Nie przeszłam "etapów" po rozstaniu - teraz cierpię

Camilllaa · 2012-05-27, 16:33

Minął ponad rok od rozstania. Mamy po 23 lata. Bolesnego, bo z powodu jego zdrady. Zdradził pod wpływem alkoholu, dowiedziałam się parę miesięcy później od niej (przyznał się) i od razu zerwałam. Wiem, że żałował i być może żałuje do tej pory, ale ja zdrady nie akceptuję, po prostu.

Od razu rzuciłam się w wir rozwoju, podróży, odnawiania znajomości i poznawania nowych (nie chodzi jedynie o facetów). Nie przeszłam tych wszystkich etapów cierpienia, płakania w poduszkę, zwierzania się znajomym, upijania się itp. I to chyba był mój błąd.

Fakt, w ciągu tego roku wydarzyło się w moim życiu MNÓSTWO nowych rzeczy, cudownych i mniej cudownych. Spełniłam parę marzeń, własną mobilizacją wiele osiągnęłam. I co? Nie było nawet dnia, żebym o nim nie pomyślała. Tak, wmawiałam sobie, że nie zasługuję na niego, wymieniałam jego wady. Nie pomaga. Raz czuję ogromną złość, raz mam ochotę się przytulić. Spotykałam się z facetami, ale nie wyszło nic poważnego. Ostatni nawet powiedział, że mężczyźni boją się mnie. Że ciężko jest być z dziewczyną tak zaradną życiowo, bo nie czują się przy mnie męscy...

Rzecz w tym, że nie wyleczyłam się z tamtego związku, tkwię w nim emocjonalnie, wiem, że on jest sam. Mam wrażenie, że dopiero teraz zaczynam to wszystko tak bardzo "przeżywać". Nie mamy żadnego kontaktu, on na pewno myśli, że świetnie się bawię.

Czy któraś miała taką sytuację? Tak długo się "leczyła", mimo intensywnego życia? Jest mi naprawdę ciężko.

normalnyFacet · 2012-05-27, 16:36

Cytat:

Napisane przez Camilllaa

Minął ponad rok od rozstania. Mamy po 23 lata. Bolesnego, bo z powodu jego zdrady. Zdradził pod wpływem alkoholu, dowiedziałam się parę miesięcy później od niej (przyznał się) i od razu zerwałam. Wiem, że żałował i być może żałuje do tej pory, ale ja zdrady nie akceptuję, po prostu.

Od razu rzuciłam się w wir rozwoju, podróży, odnawiania znajomości i poznawania nowych (nie chodzi jedynie o facetów). Nie przeszłam tych wszystkich etapów cierpienia, płakania w poduszkę, zwierzania się znajomym, upijania się itp. I to chyba był mój błąd.

Fakt, w ciągu tego roku wydarzyło się w moim życiu MNÓSTWO nowych rzeczy, cudownych i mniej cudownych. Spełniłam parę marzeń, własną mobilizacją wiele osiągnęłam. I co? Nie było nawet dnia, żebym o nim nie pomyślała. Tak, wmawiałam sobie, że nie zasługuję na niego, wymieniałam jego wady. Nie pomaga. Raz czuję ogromną złość, raz mam ochotę się przytulić. Spotykałam się z facetami, ale nie wyszło nic poważnego. Ostatni nawet powiedział, że mężczyźni boją się mnie. Że ciężko jest być z dziewczyną tak zaradną życiowo, bo nie czują się przy mnie męscy...

Rzecz w tym, że nie wyleczyłam się z tamtego związku, tkwię w nim emocjonalnie, wiem, że on jest sam. Mam wrażenie, że dopiero teraz zaczynam to wszystko tak bardzo "przeżywać". Nie mamy żadnego kontaktu, on na pewno myśli, że świetnie się bawię.

Czy któraś miała taką sytuację? Tak długo się "leczyła", mimo intensywnego życia? Jest mi naprawdę ciężko.

A gdzie jest napisane, że TRZEBA koniecznie te "etapy" przeżywać? Każdy przeżywa na swój sposób

33owieczka · 2012-05-27, 16:38

Nie każdy musi płakać w poduszke, a moim zdaniem Ty zrobiłaś to co najlepsze dla Ciebie.
Jeszcze nie minęło, widocznie, nie ten czas.

Camilllaa · 2012-05-27, 16:42

Cytat:

Napisane przez normalnyFacet

A gdzie jest napisane, że TRZEBA koniecznie te "etapy" przeżywać? Każdy przeżywa na swój sposób

Wiem, tylko dziwnie, że ja to przeżywam ponad rok po rozstaniu, mając świetne życie.

AboveTheClouds · 2012-05-27, 16:43

Nie wiesz, co on myśli, więc nie zaprzątaj sobie głowy stworzonymi przez siebie teoriami. Po co Ci to? Po co masz się męczyć, zadręczać czymś, co być może nie istnieje. Zajęłaś się sobą i należą Ci się duże brawa.

Ruszyłaś z miejsca, poszłaś między ludzi, doświadczyłaś nowych rzeczy. A jeśli chodzi o płakanie w poduszkę, darcie zdjęć itp., to każdy przeżywa rozstanie na swój sposób i dochodzi do siebie w różnym czasie.

normalnyFacet · 2012-05-27, 16:46

Cytat:

Napisane przez Camilllaa

Wiem, tylko dziwnie, że ja to przeżywam ponad rok po rozstaniu, mając świetne życie.

Uwierz jakbyś miała faktycznie płakać to płakałabyś.. teraz się zastanawiasz czy to było dobre.. po co o tym myślisz? Od tego myślenia Ci niedobrze

bluebluesky · 2012-05-27, 16:47

Cytat:

Napisane przez Camilllaa

Wiem, tylko dziwnie, że ja to przeżywam ponad rok po rozstaniu, mając świetne życie.

Kazdy w swoim czasie,

**201608251020** · 2012-05-27, 16:51

Nie wiem w sumie ile jeszcze to będę przeżywać, ale mam to co Ty, w krótszym okresie czasu, bo ja dopiero teraz, po 2 mies. od rozstania zaczęłam płakać nocami, śnić o nim i rozpamiętywać, tęsknić...

Wcześniej to jakby mi skrzydła urosły, zapierniczalam jak mały samochodzik, znajomi nie umieli z podziwu wyjść jak 'rozkwitłam po rozstaniu'

A teraz totalnie oklapłam, co drugi dzień zamulam o Exie. Widocznie u Ciebie teraz się włączyło to poczucie realnej pustki, że jego naprawdę nie ma...

Camilllaa · 2012-05-27, 17:05

Cytat:

Napisane przez paollino

Nie wiem w sumie ile jeszcze to będę przeżywać, ale mam to co Ty, w krótszym okresie czasu, bo ja dopiero teraz, po 2 mies. od rozstania zaczęłam płakać nocami, śnić o nim i rozpamiętywać, tęsknić...

Wcześniej to jakby mi skrzydła urosły, zapierniczalam jak mały samochodzik, znajomi nie umieli z podziwu wyjść jak 'rozkwitłam po rozstaniu'

A teraz totalnie oklapłam, co drugi dzień zamulam o Exie. Widocznie u Ciebie teraz się włączyło to poczucie realnej pustki, że jego naprawdę nie ma...

2 miesiące, jeszcze nawet zrozumiałe... U mnie zdarzają się wieczory, że ryczę jak głupia mówiąc zdrobniale jego imię. Po czym wstaję, znowu jestem silna i tak w kółko. I jestem bardzo ciekawa co u niego słychać.

jola0078 · 2012-05-27, 17:11

Cytat:

Napisane przez Camilllaa

Minął ponad rok od rozstania. Mamy po 23 lata. Bolesnego, bo z powodu jego zdrady. Zdradził pod wpływem alkoholu, dowiedziałam się parę miesięcy później od niej (przyznał się) i od razu zerwałam. Wiem, że żałował i być może żałuje do tej pory, ale ja zdrady nie akceptuję, po prostu.

Od razu rzuciłam się w wir rozwoju, podróży, odnawiania znajomości i poznawania nowych (nie chodzi jedynie o facetów). Nie przeszłam tych wszystkich etapów cierpienia, płakania w poduszkę, zwierzania się znajomym, upijania się itp. I to chyba był mój błąd.

Fakt, w ciągu tego roku wydarzyło się w moim życiu MNÓSTWO nowych rzeczy, cudownych i mniej cudownych. Spełniłam parę marzeń, własną mobilizacją wiele osiągnęłam. I co? Nie było nawet dnia, żebym o nim nie pomyślała. Tak, wmawiałam sobie, że nie zasługuję na niego, wymieniałam jego wady. Nie pomaga. Raz czuję ogromną złość, raz mam ochotę się przytulić. Spotykałam się z facetami, ale nie wyszło nic poważnego. Ostatni nawet powiedział, że mężczyźni boją się mnie. Że ciężko jest być z dziewczyną tak zaradną życiowo, bo nie czują się przy mnie męscy...

Rzecz w tym, że nie wyleczyłam się z tamtego związku, tkwię w nim emocjonalnie, wiem, że on jest sam. Mam wrażenie, że dopiero teraz zaczynam to wszystko tak bardzo "przeżywać". Nie mamy żadnego kontaktu, on na pewno myśli, że świetnie się bawię.

Czy któraś miała taką sytuację? Tak długo się "leczyła", mimo intensywnego życia? Jest mi naprawdę ciężko.

Kolesiów takiego pokroju od razu olewaj! Co to ma być? Średniowiecze, że laska ma być zagubiona i delikatna jak mimoza żeby wątpliwy księciunio mógł się wykazać? Jak mnie tacy faceci wkurzają!!!

I żeby Ci nie strzeliło do głowy z fajnej zaradnej kobitki
zmieniać się w ciapowatą paniusię. Bądź dumna z tego, że umiesz sobie radzić bez faceta, że nie jest Ci do niczego potrzebny, bo prawda jest taka że jak sama o siebie nie zadbasz to nikt tego za Ciebie nie zrobi, a na facetów to tym bardziej nie ma co liczyć... taka smutna prawda.
Nigdzie też nie jest powiedziane, że po rozstaniu trzeba się upić i ryczeć w poduszkę. Ty zajęłaś się sobą i osiągnęłaś wspaniałe rzeczy... a ta chwilowa pustka minie niedługo - popłacz sobie jak masz ochotę, pozamulaj troszkę i Ci najzwyczajniej w świecie przejdzie

monilkaa · 2012-05-27, 18:51

Cytat:

Napisane przez Camilllaa

2 miesiące, jeszcze nawet zrozumiałe... U mnie zdarzają się wieczory, że ryczę jak głupia mówiąc zdrobniale jego imię. Po czym wstaję, znowu jestem silna i tak w kółko. I jestem bardzo ciekawa co u niego słychać.

To jest normalne nawet po długim okresie. Nie ma reguły co do sposobu przeżywania rozstania. Te Twoje "etapy" to nie są sztywne reguły dotyczące każdego, ale prawdopodobne zachowania w tej sytuacji. To, że ja jestem modelowym przykładem nie znaczy, że Ty też. Daj sobie czas, bez żadnych zbędnych teorii.

Lolaa87 · 2012-05-27, 19:12

Każdy inaczej przeżywa rozstania, nie ma na to reguły

Ja po jednym chłopaku bardzo długo płakałam, a po drugim, który mnie zdradzał, nie szanował itp. nie płakałam ani razu i byłam szczęśliwa, że to już koniec.

Camilllaa · 2012-05-27, 19:45

Cytat:

Napisane przez jola0078

Kolesiów takiego pokroju od razu olewaj! Co to ma być? Średniowiecze, że laska ma być zagubiona i delikatna jak mimoza żeby wątpliwy księciunio mógł się wykazać? Jak mnie tacy faceci wkurzają!!!

I żeby Ci nie strzeliło do głowy z fajnej zaradnej kobitki
zmieniać się w ciapowatą paniusię. Bądź dumna z tego, że umiesz sobie radzić bez faceta, że nie jest Ci do niczego potrzebny, bo prawda jest taka że jak sama o siebie nie zadbasz to nikt tego za Ciebie nie zrobi, a na facetów to tym bardziej nie ma co liczyć... taka smutna prawda.
Nigdzie też nie jest powiedziane, że po rozstaniu trzeba się upić i ryczeć w poduszkę. Ty zajęłaś się sobą i osiągnęłaś wspaniałe rzeczy... a ta chwilowa pustka minie niedługo - popłacz sobie jak masz ochotę, pozamulaj troszkę i Ci najzwyczajniej w świecie przejdzie

Wiem, nie zamierzam się zmieniać, choć ciężej będzie mi znaleźć odpowiedniego faceta

Sęk w tym, że pragnę tamtego. Wiem, że po rozstaniu, jak odrzucałam jego próby powrotu, bardzo się rozpił i wszystko mu było obojętne. Teraz nie wiem jak jest. Chciałabym spędzić z nim noc. Przegadać, wyśmiać się, wypłakać, wyprzytulać. Tak po prostu mi go brakuje. Mimo wszystkiego co się wokół mnie dzieje (dobrego).

Mrrau · 2012-05-27, 20:20

Pewne rzeczy dogonią Cię na końcu świata. Może to przeżywanie rozstania, a może instynkt - czasem uczuć nie udaje się zgasić, choćby nie wiem jak bardzo się chciało. Więc może lepiej dać się porwać tej rzece.

Mam wrażenie, że to tej rady właśnie szukasz.

Camilllaa · 2012-05-27, 20:24

Cytat:

Napisane przez Mrrau

Pewne rzeczy dogonią Cię na końcu świata. Może to przeżywanie rozstania, a może instynkt - czasem uczuć nie udaje się zgasić, choćby nie wiem jak bardzo się chciało. Więc może lepiej dać się porwać tej rzece.

Mam wrażenie, że to tej rady właśnie szukasz.

Masz na myśli, że powinnam z nim spróbować? Dla mnie ten człowiek nie nadaje się już do związku, zdradził mnie, nie chcę go jako partnera, zamęczyłabym się. W jakim sensie może działać tu instynkt jak nie przeżywanie rozstania?

Mrrau · 2012-05-27, 20:33

Cytat:

Napisane przez Camilllaa

Masz na myśli, że powinnam z nim spróbować? Dla mnie ten człowiek nie nadaje się już do związku, zdradził mnie, nie chcę go jako partnera, zamęczyłabym się. W jakim sensie może działać tu instynkt jak nie przeżywanie rozstania?

Piszesz, że Ci go brakuje, pragniesz go, chciałabyś z nim spędzić noc. Jesteś ciekawa co u niego słychać. Nie od paru tygodni, miesięcy. Od roku.

Znasz jakiś lepszy pomysł, żeby się w ten sposób nie męczyć?

Bliski mi jest ten problem. Niestety, niezależnie ile lat mija, to wraca. Wierz mi, że kiedy sama płaczesz w poduszkę, to jest jeszcze ten lepszy scenariusz. Z czasem można też płakać, kiedy obok zasypia drugi mężczyzna - którego bardzo chciałaś, ale nie umiesz tak samo pokochać.

TmargoT · 2012-05-27, 21:20

Cytat:

Napisane przez Camilllaa

Minął ponad rok od rozstania. Mamy po 23 lata. Bolesnego, bo z powodu jego zdrady. Zdradził pod wpływem alkoholu, dowiedziałam się parę miesięcy później od niej (przyznał się) i od razu zerwałam. Wiem, że żałował i być może żałuje do tej pory, ale ja zdrady nie akceptuję, po prostu.

Od razu rzuciłam się w wir rozwoju, podróży, odnawiania znajomości i poznawania nowych (nie chodzi jedynie o facetów). Nie przeszłam tych wszystkich etapów cierpienia, płakania w poduszkę, zwierzania się znajomym, upijania się itp. I to chyba był mój błąd.

Fakt, w ciągu tego roku wydarzyło się w moim życiu MNÓSTWO nowych rzeczy, cudownych i mniej cudownych. Spełniłam parę marzeń, własną mobilizacją wiele osiągnęłam. I co? Nie było nawet dnia, żebym o nim nie pomyślała. Tak, wmawiałam sobie, że nie zasługuję na niego, wymieniałam jego wady. Nie pomaga. Raz czuję ogromną złość, raz mam ochotę się przytulić. Spotykałam się z facetami, ale nie wyszło nic poważnego. Ostatni nawet powiedział, że mężczyźni boją się mnie. Że ciężko jest być z dziewczyną tak zaradną życiowo, bo nie czują się przy mnie męscy...

Rzecz w tym, że nie wyleczyłam się z tamtego związku, tkwię w nim emocjonalnie, wiem, że on jest sam. Mam wrażenie, że dopiero teraz zaczynam to wszystko tak bardzo "przeżywać". Nie mamy żadnego kontaktu, on na pewno myśli, że świetnie się bawię.

Czy któraś miała taką sytuację? Tak długo się "leczyła", mimo intensywnego życia? Jest mi naprawdę ciężko.

ja leczylam się 6 lat,ale ja mnie zostawił pamiątkę

Camilllaa · 2012-05-27, 23:11

Cytat:

Napisane przez Mrrau

Piszesz, że Ci go brakuje, pragniesz go, chciałabyś z nim spędzić noc. Jesteś ciekawa co u niego słychać. Nie od paru tygodni, miesięcy. Od roku.

Znasz jakiś lepszy pomysł, żeby się w ten sposób nie męczyć?

Bliski mi jest ten problem. Niestety, niezależnie ile lat mija, to wraca. Wierz mi, że kiedy sama płaczesz w poduszkę, to jest jeszcze ten lepszy scenariusz. Z czasem można też płakać, kiedy obok zasypia drugi mężczyzna - którego bardzo chciałaś, ale nie umiesz tak samo pokochać.

Za bardzo się szanuję, żeby wrócić do kogoś, kto mnie zdradził. Chciałabym, żeby mi już zobojętniał...

Trusmilk · 2012-05-27, 23:30

Cytat:

Napisane przez Camilllaa

Za bardzo się szanuję, żeby wrócić do kogoś, kto mnie zdradził. Chciałabym, żeby mi już zobojętniał...

Nikt tu nie mówi o powrocie. Może warto by było po prostu z nim porozmawiać. Może po rozmowie poczułabyś ulgę i dojrzała do decyzji, by zostawić to wszystko za sobą? Czasami to pomaga.

Camilllaa · 2012-05-27, 23:52

Cytat:

Napisane przez Trusmilk

Nikt tu nie mówi o powrocie. Może warto by było po prostu z nim porozmawiać. Może po rozmowie poczułabyś ulgę i dojrzała do decyzji, by zostawić to wszystko za sobą? Czasami to pomaga.

Nie chcę od nowa tego przeżywać. Nie mam o czym z nim rozmawiać. Poza tym nie wiem jak on się czuje w tym momencie, jakie żywi (bądź nie) uczucia do mnie.

E f f i · 2012-05-28, 00:14

Camilllaa · 2012-05-28, 00:19

Cytat:

Napisane przez E f f i

Jak Cię zdradził? I ile razem byliście?

Powiem szczerze, że po przeczytaniu wątku również nasuwa mi się, że chciałabyś z nim być, bo wiesz myślenie o byłym facecie dzień w dzień przez rok to jednak coś.

Byliśmy razem prawie 3 lata. Zdradził mnie po pijaku, seks. Nie jestem w stanie wybaczyć. Nikomu. Tak, chciałabym z nim być, GDYBY nie to co się wydarzyło. Mam nadzieję, że kolejnej dziewczynie tego nie zrobi.

E f f i · 2012-05-28, 00:34

Camilllaa · 2012-05-28, 13:14

Cytat:

Napisane przez E f f i

3 lata to sporo czasu. On siedzi Ci w głowie przez tą zdradę, pewnie nie możesz dalej uwierzyć, że mógł to zrobić. Nie wybaczaj. Takich rzeczy się nie wybacza, albo inaczej wybacza się i daje facetowi szanse, ale z inną już dziewczyną. Znajdzie się w końcu taki w którym się zakochasz i który Cię nie zdradzi i wtedy dojdziesz do tego, że ten czas od rozstania na coś się przydał.

Poza tym biorąc pod uwagę, że związek trwał 3 lata, a od rozstania minął rok to wcale nie tak długo wbrew pozorom, bo przecież będąc z tamtym facetem miałaś już jakieś długofalowe plany i wiązałaś z nim przyszłość, a tu nie wypaliło. Musisz poczekać jeszcze trochę, a poza tym bycie singielką przecież nie jest takie złe chyba nie?

Idealnie ujęłaś moje uczucia w tym momencie

Jasne, że bycie singielką nie jest złe, doskonale sobie radzę, jeszcze gdyby ex poszedł sobie z mojej głowy to już w ogóle

**794f4f7fd0b0868ccd574eb97c8ebd94d2e43545_60bea4f1edd75** · 2012-05-28, 14:43

.

new woman in town · 2012-05-28, 15:45

Cytat:

Napisane przez Camilllaa

Czy któraś miała taką sytuację? Tak długo się "leczyła", mimo intensywnego życia? Jest mi naprawdę ciężko.

Wiesz co zamiast pisać, że miałam podobnie, że byłam tam gdzie ty teraz jesteś wolę przekazać Ci coś zupełnie innego. Za rok, dwa lata, może trzy spotkasz fajnego faceta, z którym nie będzie znaków zapytania za to słodka stabilizacja. Ten czas, który trwa dla ciebie teraz wykorzystaj na dalsze "szumienie", spełnianie marzeń i rozwój osobisty. Bo jak spotkasz tego pasującego do ciebie puzzla nie będziesz miała na to aż tyle czasu

A żałoba po rozstaniu? Wystarczy, że wyciągniesz wnioski z tamtego związku, żal za tym, że ktoś cię kochał i ty mogłaś kogoś kochać minie wraz z poznaniem właściwego faceta.

Camilllaa · 2012-05-28, 17:34

Cytat:

Napisane przez new woman in town

Wiesz co zamiast pisać, że miałam podobnie, że byłam tam gdzie ty teraz jesteś wolę przekazać Ci coś zupełnie innego. Za rok, dwa lata, może trzy spotkasz fajnego faceta, z którym nie będzie znaków zapytania za to słodka stabilizacja. Ten czas, który trwa dla ciebie teraz wykorzystaj na dalsze "szumienie", spełnianie marzeń i rozwój osobisty. Bo jak spotkasz tego pasującego do ciebie puzzla nie będziesz miała na to aż tyle czasu

A żałoba po rozstaniu? Wystarczy, że wyciągniesz wnioski z tamtego związku, żal za tym, że ktoś cię kochał i ty mogłaś kogoś kochać minie wraz z poznaniem właściwego faceta.

Dziękuję

Jest ciężko, nawet bardzo, ale mam właśnie taką nadzieję, że się pozbieram. Choć "z zewnątrz" już dawno to zrobiłam.
Boję się jedynie, że jak on np. za parę miesięcy się odezwie lub spotkamy się przypadkiem, to to wszystko wróci

Camilllaa · 2012-07-03, 21:11

Pisałam w maju. Dziewczyny, NIC się nie zmieniło. NICCCCCCC.

Co więcej, on jest z dziewczyną, która próbowała nam rozbić związek przez prawie dwa lata. Nie znosił jej za to. Ja też. Jej imię wywoływało złość w rozmowach.
Jak się dowiedziałam, zabolało tak strasznie, że nie chcę nawet myśleć. Ale nie da się.

I dalej jestem pewna, że bym do niego nie wróciła. Nigdy. Mimo, że kocham i tęsknię z całego serca. Trudne to.

**kalincia** · 2012-07-03, 21:15

Czas, czas, czas. Teraz już powinno ci przejść, jak wiesz, że jest z inną.

Camilllaa · 2012-07-03, 23:24

Cytat:

Napisane przez kalincia

Czas, czas, czas. Teraz już powinno ci przejść, jak wiesz, że jest z inną.

A właśnie, że jest gorzej. Bo czemu z NIĄ? Mógłby z każdą inną.
A ona... tak długo życzyła nam wszystkiego najgorszego. Jeżeli to miałaby być 'zemsta' na mnie bądź prowokacja to trafił najlepiej jak mógł.

2012-05-27, 16:33	#1
Camilllaa Przyczajenie Zarejestrowany: 2012-05 Wiadomości: 17	Nie przeszłam "etapów" po rozstaniu - teraz cierpię Minął ponad rok od rozstania. Mamy po 23 lata. Bolesnego, bo z powodu jego zdrady. Zdradził pod wpływem alkoholu, dowiedziałam się parę miesięcy później od niej (przyznał się) i od razu zerwałam. Wiem, że żałował i być może żałuje do tej pory, ale ja zdrady nie akceptuję, po prostu. Od razu rzuciłam się w wir rozwoju, podróży, odnawiania znajomości i poznawania nowych (nie chodzi jedynie o facetów). Nie przeszłam tych wszystkich etapów cierpienia, płakania w poduszkę, zwierzania się znajomym, upijania się itp. I to chyba był mój błąd. Fakt, w ciągu tego roku wydarzyło się w moim życiu MNÓSTWO nowych rzeczy, cudownych i mniej cudownych. Spełniłam parę marzeń, własną mobilizacją wiele osiągnęłam. I co? Nie było nawet dnia, żebym o nim nie pomyślała. Tak, wmawiałam sobie, że nie zasługuję na niego, wymieniałam jego wady. Nie pomaga. Raz czuję ogromną złość, raz mam ochotę się przytulić. Spotykałam się z facetami, ale nie wyszło nic poważnego. Ostatni nawet powiedział, że mężczyźni boją się mnie. Że ciężko jest być z dziewczyną tak zaradną życiowo, bo nie czują się przy mnie męscy... Rzecz w tym, że nie wyleczyłam się z tamtego związku, tkwię w nim emocjonalnie, wiem, że on jest sam. Mam wrażenie, że dopiero teraz zaczynam to wszystko tak bardzo "przeżywać". Nie mamy żadnego kontaktu, on na pewno myśli, że świetnie się bawię. Czy któraś miała taką sytuację? Tak długo się "leczyła", mimo intensywnego życia? Jest mi naprawdę ciężko.

2012-05-27, 16:43	#5
AboveTheClouds Raczkowanie Zarejestrowany: 2012-05 Wiadomości: 43	Dot.: Nie przeszłam "etapów" po rozstaniu - teraz cierpię Nie wiesz, co on myśli, więc nie zaprzątaj sobie głowy stworzonymi przez siebie teoriami. Po co Ci to? Po co masz się męczyć, zadręczać czymś, co być może nie istnieje. Zajęłaś się sobą i należą Ci się duże brawa.Ruszyłaś z miejsca, poszłaś między ludzi, doświadczyłaś nowych rzeczy. A jeśli chodzi o płakanie w poduszkę, darcie zdjęć itp., to każdy przeżywa rozstanie na swój sposób i dochodzi do siebie w różnym czasie.

2012-05-27, 16:51	#8
201608251020 Konto usunięte Zarejestrowany: 2006-04 Wiadomości: 15 304	Dot.: Nie przeszłam "etapów" po rozstaniu - teraz cierpię Nie wiem w sumie ile jeszcze to będę przeżywać, ale mam to co Ty, w krótszym okresie czasu, bo ja dopiero teraz, po 2 mies. od rozstania zaczęłam płakać nocami, śnić o nim i rozpamiętywać, tęsknić... Wcześniej to jakby mi skrzydła urosły, zapierniczalam jak mały samochodzik, znajomi nie umieli z podziwu wyjść jak 'rozkwitłam po rozstaniu' A teraz totalnie oklapłam, co drugi dzień zamulam o Exie. Widocznie u Ciebie teraz się włączyło to poczucie realnej pustki, że jego naprawdę nie ma...

2012-05-27, 19:12	#12
Lolaa87 Zadomowienie Zarejestrowany: 2007-08 Wiadomości: 1 868	Dot.: Nie przeszłam "etapów" po rozstaniu - teraz cierpię Każdy inaczej przeżywa rozstania, nie ma na to reguły Ja po jednym chłopaku bardzo długo płakałam, a po drugim, który mnie zdradzał, nie szanował itp. nie płakałam ani razu i byłam szczęśliwa, że to już koniec. __________________

2012-05-27, 20:20	#14
Mrrau Raczkowanie Zarejestrowany: 2006-03 Lokalizacja: Warszawa Wiadomości: 103	Dot.: Nie przeszłam "etapów" po rozstaniu - teraz cierpię Pewne rzeczy dogonią Cię na końcu świata. Może to przeżywanie rozstania, a może instynkt - czasem uczuć nie udaje się zgasić, choćby nie wiem jak bardzo się chciało. Więc może lepiej dać się porwać tej rzece. Mam wrażenie, że to tej rady właśnie szukasz.

2012-05-28, 00:14	#21
E f f i Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-03 Wiadomości: 433	Dot.: Nie przeszłam "etapów" po rozstaniu - teraz cierpię __________________ ♥ na wizażu od 2007 ♥ Edytowane przez E f f i Czas edycji: 2016-08-25 o 20:27

2012-05-28, 00:34	#23
E f f i Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-03 Wiadomości: 433	Dot.: Nie przeszłam "etapów" po rozstaniu - teraz cierpię __________________ ♥ na wizażu od 2007 ♥ Edytowane przez E f f i Czas edycji: 2016-08-25 o 20:31

2012-05-28, 14:43	#25
794f4f7fd0b0868ccd574eb97c8ebd94d2e43545_60bea4f1edd75 Konto usunięte Zarejestrowany: 2008-08 Wiadomości: 628	Dot.: Nie przeszłam "etapów" po rozstaniu - teraz cierpię . Edytowane przez 794f4f7fd0b0868ccd574eb97c8ebd94d2e43545_60bea4f1edd75 Czas edycji: 2012-11-18 o 15:22

2012-07-03, 21:11	#28
Camilllaa Przyczajenie Zarejestrowany: 2012-05 Wiadomości: 17	Dot.: Nie przeszłam "etapów" po rozstaniu - teraz cierpię Pisałam w maju. Dziewczyny, NIC się nie zmieniło. NICCCCCCC. Co więcej, on jest z dziewczyną, która próbowała nam rozbić związek przez prawie dwa lata. Nie znosił jej za to. Ja też. Jej imię wywoływało złość w rozmowach. Jak się dowiedziałam, zabolało tak strasznie, że nie chcę nawet myśleć. Ale nie da się. I dalej jestem pewna, że bym do niego nie wróciła. Nigdy. Mimo, że kocham i tęsknię z całego serca. Trudne to.

2012-07-03, 21:15	#29
kalincia BAN stały Zarejestrowany: 2009-03 Wiadomości: 13 025	Dot.: Nie przeszłam "etapów" po rozstaniu - teraz cierpię Czas, czas, czas. Teraz już powinno ci przejść, jak wiesz, że jest z inną.

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)