Co mam zrobić ?

[poLisH_CraZy_GiRl]

Nie wiem już co mam zrobić. Zacznę od początku. Zawsze byłam szczupła, ale niecałe 2 lata temu zaczęłam tyć. Nie chodzi mi o coś mega, ale przytyłam ok 6,5 kg bo przestałam uprawiać sport i dostałam apetytu. Więc z 52kg zrobiło się 58,5. Najpierw nic z tym nie robilam tylko chodziłam i narzekałam jaka to jestem gruba, ale od stycznia postanowiłam się wziąć za siebie. Mama nie pozwoliła mi przejść na konkretną dietę więc postanowiłam że będę się odchudzać na własną rękę. No i zaczęło się... zaczęłam chować jedzenie, wychodzić z domu w czasie posiłków, wyrzucać kanapki w szkole itd. Od połowy stycznia do maja z 58,5 zeszło do 46. nadal wydawało mi się że jestem strasznie gruba mimo że waga i inni dookoła mówili co innego. W końcu moja mama się zorientowała i powiedziała, że zamknie mnie w psychiatryku. Sama miałam już dosyć ciągłego głodu i odmawiania sobie wszytskiego. Od początku maja prestałam sie odchudzać i moja waga wskoczyła na 51 i teraz już stoi. Jednak to nie daje mi stysfakcji. Nie potrafię normalnie jeść, cały czas myślę o tym ile zjadłam i ile powinnam zjeść, boję się że znowu będę gruba, myslenie o jedzeniu zajmuje mi cały dzien. Myślę o nim wszdzie: w domu, na spotkaniach przyjaciółmi, w szkole... Chce zacząć żyć normalnie jak inni, a nie cały czas przejmować się tym, że mam obcisłe spodnie i pewnie wszyscy dookoła patrza na moje grube uda. Doradźcie coś, bo już nie wiem co robić.

Dodam, że mam 168 cm wzrostu.

Sory za tyle tekstu, ale właśnie to jest najgorsze, że nie mam komu tego powiedzieć, bo nikt tego nie rozumie i mogę tylko wyżalić się przed ekranem komputera...

[reggatonka]

a) pogadać z rodzicami
b) pójść do psychologa
c) pracować nad sobą

wybierasz wszystkie opcje w takiej właśnie kolejności... i wierzę, że dasz radę

[poLisH_CraZy_GiRl]

No tylko właśnie ja nie chce gadać z mamą bo ona zaraz sie na mnie wkurzy i zacznie wydzirać, a do psychologa mi powie że teraz to ona nie będzie wydawać kasy na jakieś moje fanaberie. Staram sie nie mysleć o jedzeniu nałogowo, ale za każdym razem gdy tylko coś zjem mam okropne wyrzuty sumienia : ( Chciałabym funkcjonować tak jak normalni ludzie, a nie stale sie przejmować tym co jem, ale nie potrafie ;( Dobrze że chociaż Ty we mnie wierzysz Chciałbym cofnąć czas do czasu zanim wgl zaczęłam sie odchudzać...

[reggatonka]

poza małymi wyjątkami mało kto da sobie radę bez psychologa. A tata? Babcia, ciocia? nie masz nikogo zaufanego?

[poLisH_CraZy_GiRl]

Mój tata wyjechał jak miałam 5 lat i teraz tak naprawde ma mnie głeboko gdzieś, oboje moji rodzice są jedynakami więc cioci-brak. Z babcią raczej bym nie chciała gadać o tym, ale mam taką jedną koleżankę, której zawsze mogłam się wygadać i ona zawsze mnie słucha...z nią spróbuje pogadac, ale nie wiem czy ona to zrozumie : ( Dziękuję Ci ;*

[reggatonka]

Nie ma sprawy Wiem, jak się czujesz, a im wcześniej zaczniesz walkę z chorobą tym większa szansa na szybki powrót do zdrowia. Jak coś to pisz

[aga0329]

Chyba każda dziewczyna w Twoim wieku przechodzi przez takie a nie inne problemy i myślę że Twoja mama zdaje sobie z tego sprawę. Spróbuj koniecznie porozmawiać z nią szczerze ! Trudno jeśli będzie krzyczała ! Powinna wiedzieć i myślę że spróbuje pomóc , jesli nie to na pewno w szkole jest psycholog idź do niego i porozmawiaj! To nic nie kosztuje.