szczęśliwa (?) nowina...

[juustine]

cześć dziewczyny, to pytanie skierowane jest raczej do doświadczonych już matek, lub do kobiet które spodziewają się dziecka..

czy gdy dowiedziałyście się, że będziecie mamą obawiałyście się czegoś? bałyście się, że sobie nie poradzicie?
to może trochę głupie, ale dzisiaj rano dowiedziałam się, że będę mamą.. po moich kłopotach (a może jeszcze w trakcie?) jakie opisywałam w moim poprzednim wątku mam trochę wątpliwości, że sobie nie dam rady, że sobie nie poradzę.
czy to normalne? przejdzie? :conf used:

[201604181004]

Moja rada... idźcie na terapię dla par. Porozmawiajcie z mediatorem o waszych obawach i lękach, o tym co źle funkcjonuje i co należy zmienic. Może jak twój facet usłyszy to od wyważonej trzeciej osoby która jako obserwator doradzi wam, coś się zmieni. Dziecko nie jest tylko twoje, to wasze dzieło i czas zrobić w końcu coś po partnersku.

[allmode]

Jesli chodzi o obawy związane z macierzyństwem, opieką nad dzieckiem, wychowaniem i samą ciążą - to są rzeczy całkowicie normalne.
Natomiast problemy w związku to już poważniejsza sprawa. Pojawienie się dziecka bardzo często jeszcze zaostrza konflikty. I dziecko niestety nie jest lekiem na problemy - raczej powiedziałabym, że generuje nowe.
Jak oceniasz obecnie swoje małżeństwo? Może faktycznie dobrze by było poradzić się specjalisty, popracować nad relacjami pod okiem fachowca?

[juustine]

Napisane przez allmode

Jesli chodzi o obawy związane z macierzyństwem, opieką nad dzieckiem, wychowaniem i samą ciążą - to są rzeczy całkowicie normalne.
Natomiast problemy w związku to już poważniejsza sprawa. Pojawienie się dziecka bardzo często jeszcze zaostrza konflikty. I dziecko niestety nie jest lekiem na problemy - raczej powiedziałabym, że generuje nowe.
Jak oceniasz obecnie swoje małżeństwo? Może faktycznie dobrze by było poradzić się specjalisty, popracować nad relacjami pod okiem fachowca?

jak oceniam obecnie swoje małżeństwo?
Nie jest pomiędzy nami tragicznie, bez przesady, poprostu on za dużo czasu spędza u rodziców, co doprowadza mnie do szału. (o tym mowa w moim poprzednim wątku) oprócz tego dogadujemy się, jest między nami w porządku. Zawsze oboje byliśmy nerwusami ale nam to przechodziło..

[syklamen]

Napisane przez juustine

cześć dziewczyny, to pytanie skierowane jest raczej do doświadczonych już matek, lub do kobiet które spodziewają się dziecka..

czy gdy dowiedziałyście się, że będziecie mamą obawiałyście się czegoś? bałyście się, że sobie nie poradzicie?
to może trochę głupie, ale dzisiaj rano dowiedziałam się, że będę mamą.. po moich kłopotach (a może jeszcze w trakcie?) jakie opisywałam w moim poprzednim wątku mam trochę wątpliwości, że sobie nie dam rady, że sobie nie poradzę.
czy to normalne? przejdzie? :conf used:

Cóż patrząc na to, że jesteś w ciąży z perspektywy Twojego poprzedniego wątku to musisz zdecydowanie powiedzieć mężowi, że żyje i Tworzy teraz rodzinę przede wszystkim z Tobą a nie z rodzicami. Taka jest kolej rzeczy, że jeżeli facet zakłada rodzinę to powinien o nią dbać i jej poświęcać dużo czasu. Teraz jeszcze jesteś w ciąży, nie dziwię Ci się, że się boisz, skoro istnieje podejrzenie, że jego zachowanie może się nie zmienić i jak pojawi się dziecko, to będziesz zostawać z nim sama a on jak zwykle będzie kursował do rodziców na obiadki. To się koniecznie musi zmienić już teraz. A co Twój mąż na nowinę, że jesteś w ciąży?

[juustine]

Napisane przez syklamen

Cóż patrząc na to, że jesteś w ciąży z perspektywy Twojego poprzedniego wątku to musisz zdecydowanie powiedzieć mężowi, że żyje i Tworzy teraz rodzinę przede wszystkim z Tobą a nie z rodzicami. Taka jest kolej rzeczy, że jeżeli facet zakłada rodzinę to powinien o nią dbać i jej poświęcać dużo czasu. Teraz jeszcze jesteś w ciąży, nie dziwię Ci się, że się boisz, skoro istnieje podejrzenie, że jego zachowanie może się nie zmienić i jak pojawi się dziecko, to będziesz zostawać z nim sama a on jak zwykle będzie kursował do rodziców na obiadki. To się koniecznie musi zmienić już teraz. A co Twój mąż na nowinę, że jesteś w ciąży?

to dziwne, ale jeszcze o tym nie wie.. dopiero dzisiaj rano to potwierdziłam u lekarza, a on pracuje od 6 do 14.. zostałam też dziś w domu, więc poproszę go o to aby wrócił od razu do domu, przygotuję obiad i mu powiem.. może sam zmieni swoje postępowanie jak się dowie..

[syklamen]

Napisane przez juustine

to dziwne, ale jeszcze o tym nie wie.. dopiero dzisiaj rano to potwierdziłam u lekarza, a on pracuje od 6 do 14.. zostałam też dziś w domu, więc poproszę go o to aby wrócił od razu do domu, przygotuję obiad i mu powiem.. może sam zmieni swoje postępowanie jak się dowie..

Jeżeli jest domyślny i zależy mu na Tobie, a teraz jeszcze i na Waszym dziecku, to powinien sam dojść do wniosku, że przesadza i teraz powienien opiekować się Tobą i Tobie poświęcać więcej czasu. Ale coś mi się wydaje z tego, co piszesz, że to nie będzie takie proste, skoro wcześniej do niego nie docierało, że Ci go brakuje i że za mało czasu razem spędzacie. A można spytać, czy staraliście się o dziecko, czy po prostu tak wyszło?

[cava]

Napisane przez juustine

to dziwne, ale jeszcze o tym nie wie.. dopiero dzisiaj rano to potwierdziłam u lekarza, a on pracuje od 6 do 14.. zostałam też dziś w domu, więc poproszę go o to aby wrócił od razu do domu, przygotuję obiad i mu powiem.. może sam zmieni swoje postępowanie jak się dowie..

Zamiast czekać aż on sam się domyśli/zmieni - mów od razu, na spokojnie że musi teraz być więcej w domu, że teraz jest sam ojcem przede wszystkim, a dopiero synem swojego ojca.

Obawy są normalne, to jeden z uroków macierzyństwa- człowiek poznaje, czym jest prawdziwy strach. Nie stres, nie zazdrość, ale taki prawdziwy, rzetelny strach o dziecko. Ale on potrafi motywować jak nic innego, wiec nie wiem czy można to zaliczać do wad, raczej do sił napędowych na życie.

[juustine]

Napisane przez syklamen

A można spytać, czy staraliście się o dziecko, czy po prostu tak wyszło?

ani nie planowaliśmy, ani nie planowaliśmy.. tzn bardzo chcieliśmy mieć dziecko, staraliśmy się przez pewien czas a tu nic, więc postanowiliśmy wrzucić na luz, ale wiedzieliśmy, że gdybym zaszła w ciążę to byśmy się cieszyli.

[leniwca]

Napisane przez juustine

ani nie planowaliśmy, ani nie planowaliśmy.. tzn bardzo chcieliśmy mieć dziecko, staraliśmy się przez pewien czas a tu nic, więc postanowiliśmy wrzucić na luz, ale wiedzieliśmy, że gdybym zaszła w ciążę to byśmy się cieszyli.

Mało odpowiedzialne.

Pora na poważną rozmowę i powiedzenie wprost, czego od niego oczekujesz. Musicie dogadać się przed rozwiązaniem, bo potem, w natłoku nowych obowiązków, zmęczenia trudno będzie, a znając życie to pewnie się pogorszy.

[booombelek]

Napisane przez leniwca

Pora na poważną rozmowę i powiedzenie wprost, czego od niego oczekujesz. Musicie dogadać się przed rozwiązaniem, bo potem, w natłoku nowych obowiązków, zmęczenia trudno będzie, a znając życie to pewnie się pogorszy.

że przepraszam niby dlaczego się pogorszy? Gadanie. najlepiej to wrzucać każdego chłopa do jednego wora.
Czytałam poprzedni wątek autorko i trochę Cię rozumiem, że masz obawy, że nie wiesz jak się z tym czuć, to całkiem normalne, ale później to mija. Powiedz mężowi o tym jak najszybciej, zobaczysz wtedy jego reakcję, i tutaj WCALE nie musi być tak, że sytuacja się pogorszy, może akuratnie wtedy zrozumie że teraz jest jego miejsce przy żonie i dziecku.
moja kuzynka miała podobnie, nawet prawie tak samo.. zaszła w ciążę i chłop zrozumiał, że o nią i o dziecko dbać musi, i to jest jego rodzina.. teraz są szczęśliwi już 7 lat.

[Dotka90]

Nie rozumiem, planowaliście dziecko (bo takiego zachowania inaczej nazwać nie można), w momencie, kiedy praktycznie się nie widujecie, a numerem jeden dla Twojego faceta są rodzice, a nie Ty.
Wcale się nie dziwię. Też bym się obawiała, gdybym de facto nie miała męża, a jakiegoś lokatora, który do domu przychodzi się przespać i wykąpać. No i na seks, jak widać po efektach

[juustine]

Napisane przez Dotka90

Nie rozumiem, planowaliście dziecko (bo takiego zachowania inaczej nazwać nie można), w momencie, kiedy praktycznie się nie widujecie, a numerem jeden dla Twojego faceta są rodzice, a nie Ty.
Wcale się nie dziwię. Też bym się obawiała, gdybym de facto nie miała męża, a jakiegoś lokatora, który do domu przychodzi się przespać i wykąpać. No i na seks, jak widać po efektach

nie rób mi z męża potwora, bo nim nie jest.
kochamy się, jesteśmy małżeństwem, może spędza i zbyt dużo czasu u rodziców ale bez przesady.

[fankapsychiatrii]

Napisane przez juustine

ani nie planowaliśmy, ani nie planowaliśmy.. tzn bardzo chcieliśmy mieć dziecko, staraliśmy się przez pewien czas a tu nic, więc postanowiliśmy wrzucić na luz, ale wiedzieliśmy, że gdybym zaszła w ciążę to byśmy się cieszyli.

No raczej planowaliście bo zdrowy człowiek jest płodny i jak sie nie zabezpiecza to po jakimś czasie zachodzi w ciążę.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez juustine

nie rób mi z męża potwora, bo nim nie jest.
kochamy się, jesteśmy małżeństwem, może spędza i zbyt dużo czasu u rodziców ale bez przesady.

teraz to bez przesady, ale jednak spedza na tyle duzo czasu z rodzicami, ze zalozylas watek. nie zaklinaj rzeczywistosci i nie zmieniaj wersji wydarzen.

[Dotka90]

Napisane przez juustine

nie rób mi z męża potwora, bo nim nie jest.
kochamy się, jesteśmy małżeństwem, może spędza i zbyt dużo czasu u rodziców ale bez przesady.

A gdzie ja napisałam, że jest potworem? To już Twoja luźna interpretacja.
Po prostu napisałam prawdę: że on praktycznie mieszka u rodziców, Z NIMI, nie z Tobą.
Dla mnie totalnie nieodpowiedzialne jest w takiej sytuacji robienie sobie dzidziusia.

---------- Dopisano o 16:37 ---------- Poprzedni post napisano o 16:36 ----------

I jeszcze jedno:

Napisane przez juustine

nie rób mi z męża potwora, bo nim nie jest.
kochamy się, jesteśmy małżeństwem, może spędza i zbyt dużo czasu u rodziców ale bez przesady.

Małżeństwo to związek DWOJGA ludzi, którzy są razem. A nie związek faceta ze swoimi rodzicami

[Clemence]

Napisane przez drabineczka

Moja rada... idźcie na terapię dla par. Porozmawiajcie z mediatorem o waszych obawach i lękach, o tym co źle funkcjonuje i co należy zmienic. Może jak twój facet usłyszy to od wyważonej trzeciej osoby która jako obserwator doradzi wam, coś się zmieni. Dziecko nie jest tylko twoje, to wasze dzieło i czas zrobić w końcu coś po partnersku.

Też bym tak zrobiła.

Powiem tyle- co prawda do bycia matką mi daleko,ale już się obawiam porodu

[1c3a9668cb473eb00ec0f3dce65be5361e74cda4_63d1c28200398]

Napisane przez cava

Zamiast czekać aż on sam się domyśli/zmieni - mów od razu, na spokojnie że musi teraz być więcej w domu, że teraz jest sam ojcem przede wszystkim, a dopiero synem swojego ojca.

Obawy są normalne, to jeden z uroków macierzyństwa- człowiek poznaje, czym jest prawdziwy strach. Nie stres, nie zazdrość, ale taki prawdziwy, rzetelny strach o dziecko. Ale on potrafi motywować jak nic innego, wiec nie wiem czy można to zaliczać do wad, raczej do sił napędowych na życie.

Nic dodać, nic ująć.

[kalincia]

Musisz z nim porozmawiać, żeby sobie zdał sprawę, ze teraz ty jesteś najważniejsza i wasze dziecko. Jak tego nie pojmie, to...przemyśl, czy ci taki związek z facetem i jego matką potrzebny.

[fizol87]

Napisane przez juustine

cześć dziewczyny, to pytanie skierowane jest raczej do doświadczonych już matek, lub do kobiet które spodziewają się dziecka..

czy gdy dowiedziałyście się, że będziecie mamą obawiałyście się czegoś? bałyście się, że sobie nie poradzicie?
to może trochę głupie, ale dzisiaj rano dowiedziałam się, że będę mamą.. po moich kłopotach (a może jeszcze w trakcie?) jakie opisywałam w moim poprzednim wątku mam trochę wątpliwości, że sobie nie dam rady, że sobie nie poradzę.
czy to normalne? przejdzie? :conf used:

mysle ze lajtowo dasz rade, jak nie jestes pewna to znaczy ze Ci bardzo zalezy, gratuluje... nie wiem czy planowalas... ale jak nie to wcinaj z apteki kwas foliowy zeby maluch byl zdrowy z rodzinnych obserwacji zauwazam ze ciezko jest odciac jak pepowine mocna relacje maz-tescie i jest to powodem wielu sprzeczek i klotni, teraz nie moze Cie denerwowac;P

[leniwca]

Napisane przez booombelek

że przepraszam niby dlaczego się pogorszy? Gadanie. najlepiej to wrzucać każdego chłopa do jednego wora.

Niektóre myślą, że po ślubie misio się zmieni, a inne, że to dziecko scali ich związek. A potem gorzkie rozczarowanie.
Nie twierdzę, że tak zawsze musi być, ale jednak najczęściej taki jest efekt.

Ty podałaś przykład, że może być lepiej, a ja ci mogę podać kilka, gdzie wyszło jak opisałam wyżej. Więc może darujmy tą licytację na przykłady z życia wzięte. I już tym bardziej teksy w stylu 'najlepiej to wrzucać każdego chłopa do jednego wora', bo nijak ma się to do tego, co napisałam. Ale o coś trzeba się przyburzyć, nie?

[Lea_ny]

Napisane przez Dotka90

Nie rozumiem, planowaliście dziecko (bo takiego zachowania inaczej nazwać nie można), w momencie, kiedy praktycznie się nie widujecie, a numerem jeden dla Twojego faceta są rodzice, a nie Ty.
Wcale się nie dziwię. Też bym się obawiała, gdybym de facto nie miała męża, a jakiegoś lokatora, który do domu przychodzi się przespać i wykąpać. No i na seks, jak widać po efektach

Napisane przez juustine

nie rób mi z męża potwora, bo nim nie jest.
kochamy się, jesteśmy małżeństwem, może spędza i zbyt dużo czasu u rodziców ale bez przesady.

Ale przecież w drugim wątku, sama opisałaś sytuację właśnie tak, jak teraz streściła to Dotka90

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez Lea_ny

Ale przecież w drugim wątku, sama opisałaś sytuację właśnie tak, jak teraz streściła to Dotka90

[to jest etap wybielania misia ]

[juustine]

dzięki dziewczyny za wszystkie odpowiedzi, jednak wszystko się ułożyło.. od 2 dni mąż nie odwiedził rodziców, i wszystko chyba obraca się o 180'.
dziękuję za wszystkie wypowiedzi, pozdrawiam