raj utracony

[dreamfield]

Najłatwiej zacząć jest od początku.

Stoję w bieliźnie przed lustrem i oglądam swoje ciało. Oglądam z prawej strony, z lewej. Staję tyłem i wykręcam głowę, żeby obejrzeć swoje zaplecze. Zbliżam twarz do lustra, marszczę nos, podciągam brwi do góry. Ech, do chrzanu. Całe ciało jakieś takie wiotkie,jakieś takie nijakie. Tu mam pryszcza, tutaj wągra, tu mi się trzęsie jak galareta, tutaj zwisa, tam wystaje. Cera w stanie fatalnym, okrąglusia i pękata oponka na brzuchu i smętnie zwisające pośladki. Wszyscy mówią, pokochaj siebie! No ale jakże mam pokochać, skoro ze mnie taki grubawy wymoczek. Bleh.

Takie poranne wnioski potrafią bardzo skutecznie zniechęcić każdą kobietę do życia. Cóż poradzić, trzeba się wziąć za siebie. Zaczęłam od diety, która polegała na tym, że jadłam to, co wydawało mi się niskokaloryczne i fajne. Potem zaczęłam doczytywać. Odkryłam żywność organiczną, poznałam zasady zbilansowanej diety, przekonałam się, że sport może być przyjemny. Im więcej czytałam, tym mniej wiedziałam, więc czytałam więcej! Szczególne zainteresowało mnie zdrowe odżywianie, bardzo podoba mi się idea ekologicznej żywności, która jest zdrowa, naturalna, bez niepotrzebnej zupełnie chemii.
Tutaj zaczęłam się zastanawiać, jak to jest, że to takie ważne co pakuję do buzi, a już mniej ważne, co pakuję na buzię? Kosmetyki też są napakowane parabenami, silikonami, konserwantami, barwnikami, aromatami, polepszaczami, zagęszczaczami i nie wiadomo co jeszcze. Może warto zainwestować w jakieś bardziej naturalne kosmetyki, przecież to świństwo wnika w skórę i zostaje w organizmie, zupełnie jak spałaszowany ze smakiem glutaminian sodu w hamburgerze.

Tak myślałam o tym ekologicznym jedzeniu i kosmetykach i naszła mnie taka ekologiczna refleksja. Nie da się wyhodować zdrowej marchewki na ziemi namoczonej w pestycydach. Nawet gdybym chciała zasadzić sobie marchewkę w doniczce, to siedzi ona w zanieczyszczonej ziemi, podlewam ją zanieczyszczoną wodą, a dookoła jest zanieczyszczone powietrze. Przyjrzałam się swojemu miejscu zamieszkania. Smutny szary blok, dookoła szary chodnik, kilka smutnych drzewek regularnie podlewanych przez psy i miejscowych pijaczków, wielki śmietnik na środku, do którego bardzo ciężko trafić, samochody jeden przy drugim, nowe centrum handlowe, beton, beton, beton. Wszystko takie paskudne, brudne, bure i no niczego. Nawet na wsi, gdzie często bywam, ubywa zieleni, a tam gdzie jeszcze jest jakaś jej pozostałość, zasypana jest śmieciami. I coraz więcej betonu.

Wychodząc od oponki na brzuchu doszłam do ochrony środowiska? To najlepszy dowód na to, że każdy może przestawić się na tryb eko, nieważne czy myśli o planecie, przyszłych pokoleniach, zwierzętach czy o własnym wyglądzie i zdrowiu. Zaczynam dopiero interesować się ekologiczną stroną życia. Pomyślałam sobie, że ten mini blog jest fajną okazją do tego, żeby zebrać się w sobie i wprowadzać regularne zmiany, kroczek po kroczku. Zamierzam opisywać jak etapowo wracać na łono natury, może kilka ciekawostek ekologicznych. Będę również fotografować wszystko to, co inspiruje do przejścia na zieloną stronę mocy

[eluśka87]

Powodzenia
To prawda, każdy, może zająć się swoim ciałem, życiem i środowiskiem jeśli troszkę pomyśli i poobserwuje