[skazana_na_bluesa]

chłopak dobrze ci radzi. rok przerwy to jeszcze nie tragedia, a kondycja psychiczna jest bardzo ważna. zresztą, z tego co piszesz, terapia w twoim przypadku to bardzo wskazana rzecz.

[201707171532]

Dzięki za odpowiedzi