Mamusie do 23 roku życia!! :)

[Kathe]

hej dziewczyny!
nie wiem czy jest taki wątek na odchowalni, ale na poczekalni na pewno


w prawdzie nie jestem jeszcze mamusia, nawet ta przyszła, ale jestem ciekawa jak sobie dajecie radę z takimi małymi istotkami Mam 21 lat i obudził sie we mnie juz od daawna instynkt macierzynski, ale wiadomo boję się, że sobie nie poradze, ze nie zajde pozniej pracy itp Podzielcie sie Dziewczyny swoimi doświadczeniami i poradami na ten temat pozdrawiam goraco!!!!

[Alishia19]

Hej ja jestem mamusią 04.02 urodził mi się synek Filipek Tylko nie wiem czy za bardzo Ci pomogę bo ja mieszkam w Holandii i nie wiem jak z pracą w Polsce. Tu wracam we wrześniu do pracyA co dokładnie chciałabyś wiedzieć?Ja sobie daje radę z moim maluszkiem razem z moim mężem Mąż pracuje a siedzę i wychowuje szkrabka Chodź pierwsze 2 msc były dla mnie straszne mały cały czas płakał miał straszne kolki i w ogóle ;/ A ja tu sama bez żadnej mamy cioci... Ale daliśmy radę, dziś mały ma 4,5 msc i jest świetny, chodź też jest momentami ciężko bo mały wstaje co 2 h w nocy na karmienie i wstaje na pół przytomna;/

Pozdrawiam

[roksanula]

Czy sobie poradzisz albo znajdziesz pracę to problem niezależnie od tego czy masz dziecko.
Jedna pracę znajduje odrazu, inna nie może przez kilka lat. To nie jest kwestia dziecka, tylko Twojej zaradności.


Mam dwie córki, jedna 3,5roku druga 13ms, mieszkamy z tżtem za granicą, nikt nam nie pomaga, dajemy sobie radę.
On trochę mniej, bo nie mogę go ciągle namówić na trzecie dziecko. Mówi, że nie może sobie z nimi dwiema poradzić.
Mi za to się marzy jeszcze przynajmniej dwoje dzieci.
Jeśli nie dojdziemy z tżtem do porozumienia w kwestii kolejnego dziecka to od przyszłego roku może pójdę do pracy...
Póki co dzieci są dla mnie ważniejsze niż praca i nie myślę o tym zbyt intensywnie.

[kardashi]

Juz jest taki wątek

A czy sobie poradzisz.. Myślę że każda kobieta potrafi zająć się swoim dzieckiem, nooo może jednak nie każda, no ale to są jednak takie.. wyjątki
A z pracą, bez względu na to czy masz dziecko czy nie dziś jest ciężko.

Ja mam 21 lat i mam roczną córkę. Ja nie pracuje, ale tak jak dla koleżanki wyżej, dla mnie w tej chwili ważniejsze jest dziecko, bo jeśli mogę to chce spędzić z nią jeszcze kilka miesięcy.

[Kathe]

Boję sie tez troche reakcji najblizszych, oni zawsze mowia ze najpierw slub a pozniej dziecko.

[roksanula]

Pozwolę sobie na stwierdzenie, że to Twoje życie i Ty powinnaś o tym decydować. Nikt za Ciebie Twojego życia nie przeżyje, na chleb Ci nie da, dzieci nie odchowa.

U mnie też były zgrzyty - o ślub kościelny (mamy tylko cywilny), o chrzest dziewczynek (obie go nie mają), o ciążę, że jestem za młoda, że jak sobie poradzę, za co utrzymam dziecko. Miałam niespełna 18 lat, więc ich obawy może i miały podstawy, ale wszystkim teraz łyso. Nikt mi rachunków nie płaci, zakupów nie robi, dla dzieci nie dostałam prawie nic poza łóżeczkiem od taty, karuzelką od teściów i paroma ciuszkami od babci, szwagierki, mamy. Czyli 2x body i sweter, od mamy więcej, bo daje mi wszystkie ciuchy po mojej siostrze (2,5roku) dla młodszej córy.

Zresztą nie ma co narzekać. Grunt, że dzieci zdrowe i dajemy sobie radę sami.

[Alishia19]

Popieram w zupełności roksanula

[roksanula]

Alishia

Dodam jeszcze, że ślub braliśmy półtora ms po urodzeniu pierwszej córy. I wcale nie dlatego, że tak trzeba. Z miłości tak, ale główny powód był inny.

[Kathe]

ja jestem osoba ktora strasznie przejmuje sie opiniami innych, wiem ze powinnam sobie to olac ale nie potrafie. ja zawsze nie sprawialam problemow, bylam grzeczna, a teraz coreczka zrobilaby cos takiego- ciaza bez slubu? przeciez to wstyd!
tak jak pisalam, nie kreca mnie przygotowania do slubu, jestem z Tż prawie 7 lat i ciagle w tym samym miejscu, mam juz tego dosyc, chce cos zmienic, chce zebysmy mieli cos swojego, a nie przez kolejne 2 lata do slubu widywanie sie w weekend bo on jezdzi na delegacje, dodam jeszcze, ze nie mieszkamy ze soba. Ja u rodzicow i on tak samo.
Jego rodzina tez jest taka poukladana, wszystko jak nalezy. wkurza mnie to, ze trzeba tylko robic to co wypada.
Ja codziennie o tym wszystkim mysle, nie mam pracy wiec szukam i mysle i tak w kolko.
Juz czasem mysle, ze mam depresje, albo placze i nie widze na moja przyszlosc szans. jedynie trzyma mnie przy zyciu Tż i mysl, ze moge zalozyc swoja rodzine i nie chce aby sie ktokolwiek wtracal w nasze decyzje. Bo jak na razie wszyscy moje neguja.

[farminka]

Kathe ja na Twoim miejscu najpierw spróbowałabym mieszkania z TŻem. Przed taką próbą jaką jest posiadanie dziecka i to w dodatku w młodym wieku, warto wypróbować związek,a wspólne mieszkanie to duża różnica w porównaniu z widywaniem w weekendy to duża różnica. W końcu jakbyście zdecydowali się na dziecko to pewnie też chcielibyście stworzyć mu rodzinę i mieszkać razem. Znalezienie pracy przed zajściem w ciążę to też byłby dobry pomysł, jeśli chodzi o względy finansowe. Chociaż jeśli TŻ byłby w stanie sam Was utrzymać to nie konieczne. Nie ma co się spieszyć. Lepiej decyduj się wtedy kiedy będziesz pewna,ze jesteś gotowa. I nie chodzi tu bynajmniej o wiek. Sama jestem młodą mamą - aktualnie 23 lata i roczna córcia. Na dziecko zdecydowaliśmy się po ślubie, bo ja też tradycjonalistka i poukładana dziewczyna więc chciałam zachować kolejność. Aczkolwiek nie mam nic przeciwko tym mającym dziecko bez ślubu, żeby nie było

[roksanula]

Napisane przez Kathe

ja jestem osoba ktora strasznie przejmuje sie opiniami innych, wiem ze powinnam sobie to olac ale nie potrafie. ja zawsze nie sprawialam problemow, bylam grzeczna, a teraz coreczka zrobilaby cos takiego- ciaza bez slubu? przeciez to wstyd!

Ja też zawsze byłam grzeczna, nie piłam, rzadko wychodziłam wieczorami, nie sprawiałam problemów.
Ale nie żałuję ciąży w tak młodym wieku. Wyrwałam się z domu, dojrzałam. Dziecko dało mi zupełnie inną perspektywę na świat, życie, ludzi.
Też się przejmowałam zdaniem innych. Bardzo. Do tego stopnia, że nawet teraz jak chcę coś kupić i coś mi się bardzo podoba, a pytam koleżanki i ona mówi, że jej się nie podoba, to odkładam tą rzecz na miejsce, nie kupię jej, bo cudze zdanie w tej kwestii się dla mnie bardziej liczy, niż moje własne.

Co do ślubu i ciąży - jest wiele, wiele ludzi, którzy nie mają ślubu wiele lat po narodzinach dziecka, żyją ze sobą bez ślubu z wyboru. Więc to zabobonne myślenie - najpierw ślub, potem dziecko do mnie już nie przemawia. Nie w tych czasach.

Tak jak pisze Farminka - najpierw zamieszkajcie razem, żeby poznać swoje przyzwyczajenia, dziwactwa, odchyły i inne "złe" rzeczy, które drugiej stronie utrudniają życie.
Ale uwierz mi lub nie - to doświadczenie nijak ma się do tego, co będzie po urodzeniu dziecka. Szansa pół na pół - albo tak zostanie, albo się zmieni. Reguły nie ma, ale czasem można się ciężko rozczarować.

Ja mam 22 lata i dwie córki. Pierwsza była przed ślubem, druga po, ale jak pisałam wcześniej - gdyby nie pewne okoliczności, do dziś żylibyśmy na kocią łapę.

[Kathe]

bez slubu nie zamieszkamy razem, bo nie mamy slubu
chyba, ze cos wynajmowac, ale na to juz nas nie stac, tym bardziej ze ja na razie nie mam stalej pracy a wynajem jest to drogie rozwiazanie. Wiadomo, ze jak bedzie dziecko to tak czy siak ze soba zamieszkamy. Na razie czekam na zareczyny, cos mi sie wydaje ze to juz niedlugo Moj Tż w niektorych sytuacjach nie umie kłamac i sciemniac
ja juz od ok 3 lat moim znajomym opowiadam, ze chciałabym miec dzidzie, ze patrze na str zwiazane z macierzynstwem, dlatego sie tutaj znalazlam uwielbiam dzieci, heh czasem daje rady, ale ja nie mam doswiadczenia to tylko czysta teroia. Oczywiscie kiedy miałam 9 lat opiekowalam sie kuzynka, przewijalam jej pieluszki itp, od zawsze uwielbialam patrzec na male dzieci. Czasem mam takie mysli, ze co jak cos mi podpowiada ze to ten moment i jak go przegapie i pozniej juz bedzie za pozno? Chciałabym byc swiadoma mama i aby ta decyzja nie byla taka spontaniczna.
heh pewnie niektorzy jakbym zaszla w ciaze to pomysla, ze nie ma pracy bo nie chce sie robic to zlapala na dziecko i ma spokoj. Ja naprawde szukam pracy i jestem w coraz wiekszym dolku bo nie mam stalej umowy a czas leci. Wiadomo, ze jak znajde prace to tez macierzystnow na jakis czas pojdzie na 2 plan bo bede chciala dostac stala umowe i doswiadczenie zdobyc, jesli ktos mi powie kiedy dostane ta prace to poczekam ale nikt oczywiscie nie da mi takiej gwarancji! czasem wybory sa cholernie trudne a zwlaszcza w tym kraju, gdzie z jednej str mowia, ze mamy rodzic dzieci a z drugiej, ze trzeba sie rozwijac, kobieta nie powinna juz siedzec w domu bo to nie wypada, to kiedy ona ma rodzic dzieci, w pracy?
OOczywscie, sa takei kobiety, ktore nie chca dzieci, ale niech nie napedzaja tego, ze wszystkie takie powinny byc.
jeszcze zapomnialam dodac, ze moi rodzice nie sa jeszcze dziadkami i tak samo rodzice Tż, wiec tym bardziej nowa sytuacja...

[roksanula]

Napisane przez Kathe

bez slubu nie zamieszkamy razem, bo nie mamy slubu

Ale czemu nie? Bo rodzice Ci nie pozwalają?

Napisane przez Kathe

trzeba sie rozwijac, kobieta nie powinna juz siedzec w domu bo to nie wypada

To jest osobista kwestia moim zdaniem.
Nie idę do pracy z wyboru. Nie idę do pracy, bo mogę sobie pozwolić na to, by siedzieć w domu z dziećmi i je wychowywać.
Siedzenie w domu nie musi być nudne, nie oznacza cofania się (dosłownie), nie znaczy tylko gotować, prać, sprzątać.
Rozwijać się można i w domu, a dzieci rozwijają wszystko to, czego praca nie rozwinie.
Dzieci uczą emocji, uczuć, których nie nauczysz się w najlepszej szkole.

Moim zdaniem dom i dzieci rozwijają. W domu wypada, a nawet TRZEBA spędzać czas, żeby się czuć bezpiecznie. O dom trzeba dbać, a dbałość wymaga staranności. Mogłabym tak pisać i pisać. Ale nie dlatego, że moje życie to sielanka, tylko dlatego, że to właśnie przez siedzenie w domu zrozumiałam bardzo, bardzo dużo.

[farminka]

roksanula mądrze piszesz

[Aisza21]

Kathe, ja również nie radzilabym ci zaczynac od końca ,czyli najpierw ciaza ,a potem reszta. Nie bez powodu mowi sie ,ze najpierw powinien być ślub czy chociażby wspólne zamieszkanie, warunki mieszkaniowe i finansowe. Rodzina nie mówi ci tego na złość ,ale dlatego,ze tak jest łatwiej. Bez takich podstaw może się wszystko pozniej rozsypać jak domek z kart ,a ty mozesz stać się jeszcze bardziej sfrustrowana . Oczywiście nie życzę ci tego i nie neguję innych młodych mam ,a wręcz podziwiam i trzymam kciuki za nie z całych sil.
Sama jestem mamą 3latka, najpierw była ciąża (nieplanowana) ,potem zamieszkanie i ślub. Dopiero od niedawna zaczęłam pracę. Powiem ci ,że było bardzo ciężko i na podstawie swoich doświadczeń mogę poradzić ci ,że jeżeli masz wybór ,to ja bym na twoim mcu zaczęła od usamodzielnienia się (fiansowego i mieszkaniowego), a pozniej myslala o założeniu rodziny. Amen.

[Kathe]

No własnie dlatego rposzę o rady serce podpowiada, że to juz na dziecko, a rozum, ze trzeba miec prace, finanse, slub i najgorsze jest to ze ja stoje po srodku i kazda droga wydaje mi sie wlasciwa

[Aisza21]

Kathe, no więc moja rada jest taka ,zebys sie teraz skupila na znalezieniu pracy, stazu ,czy chociazby praktyk,wolontariatu ,moze nawet do partii sie zapisz- cokolwiek,zeby wyjsc do ludzi,nie siedziec w domu, znalezc nowe doswiadczenia ,zawrzec nowe znajomości, kontakty. Najwazniesze,zebyś nie była bierna ,nie czekala,aż wszystko samo sie jakoś ułoży.
Co waszego związku - piszesz,ze nie stać was na wynajem - to jakim cudem byłoby was teraz stać na dziecko? Dlatego namawiam cię ,zebyś napierw sama się ,,ogarnęła" z tego marazmu - zaczęła pracować , wtedy moglibyście wynająć mieszkanie i zobaczyć jak to jest. Jeżeli będziesz samodzielna ,to i rodzice spojrzą na to inaczej .

[Alishia19]

Ja tez ze swoim Tż jestem 7 lat, z początku mieszkaliśmy z moimi rodzicami potem z jego rodzicami;/ Ja cały czas się uczyłam a on pracował, później mój Tż wyjechał do Holandii. Po pół roku jak skończyłam szkołę ściągnął mnie znalazłam prace i tak jesteśmy do dziś Ale do czego zmierzam, do tego że też chcieliśmy dzidziusia,ale nie mając swojego mieszkania ani ja pracy nie mieliśmy szans tym bardziej mieszkając u rodziców;/PO dwóch latach samodzielnego życia, zdecydowaliśmy się na dzidzię i na ślub Bo raczej obydwoje jesteśmy tradycjonaliści ale już na swoim ślubie byłam w 3 msc ciąży Filipek jest już na świecie i jestem szczęśliwa mamą. Moim zdaniem trzeba stworzyć dla dzidziusia odpowiednie warunki. A przede wszystkim w Twoim wypadku myślę że najpierw razem zamieszkać

[roksanula]

Kathe A ile masz lat, jeśli wolno spytać?

Aisza U mnie sytuacja podobna : ciąża - mieszkanie razem - ślub.

[kardashi]

O tak, wczesniejsze mieszkanie razem to na prawdę bardzo dobry pomysł

a ślubu nie warto brać bo wypada, bo rodzice chcą

My z Tz jesteśmy razem 6 lat, córa ma rok i o ślubie nawet nie ma mowy

A co do pracy i rozwijania się kobiety.
To już indywidualna sprawa.
ja nie pracuje bo nie chce zostawiać dziecka z teściowa. Nie jestem gotowa na to żeby je zostawić. I wcale nie czuje ze sie zatrzymuje
Właśnie że się rozwijam, w pewnym sensie.. co nie da tego żadna praca
A do tego studiuje.

[Kathe]

Ja mam 21 lat

[Marika_1987]

Urodziłam w wieku 21 lat. We wrześniu Dawide bedzie miał 3 lata. Miałam wiele obaw ale daję sobie radę bardzo dobrze ( to nie tylko moja opinia). Do pracy wróciłam kiedy mały skończył 9 miesięcy i potrafiłam pogodzić pracę, wychowywanie dziecka i prowadzenie domu. Związek się nie ułozył ale pal licho Jestem szczęśliwa. Wiele razy zasypiałam w pracy ( na szczęście mam wyrozumiałęgo szefa) ale wiedziałam jakie mam obowiazki. Na szczęście Dawid był bardzo grzecznym dzieckiem Nie wiem co to np. kolki, nocne krzyki. Niestety wykryto u niego astmę oskrzelową w wieku 10 miesięcy. Teraz jest juz zdrowy dzięki wspaniałemu lekarzowi. Miałam chwile zwątpienia kiedy po prostu miałam wszystkiego dość i wiecie co zrobiłam? Poszłam do psychologa który wieeeeeeeele mi pomógł. Od prawie 2 lat mogę powiedzieć, że cieszę się życiem i mam dla kogo żyć. Pracuję, wychowuje synka, prowadzę dom i mam czas też na przyjemności.
Jeśli uwierzy się w to, że wszystko się ułoży, będzie dobrze i sie do tego dąrzy to nie moze byc inaczej, trzeba obrać cel i do niego dąrzyć
Nie warto przejmować się opinią innych tylko robić to co uważa się za słuszne, słuchać włąsnego serca i rozumu.

[vandes]

też mam 21 lat i od miesiąca jestem w ciąży. no wpadka, wpadka. Ale wiem, że sobie poradzę. i już powoli zaczynam się cieszyć, że coś się zmieni. i to na pewno na lepsze.
Nie mieszkamy jeszcze z TŻ razem, ale za kilka miesięcy zamierzamy.

Wiesz co, najważniejsze to mieć oparcie w partnerze i pomoc jednak finanse też są ważne, bo miłością dziecka nie wykarmisz.

---------- Dopisano o 18:32 ---------- Poprzedni post napisano o 18:29 ----------

a ślubem też na razie się nie przejmujemy. teraz pieniądze potrzebne są na dziecko, a to można odłożyć.

[roksanula]

Napisane przez vandes

też mam 21 lat i od miesiąca jestem w ciąży. no wpadka, wpadka. Ale wiem, że sobie poradzę. i już powoli zaczynam się cieszyć, że coś się zmieni. i to na pewno na lepsze.
Nie mieszkamy jeszcze z TŻ razem, ale za kilka miesięcy zamierzamy.

O radzeniu sobie napisz nam później, jak już urodzisz.

[martita_891]

Mam 22 lat i w październiku ubiegłego roku urodził nam się syn Miłosz. Kiedy zaszłam w ciążę miałam stałą pracę, mąż kilka miesięcy przed narodzinami dziecka zmienił pracę, bałam się, że możemy na tym gorzej wyjść ale na szczęście jest wprost odwrotnie więc jakby kwestia pracy i finansów była rozwiązana. Poza tym studiujemy (właściwie za tydzień się bronimy razem z mężem). Kiedyś planowaliśmy mieszkanie z rodzicami (osobne piętro) jednak w końcu uznaliśmy, że czas odciąć pępowinę i zamieszkaliśmy sami w mieszkanku. Mój syn ma atopowe zapalenie skóry (chociaż znalazł się lekarz, który to podważył, stosujemy jego leczenie i jest lepiej).
Miłosz ma teraz 8 miesięcy, ja od miesiąca wróciłam do pracy i zajmuje się nim niania. mam kompletnie zarywane nocki ale to na prawdę kwestia przyzwyczajenia. Dla nas powiązanie wczesnego rodzicielstwa z pracą i studiami nie było problemem, nie sądzę, że jestem za młoda na dziecko. Sądzę, że jednak największym problemem jest kwestia finansowa i mieszkaniowa. Wydatki dla dziecka zdrowego to nic z porównaniem np na dziecko z AZS a wiadomo, że raczej nikt z góry nie zakłada, że jego dziecko będzie chore i moim zdaniem tutaj pojawia się największy problem.
Poza tym nastawiam się, że za parę lat będę mogła przeżyć drugą młodość z odchowanym dzieckiem

Ślub to sprawa indywidualna, dla jednych to spełnienie marzeń o białej sukni i najpiękniejszym dniu w życiu, dla drugich zwykły papierek, który nie jest im potrzebny aby żyć w szczęściu, miłości i zgodzie. Kolejna sprawa, często to niepotrzebny wydatek...więc nikt nie może wymagać od Ciebie ślubu, nie żyjemy w średniowieczu

[Synia1990]

Napisane przez roksanula

Pozwolę sobie na stwierdzenie, że to Twoje życie i Ty powinnaś o tym decydować. Nikt za Ciebie Twojego życia nie przeżyje, na chleb Ci nie da, dzieci nie odchowa.

U mnie też były zgrzyty - o ślub kościelny (mamy tylko cywilny), o chrzest dziewczynek (obie go nie mają), o ciążę, że jestem za młoda, że jak sobie poradzę, za co utrzymam dziecko. Miałam niespełna 18 lat, więc ich obawy może i miały podstawy, ale wszystkim teraz łyso. Nikt mi rachunków nie płaci, zakupów nie robi, dla dzieci nie dostałam prawie nic poza łóżeczkiem od taty, karuzelką od teściów i paroma ciuszkami od babci, szwagierki, mamy. Czyli 2x body i sweter, od mamy więcej, bo daje mi wszystkie ciuchy po mojej siostrze (2,5roku) dla młodszej córy.

Zresztą nie ma co narzekać. Grunt, że dzieci zdrowe i dajemy sobie radę sami.

Gratuluję odwagi..my też chcemy tylko cywilny.Nie rozumiem tego całego szumu koło Kościelnego