Finansowe (i nie tylko) problemy w związku jakich (nie)wiele

[kate26]

Cześć,

Jakoś tak to jest, że loguje się na forum tylko wtedy, gdy mam jakiś problem i tym razem jest podobnie.

Chciałabym poprosić Was o trzeźwą i obiektywną ocenę mojej sytuacji.

Jestem w 2 letnim związku z facetem, który pewnie dla wielu stanowiłby ideał. Jest przystojny, inteligentny, czuły, opiekuńczy, troskliwy, romantyczny.

Problemem są moje wątpliwości, co do tego związku, które pojawiły się już kilka miesięcy temu, ale do tej pory jakoś zawsze udawało mi się je zagłuszać.

Na początek wspomnę może o tym, że mieszkamy dość daleko od siebie jakieś 60 km. W związku z tym, że on nie posiada prawa jazdy, a ja nie mieszkam w centrum wielkiego miasta, nasze spotkania są mocno utrudnione. Widujemy się bardzo rzadko bo jakieś 2-3 razy w miesiącu, a bywa i tak, że raz w miesiącu. Gdy widujemy się po tak długiej przerwie zwyczajnie muszę się do niego przyzwyczajać, "zakochiwać od nowa", (niestety nie działa u mnie w głowie lampka wielkiej tęsknoty i im rozłąka większa tym większe uczucie). Trochę mnie to denerwuje, bo jest wiele sytuacji, kiedy zwyczajnie go potrzebuje, a Skype mi nie wystarcza.

W grę nie wchodzą również moje odwiedziny u niego, bo zaprosił mnie do swojego domu 2 razy, nie znam nawet jego siostry... Jakby się tak nad tym zastanowić to jest to strasznie dziwne.

Kolejną sprawą jest to, że różnimy się w kwestii finansowej. On co prawda zarabia więcej ode mnie, albo porównywalnie, ale ma na utrzymaniu dom, w którym mieszka z mamą. O ile dziwną i trochę niezręczną sytuacją był fakt, że tylko ja z nas dwojga kupiłam prezent pod choinkę, to dużym sygnałem alarmowym był nasz wakacyjny wyjazd, podczas którego pokryłam 70% wszystkich wydatków. Ja potrafię zrozumieć trudną sytuację finansową, sama w takiej byłam po stracie pracy, ale nie rozumiem już planowania wyjazdu, na który nie ma się tyle pieniędzy ile było ustalone.

W mojej dziwnej głowie zawsze krążyło wyobrażenie faceta silnego psychicznie, ale też fizycznie, który się mną zaopiekuje, doradzi, pomoże w trudnych sytuacjach, ale przede wszystkim kogoś takiego, kto będzie stanowczy i zdecydowany. Może dla wielu z Was wyda się to hm... brakuje mi słowa.... (ale na pewno któraś z was go użyje ) w każdym razie nie wiem.. czegoś mi brakuje. Jak jesteśmy razem jestem spokojna, szczęśliwa, ale gdy zostaje sama czuje, że jednak coś jest nie tak.

TŻ choruje na przewlekłą chorobę, która uniemożliwia mu zdobycie prawa jazdy. Musi również na siebie uważać, co mnie notorycznie wprowadza w potworny stres. Gdy jesteśmy razem, najpierw analizuje, czy możemy zrobić to czy tamto, czy możemy pójść tam czy tam i to sprawia, że nie jestem spokojna, nie mogę "odetchnąć" i pomyśleć, że on się mną zaopiekuje.

Jestem w takim wieku w jakim jestem (tzn. nie jakimś strasznym, ciągle mam 2 na pierwszym miejscu cyfry mojego wieku ) i ciągle myślę o rodzinie, o stabilizacji, o spokoju. Mam dobrą pracę i chciałabym też pomyśleć o dziecku, o swojej własnej rodzinie.

Cała konkluzja jest taka: czy ja robię problem z niczego, czy rzeczywiście jeżeli coś jest nie tak to warto się zastanowić nad przyszłością?

Poza tym nie ukrywam też tego, że jestem egoistką wielką, myśląc czasami, że nie warto szukać Bóg wie jakiej miłości: motylków, uniesień, szaleństwa, bo coś takiego i tak nie istnieje, a jeśli już to szybko się kończy. Ważne jest to, żeby nie być samemu, a reszta może przyjdzie sama.
Sama nie wierze w to co napisałam w ostatnim akapicie... ale skoro napisałam, to nie skreślę.

[meta_morfoza]

myślę, że skoro tutaj napisałaś i wciąż masz wątpliwości (napisałaś, że od kilku miesięcy), to zdecydowanie coś jest na rzeczy.
a co do odwiedzin w domu tż, to moze on ma jakąś trudną sytuację i wstydzi się Ciebie zaprosić?

[leniwca]

Napisane przez kate26

Cześć,

Jakoś tak to jest, że loguje się na forum tylko wtedy, gdy mam jakiś problem i tym razem jest podobnie.

Chciałabym poprosić Was o trzeźwą i obiektywną ocenę mojej sytuacji.

Jestem w 2 letnim związku z facetem, który pewnie dla wielu stanowiłby ideał. Jest przystojny, inteligentny, czuły, opiekuńczy, troskliwy, romantyczny.

Problemem są moje wątpliwości, co do tego związku, które pojawiły się już kilka miesięcy temu, ale do tej pory jakoś zawsze udawało mi się je zagłuszać.

Na początek wspomnę może o tym, że mieszkamy dość daleko od siebie jakieś 60 km. W związku z tym, że on nie posiada prawa jazdy, a ja nie mieszkam w centrum wielkiego miasta, nasze spotkania są mocno utrudnione. Widujemy się bardzo rzadko bo jakieś 2-3 razy w miesiącu, a bywa i tak, że raz w miesiącu. Gdy widujemy się po tak długiej przerwie zwyczajnie muszę się do niego przyzwyczajać, "zakochiwać od nowa", (niestety nie działa u mnie w głowie lampka wielkiej tęsknoty i im rozłąka większa tym większe uczucie). Trochę mnie to denerwuje, bo jest wiele sytuacji, kiedy zwyczajnie go potrzebuje, a Skype mi nie wystarcza.

W grę nie wchodzą również moje odwiedziny u niego, bo zaprosił mnie do swojego domu 2 razy, nie znam nawet jego siostry... Jakby się tak nad tym zastanowić to jest to strasznie dziwne.

Kolejną sprawą jest to, że różnimy się w kwestii finansowej. On co prawda zarabia więcej ode mnie, albo porównywalnie, ale ma na utrzymaniu dom, w którym mieszka z mamą. O ile dziwną i trochę niezręczną sytuacją był fakt, że tylko ja z nas dwojga kupiłam prezent pod choinkę, to dużym sygnałem alarmowym był nasz wakacyjny wyjazd, podczas którego pokryłam 70% wszystkich wydatków. Ja potrafię zrozumieć trudną sytuację finansową, sama w takiej byłam po stracie pracy, ale nie rozumiem już planowania wyjazdu, na który nie ma się tyle pieniędzy ile było ustalone.

W mojej dziwnej głowie zawsze krążyło wyobrażenie faceta silnego psychicznie, ale też fizycznie, który się mną zaopiekuje, doradzi, pomoże w trudnych sytuacjach, ale przede wszystkim kogoś takiego, kto będzie stanowczy i zdecydowany. Może dla wielu z Was wyda się to hm... brakuje mi słowa.... (ale na pewno któraś z was go użyje ) w każdym razie nie wiem.. czegoś mi brakuje. Jak jesteśmy razem jestem spokojna, szczęśliwa, ale gdy zostaje sama czuje, że jednak coś jest nie tak.

TŻ choruje na przewlekłą chorobę, która uniemożliwia mu zdobycie prawa jazdy. Musi również na siebie uważać, co mnie notorycznie wprowadza w potworny stres. Gdy jesteśmy razem, najpierw analizuje, czy możemy zrobić to czy tamto, czy możemy pójść tam czy tam i to sprawia, że nie jestem spokojna, nie mogę "odetchnąć" i pomyśleć, że on się mną zaopiekuje.

Jestem w takim wieku w jakim jestem (tzn. nie jakimś strasznym, ciągle mam 2 na pierwszym miejscu cyfry mojego wieku ) i ciągle myślę o rodzinie, o stabilizacji, o spokoju. Mam dobrą pracę i chciałabym też pomyśleć o dziecku, o swojej własnej rodzinie.

Cała konkluzja jest taka: czy ja robię problem z niczego, czy rzeczywiście jeżeli coś jest nie tak to warto się zastanowić nad przyszłością?

Poza tym nie ukrywam też tego, że jestem egoistką wielką, myśląc czasami, że nie warto szukać Bóg wie jakiej miłości: motylków, uniesień, szaleństwa, bo coś takiego i tak nie istnieje, a jeśli już to szybko się kończy. Ważne jest to, żeby nie być samemu, a reszta może przyjdzie sama.
Sama nie wierze w to co napisałam w ostatnim akapicie... ale skoro napisałam, to nie skreślę.

Dobrze, że dostrzegłaś takie rzeczy. Pytanie- czy rozmawiałaś z nim o tym?

Jak argumentował brak prezentu dla ciebie? Wytłumaczył się jakoś?
Co do wyjazdu- ustaliliście wcześniej, ile kasy przeznaczycie na ten cel, jak mniej więcej będziecie dzielić się wydatkami? Czemu w ogóle dopuściłaś do takiej sytuacji, że stałaś się głównym sponsorem? jak zauważyłaś, że nie ma kasy, było powiedzieć 'szkoda, że musimy wracać już do domu'.

Co do przyszłości- zastanawiasz się nad tym, a rozmawiałaś z nim w ogóle na ten temat?Jakieś plany, luźne przemyślenia, deklaracje w tym temacie?

W każdym akapicie piszesz, co ci przeszkadza, niepokoi, co byś chciała... Bez problemu można by te problemy rozwiązać czy chociaż obgadać, żeby wiedzieć, na czym się stoi, tylko najpierw trzeba je zakomunikować partnerowi, bo domyślam się, że twój jasnowidzem nie jest.

Jak mamy spróbować pomóc, doradzić, to łatwiej, jak będziemy chociaż trochę znały zdanie twojego faceta w tych kwestiach, które poruszyłaś.

[kasztanka3]

Moim zdaniem to co najmniej dziwne, że pomimo takiego stażu nie znasz jego rodziny i u niego nie bywasz.

[skazana_na_bluesa]

dla mnie przerazajace jest to, ze macie do siebie tylko ! 60 km i widujesie sie np. raz w miesiacu!!! moze ja jestem jakas dziwna, ale nawet jak jest te 150km do siebie to mozna sie widywac co weekend. kursuja chyba do ciebie jakies autobusy, pociagi? znajomi tez pewnie jezdza czasem do tego miasta?
rozmawialas z nim na temat np. kasy?

[kate26]

Napisane przez leniwca

Dobrze, że dostrzegłaś takie rzeczy. Pytanie- czy rozmawiałaś z nim o tym?

Jak argumentował brak prezentu dla ciebie? Wytłumaczył się jakoś?
Co do wyjazdu- ustaliliście wcześniej, ile kasy przeznaczycie na ten cel, jak mniej więcej będziecie dzielić się wydatkami? Czemu w ogóle dopuściłaś do takiej sytuacji, że stałaś się głównym sponsorem? jak zauważyłaś, że nie ma kasy, było powiedzieć 'szkoda, że musimy wracać już do domu'.

Tak, powiedział, że nie ustalaliśmy kupna prezentów pod choinkę. Co do wyjazdu - przed wyjazdem ustaliliśmy, że po połowie będziemy dzielić się kosztami (wcześniejszy nasz wyjazd też w większości sfinansowany był przeze mnie) i ja tak zaplanowałam swój budżet. Jednak po przybyciu na mniejsce okazało się, że nie jest to kwota, o której mi mówił. Powiedziałam mu wprost, że ja nie moge finansować całego wyjazdu i że zwyczajnie mógł mi powiedzieć, że tych pieniedzy bedzie mniej. Prawda jest taka, że ja miałam pieniądze i mogłam pokryć tą większą część kosztów wyjazdu, poza tym chciałam po prostu odpocząć poza domem. Byłam przemęczona pracą i było mi wszystko jedno jak, byle troche odpocząć.

Napisane przez leniwca

Co do przyszłości- zastanawiasz się nad tym, a rozmawiałaś z nim w ogóle na ten temat?Jakieś plany, luźne przemyślenia, deklaracje w tym temacie?

Tak. Rozmawiałam z nim, rozmawiamy o ślubie, dzieciach, przyszłości, ale tak po prawdzie nie wiemy jak to pogodzić. Bycie razem wiązałoby się z tym, że on musiałby przeprowadzić się do mnie, czego nie chce. Niestety moja praca jest pewniejsza i z większymi perspektywami na lepsze zarobki niż jego. Poza tmy w grę wchodzą też kwestie mieszkaniowe. Nie jestem przekonana, że byłby tutaj szczęśliwy, a przecież nie o jego unieszczęśliwianie mi chodzi. I tak stoimy w martwym punkcie.

Napisane przez leniwca

W każdym akapicie piszesz, co ci przeszkadza, niepokoi, co byś chciała... Bez problemu można by te problemy rozwiązać czy chociaż obgadać, żeby wiedzieć, na czym się stoi, tylko najpierw trzeba je zakomunikować partnerowi, bo domyślam się, że twój jasnowidzem nie jest.

Jak mamy spróbować pomóc, doradzić, to łatwiej, jak będziemy chociaż trochę znały zdanie twojego faceta w tych kwestiach, które poruszyłaś.

---------- Dopisano o 18:02 ---------- Poprzedni post napisano o 17:59 ----------

Napisane przez skazana_na_bluesa

dla mnie przerazajace jest to, ze macie do siebie tylko ! 60 km i widujesie sie np. raz w miesiacu!!! moze ja jestem jakas dziwna, ale nawet jak jest te 150km do siebie to mozna sie widywac co weekend. kursuja chyba do ciebie jakies autobusy, pociagi? znajomi tez pewnie jezdza czasem do tego miasta?
rozmawialas z nim na temat np. kasy?

Kwestia podróżowania związana jest z jego chorobą. W grę wchodzi pociąg i autobusy, ale ja go nie wpakuję na siłę do tego pociagu, bo jeśli coś mu się stanie, to nigdy bym sobie tego nie darowała. Jego znajomy podwozi go do mnie, ale to na dłuższą metę nie ma sensu i w rezultacie jest też jakimś takim... dowodem na niezaradność. Może za duże słowo... ale rozumiecie o co mi chodzi?

---------- Dopisano o 18:03 ---------- Poprzedni post napisano o 18:02 ----------

Napisane przez kasztanka3

Moim zdaniem to co najmniej dziwne, że pomimo takiego stażu nie znasz jego rodziny i u niego nie bywasz.

Otóż to.

[leniwca]

Napisane przez kate26

Tak, powiedział, że nie ustalaliśmy kupna prezentów pod choinkę. Co do wyjazdu - przed wyjazdem ustaliliśmy, że po połowie będziemy dzielić się kosztami (wcześniejszy nasz wyjazd też w większości sfinansowany był przeze mnie) i ja tak zaplanowałam swój budżet. Jednak po przybyciu na mniejsce okazało się, że nie jest to kwota, o której mi mówił. Powiedziałam mu wprost, że ja nie moge finansować całego wyjazdu i że zwyczajnie mógł mi powiedzieć, że tych pieniedzy bedzie mniej. Prawda jest taka, że ja miałam pieniądze i mogłam pokryć tą większą część kosztów wyjazdu, poza tym chciałam po prostu odpocząć poza domem. Byłam przemęczona pracą i było mi wszystko jedno jak, byle troche odpocząć.

Co do prezentów- głupie tłumaczenie. Skoro już jednak dostał prezent od ciebie, mógł w późniejszym czasie jakoś się zrewanżować.

Moim zdaniem głupio postąpiłaś w sytuacji z wyjazdem, tym bardziej, że to się powtórzyło.

Tak. Rozmawiałam z nim, rozmawiamy o ślubie, dzieciach, przyszłości, ale tak po prawdzie nie wiemy jak to pogodzić. Bycie razem wiązałoby się z tym, że on musiałby przeprowadzić się do mnie, czego nie chce. Niestety moja praca jest pewniejsza i z większymi perspektywami na lepsze zarobki niż jego. Poza tmy w grę wchodzą też kwestie mieszkaniowe. Nie jestem przekonana, że byłby tutaj szczęśliwy, a przecież nie o jego unieszczęśliwianie mi chodzi. I tak stoimy w martwym punkcie.

A czemu akurat do ciebie? Nie możecie mieszkać gdzieś pomiędzy? Czemu twierdzisz, że nie byłby szczęśliwy?

No stoicie w martwym punkcie, dopóki nie zaczniecie rozmawiać konkretnie. Ja bym się zamęczyła żyjąc w takiej niepewności. Ale to ja. Jak coś mi nie pasuje, dręczy, spędza sen z powiek, to od razu o tym rozmawiam, mówiąc, czego konkretnie oczekuję, chcę, żeby partner określił się w tej kwestii. Tak z grubsza, żeby był jakiś punkt zaczepienia.

Takie rozmowy, jakie wy przeprowadziliście, to dla mnie takie zwykłe pogadanie, ponarzekanie na sytuację, a nie poważna rozmowa na temat przyszłości dwojga dorosłych ludzi.

[kate26]

Napisane przez leniwca

Co do prezentów- głupie tłumaczenie. Skoro już jednak dostał prezent od ciebie, mógł w późniejszym czasie jakoś się zrewanżować.

Moim zdaniem głupio postąpiłaś w sytuacji z wyjazdem, tym bardziej, że to się powtórzyło.


A czemu akurat do ciebie? Nie możecie mieszkać gdzieś pomiędzy? Czemu twierdzisz, że nie byłby szczęśliwy?

No stoicie w martwym punkcie, dopóki nie zaczniecie rozmawiać konkretnie. Ja bym się zamęczyła żyjąc w takiej niepewności. Ale to ja. Jak coś mi nie pasuje, dręczy, spędza sen z powiek, to od razu o tym rozmawiam, mówiąc, czego konkretnie oczekuję, chcę, żeby partner określił się w tej kwestii. Tak z grubsza, żeby był jakiś punkt zaczepienia.

Takie rozmowy, jakie wy przeprowadziliście, to dla mnie takie zwykłe pogadanie, ponarzekanie na sytuację, a nie poważna rozmowa na temat przyszłości dwojga dorosłych ludzi.

Nie byłby szczęśliwy, ponieważ chce zostać w swoim mieście, gdzie jest mu dobrze. Ja z kolei biorę pod uwagę pracę. Szukałam nowej pracy prawie 2 lata i nie chciałabym tego powtórzyć. Praca, którą mam teraz jest w miarę stabilna i ciekawa do tego dobrze płatna. Jeżeli znalazłaby mtam dobrą pracę, porównywalną do tej, którą mam to czemu nie. Myśląc o stabilizacji jest to jednak ważny argument.

Poza tym ja mam cały czas poczucie, że to ja będę musiała nosić spodnie w związku. To ja będę musiała martwić się o pieniądze, o codzienne rzeczy, a nie wspólnie.

Mnie właśnie ta niepewność coraz bardziej męczy, stąd post na forum.

[skazana_na_bluesa]

a mozna wiedziec co takiego mu jest? padaczke ma?

dla mnie jest to dziwne, ze jestescie w zwiazku a nie czujecie potrzeby sie widywac czesciej. bo 60km to nie jest duza odleglosc.
z tego co opisujesz, wcale nie jest wam po drodze (nie mowie tutaj o podrozach tylko wspolnym zyciu ). ktores z was musi sie przeprowadzic, zebyscie (kiedys-tam) zamieszkali razem. wydaje mi sie jednak, ze lepiej mieszkac w wiekszym miescie, tym bardziej, ze ty masz pewniejsza prace.

chociaz mowiac szczerze ja nie widzie przyszlosci tego zwiazku.

[All That Jazz]

Odniosę się do bywania u niego w domu: ludzie mają różnie, ja np. nienawidzę być odwiedzana w domu w którym mieszka ktoś jeszcze, nie tylko przez faceta ale w ogóle przez kogokolwiek. Od kilku miesięcy mieszkam sama i mój facet mnie odwiedza, ale wcześniej mieszkałam przez rok z mamą i nie był u mnie ani razu. Tak samo było z poprzednimi facetami i także wtedy, kiedy nie mieszkałam z mamą a ze współlokatorami - po prostu jeżeli mieszkam z kimś to swobodniej czuję się np w kawiarni niż w domu. (jakby co to w domu rodzinnym mam normalną sytuację a swoich współlokatorów bardzo lubiłam - także nei jest to kwestia tego że się wstydzę kogoś przyprowadzić, po prostu nie lubię )

[leniwca]

Napisane przez kate26

Nie byłby szczęśliwy, ponieważ chce zostać w swoim mieście, gdzie jest mu dobrze. Ja z kolei biorę pod uwagę pracę. Szukałam nowej pracy prawie 2 lata i nie chciałabym tego powtórzyć. Praca, którą mam teraz jest w miarę stabilna i ciekawa do tego dobrze płatna. Jeżeli znalazłaby mtam dobrą pracę, porównywalną do tej, którą mam to czemu nie. Myśląc o stabilizacji jest to jednak ważny argument.

Poza tym ja mam cały czas poczucie, że to ja będę musiała nosić spodnie w związku. To ja będę musiała martwić się o pieniądze, o codzienne rzeczy, a nie wspólnie.

Mnie właśnie ta niepewność coraz bardziej męczy, stąd post na forum.

A on ma pracę? Jest gotów się przeprowadzić dla ciebie?

Jak na razie z tego co piszesz, zdaje mi się, że on podchodzi bardziej 'na luzie' do tej relacji. W sensie, nie zależy mu tak, jak tobie. (patrz-częstotliwość spotkań, brak deklaracji, co do wspólnej przyszłości. Skoro woli mieszkać w rodzinnym mieście, bo tam mu fajnie, i przez to zrezygnować ze związku- jak dla mnie to mówi samo przez się)

Co do pogrubionego- nie wiem jak to ładnie ubrać w słowa. Ale ogólnie- facetem z jajami albo się jest, albo nie jest. Skoro czujesz, że twój facet nim nie jest, nie dla ciebie, to już się nim nie stanie. Ani nie próbuj go 'wychowywać' na takiego, bo to dalej będzie tylko podróba, a nie prawdziwy facet.

[coff3ina]

Odnioslam wrazenie, ze najzwyczajniej w swiecie jestes juz zmeczona martwieniem sie o niego, niewidzeniem, wykladaniem kasy, brakiem kontaktu z jego rodzina. Zreszta nie dziwie sie. Pomysl gdzie Wasz zwiazek zmierza i czy tego wlasnie od zycia oczekujesz.

Troche tez mnie przerazilo chlodne podejscie, ze nie warto szukac Bog wie czego bo ja sama wlasnie tym Bog wie czym sie w zyciu kieruje.

[kate26]

Napisane przez skazana_na_bluesa

a mozna wiedziec co takiego mu jest? padaczke ma?

Tak.

Napisane przez skazana_na_bluesa

dla mnie jest to dziwne, ze jestescie w zwiazku a nie czujecie potrzeby sie widywac czesciej. bo 60km to nie jest duza odleglosc.
z tego co opisujesz, wcale nie jest wam po drodze (nie mowie tutaj o podrozach tylko wspolnym zyciu ). ktores z was musi sie przeprowadzic, zebyscie (kiedys-tam) zamieszkali razem. wydaje mi sie jednak, ze lepiej mieszkac w wiekszym miescie, tym bardziej, ze ty masz pewniejsza prace.

chociaz mowiac szczerze ja nie widzie przyszlosci tego zwiazku.

on mieszka w większym mieście niż ja, moja praca rzeczywiście jest pewniejsza i mówiąc wprost nie chce z niej rezygnować.

czuję potrzebę widywania się częściej, ale ja go nie zmuszę żeby przyjechał. Przyjeżdza na weekendy zazwyczaj i jak już się przyzwyczaję, że jest obok to musi wracać..

---------- Dopisano o 18:26 ---------- Poprzedni post napisano o 18:26 ----------

Napisane przez All That Jazz

Odniosę się do bywania u niego w domu: ludzie mają różnie, ja np. nienawidzę być odwiedzana w domu w którym mieszka ktoś jeszcze, nie tylko przez faceta ale w ogóle przez kogokolwiek. Od kilku miesięcy mieszkam sama i mój facet mnie odwiedza, ale wcześniej mieszkałam przez rok z mamą i nie był u mnie ani razu. Tak samo było z poprzednimi facetami i także wtedy, kiedy nie mieszkałam z mamą a ze współlokatorami - po prostu jeżeli mieszkam z kimś to swobodniej czuję się np w kawiarni niż w domu. (jakby co to w domu rodzinnym mam normalną sytuację a swoich współlokatorów bardzo lubiłam - także nei jest to kwestia tego że się wstydzę kogoś przyprowadzić, po prostu nie lubię )

Być może myśli tak jak ty.

---------- Dopisano o 18:30 ---------- Poprzedni post napisano o 18:26 ----------

Napisane przez leniwca

A on ma pracę? Jest gotów się przeprowadzić dla ciebie?

Jak na razie z tego co piszesz, zdaje mi się, że on podchodzi bardziej 'na luzie' do tej relacji. W sensie, nie zależy mu tak, jak tobie. (patrz-częstotliwość spotkań, brak deklaracji, co do wspólnej przyszłości. Skoro woli mieszkać w rodzinnym mieście, bo tam mu fajnie, i przez to zrezygnować ze związku- jak dla mnie to mówi samo przez się)

Co do pogrubionego- nie wiem jak to ładnie ubrać w słowa. Ale ogólnie- facetem z jajami albo się jest, albo nie jest. Skoro czujesz, że twój facet nim nie jest, nie dla ciebie, to już się nim nie stanie. Ani nie próbuj go 'wychowywać' na takiego, bo to dalej będzie tylko podróba, a nie prawdziwy facet.

Tak ma pracę, ale wielokrotnie mówił, że lubi swoje miasto i chciałby tam mieszkać.

On nie podchodzi na luzie, on ma całkiem poważne hm... myśli na temat przyszłosci. To on częściej mówi o ślubie, o dzieciach, chce ze mną być i co tu dużo mówić to on jest tą połówką związku, która kocha bardziej. We mnie nie ma tego szaleństwa, radości, ekscytacji itp.

On jest bardzo troskliwy, bardzo czuły, opiekuńczy, zabawny, zwariowany trochę. Ja jestem też uśmiechnięta, ale mocniej stąpająca po ziemi, konkretna. Dla mnie wszystko jest albo czarne albo białe, dlatego takie ociąganie, rozmamłanie, niezdecydowanie i taka rozlazłość jest czasami nie do wytrzymania. Poza tym ja nienawidze, jak ktoś próbuje mną kierować.

---------- Dopisano o 18:32 ---------- Poprzedni post napisano o 18:30 ----------

Napisane przez coff3ina

Odnioslam wrazenie, ze najzwyczajniej w swiecie jestes juz zmeczona martwieniem sie o niego, niewidzeniem, wykladaniem kasy, brakiem kontaktu z jego rodzina. Zreszta nie dziwie sie. Pomysl gdzie Wasz zwiazek zmierza i czy tego wlasnie od zycia oczekujesz.

Troche tez mnie przerazilo chlodne podejscie, ze nie warto szukac Bog wie czego bo ja sama wlasnie tym Bog wie czym sie w zyciu kieruje.

Sedno sprawy - dziękuję. Jestem po prostu zmęczona, ale wychodzi ze mnie mój egoizm "uważaj, bo możesz zostać sama, doceń to co masz"

A że tak bezczelnie zapytam, dostałaś to czym się kierujesz? (troche nie po polsku, przepraszam )

[skazana_na_bluesa]

primo - mysle, ze jezeli jest pod kontrola lekarza, bierze leki, nie ma problemow z czestymi atakami to nie traktowalabym go jak niepelnosprawnego i nie czekalabym na najgorsze. z padaczka mozna zyc normalnie. faktycznie prowadznie auta nie wchodzi w gre, ale podroz autobusem czy pociagiem nie jest obarczona takim ryzykiem.

co do mieszkania razem - zawsze mozna dojezdzac do tej satysfakcjonujacej pracy. moj tata przez kilka lat dojezdzal 60km do wiekszego miasta. przez kawal czasu budowali droge, wiec bylo mnostwo przewezen, wahadel i tracil dodatkowo nawet 2h dziennie, ale dal rade.

wydaje mi sie, ze po 2 latach zwiazku powinnas wiedziec, ze np. twoj facet nie lubi zapraszac do siebie, bo <tutaj konkretny argument>

i racja jest taka - facet bez jaj zawsze takim pozostanie, wiec albo pogodzisz sie z noszeniem spodni w tym zwiazku... albo zmien faceta.

[kate26]

Napisane przez skazana_na_bluesa

primo - mysle, ze jezeli jest pod kontrola lekarza, bierze leki, nie ma problemow z czestymi atakami to nie traktowalabym go jak niepelnosprawnego i nie czekalabym na najgorsze. z padaczka mozna zyc normalnie. faktycznie prowadznie auta nie wchodzi w gre, ale podroz autobusem czy pociagiem nie jest obarczona takim ryzykiem.

co do mieszkania razem - zawsze mozna dojezdzac do tej satysfakcjonujacej pracy. moj tata przez kilka lat dojezdzal 60km do wiekszego miasta. przez kawal czasu budowali droge, wiec bylo mnostwo przewezen, wahadel i tracil dodatkowo nawet 2h dziennie, ale dal rade.

wydaje mi sie, ze po 2 latach zwiazku powinnas wiedziec, ze np. twoj facet nie lubi zapraszac do siebie, bo <tutaj konkretny argument>

i racja jest taka - facet bez jaj zawsze takim pozostanie, wiec albo pogodzisz sie z noszeniem spodni w tym zwiazku... albo zmien faceta.

Być może faktycznie chodzi o to, że nie mieszka sam. Mieszkanie jest dość małe, więc może o to chodzi.

[mary_poppins]

Napisane przez kate26

czuję potrzebę widywania się częściej, ale ja go nie zmuszę żeby przyjechał. Przyjeżdza na weekendy zazwyczaj i jak już się przyzwyczaję, że jest obok to musi wracać..

Skoro nie zmusisz go i do tego on ma problemy z podróżowaniem, to dlaczego Ty do niego nie jeździsz? Rozumiem, że może nie chcieć spotykać się w swoim domu, ale przecież mieszka w większym mieście niż Twoje, więc możecie iść do restauracji albo na spacer, czy cokolwiek innego poza domem.

[leniwca]

Napisane przez kate26

Tak ma pracę, ale wielokrotnie mówił, że lubi swoje miasto i chciałby tam mieszkać.

On nie podchodzi na luzie, on ma całkiem poważne hm... myśli na temat przyszłosci. To on częściej mówi o ślubie, o dzieciach, chce ze mną być i co tu dużo mówić to on jest tą połówką związku, która kocha bardziej. We mnie nie ma tego szaleństwa, radości, ekscytacji itp.

Heh, gadać to sobie można. Może zamiast snuć tak odległe plany, jak ślub, to może najpierw niech zarzuci jakiś pomysł, gdzie będziecie mieszkać. Bo chyba nie planujecie rodziny zakładać na odległość
Jak dla mnie to na razie tylko puste słowa. Gdybanie. Bo co więcej możecie zaplanować, skoro nawet nie potraficie określić, gdzie zamieszkacie? NIC.

A ty łykasz te puste teksty o ślubie i dzieciach jak młody pelikan. Serio robi to na tobie wrażenie? Jak przyjdzie do poważnych rozmów na temat wspólnego zamieszkania, przeprowadzki jednego z was, ewentualnej zmiany pracy to może się okazać, że do żadnego ślubu nie dojdzie, bo się nie dogadacie w najważniejszych życiowych sprawach.

Napisane przez skazana_na_bluesa

primo - mysle, ze jezeli jest pod kontrola lekarza, bierze leki, nie ma problemow z czestymi atakami to nie traktowalabym go jak niepelnosprawnego i nie czekalabym na najgorsze. z padaczka mozna zyc normalnie. faktycznie prowadznie auta nie wchodzi w gre, ale podroz autobusem czy pociagiem nie jest obarczona takim ryzykiem.

racja. Często miewa ataki?

wydaje mi sie, ze po 2 latach zwiazku powinnas wiedziec, ze np. twoj facet nie lubi zapraszac do siebie, bo <tutaj konkretny argument>

No właśnie. Komunikacja leży, a autorka za pewnik jego uczuć bierze gadki o ślubie i dzieciach

i racja jest taka - facet bez jaj zawsze takim pozostanie, wiec albo pogodzisz sie z noszeniem spodni w tym zwiazku... albo zmien faceta.

Lajk.

Niby z takim facetem też można być. Ale mnie w głębi duszy by to przeszkadzało.

[kate26]

Napisane przez mary_poppins

Skoro nie zmusisz go i do tego on ma problemy z podróżowaniem, to dlaczego Ty do niego nie jeździsz? Rozumiem, że może nie chcieć spotykać się w swoim domu, ale przecież mieszka w większym mieście niż Twoje, więc możecie iść do restauracji albo na spacer, czy cokolwiek innego poza domem.

Gdybym to wiedziała, pewnie nie poruszałabym tego tematu tutaj
Nie wiem co jest nie tak. Pare razy mówiłam, że przyjadę, że spedzimy ze sobąte pare godzin, ale na tym się skończyło, a ja też nie chce się narzucać z tymi odwiedzinami.

---------- Dopisano o 18:42 ---------- Poprzedni post napisano o 18:38 ----------

Napisane przez leniwca

Heh, gadać to sobie można. Może zamiast snuć tak odległe plany, jak ślub, to może najpierw niech zarzuci jakiś pomysł, gdzie będziecie mieszkać. Bo chyba nie planujecie rodziny zakładać na odległość
Jak dla mnie to na razie tylko puste słowa. Gdybanie. Bo co więcej możecie zaplanować, skoro nawet nie potraficie określić, gdzie zamieszkacie? NIC. A ty łykasz te puste teksty o ślubie i dzieciach jak młody pelikan. Serio robi to na tobie wrażenie? Jak przyjdzie do poważnych rozmów na temat wspólnego zamieszkania, przeprowadzki jednego z was, ewentualnej zmiany pracy to może się okazać, że do żadnego ślubu nie dojdzie, bo się nie dogadacie w najważniejszych życiowych sprawach.

Nie jestem młodym pelikanem i nie jestem naiwna. Gdybym była, nie pisałabym, że mam problemy bo bym ich nie widziała, żyjąc myślami o przyszłosci bliżej nieokreślonej.

Jeżeli w jego mieście znalazłabym porównywalną lub lepszą pracę to byłabym gotowa się przeprowadzić i on o tym wie. Na razie jednak z mojej strony nie wchodzi to w grę, bo w obecnej pracy jestem od 1.5 roku i chciałabym zdobyć jeszcze więcej doświadczenia i zwyczajnie skorzystać z okazji jaką mam.

Być może masz racje, może do żadnego ślubu nie dojdzie jak przyjdzie co do czego.

---------- Dopisano o 18:45 ---------- Poprzedni post napisano o 18:42 ----------

Napisane przez leniwca

racja. Często miewa ataki?

Raz w roku.

[leniwca]

Napisane przez kate26

Nie jestem młodym pelikanem i nie jestem naiwna. Gdybym była, nie pisałabym, że mam problemy bo bym ich nie widziała, żyjąc myślami o przyszłosci bliżej nieokreślonej.

Samo to, że rzucasz 'on częściej mówi o ślubie i dzieciach niż ja' jako argument, że musi mu na tobie zależeć, jakoś o tobie świadczy. Napisałam wcześniej- bo to puste gadanie, czym są gadki o ślubie, podczas, gdy nie ma nawet pomysłu, co z bardziej prozaicznymi kwestiami, takimi jak mieszkanie.

Jeżeli w jego mieście znalazłabym porównywalną lub lepszą pracę to byłabym gotowa się przeprowadzić i on o tym wie. Na razie jednak z mojej strony nie wchodzi to w grę, bo w obecnej pracy jestem od 1.5 roku i chciałabym zdobyć jeszcze więcej doświadczenia i zwyczajnie skorzystać z okazji jaką mam.

Być może masz racje, może do żadnego ślubu nie dojdzie jak przyjdzie co do czego.

A kiedy w ogóle chcielibyście ze sobą zamieszkać?
Ty jesteś gotowa się przeprowadzić, ale z jego strony jakieś deklaracje, konkrety były? Widzi jakieś inne wyjście z sytuacji? Czy on tam zostanie, bo mu tam dobrze, a ty masz się dostosować?

Raz w roku.

I w związku z tym bywa, że widujecie się raz w MIESIĄCU??

[kate26]

Napisane przez leniwca

Samo to, że rzucasz 'on częściej mówi o ślubie i dzieciach niż ja' jako argument, że musi mu na tobie zależeć, jakoś o tobie świadczy. Napisałam wcześniej- bo to puste gadanie, czym są gadki o ślubie, podczas, gdy nie ma nawet pomysłu, co z bardziej prozaicznymi kwestiami, takimi jak mieszkanie.


A kiedy w ogóle chcielibyście ze sobą zamieszkać?
Ty jesteś gotowa się przeprowadzić, ale z jego strony jakieś deklaracje, konkrety były? Widzi jakieś inne wyjście z sytuacji? Czy on tam zostanie, bo mu tam dobrze, a ty masz się dostosować?


I w związku z tym bywa, że widujecie się raz w MIESIĄCU??

Jakkolwiek mnie denerwujesz, tak zaczynasz też zmuszać do myślenia. Dziękuję, podejrzewam, że masz rację, a ja troche zapominam myśleć o sobie i o tym czego ja chce.

Boje się, że nie będę potrafiła znaleźć sobie kogoś innego i że suma sumarum zostanę sama. Boje się też go skrzywdzić ewentualnymi decyzjami.

[leniwca]

Napisane przez kate26

Jakkolwiek mnie denerwujesz, tak zaczynasz też zmuszać do myślenia. Dziękuję, podejrzewam, że masz rację, a ja troche zapominam myśleć o sobie i o tym czego ja chce.

Boje się, że nie będę potrafiła znaleźć sobie kogoś innego i że suma sumarum zostanę sama. Boje się też go skrzywdzić ewentualnymi decyzjami.

Potraktuję to jako komplement

Może jak odezwie się więcej dziewczyn, to da ci bardziej do myślenia. Zresztą, stąd ten wątek, nieprawdaż? Sama widzisz, że coś nie gra, coś ci w nim, jako partnerze nie odpowiada. Masz względem niego oczekiwania, których on nie spełnia, nie czujesz tego, co byś chciała. Teraz mogą ci się to wydawać małe problemy, trzeba czasu i dużo pomyślunku, żeby zdać sobie sprawę, że tak łatwo się tego nie przeskoczy, że to może być poważna przeszkoda w drodze do szczęścia i w związku, i w życiu.

Co do drugiego akapitu- nie myśl tak nawet!
Czemu miałabyś sobie kogoś nie znaleźć? Zresztą- ja jestem już długo na wizażu, naczytałam się wiele historii. Ile dziewczyn tkwiących w nieudanych, nieszczęśliwych związkach też bało się odejść, samotności, że nikogo nie znajdą- a teraz są w szczęśliwych związkach i nie żałują.

No własnie- nie zapominaj o sobie.
Boisz się, że go zranisz, ale chyba nie będziesz tkwiła w tym związku, męczyła się ze świadomością, że to nie TO, byle mu przykro nie było? To nie jest wyjście z sytuacji Bo wątpliwości pozostaną, gdzieś w głębi będzie cię to kłuć. Kiedyś wybuchniesz, powiesz dość takiego życia, związku, tej bylejakości.

Tak btw- ładny cytat w opisie. Myślę, że w pewien sposób możesz go odnieść do siebie i swojej sytuacji.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez leniwca

I w związku z tym bywa, że widujecie się raz w MIESIĄCU??

no moze akurat w TEN DZIEN dostanie ataku

Napisane przez kate26

Boje się, że nie będę potrafiła znaleźć sobie kogoś innego i że suma sumarum zostanę sama. Boje się też go skrzywdzić ewentualnymi decyzjami.

jak slysze takie teksty to mam ochote zdzielic w leb. serio.

[kate26]

Napisane przez leniwca

Potraktuję to jako komplement

Tak, to zdecydowanie komplement

Napisane przez leniwca

Może jak odezwie się więcej dziewczyn, to da ci bardziej do myślenia. Zresztą, stąd ten wątek, nieprawdaż? Sama widzisz, że coś nie gra, coś ci w nim, jako partnerze nie odpowiada. Masz względem niego oczekiwania, których on nie spełnia, nie czujesz tego, co byś chciała.

Tak, dokładnie tak

Napisane przez leniwca

Co do drugiego akapitu- nie myśl tak nawet!
Czemu miałabyś sobie kogoś nie znaleźć?

Bo mieszkam w małej miejscowości, moja praca to też nie międzynarodowa korporacja, wk tórej przewija się setki ludzi, a w miłość rodem z harlequina nie wierzę - nagle wielkie spotkanie, wielka miłość, wiadomo, że to ten jedyny niemalże po sekundzie i wyjątkowe zrządzenie losu, że ON jedzie akurat tą samą windą itp.

Napisane przez leniwca

Zresztą- ja jestem już długo na wizażu, naczytałam się wiele historii. Ile dziewczyn tkwiących w nieudanych, nieszczęśliwych związkach też bało się odejść, samotności, że nikogo nie znajdą- a teraz są w szczęśliwych związkach i nie żałują.

To pocieszające.

[leniwca]

Napisane przez skazana_na_bluesa

no moze akurat w TEN DZIEN dostanie ataku

Akurat jak będzie jechał do autorki

Napisane przez kate26

Tak, to zdecydowanie komplement

Podziękowała

Bo mieszkam w małej miejscowości, moja praca to też nie międzynarodowa korporacja, wk tórej przewija się setki ludzi, a w miłość rodem z harlequina nie wierzę - nagle wielkie spotkanie, wielka miłość, wiadomo, że to ten jedyny niemalże po sekundzie i wyjątkowe zrządzenie losu, że ON jedzie akurat tą samą windą itp.

Heh. Ja np. na mojego nigdy w życiu bym uwagi nie zwróciła. A jak już sie poznaliśmy, to tak bardzo zarzekaliśmy się, że nie szukamy związku. Jak sobie o tym gadamy, to dalej nie dowierzamy, jak to się stało, że jesteśmy razem

Nigdy nie wiesz, kiedy cię trafi ;p Swojego obecnego faceta jakoś poznałaś, kolejny też jakoś by się trafił. :P:

No ale mniejsza. Skoro długo się nie widujecie, masz czas na spokojne przemyślenia. Zastanów się, czego dokładnie chcesz, oczekujesz, przygotuj się do konkretnej rozmowy z nim. O was, o wspólnej przyszłości. Żadne pitu-pitu, że kiedyś ślub, dzieci. Po kolei- najpierw, co z mieszkaniem. Kiedy mniej więcej byście chcieli razem zamieszkać, jak on to widzi, gdzie to mieszkanie, jak to pogodzicie z pracą, etc. Bo na razie to tkwicie w zawieszeniu, szczególnie, że tak rzadko się widujecie. Skoro cię to męczy, to chyba najwyższa pora poważnie pogadać o waszym związku i co dalej z tym fantem zrobicie.

[kate26]

Napisane przez skazana_na_bluesa

jak slysze takie teksty to mam ochote zdzielic w leb. serio.

wiem, tak myślałam, że ktoś prędzej czy później to napisze


Zapytałam teraz, co dalej, jak to wszystko poukładamy, żeby być razem

TŻ: "niestety mamy pod górkę, ani Ty ani ja nie zrezygnujemy z pracy"



---------- Dopisano o 20:22 ---------- Poprzedni post napisano o 20:21 ----------

Napisane przez leniwca

Akurat jak będzie jechał do autorki

Przepraszam, ale Jego choroba nie jest dla mnie powodem do śmiechu.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez kate26

wiem, tak myślałam, że ktoś prędzej czy później to napisze


Zapytałam teraz, co dalej, jak to wszystko poukładamy, żeby być razem

TŻ: "niestety mamy pod górkę, ani Ty ani ja nie zrezygnujemy z pracy"



Przepraszam, ale Jego choroba nie jest dla mnie powodem do śmiechu.

dla mnie padaczka tez nie jest powodem do smiechu, ale takie cackanie sie i pieszczenie juz tak. z tym da sie zyc normalnie. z jednej strony obchodzisz sie z nim jak z jajkiem, a z drugiej strony mowisz, ze jest malo meski.

jak sie CHCE to sie znajdzie rozwiazanie. i nawet z pracy nie trzeba rezygnowac. kwestia CHCENIA wypracowania kompromisu.

moja propozycja - spotkajcie sie i pogadajcie, ustalcie jakies szczegoly. omowcie wszystkie kwestie, ktore cie gnebia (chociazby finansowe), a pozniej sie zastanow, czy chcesz z nim byc dalej.

[leniwca]

Napisane przez kate26

Zapytałam teraz, co dalej, jak to wszystko poukładamy, żeby być razem

TŻ: "niestety mamy pod górkę, ani Ty ani ja nie zrezygnujemy z pracy"

Jakie pod górkę? Wystarczy pokombinować, pójść na kompromis, np. mieszkanie gdzieś pomiędzy miejscami, w których pracujecie.
Z jednej strony fajnie, że rozważasz zmianę pracy i przeprowadzkę do niego, że jestes gotowa coś zrobić dla tego związku. Ale czy nie masz wrażenia, że on od siebie nie chce nic dać, tylko czeka na twój ruch? Czyli albo ty przeprowadzisz się do niego, albo męczyć się na odległość. On ma jakiś pomysł od siebie, co on może zrobić, żeby WAM było lepiej?

Bo po tym tekście tym bardziej mam wrażenie, że to ty traktujesz ten związek bardziej poważnie niż on.

Przepraszam, ale Jego choroba nie jest dla mnie powodem do śmiechu.

Ale dla mnie też nie.
Za to cackanie się z nim, traktowanie jak upośledzonego, podczas gdy, jak sama widzisz, żyje z tym normalnie, ataki ma raz w roku- trochę niepoważne jest.

[meta_morfoza]

Droga Autorko Jego choroba oczywiście nie jest powodem do śmiechu, jednak hmm znam osoby, które chorują, miewają ataki częściej i jednak mimo wszystko starają się żyć normalnie. Jednak tego oceniać nie będę, lekarzem wszak nie jestem!
Mój tż mieszkał ode mnie ok 40km, jednak dojazd był tak marny, że musiał najpierw iść 20min na przystanek potem jeden autobus, drugi autobus i znów 15min z przystanku. W tamtym czasie pracował na zmiany i mając na popołudnie potrafił wstać wcześniej niż zwykle i przyjechać do mnie na godzinę, gdzie podróż w jedną stronę zajmowała mu więcej czasu niż wizyta. Dlatego też śmiem twierdzić, że troszkę mało "zaradny" jest ten Twój tż, że przy tak w sumie niewielkiej odległości widujecie się raz w miesiącu. Jeśli nie lubi zapraszać kogoś do domu, no to coś za coś- "stan zdrowia mi nie pozwala przyjeżdżać częściej, ale chcę się spotkać- przyjedź ty do mnie".

A co do kwestii pracy i mieszkania. Nie możecie gdzieś w połowie drogi zamieszkać? 30km to nie taka znowu straszna droga

Piszesz też, że boisz się że nie znajdziesz sobie nikogo. Tylko czy pozostanie w tym związku jest lepsze dla Ciebie? teraz widujecie się raz w miesiącu. W pozostałym czasie wkurza Cię, to wyłączasz kompa i nara jak razem zamieszkacie, to jednak będziesz na niego "skazana". już teraz piszesz, że to Ty nosisz spodnie w tym związku, w codziennym życiu obawiam się, że będzie raczej gorzej pod tym względem niż lepiej

[leniwca]

Napisane przez meta_morfoza

Dlatego też śmiem twierdzić, że troszkę mało "zaradny" jest ten Twój tż, że przy tak w sumie niewielkiej odległości widujecie się raz w miesiącu. Jeśli nie lubi zapraszać kogoś do domu, no to coś za coś- "stan zdrowia mi nie pozwala przyjeżdżać częściej, ale chcę się spotkać- przyjedź ty do mnie".

jak dla mnie to mu nie zależy na tych spotkaniach.
On nie przyjedzie, ani też nie zaprosi do siebie, więc związek się ciągnie przez skype'a i smsy. Normalnie jak w związku na odległość w stylu 300km do siebie, podczas, gdy to zaledwie 60. A wystarczyło by tylko chcieć i trochę się postarać...

Na razie ciągle tylko narzekanie, jak jest źle, to przeszkadza, a bo choroba, to praca, a tak na prawdę nic nie robicie, żeby poprawić waszą sytuację, żeby być bliżej siebie. No stoicie w miejscu, konkretów brak, chęci brak- przynajmniej z jego strony ich nie widać.

[xvxaniaxvx]

Napisane przez kasztanka3

Moim zdaniem to co najmniej dziwne, że pomimo takiego stażu nie znasz jego rodziny i u niego nie bywasz.

Nie chcę wprowadzać tu zamętu, ALE tak jak pisała kasztanka... to dziwne, że nie znasz jego rodziny. Mi tu trąci ukrywaniem czegoś, nie wiem może jestem przewrażliwiona, ale jeżeli nie ma rodziny typu jakaś patologia (za przeproszeniem) to nie powinien mieć z tym problemu. 60km to nie jest wcale, aż taka odległość. Mam wrażenie, że on na siłe próbuje się wykręcać i obarczać Ciebie wszystkim od kosztów, podejmowania decyzji i tym podobnych, bo przecież... tak jest wygodniej. Co do reszty tak jak mówiły dziewczyny przedemną kwestia kompromisów i rozmowy.