Czy mogę mieć fobię społeczną?

[acetylo CoA]

Witam
Ostatnio zastanawiałam się nad swoim życiem i doszłam do wniosku, że jest ze mną coś nie tak. A może inaczej - już od dawna wiem, że jest coś nie tak, tylko nie wiedziałam jak to ubrać w słowa. Podejrzewam, że mam fobię społeczną. Od kiedy pamiętam wolałam siedzieć w domu i nie przeszkadzalo mi to, wręcz przeciwnie - mimo tego, że byłam przez znajomych wyciągana, i tak wolałam zalegać na kanapie z paczką czipsów Teraz sporo się zmieniło - sama chciałabym gdzieś wyjść, niestety nie mam z kim Mam bardzo malo znajomych, kiedys miałam więcej ale kontakt się urwał przez moją chęć siedzenia w domu. Teraz chętnie bym wyszla, np na imprezę, ale jak jedna z moich nielicznych koleżanek mnie zapraszała to odmawiałam - nie dlatego, że jestem jakąś cnotką, tylko dlatego, że wiem, że nie umiałabym się zachować. Lata siedzenia przed telewizorem zrobiły swoje - nie umiem nawiązywać żadnych relacji z innymi, nie potrafię nawet rozmawiać Jak raz poszłam na impreze koleżanki to całą noc siedziałam sama, czerwona na twarzy ze stresu... Doszlo do tego, że już nikt mnie nie zaprasza (ta kolezanka powiedziala, ze jej za mnie wstyd i mnie z nikim nie pozna bo jej zalezy na opinii jej znajomych - w sumie się nie dziwię...) Oprócz niej mam jeszcze 2 koleżanki, ale jedna z nich mieszka 60 km ode mnie, a druga jest jeszcze bardziej aspołeczna niż ja, i gdybym zaproponowala jej jakies wyjscie do klubu to zabiłaby mnie śmiechem...
Wiem, że post trochę nieskładny, mam nadzieje ze mnie ktoś zrozumiał Proszę o pomoc co mam zrobić? A może z wiekiem mi minie?

[Juli_Juli]

Dlaczego na imprezie u koleżanki siedziałaś sama? Masz jakieś objawy somatyczne podczas rozmowy z ludźmi? Jak wtedy się czujesz?

[TheKey]

Napisane przez acetylo CoA

Witam
Ostatnio zastanawiałam się nad swoim życiem i doszłam do wniosku, że jest ze mną coś nie tak. A może inaczej - już od dawna wiem, że jest coś nie tak, tylko nie wiedziałam jak to ubrać w słowa. Podejrzewam, że mam fobię społeczną. Od kiedy pamiętam wolałam siedzieć w domu i nie przeszkadzalo mi to, wręcz przeciwnie - mimo tego, że byłam przez znajomych wyciągana, i tak wolałam zalegać na kanapie z paczką czipsów Teraz sporo się zmieniło - sama chciałabym gdzieś wyjść, niestety nie mam z kim Mam bardzo malo znajomych, kiedys miałam więcej ale kontakt się urwał przez moją chęć siedzenia w domu. Teraz chętnie bym wyszla, np na imprezę, ale jak jedna z moich nielicznych koleżanek mnie zapraszała to odmawiałam - nie dlatego, że jestem jakąś cnotką, tylko dlatego, że wiem, że nie umiałabym się zachować. Lata siedzenia przed telewizorem zrobiły swoje - nie umiem nawiązywać żadnych relacji z innymi, nie potrafię nawet rozmawiać Jak raz poszłam na impreze koleżanki to całą noc siedziałam sama, czerwona na twarzy ze stresu... Doszlo do tego, że już nikt mnie nie zaprasza (ta kolezanka powiedziala, ze jej za mnie wstyd i mnie z nikim nie pozna bo jej zalezy na opinii jej znajomych - w sumie się nie dziwię...) Oprócz niej mam jeszcze 2 koleżanki, ale jedna z nich mieszka 60 km ode mnie, a druga jest jeszcze bardziej aspołeczna niż ja, i gdybym zaproponowala jej jakies wyjscie do klubu to zabiłaby mnie śmiechem...
Wiem, że post trochę nieskładny, mam nadzieje ze mnie ktoś zrozumiał Proszę o pomoc co mam zrobić? A może z wiekiem mi minie?

Z wiekiem może nie tyle minie co po prostu takie rzeczy przestaną mieć znaczenie, imprezy przestają być priorytetem życiowym

[acetylo CoA]

Napisane przez Juli_Juli

Dlaczego na imprezie u koleżanki siedziałaś sama? Masz jakieś objawy somatyczne podczas rozmowy z ludźmi? Jak wtedy się czujesz?

Siedziałam sama bo nikt nie chciał ze mną gadać; najczęściej drży mi glos, jestem cala czerwona, czasem pocą mi się dłonie i mam pustkę w głowie.

Napisane przez TheKey

Z wiekiem może nie tyle minie co po prostu takie rzeczy przestaną mieć znaczenie, imprezy przestają być priorytetem życiowym

Już nie chodzi o te imprezy, po prostu prawie nie mam znajomych, ciągle siedzę w domu, a rozmowa z obcym czlowiekiem to dla mnie spore wyzwanie.

[Juli_Juli]

To może być fobia społeczna, ale nie musi- może to być po prostu nieśmiałość. Najlepiej idź do psychiatry.

[Nyappy]

Też tak kiedyś miałam. To jak najbardziej normalne. Prawdopodobnie jest introwertykiem. Przeczytaj tu "cechy introwertyków":

http://pl.wikipedia.org/wiki/Introwersja

Sądzę, że możesz znaleźć u siebie takie prawidłowości. To nic strasznego, na ogół się z tego wyrasta, albo po prostu z czasem poznasz ludzi, którzy Cię zrozumieją i pomogą rozluźnić w towarzystwie a nie dodatkowo stresują jak te Twoje dziwne koleżanki, które 'nie chcą sobie wstydu narobić'. Olej je. Jestem bardzo w temacie bo często się przeprowadzałam i raz byłam 'duszą towarzystwa' a raz z nikim nie znalazłam wspólnych tematów i siedziałam całymi dniami w domu. Z czasem taka sytuacja przestała mi przeszkadzać, ponieważ wiem, że niedługo znowu się przeprowadzę i zacznę od nowa. Wiem, że większość ludzi bardzo stresuję się zmianami, ale ja bardzo polecam zmianę otoczenia. Nie mówię od razu o przeprowadzce, ale może zmień szkołę? Bo rozumiem, że chodzisz do szkoły. To duży krok, ale myślę, że jedyny sposób to zacząć od nowa. Zacznij już o tym myśleć, o tym jak chciałabyś być postrzegana, a zdziwisz sie jak łatwo nawiążesz kontakty w nowym otoczeniu. Oczywiście to tylko takie sugestie na przyszłość, nie od razu kraków zbudowano i wgle nie wiem ile masz, więc trudno ocenić.. tak czy inaczej jeśli na razie nie ma możliwości na zmiany to nie torturuj się na siłę. Nie wychodzi Ci na razie - trudno. Tak jak mówiłam to tylko przejściowy okres. W ostateczności możesz - na razie - poszukać znajomych w internecie.

[acetylo CoA]

Zmiana szkoły odpada. Zreszta, idac do liceum staralam sie zeby inni mnie polubili i nie bardzo wyszlo.

Czytalam troche o introwersji ale u mnie to chyba jest troche co innego, skoro mam problemy z rozmowa z kimkolwiek.

[TheKey]

Napisane przez acetylo CoA

Zmiana szkoły odpada. Zreszta, idac do liceum staralam sie zeby inni mnie polubili i nie bardzo wyszlo.

Czytalam troche o introwersji ale u mnie to chyba jest troche co innego, skoro mam problemy z rozmowa z kimkolwiek.

Sama sobie odpowiedziałaś w tym poście - za bardzo się starasz, za bardzo Ci zależy, za bardzo stawiasz tych ludzi na piedestale a przez to Twój organizm reaguje jakby to była sytuacja zagrożenia życia - przyspieszone tętno, pocące się dłonie itd. Nie traktuj rozmowy z każdą napotkaną osobą jakby to była audiencja u królowej angielskiej, a od razu będzie Ci łatwiej

[anuanusia]

Napisane przez acetylo CoA

Zmiana szkoły odpada. Zreszta, idac do liceum staralam sie zeby inni mnie polubili i nie bardzo wyszlo.

Czytalam troche o introwersji ale u mnie to chyba jest troche co innego, skoro mam problemy z rozmowa z kimkolwiek.

Możesz być introwertykiem, domatorem i możesz mieć fobie społeczną...jeśli Ci to przeszkadza to możesz wybrać się do psychiatry i popracujecie sobie nad tym
ile masz lat?

[paulinka1128]

Napisane przez acetylo CoA

Siedziałam sama bo nikt nie chciał ze mną gadać;

a Ty próbowałaś nawiązać z kimś jakiś kontakt?
Trzeba sie otworzyc troche na ludzi... bo siedzac na imprezie w koncie nic dziwnego, ze nikt nie chce z Toba rozmawiac..

Jak kluby cie tak przerazaja to moze najpierw zacznij wychodzic w mniejszym gronie np. z dwoma kolezankami na kawe czy na kregle...

[acetylo CoA]

Napisane przez anuanusia

Możesz być introwertykiem, domatorem i możesz mieć fobie społeczną...jeśli Ci to przeszkadza to możesz wybrać się do psychiatry i popracujecie sobie nad tym
ile masz lat?

Mam 19 lat. I przyznam, że jednak wstydzę się iść do psychologa z czymś takim

Napisane przez paulinka1128

a Ty próbowałaś nawiązać z kimś jakiś kontakt?
Trzeba sie otworzyc troche na ludzi... bo siedzac na imprezie w koncie nic dziwnego, ze nikt nie chce z Toba rozmawiac..

Jak kluby cie tak przerazaja to moze najpierw zacznij wychodzic w mniejszym gronie np. z dwoma kolezankami na kawe czy na kregle...

Tak, próbowałam nawiązać kontakt, wszyscy mnie zlewali.
A jak juz pisalam moje koleżanki są jeszcze wiekszymi domatorkami i nie uda mi się wyciągnąć ich z domu. Widzimy się tylko w szkole, niz poza tym.

[maimeri]

http://www.socialanxietysupport.com/disorder/liebowitz/

To powyżej to link do testu na fobię społeczną; jest co prawda po angielsku, ale dość łatwe słownictwo. Zestaw podstawowych sytuacji i Twoja na nie reakcja.

Wiem, co przeżywasz, miałam/mam podobnie. Z wiekiem sytuacje typowo towarzyskie przestają być najważniejsze, bardziej liczy się, co człowiek ma w głowie, jak radzi sobie w pracy. Ja w dalszym ciągu unikam sytuacji stricte towarzyskich (np. wymiguję się od wyjść ze znajomymi z pracy, bo konieczność prowadzenia rozmów towarzyskich mnie stresuje). Za to w pracy dogaduję się ze wszystkimi dobrze, bo to otoczenie mi znane, lubiane, czuję się tam kompetentna, a co za tym idzie, nie stresuję się i rozmawiam swobodnie.

Naszym najgorszym wrogiem jest właśnie stres, podnoszenie swoich braków czy niedoskonałości do rangi wielkiego problemu, który wszyscy wokół widza i wyszydzają.. Podczas gdy wszyscy tak naprawdę mają to w nosie Też byłam "zwierzątkiem kanapowym", wolałam siedzieć w domu i czytać książki, bo tak bezpieczniej.. W końcu nikt już mnie nie wyciągał nigdzie, i potem też było mi szkoda.. Teraz, po 30stce, mieszkam w Londynie, pracuję między ludźmi, mam bezpośredni kontakt z klientami i już się tak nie stresuję. Jednak w weekendy z ulgą zamykam się sama w domu, bo potrzebuję samotności, żeby odetchnąć i naładować akumulatory. Czasem wychodzę, ale wiesz chyba sama, jak to jest: zawsze tęsknimy za czymś, czego nie mamy; tymczasem to wcale nie musi być takie super. Wyjdziesz ze znajomymi raz i jest fajnie, a drugi raz do niczego. Nie wszyscy musimy być lwami salonowymi, niektórzy są szczęśliwsi siedząc w domu i zajmując się jakimś hobby.

Jeśli nie boisz się załatwić sprawę w urzędzie czy reklamować zepsuty jogurt, nie jest z Tobą aż tak źle, uszy do góry